சிறுகதை : அந்த ஒரு நாள் - கீதா ரெங்கன்

அந்த ஒரு நாள்

கீதா ரெங்கன் 

முதுமை! நீண்டநாள் வாழும் பாக்கியம்? பெற்றவர்கள் எல்லாரும் கடக்க வேண்டிய பருவம்தான் என்றாலும் பாக்கியமா அது? நீடூழி வாழ் என்று என்னை யார் வாழ்த்தினார்களோ தெரியவில்லை. எதற்கு என்றும் இன்னும் புரியவில்லை. இப்படி உங்களில் யாருக்கேனும் நடந்திருக்குமா என்றும் தெரியவில்லை. இருக்கலாம்! இல்லை என்றாலும் என் அனுபவத்தைச் சொல்லிவைக்கிறேன்.

முதுமையைக் கொண்டாட வேண்டுமாம். ஹூம் என்னத்த கொண்டாடுவது? என்னைப் போன்றோர் எப்படிக் கொண்டாடுவது?

அந்த ஒரு நாள். இப்போது நினைத்தாலும் இதயத்துடிப்பு அதிகரிக்கும். முதுமைக் காலத்தில் டென்ஷன் தேவையில்லாத ஒன்று. அப்படி என்ன? என்றுதானே கேட்கிறீர்கள்? அதுக்குத்தானே இதைச் சொல்கிறேன்.

அந்தநாள். இரவு 7.30 இருக்கும். நான் டாய்லெட்டில் மதுகௌன்ஸ் ராகப் பாடலைப் பாடிப் பார்த்துக் கொண்டே என் கடமையை ஆற்றிக்கொண்டிருக்க.... ஒலியுடன் மினு மினுக்கும் லைட் மினுமினுத்தது. வாசலில் யாரோ வந்திருக்கிறார்கள் போலும். காதில் ஹியரிங்க் எய்ட் இருந்தாலும் சத்தம் எல்லாம் தாறுமாறாதான் கேட்கிறது. இப்படி டாய்லெட்டில இருக்கறப்ப பாதில போகவா முடியும். நேரங்கெட்ட நேரத்துல. ஹூம் யாராக இருக்கும்? இந்த நேரத்துல?

எனக்குக் காதுசரியாகக் கேட்பதில்லை என்று காலிங்க்பெல் அடித்தால் ஒலியுடன் மினுமினுக்கும் லைட் ஒன்றை டாய்லெட் உட்பட எல்லா ரூமிலும் பொருத்தி வைத்திருக்கிறார்கள். என்னை அப்படிப் பார்த்துக்கிறார்களாம்! தனியாக வைத்துவிட்டு இப்படி எல்லாம் வசதிகள் செய்து கொடுத்து தாங்கள் கவனித்துக் கொள்கிறோம் என்பதற்கான அத்தாட்சி! எல்லாரிடமும் சொல்லிக்கொள்ள. இதுவா எனக்கு ரொம்ப முக்கியம்? யார் கேட்டார்கள்? 

“இருங்க இதோ வரேன்” இங்கிருந்து சொன்னா கேட்குமோ வந்திருப்பவருக்கு? ம் டக்குனு எழுந்து ஓட சின்ன வயசா?

டாய்லெட் கதவை எல்லாம் தாழ்பாள் போடக் கூடாது என்று பிள்ளைகளின் கட்டளை. இதுக்கொன்றும் குறைச்சலில்லை. இல்லாட்டாலும் இங்கு ஆரு இருக்கா? ஒண்டிக்கட்டை நான். மெதுவாக வெளியே வந்தேன். வேகமாக நடக்கவா முடிகிறது?

“ஆரு?” இது வேண்டாத கேள்வி. வாசலில் இருப்பவர் பதில் சொன்னாலும் என் காதில் விழப்போவதில்லை. மனம் மூளையைக் கன்சல்ட் செய்யாமல் தன்னைத் தானே முடிவெடுக்கிறது. அவருக்குக் கேட்கிறதோ இல்லையோ சொல்லுவோம், “இதோ வந்துட்டேன்”

க்ரில் சாவியை எடுத்துக் கொண்டு போய் நடையில் உள்ள க்ரில் வழியாக உற்றுப் பார்த்தால் இருட்டில், தெருவிளக்கின் வெளிச்சத்தில் யாரோ இருப்பது பசபசப்பாகத் தெரிந்தது. வாசல் லைட்டைப் போட்டேன். வெளிச்சத்திற்கும் இருட்டிற்கும் கண் மாறிமாறி பழகியதும் ஒரு பெண் நிற்பது தெரிந்தது. மனதில் பதற்றம். யாரென்று சரியாகத் தெரியவில்லை. இதுவும் வயதானதின் அடையாளம். 

