சடைமுடி கரிநாக்கு

  'அவருக்கு கரிநாக்கு.  சொல்வதெல்லாம் பலித்து விடும்' என்பார்கள். 

கரிநாக்கு என்றால் நாக்கில் கருப்பாக இருக்கும் என்று நாக்கைக் காட்டியவர்களும் உண்டு!  அதுதான் உண்மையா, அல்லது சொன்னது பலித்தால் சொன்னவர்களுக்கு கரிநாக்கு என்று சொல்வார்களா என்று தெரியாது.  ஏனென்றால் எனக்கு கரிநாக்கு கிடையாது!

சொல்வது எல்லாம் பலித்து விட்டால் அப்புறம் உலகம் தாங்காது.  சொன்னது பலித்த புள்ளிவிவரம் எடுத்துப் பார்த்தால் மிகக் கம்மியாக இருக்கும்.  ஆனால் பயமும், நம்பிக்கையும் எதிராளியை யோசிக்க வைக்கும், தயங்க வைக்கும்.  அந்த 'சில நடக்கும் அனுபவங்களி'ல் நாம் மாட்டி விட்டால் என்கிற பயம் கூட காரணமாயிருக்கும்.

இப்படி தன்னைச் சொல்லிக் கொள்பவர்கள் யாரும் நல்ல விஷயத்துக்கு சொல்லிக்கொள்வதோ, சொல்வதோ இல்லை - என் அனுபவத்தில்.  எதிராளியை பயமுறுத்த மட்டுமே பயன்படுத்துகிறார்கள்.

பின்னே, தன் 'சக்தி'யைப் பற்றி அவர்கள் அறியாதிருப்பார்களா என்ன!

"அப்புறம் ஏதாவது சொல்லிடப் போறேன்.."

"என் வாயில விழாதே..  நான் சொன்னா அப்படியே நடக்கும்.."

"மனசெரிஞ்சு சொல்றேன்...   அவன் அனுபவிப்பான்...  கடவுள் அவனுக்கு கொடுப்பார்...  எனக்கு கெடுதல் செய்தானில்லை..."

ஏன் இதுபோன்றவர்கள் எல்லாம் பெரும்பாலும் "நான் சொன்னா நடக்கும்..  மனசார வாழ்த்துகிறேன்..  நீங்கள் நல்லாயிருப்பீங்க" என்று வாழ்த்துவதில்லை?  ஒருவேளை கெட்டது சொன்னால் மட்டுமே பலித்தால்தான் கரிநாக்கோ?

அப்படி ஓரிருவரை என் அனுபவத்தில் சந்தித்திருக்கிறேன்.  யோசித்துப் பார்க்கும்போது அவர்கள் சொன்னதும் ஒவ்வொரு முறையும் பலித்ததில்லை, பலிப்பதில்லை.

தனக்கு கெடுதல் செய்தவர்களை கடவுள் பார்த்துப்பார், பழி வாங்குவார் என்பதே நல்ல கருத்துதானா?  கெடுதல் செய்தால் பலன் தானாய்த் தேடிவரும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை.  அப்படி சொல்லித்தானே அல்லது பயமுறுத்திதானே முடிந்தவரை ஒழுங்காக இருக்கப் பழகி இருக்கிறோம்?!

உம்மாச்சி கண்ணைக் குத்தி விடும்!

நம் சார்பில் அவர்களை பழிவாங்க கடவுளுக்கு என்ன வேறு வேலை இல்லையா?  கடவுள் என்பவரை இங்கு நாம் நம் ஏவலுக்கு கட்டுப்படும்  அலாவுதீன் பூதமாய்ப் பார்க்கிறோம் போல...   அல்லது ஒரு தேங்காய் உடைத்தால் நமக்கு ஜெயம் தந்து விடுவார்!  ஈஸியாய் ஏமாற்றி விடலாம்!

சரி, ஏதோ மன ஆறுதல்.. விடுங்க...

எங்கேயோ போகிறேன்..  சொல்வது பலிப்பது என்பது நினைப்பது பலிப்பது என்று சொல்லலாமோ என்னவோ...  கண்களால் பார்த்தே ரஸ்புடீன் பொருள்களை நகர்த்துவாராம், வளைப்பாராம்.  அதுமாதிரி ஒரு மனமாய் நின்று அதையே நினைத்தால் நடக்கிறதோ என்னவோ..

சமீபத்தில் எங்கள் வீட்டில் வேலை செய்த பெண் வேலை முடிந்து வீட்டுக்குச் சென்றபின் ஃபோன் பேசினார்.  சரி, நாளை வரமாட்டேன் என்று சொல்லப்போகிறார் என்று நினைத்தோம்!  அவருக்கு நாங்கள் அவ்வப்போது வெவ்வேறு வகையில் (எல்லோரையும் போல) உதவி இருக்கிறோம்.  

