சிறுகதை : கண்ணழகி காஞ்சனா 1/2 - ஜீவி

 கண்ணழகி காஞ்சனா

ஜீவி 

காத்திருந்தது வீண் போகவில்லை.   

வழக்கமான புன்சிரிப்புடன் இடது கையைத் தூக்கி அசைத்தபடி டைரக்டர் அவர் அறைக்குள் நுழைந்ததும் சட்டென்று ஒரு மின் அதிர்வு ஏற்பட்ட மாதிரி இருந்தது.

தொலைக்காட்சி சேனல்களில் அப்பப்போ பார்த்திருக்கிறேன்.  ஒயிட் பேண்ட் அதில் இன் பண்ணிய பூப்போட்ட டீ ஷர்ட்.  பம்மிய கன்னக் கதுப்புகள்.  கொஞ்சம் கறுப்பு தான்.  இருந்தாலும் நெளிநெளியான கர்லிங் ஹேர்  அந்த கறுப்புக்கு இன்னும் அழகு சேர்த்திருந்தது.

'என்ன பெண்ணா பார்க்கப் போகிறார்கள், இப்படி வர்ணிக்கிறீர்களே' என்று கேட்காதீர்கள்.  தமிழின் சினிமா இயக்குனர் சிலருக்கு தனித்த ஒரு அடையாளம் உண்டு. அதில் இவருக்கான அடையாளம் இது.

நேர மேலாண்மையில் படு  கறார் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அதை அனுபவ பூர்வமாகவே உணர்ந்த அனுபவம் அது.   அவர் உள்ளே நுழைந்த ஐந்தே நிமிடங்களில் எனக்கு அழைப்பு வந்து விட்டது.  கையில் ஒரு ஃபோல்டர் ஃபைலுடன் வந்திருந்தேன்.  அத்துடன் உள்ளே நுழைந்தேன்.

ஜிலுஜிலுப்பு அறையில் அவர் -- அவருக்கு எதிரே எதிர் சோபாவில் ஒரு பெண்.  இரண்டே பேர் தான்.  அந்தப் பெண் அந்த அறையில் டைரக்டர் வருவதற்கு முன்பே  இருந்திருப்பார் போலிருந்தது.

உள்ளே நுழைந்த என்னை தனக்கு பக்கத்து சோபா பக்கம் கை காட்டி உட்காரச் சொன்னார்.

உட்கார்ந்தேன்.  "ஜூஸ் வரவழைக்கட்டுமா, சார்?" என்று அந்தப் பெண் கேட்டாள்.  யாரைக் கேட்டாள் என்று தெரியவில்லை.  பொதுவானக் கேள்வியாய்  இருந்தது.

"சொல்லுங்க, சரஸா.. " என்றார் டைரக்டர்.   ஜூஸூக்காகச்  சொல்கிறார் என்று தெரிந்தது. அந்தப் பெண்ணின்  பெயரும் தெரிந்தது.  அந்த சரஸா இண்டர்காம் எடுத்து விஷயத்தைச் சொன்னாள்.

டைரக்டர் என் கை ஃபைலைப் பார்த்தபடி, "கதையை டைப் பண்ணிக் கொண்டு வந்திருக்கிறீர்கள் போலிருக்கு" என்றார்.

"ஆமாம், ஸார்.. " என்றேன் லேசான பதட்டத்துடன். "படிச்சிடட்டுமா?"

"அதை அப்புறம் கதை இலாகாலே படிச்சிப்பாங்க.. நீங்க வாய்மொழியாக் கதையைச் சொல்லுங்க.." என்றார்.

எங்கே ஆரம்பிப்பது என்று நான் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, "ஒன்லைன் என்ன?"  என்று கேட்டார்..  இந்த ஒன்லைன் விஷயம் சினிமா பாஷை என்று தெரிந்திருந்தும் அதைப் பற்றி யோசித்து வைக்கவில்லையே என்று எனக்கு லேசான தடுமாற்றம் ஏற்பட்டது.

