கலைஞரும் டி ராஜேந்தரும்

 உங்கள் நோக்கம் தவறில்லாதபோதும், உதவி செய்யப்போய் அல்லது சும்மா இருக்கும்போதே ஒரு சின்ன கெட்ட பெயராவது உங்களுக்கு வந்திருக்கும் என்று "எண்ணி"ப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?

எண்ணி...  (1) நினைத்து  (2) ஒன்று இரண்டு என விரல் விட்டு கணக்கெடுத்து எண்ணி 

கொஞ்சம் முன்னுரையுடன் தொடங்க வேண்டும்.  உங்களுக்கும் காரணம் புரியும், எனக்கும் இரண்டு வாரம் தாங்கும்!

என்னிடம் பேசுபவர்கள் பொதுப்படையாக விளித்தல் இல்லாமல் பேசுபவர்களைவிட என்னை பெயர் சொல்லி அழைத்து பேசுபவர்களை எனக்குப் பிடிக்கும்.  எனக்கு மட்டுமல்ல, நம் எல்லோருக்குமே அது கொஞ்சம் பிடிக்கும்தான்.  ஏதோ ஒரு இனம் தெரியாத சிறிய நெருக்கம் அதில் உண்டாகி விடுகிறது.

தம்பி, என்றோ, அண்ணே என்றோ பேசினால் நெருக்கம் என்று நினைப்பவர்கள் இருக்கிறார்கள்.  ஆனால் அதைவிட பெயர் சொல்லி அழைக்கப்படும் போது மனதில் வரும் Feel கொஞ்சம் அதிகம்.  போன வாரம் இதை வேறு மாதிரி பார்த்தோம்!

சில பேர் என்னை ஸ்ரீராம் என்றும் சிலர் அதை இன்னும் சுருக்கி ஸ்ரீ என்றும் விளித்து பேசுவார்கள்.  என்னை ஸ்ரீ என்று அழைப்பவர் இருவர் மட்டுமே...  என் அக்கா, என் தோழி பிரேமகுமாரி,  (யோவ் என்று செல்லமான அதட்டலுடன் இருவர்...  பாபு, வேலாயுதம்!)  'ஸ்ரீ சார்' என்று ஒருவர் கூப்பிடுவார் என்பது நினைவிருக்கிறது.  ஆனால் யாரென்று சட்டென நினைவுக்கு வரவில்லை! முப்பத்தைந்து வருடங்களாக சென்னையில் இருந்தாலும் மதுரை ஸ்லாங்கிலேயே பேசும் என் நண்பன் ராஜமாணிக்கம் என்னை  'சிர்ராமு' என்று கூப்பிடுவான்!

ஹேமா என்னை ஸ்ரீபா என்று அழைப்பார்!

என்னுடைய இந்த சந்தோஷம் நிச்சயம் நிறைய பேருக்கு இருக்கும் என்பது என் எண்ணம்.  எனவே என்ன செய்வேன் என்றால் அவரவர் பெயர்கள் தெரியும் பட்சத்தில் பெயர் சொல்லியே அழைத்து பேசுவேன்.  ஆனால் ரொம்ப நெருக்கமானவர்களாக இருந்தாலொழிய மரியாதைக் குறைவாய் ஒருமையில் பேசமாட்டேன்.

பெண்கள் விஷயத்தில் கொஞ்சம் வித்தியாசமான பிரச்னைகள் உண்டு.  நம்மை பெயர் சொல்லி அழைக்கும் அதே தோழியை சட்டென நாம் பெயர் சொல்லி அழைத்து விட முடியாது. பெயர் சொல்லி அழைத்தாலும் பன்மையில் பேசவேண்டி இருக்கும்.  அல்லது பெயரோடு சிஸ்டர் அல்லது மேடம் என்கிற அடைமொழியை சேர்க்க வேண்டி இருக்கும்.  ஒரு பெண் தோழியை நான் ரொம்ப நாள் மாலினி என்று அழைத்துக் கொண்டிருக்க அப்புறம்தான் தெரிந்தது அவர் பெயர் மாலினி அல்ல ஹாசினி என்று.  அவரும் என்னை ஒருமுறை கூட திருத்தவில்லை!  கேட்டதற்கு எல்லோரும் ஒரு மாதிரி அழைக்க நான் மட்டும் ரைமிங்காய் வேறு பெயர் சொல்லி அழைத்ததை ரசித்ததாக சொன்னார்.வித்தியாசமாக இருந்தது என்றார்.  சொல்லப்போனால் ஹாசினியும் தன் பெயர் என்று நம்பத்தொடங்கி விட்டதாக சிரித்துக்கொண்டே சொன்னார்!