தன் மாமியார் பேச விரும்புவதாகச் சொன்னார்.  அவர் கைக்கு ஃபோன் சென்றதும் முதலில் அவர் நாங்கள் செய்த உதவிகளுக்கு நன்றி சொன்னபிறகு சொன்ன விஷயம் 

"நான் ஒன்று சொன்னால் கோபித்துக் கொள்ள மாட்டீர்களே.. இவ்வளவு நல்லது செய்யற உங்களுக்குத் சொல்லணும்னு தோணுது"

"இல்லை..   சொல்லுங்க..."  - ஹையோ..  என்ன சொல்லப் போகிறாரோ...  

"உங்கள் வீட்டில் சீக்கிரமே நல்ல விஷயம் ஒன்று நடக்கும் அம்மா...  அதுவும் ஒரு மூன்று மாதங்களுக்குள்ளேயே..."

"இது நல்ல விஷயம்தானேம்மா..   இதில் தவறாக நினைக்க என்ன இருக்கிறது?  நாங்கள் பையனுக்கு பெண் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்...  கல்யாணம் அமைந்தால் கூட நல்லதுதானே...  நன்றிம்மா"

சில சமயங்களில் நாம் அளவாகப் பேசவேண்டும் என்பது நமக்குப் புரிவதில்லை.   பேச்சை எந்த இடத்தில் நிறுத்த வேண்டும் என்பது தெரியவேண்டும்.  நன்றி சொன்னதோடு நிறுத்திக் கொண்டிருந்திருக்கலாம்.  அடுத்தடுத்து அதிகப்பிரசங்கம்!  

இப்போது அவருக்கு 'அவர் சக்தி' மேல் அதிக நம்பிக்கை வந்து விட்டது போல...

"உங்களுக்கு எத்தனை பசங்க அம்மா?"

"இரண்டு பசங்க..  மூத்தவனுக்குதான் பார்க்கிறோம்..."

"அம்மா..  சொன்னா கோபிச்சுக்காதீங்க..  தப்பாய் நினைக்காதீங்க...  எனக்கு முடியில் சடை விழுந்திருக்கிறது.  நான் சொன்னால் பலிக்கும்.  உங்கள் இளைய மகனுக்குதான்மா முதலில் கல்யாணம் ஆகும்...  அதுதான் ரெண்டு மூணு மாசத்தில் தெரியும்.."

ஒன்றும் சொல்லாமல் பாஸ் போனை வைத்து விட்டார் என்றாலும், தேவையா இதெல்லாம் என்றே தோன்றியது!

நல்லவார்த்தை சரி, அதிலும் ஒரு 'க்' ஆ?  ஆறுதலா, அல்லலா?

ஆமாம், கரிநாக்கு சரி, முடியில் சடை விழுந்தாலும் சொன்னது பலிக்குமா?

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ஃபேஸ்புக்கில் எங்களுக்கெல்லாம் நண்பர் கோபிநாத் ரவி.  சமீபத்தில் ஒரு பெரிய இழப்பைச் சந்தித்திருக்கிறார்.  அதுபற்றி அவர் எழுதி இருந்ததைப் படித்ததும் மனம் கலங்கி விட்டது.  உணர்வுபூர்வமாக எழுதி இருக்கிறார்.  இந்த எழுத்து, அனுபவங்களுடன் எல்லோராலும் ஒன்ற முடியும்.  

'அம்மா கவனிக்கிறார். அவர் பேசுவது நமக்கு கேட்காது. இந்த பிண்டத்தை மீன், பருந்து, காகம் என்று பல ரூபங்களில் அவர் சாப்பிடுவார்' என்றார். அடுத்த நாள் தொன்னை பாதி தான் காலியாகி இருந்தது. அழுகை வந்தது.

மேற்கண்ட வரிகளில் நான் அழுது விட்டேன்.

மார்ச் 24, 2022. 9PM. அம்மா நிற்கதியாக எங்களை விட்டுப் போய்விட்டாள். 61 வயது. எந்த விதமான பெரிய பிரச்சனையும் இல்லாமல், கடைசி நிமிடம் வரை ஆக்டிவாக இருந்த ஜீவன். மாசிவ் அட்டாக்

திண்ணையில் உட்கார்ந்து, அப்படியே கண்கள் சொருகி விழுந்து, லஷ்மி நாராயணன் கோவிலை பார்த்துக்கொண்டே போய்ச் சேர்ந்திருக்கிறாள்.

