உன் கண் உன்னை ஏமாற்றினால்.. டடடா டடடா டடடா

 சுஜாதாவின் கதை ஒன்றில் கண்கட்டு வித்தை போல ஒன்றை விளக்கி இருப்பார். 

ரயில் பயணத்தில் உடன் வரும் ஒருவர் மற்றவருடன் பேச ஆரம்பித்து இவருக்கு விருப்பமில்லை என்றாலும் அவர் பேச்சை கவனிக்க வைத்து வசியப்படுத்துவது.  கதையின் முடிவு இன்னும் வித்தியாசமாக இருக்கும்!  அதில் கண்களை நம்ப வைப்பது பற்றி விளக்க அவர் ஒரு பாம்புக் கூடையை காட்டிப் பேசுவார்.  பாம்பைப் பற்றி பளபளவென்று கரிய நிறமாக சுருண்டு படுத்திருக்கிறது என்றெல்லாம் நீளமாக விடாது வர்ணித்து கூடையின் மூடியை சட்டென திறக்க, ஒரு வினாடி அந்த வெற்றுக் கூடைக்குள் கருப்பு நிற பாம்பு நெளிவது போன்ற பிரமை இவரின் கண்ணில் தெரியும்.

மனம் சொல்வதை, நம்புவதை கண்கள் காட்சியாக பார்த்து விடுகிறது!

சில சமயங்களில் தன் மனம் சொல்வதை தீவிரமாக நம்பும் ஒருவர் இப்படிதான் அவற்றை காட்சியாகக் கண்டது போல உணர்ந்து உண்மையில் இல்லாததை மற்றவர்களிடம் பேசுவார்களோ....

ஒரு சம்பவம்.  சென்ற வாரம் ஹோட்டலுக்குப் போயிருந்தேன் என்று சொன்னேன் இல்லையா?  அதில் எனக்குப் பிடித்தது காஃபி மட்டும்தான் என்றும் சொல்லி இருந்தேன்.

காஃபி தனி பில் என்றதும் மூன்று காஃபி ஆர்டர் செய்தேன்.

"ஒன்று சுகர் இல்லாமல்...."

"ஸ்ட்ராங்கா லைட்டா ஸார்"

'அட என் உத்தமராசா' என்று மனதுக்குள் சிலாகித்துக் கொண்டு (கொஞ்ச நாட்கள் முன்பு எழுதிய காஃபி புராணத்தில் சர்க்கரை இல்லாமல் காஃபி என்றாலே ஸ்ட்ராங்காகத்தான் தரவேண்டும் என்கிற அவர்கள் மனோபாவம் பற்றி சொல்லி இருந்தேன்.  அதை நிரூபிக்கிறார் இவர்.  ஆனால், நல்லவேளை கேட்டுச் செய்கிறார்)  'நார்மலா தான்' என்று அவர் கேள்விக்கு பதிலளித்து விட்டு, 'இன்னொரு காஃபியில் கொஞ்...சமாக சர்க்கரை, இன்னொரு காபியில் நார்மல் சுகர்' என்றேன்.

அவர் ஒருமுறை சொல்லிப் பார்த்துக் கொண்டவர் கிளம்பி ஒரு அடி சென்று விட்டு திரும்பி வந்தார்.   

"நான் காஃபியை சர்க்கரையை தனித்தனியாகக் கொண்டு வந்து விடுகிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டுச் சென்றார்.

"சரி.. ரொம்ப நல்லது"

சற்று நேரம் கழித்து  வந்தார்.  எந்த காஃபியை  எடுத்தாலும் சர்க்கரை இருக்காது என்பதால் நான் ஒரு காஃபியை எடுத்துக் கொண்டு விட்டேன்.  கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்பு இப்படிச் சொன்னபோது கொண்டு வ்நதவரே குழம்பி சர்க்கரை இல்லாத காஃபியை என் மகனுக்கும், சர்க்கரை உள்ள காஃபியை எனக்கும் மாற்றித் தந்து நாங்களும் வாய் வைத்து விட்டதும் ஒரு அனுபவம்!