இப்படி நமக்கு சந்தோஷம் தரும் ஒரு விஷயம் கட்டாயம் மற்றவர்களுக்கும் சந்தோஷம் தரும் என்பது என் நம்பிக்கை.

எனவே முடிந்தவரை நான் பெயர் சொல்லி அழைக்கக் கூடியவர்களை பெயர் சொல்லியே அழைப்பேன்..  பாருங்கள், இதில் சில அந்தஸ்து,  பேதங்கள் இருக்கின்றன.  தனக்கு மேல்நிலையில் பணியாற்றுபவர்களை பெயர் சொல்லி அழைப்பது அரசாங்க வேலைக்காரர்களுக்கு சாத்தியமல்ல.  தனியார் நிறுவனங்களில் இதுவும் சாத்தியம்.  அதில் கடமை இருக்கும்.  கனிவு இருக்குமா, தெரியாது!

எங்கள் அலுவலக கேன்டீனில் நான்கு பேர்கள்.  மூவர் ஆண்கள்.  ஒரு பெண்.  பெண் பெயர் இதுவரை நான் கேட்டதில்லை.  மூன்று ஆண்களின் பெயர் தெரியும்.  அவர்களை நான் பெயர் சொல்லியே அழைக்கிறேன்.  அழைக்கும்போதே அவர்கள் அதை விரும்புகிறார்களா இல்லையா என்பது தெரிந்து விடும்.  அதற்கேற்ப நாம் நம் வழக்கத்தை மாற்றிக் கொள்ளலாம்!

கொஞ்ச நாள் பழகியபிறகு கேன்டீனில் பணிபுரியும் நண்பர் என்ன படித்திருக்கிறார் என்று கேட்டு, அவர் பதில் சொன்னபோது மிரண்டு விட்டேன்.  என்னைவிட அதிகம் படித்தவர்.ஆறிலக்கத்தை நெருங்கி கொண்டிருந்த சம்பளத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர், சில காரணங்களால்  இங்கு வந்து வேலை பார்க்கிறார்.  இன்னொருவர் B E படித்தவர். இதுபோன்ற சிறிய அதிர்ச்சிகளை ஆச்சர்யங்களை ஆட்டோ ஓட்டுநர் முதல் சரவணா ஸ்டோர் போன்ற இடங்களில் பணிபுரியும் ஊழியர் வரையும், ஸ்விக்கி ஜோமேட்டோ ஊழியர்களிடமும் அனுபவப் பட்டிருக்கிறேன்.

இப்படி அறிந்து கொள்வதெல்லாம் கூட பெயர் சொல்லி அழைத்து பேசி நெருக்கமாவதால்தான் சாத்தியமாகிறது என்று நினைக்கிறேன்.

சிலர் கேன்டீனில் டீயோ, காபியோ ஆர்டர் செய்து விட்டு ஓரமாக உர்ரென்று காத்திருந்து குடித்து விட்டு காசைக் கொடுத்து விட்டு அகலுவார்கள்.  ஆட்டோவில் விரோதமாக உட்கார்ந்து (எங்கே இறங்கும்போது ஆட்டோ டிரைவர் எக்ஸ்டரா பணம் கேட்டு வம்பு செய்து விடுவாரோ போன்ற எண்ணங்களுடன்) பயணித்து காசைக் கொடுத்து விலகுவார்கள்.