அடுத்த நாள் மயானத்திற்கு எடுத்துச் சென்று எரியூட்டி, பின் என் கையால் எலும்புகளைப் பொறுக்கி கடலூர் கடற்கரையில் கரைத்துவிட்டு வந்தேன்... ("அதோ பாருப்பா கால் விரல், இதோ பாரு கை விரல் எடுத்து சட்டியில் போடு... ஒன்னும் கவலைப்படாதே. நல்ல விதமாக காரியம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது"...) க்ரூரமான ceremony.

இவ்வளவு நாள் அஸ்தி என்றால் எதோ டப்பாவில் அடைத்துக் கொடுப்பார்கள், எடுத்துப் போய் கடலில் கரைக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன்.

எப்போதும் வேலை நேரத்தில் அவளிடமிருந்து போன் வராது. அதிசயமாக கடைசி நாளன்று பதினொரு மணிக்கு, அரைமணி நேரம் என்னிடம் பேசினாள். 'இரண்டு நாட்களாக என்னவோ மனசு சரியில்லை. இப்போது உன்னிடம் பேசிவிட்டேன் இல்லையா. தெளிவாக இருக்கிறேன்' என்றார். என்ன தெளிவோ

என் மூன்று வயதில், எங்கே வெளியே விளையாடச் சென்றாலும், ஐந்து நிமிடத்திற்கு ஒரு தடவை வீட்டுக்குள் எட்டிப் பார்த்து அவள் இருக்கிறாளா என்று ஊர்ஜிதம் செய்து கொள்வேனாம். ஆயிரம் தடவை சொல்லிச் சொல்லி பெருமைப்பட்டுக் கொள்வாள். ஸ்கூல் போகும் போது, bye bye maa , bye bye maa அழுது கொண்டே நான் சொன்னதை, அவ்வப்போது tease செய்வாள். மயானம் செல்லும் போது bye bye maa என்று அரற்றிக் கொண்டே இருந்தேன்.

இன்று பதிமூன்றாம் நாள். பிரமை பிடித்தது போல ஸ்மரனையற்று அவ்வப்போது உட்கார்கிறேன்.

இரண்டாம் நாள் யாரோ கதை பேசி சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். கோபம் வந்தது. பின் மூன்றாம் நாள், தம்பியின் குழந்தையை பார்த்த போது சிரித்தேன். சட்டென ஏனோ குற்ற உணர்வு வந்தது. இப்படித்தான் இருக்கும் போல.

அம்மாவின் வட்டம் ரொம்பச் சின்னது. அப்பா, தங்கை, நான். Outer zoneல் அவளது அம்மாவும், அவளது தங்கையும்.

இதில் எங்கள் மூன்று பேருக்கு ஏதேனும் கஷ்டம் ஏற்பட்டால், கோதாவில் குதித்து சண்டை போடவும் செய்வார். Lioness.

அநியாய சிக்கனம் பிடித்து எங்களை படிக்க வைத்தாள். தனக்கென எதும் பெரிய சவுகரியங்கள் செய்து கொள்ளவில்லை. பீரோ முழுக்க யாரோ எப்போதோ வைத்துக் கொடுத்த புடவைகள், கவர் பிரிக்காமல் அப்படியே இருக்கிறது. பளிச்சென உடுத்த மாட்டாள். எப்பொழுதும் சுமார் புடவை.

தோட்டத்தில் அவள் ஆசையாக நட்டு வைத்த செடி, மரம் என்று ஒவ்வொன்றின் பக்கமும் நின்று கொண்டு நானும் அப்பாவும் கண் கலங்கிக் கொண்டே இருக்கிறோம்.

வைதீக காரியங்களில் நான் ஜீரோ. வேட்டி கூட எனக்கு ஒழுங்காக கட்டத் தெரியாது. நாமம் சாற்றி, பத்து நாட்கள் என்னெனேவோ மந்திரங்களைச் சொன்னார்/சொல்ல சொன்னார் ப்ரோகிதர்.

பற்பல முறை குளியல் போட்டு, நூறு கரிஷ்யே சொல்லி எள் நீர் விட்டு, குமிட்டியில் வேக வைத்து, நிறைய சோற்று உருண்டைகள் செய்தேன். தென்பெண்ணையாறு முழுங்கியது (திருக்கோவிலூர்).

'அம்மா கவனிக்கிறார். அவர் பேசுவது நமக்கு கேட்காது. இந்த பிண்டத்தை மீன், பருந்து, காகம் என்று பல ரூபங்களில் அவர் சாப்பிடுவார்' என்றார். அடுத்த நாள் தொன்னை பாதி தான் காலியாகி இருந்தது. அழுகை வந்தது.

