புதன் பதில்கள். 180822

வாங்கோ, வாங்கோ! 

 



இந்தவாரம் பெரும்பாலும் வாட்ஸ் அப் கேள்விகள்தான்.

பதிவில் யாரும் கேள்வி கேட்கவில்லை என்றாலும், நெ த வின் இரண்டு கேள்விகள் கண்ணில் பட்டதால், அவைகள் இங்கே முதலில் இடம் பெற்றுள்ளன.

நெல்லைத்தமிழன் : 

ராஜராஜ சோழன் இலங்கைமீது படையெடுத்து வென்றான், பெரியகோவிலைக் கட்டினான் என்று சொல்லிப் புகழ்வதெல்லாம் அவன் ஒருவனுக்கா சேரும்? 

ப: ராஜராஜன் தலைமையில், அவரிடமிருந்து சம்பளம் பெற்றுக்கொண்டு ஒரு குழு, அவர் இட்ட பணியை செவ்வனே செய்கிறது. சம்பளத்திற்கு வேலை செய்தவர்களுக்கு சம்பளம் கொடுக்கப்பட்டுவிட்டது. சம்பளம் கொடுத்தவருக்கு, புகழ் கிடைக்கிறது. அவ்வளவுதான். 

நான் வேலை பார்த்த தொழிற்சாலைக்கு, நான் நடைமுறைப்படுத்திய சில மாற்றங்களால், ஒவ்வொரு வருடமும், இலட்சக்கணக்கில் பணம் மிச்சம் ஆனது. அந்த மாற்றங்களை செய்ததற்கு எனக்கு சம்பளம், சிறப்பு சம்பள உயர்வு, பதவி உயர்வு எல்லாம் கிடைத்துவிட்டது. புகழ் & பலன்,  தொழிற்சாலைக்கு. பணம் & பதவி உயர்வு எனக்கு. 

 ஒருத்தர் எழுதுற இடுகையை, 'ஆஹா அபூர்வம்', 'அருமை', 'நல்லா இருக்கு' என்று எழுதுவதில் என்ன திருப்தி எழுதுபவருக்கு இருந்துவிட முடியும்? 

ப: Not the content - but the response is important. 
ஒன்றும் கூறாமல் (எழுதாமல்) படிப்பவற்றைக் கடந்து சென்றுவிடலாம். எழுதியவருக்கு, தன்னுடைய படைப்பைப் பற்றி, மற்றவர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பது தெரியாமல் போய்விடும். சில படைப்பாளிகள் இதனால் நொந்து நூடுல்ஸ் ஆகி, தன்னைத்தானே சுருக்கிக்கொள்ளும் அபாயமும் உண்டு. என்னைப்பொருத்தவரை, வலைப்பதிவுகள் மற்றும் முகநூல் பதிவுகளில், புதிய தகவல், புதிய கண்ணோட்டம், காயப்படுத்தாத நகைச்சுவை, ஆராய்ச்சி, அனுபவக் கட்டுரைகளை எங்கு படித்தாலும், எழுதியவருக்கு ஒரு வார்த்தையாவது பாராட்டாக அளிக்கத் தவறுவதில்லை. அப்போ, "ஆஹா அபாரம், அருமை, நல்லா இருக்கு"  போன்ற வார்த்தைகளை எழுதி, என் திருப்தியைத் தெரிவித்து, எழுதுபவரை ஊக்கப்படுத்துவேன். 

இப்போ வாட்ஸ் அப் போயிடலாம் !

அட இங்கேயும் முதலில் நெல்லைத்தமிழன் கேட்ட கேள்விகள்! 

நெல்லைத்தமிழன் : 

வாதாங்கொட்டைகளை உடைத்து உள்ளிருக்கும் பருப்பைச் சாப்பிட்டபோது இருந்த சந்தோஷம் (தேவையான அளவு சாப்பிடணும்னா, அதுக்கு நிறைய வாதாங்கொட்டைகளை உடைக்கணும்), காசைக் கொடுத்து பாதாம் பருப்பு வாங்கிச் சாப்பிடும்போது இருக்கிறதா? (நாமே முயற்சித்ததைவிட எளிதாகக் கிடைக்கும் உணவு அந்த திருப்தியைத் தருமா?)

வாதுமை பருப்பு புதிது பல் கூச்சங்கள் வராத வயது இரண்டும் ஒரு நல்ல அனுபவம். கடையில் கிடைக்கும் பாதாம் பருப்பு அந்த அடுக்கடுக்கான பருப்புக்கு இணை ஆவதில்லை.

