கொலையும் ஒரு கலை

 கத்தியை எடுத்தபோது கூட எப்படிக் கொலை செய்ய வேண்டும் என்கிற சரியான ஐடியா இல்லை.

பொறுப்பை என்னிடம் ஒப்படைத்திருக்கிறார்கள்.  நான் கொஞ்சம் சொதப்பாமல் செய்பவன் என்கிற பெயரெடுத்தவர் என்பதால்..

எப்பவுமே நான் அந்தப் பெயரை எடுத்திருக்கிறேன்.

முன்னரே எப்பவும் திட்டமிடும் வழக்கம் என்னிடம் கிடையாது.  அப்போது எப்படித் தோன்றுகிறதோ அப்படிதான்.   இருப்பினும் காலையே ஒரு முன்னோட்டம் பார்த்துக்கொண்டேன்.

படம் :  நன்றி இணையம்.

  பாஸ் அலுத்துப் போயிருந்தார்.  

எனவே சூழலை ஆராய்ந்தேன். மாலை இரவுக்கு வேண்டியதைத் தனியாய் எடுத்து வைத்துவிட்டால் மதியத்துக்கு முட்டைகோஸ் மட்டுமே இருந்தது.

முட்டைகோஸா?  ஆம்.  முட்டைகோஸ்!

சாத்வீகமான முறையில் செய்யும் எதையும் சாப்பிடுவதில்லை.  செலவாகாமல்  அப்படியே இருந்தது.   எனவே முட்டைகோசைக் கொலை செய்வது என்று தீர்மானித்தேன்.

கோஸை நீளவாக்கில் அரிந்து அதையும் பாதியாக்கிக் கொண்டேன்.  இன்னொரு பாத்திரத்தில் கடலைமாவு, அரிசிமாவு, கார்ன்மாவு, காரப்பொடி, மசாலாப்பொடி, சீயக்காய்ப்பொடி, பெருங்காயம், உப்பு என்று கைக்கு கிடைத்த மாவை எல்லாம் போட்டு சேர்த்து, தேங்காய் எண்ணெயில் கரைத்துக் கொண்டேன்.  ("நல்லவேளை... வாஷிங் பௌடர் பாத்ரூமில் வைத்திருக்கிறேன்" - பாஸ்) நறுக்கிய கோஸை அதில் போட்டுப் பிசறினேன்.  கொஞ்ச நேரம் கழித்து அதை எண்ணெயில் பொரித்து எடுத்து விட்டேன்.  

சின்ன வெங்காயத்தில் பெரிய வெங்காயமும், பெரிய வெங்காயத்தில் சின்ன வெங்காயமும்!! சொல்லும்போதே குழப்புது இல்லை.. ரெண்டும் சேர்ந்து ஒரே இடத்தில் இருந்தால் என்னை மாதிரி அப்பாவிகள் என்ன செய்வார்கள்?

வெங்காயம் தோலுரித்து நாலாய் நறுக்கி, இதழ் இதழாய்ப் பிரித்து எடுத்து அதையும் பாதியாக பின்னர் நறுக்கிக் கொண்டு அப்படியே பச்சையாக அந்த கோஸ் வறுவலில் போட்டு விட்டேன்.

வழக்கம்போலதான்.  உனனைப்பிடி, என்னைப்பிடி என்று ஓடிவிட்டது.  பாவம், சாத்வீகமாக கொஞ்சம் நீர் தெளித்து வேகவைத்து, தேங்காய்த்துருவலோ, வெங்காயமோ போட்டு இறக்க வேண்டியதை இப்படிக் கரடுமுரடாகச் செய்தால்தான் பிடிக்கிறது என்பது கலிகாலம்! 

ரசனையாய் சாப்பிடத் தெரிந்தவர்களுக்குதான் நன்றாய்ச் சமைக்கத் தெரியும், அல்லது சமைக்க வரும் என்பது என் கருத்து!  இல்லாவிட்டால், இன்றைய கடமை முடிந்தது என்று ஏனோதானோ என்று சமைத்து விட்டுப் போனால் சாப்பிடுவதில் சுவாரஸ்யம் வராது!

இரண்டு பேர் இருக்கும் வீட்டில் ஒத்துப்போவது கொஞ்சம் ஈஸி.  கொஞ்சம்தான்!  ஆறேழுபேர் இருக்கும் வீட்டில் ஒருவருக்குப் பிடிப்பது இன்னொருவருக்குப் பிடிக்க மாட்டேன் என்கிறது.  அந்தக் காலத்தில் அம்மா என்ன காய் செய்தாலும் 'வாச்சது வாச்சது' என்று சாப்பிட்டு விடுவோம்!  பெரும்பாலும் பச்சைக் காய்கறிகள்தான் அப்போது.  கத்தரிக்காய்க்குப் பிரதான இடம்.  மலிவு!