அவரை பெயர் விளித்து பேசுவது ஒரு  ஆரம்பம் என்று வைத்துக் கொள்ளலாம்.  அதற்காக ஒரேயடியாக உரிமை எடுத்துக் கொண்டு கண்டதையும் பேசிவிடக்கூடாது என்பதும் உங்களுக்கு தெரியும்தானே!    நம் எல்லையில் நாம் நின்றால் போதும்.  மரியாதைக்கு குறைவாகவோ, அல்லது உரிமையாக பேசுகிறேன், உண்மையாக பேசுகிறேன் என்று அரசியலோ, சினிமாவோ அல்லது வேறு ஏதோவோ..  அவர் கருத்துக்கு எதிர்க்கருத்துகளை ஆவேசமாக எடுத்துரைப்பது நன்றாய் இருக்காது!

இதெல்லாம் கூட கூடுமானவரை தனியாக பயணம் செய்யும்போதுதான்..  குடும்பத்தோடு பயணம் செய்யும்போது மிகக் கூடுதல் கவனமாக இருக்க வேண்டும்!

இவற்றைப் பற்றி தனியாகவே கொஞ்சம் எழுதலாம்.  அது பின்னர்.  இப்போது நான் சொல்ல வந்த கதைக்கு, சம்பவத்துக்கு இதெல்லாம் அதிக தொடர்பில்லாதவைதான்.  ஆனால் சில சமயம் சொல்ல வேண்டியதாயிருக்கிறது.  சிலருக்கு சுவாரஸ்யம் இல்லாதிருக்கலாம்!  ஆனால் நாம் பழகும் விதத்தினால் அவர்கள் இம்ப்ரெஸ் ஆகிறார்கள்,  உணர்கிறார்கள், சில விஷயங்களை மனம் விட்டு நம்முடன் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள் என்பதையெல்லாம் நான் உணர்ந்திருக்கிறேன், பார்த்து வருகிறேன்.  அவற்றைச் சொல்ல இது தேவையாய் இருக்கிறது.  இந்தப் பழக்கம் என்னைப்போலவே உங்களில் பலரும் பின்பற்றும் பழக்கம்தான் என்றும் நினைக்கிறேன்.

உதாரணமாய் ஊபர் ஓலா விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்கிறேன்.  அது சம்பந்தமாய் நடந்த சம்பவத்தைத்தானே  சொல்ல வந்தேன்..

=====================================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

ஏகாந்தன் 

எங்க குருதான் பூரண குரு !

அந்த காலகட்டத்தில் அமைச்சரவையில் என்னோடு பணிபுரிந்த பெண்கள் இருவர். அவர்களில் ஒருவர் ஐம்பதுகளில் இருந்தார்.  

அப்போது. பஞ்சாபி/டெல்லி பெண். ’மணி’ என்றும் சேர்த்துக்கொள்ளலாம்தான். வெகு இயல்பாக எல்லோருடனும்

பழகியவர். மென்மையாக, ஆளுக்கேற்றபடி கொஞ்சம் சாதுர்யமாக(!) பேசத் தெரிந்தவர். மிஸஸ் விமலா பல்லா (Vimla Bhalla). ஆஃபீஸ் வேலையில் அவ்வளவு நாட்டமெல்லாம் காட்டுபவரில்லை.  ஆட்களோடு பேசிப்பேசியே பழக்கமேற்படுத்திக்கொள்வதில் கில்லாடி. சில நாட்களில், நாம் வார்த்தை ஏதும் கொடுக்காமல் வேலையில் பிஸியாக இருந்தாலும், சீட்டுக்கருகில் வந்து நின்றுகொண்டு, ‘’டியர்! என்ன ஆச்சு.. ஏன் இப்படி சீரியஸா, மௌனமா இருக்கே இன்னிக்கு.. எவரிதிங் ஈஸ் ஓகே. ?’’ என்று

குசலம் விஜாரித்து, சிரித்து, மேற்கொண்டு வார்த்தை வளர்ப்புக்கு

அடிபோட ஆரம்பிக்கும் மனுஷி. சராசரி ’பெண்மணி’களைவிட சற்று

மேலான ஒழுங்கும், பக்குவமும் அவரிடம் தென்பட்டதைக் கவனித்திருக்கிறேன்.