அது தவிர டைரக்டரே கேள்விகள் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, நான் ஓரிரு வார்த்தைகளில் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருப்பது இன்னொரு பக்கம் உறைத்தது.  'இது கூடாது.. நிறையப் பேச வேண்டும்.. கிடைக்காத சந்தர்ப்பம் கிடைத்திருக்கிறது.  இதுக்காக பலர் தவமிருக்காங்க, தெரிஞ்சிக்கோ.. கிடைச்சதை சரியானபடி உபயோகித்துக் கொள்' என்று அறிவு உபதேசித்தது.  

கூர்மையானேன்.

"ஃபேமலி சப்ஜெக்ட் தான் ஸார்.." என்றேன்.  "கூட்டுக் குடும்ப வாழ்க்கையில் சொந்த நலன்கள் தலைத் தூக்கும் பொழுது என்னவாகும் என்கிறதை சொல்ல முயற்சித்திருக்கிறேன்.." என்றேன்.  

 

டிரேயில் கிளாஸ் டம்ளர்களில் ஜூஸ் வந்தது.  கொண்டு வந்தவர் வைத்து விட்டுப் போய் விட்டார்.

"அப்படியா?.." என்று டைரக்டர் இழுத்தார்.  "இது கூட நல்ல தீம் தான்.  ஒரு காலத்தில் குடும்பம் குடும்பமாக சேர்ந்து வாழும் பழக்கம் இருந்தது.  அது நாளாவட்டத்தில் நொறுங்கிப் போய்ட்டது இல்லையா?... அதுக்குக் காரணம் என்னன்னு ஆராயாட்டாலும் ஜனங்களை சுவாரஸ்யப்படுத்தலாம்.. கதாசிரியர்கள் அத்தனை பேரும் கையாண்டு கையாண்டு நைந்து போன சமாச்சாரம்.  அதுனாலே இது வரை யாரும் தொடாத கோணத்திலே யோசிக்கணும்... அது முக்கியம்.  இருக்கவே இருக்கு மசாலா விஷயங்கள்.  அதை அங்கங்கே தூவி லேடிஸ் அட்ராக்ஷனுக்கு வழி பண்ணிடலாம்.   நீங்க சொல்லுங்க.." என்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தார்.  நான் சொல்லப் போகும் கதையில் அவர் கவனம் குவிந்திருந்தது வெளிப்பார்வைக்கே எனக்கு நன்றாகத் தெரிந்தது.

"அப்பா-- அம்மா..  அவங்களுக்கு இரண்டு பையன்கள். இரண்டு பையன்களுக்கும் அஞ்சு வயசு வித்தியாசம். மூத்தவனுக்கு  மட்டும் திருமணமாகியிருக்கிறது.  அவனுக்கு ஏழு வயதில் ஒரு பெண். பக்கத்துத் தெருலே தான் ஸ்கூல்.  தாத்தா தான் தினமும் கொண்டு போய் விட்டுக் கூட்டி வருவார். .  மருமகள் தான் இந்தக் கதையின் முக்கிய பாத்திரம். சும்மா சொல்லப்படாது, கிட்டத்தட்ட எட்டு வருஷம் கூட்டுக் குடும்பத்தில் கலந்து தன்மயமான பிறகு தான், அவளுக்குத் தன் குடும்பம், தன் சம்பந்தப்பட்டவங்க  தனிங்கற  எண்ணம் வர்றது. வீட்டை விட்டு தன் குடும்பத்தை மட்டும் பிரிச்சிண்டு தனியாப் போக தன்னால முடிஞ்ச அளவு பிரயாசைப் படறா.   இதுக்காக புருஷனை எப்பப் பார்த்தாலும் நச்சரித்துக் கொண்டே இருக்கிறாள்.."

"தனினா எப்படி?..  மாமனார் - மாமியார் மைத்துனன் இவங்க தனி.  மூத்த பையன் அவன் குடும்பம் தனி..  அப்படியா?"  என்றபடி டைரக்டர் தாடையை லேசாகத் தடவி விட்டுக் கொண்டார்.

"எக்ஸாட்லி.. அப்படியே தான்.. " என்று நானும் உற்சாகமானேன்.

 "என்ன விசு சப்ஜெக்ட்டா?" என்றார் டைரக்டர், படக்கென்று.  சட்டுனு அவரே "யார் சப்ஜெக்ட்டா இருந்தா என்ன?  நம்ம சப்ஜெக்ட்டாக்கிடலாம்..  நீங்க சொல்லுங்க.." என்றார்.

