எதிர் சுவரில் ஏசுபிரான்

 முதல் மாதம் கவனிக்கவில்லை.   இரண்டாவது மாதம் கவனித்ததும் பாஸ் மனதில் சந்தேகமும், கேள்வியும் வந்தது.  மூன்றாவது மாதம் கவலை வந்தது.

மாதம் மாதம் என்றதும் கற்பனையை எங்கோ ஓட விடுபவர்களை பசியில்லா சிங்கம் துரத்தட்டும்!

மாமியாரின் குடும்ப ஓய்வூதியம் பற்றிதான் முதல் பாரா பேசுகிறது.  "சே..   இவ்வளவுதானா?' என்று அடுத்த பகுதிக்கு அல்லது ப்ளாக்குக்கு தாவுபவர்களுக்கு இரண்டாவது டோஸ் கொரோனா தடுப்பூசி கிடைப்பதில் தாமதம் ஏற்படும் சாத்தியக்கூறுகள் இருப்பதால் முழுவதும் படித்து விடவும்!

'உயிர்ச்சான்றிதழ்' இந்த வருடம் கொடுக்க வேண்டாம் என்று சொல்லி இருந்தது நினைவில் இருந்ததால் வங்கிக்கே செல்வது என்று முடிவெடுத்தார்.  

ஆம்.  முடிவெடுத்தார்.  என்னைக் கேட்கவில்லை.  

என்னைக் கேட்டால் என்ன பதில் வரும் என்று அவருக்கென்ன, உங்களுக்கே தெரியும்.  வரமாட்டேன், அல்லது இதோ அதோ என்று காலம் தாழ்த்துவேன் என்றும் தெரியும்.  இந்த மாதிரி வேலையெல்லாம் அவரை தானாகவே செய்துகொள்ள பழக்கி இருந்தேன்.  (ஹிஹிஹிஹி)  எதையும் ஒத்திப்போடும் நல்ல வழக்கம் அவரிடம் இல்லாதிருந்தது!  எதையும் உடனே உடனே முடிக்கவேண்டும் என்கிற மோசமான வழக்கத்துக்குப் பழகி இருந்தார்.  என்ன செய்வது...   வளர்ப்பு அப்படி...  

இது நடந்தது இப்போதல்ல...  இடைக்கொரோனா காலம்!  

எனவே ஆஸ்தான ஆட்டோவை வைத்துக் கொண்டு வங்கிக்கு கிளம்பிவிட்டார்.  இந்தியாவின் மாநில வங்கி!  அங்கு சென்று விவரம் கேட்டதும் அங்கிருந்த 'ஆப்ப்பீசர்' கணினியை லொட் லொட் லொட் டென்று தட்டிப்பார்த்து கையை விரித்து (மாஸ்க்குக்குள் உதட்டைப் பிதுக்கிஇருக்க வேண்டும் - அநேகமாக) நிரூபணத்துக்கு இலவச இணைப்பாக மண்டையையும் இடம் வலமாக நினைத்தாலே இனிக்கும் ஜெயப்பிரதா மாதிரி ஆட்டினார்.  

இருங்கள் இலக்கியப்பிழை...   சே..  எப்போது பார்த்தாலும் இலக்கிய ஞாபகமாகவே இருக்கிறேன்.  வரவர வியாழன் ரொம்ப ஓவராத்தான் போகுது...  திருத்தம் ; இலக்கணப்பிழை.  நானோ போகவில்லை.பாஸும் அவர் அம்மாவும்தான் போயிருக்கின்றனர்.  "மண்டையை ஆட்டினார்" என்று நேரில் பார்த்தது போல நான் எப்படி சொல்ல முடியும்?  நான் என்ன ஜூவி, ஆவி நிருபரா என்ன, எல்லா இடத்திலும் நானே இருந்து பார்த்தது போல சொல்ல...  எனவே அங்கு அதை 'மண்டையை ஆட்டினாராம்' என்று திருத்தி வாசிக்கவும்.  அப்புறம் பாஸ் என்னிடம் விவரம் சொன்னதிலிருந்து...

