83 உலகக்கோப்பை - கடவுளும் கொலைகாரனானான்.

 1983 உலகக்கோப்பை கிரிக்கெட் போட்டி நடந்த சமயம்.  

வீட்டில் தொலைகாட்சி எல்லாம் கிடையாது.  வானொலிதான்.  ஆனால் தொலைக்காட்சியில் பார்த்த வேறு சில கிரிக்கெட் மேட்ச்கள் உண்டு.  நண்பர்கள் இல்லத்திற்கு சென்று பார்த்தவை, ஒருமுறை மருத்துவக்கல்லூரி ஹாஸ்டலில் பார்த்தது என்று எல்லாம் பதினைந்து மூன்றுதான்!

ரோத்மேன்ஸ் கப், சேம்பியன்ஸ் டிராபி என்று அப்போது நடந்த சிலபல ஆட்டங்களை கருப்பு வெள்ளை தொலைக்காட்சியிலும், வண்ணத் தொலைக்காட்சியிலும் கூட்டத்தோடு கூட்டமாக நின்று பார்த்திருக்கிறேன்.

ஆஸ்திரேலியாவில் நடக்கும் மேட்ச் என்றால் ABC என்ற தொலைகாட்சி நிறுவனம் ஒளிபரப்பும்.  அது அற்புத க்ளியராக இருக்கும்.

அது யார் வீடு என்றே தெரியாது.  அப்போதெல்லாம் தொலைகாட்சி வைத்திருந்த அன்பர்கள் பந்தா செய்யாமல் புதியவர்களைக் கூட ஆட்டம் பார்க்க அனுமதித்திருக்கிறார்கள்.  புதியவர்கள் என்றால் எப்படி என்றால், தொலைக்காட்சி வைத்திருப்பவரின் நண்பர், அந்த நண்பரின் நண்பர், அந்த நண்பரின் நண்பரின் நண்பர்...  இப்படி ஒரு கூட்டமே தொலைகாட்சி முன் ஆட்டம் பார்க்கும்.

அப்படி எந்த வீட்டில் பார்த்தோமோ அவர்களை மறுபடி வேறு எங்காவது வெளியில் பார்த்தால் பெரிதாக நட்பு பாராட்டி ஒட்டிக்கொள்வதெல்லாம் இல்லை.  அதை அவர்களும் விரும்ப மாட்டார்கள் என்பதும் தெரியும்.  பெரும்பாலும் முகம் கூட நினைவிருக்காது.  நமக்கு ஓசி கிரிக்கெட்தான் முக்கியம் பாஸ்!  நானும் கிடைத்தால் பார்ப்பேன் தவிர, கிரிக்கெட் பைத்தியமெல்லாம் பிடித்து அலையும் ரகமல்ல.

எங்கள் வீட்டில் தொலைக்காட்சி வாங்கியபின் எங்கள் வீட்டிலும் இப்படி யாரோ எல்லாம் வந்து மேட்ச் பார்த்ததுண்டு.  அதுவும் எங்கள் வீடு சாலையை ஒட்டி இருந்த வீடு.  அவர்களால் இந்தக் கெடுதலும் ஆண்டவன் புண்ணியத்தில் வந்ததில்லை.  ஒரே ஒரு சிரமம் நான் முன்பு சொன்ன 'சித்தப்பா' என்பவனால் வந்ததது.  அவனைப் பற்றி, அவனை சமாளித்தது பற்றி  முன்னர் பதிவில் சொல்லி இருக்கிறேன்.

சரி, உலகக்கோப்பை மேட்சுக்கு வருகிறேன்.  

இப்போது மக்களுக்கு இருக்கும் பைத்தியம் போல எனக்கு கிரிக்கெட் மோகம் இருந்தது இல்லை என்றாலும், கபில் 183 நாட் அவுட் போன்ற செய்திகள் படித்து குறைந்த அளவு முறுக்கேறியது உண்டு!  தொலைகாட்சி இலலாததால் அப்போது அந்த கபில்தேவ் மேட்ச் தொலைக்காட்சியில் கேமிராக்களில் பதிவு செய்யப்படவில்லை என்பது பெரிய வருத்தத்தைத் தரவில்லை!