ஆளுக்கொரு கிளாஸை எடுத்துக் கொண்டோம். சிலீர் திரவம் உள்ளே போனதில் படபடப்பெல்லாம் போன இடம் தெரியவில்லை.  

நான் உற்சாகத்தோடு தொடர்ந்தேன்.. "கூடம், ரெண்டு ரூம்ன்னு கீழ்த்தளமும் மேல் மாடிலே விசாலமா ரெண்டு ரூம்,  கீழே மேலே  ரெண்டு பாத் அட்டாச்சிடுன்னு நிறையவே வசதியான வீடு தான் அவங்க இருந்தது.  பிதுரார்ஜித சொத்து." என்றேன்.

"ஸீ.. எட்டு வருஷம் ஒண்ணா இருந்த ஃபேமலி.. திடீர்ன்னு வீட்டுப் பெரியவங்களை ஒதுக்கிட்டு குடும்ப சொத்து பெரிய விட்டையும் விட்டுட்டு பிரிஞ்சு போறதுன்னா அந்த மூத்த மருமகள் அப்படி முடிவு எடுக்கறதுக்கு ஒரு வலுவான காரணம் சொல்லணும்.." என்று எதிர்பார்ப்போடு டைரக்டர் இழுத்தார்.

"எஸ்.. அதுக்குத் தான் வர்றேன்.. ஆக்சுவலி அந்த இளைய பையனுக்கு கல்யாணம் ஆயிடறது..  சும்மா சொல்லக் கூடாது,  இத்தனை நாள் தன்னோட பெரிய பையன் போல அவனைப் பார்த்திண்ட அந்த மருமகள்-- அவன் அண்ணி-- அவனுக்குக் கல்யாணம் ஆனதும் வித்தியாசமா அன்னியமா பார்க்கத் தொடங்கறா.."

"நேச்சுரலி.. அவனுக்குக் கல்யாணம் ஆனதும் அவனைக் கவனிச்சிக்கன்னு இன்னொரு பெண் வந்ததும் இயல்பாகவே இது நடக்கும் தான்.   அந்த மருமகள் குடும்பம் பிரியறதுக்கு அடிபோடறதுக்கு வேறே ஸ்ட்ராங்கான காரணம் வேணும்.  யோசிங்க.. " என்ற  டைரக்டர் சட்டுனு  சரஸா பக்கம் திரும்பி, "பெண்கள் விஷயத்தை பெண்கள்கிட்டே கேட்டாத்தான் ஒரு ரியாலிட்டி உண்மை தெரியும்..  சரஸா.. நீ சொல்லு..  இத்தனை காலம் ஒண்ணா இருந்த அந்த மூத்த மருமகள்  பிரிஞ்சி தனியாப் போறதுக்கு என்ன காரணத்தைக் கதைலே வைக்கலாம்?"  என்றார்.

சரஸாவின் நிலைகுத்திய பார்வை ஆழ்ந்து யோசிக்கிற மாதிரி இருந்தது..  திடீரென்று தலையைக் குலுக்கிக் கொண்டவள், "கதாபாத்திரங்களுக்கு பெயர் வைத்து விட்டால் எனக்கு யோசிக்க கொஞ்சம் செளகரியமாக இருக்கும்.." என்றாள்.

"அதுவும் சரி தான்.." என்றார் டைரக்டர்.  என்னைப் பார்த்து

"கேரக்டர்களுக்கு என்ன பேர் வைச்சிருக்கீங்க?.. இப்போதைக்கு சொல்லுங்க..  சினிமாக்கு வேணும்ன்னா அதுக்கேத்தபடி பின்னாடி மாத்திக்கலாம்.." என்றார்.

"எஸ். ஸார்.." என்றேன். பெரிய  மருமகள் பேர்  மாலதி. அவ பொண்ணு அந்தக் குழந்தை பேர் சினேகா.  மூத்த பையன் சீனிவாசன்,   இளையவன் லட்சுமணன்.  மாமனார் பெரியவர் பேர்  மஹாலிங்கம்.  மாமியார் மீனாட்சி அம்மாள்..  வரிசையா சொல்லிட்டேன்..  உங்களாலே ஞாபகம் வைச்சிக்க முடியுமா?" என்று சரஸா பக்கம் திரும்பினேன். குத்து மதிப்பா இருபத்திரண்டு வயது  இருக்கலாம் என்று நினைக்கிற மாதிரியான வாளிப்பான இளமைத் தோற்றம்.  அவள்  புன்னகைத்ததே  வசீகரமா அதற்க்காகவே இறைவன் அவளைப் பூவுலகில் உலா வர அருளிய மாதிரி அம்சமாக இருந்தது.