மற்ற காஃபிக்களில் சர்க்கரை சேர்த்துக்கொள்ள சர்க்கரை கியூப் ஒரு கோப்பையில் வைத்துக் கொடுத்திருந்தார்.  கூடவே சுகர் ஃப்ரீ பாக்கெட் இரண்டு மூன்று.

அதை எடுக்கப் போன பாஸிடம் என் மகன் ''பாச்சா உருண்டை போட்டுக் கொடுத்திருக்கிறார்கள்.  கவரை மட்டும் பத்திரமா எடு'' என்றதும் ஒரு கணம் கோப்பையை சட்டென தள்ளி வைத்து விட்டார் பாஸ்.

பாச்சா உருண்டை என்றால் தெரியும்தானே?  அந்துருண்டை!

அடக்க மாட்டாமல் நானும் இளையவனும் சிரிக்க, சட்டென புரிந்துபோன பாஸும் உணர்ந்து சிரித்தார்.  அப்படி சேர்ந்து சிரித்துதான் ரொம்ப நாளாச்சு போங்க!

அப்படி சிரித்ததே ஒரு அனுபவமாக மனதில் தங்கிப் போனதாலேயே அதை எழுதத்தோன்றியது என்று கூடச் சொல்லலாம்!

சர்க்கரை கியூப்ஸைத் தொட்டு நாங்கள் ஏன் சிரிக்கிறோம் என்று தெரியாமல், தொலைவில் நின்றதால் காது கேட்காத,  எங்களை(யும்) கவனித்துக் கொண்டிருந்த சர்வர் புதிராகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

என்ன நினைத்தாரோ...

சாதாரணமாக ஒரு அபிப்ராயத்தை உருவாக்குவது எவ்வளவு எளிதாக இருக்கிறது பாருங்கள்..  இங்கு நகைச்சுவையாக சென்று விட்டாலும் சில இடங்களில் இதில் எனக்கு வேறு அனுபவமும் உண்டு.

ஒருவர் நல்ல பெயர் எடுத்திருக்கிறார் என்று தெரிந்தால் சிலருக்கு உடம்பை என்னவோ செய்கிறது.  மனதைப் பிசைகிறது.  தன்னுடைய வேலைகளை எல்லாம் விட்டுவிட்டு அந்த ஒருவரை 'கவனிப்பதிலேயே', அவர் பெயரை கெடுப்பதிலேயே கவனம் செல்கிறது.  

=========================================================================================================

பிப்ரவரி 27 - சுஜாதா மறைவு நாள்...

சுஜாதாவுக்கு முன்பு வரை தமிழில் இரண்டு விதமான எழுத்தாளர்கள் இருந்தார்கள். ஒன்று வணிகப் பத்திரிகைகளில் எழுதுபவர்கள். இரண்டு தீவிரமான இலக்கியப் பத்திரிகைகளில் எழுதுபவர்கள். க.நா.சு, சுந்தர ராமசாமி, நாஞ்சில் நாடன் போன்றவர்கள் சிறு பத்திரிகை எழுத்தாளர்கள் என்றால் அகிலன், நா. பார்த்தசாரதி, சாண்டில்யன் போன்றவர்கள் வெகுஜனப் பத்திரிகைகளில் எழுதும் எழுத்தாளர்கள். ஒரு எழுத்தாளர் ஏக காலத்தில் வெகுஜனப் பத்திரிகையிலும் எழுதலாம்; சிறுபத்திரிகையிலும் எழுதலாம் என்று நிரூபித்துக் காட்டியவர் சுஜாதா. இத்தகைய போக்கை ஆரம்பித்து வைத்தவரும் அவரே. அவரால் குமுதத்தில் கணேஷ்_வஸந்த் கதையை எழுதிக் கொண்டே, கணையாழியில் கடைசிப் பக்கங்களையும் எழுத முடிந்தது. இது ஒரு வினோதம். இலக்கியத்தை சட்டகத்தில் போட்டு அடைக்க வேண்டியதில்லை. எழுத்து பல்வேறு சாத்தியங்கள் கொண்டது. குமுதத்தில் எழுதினாலும் கணையாழியில் எழுதினாலும் எழுத்து எழுத்துதான் என்று அவர் சொல்ல வருவதாக நாம் கருதலாம்.

