ஞாயிறு பட உலா – நெல்லைத் தமிழன் நான் சென்ற இடங்கள் – மெக்சிகோ - படங்களுடன் - 02

நான் மெக்சிகோ ரிசார்ட்டுக்கு வந்து சேர்ந்த வரை சென்ற வாரம் சொல்லியிருந்தேன். வழியில் அலையாத்திக் காடுகள் வழியாக சாலையில் வந்ததாக எழுதியிருந்ததே… அது எங்கே என்று கேட்பவர்களுக்காக அங்கிருந்து தொடர்கிறேன்.

மதியம் 2 மணிக்கு விமானம் கான்கன் விமான நிலையத்தை அடைந்தது. ரிசார்ட்டை 4 மணிக்கு அடைந்தேன். அறைக்கு 5 மணிக்கு வந்துவிட்டேன்.

ரிசார்ட்டில் நுழைந்ததும், ரிசப்ஷன் முன்பு அழகிய, நீர் நிறைந்திருந்த பெரிய நீர்நிலை போன்று (நீர் நாலா பக்கமும் தொடர்ந்து விழுமாறு) அமைத்திருந்தார்கள்.  எனக்கு வெல்கம் டிரிங்க்ஸ் என்று வித வித நிறங்களில் கொண்டு வந்தார்கள். சந்தேகப்பேர்வழியான நான் எதையும் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.

எனக்கான அறைச் சாவியைக் கொடுத்தாள் அழகிய பெண் (ஆமாம்…. எல்லா ஹோட்டல் ரிசப்ஷன், பெரிய கடைகள், ரெஸ்டாரண்டில் இருக்கும் பெண்களெல்லாம் அழகாகத் தெரிகிறார்களே… அது எனக்கு மட்டும்தானா?). 

அந்த ரிசார்ட்டில் 7-8 பெரிய ரெஸ்டாரண்டுகள் உண்டு (பல themeகளில்). இது தவிர நீச்சல் குளங்கள், அங்கேயே Drinksகான இடங்கள்-நாம் வேண்டுவதை எடுத்துக்கொள்ளலாம், பெரிய Gym என்று பல வசதிகள் இருந்தன.  ஒரு நாளைக்கு இவ்வளவு டாலர் என்று வாங்கிக்கொண்டு book செய்கிறார்கள். அங்குதான் சுமார் 7 நாட்கள் இருக்கப்போகிறேன். எங்கு வேண்டுமானாலும் சென்று என்ன வேண்டுமானாலும் சாப்பிட்டுக்கொள்ளலாம்.  அதுபோல காலை உணவை, என்ன வேண்டுமோ அவற்றை அறைக்கு வரவழைத்துக்கொள்ளலாம்.  ரிசார்ட்டில் எந்த இடத்திற்கும் சென்றுவரலாம், ரிசார்ட் கடலின் அருகில் அமைந்திருந்தது. அதாவது கடலுக்கும் ரிசார்ட்டுக்கும் 30-40 அடிகள் இருக்கலாம்.

நான் 1994ல் துபாய் சென்றடைவதற்கு முந்தைய நாள் 69 கிலோ எடை இருந்தேன். துபாய் சென்றடைந்த ஒரு வாரத்தில் 72 கிலோவாகிவிட்டேன். 2010 ஆரம்பத்தில் எடை 94 கிலோ ஆகிவிட்டது. என்னுடைய work nature (desk based) மற்றும் நடைப்பயிற்சியோ, இல்லை உணவுக்கட்டுப்பாடோ இல்லாமைதான் அதன் காரணம். (இதைப்பற்றியே ஒரு பதிவில் எழுதலாம்). 

2006ல் நான் 'வாழும் கலை'யில் சேர்ந்து, சுதர்ஷன் க்ரியா போன்றவற்றைக் கற்றுக்கொண்டேன். அந்தச் சமயத்தில்தான் ஒரு யோகா மாஸ்டர் என் வீட்டிற்கு வந்தார். அவர் முதலில் என்னை படுத்துக்கொண்டு ஒரு காலை உயர்த்தச் சொன்னார். ஒரு அடி உயர்த்துவதற்குள் ஏதோ பெரிய சாதனை செய்து விட்டவன் போல் இருந்தேன்.  பிறகு அவர் வாரம் ஒரு தடவை வந்து எங்கள் எல்லோருக்கும் யோகா சொல்லித்தருவார். இருந்தபோதும் நான் தொடர்ச்சியாக யோகா செய்ததில்லை. 