"நம்ம யூனிட்லே ஸ்டோரி டிஸ்கஷன்னா சரஸா இல்லாம இல்லே விஜி ஸார்.  பாருங்க, இனிமே அவங்க பாத்துப்பாங்க.  கதையை அக்கு வேறா ஆணி வேறா கழட்டி பொருத்தமா பூட்டறாங்களான்னு இல்லையான்னு நீங்களே பாருங்க.." என்றார் டைரக்டர்.

சினிமாக் கதைகள்னா ஸ்கூட்டர் அஸெம்பிளிங் போல என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.   சொல்லவில்லை. எப்படியோ கதை நம்மதுன்னு டைட்டில்லே வந்தாப் போதும்.  அதை வைச்சு இன்னும் நாலு படங்களைத் தேத்தலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

நான் சொன்ன கதாபாத்திரங்களின் எல்லா பெயர்களையும் மனசில் பதியற மாதிரி தனக்குள் ஓடவிட்டிருப்பாள் போலிருக்கு.  "எல்லாம் சரி.. ஒண்ணு குறையறதே?.. அந்த இளைய மருமகள் பேரைச் சொல்லலேயே நீங்கள்?" என்று சரஸா என்னைப் பார்த்தாள்.

"அட.. ஆமாம்லே.." என்று அசட்டுச் சிரிப்பில் சமாளித்தேன்.   "அவ பேரு.." என்று நான் சொல்வதற்கு முன்னாலேயே கையமர்த்தினாள் சரஸா.   "அவங்க பேரை பின்னாடி ஆப்ட்டா செலக்ட் பண்ணிக்கலாம்.." என்றாள். "இப்போதைக்கு இளையவள்ன்னு வைச்சிக்கலாம்.."  

நானும் தலையாட்டினேன்.  

"அந்த வீட்டை குடும்ப சொத்துன்னுட்டீங்க..  ஆக, அந்த இரண்டு மகன்களுக்கு தான் சொந்தமாகப் போறது.. க்ளியர் பத்திரம். இல்லையா?"  என்று சரஸா சொல்லும் பொழுதே நான் இடைமறித்தேன்.    "சட்டப்படி அப்படித்தான்.  இருந்தாலும் தன் காலத்திலேயே தன்  இரண்டு மகன்களுக்கும் உரிமையாகிற மாதிரி அந்த வீட்டை எழுதி வைச்சிடலாம்ன்னு பெரியவருக்கு எண்ணம் இருக்கு.  இதை தன் மூத்த மருமகள் கிட்டே ஒரு நாளைக்குச் சொல்லவும் சொல்றார்.."

"அந்தக் காலத்து பெரியவங்களே அப்படித்தான்.  தனக்குன்னு சொத்து இருந்தாலும் சரி, இல்லாட்டாலும் சரி, வளர்த்த மகன்கள் தங்களைக் காப்பாத்துவாங்கன்னு அதீத நம்பிக்கை அவங்களுக்கு.." என்றார் டைரக்டர்.

"ஆனால் அந்த பெரிய மருமகள் மாலதிக்கு மட்டும் இதிலே இஷ்டம் இல்லை.  எல்லாரும் ஒண்ணாச் சேர்ந்து இருப்பது அவளுக்குப் பிடிக்கலே.  இத்தனை நாள் இருந்ததே பெரிசுங்கற எண்ணம் அவளுக்கு. தன் குடும்பம் மட்டும் தங்கள் பாட்டைக் கவனித்துக் கொண்டு தனியா இருக்கணும்ன்னு முடிவா நினைக்கறாள்... அவள்  புருஷனுக்கு இதில் இஷ்டமில்லை என்றாலும் அவனையும் இந்த ஏற்பாட்டிற்கு ஒத்துக்கற மாதிரி சரி பண்ணி வைத்திருக்கிறாள்".