எப்போதும் சிரித்த முகமாகவே வளைய வருவாள். வழக்கம் போல பக்கத்து ரூமில் பாத்திரங்களை குடைந்து கொண்டிருக்கிறாள் என்பது போலவே இந்த நிமிடம் வரை உணர்கிறேன்.

பெற்றோர் போன பின் தான், இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாக நேரத்தை ஒதுக்கி இருக்கலாமே என்று தோன்றும் போல (எவ்வளவோ முறை கூப்பிட்டும் 'இன்னும் பத்து வருடங்கள் கழித்து உன்னோடு வருகிறேன் ' என்று சொன்னார். Comfort zone தாண்டி பெரியவர்கள் வருவதேயில்லை).

பொதுவாக personal விஷயங்களை நான் பதிவது இல்லை. ஏன் இதை எழுதுகிறேன் என்றும் எனக்குத் தெளிவில்லை. சுஜாதா, அனுராதா ரமணன், சிவசங்கரி, திஜா, ராஜேஷ்குமார், பிகேபி என்று என்ன கிடைத்தாலும் படிப்பாள். இதையும் படிப்பாள் என்று போட்டு வைக்கிறேன்.

மகனுக்கு உபநயனம், ஸ்கூல், காலேஜ், அவனுக்கு கல்யாணம் என்று நிறைய வேலை இருக்கிறது. அப்பாவை பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

இறப்புக்கு பின் ஆன்மாவுக்கு என்ன நேர்கிறது என்று மத்வர் சுற்றி சுற்றி என்னவோ வித்தியாசமாக சொல்லி வைத்திருக்கிறார். எனக்கு விளங்கவில்லை. மெதுவாக சமயம் இருக்கும் போது படிக்க வேண்டும்.

உன் நாற்பது வயதில் என்னை காலேஜூக்கு அனுப்பி விட்டாய். என் நாற்பதில் என் மகன் கிண்டர்கார்டன் தான் தாண்டியுள்ளான். நிறைய வேலை இருக்கிறது. என் கடைசி மூச்சு இருக்கும் வரை என்னை வழி நடத்துவாய் என்று மட்டும் தோன்றுகிறது.

போய் வா அம்மா. Bye bye maa. 

===================================================================================================================

​விலகி நடக்கிறேன்

நின்று விட்டது

மனம்.

மேல்கடல் போல ​உணர்வுகள் ​

பொங்கினாலும்

ஆழ்கடல் போல​ அமைதியாகவே 

இருக்கிறது​ மனம்.

உலகத்தார் பார்வைக்கு

பொங்குதலும்​ புரிவதில்லை.

ஆழ்மனமும் தெரிவதில்லை.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

தனி சட்டம் இயற்ற வேண்டும்!'

முனைவர் சாந்தகுமாரி, வழக்கறிஞர், தமிழ்நாடு பெண் வழக்கறிஞர் கூட்டமைப்பின் தலைவர்: 

"திருமண உறவில் பாலியல் பலாத்காரம் குற்றமல்ல என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும், 32 உலக நாடுகளில் இந்தியாவும் ஒன்று. நம் நாட்டில் அது குடும்ப வன்முறை தடுப்பு சட்டத்தின் கீழ் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது, தண்டனை சட்டம் அல்ல. எனவே, 'மெரிட்டல் ரேப்' என்பதை குற்றமயமாக்க வேண்டும். 

இதற்கான, ஐ.நா.,வின் தீர்மானத்தில் பல நாடுகளுடன் இந்தியாவும் கையெழுத்திட்டும், இந்திய தண்டனை சட்டத்தில் அதற்கான மாற்றத்தை ஏற்படுத்தப்படவில்லை. 

'மனைவியின் சம்மதம் இல்லாமல் கணவன் பலவந்தமாக உறவு கொண்டாலும், அது பாலியல் வன்கொடுமை ஆகாது' என்று சமீபத்தில் சத்தீஸ்கர் உயர் நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது. 

நம் நீதி அமைப்புக்கு, சில நீதிபதிகளுக்கு, முதலில் பாலின சமத்துவம் பற்றிய புரிந்துணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும். குழந்தை திருமண தடுப்பு சட்டப்படி ஒரு சிறுமி பூப்படைந்திருந்தாலும், 18 வயதுக்குள் அவருக்கு திருமணம் முடிப்பது சட்டப்படி குற்றம். 