2009 ஆரம்பத்தில் என் எடை மிக அதிகம் என்ற பயம் வந்தபோது, VLCC என்ற எடை குறைப்பு மையத்திற்குச் சென்றேன்.  அங்கு சென்ற பிறகுதான் எடை அதிகரிப்பதற்கான காரணிகள் என்ன என்ன, எவற்றையெல்லாம் நான் செய்யக்கூடாது என்பது போன்ற பலவற்றைக் கற்றுக்கொண்டேன். அதிலிருந்து ஒரு ஒழுங்குமுறையைக் கடைபிடிக்க ஆரம்பித்தேன். 

நான் மாத்திரம் அப்படி இருந்தால் சரிப்படாது என்று என் மனைவியையும் சிறிய அளவு எடை குறைப்பு ப்ரோக்ராமில் சேர்த்துவிட்டேன். அதிலிருந்து எங்கள் உணவுப் பழக்கம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறியது. நானும் தினமும் நடைப்பயிற்சி, உடற்பயிற்சிக்குச் செல்வது என்று மாறிக்கொண்டேன்..  பிறகு தினமும் சுதர்ஷன் க்ரியா செய்வது என்றும் வைத்துக்கொண்டேன். நான் ஒன்றில் மனம் வைத்து ஆரம்பித்துவிட்டால் அதில் தீவிரமாக இருப்பேன்.  அப்படி சுதர்ஷன் க்ரியா செய்ய ஆரம்பித்ததிலிருந்து தொடர்ந்து 9 ½ வருடங்கள் ஒரு நாள் கூட விடாமல் செய்தேன்.  இது என்ன பெரிய விஷயம் என்று நினைப்பவர்களுக்காக எழுதுகிறேன். நான் மாதம் ஒரு தடவையாவது பயணிக்கிறவன். அதிலும் நெடுந்தொலைவு என்றால், சில தேசங்களுக்குப் போய்ச் சேர்வதே இரவு 7 மணிக்கு (முந்தைய நாள் இரவு கிளம்பி). அதனால் ஹோட்டலை அடைந்தவுடன் முதலில் சுதர்சன் க்ரியா (35-40 நிமிடங்கள் ஆகும் சுருக்கமான க்ரியா. வாரம் ஒரு முறை செய்யும் நெடிய க்ரியா 73 நிமிடங்கள் ஆகும்) செய்துவிடுவேன். பசிக்கிறது என்று சாப்பிட்டுவிட்டால், அதற்குப் பிறகு 2 மணி நேரம் கழித்துத்தான் க்ரியாவிற்கு உட்கார முடியும். எங்கே விட்டுப்போய்விடுமோ என்று முதலில் க்ரியாவை முடித்துவிடுவேன்.

இப்போது 1 ¾ வருடங்களாக தினமும் 10,000 ஸ்டெப்ஸ் நடப்பது என்று வைத்திருக்கிறேன் (அதாவது 60-70 நிமிடங்கள் தொடர்ந்து நடப்பது).  இதைத் தீவிரமாகக் கடைபிடிப்பதால், எல்லாப் பயணத்திலும் இடத்தை அடைந்தவுடன் முதலில் நடக்க ஆரம்பித்துவிடுவேன். யாத்திரை என்றால், காத்திருக்கும் நேரத்தில் எல்லாம் நடப்பேன்.  இரண்டு வருடங்களாகத் தொடர்ந்து நடக்கிறேன் என்று எழுதியிருக்க முடியும். ஆனால் 2023 மார்ச்சில் காசி யாத்திரை சென்றுவிட்டு திரும்ப இரயிலில் வந்த போது ஒரு நாள் இரயிலிலேயே கழிந்தது.  அப்போது எனக்கு இரயிலிலேயே நடக்கலாம் என்று தோன்றவில்லை. பிறகு பயணங்களின்போது  இரயிலிலும் நடப்பேன். (இடையில் ஏதேனும் ஸ்டேஷனில் 10 நிமிடங்கள் நின்றால், ஐந்து நிமிடங்கள் வெளியில் நடப்பேன்)

அன்று அறைக்கு 5 மணிக்கு வந்தவுடன் சுதர்ஷன் க்ரியாவை முடித்தேன். அங்குள்ள நடைமுறைகள் சரியாகத் தெரியவில்லை என்பதால் கொண்டுவந்த உணவை உண்டுவிட்டு, உடற்பயிற்சிக் கூடத்துக்குச் சென்றுவிட்டு ஓய்வெடுத்தேன். மறுநாள் அதிகாலை எழுந்து என் வேலைகளை முடித்துவிட்டு, காலை உணவை ஆர்டர் செய்தேன். பழங்கள், ப்ரெட், தேன் இவற்றைத்தான் கேட்டேன். கொஞ்சம் அதிக அளவில் கேட்டேன். தேன் 300 எம்.எல். கொடுத்தார்கள்.