 "அப்புறம்?.. " என்று டைரக்டர் சுவாரஸ்யமானார்.

"அந்த இளைய மகன் லஷ்மணன் இருக்கானே -- அவனும் தன் அண்ணி மாதிரியே நினைக்கிறான். புத்தம் புதுசா ஒரு வீடு வாங்கிக் கொண்டு மனைவியோடு தனிக் குடித்தனமாய் குஷாலாய் வாழ வேண்டும் என்பது அவன் திட்டம்.."

"சரியாப் போச்சு.." என்றார் டைரக்டர்.  "கதைன்னு ஒண்ணு இருந்தா அது தன்னைத் தானே எழுதிக்கறது பாருங்க.. கஷ்டப்பட்டு நாம எழுதணும்ன்னு  இல்லே.. வாழ்க்கையே கதை தாங்க..." என்றார்.  அந்த அளவுக்கு என் கதையோடு ஒன்றிப் போய் விட்டார் அவர் என்று தெரிந்தது.

நான் உற்சாகமானேன்.. மீதிக் கதையைத் தொடர்ந்தேன்.

"இளையவன் லஷ்மணன் பெண்டாட்டி நல்லா படிச்சவ. வரலாறு பி.எச்டி.. அரசாங்க வேலை. தொல்பொருள் இலாகாலே பெரிய அதிகாரி.  கை நிறைய சம்பளம்.  லஷ்மணனும் பேங்க் ஆபிஸர்.  விறுவிறுன்னு பொருளாதார வசதியில் திக்கு முக்காடறாங்க..  பெரியவனுக்கும் சின்னவனுக்கும் இருக்கற இந்த வித்தியாசம் பெரியவருக்கு பெரிய உறுத்தலா இருக்கு. பெரியவனுக்கு தான் இருக்கற போதே பெரிசா ஏதானும் செய்யணும்ன்னு நினைக்கிறார்.."

டைரக்டர் ஒண்ணும் சொல்லாமல் கதையைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

" ஒரு நாளைக்கு பெரிய மருமகள் மாலதியைக் கூட்பிட்டு, 'அம்மாடி.. புது வீடு  ஒண்ணு கட்டிண்டு போகலாம்ன்னு நீ நினைக்கற மாதிரி இருக்கு.  சீனிவாசன் தான் நீ ஆசைப்படறதைச் சொன்னான்.  ஒண்ணு சொன்னா கேப்பியா' என்கிறார்".

மாமனார் என்ன பெரிசா சொல்லிடப்போறார்ன்னு அவரை  அலட்சியமாகப் பார்க்கிறாள் மாலதி.  

"புது வீட்டுக்குப் போக அவசரப்பட வேண்டாம்.  எங்கிட்டே ஆறு லட்சத்திற்கு கொஞ்சம் மேலே  சேமிப்பா  பாங்க்லே இருக்கு.   பென்ஷனும் நிறையவே வர்றது. அதனாலே யாரும் கஷ்டப்பட வேண்டாம்.  எங்கிட்டே இருக்கற பணத்தை வைச்சு வேணுங்கற செளகரியங்களை ஏற்படுத்திக்க இந்த வீட்டையே புதுப்பிச்சிடலாம்.  வீட்டையும் மேல் பகுதி அவனுக்கு, கீழ்ப்பகுதி உங்களுக்குன்னு நான் இருக்கும் போதே பத்திரம் எழுதிடலாம்..  இதை சீனிவாசன் கிட்டே சொன்னேன்.  உங்க இஷ்டம்ப்பான்னு சொல்லிட்டான்.  நீ என்ன சொல்றேம்மா?" என்று கேட்டார்.

ரொம்ப சாதாரணமாத் தான் இதை அந்தப் பெரியவர் சொன்னார்.  இருந்தாலும் மாலதிக்குப் பிடிக்கலே.  அவள் முகம் அஷ்ட கோணலாகி பெரியவரை ஒரு நிஷ்டூரப் பார்வை பார்த்தாள்.  "எத்தனை காலத்துக்கு இப்படி இங்கே வடிச்சு கொட்டிண்டு நா ஏமாளியா இருக்கணும்ன்னு நீங்கள்லாம் எதிர்பார்க்கிறீங்க?.." என்று பதில் கேள்வி போட்டாள். 