என்னோடும், நண்பன் மோஹனனோடும் கொஞ்சம் விரும்பிப் பழகினார் மிஸஸ் விமலா பல்லா. அவ்வப்போது எங்களை எதற்காவது புகழ்வார். என்னை, குறிப்பாக ‘அழகான’ கையெழுத்திற்காக! இப்படி.. அவருடைய வயதான தோற்றம் காரணமாக அமைச்சகத்தில் அவருடன் நெருங்கிப் பழகும் பலர் அவரை உரிமையோடு ‘ஆண்ட்டி’ என்றழைப்பது வழக்கம். குறிப்பாக இளம் பெண்கள். அவருக்கு அதிலும் சந்தோஷமே! They are nice girls..  they love me. I love them too!” என்பார் கண்களில் அன்பும் பெருமையும்

மின்ன. ஆரம்பகாலத்தில் ஆச்சர்யப்பட்டிருக்கிறேன் நான்..!

டெல்லியின் ஈஸ்ட் ஆஃப் கைலாஷ் எனும் பகுதியில் ஒரு ஃப்ளாட் இருந்தது அவருக்கு. தனியாக வசித்து வந்தார். கணவர் எங்கள் அமைச்சகத்திலேயே பணிபுரிந்தவர். காலமாகிவிட்டிருந்தார். விக்ரம் என்ற அவரது ஒரேயொரு மகனும் தன் டெல்லித் தோழி ஒருத்தியைக் கல்யாணம் செய்துகொண்டு அமெரிக்கா போய்விட்டான். அவ்வப்போது லீவில் வருவான்.  அம்மாவோடு எதற்காவது சின்னதாக ஒரு சண்டை போடுவான்.  போய்விடுவான்.

அவனைப்பற்றி சந்தோஷமாக சிலவற்றைப் பகிர்ந்துகொள்வார் எங்களிடம்.  அவன் அமெரிக்கா திரும்புமுன் ஏற்பட்ட ஒரு ‘சண்டை’பற்றியும் சொல்லிக் கண்கலங்குவார். இப்படி சில

சமயங்களில் மனம் திறப்பார் மிஸஸ் பல்லா.

அவருக்கு அப்போது ஸ்ரீலங்காவின் கண்டியிலுள்ள எங்கள் தூதரக

அலுவலகத்திற்கு மாற்றலானது. மூன்று வருட காலம் அங்கிருக்கவேண்டும். அந்தக் காலவெளியில் தன் வீட்டிலேயே

எங்களை, வாடகைக்கு, தங்கிக்கொள்ளச் சொன்னார் அவர்.  சொந்தக்காரர்களிடமோ வேறு வடக்கத்தி வாடகைக்கு இருப்பவர்களிடமோ தன் சொந்த வீட்டை மூன்று வருடத்திற்கு - அதுவும் அவரே நாட்டில் இல்லாத காலத்தில் – விடத்

தயாராயில்லை. ”ஒங்க ரெண்டு பேரையும் நான் நம்பறேன். இந்த

ஊர்ல மற்றவங்களைப்பத்தி நான் அப்படிச் சொல்லமுடியாது” என்று

எங்களிடமே மனம்விட்டு சொன்னாராதலால், நாங்கள் அவர் வீட்டில்

தங்கி வசித்தோம் அப்போது. 