இப்போது?  கத்தரிக்காய் செய்தால் நான் மட்டும்தான் சாப்பிடவேண்டும்.  சின்னவன் போனால் போகிறது என்று கொஞ்சம் போட்டுக்கொள்வான்.  பாகற்காயும் அங்ஙனமே !  காலிப்ளவருக்குக் கூட அதே அதோகதிதான்   மஷ்ரூமும் அவ்வண்ணமே!

பெரியவன் பெயரையே காணோம் என்று பார்க்கிறீர்களா?  அவனுக்கு உருளைக்கிழங்கு, சேனைக்கிழங்கு என்று பொரிக்கும் ஐட்டம்தான் பிடிக்கும்.  பாஸும், மாமியாரும் வெங்காயம், பூண்டு போட்டால் சாப்பிட மாட்டார்கள்,  எனவே அவர்கள் பெரும்பாலும் கோவைக்காய், பீன்ஸ் என்றே சுற்றி வருவார்கள்.  

எனக்கு இரண்டுமே பிடிக்காது.  எனக்குப் பிடித்த முள்ளங்கி, வாழைத்தண்டு, வாழைப்பூ, யாருக்குமே பிடிக்காது!

அவரைக்காயை எல்லோருமே பகிஷ்காரம் செய்து கொண்டிருக்கிறோம். 

கீரை இரண்டு விதமாக மசியல் மட்டுமே செய்வோம்.  அதுவும் 99% முளைக்கீரைதான்.  மற்ற கீரைகள் வாங்கி வருடங்கள் ஆகிவிட்டன.  கீரை சமைத்தால் அதையும் பகிஷ்கரிக்க மூன்று பேர்!

கொத்தவரை எனக்கும் என் இளையவனுக்கும் பிடிக்கும்.  மூன்று நாட்களுக்கு ஒருமுறை முருங்கைக்காய் வந்துவிடும்!  ஒன்று வெந்தயக்குழம்பு, அல்லது சாம்பார்!  பொரிச்ச குழம்பு வழக்கம்போல எனக்கு மட்டுமே பிடிக்கும் என்பதால் எப்போதாவதுதான்.  முருங்கைக்காய் அல்லது கத்தரிக்காய், அல்லது தக்காளி போட்டு பொரிச்ச குழம்பு செய்வோம்.  முருங்கைக்கும், தக்காளிக்கு முதலிடம்.  ஏனென்றால் இன்னும் இரண்டு மூன்றுபேர் கூட போட்டுக் கொள்வார்கள்.  கத்தரிக்காய்?  பாவம் அது..   மநீம கட்சி மாதிரி என் ஆதரவு மட்டுமே அதற்கு!

பிட்லே செய்து செய்து பாகற்காய் போட்டு சாதாரண சாம்பார் சமீபத்தில் வைக்கவே இல்லை!  பாகற்காயைத் தவிர வேறெதுவும் போட்டு பிட்லே வைப்பதும் இல்லை!  

======================================================================================================

குமுதம் 

(3)

- ஜீவி -

குமுதம் அலுவலகம் அளவில் எடிட்டர் என்றால் அது எஸ்.ஏ.பி-யைத் தான் குறிக்கும். சிறுகதைகள் ஏதும் அவர் பெயரில் பிரசுரமானதில்லை.  நாவல் தான் அவர் தளம்.

ஏழோ எட்டோ எழுதியிருக்கிறார் என்றாலும் எண்ணிக்கை முக்கியமல்ல, ஒவ்வொரு நாவலுக்கும் ஒரு ஸ்கெட்ச் போட்ட மாதிரி அந்த சட்டத்தை விட்டு வெளியே வராமல் தீர்மானத்தோடு எழுதியிருக்கிறார் என்றே சொல்ல வேண்டும். அவரது நான்கு நாவல்கள் தமிழ்வாணனின் மணிமேகலை பிரசுரம் மூலம் புத்தக ஆக்கம் கண்டிருக்கின்றன.. அதுவும் அச்சில் கிடைப்பது சந்தேகம் தான்.  அவரது மற்ற நாவல்கள் குமுதத்தில் பிரசுரமான நிலையில் கத்தரித்து  பைண்டு பண்ணி வைத்திருக்கும் அதிர்ஷ்டசாலிகளிடம் தான் கிடைக்கும்.

அவரது முதல் நாவல் பிரம்மச்சாரி. வாசிக்க முடியாமலேயே போய்விட்டது.  இரண்டாவது 'காதலெனும் தீவினிலே'. நாவலுக்கான தலைப்பு மட்டுமல்ல, கதா நாயகியான ராதையின் பெயரையும் பாரதியிடமிருந்தே பெற்றிருக்கிறார்.  