"லைவ்" கொடுத்திருக்க மாட்டீங்க..."

"எப்படிங்க...   இப்போதான் நேரில் வரவேண்டாம் என்று சொல்லியிருக்காங்களே..."

"அப்படிதான் சொல்வாங்க..  சிலசமயம் ஆன்லைன்ல கூட செய்ய முடியும்..  எதுக்கும் அங்கே கேட்டுப்பாருங்க..."

பாஸ் எனக்கு ஃபோன் பேசினார். ( நான் சொல்லலை, அவர் எல்லாவற்றையுமே என்னைக் கேட்டு விட்டுதான் செய்வார் என்று?)   நானும் லைவ் சர்டிபிகேட் கொடுக்க வேண்டிய தேவையின்மையை எதிரொலித்தேன்..  

"ஆன்லைன்ல செய்யலாமாமே..."

எனக்கு அதைப் பற்றிய அறிவு(ம்) இல்லாதிருந்தது.

"சரி...   வீட்டுக்கு வந்திடு...   நாம விசாரிச்சு அப்புறம் என்ன செய்யலாம்னு பார்க்கலாம்..."

சாதாரணமாக இது மாதிரி சந்தேகம் எல்லாம் என் மாமா விசுவிடம்தான் கேட்பேன்.  அவரும் தெளிவாய் விளக்கி உதவுவார்.  அரசு ஆணை பற்றிய விவரங்களில், அவற்றை எப்படி கையாளவேண்டும் என்பதுபோன்ற விவரங்களில் கில்லாடி.  ஆனால் அவரும் சென்ற நவம்பரில் கொரோனாவில் மறைந்து விட்ட சோகம் மறுபடி என்னை அழுத்தியது.

நீண்ட நேரமாகியும் பாஸைக் காணோம்.  கவலைப்பட்டு ஃபோனியபோது "ஒரு நிமிஷம்...  பத்து நிமிஷம் கழிச்சு பேசறேன்..." என்று துண்டித்து விட்டார்.

ஒரு நிமிஷமா, பத்து நிமிஷமா, சே..  எதையும் தெளிவாய் சொல்லத் தெரியவில்லை இவருக்கு  என்று யோசித்துக் கொண்டே வேறு வேலையில் மூழ்கி விட்டேன்.

முக்கால் மணிநேரம் சென்றது தெரியவில்லை.  மறுபடி பாஸே அழைத்தார். 

"எங்கே இருக்கே?"

பேங்கில்தான்"

"இன்னமுமா?"

"பாஸ்புக்கை வாங்கிக்கொண்டு இன்னொருத்தர் உள்ளே போயிருக்கார்... "

"ஏன் இவ்வளவு எல்லாம் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தே?"

"இங்கேயே எங்கே உட்கார்ந்திருந்தேன்?  உங்களிடம் பேசினேனா...   இப்போ விட்டா மறுபடி ஆட்டோ எப்போ கிடைக்குமோ, நேரம் எப்போ கிடைக்குமோ...  கிடைத்தாலும் வீட்டிலிருந்து மறுபடி புதுசாக கிளம்பணும்... இந்த விஷயமாக கிளம்பிட்டோம், ஒருதரமா முடிச்சுடுவோம்னு நேரா பென்ஷன் ஆபீஸ் போயிட்டேன்.  அப்போதான் நீங்க ஃபோன்ல கூப்டீங்க....