பெரியவர் திடுக்கிட்டுப் போனார்.  இப்படியெல்லாம் மாலதி தூக்கி எறிஞ்சு இதுகாறும் பேசினதே இல்லை.  'அதுவும் தன்கிட்டேயா' என்று பெரியவர் துடித்துப் போகிறார்.

"என்னம்மா சொல்றே?"ன்னு வார்த்தை வராமல் தடுமாறுகிறார்.

"இனிமே அந்தப் பேச்சே எடுக்காதீங்க..  புது வீடு கட்டிண்டு நாங்க தனியாப் போறது தீர்மானமான ஒண்ணு" ன்னு அவர் முகத்தில் அறைந்த மாதிரி சொல்லிவிட்டு மூத்த மருமகள் போய் விட்டாள். பெரியவருக்கு ஏன் இப்படிச் சொல்கிறாள் என்று ஒரு மாதிரியாகப் போய்விட்டது.

அவள் எங்க வீடுன்னு இதுவரை இப்படிப் பிரித்தெல்லாம் சொன்னதில்லை. இப்படி அவள் மனம் நொந்து சொல்ற அளவுக்கு இந்த வீட்டில் அவளுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்று அலமந்து போகிறார்.  

 

திடுதிப்பென்று ஒரு நாள் "கொஞ்சம் காசு புரட்டணும். எங்க வீட்லே போட்ட இந்த இரட்டை வட செயினை விக்க எங்க அப்பாகிட்டே நாளைக்கு போயிட்டு வரப் போறேன்" என்று மாமியாரிடம் சொல்கிறாள்.

"அது ராசி வந்த செயின் டீ..  எதுக்கு அதை விக்கணும்..  உனக்கு காசு வேணும்னா அப்பா கிட்டே கேளு.. இல்லேனா நீ கூட அவரோட பேங்குக்கு போய்ட்டு வா. எடுத்துக் கொடுப்பார்.." என்கிறாள் மாமியார்.

"அது  கல்யாணத்துக்கு எங்கப்பா எனக்கு போட்ட செயின். முழுசா என்னோடது.  என்ன வேணாலும் செய்வேன்.  இதைப் பத்தி உங்ககிட்டே சொல்லியிருக்கவே கூடாது.. ஏதோ மனசு கேக்காம சொல்லிட்டேன்.. ஆளை விடுங்கோ.." என்கிறாள் மாலதி.

மாமியாருக்கு ஒண்ணுமே புரியலே. 'பெத்த பொண் மாதிரி தன்கிட்டே ஒட்டிண்டு இருக்கற இவளுக்கு என்ன  பைத்தியம் கியித்தியம் பிடிச்சுடுத்தா?' என்று கண் கலங்குகிறார்.

"குட்..." என்ற டைரக்டர் "வெல் ரிட்டர்ன் ஸ்டோரி..  ஆனா இன்னும் இதை ஷேப் பண்ணறதில்லே தான் இருக்கு. முரட்டுத்தனமா கொண்டு போகாம மென்மையா மேற்கொண்டு உருவாக்கணும்.  சரியா?" என்று எதற்காகவோ அனுமதி கேட்கிற மாதிரி என்னைப் பார்த்தார்.

"சொல்லுங்க, ஸார்.." என்றேன்.

"எனக்கு ஒண்ணு தோண்றது.  இதுக்கு மேலே இந்தக் கதையை எப்படி நீங்க கொண்டு போயிருக்கீங்கங்கறது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்.  அடுத்த மீட்லே நாம சந்திக்கறக்கறச்சே அதைப் பாத்துக்கலாம். நீங்க எழுதியிருக்கிற கதையையும்  கொடுத்திட்டுப் போங்க... இதுக்கு நடுவே இது வரை நீங்க சொல்லியிருக்கற கதையோட  உங்கக் கதையையும் படிச்சிட்டு சினிமா பண்ணறதுக்கு ஏத்த மாதிரி சரஸா யோசிக்கட்டும்.  நம்ம அடுத்த மீட்லே நமக்கெல்லாம் சரஸா இந்தக் கதையோட நீட்சியை  சொல்லுவாங்க..  உங்க கதைத் தொடர்ச்சியையும் ஒருபக்கம் வைச்சிண்டு  அலசலாம்.  எது நல்லா சினிமாக்கு ஏத்த மாதிரி இருக்கோ, அதைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கலாம்..." என்று சொன்ன போது எனக்கு லேசா ஏமாற்றமாக இருந்தது.   எவ்வளவு ஈஸியா கதை எழுதறவனை இவங்கள்லாம் ஏமாத்தறாங்கன்னு ஒரு பக்கம் எரிச்சலாகவும் இருந்தது.