அது சரி.. 'எப்படி இவற்றையெல்லாம் நினைவு வைத்துக்கொண்டு, நேரம் முதற்கொண்டு எழுத முடிகிறது?' என்ற சந்தேகம் வரலாம். நான் ரொம்ப வருடங்களாகவே நிறைய படங்கள் எடுப்பேன். 2004க்கு முன்பு சாதாரண புகைப்படக் கருவி, ஸோனி வீடியோ கேமராவை வைத்திருந்தேன். அதற்குப் பிறகுதான் டிஜிடல் புகைப்படக் கருவி வர ஆரம்பித்தது (எங்கள் தேசத்தில்). முதலில் வந்த டிஜிடக் கேமராவில், ஃப்ளாப்பி டிஸ்க் போட்டுவிட்டு படங்கள் எடுக்கணும். அதில் நான் நிறைய எடுக்கவில்லை. அதன் பிறகு சிறிய அளவு டிஜிட்டல் கேமரா வர ஆரம்பித்தது. அதனால் எப்போதும் செல்லும் இடம், பார்க்கும் மனிதர்கள் என்று பெரும்பாலும் போட்டோ எடுத்துக்கொண்டுவிடுவேன். அதனால்தான் இப்போது பார்க்கும்போதும் வரிசைக்கிரமமாக நினைவுக்கு வரும்.

ஒன்றை எழுதும்போது இன்னொன்று நினைவுக்கு வருகிறது. அதனால் சப்ஜெக்டை விட்டு விலகி வேறு எழுதுவதாகத் தோன்றுகிறது. வாழ்க்கைக் கட்டுரை என்று எதையும் எழுதப்போவதில்லை என்பதால் இப்படி ஆங்காங்கே அனுபவங்களை எழுதுகிறேன்.

எனக்கு 1997ல் அலுவலகத்தில் முதல் மொபைல் போன் கொடுத்தார்கள் (நிறுவன ஜெனெரல் மேனேஜர், தனக்கு சிறிய அளவில் மொபைல் போன் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்பதற்காக என்னிடம் தன்னுடைய போனைக் கொடுத்தார்). அது நம் வாக்கி டாக்கி அளவில் இருக்கும். ஆரம்பத்தில் அதனை கார் ஓட்டும்போது உபயோகிக்க மிகவும் சிரமப்பட்டேன்.

ஆரம்பத்தில், நிறுவனத்தில், முக்கியப் பதவியில் இருப்பவர்களுக்கு எல்லாம் மொபைல் போன் கொடுத்தார்கள். அப்போதெல்லாம் எவ்வளவு பேசினாலும், கம்பெனி மொபைல் பில்லில் வரும் பணத்தைக் கட்டிவிடும். பலர் அதனை misuse செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். அடுத்த அறையில் இருப்பவனிடமும் மொபைலில் பேசுவார்கள். அப்போதெல்லாம் பேசுவதற்கான கட்டணம் அதிகம்.  என் Boss (Company GM) சொல்லுவார், உன் மொபைல் போன் மாத்திரம்தான் குறைந்த பில்லுடன் வருகிறது என்று. அவசியம் இல்லாததற்கு நான் மொபைல் போன் உபயோகிக்கமாட்டேன் என்பது அவருக்குத் தெரியும். (இத்தகைய செயல்கள்தாம் ஒருவரை நம்பிக்கைக்குரியவராக ஆக்குகின்றன)  

பிறகு, மொபைல் போன்கள், வாங்கும் விலையில் வந்ததும், அவரவர்கள் அவரவருக்குத் தேவையான மொபைலை சொந்தச் செலவில் வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.  சில மாதங்கள் கழித்து, மாதம் அவரவர் பதவிக்கு ஏற்றபடி மாதம் இவ்வளவு மொபைல் அலவன்ஸ். அதற்கு மேல் வரும் கட்டணத்தை அவரவர்களே கட்டிக்கொள்ளவேண்டியது என்று சொல்லிவிட்டார்கள். எப்போதுமே என் கைக்காசைப் போடவேண்டிய அவசியம் எனக்கு நேரவில்லை. நிறுவனத்தில் யாரேனும், மொபைல் பில் அதிகமாக வருகிறது, அலவன்ஸை அதிகமாக்கவேண்டும் என்று கேட்டாலும், என்னைக் கை காட்டி விட்டுவிடுவார். அவனுக்கே அவ்வளவு பில் வருவதில்லை, எப்போதும் காண்டாக்ட் செய்யும் நிலையில் இருக்கிறான், பிறகென்ன? என்று சொல்லிவிடுவார்.