நாட்டு வாதாம்பருப்பு ருசியே அலாதிதான். என்னதான் சொன்னாலும் இப்போது கடைகளில் கிடைக்கும் பாதாம்பருப்பு அதற்கு ஈடு இல்லை.

சிறிய வயதில், நாமே சில செயல்களை செய்து, அதிலிருந்து வருகின்ற பலனை அனுபவிப்பது, அதில் உள்ள திரில், மகிழ்ச்சிக்கு ஈடு இணை இல்லை. வாதாங்கொட்டை உடைப்பது, மாவடுவை கதவிடுக்கில் நசுக்கிச் சாப்பிடுவது, புளியம்பழம் பொறுக்குவது, ஆற்றுமணலில் அத்திப்பழம் பொறுக்குவது எல்லாமே இதில் அடக்கம். அவை யாவும் காசு இல்லாமல் கிடைத்த சொர்கங்கள். இப்போ கிடைக்கின்ற பாதாம் பருப்புகள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு கிராம் உள்ளது. விலை ஒரு பாதாம் குறைந்தபட்சம் ஒரு ரூபாய். சுவையும் இல்லை.   

வெளிநாட்டுப் பொருட்களை வாங்காதீங்க, சுதேசிப் பொருட்கள் கிடைக்கும்னா அதையே வாங்குங்க என்று சொல்வதை நீங்கள் ஆதரிக்கிறீர்களா? ஆம் என்றால் என்ன என்ன பொருட்கள் ‘சுதேசி’தான் வாங்குவேன் என்று நினைத்து நீங்கள் வாங்குகிறீர்கள்?

கூடியமட்டும் உணவு உடை இரண்டுக்கும் வெளிநாட்டுப் பொருள்களை வாங்குவதில்லை.

எலக்ட்ரானிக் பொருள்கள் ஷேவிங் பிளேடு  இந்திய தயாரிப்பில் அவ்வளவு தரமாக இல்லை. மற்றபடி பெரும்பாலும் இந்திய பொருட்களையே வாங்குகிறோம்.

வெளிநாட்டுப் பொருட்களில் சீனத் தயாரிப்புகளும், உள்நாட்டுப் பொருட்களில் ஜலந்தர் தயாரிப்புகளும் உன்னதமில்லாதவை. 

இவ்வளவு தொலைக்காட்சிகளில், இத்தனை ‘விவாதங்கள்’ தினமும் நடக்கிறதே. அதனால் யாருக்காவது உபயோகம் இருக்கா?

எல்லா விவாதங்களையும் போலவே தொலைக்காட்சி விவாதங்களும் ஒரே நேர விரயம் தான்.

உபயோகம்? ஓ ! உண்டே! விளம்பரதாரர்களுக்கு! 

ஸ்ரீராமைத் தவிர்த்து மற்ற ஆசிரியர்கள் திங்கக் கிழமைப் பதிவுக்கு ஏன் எழுதுவதில்லை?

திங்கட்கிழமை பதிவுக்கு ஸ்ரீராமுக்கு இருக்கும் அனுபவமும் ஆற்றலும் வேறு யாருக்கும் இல்லை என்பதே காரணம்.

ஸ்ரீராமா? திங்கட்கிழமைப் பதிவுக்கா! பாத்து ரொம்ப நாளாச்சு! இப்போ மற்றவர்கள் ரெசிப்பிகள்தானே வந்துகிட்டு இருக்கு!

இத்தனை போக்குவரத்து வாகனங்கள் இருந்தும் இன்னொரு இடத்துக்குப் போக அவ்வளவு சோம்பலாக இருக்கிறதே… இவை எதுவுமே இல்லாத காலம் எப்படி இருந்திருக்கும்? (என் பெரியப்பா அவரது 30 வயதுக் காலங்களில் எங்குமே நடந்துதான் சென்றிருக்கிறார்-10 கி.மீட்டர் தூரம் வரை. என்னையும் அதுபோல் நடத்தித்தான் கூட்டிச்சென்றிருக்கிறார், பேருந்து வசதி இருந்தபோதும்)

நேரக்குறைவு ஒரு பெரிய காரணம் இரண்டாவது தெருக்களில் மாசு மூன்றாவதாக நம் dependence on மின்விசிறி ஏர் கொண்டிஷனெர் இவை. போக்கு வரத்து வசதிகள் இருந்தாலும் காத்திருத்தல் காசு செலவழித்தல் இரண்டுமே நம்மால் முடிவதில்லை. 