அங்கே இருந்த வாட்ச்மேன் "நீங்கள்லாம் படிச்சவங்கதானே..  வர்ற செப்டம்பர் வரை லைவ் கொடுக்க வரவேண்டாம்னு தனித்தனியா மெஸேஜ் வந்திருக்கும் இல்லை...  ஊருக்கே தெரியும்ல...அங்க பாருங்க போர்ட்...அப்படீன்னுல்லாம் படபடன்னு பேசி உள்ளேயே போக விடமாட்டேன்னுட்டார்.   'அதையேதான் நானும் கேட்கிறேன்...   லைவ் கொடுக்க வேண்டாம்னு போட்டுட்டு ஏன் என் அம்மாவுக்கு பென்ஷன் போடவில்லைன்னு கேட்கத்தான் வந்திருக்கேன்..  இந்த வயசான காலத்தில இப்படி அலைய விடலாமான்னு கேட்கணும்...  பேங்க்லதான் சொல்லி அனுப்பினாங்க'ன்னு நானும் எகிறவும் உள்ள போகச் சொன்னார் அந்த வாட்ச்மேன்.   உள்ளே போனதும் இதே மாதிரி அவர்களும் பேச, நானும் வாட்ச்மேனிடம் பேசியதுபோலவே  பேச,  'இல்லை..  பென்ஷன்லாம் யாருக்கும் நிறுத்தவில்லை...  இதோ இந்த அம்மாவுக்கும் நிறுத்தவில்லை' ன்னு செக் பண்ணிட்டு சொன்னாங்க...   அங்கேயிருந்து அப்புறம்தான் கிளம்பினோம்.   வர்ற வழியில்தானே பேங்க்...  மறுபடி உள்ளே வந்து கேட்டிருக்கேன்..."

அப்புறம் நடந்ததை பாஸ் அவர் வாயாலேயே சொன்னபடி..  (டைப் பண்ண வசதியாக) 

"வாங்கம்மா...    அம்மா வந்திருக்காங்களா?  அவங்களை எல்லாம் ஏன் இந்த நேரத்தில் அழைச்சுக்கிட்டு வர்றீங்க?"   இந்த முறை ஒரு புதியவர் பாஸிடம் கேட்டபடியே அவர் கம்பியூட்டரைத் தட்டி செக் செய்தார்.

"பென்ஷன் போடலைன்னு உங்க கிட்ட யார் சொன்னது..  உங்களை அங்க போகச் சொல்லி யார் சொன்னது?"

அவரும் பக்கத்திலேயே உட்கார்ந்திருந்தாலும் ஏனோ காட்டிக்கொடுக்க தோன்றவில்லை.  அந்தக் கேள்வியைத் தவிர்த்து "அப்போ பென்ஷன் வந்துடுச்சா?" என்றுகேட்க,  மூன்று மாதக் கணக்கையும் பாஸ்புக்கில் வரவு வைத்துத் தந்தவர், அங்கேயே இருந்த ஏ டி எம்மில் பணம் எடுக்க கூடவே வந்து உதவி இருக்கிறார். 

இப்படியாக அந்தப் பிரச்னை ஓய்ந்தது.  சில நாட்களுக்குமுன் இந்த வருடமும் ஓய்வூதியதாரர்கள் 'லைவ் சர்டிபிகேட்' கொடுக்க வேண்டிய தேவை இலை என்று அரசாணை வெளியிடப்பட்டது.  அதைப் பார்த்ததும் இந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது.

இடையில் ஆஸ்தான ஆட்டோக்காரரும் நீண்ட நேரம் இவர்களைக் காணோம் என்றதும் ஏதாவது உதவி தேவையா என்று உள்ளே வந்து விட்டார்.  

கூடவே "நம்ம வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கற  ஏ டி எம் தண்டம்மா...   இங்கே எடுத்தால் ஏகப்பட்ட எரர் மெஸேஜ் வரும்.  பணம் எடுக்கணும்ங்கும்போது சொல்லுங்க..  வண்டி கொண்டு வர்றேன்..  அங்கே மெயின் ரோட்ல ஏ டி எம் மெஷின் சரியா இருக்கும்" என்றும் சொல்லி இருக்கிறார்.