இறுதி ஆட்ட சமயத்திலும் கூட இரவு வேறு ஏதோ விதிதபாரதி போன்ற ரேடியோ ஸ்டேஷன்களை நிரடிக் கொண்டிருந்தபோது ஷார்ட் வேவில் ஏதோ ஒரு ஸ்டேஷனில் கிரிக்கெட் கமெண்ட்ரி வந்தது.  பெயர் தெரியாத சில ஸ்டேஷன்களில் ஹிந்திப் பாடல்கள் கேட்க முடியும்.  அந்த ஸ்டேஷன்களை விஜயம் செய்து கொண்டிருந்தபோதுதான் கமெண்ட்ரி காதில் விழ, பாடல் கொஞ்சம், கமெண்ட்ரி கொஞ்சம் என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

போகப்போக (தெரியும்..  இந்த பூவின் வாசம் புரியும் என்று பாடவேண்டாம்! பாடல்கள் ஒலிக்கும் நேரங்கள் முடிந்து ஸ்டேஷன்கள் தொடர் கீய் என்ற ஒலியை எழுப்பிக்கொண்டு காணாமல் போக, கமெண்ட்ரி தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

நம்பிக்கை இல்லாமல்தான் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.  ஒவ்வொரு விக்கெட்டாக விழ விழ மெல்ல மெல்ல சுவாரஸ்யம் கூடியது.  நெஞ்சுக்குள் படபடவென்றது.  கைகால்கள் பரபரத்தன.  

வீட்டுக்குள் பார்த்தேன்.  எங்கள் நாய் மோதி உட்பட அனைவரும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தனர்.  மோதி என் படுக்கையில்தான் படுத்திருக்கும்!

கதவைத் திறந்து வெளியே வந்து பார்த்தேன்.  சாலை வெறிச்சென்று இருந்தது.  மோதி சடாரென்று எழுந்து என்னைத் தாண்டி வெளியே ஓடி இயற்கையின் அழைப்பை முடித்து வந்து என் பக்கத்தில் நின்றது.  'என்ன விஷயம்' என்பது போல என் முகத்தைப் பார்த்தது.

கதவை மூடி விட்டு மறுபடி ரேடியோவை நான் அடைய, மோதி படுக்கைக்குத் திரும்பி  தூக்கத்தைத் தொடர்ந்தது.

கடைசியில் இந்தியா உலகக்கோப்பையை வென்றது.  ஒரே கூச்சல் ரேடியோவில்.  உள்ளே இருந்து அப்பாவின் உறுமல் கேட்டது.  "ரேடியோவை அணைச்சுட்டு படுடா"

மோதி தலை நிமிர்ந்து அரைக்கண்களால் ரூமையும் என்னையும் பார்த்தது.  படுக்கையில் சற்று தள்ளி - எனக்கு இடம் விடுகிறதாம் - படுத்துக்கொண்டு சோம்பல் முறித்தது.  தலை மெல்ல மெல்ல தூக்கத்தால் தாழ்ந்தது.

"பா...   இந்தியா ஜெயிச்சுடுச்சு..."  நடு இடத்தில் நின்று குத்துமதிப்பாக ரூமுக்குள் பார்த்து மெல்லிய குரலில் ஆனால் உற்சாக பரபரப்பில் வார்த்தைகளை தோய்த்து சொன்னேன்.  மோதி நிமிர்ந்து என்னை கூர்மையாக பார்த்தது.

"--------------------------"

"பா...."

"கொர்...  கொர்..."

மீண்டும் கதவைத்திறந்து வெளியே வந்தேன்.  யாரிடம் சொல்ல என்று தெரியவில்லை.  உடனே யாரிடமாவது சந்தோஷத்தை பகிர வேண்டும் என்று வெறியாய் இருந்தது.  கைகால்கள் பரபரவென்று எதையாவது செய்ய துடித்தன.

இந்தியா பெற்ற பெருவெற்றியைப் பற்றி அறியாது மதுரை மக்கள் உறக்கத்தில் இருந்தனர்.  என் நண்பர்கள் கூட இல்லாதது துக்கமாய் இருந்தது.  ரொம்பப் பேர்கள் அறியாத ஒரு பரபரப்பான நியூஸ் என்னிடம் இருக்கிறது..  யாரிடமாவது சொல்ல வேண்டும்....  தூரத்தில் ஒரு சைக்கிள் தெரிந்தது.  சைக்கிளின்மேல் ஒல்லியாய் ஒரு உருவம் தெரிந்தது. உற்சாகமாகி சாலை நடுவுக்கு சென்றேன்.  என் கூடவே யாரோ வருவது போலிருக்க திரும்பி பார்த்தால் மோதி கடமையாய் எங்கோ பார்த்தபடி என் அருகில் வந்து நின்று கொண்டு இருந்தது.  நான் நகர நகர அதுவும் கூடவே நகர்நதது.