இது சோம்பல் யுகம். அந்த காலம் அப்படி அல்ல. நானே ஒரு முப்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் நடை மிகவும் அதிகமாக நடந்திருக்கிறேன் இப்போதுதான் ஆட்டோ பஸ் டாக்ஸி என்று தேடல்.

 பயணம் என்று வந்துவிட்டால் எனக்கு சலிப்பு தரும் எதுவுமே இருப்பதில்லை. உடல் அசதி மட்டும் வி.வி.

சங்கீத சீசனில் நானும் என் சகோதரர்களும், பஸ், ரயில், ஷேர் ஆட்டோ, இரண்டு மூன்று கிலோமீட்டர் தூரம் நடை என்று எல்லாவற்றையும் சோம்பல் இல்லாமல் செய்துவருகிறோம். எதற்காகப் பயணிக்கிறோம் என்பதைப் பொருத்தது சோம்பலும் சுறுசுறுப்பும். 

முன்போல் ஒவ்வொரு உறவினர் வீட்டுக்கும் நேரில் சென்று நேரம் செலவழிப்பதை விட்டுவிட்டு, வாட்சப்பில் நட்பு பேணுவது சுலபமாக இருக்குன்னு விட்டுவிடுகிறோம்? இல்லை, பெரும்பாலானவர்கள் அப்படி இல்லையா?

Familiarity breeds contempt என்பதெல்லாம் சும்மா !

It breeds confidence. I have always felt comfortable at home irrespective of where it was or is. 

உறவினர் வீடுகளுக்கு நேரில் செல்ல நாம் தயாராக இருந்தாலும், அவர்கள் நம்மை வரவேற்க வீட்டில் இருப்பதில்லை! ரிடையரானவர்கள் தவிர வேறு யாரும் வாரநாட்களில் காலை முதல் இரவு வரை வீட்டில் தங்குவதில்லை. வாட்ஸ் அப் எங்கேயும் எப்போதும் தொடர்பு கொள்ளலாம். 'அப்'புறம் வாட் ? 

பெங்களூரில் இருந்துவிட்டு, சென்னை வரும்போது,, எது எரிச்சலா இருக்கு, எதை மிஸ் பண்ணுவீங்க? (அதேபோல் சென்னையை விட்டுவிட்டு பெங்களூர் செல்லும்போது).  இதுக்கு நண்பர்களும் பதிலளிக்கலாம். (சென்னையை விட்டு வேற்றூருக்குச் சென்று அங்கே சில மாதங்கள் இருப்பவர்கள்)

கருத்து உரைப்பவர்கள், பின்னூட்டத்தில் இதுபற்றிக் கூறுங்கள்.

என்னைப் பொறுத்தவரை, சென்னை வெயில் பயங்கர எரிச்சல். சென்னை நண்பர்கள், உறவினர்கள் எல்லோரும் சந்தோஷ காரணங்கள். 

பெங்களூரில் சுற்றி உள்ள அண்டை அயலார் எல்லோரும் இந்தி, மலையாளம், கன்னடம் பேசுபவர்கள். யாரும் அவ்வளவு எளிதாக பழகுபவர்கள் இல்லை. புன்னகை புரிபவர்கள் கூட இல்லை. பரிச்சயமான கடைக்காரர்கள் மட்டும் புன்னகைக்கிறார்கள். ரிடையர் ஆனவர்களுக்கு பெங்களூரில் சொந்தங்கள் தவிர வேறு சொர்கங்கள் இல்லை. 

1. சீசனல் பழங்கள், காய்கறிகள் என்று இயற்கையோடு ஒன்றி இருந்த நாம், இப்போ எல்லாக் காலங்களிலும் எல்லாப் பழங்கள், காய்கறிகள் என்று இயற்கையை ஓரளவு மாற்றியமைத்ததுபோல் ஆகிவிட்டோமே. இது நல்லதுக்கா?           

 எல்லா பழமும் ஆண்டு முழுதும் என்கிற வசதிக்கு அடிப்படை என்ன என்பது எனக்கு சரியாக தெரியவில்லை.  ஆனால் இது பயிரிடும் முறையில் தலையிட்டு எல்லா பழங்களும் எப்போதும் கிடைப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்வது என்றால் அதில் இயற்கையினுடைய நியதிக்கு சற்று இடையூறு செய்கிறோம் என்பதுதான் பொருள்.  அது விரும்பத்தகாத ஒன்றா என்பது கேள்விக்குறி.       