“………………………………”

“ஆரு?”  கண்களை இடுக்கிக் கொண்டு உற்றுப் பார்த்தேன்.

“ஜெயா......ஜெயா….”

“கத்த வேண்டாம். காது கேக்கறது”

ஹியரிங்க் எய்ட் போட்டிருப்பவர்களின் வெத்து ஜம்பம் இது. ஜெயாவேதான். மனம் அதிர்ந்தது. இவள் எதற்கு இங்கு வந்தாள்? நாக்பூரில் இல்லையோ இருக்கிறாள். மனதில் பயம். இருந்தாலும் வீட்டு வாசலில் நிற்பவளை விரட்டவா முடியும்?

“வா உள்ளவா. என்ன திடீர்னு இந்தப் பக்கம்?”

க்ரில்லைத் திறந்தேன். அவள் பின்னாலேயே ஒருவன் பெட்டி, மடக்குக்கட்டில், படுக்கை என்று கொண்டு வந்தான். அதிர்ந்துவிட்டேன். தனியாக இங்கு என்னை விட்ட காரணத்தின் அதிர்ச்சியிலிருந்து மீண்டு வரும் வேளைல இப்ப மீண்டும் அதிர்ச்சி. மூளை வேலை செய்ய மறுத்தது.

“கோபு நான் இங்க கொஞ்ச நாள் தங்கி கோயில் தரிசனம் செஞ்சுட்டுப் போலாம்னு வந்திருக்கேன்.”

”எனக்குக் காது கேட்கவில்லை என்று சத்தமாகச் சைகையோடு பேசினாள். என் ஹியரிங்க் எய்டின் வால்யூமை கொஞ்சம் கூட்டிக் கொண்டேன். ஏதேதோ சத்தங்கள் கேட்டது. ஜெயா பேசியது அதிர்வுடன் கேட்டது.

“அதுசரி, உன் பொண்ணோடுதானே இருக்க இல்லையா?”

“ஆமாம். யாரோட இருந்தா என்ன? என்னவோ போ, வாழ்க்கைல நிம்மதியே இல்லை. இப்ப கொஞ்ச நாளா இங்க பக்கத்துல இருக்கற ஆசிரமத்துலதான் இருந்தேன். அங்கருந்துதான் வரேன்”

நான் என்னவோ இங்க சொகுசா, சந்தோஷமா இருக்காப்ல பேசறாளே. உள்ளே சென்று கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன். அவளுக்கும் எடுத்து வந்தேன்.

“வேண்டாம் கோபு. நீ ஹால்லதான் படுக்கறே போல? நான் இந்த ரூம்ல தங்கிக்கிறேன். கட்டில் என் லக்கேஜ் எல்லாம் அங்க கொண்டு போட்டாச்சு.”

நான் உள்ளே போய் வர சமயத்துக்குள்ள ஒட்டகம் புகுந்த கதையாகிட.....இதென்னாடா புது விவகாரம். நாளைக்கே இவகோயில் போகும் போது ஊர்ல எல்லாக் கண்களும் பார்த்ததுனா உடனே, 85 வயசு கிழவனுக்கு பெண்ணாசை ஒரு பொண்ணோட சல்சானு கரித்துண்டால சுவத்துல வரைஞ்சு எழுதிப் போடுற ஊராச்சே. என் தலைஎழுத்து. 30 வருஷத்துக்கு முன்ன என் அண்ணா பெண்ணைப் பத்தியும் இப்படி எழுதிப் போட்ட அதே ஊர்தான் இப்பவும். ஒரு சுக்கும் மாறலை.

கூடவே பிள்ளைகளிடமிருந்து மாறி மாறி ஃபோன் வந்திடுமே! தொலைஞ்சேன் போ! பகவானே!

ஏற்கனவே அப்படி ஒரு பெயர் சூட்டி இங்க தனியா வைச்சுருக்காங்க. எனக்குச் சிரிப்புத்தான் வந்தது. அங்கு எல்லாரும் இருக்கறப்பவே நான் “அப்படி”ன்னு சொல்றவங்க இங்க தனியா இருந்தா நான் என்ன வேணா செய்யலாம்னு ஏன் தோணலையோ?

என்னை வைச்சுக்க விருப்பமில்லைனா ஏதேனும் ஒரு காரணத்தை உறவுகளுக்குச் சொல்லித் தங்களை நியாயப்படுத்திக்கணுமே. அதைத்தானே சுற்றமும் நம்பும்! எனக்கு எந்தச் சொத்தும் இல்லை என்பதையும் சொல்லிடறேன். உங்களுக்குப் புரிந்திருக்குமே இப்ப!