தூரத்தில் வந்த சைக்கிள் என்னை, அல்லது எங்களைக் கண்டதும் சற்றே 'ஸ்லோ' ஆனது. என் அருகே முன்னங்கால்கள் விறைத்து பின்னங்கால்களில் குத்திட்டு உட்கார்ந்திருந்தது மோதி.  அதன் பார்வையும் அந்த சைக்கிள்வாலா மேலேயே இருந்தது.  தயங்கிய சைக்கிள். மெல்ல அரைவட்டமடித்து திரும்பி வந்த வழியே விரைந்தது.  ஓட்டுநர் ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்தது போல இருந்தது.   அசுவாரஸ்யமான மோதி படுத்துவிட, நான் திரும்பி பின்புறம் பார்த்தேன்.   இந்தப் பக்கம் வந்த மனிதர் தாட்டியாய் இருந்தார்.   தைரியமாய் தொடர்ந்து வந்து கொண்டே இருந்தார்.

அருகில் வந்ததும் "ஹலோ..  இந்த ஏரியாவா?" என்றேன்.  

"ஏன் கேட்கறீங்க...சொக்கிக்குளம்" என்றார்.

"இந்தியா ஜெயிச்சுடுச்சு..  கப்பு வாங்கிடுச்சு"

"என்னங்க..."

"கிரிக்கெட்...  கிரிக்கெட்ல இந்தியா ஜெயிச்சுடுச்சு...  இப்போதான்...  கப்பு நமக்குதான்..  உலகக்கோப்பை"  என்றேன்.  உணர்ச்சி வசத்தில் என் குரல் நடுங்கி இருக்க வேண்டும்.

மோதி என் இடுப்பின்மேல் தன் முன்னங்கால்களை வைத்து நின்று அவரைப் பார்த்து விட்டு, நான் "ப்ச" என்று உதட்டில் ஆட்சேபித்து அதைப் பார்த்ததும்  இறங்கி நின்று கொண்டது.

"நல்லதுங்க...   நாய் நம்மளுதுங்களா?  கடிக்குமா?"

"ஆமாம்...  கடிக்காதுங்க" என்றேன்.  'ஆமாம்' எனபது 'நம்மளுதுங்களா' என்ற கேள்விக்கான பதில் என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டாரா என்று தெரியவில்லை.  ஏனோ என்னிடமிருந்தும் அந்த உற்சாகம் வற்றி போயிருந்தது.

"சரிங்க.." என்றவர் இறங்கி சைக்கிளை தள்ளிக்கொண்டு நடந்தே சென்றார். ஓரிருமுறை மோதியை, அப்புறம் என்ன திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டவர், ஓரளவு நல்ல தூரம் சென்றவுடன் சைக்கிள் சீட்டை ஒரு தட்டு தட்டினார்.  இரண்டு முறை உந்தி ஏறி அமர்ந்தார்.  ஜோராய் மிதித்து கண்களிலிருந்து மறைந்தார்.

மோதியும் நானும் ஓரமாய்  நின்று ........கிருந்துவிட்டு உள்ளே வந்தோம். படுத்தோம்.

மறுநாள் செய்தித்தாள் பார்த்தபோதும், நண்பர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டபோதும் கூட பெரிய உற்சாகம் எல்லாம் இல்லை.  ஜெரோம் மட்டும் "நீ நம்ம தெருவுக்கு புதூர் வந்திருக்கணும்..  நாங்க இங்க அந்தர் பண்ணிட்டோம்" என்றான்.

=====================================================================================================

முகம் எங்கே?  ரசித்த துல்லிய கண க்ளிக்.

============================================

============================================================================================================

ஏகாந்தமாய்....

மன்னிக்கவும்...   அடுத்த வாரம் பார்க்கலாமா!  எதிர்பாரா காரணங்களால் இந்த வாரம் இடம்பெறவில்லை.

==================================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

 

பிற்சேர்க்கை 

================================================================================================

தி.ஜானகிராமன் கடிதம்

தி. ஜானகிராமன் எழுதிய ஒரு கடிதம்

அன்புள்ள பாலகுமாரன்,

நேற்று நீங்கள் அவ்வளவு அந்தரங்க அன்புடன் விசாரித்து, பலவித (எனக்குப் பிடித்த) பொருள்களை வாங்கி வந்தபோது, எனக்கு

பி. எஸ். ராமையா, இன்னும் மூன்று நாலு பேர் ஞாபகம் வந்தது. அவர்கள் மிக்க உற்சாகத்துடனும் திறந்த மகிழ்ச்சியோடும் உங்களைத் தழுவி, நன்றி தெரிவிப்பார்கள்.