நல்லதுக்குதான்!                       

2. அந்த அந்த தேச, இடங்களின் கால நிலைக்கு, செய்யும் வேலைக்கு ஏற்றவாறே அனாதி காலமாக உணவுப் பழக்கங்கள் இருந்தன. அதை இப்போது, உலகமயமாக்கல் என்ற கான்செப்டில் இழந்துவிட்டு, எல்லா உணவையும் எல்லாரும், எல்லாக் காலங்களிலும் சாப்பிடுகிறோமே. இதன் விளைவு என்னவாக இருக்கும்? (கொழுப்பு சாப்பிடவேண்டியவர்கள் குளிர் பிரதேசக் காரங்க. அப்போதான் எனெர்ஜி அவங்களுக்கு இருக்கும். கேப்பை, கம்பு போன்றவை சாப்பிடவேண்டியவங்க உழைக்கும் வர்க்கம், வயல்களில் உழைப்பவர்கள் போன்று. ஆனா இப்போ எல்லாரும் பிட்சா, பர்கர் என்று வகை தொகை இல்லாமல் சாப்பிடறாங்களே) 

இன்று வரை  மாற்றி அமைக்கப்பட்ட தாவரங்களை உண்டதால் யாருக்கும் எதுவும் பெரிய கேடு நடந்ததாக தெரியவில்லை எனவே வசதி ருசி இவற்றை உத்தேசித்து, இந்த முன்னேற்றத்தை நாம் வரவேற்க வேண்டியது தான்.     

எது வாய்க்குப் பிடிக்கிறதோ, எது உடம்புக்கு ஒத்துக்கொள்கிறதோ அதை மிதமாக எந்தக் காலத்திலும் சாப்பிடலாம் என்பதே என் எண்ணம். 

                                                                           

 3. இப்போ கலையை ரசிக்கின்ற மனோபாவம் அதிகமாகி இருக்கா இல்லை கீழ்த்தரமான ரசனைகள்தான் அதிகமாகிவிட்டனபோல் தோன்றுகிறதா?       

தற்காலத்தில் ரசனை மிகவும் கீழ் நிலையை அடைந்து விட்டது என்பது ஒரு பரவலான கருத்து.

 இது ஒரு மாயையாக இருக்குமோ என்று எனக்கு தோன்றும்.

 காரணம் இப்போது ஊடக வளர்ச்சியின் காரணமாக ரசக்குறைவான பல செய்திகளும் மிகவும் பரவலாக உலா வருகின்றன.  ரசனை குறைந்து விட்டது என்று நாம் நினைப்பதற்கு இதுவும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

     

இந்தக் காலத்தில், கலைஞர்களும் அதிகம், கலையை இரசிப்பவர்களும் அதிகம் என்று நினைக்கிறேன். ரசனைகள் வயதுக்கு ஏற்ப மாறும்.

4. இப்போ உள்ள ஜெனெரேஷனைப் பார்க்கும்போது, அவங்க சதா சர்வ காலமும் ஆங்கிலப் பாடல்களைக் கேட்டிட்டிருக்காங்க. அதைவிட்டால் துள்ளும் பீட்ஸ் உள்ள தமிழ்ப்பாடல்கள்தான். இதனை ரசனை மாற்றம் என்று எடுத்துக்கொள்வதா இல்லை எதைத்தான் மேற்கத்தைய நாடுகளிலிருந்து எடுத்துக்கொள்வது என்று தெரியாத சிறுபிள்ளைத்தனம் என்று எடுத்துக்கொள்வதா?     

 சும்மா ஒரு ஜாலி என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியது தான்.

 ரசிகர்கள் எண்ணிக்கையும் ரசனையின் தரமும் எப்போதும் உயர்ந்து கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்றால் குடும்ப அளவில் ரசனையை வளர்க்க நாம் ஆவன செய்ய வேண்டும்.          

உணவு - சிற்றுண்டி குறித்த ரசனை அல்லது ஈடுபாடு என்பது விரும்பத்தகாத ஒன்று அல்ல. அது குறித்து செய்யப்படும் கிண்டல் தாக்குதல் அன்று.  

இப்போ உள்ள ஜெனெரேஷன் என்று சொல்கிறீர்கள். ஆங்கிலப்பாடல்கள்? என்னுடைய சொந்தக்கார இளைஞர்களைப் பார்க்கும்பொழுது அப்படித் தெரியவில்லை. எந்த நாட்டில், எந்த ஊரில், எந்தப் பொருளாதார நிலையில் உள்ள இளைஞர்களைக் குறிப்பிடுகிறீர்கள் என்று கூறுங்கள்.