ஆனால், ஓர் ஆண், 16 வயது சிறுமியை திருமணம் செய்து உறவு கொண்டால் அது குற்றமில்லை என்று இந்திய தண்டனை சட்டம் வரையறுக்கிறது. அதை மாற்றுவதற்கான முயற்சிகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன.மேலும், மைனர் சிறுமியை திருமணம் செய்த கணவர் தான் அவருக்கு பாதுகாப்பாளர் என்று இந்திய பாதுகாப்பாளர் சட்டம் சொல்கிறது. குற்றவாளியையே பாதுகாப்பாளராக சேர்க்கும் இந்தச் சட்டம், திருத்தத்துக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டியவற்றுள் முக்கியமான ஒன்று.

இப்படி குழந்தை திருமணம் தொடர்பான பல்வேறு சட்டப்பிரிவுகளில் உள்ள அம்சங்கள் ஒன்று, வேறுபட்டு குற்றவாளியைக் காக்கும்படி அமையும் கூறுகளை சீர்செய்து, குழந்தை திருமணங்களை இரும்புக்கரம் கொண்டு அடக்க வேண்டும்.

ஜாதி வெறியால் நிகழும் ஆணவ கொலைகளால் பாதிக்கப்பட்டு உயிரிழக்கும் பெண்களை பார்த்திருக்கிறோம். பெண்ணின் மீது குடும்ப மானம், ஜாதி என்ற பெயரில் வைக்கும் ஆணாதிக்கம், இந்தப் பிரச்னையின் வேரிலும் உள்ளது. ஆணவ கொலைகளை தடுக்கும் தனிச்சட்டம் முக்கிய கோரிக்கை. 

அதற்கான மசோதா தயாரானாலும், அதை இன்னும் நிறைவேற்றவில்லை. மத்திய அரசு தான் இதற்கு சட்டம் கொண்டு வர வேண்டும் என்றில்லை. மாநில அரசே சட்ட வல்லுனர்களிடம் ஆலோசித்து சிறப்பு சட்டம் இயற்றலாம். தேசிய குற்றப் பதிவேட்டின்படி, தமிழகத்தில் ஆணவ கொலைகளின் எண்ணிக்கை குறைவு. உண்மையில், தென் மாவட்டங்கள், கொங்கு பகுதிகளில் ஆணவ கொலைகள் அதிகளவு நடக்கின்றன. சமூக நீதியில் மற்ற மாநிலங்களுக்கு முன்னோடியாக உள்ள நாம், ஆணவக் கொலை தடுப்புக்கு தனிச்சட்டம் இயற்றி, மற்ற மாநிலங்களுக்கு முன் மாதிரியாக வேண்டும்! 

- தினமலரிலிருந்து -

====================================================================================================================

ரசித்த படம்..

பந்தலூர்: நீலகிரி மாவட்டம் கூடலூர் தொகுதி எம்.எல்.ஏ.,வாக இருப்பவர் அ.தி.மு.க.,வை சேர்ந்த பொன்ஜெயசீலன். இவர் வீட்டிலிருந்து பந்தலூர் வழியாக கொளப்பள்ளி என்ற இடத்திற்கு ஒரு நிகழ்ச்சிக்காக சென்றுக்கொண்டிருந்தார். அப்போது மேங்கோரேஞ்ச் - கொளப்பள்ளி சாலையில், ஏலமன்னா உரக்கிடங்கு குப்பை ஏற்றி சென்ற மினி லாரி ஸ்டார்ட் ஆகாமல் நின்றுக்கொண்டிருந்தது. இதனை பார்த்த எம்.எல்.ஏ., ஜெயசீலன் மற்றும் காரில் இருந்த கட்சியினரும் இறங்கி லாரியை தள்ளி உதவினார்கள். குப்பை லாரியை தள்ளி இயங்குவதற்கு உதவிய எம்.எல்.ஏ.,விற்கு அந்த வழியாக வந்தவர்கள் வாழ்த்து தெரிவித்தனர்.

=============================================================================================

கொரோனா கால வெட்டி வேலை..!

========================================================================================================

பொக்கிஷம் : 

போயிங்....  போயிங்...  கோயிங்...  கோயிங்....

இரண்டாயிரமாவது வருஷம் எப்படி இருக்கும் என்கிற வருங்காலக் கற்பனை!

ஆசை வச்சேன்..  அடுக்குமல்லிப் பூவே....ஆரீரோ...   ஆரீரோ...

லைசென்ஸ் வாங்கலியோ..  லைசென்ஸ்!

இம்சை அரசர்கள்...!

=============================================================================================================

போதும்பா..  போதும்...  இந்த வாரம் இது போதும்...   மீதி அடுத்த வாரம் பார்க்கலாம்...