இந்த வாரம் இனி படங்கள்.

ரிசார்ட்டை அடையும் சாலை, அதன் ஒரு புறம் ரிசார்ட் அமைத்திருந்த அழகிய புல்வெளி, சில மரங்கள், மறுபுறம் காயல், அலையாத்திக் காடுகள். பார்க்கவே ரம்மியமாக இருந்தது.

இங்கு நின்றுகொண்டு பார்த்தால் ஒரு முதலை கரையோரம் தெரிந்தது. அடப்பாவி.. ரொம்ப ஜாக்கிரதையாக இருக்கணும்போல என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.  நான் 2010 வாக்கில் பஞ்ச நரசிம்ம க்ஷேத்திரம் என்று ஒரு யாத்திரை சென்றிருந்தேன். அதில் மட்டப்பள்ளியில், தங்கியிருந்த இடத்திலிருந்து அதிகாலையில் எழுந்து கிருஷ்ணா நதிக்கரையோரமாக, அங்கு இருந்த படிகளில் இறங்கிக் குளித்துவிட்டு வந்தேன். (நதியில்தான்).  நல்ல பகல் வெளிச்சத்தில் அந்தப் பகுதிக்குச் சென்றபோது, அங்கு ஒரு பெரிய எச்சரிக்கைப் பலகையைப் பார்த்தேன்… ஜாக்கிரதை..முதலைகள் நிறைய உண்டு என்று. (இந்த யாத்திரையை எப்போது எழுதப் போகிறேனோ)

ரிசார்ட்டுக்கு வந்துவிட்டோம்

ரிசப்ஷன் இருந்த இடம்.

எனக்கான அறைச் சாவியை (அட்டையை) வாங்கிக்கொண்டேன்.

அறை மிகப் பெரியது. ஐந்து பேர் உள்ள குடும்பம் நல்ல வசதியாகத் தங்கும்படியாக இருந்தது. (ஆனால் நான் ஒற்றை ஆள்)

குளியல் அறையில் மிக அருமையான வாசனை உள்ள ஷாம்பூ பாட்டில் வைத்திருந்தார்கள்.  அதில் நாலைந்தாவது எடுத்து வைத்திருந்தேன்.  மெக்சிகோவை விட்டுத் திரும்பும்போது, ஹேண்ட் லக்கேஜில் வைத்திருந்த பாட்டில்களை, 100ml அளவை மீறிவிட்டதால் குப்பைக்கூடைக்கு அனுப்பிவிட்டார்கள். பச்சை நிறத்தில் இருந்த மூலிகை வாசனை வரும் ஷாம்பூ அது.

உடல் தளர்வுக்காகவும் மனமகிழ்ச்சிக்காகவும் அறையில் இருந்த நீர்த்தொட்டி (Jacuzzi). 

தொட்டுவிடும் தூரத்தில் கடல். அறையிலிருந்தே பார்க்கும் வசதி! 

ஒரு மணி நேரம் வேர்க்க விறுவிறுக்க உடற்பயிற்சிக்கூடத்தில் .. 

அதிகாலையில் அறையிலிருந்து கடற்கரைத் தோற்றம். 

காலை உணவு அறையில். (காலை 8 மணி) ஒருவனுக்கு, எல்லாம் இரண்டிரண்டாக. படம் எடுத்த பிறகுதான், தேன் கொண்டுவந்தார்கள்.  எனக்கு எப்போதுமே டோஸ்டுக்கிடையில் நிறைய தேன் விட்டுக்கொண்டு சாப்பிடப் பிடிக்கும்.  ஜாம் உபயோகிப்பதில்லை, அதில் நிறைய ஷுகர் சேர்க்கிறார்கள் என்று. தேன் இயற்கையானது என்று நம்பிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

ரிசார்ட்டில் என் அறை இருந்த இடம்.

அன்று எங்கள் கான்ஃபரன்ஸ் இருந்தது.  மதிய உணவு கான்ஃபரன்ஸ் நடந்த ஹாலின் அருகிலேயே சாப்பிட்டுவிட்டேன்  (பழங்கள் மற்றும் ஜூஸ் சாப்பிட்டிருப்பேன்).

அதுசரி… ரிசார்ட் படங்கள் எங்கே என்று கேட்பவர்களுக்கு, அதைப் பகிர நினைக்காமலா இந்தத் தொடரை ஆரம்பித்தேன்! அடுத்த வாரம் வரும்.

(தொடரும்)