மிஸஸ் விமலா ஒரு தீவிர பக்தை என்பது எங்களுக்குப் பின்னர் தெரியவந்தது!  யாருக்கு? பாலஷிவா என்று அழைக்கப்பட்ட, சிலரால் கொண்டாடப்பட்ட, டெல்லியில் அப்போது தங்கியிருந்த ஒரு இளம் சன்னியாசிக்கு. மேற்கொண்டு அவரைப்பற்றி விபரம் தெரிந்திருக்கவில்லை. சத்ய சாயிபாபா பஜன் போல, இவரது

பேரிலும் டெல்லிவாழ் பக்தர்கள் சிலர், வாரம் அல்லது மாதம் ஒரு

முறை தங்களில் ஒருவர் வீட்டில் கூடி பஜன் நடத்துவார்கள்.

பாலஷிவா என மரியாதையுடன் அழைக்கப்பட்ட, வணங்கப்பட்ட

அவரே பஜனுக்கு வருவார். மிஸஸ் பல்லாவின் வீட்டிலும் அது

நடந்ததை மூலையில் உட்கார்ந்து பார்க்கும் அனுபவம் கிடைத்தது!

தபலா, டோலக்குகளுடன் பாடும், இசைக்கும் சிறு குழு ஒன்றை

அப்போது அவர் வீட்டில் பார்த்திருக்கிறேன். பெரும்பாலும் ஞாயிறுகளில் அது நிகழும். எனக்கோ, மோஹனனுக்கோ பஜனில் எல்லாம் சுவாரஸ்யம் இருந்ததில்லை. தத்துவம், சித்தாந்த ரீதியாக மதம் என்பதை அணுகப் பார்த்தவர்கள். அதை எங்கள் வீட்டு ஆண்ட்டியிடம் ‘விளக்க’ முடியாது. அவரது உலகம் வேற! நாங்கள் தென்னிந்தியர்கள் என்பதால் பக்தி மிகுந்தவர்கள் என்பதாகவும், இந்த குரு மஹராஜும் தெற்கத்திக்காரர் என்பதால், எங்களுக்கு அவரோடு உடனே நெருக்கம் ஏற்படும் என்பதும் ஆண்ட்டியின் அழகான அனுமானம்! அது வேலை செய்யவில்லை என்று நாங்கள் அவரிடம் நேரிடையாகச் சொல்லத் தயங்கியதால், அவர் தன் குருவைப்பற்றி அவ்வப்போது எடுத்துவிடும் மிர்ராக்கிள் கதைகளில் ஆர்வம் காட்டுவதுபோல் கேட்போம். அவரும் நிறையச் சொல்வார்.

அவர் வீட்டில் இன்று மதியம் பஜன், பால ஷிவா & கோ வருகிறது

என்றால் நாங்கள் வெளியே பாயப் பார்ப்போம், ஏதாவதொரு காரணம் சொல்லிவிட்டு. 

அவரா விடுவார்? எங்களிடம் வந்து, “நீங்க ரெண்டு பேரும் என் பிள்ளைகள்போல! சொன்னதைக் கேளுங்கப்பா..  நீங்க பஜனையில ஒன்னும் செய்யவேணாம். ஒரு மூலையில உட்கார்ந்து பாட்டுகளைக் காதாலே கேளுங்க. போதும். பகவான் பாலஷிவாவோட ஆசீர்வாதம் கிடைக்கும். உங்களுக்குத்தான் எவ்வளவு அதிர்ஷ்டம்..” என்கிற அர்த்தத்தில் நிறையச் சொல்வார்.

வசதியா இன்னிக்கு மாட்டிக்கிட்டோம் என்று நினைத்தவாறு நானும்

மோஹனனும் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக்கொள்வோம்.  வேறு வழி தெரியாமல் உட்கார்ந்து ‘அனுபவித்துவிட்டு’ பிரசாதம்(ஹல்வா) வாங்கிக்கொள்வோம். இப்படிச் சில ஞாயிறு மதியங்கள் மிஸஸ் பல்லாவின் அகத்தில் கழிந்திருக்கின்றன.