               

5. கீசா மேடம் ஒரு பின்னூட்டத்தில், கோவிலுக்குப் போனால், உணவு ஞாபகம்தானா உங்களுக்கு வருகிறது என்று என்னைக் கேட்டிருந்தார். நம்ம பாரம்பர்யத்துல, உணவையும் கோவிலையும் சேர்த்துவைத்திருக்கிறார்கள். திருப்பதி போனேன் என்று சொன்னால் 'லட்டு எங்க' என்ற கேள்வியும், கூடாரை வெல்லும் சீர் இன்றைக்காச்சே, கோவிலில் சர்க்கரைப் பொங்கல் தருவார்களே என்ற நினைப்பும், இந்தக் கோவிலில் இந்தப் பிரசாதம் என்பதையும் அறியமலா முன்னோர்கள் வழிவகுத்திருப்பார்கள்?     

  

The way to a man's heart is through his stomach. So, God wants to enter our heart, through our stomach. Temples show the way! 

என்னுடைய சிறிய வயதில், நாங்கள் குடியிருந்த வீட்டின் அருகில், சட்டையப்பர் கோவில், அதன் வாயில்புறத்தில் ராமமடம். அந்த ராமமடத்தில், மார்கழி மாதங்களில், காலை நாலரை மணிமுதல் ஆறு மணிவரை, மார்கழி பஜனை நடக்கும். சுமார் முப்பது நாற்பது பேர் வருவார்கள். பாடத் தெரிந்தவர்கள் பாடுவார்கள். ஒவ்வொரு வரிக்கும் நடுவில் கேப் விடும்போது நாங்கள் கோஷ்டியாக உரத்த குரலில் அவர் பாடிய வரிகளை அதே இராகத்தில் பாடுவோம். குறிப்பிட்ட பாடல் வந்ததும் அல்லது ஐந்தே முக்கால் மணி ஆனதும் எல்லோர் முகத்திலும் சந்தோஷம் பொங்கும். சூடான வெண்பொங்கல் உபயதாரரால் கொண்டுவரப்பட்டு, வெளிவாயிலில் வைக்கப்பட்டு, பக்தர்கள் மடத்திலிருந்து வெளியே வருகின்ற கதவுக்குப் பக்கத்தில் ஒருவர் நின்றுகொண்டு, சூடான பொங்கலை நம் கை நிறைய கொடுப்பார். அந்தப் பொங்கலின் சூடும்,சுவையும், மணமும் இப்பவும் என் மனதில் நிற்கிறது. 

எதற்கு இவ்வளவு விஸ்தாரமாக சொல்கிறேன் என்றால், அந்த சிறிய வயதில், கோயிலில் பொங்கல் கொடுத்திருக்கவில்லை என்றால், நான் அதிகாலையில் அங்கு போயிருப்பேனா? நிச்சயம் போயிருக்கமாட்டேன்.  ஆனால் தினம்தோறும் போய் பாடல்கள் கேட்டு, கூடப் பாடி, அந்தப் பாடல்கள் எல்லாம் எனக்கு மனப்பாடம் ஆகிவிட்டது! 

உணவு, பக்தியைப் பெருக்க ஒரு யுக்தி. 

                                                                                   

6. சுதந்திர தினம் என்ற உடனே, பள்ளிக்கூட வயதில், சாக்லேட் தருவார்களே என்று ஆசை ஆசையாக காலையிலேயே பள்ளிக்குச் சென்ற ஞாபகம் வருகிறதா? இப்போது அந்த சந்தோஷம் குறைவாக இருக்கிறதா?

1947இல் முதல் சுதந்திர தினம். முத்துப்பேட்டை என்கிற சிறு ஊரில் மாபெரும் பட்டு கொடி ஏற்றப்பட்டு மிகச் சிறப்பாக கொண்டாடப்பட்டது. அந்தக் காலத்தில் சாக்லேட்டுகள் அதிகம் புழக்கத்தில் கிடையாது எனவே பெப்பர்மின்ட் என்று சொல்லக்கூடிய சர்க்கரை மிட்டாய் களை பிடிப்பிடியாக  வந்திருக்கும் எல்லோருக்கும் சந்தோஷமாக வழங்கினார்கள்.  