“நான் இங்க சமைக்கறது இல்ல. ஒரு வீட்டுலதான் பிள்ளை ஏற்பாடு செஞ்சு அங்க சாப்பிடுறேன். உனக்கும் அங்க சொல்றேன். ஆனா நீதான் பே பண்ணனும். நானே என் பிள்ளையைச் சார்ந்துதான் இருக்கேன். அங்க சொல்லட்டுமா? எனக்கு மட்டும்தான் செஞ்சுருப்பாங்க”

“இல்ல எனக்கு எதுவும் வேண்டாம்.”

தப்பித்தேன்.  அங்க போனா கண்டிப்பா முதல் வேலையா அந்தப் பையன் என் பிள்ளைக்கு.....அதென்ன? ஆங் வாட்சப்பாமே அதுல தகவல் சொல்லிட்டுத்தான் இலையே போடுவான். அது சுற்றம் முழுசும் சுத்தும். அவர்கள் சொன்ன காரணத்துக்கு ப்ரூஃப் ஆகிடும். இருந்தாலும் சாப்பிடறியான்னு கேக்காம என்னால இருக்க முடியலையே. இப்படித்தான் நான் மாட்டிக்கிறது. நாளை காலை ஜெயாவிடம் பேசிவிட வேண்டும், இங்கு சரிப்படாது என்று.

“கோபு பால் வைச்சிருக்கியோ? இருந்தாஅது போதும்”

“இங்க ஃப்ரிட்ஜ் எதுவும் இல்லை. பாலும் இல்லை. இனி காலைலதான். நான் போய் சாப்பிட்டுட்டு வரேன்” பதில் எதிர்பாராமல் நான் வெளியில் இறங்கினேன். கால்கள் நடுங்கியது.

இவள் யார்ன்னு உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டுமே. என் அண்ணா பெண்ணின் புகுந்த வீட்டினரும் எனக்கு நெருங்கிய உறவினர்கள்தான். அந்தக் குடும்பத்தின் உறவுப் பெண்தான் வந்திருந்தவள். சிறு வயதிலேயே கணவனை இழந்து வேலை பார்த்துக் குழந்தைகளையும் வளர்த்து ஆளாக்கியவள். மூத்த மகன் பல வருடங்களுக்கு முன்னரே சாமியாராகிவிட்டான். பெண்ணோடு இருக்கிறாள் .இப்ப திடீர்னு இங்கு.

நான் சாப்பிட்டு வீடு வரும் போது மணி 9. ரூம் கதவு மூடியிருந்தது. ஜெயா படுத்திருப்பாள். தூங்கியிருப்பாளோ? பாத்ரூம், டாய்லெட் எல்லாம் பார்த்துவிட்டு வந்தேன்.

மகளின் அழைப்பு. அதற்குள் விஷயம் போய் விட்டது போலும். எப்படி போயிருக்கும்? 4ஜி மாறி 6ஜி?

 “அப்பா, ஜெயா எதுக்கு அங்க வந்திருக்கா?” என்றதற்கு அப்புறம் அவள் பேசியது தெளிவாகக் கேட்கவில்லை. ஃபோனில் வேகமாகப் பேசினால் தெளிவாகக் கேட்பதில்லை. எத்தனையோ இயலாமைகள். இம்சைகள்.

“கொஞ்சம் நிறுத்தி நிதானமா சொல்லும்மா. உனக்கே தெரியுமே...” அதன் பின் அவள் பேசியது இதுதான்.

“இப்பதான் பத்மா ஃபோன் செஞ்சு சித்தப்பா எதுக்கு இந்த ஜெயாவை வீட்டுக்குள்ள விட்டார்? அவ எதுக்கு இப்படி வந்திருக்காளாம்? ஊர், வம்பு பேசி கதை பரப்பறதுக்கா?’ ந்னு கேக்கறா. அவ மாமனாரும் மாமியாரும் அவளைப் போட்டு பிடுங்குறாங்களாம். ஜெயாவை உடனே வெளிய போய் வேற எங்கயாவது தங்கச் சொல்லி உன் சித்தப்பாவை சொல்லச் சொல்லுன்னு சொல்றாங்களாம்”

மகள் என்னை நன்றாகப் புரிந்து கொண்டவள், என்றாலும் கோபம். அவளுக்கு என் அண்ணா பெண்ணிடமிருந்து ப்ரஷர். எல்லோரும் அவரவர் இடத்திலிருந்து பேசுகிறார்கள். என் இடத்திலிருந்து யார் யோசிக்கப் போகிறார்கள்? என்றுமே அது கிடையாதே.