பஜனைக்கு வரும் ஸ்வாமி பாலஷிவாவின் சிஷ்யர்களில் குறிப்பிடத்தக்க ஒரு இளம் பெண். தன் அம்மாவுடன் வருவாள்.  மலையாள மங்கை. அவர்கள் வாத்யங்களை இசைப்பார்கள்.  அதற்கவள் பாடுவாள். நன்றாகவே பாடுவாள்.. அவளது உடல் அசைவுகளை, நளினத்தைப் பார்க்கையில் ஆடவும் செய்வாளோ எனவும் தோன்றும். அந்த வீட்டில் பாட்டோடு நின்றிருக்கிறது பஜன்.  பங்குகொள்ளும் மற்றவர்களில் பெரும்பாலோர் ஐம்பது ப்ளஸ்க்காரர்கள். டோலக், தபலா, ஜால்ராக்கள் இருபதுகளில் இருந்த இளைஞர்கள்.

அந்த குடியிருப்பு ப்ளாக்கில் இன்னும் சில குடும்பங்களோடு மிஸஸ் பல்லா நட்புடன் இருந்ததால், எங்களுக்கும் அவர்களில் சிலரோடு

ஓரளவு பழக்கம் ஏற்பட்டிருந்தது. ஆனால் அவர்கள் ஏனோ இந்த பஜனில் கலந்துகொண்டதில்லை. அவர்களில் ஒருத்தி மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா. அவர் நம்ம ஆண்ட்டியை சந்தித்து அடிக்கடி உரையாடுவதுண்டு. அத்தகைய ஒரு சந்திப்பின்போது மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா சொன்ன ஒரு கருத்து இவருக்கு எரிச்சலையூட்டியது என்பது, ஒருநாள் மிஸஸ் பல்லா என்னோடு

பேசிக்கொண்டிருக்கையில் தெரியவந்தது.

பக்கத்துவீட்டுக்காரர்களைப்பற்றிக் குறிப்பிட்டுப் பேசிய மிஸஸ் பல்லா, ‘’அந்த மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா இருக்காளே.. எனக்கு அவளைக் கண்டாலே.. பிடிக்கவில்லை!” என்றார். எனக்கு ஏனோ சிரிப்புவந்தது. ஒருவேளை அவர் அதைச் சொன்னவிதம் சிரிப்பை வரவழைத்திருக்கலாம். “நல்ல மனுஷிபோலத் தெரியறாரே..  உங்களுக்கும் தோழிதானே.. இப்படி திடீர்னு சொன்னால் எப்படி!” என்று சீண்டினேன். அவர் குழப்பத்தோடு சொன்னதில் விஷயம் வெளிவந்தது: மிஸஸ் மல்ஹோத்ராவிடம் நம்ப ஆண்ட்டி தன் வீட்ல நடந்த பஜன்பத்தி சொல்லியிருக்கார். அதோடு

நிறுத்தியிருக்கலாம். கூடவே ஸ்வாமி பாலஷிவா எப்பேர்ப்பட்ட குரு

தனக்கு, எப்படியெல்லாம் மிராக்கிள்ளாம் செஞ்சிருக்காரு.. அவருக்கு

சக்தி மிக அதிகம். அவர்தான் உண்மையில் ஷிவ்ஜி… (அதாவது சிவபெருமான்) –ன்னு அடுக்கிகிட்டே போக, ஒரு கட்டத்தில்

எரிச்சலான மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா இடைமறித்து ”உன்னோட குருவையெல்லாம் ஒரு ’பூரண் குரு’ -ன்னு (பூரண குரு)

சொல்லமுடியாது. உண்மையான குருன்னு இந்த ஒலகத்துல ஒருத்தர சொல்லனும்னா அது எங்க குருதான்னு சொல்லி வாதித்திருக்கிறார். மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா குடும்பம் பஞ்சாபில் பாப்புலரான ’ராதா ஸ்வாமி (ராதா ஸோமி (Radha Soami)’ எனும் ஒரு (இந்து) மதப்பிரிவை (Sect) சேர்ந்தது. அதன் மரபுகளை ஒழுங்காகக் கடைப்பிடிப்பது. டெல்லி, ஹரியானாவிலும் அந்த வழியினருக்கு ஆதரவாளர்கள் உண்டு). “என்ன இப்படி ஒரு ஸ்டுபிட் லேடியா இருக்கா இவ! தன் குருதான் உயர்ந்தவர்னு திமிர்ல சொல்றா.. "

என்று சீறினார் மிஸஸ் பல்லா. நான் வேகமாக சப்ஜெக்ட்டை  மாற்றிக்கொண்டு போகவேண்டியதாயிற்று அந்த மாலையில்.