இப்போது விக்ரமாதித்தனிடம் வேதாளம் கேட்டது...

ஓய்வூதியம் வரவில்லை என்றதும் தாமதம் இல்லாமல் உடனே செயலில் இறங்கிய மகள், துணைக்கு அழைத்தும் வராமல் சாக்கு சொல்லிய அவள் கணவன், வங்கியில் சரியாய்ப் பார்க்காமல் இது பற்றிய விவரங்களும் தெரியாமல் ஓய்வூதியம்  க்ரெடிட் ஆகவில்லை என்று சொல்லி, ஓய்வூதிய அலுவலகத்துக்குப் போகச் சொன்ன பொறுப்பற்ற வங்கிப்பணியாளர்,  ஃபோன் செய்து கேட்டும் சரியாய் பதில் சொல்லத் தெரியாத கணவன், சளைக்காமல் உடனே ஓய்வூதிய அலுவலகத்துக்கும் சென்று விவரம் கேட்டுப் பெற்று, மறுபடி வங்கிக்கும் வந்து விஷயங்களை நேர் செய்துகொண்ட மகள், அதே சமயம் தவறாய் வழிநடத்திய பணியாளர் அருகேயே இருந்தும் காட்டிக் கொடுக்காமலும் இருந்த அவர் செயல், அசாதாரணமான நேரம் இவர்களைக் காணோம் என்றதும் ஏதாவது பிரச்னையா என்று உள்ளே உதவிக்கு வந்த ஆட்டோக்காரர்...  பிரச்னையை மொத்தமாக ஒரே நாளில் சில மணி நேரங்களில் முடித்த பெண்...   இவர்களை பற்றி என்ன சொல்வாய்?"

விக்ரமாதித்தன் யோசிக்கத் தொடங்கினான்.

===========================================================================================================

தவிர்க்க முடியாத காரணங்களால் ஜீவி ஸார் எழுதும் 'எஸ் ஏ பி - குமுதம்' நான்காம் பகுதி இப்போது இடம்பெறவில்லை.  ஜீவி ஸார் மனைவியின் அறுவை சிகிச்சையைத் தொடர்ந்து அவருக்கு உதவியாக இருக்க வேண்டிய சூழல்.  எனவே பின்னர் அவர் அனுப்பும்போது தொடரும்.

=======================================================================================================

எனக்கு உயிரை விட மானம் பெரிது! - தினமலரிலிருந்து 

லட்சுமி ராமகிருஷ்ணன்: 

"சினிமாவுக்கு நான் வந்ததே, ரொம்ப காலம் கடந்து தான். அதாவது, நடுத்தர வயதில் தான் சினிமாவுக்குள் நுழைந்தேன். அதற்கு முன், 22 ஆண்டுகள் வெளிநாட்டில், ஒரு நல்ல பணியில் இருந்தேன். இந்தியாவுக்கு திரும்பியதும், சினிமா வாய்ப்பு கிடைத்ததும், அதை ஒரு மகிழ்வான பணியாகத் தான் செய்தேன்.பிறரைப் போல, வருமானத்திற்காகவோ, வாழ்வாதாரத்திற்காகவோ நான் சினிமாவுக்குள் வரவில்லை. அதனால் தான், எனக்கு பிடித்தால், சினிமாவில் படங்கள் செய்வேன், நடிப்பேன்.
மரியாதை இருந்தால்தான், அதையும் நான் செய்வேன். எனக்கு பிடிக்கவில்லை என்றால், எவ்வளவு பெரிய வாய்ப்பாக இருந்தாலும் அதை ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டேன். என் அப்பா, அம்மாவுக்கு என் ஒழுக்கத்தின் மீது மிகுந்த நம்பிக்கை உண்டு. அந்த நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமாகவே இப்போதும் விளங்கி வருகிறேன். என் அம்மாவிடம் இருந்து நான் கற்றுக் கொண்ட ஒழுக்கத்தை என் வாழ்க்கையிலும் கடைப்பிடிக்கிறேன். அதையே என் மூன்று பெண் குழந்தைகளுக்கும் கற்றுக் கொடுத்து, உதாரணமாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்.மேலும், நான் என் மீது வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை விட, என் கணவர் என் மீது மிகுந்த நம்பிக்கை வைத்துள்ளார். என்னைப் பற்றி யார் என்ன சொன்னாலும் அவர் நம்ப மாட்டார்.