“எல்லாரும் மெத்தப் படிச்சவங்கதானேம்மா. சின்ன வயசுலருந்தே என்னை நல்லா தெரிஞ்சவங்களே இப்படிப் பேசறாங்களே. வீட்டு வாசல்ல அதுவும் இந்த சமயத்துல வந்தவள நான் எப்படிம்மா விரட்ட முடியும். நமக்கு நெருங்கிய சொந்தம் சின்ன வயசுலருந்து தெரிஞ்சவதானேம்மா….இந்த அளவுக்குக் கூட புரிஞ்சுக்க மாட்டாங்களா? மனிதாபிமானம் இல்லாம என்னால இருக்க முடியலைமா…”

கதவு மூடியிருந்தாலும் நான் சத்தமாகப் பேசியது ஜெயாவின் காதில் விழுந்திருக்குமோ? மகள் கவலைப்பட்டாள். என் நிலைமையையும் புரிந்து கொண்டவள்தான. இருந்தாலும் பத்மா வீட்டாரிடமிருந்து ப்ரஷர்.

வீட்டின் பின்புறம் சென்று பேசச் சொன்னாள். பத்மாவும் என்னைக் கூப்பிடுவாள் என்று சொன்னாள். பத்மா கேட்கும் கேள்விகளுக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டும். ஏன் எனக்கு இப்படி ஒரு சோதனையோ. எனக்கென்று எதுவும் இல்லாததால்தான் எல்லோரும் என்னை இப்படி நடத்துகிறார்களோ? என்னிடம் பணம் இருந்திருந்தால்?

“நானே நாளைக்குக் காலைல ஜெயாகிட்ட பக்குவமா பேசறதாத்தான் இருக்கேன். சரிம்மா. நீ கவலைப்படாம நிம்மதியா தூங்கு.”

சொல்லிவிட்டேனே தவிர எனக்குப் பதற்றத்தில் தூக்கம் வரவில்லை. பத்மா அழைத்தாள். கையிலேயே ஃபோன் இருந்ததால் தெரிந்தது. நான் தூங்கினால்தானே? வீட்டின் பின்புறம் சென்று பேசினேன்.

ஜெயா வந்ததும், உறவினரும் என் பால்ய சினேகிதருமான அவள் மாமனாரைக் கூப்பிட்டு நான் ஏன் சொல்லவில்லை என்று கடிந்து கொண்டாள்.

எனக்குத்தான் பயத்தில் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று ஒன்றுமே தோன்றவில்லையே. எல்லாம் சொன்னேன். வேறு ஒரு உறவு மூலம் அவர்களுக்குத் தெரிந்ததாம். ஜெயாவையே கூப்பிட்டுப் பேசலாமே. ஏன் என்னை அழைத்து டென்ஷனாக்க வேண்டும்? ஓ ஒண்ணுமில்லாத என்னைத்தானே விரட்ட முடியும்.

மகள், மாப்பிள்ளைக்குத் தெரியாதபடி பார்த்துக் கொள்வாள். ஆனால் பிள்ளைக்குத் தெரிந்தால் மருமகளுக்குத் தெரியாமல் இருக்காது. வேறு வினையே வேண்டாம். குடும்பத்திற்குள் வந்தவர்கள்தானே எனக்குப் பெயர் சூட்டியது. என்னைப் போல இப்படி யாரும் வயதானகாலத்தில் தன்னந்தனியே அவஸ்தைப்படக்கூடாது. உலகம் பணத்தின் பின் அலையக்கூடியது. கருணையை எதிர்பார்க்க முடியாது. தூங்காமலேயே இரவு விடிந்தது.

ஜெயா விழிக்கவில்லை போலும். கதவு மூடியே இருந்தது. மனம் கொஞ்சம் பதற்றமாகியது. அவள் எழுந்து வர வேண்டும் என்று பிரார்த்தனை. வேறு ஏதேனும் என்றால்……நாவலே எழுதிவிடுவார்கள்.

அவளுக்கு எப்படி உறக்கம் வந்ததோ?  பால்காரன் வந்து, நான் காபி போட்ட வேளையில் ஜெயா எழுந்து வந்தாள். மனம் ஆசுவாசமானது.

“ஓ கோபு நீ இப்பவும் அப்போ போலவே சீக்கிரம் எழுந்துடுறியா?”

“ஆமா. பழக்கம் எப்படி விடும்? காபி கலக்கவா?”

“கல. சரி, நீ எப்ப கோயிலுக்குப் போவே?”