சுஜாதா நிறைய எழுதியிருக்கிறார். அவர் எழுதியவற்றில் பெரும்பாலான எழுத்துக்களை நான் வாசித்திருக்கிறேன். அவரது பிரதிகள் வாசிப்பு இன்பம் கொண்டவை. அவரது ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகள் கதைகளைப் படிக்கும் எந்த ஒரு சிடுமூஞ்சியும் புன்னகை மன்னனாக மாறிவிடுவான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. இது போன்ற கதைகள் எழுதுவதில் அவரை கல்கியின் வாரிசு எனலாம். அதே போல் நகரம் போன்ற கதைகள் அவரைப் புதுமைப்பித்தனின் வாரிசாக ஆக்குகின்றன.

நான் சுஜாதாவை எழுபதுகளில் தான் முதல் முறையாக நேரில் சந்தித்தேன். அப்போது சாவி தினமணி கதிர் ஆசிரியராக இருந்தார். அவர் சுஜாதாவுடனான வாசகர் சந்திப்புக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அப்போது சுஜாதா ஒடிசலாக, உயரமாக, தெலுங்கு நடிகர் நாகேஸ்வரராவின் சாயலில் இருந்தார். நிறைய கூச்சப்பட்டார். தயங்கித் தடுமாறி பேசினார். இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் சென்னையில் இலக்கியச் சிந்தனை நடத்திய கூட்டம் ஒன்றில் பேசினார். இந்த இரண்டு சந்திப்புகளிலும் சுஜாதாவின் பேச்சு வசீகரமாக இருக்கவில்லை. அவர் எழுத்தில் இருக்கும் சாதுர்யம் பேச்சில் இல்லை. பின்னர் அவர் சென்னையிலேயே செட்டில் ஆன பிறகு பலமுறை சந்தித்திருக்கிறேன். என்னுடைய புத்தகங்கள் வெளியாகும் போதெல்லாம் அவருக்கு அனுப்பி வைத்துத் தொல்லைப்படுத்தியிருக்கிறேன். அவரும் பொறுமையாகப் படித்துத் தன் அபிப்ராயங்களைத் தெரிவித்திருக்கிறார். என்னுடைய அட்லாண்டிஸ் மனிதன் நாவலைப் பற்றி நிறைய விசாரித்தார். ‘இது போன்ற நாவலுக்கு வாசகர் வரவேற்பு எப்படி இருக்கிறது?’ என்று கேட்டார். அவருக்கு நவீன இலக்கிய முயற்சிகளில் ஆர்வம் இருந்தது. ஸ்ரேயாவின் மார்பக நடுநீரோடை முதல் டெரிடாவின் கட்டவிழ்ப்புச் சிந்தனை வரை எதைப் பற்றி வேண்டுமானாலும் அவரால் எழுத முடியும். எந்த ஒரு விஷயத்தையும் விலகி நின்று பார்க்க அவரால் முடியும்.

ஒரு பத்துப் பேர் ஒன்றாகச் சேர்ந்து கொண்டாலே, ஒரு அதிகார மையத்தைக் கட்டமைக்கும். இன்றைய தமிழ்ச்சூழலில் இத்தனை பெரிய புகழும் அங்கீகாரமும் கிடைத்தும் அவர் தனக்கென்று ஒரு அதிகார மையத்தைக் கட்டமைக்கவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

- எம்.ஜி.சுரேஷ்

நன்றி: தீரா நதி

கந்தசாமி சார் பகிர்விலிருந்து......

=========================================================================================================================

படித்ததிலிருந்து...