எனக்கு இந்த மாதிரி செய்ய தைரியம் வருவதில்லை. காரணம் - வெளியே காட்ட பயந்து. பல பேருக்கு "ஒரு வார்த்தை சொல்லணுமே. இதெல்லாம் இவனுக்கு Due என்று எண்ணம் போலிருக்கிறது" என்று தோன்றும். தோன்றியிருக்கிறது, சிலருக்கு.

ஒரு சினிமா டைரக்டர் இருபது வருஷம் முன் என் கதை ஒன்றைப் படம் எடுக்கிறேன் என்று வந்தவர்,

தாம் படமாக்கப் போகிற, ஆக்கிய இரண்டு கதைகளை - அந்தந்த பாவத்திற்கேற்ப, முக பாவ, அங்க அசைவுகளுடனும், அபிநயங்களுடனும்

சொல்லிக்கொண்டு வந்தார்.

நான் வழக்கம் போல இடித்த புளி போல கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். "என்ன இவ்வளவு சொல்றேன். ரீயாக்டே பண்ண மாட்டேங்கறேளே?" என்று despair உடன் சொன்னார்.

எனக்கு வருத்தமாயிருந்தது.

நான் இப்படி placid ஆகவும் prosaic ஆகவும் இருக்கிறேனே என்று.

ஆனால் குருடன் எப்படி ராஜ முழி முழிப்பான்? நான் அவரிடம் எப்படி என் இயலாமையை விளக்குவது?

அவர் அப்புறம் என் பக்கம் வருவதை நிறுத்திக் கொண்டார். ஓரளவுக்கு நீங்களும் என் மாதிரி சங்கோசியாக இருப்பதால், என் placidity யைப்

புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள் என்று எனக்கு ஒரு ஆச்வாசம். இது சரியான ஊகம் என்று நினைக்கிறேன்.

தேடி வந்தவர்களுக்குத் திருப்தியாக எதுவும் செய்ய முடியவில்லையே என்று எனக்கு ஆதங்கம்.

நாம் நிறையப் பேசவும் இல்லை. புரிந்து கொள்கிறவர்கள் இப்படித் தான் அதிகமாகப் பேசாமல் திளைப்பார்கள் என்று தோன்றுகிறது.

சாந்தாவுக்கு சென்னை பிடித்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். வீட்டில் எல்லோருக்கும்

என் அன்பு.

நமஸ்காரம்.

தி. ஜா

........

பாலகுமாரன் : " இந்தக் கடிதம் பற்றி எதுவும் சொல்லி அபிப்ராயம் உருவாக்க விரும்பவில்லை.  இது மிகவும் ஆழ்ந்த ஸ்நேகமான கடிதம். மேலோட்டமாய் இதில் ஒன்றும் தெரியாது.  உள்ளே நிறைய பொதிந்திருக்கும், கொழுக்கட்டைப் பூரணமாய்.

மனசும் எழுத்தும் ஒன்றாக இருக்கும் நிலை எல்லோருக்கும் ஏற்படாது.

..........

சாரு நிவேதிதா இந்த கடிதம் குறித்து விசாரித்தார்.

"இந்தக் கடிதம் எப்படிக் கிடைத்தது ராஜநாயஹம்?"

அதற்கு என் பதில் :

முப்பது வருஷம் முந்தி கல்கியில் 'வி. ஐ. பிக்கு வந்த கடிதங்கள்' என்று தொடர்ந்து வாராவாரம் வெளியிட்டு வந்தார்கள்.

அப்பொழுதுதான் இந்த கடிதம் பால குமாரன் குறிப்புடன் வெளியிட்டார்கள். அதை கத்தரித்து நான்

தி. ஜானகிராமன் நள பாகம் நாவலில் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்தேன்.

இன்று புத்தகங்களை ஒழுங்கு செய்யும் போது கண்டு பிடித்தேன்.

கடிதத்தில் 21.12.1983. தவறாக அச்சுப்பிழையுடன் வருடம் 1983 என்று பிரசுரமாகியிருந்தது. வருடம் 1981 ஆக இருக்கும். ஏனென்றால் தி. ஜானகிராமன் 1982 நவம்பர் 18ம் தேதி இறந்து விட்டார். இதை அப்போதே நான் அதில் மார்க் செய்து வைத்திருந்தேன்.

.........

எப்போதோ கல்கியில், முப்பது வருஷம் முந்தையதாய் இருக்கும். அதில் படித்த விஷயம்.

தி. ஜானகிராமனை சந்தித்த அனுபவம் பற்றி பாலகுமாரன் எழுதியிருந்தார்.

பாலகுமாரன் : "இன்றைக்கும் அந்த சந்திப்பு பசுமையாக இருக்கிறது. மிக அரிதாகத் தான் இம்மாதிரியான சந்திப்புகள் நிகழ்கின்றன.