“போணும்” கூடவே பயமும் வந்தது. எங்கேனும் தானும் வருகிறேன் என்று சொல்லிவிடுவாளோ என்று.

“நான் அப்புறம் போய்க்கிறேன்” எனக்குப் பெரிய ஆசுவாசம்

நீ வேறு இடத்தில் தங்கிக்கொள் என்று எப்படிச் சொல்லுவது? மனதில் மீண்டும் பதற்றம். ஊரில் அப்படி எதுவும் தங்கும் இடமென்று இல்லை.

காஃபி எடுத்துக்கொண்டு ஃபோனில் பேசிக் கொண்டே வந்தாள் ஜெயா. யார் பேசினார்களோ தெரியவில்லை. ஆனால் முகம் பிரசன்னமாகத்தான் இருந்தது.

அவளிடம் சொல்லிவிட்டுக் கோயிலுக்குச் சென்றேன். பார்த்தவர்கள் என்னிடம் ஏதோ கேட்க வந்தது போலத் தோன்றியது. இந்த விஷயமோ? இதுதான் மனப்பிராந்து என்பது. கவனிக்காதது போல வேகமாக கோயிலினுள் சென்றேன்.

சட்டென்று ஐடியா தோன்றியது. கோயில் அர்ச்சகரிடம் சொல்லிக் கேட்டால் என்ன? அவர் குடும்பத்துடன்தானே இருக்கிறார். அவர்களுடன் கூடத் தங்கிக் கொள்ளலாம் அல்லது நான் சாப்பிடும் இடத்தில் பேசி அவள் தங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்து விட வேண்டியதுதான்.

அவர்களுக்கும் ஒரு வருமானம். அவளுக்குப் பணத்திற்குக் குறைச்சல் கிடையாது. அவள் வேண்டுமளவு தங்கி கோயில் தரிசனம் செய்யட்டுமே. அதுதான் நல்லது. அர்ச்சகரிடம் யாத்ரீகப் பெண் என்று சொல்லி தங்க இடம், சாப்பாடு என்று சொன்னதும் முதலில் யோசித்தார். நல்லகாலம் கடைசியில் சரி என்று சொல்லிவிட்டார். அவள் பணம் தருவாள் என்றும் சொன்னேனே!

வீட்டிற்கு வந்து நான் ஜெயாவிடம் விவரம் சொல்லும் முன்னரே...

“கோபு, நான் இன்னிக்கே ஃப்ளைட்ல நாக்பூர் போயிடறேன். மதியஃப்ளைட்டா இல்லை சாயங்கால ஃப்ளைட்டானு புக் பண்ணிட்டு சொல்லறேன். எனக்கு ஏர்போர்ட் போக ஒரு டாக்சி மட்டும் சொல்லணும். மூணு மணிநேரம் தானே ஏர்போர்ட்போக…பிரச்சனை இல்லை. சாப்பாடு எதுவும் நீ சொல்லவேண்டாம். எங்கிட்ட ப்ரெட், பழம் இருக்கு போறும்.”

ஓ நான் முந்தைய தினம் சத்தமாகப் பேசியது அவள் காதில் விழுந்திருக்கலாம்? ஹாங் அதனால் என்ன? எப்படியோ அவள் போனால் போதும். இனியும் என்னால் பலரின் பல்லில் மாட்டிக்கொள்ள முடியாது. மகள், பத்மா எல்லோரிடமிருந்தும் மாறிமாறி ஃபோன்.

“ஜெயாகிட்ட போகச் சொல்லிட்டியா? ‘என்ன? கிளம்பிட்டாளா?’ ‘எப்போ கிளம்பறா....?”

சரியாக விடியக் கூட இல்லை அதற்குள் இத்தனை ஃபோன். இதற்கு மட்டும் இப்படிக் கூப்பிடுபவர்கள் நீ எப்படி இருக்கேன்னு கேட்டுப் பேசுவது என்பது....ம்ம் சரி வேண்டாம். யாரையும் நான் குறை சொல்லப் போவதில்லை. என் விதி.

“ஆஸ்ரமத்துக்காகத்தான் என்னை விட்டாளாம். இப்படித் தனியா தங்கக் கூடாதுன்னு கரிசனம் பொண்ணுக்கும், மாப்பிள்ளைக்கும்” என்றாள் ஜெயா. 

பரவாயில்லை ஜெயாவுக்கேனும் தனியா இருக்கக் கூடாது என்று வைத்துக் கொள்ள மாப்பிள்ளை! அவள் சென்றதும் என் ரத்த அழுத்தத்தை சோதித்துக் கொண்டேன்.

= = = =