​திருப்பூர் கிருஷ்ணனின் வார்த்தைகளில்:

கொத்தமங்கலம் சுப்பு என்றதும் உடனே நினைவுக்கு வருகிற படைப்பு தில்லானா மோகனாம்பாள். ஆனந்த விகடன் வாசகர்களின் மனங்களைக் கொள்ளைகொண்ட நாவல் அது.

நடனமணி மோகனாம்பாள், நாதஸ்வரக் கலைஞன் சண்முக சுந்தரம் இருவரின் காவியக் காதலைச் சொன்ன அந்த நாவல், கூடவே நம் பாரம்பரியக் கலைகளான நாட்டியம், சங்கீதம் போன்றவற்றின் உன்னதங்களையும் சேர்த்துச் சொல்லிற்று. தமிழ் வாசகர்களைப் பித்துப் பிடித்துப் படிக்கச் செய்த தொடர் அது.

பிரபல நாவலாசிரியை வசுமதி ராமசாமி அவர்களிடம் ஒருமுறை பேட்டியெடுக்கச் சென்றிருந்தேன். அவரது நாவலான காப்டன் கல்யாணம் பற்றி அவரிடம் கேட்டேன்.

“என்னுடைய அந்த நாவல் விகடனில் தொடராக வந்தபோது கூடவே தில்லானா மோகனாம்பாள் நாவலும் வந்தது. அதைப் பல்லாயிரக்கணக்கான பேர் ரசித்து வாசித்தார்கள். அதே இதழில் என் தொடர்கதை வந்ததால் அதை வாசித்த அத்தனை வாசகர்களும் என் கதையையும் வாசித்தார்கள் என்பதில்தான் எனக்குப் பெருமை. நான் கொத்தமங்கலம் சுப்பு எழுத்துக்களின் தீவிர ரசிகை!” என்று பண்பட்ட அடக்கத்துடன் தெரிவித்துக் கொண்டார் அவர்.

கலைஞர் கருணாநிதி ஆட்சிக் காலத்தில் செம்மொழி மாநாடு விமரிசையாக நடைபெற்றது. அதில் தமிழறிஞர் சாலமன் பாப்பையா தலைமையில் ஒரு பட்டிமன்றம் ஏற்பாடாகியிருந்தது. பட்டிமன்றத்தில் நான் ஓர் அணியில் கலந்துகொண்டு பேசினேன்.

அப்போது தமிழின் முக்கியமான எழுத்தாளர்கள் பலரைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டபோது தில்லானா மோகனாம்பாள் புகழ் கொத்தமங்கலம் சுப்பு பெயரையும் குறிப்பிட்டேன்.

பட்டிமன்றம் முடிந்தபிறகு என்னை ஏராளமான பேர் தொலைபேசியில் அழைத்து நான் கொத்தமங்கலம் சுப்பு பெயரைச் சொன்னது பற்றிக் கூறி, அதன் பொருட்டாகவே என்னைப் பாராட்டினார்கள். நானும் அவரது ரசிகன்தான் என்றாலும் அவருக்கு எத்தனை ரசிகர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்தேன்.

விமர்சகர்கள் வலியத் தூக்கிப் பிடித்து நிறுத்துகிற எழுத்தாளர்கள் கொஞ்சம்பேர் உண்டு. கால வெள்ளத்தில் மக்களால் அவர்கள் மறக்கப்பட்டு விடுவார்கள். தன் எழுத்தின் வலிமையை நம்பாமல், விமர்சகர்களது வாதத்தின் வலிமையை நம்பி இலக்கியம் படைப்பவர்களுக்கு அந்த கதி நேர்வது ஆச்சரியமல்ல.