நான் வெளிநாட்டு அசைன்மெண்ட் ஒன்றில் இருக்கையில், டெல்லியின் தலைமை அலுவலகத்தில் மிஸஸ் பல்லா பதவி ஓய்வு பெற்றிருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். அதற்குப்பின், டெல்லி வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுவிட்டு பஞ்சாபுக்குப் போயிருப்பாரோ..  அல்லது, தன் பையனோடு அமெரிக்கா போய்விட்டிருக்கலாமோ என்னவோ.. அதற்குப் பின், அவரோடு தொடர்புகொள்ள முடியாமல் போனது.

==========================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

செய்திகள் 16.11.23

- உத்தரப் பிரதேசத்தை சேர்ந்த 36 வயதான ராம்ஜித் யாதவ் என்பவர் சென்னையில் பணியாற்றி கொண்டிருந்தார். அவர் உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்டதால் அவருடைய நண்பர் அவரை சம்பர்க் கிராந்தி விரைவு மில்லில் சொந்த ஊருக்கு அழைத்துச் சென்றார். வழியில் நாக்பூரை விட்டு ரயில் கிளம்பிய பிறகு ராம்ஜித் மரணமடைந்தார். அவரது உறவினர் ரயில்வே நிர்வாகத்தை தொடர்பு கொண்டும், பலனில்லாமல் ஜான்சியில்தான் அவரது உடலை கைப்பற்றி பிரேத பரிசோதனைக்கு ரயில்வே நிர்வாகம் ஏற்பாடு செய்ததாம். இதனால் இறந்த உடலோடு 600 கிலோ மீட்டர் சக பயணிகள் பயணம் செய்திருக்கின்றனர்.(இதைப் போன்ற ஒரு பதிவை வெங்கட் நாகராஜின் தளத்தில் படித்த நினைவு)

- என்.சி.ஓ.எல் எனும் ஆர்கானிக் உணவு பொருட்களுக்கான தேசிய கூட்டுறவு நிறுவனத்தின் பாரத் ஆர்கானிக் கை அமித் ஷா அறிமுகப் படுத்தினார். தற்சமயம் துவரம் பருப்பு, கொண்டைக்கடலை, சர்க்கரை, பாசுமதி அரிசி உள்ளிட்ட ஆறு பொருட்கள் விற்பனை செய்யப்படுகின்றன.

- இந்தியாவில் உடலுறுப்பு தானத்தில் பெண்கள் முதலிடம் வகிப்பதாக ஆய்வுகள் கூறுகின்றன. ஆண்கள் இறந்த பிறகு அவர்கள் உறுப்புகள் தானம் செய்யப்படுகின்றன, பெண்களோ உயிரோடு இருக்கும் பொழுதே தங்கள் உறுப்புகளை தானம் செய்கிறார்கள். வாழ்க்கைத் துணைக்கு உறுப்பு வழங்க 10% ஆண்கள் மட்டுமே முன் வருகிறார்களாம், பெண்களில் இது 90 சதவீதமாம். குழந்தைகளுக்கு தங்கள் உடலுறுப்பை தானமாக வழங்கும் பெற்றோர்களில் 70% பெண்களாம்.

 -2020ல் பாகிஸ்தானால் சிறை பிடிக்கப்பட்ட 200 மீனவர்களின் 80 பேர் விடுதலை செய்யப்பட்டு தங்கள் குடும்பத்தோடு தீபாவளியை கொண்டாடினர்.