அப்போது சுதந்திர இந்தியாவைப் பற்றிய எதிர்பார்ப்புகள் ஏராளம். பெரும்பாலும் எல்லாமே பொய்த்துப்போனது என்ற விஷயம் தான் சோகம். முன்னேற்றம் இல்லாமல் இல்லை. கனவு கண்ட அளவு இல்லை. எதிர்பாராத கெடுதல்களும் விளைந்தன.

மிட்டாய் விஷயத்தில் மட்டும் ரொம்ப முன்னேறிவிட்டோம்:  வேறு எல்லாத்துறைகளிலும் ஏமாற்றம்.

அந்த சந்தோஷமே தனி! இப்போ கூட யாராவது ஆரஞ்சு சுளை மிட்டாய் கொடுக்கிறார்கள் என்றால், நான் கொடி ஏற்றம் காணப் போக ரெடியாக இருக்கிறேன்!

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் :

கேரள மழை, வெள்ளத்திற்கு ஐயப்பனின் கோபம்தான் காரணம் என்று ஒரு கருத்து நிலவுகிறதே?

கடவுளைக் கருணாமயமாக மதங்கள் காண்கின்றன.

துஷ்ட நிக்ரகம் செய்வதும் கடவுளின் இயல்பு எனவும் கூறப்படுகிறது.

கேரளத்தில் அவதியுறுவோர் *அனைவரும்* துஷ்டர்கள் என ஒருபோதும் சொல்ல முடியாது.

கடவுள் கணக்கு வைத்துப் பரிசுகளும் தண்டனைகளும் தருவதாக எண்ணுவது இறைமையின் உயர்வைப் பழிப்பதாகும் என்று நம்புகிறேன். இது மனிதரின் அற்ப அறிவின் வெளிப்பாடு.

எ.பி.யில் சமயம் கிடைக்கும் பொழுதெல்லாம் அனுஷ்கா,தமன்னா, பாவனா,எம்.வி.ராஜம்மா என்று ஆண்களை கவர்ந்த கனவு கன்னிகளின் படங்களை மட்டும் போட்டு க் கொள்கிறீர்களே, அஜித், சூர்யா, அரவிந்த் சாமி, மாதவன் மற்றும் ஜெய் சங்கர் மாமா, ஜெமினி தாத்தா பாடங்களை போட்டால் நாங்கள் ரசிக்க மாட்டோமா? அல்லது தன் கணவரைத் தவிர அன்னிய ஆடவர்களை ரசிக்கக் கூடாது என்று கருதுகிறீர்களா?

ஆண் நாயகர்களின் படங்கள் பெண் வாசகர்களைக் கிளர்ச்சி அடையச் செய்யும் என்று நம்புவது கடினமாகத்தான் இருக்கிறது. Playboy பிரபலமான அளவுக்கு  Playgirl பிரபலமாகவில்லை. அப்படி ஒரு பத்திரிகை இருப்பதே பலருக்கும் தெரியாது.

கவர்ச்சிப் படம் என்பது காலம் காலமாக பாலியல் விஞ்ஞான அடிப்படையில் மேற்கொள்ளப் படும் யுக்தி.  Easily excited தத்துவப் பிரகடனம்.

பெரும்பான்மையானவர்களை, ஒருங்கே கவர்கின்ற படங்கள்  என்று பார்த்தால், இந்த வரிசையில் வரும்:

# நடிகைகள்.( சமகாலத்தவர்கள்)

# குழந்தைகள்.

# சிற்றுண்டி போன்ற உணவு வகைகள். 

# வீட்டு வளர்ப்புப் பிராணிகள்

# இயற்கைக் காட்சிகள். 

மேலும், அனுஷ்கா ரசிகர்கள் தமன்னாவை வெறுப்பதில்லை; த ரசிகர்கள் அ வை வெறுப்பதில்லை. 

ஆனால், எம்ஜியார், சிவாஜி, ரஜினி, கமல், விஜய், அஜித் ரசிகர்கள் எல்லோரையும் ரசிப்பார்கள் என்றோ, ஒருவரின் ரசிகர் மற்றவர்களை வெறுக்கமாட்டார் என்றோ சொல்லமுடியாது. 

ஜெய் சங்கர் மாமா, ஜெமினி தாத்தா ..... ஐயோ ஐயோ !! என்ன கேள்வி இது ! ரசிக்கிறவங்க இப்படி எல்லாம் சொல்லமாட்டாங்க! 

=======================

கேள்வி கேட்பவர்கள் எல்லோரும் ஓடிவாங்க! நிறைய கேள்விகளை அள்ளி வீசுங்க!

மீண்டும் அடுத்த வாரம் சந்திப்போம்!

======================