 மூத்த அக்கா குண்டு அகிலாண்டம், அடுத்தவள் அழகு ராதை, மூன்றாவது குறும்புக்கார யசோதா என்று சகோதரிகளின் நெருக்கத்தில் ஆரம்பிக்கும் கதை.  கிண்டி ரேஸ் கோர்ஸ் மைதானத்தில் வித்தியாசமான களத்தில் ஆரம்பித்த ஜோரிலேயே விறுவிறுப்பு கூடும்.

அகிலாண்டத்திடம் அடங்கிப்போன அவள் கணவர் வெங்கு மாமா-- நேர்மைக்கு வடிவம் கொடுத்த நாயகன் வஸந்தன் -- உண்மையின் உறைவிடமாய் அவன் தமையனார் சத்தியம் -- மீனா, கோபி என்ற அவரின் இரண்டு குழந்தைகள் --
நட்புக்கு இலக்கணமாய் ஏழை வஸந்தனுக்கு வாய்த்த செல்வச் சீமான் செல்வம் -- நயவஞ்சக நடராஜ், அவன் அண்ணன் கருமி இரக்கமற்ற ஷைலாக் காசிலிங்கம், ஏழை கணக்குப்பிள்ளை -- கணக்குப்பிள்ளையின் மகள் பரிதாபத்திறகுரிய சீதா -- இன்னும் ஹபிபுல்லா, கோவிந்தன் என்று...
யோசித்துப் பார்த்தால் ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் காரண காரியத்தோடு படைக்கப்பட்டு இவர்களைப் பின்னிப் பிணைத்த ஜனரஞ்சகமான நாவலாக 'காதலெனும் தீவினிலே' உருக்கொண்டிருப்பது வாசிக்க வாசிக்க மனதைக் கவரும்..

இந்தக் கதையில் வரும் பணக்கார செல்வம் மிக உயர்ந்த பாத்திரப்படைப்பு.
வஸந்தனின் வறுமையில் செம்மை, அந்த ஏழ்மையின் சுவடே உணர முடியாமல் தம்பியை ஆளாக்க வாழ்க்கையோடு மல்லாடும் சத்தியம் என்று மனதை கலங்கடிக்கும் நிகழ்வுகளைப் போலவே எஸ்.ஏ.பி.யின் சொந்த வாழ்க்கையோடு இந்தக் காதலெனும் தீவினிலே நாவல் குறுக்கிட்ட ஒரு நிகழ்வும் உண்டு. எப்படிப்பட்ட இளகிய அதே சமயத்தில் உறுதியான மனம் படைத்தவர் அவர் என்பதனை நமக்குத் தெரியப்படுத்தும் நிகழ்வு அது.

ஏ.வி.மெய்ப்ப செட்டியாருக்கு அறிமுகம் தேவையில்லை.   அவர் எஸ்.ஏ.பி. அவர்களின் 'காதலெனும் தீவினிலே' நாவலை வாசித்து விட்டு

அதைத் திரைப்படமாக்க வேண்டும் என்று மிகவும் ஆசைப்பட்டார்

(வளரும்)

=========================================================================================================

​காதலர்களோ​, தம்பதியரோ...    ஊடல் கொண்டு பின்பு சேர்வது என்பது எப்போதும் எவர்க்ரீன் சப்ஜெக்ட்.  ரிஷிமூலம், நல்லதொரு குடும்பம், மௌனகீதங்கள் போன்ற படங்களின் வெற்றி கூட இந்த வகையில்தான்.​  அந்த வகையில்தான் நீயும் நானும் சேர்த்தே செல்லும் நேரமே கதையும்...   மேலும் தலைப்பைப் படிக்கும்போதே அந்த இனிமையான பாடல் வேறு வந்து மனதில் சுகமேடை அமைத்துக் கொடுத்து விடுகிறதா..   கதை அங்கேயே மனதில் நுழைந்து மேடையில் ஏறி அமர்ந்து விடுகிறது.

'எங்கள் பிளாக்'கில் வெளியான 'நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே' கதையை பானு அக்காவும், கீதா ரெங்கனும் கிண்டில் புத்தகமாக கொண்டு வந்திருக்கின்றனர்.   அருமையான, அழகான, உணர்வுபூர்வமான கதை அது.  அதனுடன் இன்னும் சில கதைகளையும் தொகுத்துத் தந்திருக்கின்றனர்.  இந்தக் கதை 'எங்கள் ப்ளாக்'கில் வெளிவந்தது என்பது பெருமைக்குரியது.  அதை வாங்க இந்தச் சுட்டியில் சென்று பார்க்கலாம்.  அது பற்றி நண்பர் அர்விந்த் செய்திருக்கும் விமர்சனம் வெங்கட் பிளாக்கில் இங்கு சென்று படிக்கலாம்.