என்னைப்பற்றி அவருக்கும் ரொம்ப நல்லா தெரியும்.சினிமாவில் பல சவால்கள் உண்டு. குறிப் பாக சொல்ல வேண்டும் என்றால், நான்கு நல்ல படங்களை இயக்கியுள்ளேன். எனினும், என்னைப் பற்றி கூறும் போது, நடிகை லட்சுமி ராமகிருஷ்ணா என்று தான் சொல்வரே தவிர, இயக்குனர் லட்சுமி ராமகிருஷ்ணா என சொல்ல மாட்டார்கள். அதற்கு காரணம், நான் பெண் என்பது தான். உயிரை விட, மானத்தை பெரிதாக கருதும் என்னைப் போன்ற பல பெண்கள் சினிமா உலகில் உள்ளனர். அதே நேரம், எல்லா பெண்களும் என்னைப் போன்றவர்கள் என்றும் சொல்ல மாட்டேன். சிலர் தவறாக இருக்கலாம். அதுவும், அவர்களாக தவறாக ஆவதில்லை; ஆக்கப்படுகின்றனர். 'சொல்வதெல்லாம் உண்மை' நிகழ்ச்சி, இந்த அளவுக்கு பரபரப்பாக பேசப்படும் என நான் நினைக்கவே இல்லை. அந்த நிகழ்ச்சி செய்து பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன.

அந்த நிகழ்ச்சியால் தங்கள் வாழ்க்கை நிலையை மாற்றிக் கொண்ட பலர், இப்போதும் என்னுடன் தொடர்பில் உள்ளனர். அவர்களில் பலர் என்னை தொடர்பு கொள்ள மறந்தாலும், அவர்கள் எப்படி இருக்கின்றனர் என்பதை அறிய விரும்பி, தொடர்பு கொண்டு பேசி வருகிறேன்.

நானோ, என் குடும்பத்தினரோ ஜாதிக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பவர்கள் இல்லை. ஒரு சில சம்பவங்களால் தவறாக அவ்வாறு பேசப்பட்டேன். என் எண்ணம் என்ன என்பதை என் படங்கள் பேசும்!"

================================================================================

இவர்களை எப்படி நினைவில் வைத்திருக்கிறீர்கள்?  இவர்கள் பெயர் சென்னதும் நினைவுக்கு வருவது?

அசோகர்

அக்பர் 

ஒட்டக்கூத்தர்

கம்பர்

ராபர்ட் க்ளைவ்

மவுண்ட் பேட்டன்.

===============================================================================================================

சஹானா இணைய இதழ் 2010 லேயே இருந்ததுன்னு சொன்னா நம்பணும் !

=================================================================================================

2016 ​ல் ​வைகையில்​ ஒரு பயங்கரம்...

==================================================================================================

​ஆனால்​ தாகூர் டால்ஸ்டாய் என்றெல்லாம் குழம்பக்கூடாது!

ஒருவழியாய் ஜீசஸ் தேடி எடுத்துட்டேன் நெல்லை...   இதன் மூக்கில் உள்ள மூன்று புள்ளைகளை கொஞ்ச எல்லாம் உற்றுப்பார்த்து விட்டு எதிரே சற்று இருளான சுவரைப் பார்க்கவும்!  கீதா அக்கா, பானு அக்கா ஆகியோருக்கெல்லாம் தெரியாது!