ஆனால் எழுத்தின் தரத்திலேயே முக்கிய கவனம் செலுத்தி, சமுதாய உணர்வோடு எழுத்தைப் படைத்து, அதன்பொருட்டு வாசகர்களின் ரசனையை மட்டுமே நம்பி வேறு செல்வாக்கைத் தேடாத எழுத்தாளர்களும் சிலர் இருக்கிறார்கள். அவர்களை மக்கள் என்றும் மறப்பதில்லை. அப்படிப்பட்டவர்களில் ஒருவர் கொத்தமங்கலம் சுப்பு. எத்தனை ஆண்டுகள் ஆனாலும் வாசகர்கள் ஒருபோதும் அவரை மறக்க மாட்டார்கள்.

தமிழில் எழுதப்பட்ட ஓர் எழுத்து திரைப்படமாகவும் வந்து, எழுத்து பெற்ற அதே வெற்றியைப் பெற்றது என்றால் அந்தப் பெருமை தில்லானா மோகனாம்பாள் நாவலுக்கு மட்டும்தான் உண்டு என்று தோன்றுகிறது. நாட்டியப் பேரொளி பத்மினியையும் நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசனையும் மோகனாம்பாளாகவும் சண்முகசுந்தரமாகவுமே மக்கள் ஏற்றுக் கொண்டார்கள்.

தில்லானா மோகனாம்பாளின் இன்னொரு பெருமை கோபுலுவின் கண்ணைக் கட்டி நிறுத்தும் அழகிய சித்திரங்கள். ராவ்பகதூர் சிங்காரம், பந்தநல்லூர் பாமா போன்ற கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் மற்ற நாவல்களுக்கும் கோபுலுவே ஓவியம் வரைந்தார் என்றாலும், தில்லானா மோகனாம்பாள் நாவலில் கோபுலு பெற்ற புகழ் அலாதியானது.

நன்றி: சிலிகான் ஷெல்ப்

======================================================================================================

பார்த்ததில் நெகிழ்ந்தது.....

நீண்ட நாட்கள் நடந்த வியட்நாம் சண்டையில் மனிதாபிமானம் செத்து விடவில்லை என்று நிரூபித்த ஒரு காட்சி..  சண்டை ஆட்சியாளர்களுக்குள்தான்..  மக்களுக்குள் அல்ல என்று மனதில் பட்டதோ என்னவோ..   அமெரிக்க வீரர் ஒருவர் காயம் பட்ட வியட்நாம் முதியவள் ஒருவரை  பாதுகாப்பான இடத்துக்கு சுமந்து செல்லும் நெகிழ்வான காட்சி...

நன்றி இணையம்.

==========================================================================================================

ஓய்வில்லாத 'அலை'ச்சல் ...

ஆர்ப்பரித்துக் கிளம்பி வந்து 

அமைதியாகும் இடத்தில் 

கிடைக்கும் 

சில நொடிகளே 

அலைகளுக்கு ஒய்வு.

அடுத்த நொடி மறுபடி 

அவசரமாக 

கிளர்ந்து வரவேண்டும்.

ஓய்வு பெற்று 

ஆழமான பின்பகுதியில் 

அமைதியாக ஓய்வெடுக்கும் 

முதிய அலைகள் 

முன்தள்ளி 

முன்னேற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன 

இளைய அலைகளை 

===================================================================================================

சிறந்த புகைப்படத்துக்கான விருது கிடைத்ததாம் இதற்கு..   கழுகுக்கும் கொஞ்சம் கருணை இருந்தது போலும்..  அது நினைத்தால் காத்திருக்காமல் அப்போதே தூக்கிக் கொண்டு சென்றிருக்க முடியும்...

===========================================================================================

நன்றி 'ரைட்மந்த்ரா' தளம்.

===========================================================================================================

பொக்கிஷம்..

ரம்பம் போட்டு கழுத்தறுக்கிறார்கள்!

"ஹிஹிஹி..  நீங்களே சொல்லும்போது செய்யாமல் இருப்பேனா?!"

ரத்தம் வேலை செய்கிறது!

அட மாங்கா....

ஹோட்டலுக்குப் போனால் சிலபேர் 'ரெண்டு இட்லி, ஒரு தோசை' யை விட்டு வெளியே வராததன் காரணம்!