"இந்தக் கதை இறுதி ஷேப்பை அடையற வரை உங்க ஒத்துழைப்பு தேவை.. நீங்க புரிஞ்சிப்பீங்கன்னு நினைக்கிறேன்.." என்று என்னைப் பார்த்துச் சொன்னார் டைரக்டர்.  "இது கோடிக்கணக்கிலே முதலீடு பண்ற ஒரு தொழில்..  எல்லாக் கஷ்டத்தையும் சுமந்திண்டு நாம படம் பண்றோம்.  ஸ்கீரின்லே ப்ளே பண்ணும் பொழுது போறவன், வர்றவன் எதையாவது சொல்லி படத்தைக் கவுத்துடக் கூடாது.  முக்கியமா, இந்தப் பத்திரிக்கைகாரனுங்க..  அவங்களுக்கு ஸ்பெஷல் ஷோ போட்டுக் காட்டி உபசாரம்லாம் பண்றோம் தான்.  இருந்தாலும் அவங்களுக்குன்னே இருக்கற பத்திரிகை விற்பனைக்காகன்னு எதையாவது எழுதி உசுப்பேத்துவானுங்க..  அதையெல்லாம் சமாளிக்கணும்.. ம்.. என்ன தெரிஞ்சுதா?" என்று என் முகபாவத்தைக் கவனிக்கற  தோரணைலே உன்னிப்பா என்னைப் பார்த்தார் டைரக்டர்.

"புரியறது ஸார்.." என்றேன் ஈனஸ்வரத்தில்.

"சரஸா சின்னப் பொண்ணா இருக்காளேன்னு பாக்காதீங்க.  ஸ்கிரீன் ப்ளேலே கில்லாடி. இது புதுசு இல்லே..  வழக்கமா ஒவ்வொரு படத்துக்கும் நாங்க செய்யறது தான்..  மூலக்கதை உங்களது தான். அதைப் பத்திக் கவலையே படாதீங்க..   இதான் கதைன்னு தீர்மானிச்சிட்டோம்னா படத்தோட டைட்டில்லே உங்க பேரைத் தான் போடுவோம்.  சரியா?"  என்றார்.

இப்போத்தான் லேசா தெம்பு வந்தது எனக்கு.. "சரி ஸார்.." என்றேன், மனசு பூராவும் சந்தோஷம் பூத்துக் குலுங்க.

"இந்த ஃபைலைக் குடுத்துட்டுப் போங்க..  உங்க அட்ரஸ், ஃபோன் நம்பர் எல்லாம் குறிச்சித் தந்திடுங்க.." என்றவர் பார்வை சரஸா பக்கம் திரும்பியது..  "சரஸா.. ஸார் கிட்டே நமக்கு வேணுங்கறதெல்லாம் வாங்கிக்கோங்க்க..  மீதிக் கதையை ஸ்கிரீனுக்கு ஏத்த மாதிரி தயார் பண்ணிட்டீங்கன்னா,   ஸாரை வைச்சிண்டு நாம எல்லாத்தையும் முடிச்சிடலாம்..  சரியா?"  என்று எழுந்திருந்தார்.,

"சரி ஸார்.." என்றோம் சரஸாவும் நானும் கோரஸாக.

"அப்போ நான் வரட்டுமா?" என்று வழக்கமான இடது கையசைப்போட டைரக்டர் கிளம்பி  விட்டார்.

"நீங்க கொஞ்சம் இருங்க, ஸார்.." என்று சரஸா என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள்.   மனசுக்கு ஒத்தடம் கொடுக்கிற மாதிரி வெகு இதமாக இருந்தது அது.

(தொடரும்)