 -கர்நாடகத்தில் காங்கிரஸ் ஆட்சிக்கு வந்ததும்,'சக்தி' திட்டம் மூலம் பேருந்தில் பெண்கள் இலவசமாக பயணிக்கலாம் என்று அறிவிப்பால் கண்டக்டர்கள் அவதி. பஸ்ஸில் ஏறும் பெண்கள் அவர்கள் குறிப்பிட்டு டிக்கெட் பெறும் இடம் வரை செல்லாமல் பாதியில் இறங்கி விடுகின்றனர். செக்கிங் இன்ஸ்பெக்டர்கள் வந்து சோதிக்கும் பொழுது, எந்த இடத்திற்கு செல்ல டிக்கெட் வழங்கப் பட்டிருக்கிறதோ அங்கு பெண் பயணிகள் இல்லாததால் கண்டக்டர்களுக்கு மெமோ வழங்குதல், சம்பள பிடித்தம் போன்ற சிக்கல்கள் எழுகின்றதாம்.

 -அமெரிக்காவிற்கு படிக்கச் செல்லும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை இந்த ஆண்டில் 35% அதிகரித்துள்ளது. இதனால் அமெரிக்காவில் படிக்கும் வெளிநாட்டு மாணவர்களில் நான்கில் ஒருவர் இந்தியர் என்ற நிலை வந்துள்ளது.

- குஷ்பு இலங்கைக்கு வரக் கூடாது என புலி ஆதரவாளர்கள் எதிர்ப்பு.

 -பிரபல பாலிவுட் நடிகர் ரன்வீர் சிங் தன்னுடைய கோரேகானின் புறநகர் பகுதியில் இருந்த ஆறு வாகன நிறுத்தங்களோடு(car parking) கூடிய தன்னுடைய 2648சதுர அடி வீட்டை ரூ.15.2 கோடிக்கு விற்றிருக்கிறாராம். இதற்கான ஸ்டாம்ப் ட்யூட்டி ரூ.91.50 லட்சம். அவர் சென்ற ஆண்டு ரூ.119 கோடியில் பாந்த்ராவில் வாங்கிய அபார்ட்மெண்ட் மிக அதிக விலை கொடுத்து வாங்கப்பட்ட வீடுகளுள் ஒன்றாகும்.

***************************************************

துரை செல்வராஜூ 

=======================================================================================================

இணையத்தில் ரசித்த, துல்லிய புகைப்பட கணங்கள்...   புகைப்படக் காரர்கள் தங்கள் ஷட்டரை திறந்து வைத்துக் கொண்டு கண்கொத்தி பாம்பாய்  காத்திருப்பர், சரியான கணத்திற்காக...!

==========================================================================================================

கவி முயற்சி...

கல்லெறியாதே 

நடுங்குகிறது நிலவு 

குளம் 

கத்தியைப் பார்த்ததுமே 

கத்தத் தொடங்குகிறது 

ஆடு 

மூடினாலும் திறக்கிறது  

முகிலின் விளையாட்டு 

முந்தானை 

கையில்லா மரம் 

வெட்டப்பட்ட கிளைகள் 

============================================================================================================

பொக்கிஷம் : - 

இதயநோய் உள்ளவர்கள் தினம் ஒன்று சாப்பிடும் ஆஸ்பிரின்தான்.  இது வலி நிவாரணியாகவும், ஏன் ஜுரத்துக்குக் கூட கொடுக்கலாம் என்று அறிவோம்.  ஆனால் ஜலதோஷத்துக்கும் பரிந்துரைத்திருக்கிறார்கள் - அதுவும் விளம்பரத்தில்!

கலைஞரும் டி ராஜேந்தரும் 

"ஆ....!"

மறுபடியும் "ஆ...!"

ஜோக் என்றுதான் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்...

ஹா ஹா ஹா ஹா  ஆ...  ஆ... ஆ....

சுஜாதாவின் பக்கம்.  வருடம் 77.  குமுதம்.  படிக்க முடிந்தவர்கள் படிக்கலாம்!