தில்லியிலிருந்து திருவான்மியூருக்கு ஜானகிராமன் குடிபெயர்ந்த நேரம். அவரைப் பார்க்க நானும் என் மனைவி சாந்தாவும் போனோம்.

மடியில் வைத்து எழுதுகின்ற மரப்பலகை, பேனா, குறிப்பு நோட்டு, ஹார்லிக்ஸ் பாட்டில், அன்று அரைத்த காப்பிப்பொடி, கும்பகோணம் வெற்றிலை, வறுத்த சீவல், பழங்கள் என்று வாங்கிப் போனோம். நமஸ்கரித்தோம்.

ரொம்ப மேலோட்டமான விசாரிப்புகள், மிகச் சுருக்கமாய், அவர் எழுத்து என்னை எப்படி பாதித்தது என்று சொன்னேன். சாந்தாவும் சொன்னாள்.

நான் சினிமாவில் ஆர்வம் காட்டுவது பற்றி எதிர்ப்பாக சொல்லாது, லேசாக கவலைப்பட்டார். அவ்வளவு தான் பேச்சு.

பிறகு வெறுமே உட்கார்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். எதுவும் பேசாமல் வெறுமே அருகிருக்கும் நட்பு எல்லாரிடமும் ஏற்படுவதில்லை.

அவர் பேசாதது எனக்கோ சாந்தாவுக்கோ புதிதாயில்லை.

தி. ஜானகிராமன் கண்களால் ஊடுருவார். ஆழ்ந்து மனிதர்களைப் பார்ப்பார். ஓரக்கண் பார்வையோ, பார்த்துப் பார்த்து கண்களை விலக்குவதோயில்லை.

பிறிகொரு சமயம் இப்படி ஆழ்ந்து பார்க்கின்ற பழக்கம் எனக்கு வந்தபோது, கண்களின் வழியே மனதைப் படிக்கிற இயல்பு ஏற்பட்ட போது, தி. ஜானகிராமன் மீது மிகுந்த மரியாதை ஏற்பட்டது. "

-R P RAJANAYAHEM

இணையத்திலிருந்து திரு R கந்தசாமி எடுத்துக் பகிர்ந்ததை அவர்களுக்கு நன்றியுடன் நான் இங்கு பகிர்ந்திருக்கிறேன்.

===================================================================================

கடவுளும் கொலைகாரனானான்.

முதலில் மரணம் 

ஆண்டவன் ஆர்டரில் 

இல்லையாம் 

முதுமையும் கூட 

முற்றிலும் கிடையாதாம் 

சாகாத மனிதர்கள் 

சளசளவென பேசி 

தூக்கத்தைக் கெடுக்க 

பிறக்கும் உயிர்கள் 

இருக்கும் இடத்தை 

நிரப்பிக்கொண்டே வர  

 பூமியைக் கொஞ்சம் 

பெரிதாக்கிப் பார்த்தானாம் 

விரிவடைந்த பூமியில் 

விடாது நிரம்பியது உயிரினம் 

நிரலை மாற்றினான்.

முதலில் வந்தவர்களை 

வரிசைப்படி அழிக்கத் தொடங்கினான்.

மனிதனின் உற்பத்தித் திறனால் 

அழித்தலே வேலையாய்ப் போக 

ஆண்டவன் 

ஆட்டோமெட்டிக்கில் செட் செய்தான். 

வயது கட்டுப்பாடுகளையும் 

முதுமையையும் கட்டுவித்து 

நோய்நொடிகளையும் உண்டு பண்ணி

உதிர்ந்து விழ 

காரணங்களையும் காலங்களையும் 

உருவாக்கி 

 

கடவுளும் கொலைகாரனானான்.

===================================================================================

பொக்கிஷம்  : - கா ஸ்ரீ ஸ்ரீ பகிர்ந்திருக்கும் ஒரு சுவாரஸ்யமான செய்தி..  

To Be Or Not To Be .........

இதெல்லாம் மெதுவாக டெக்ஸ்ட்டாக டைப் செய்து பகிர எண்ணி இருந்தவை.  அப்படியே பகிர்வதுதான் சிறப்பு என்று ஜீவி ஸார் சொன்னபடி பகிர்ந்து விட்டேன் அப்படியே!

இப்படி ஒரு பேட்டரியா?  கேள்விப்பட்டதே இல்லையே....

டெக்ஸ்ட்டாக டைப் செய்ய வேண்டாம்..   அப்படியே போடுங்க...  அதுதான் எபி ஸ்பெஷல் என்று ஜீவி ஸார் சொன்னாலும் சொன்னார்...