கஞ்சாவும் உப்பும் - இமயகுருவின் இதய சீடன்

1)  பெண் இன்ஸ்பெக்டரின் முயற்சியை, உயர் அதிகாரிகள், பொதுமக்கள் என, பலரும் பாராட்டி வருகின்றனர்.  அவர் முயற்சியால் மதுரையில், பல ஆண்டுகளாக கஞ்சா விற்பனை செய்து வந்தவர், தற்போது, உப்பு வியாபாரியாக உழைத்து பிழைக்கிறார்.

2)  பேராவூரணி ஏரியை தூர் வார உதவிய பிரெஞ்சுக்காரர்.  மக்கள் மகிழ்ச்சி, நெகிழ்ச்சி.(நன்றி ஏகாந்தன் ஸார்)

3)  ...........  இதை கவனித்த சிவக்குமார், மரங்களை இழந்த விவசாயிகளுக்கு ஆதரவு அளிக்க நினைத்தார். இதன்படி, நேற்று, தன் கடைக்கு வந்த வாடிக்கையாளர்கள் மற்றும் விவசாயிகளுக்கு, இலவசமாக, அதிக விலை கொண்ட சந்தனம், செம்மரக் கன்றுகளை இலவசமாக வழங்கினார். நேற்று மட்டும், 700 மரக்கன்றுகள் வழங்கினார். ஏற்கனவே, கஜா புயலால் பாதிக்கப்பட்ட விவசாயிகளுக்கு, தன் டீக்கடையில் இருந்த கடன்களை சிவக்குமார் தள்ளுபடி 
செய்துள்ளார்.........

=========================================================================================

விமர்சனம்தான்.  ஆனால் எங்கள் தளப் பதிவுகள் பற்றிய விமர்சனம் அல்ல...   புத்தக விமர்சனம்.

புத்தக விமர்சனம் – நெல்லைத்தமிழன் -  “இமய குருவின் இதய சீடன் – யோகியின் சுய சரிதை – ஸ்ரீ எம்”

 இந்தப் புத்தகம் நான் சென்னை விமானநிலையத்தில் 2012 பயணத்தின்போது வாங்கினேன். நான் பொதுவா அலுவலகப் பயணமா வந்தால் சென்னை விமானநிலைய ஹிக்கின்பாதம்ஸில் தமிழ் புத்தகங்கள் 1000 ரூபாய்க்கு வாங்குவேன். அதில் எனக்குப் பிடித்தது அனுபவம், தன் வரலாறு, தமிழ் மன்னர்கள் போன்றவர்களைப் பற்றிய புத்தகங்கள் போன்றவை.  அப்படி ஒரு பயணத்தின்போது இந்தப் புத்தகத்தை வாங்கினேன்.  இதற்கு முன்பு நான் பரமஹம்ச யோகாநந்தர் என்பவர் எழுதிய ‘யோகியின் சுய சரிதை’ என்ற நூலைப் படித்திருக்கிறேன்.  அதில்தான் அவர் இறைவனின் தரிசனம் தனக்குக் கிடைத்ததை (கிருஷ்ணர் வடிவத்தில்) என்று எழுதியிருந்தார்.  அதைப் படித்ததிலிருந்து, அதைப் போன்று ஒரு யோகியின் சுயசரிதை போன்று தெரிந்ததால் இந்தப் புத்தகத்தை வாங்கினேன்.

பொதுவாக ஆன்மீகத்தைத் தேடுபவர்கள், அந்தப் பாதையில் செல்பவர்கள், வழியில் கிடைக்கும் எந்த அனுபவங்களையும் பிறரிடம் பகிர மாட்டார்கள்.  இந்த அனுபவங்கள் எல்லோருக்கும் வாய்க்காது. தகுதி உடையவர்களுக்கு (முன்வினைப் பயனோ அல்லது முந்தைய ஜென்மங்களில் இந்தப் பாதையில் தொடர்ந்து சென்றவர்களுக்கோதான்) மட்டும்தான் வாய்க்கும். ஆனால் தகுதி உடையவர்களா என்பதை சட் என்று கண்டுபிடித்துவிட முடியாது. அதனால்தான் தியானம் பழகித்தருவதற்கு முன்பு தியானம் பழகச் சொல்லித்தரும் குரு, செல்லும் வழியில் எந்த விதமான சக்திகள் அல்லது அதிசயங்கள் குறுக்க வந்தாலும், அதில் நின்றுவிடக்கூடாது, அதைக் கவனியாமல் தியானம் தொடர்ந்து பழகவேண்டும்  என்று சொல்லியிருந்தார். 

எங்கள் பிளாக், சனிக்கிழமைக்கு ‘புத்தக விமர்சனம்’ எழுதலாமே என்று தோன்றியது. அதனால் இதனை எழுத ஆரம்பித்தேன்.  நான் 300 புத்தகங்களுக்கு மேல் வாங்கியிருக்கிறேன். அதில் பஹ்ரைனிலிருந்து வரும்போது அங்குள்ள தமிழ் மன்றத்துக்கு பெரும்பாலான புத்தகங்களைக் கொடுத்துவிட்டேன். அனைத்துப் புத்தகங்களிலும் நம்பர் 1 என்று நான் நினைப்பது இந்தப் புத்தகத்தைத்தான்.

சரி.. இப்போ புத்தக விமர்சனத்துக்கு வருகிறேன்.

மிகுந்த தயக்கத்துக்குப் பிறகுதான் இந்தப் புத்தகத்தை ஆசிரியர் எழுத ஆரம்பித்தாராம்.  எழுதத் தயங்கியதற்கு இரண்டு காரணங்கள் குறிப்பிடுகிறார். ஒன்று ஆன்மீகத்தைத் தேடும் அன்பர்கள், ஆன்மீக உலகில் உலவும் வசீகரமான கட்டுக் கதைகளில் சிக்கி, அந்தப் பாதைக்குரிய அவசிய மற்றும் நடைமுறைப் பயிற்சிகளைத் தவற விட்டுவிடக் கூடாது என்னும் பயம். இரண்டாவது, இதைப் படிக்கும் பகுத்தறிவாளர்கள், இதில் எழுதப்பட்டிருக்கும் சில சம்பவங்களை நம்பவே முடியாத விசித்திரங்களாகக் கருதி, இந்தப் புத்தகத்தையே கருப்பு மை அப்பிய வெற்றுக் காகிதக் கட்டு என்று ஒதுக்கி விடுவார்களோ என்ன்னும் பயம்.

ஆனாலும் அவர் இந்த அனுபவக் கட்டுகளை (சுய சரிதையை) எழுதக் காரணம், அவர் அடைந்த அனுபவங்களை பிறருக்குப் பகிர்ந்துகொள்வது அவரது கடமை என்று நினைத்ததாலும்,  கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாத சிறுபான்மையினருக்காக, நம்பிக்கை உடைய பெரும்பான்மையினருக்கு உபயோகப்படுவதை பகிராமல் இருக்கக்கூடாது என்ற எண்ணத்தினால்தான் என்று குறிப்பிடுகிறார்.

இந்தப் புத்தகம் ஸ்ரீ. எம். அவர்கள் இமாலயத்தில் அடைந்த அனுபவங்களைச் சொல்லவேண்டும் என்பதினால் எழுதியிருக்கிறார்.  பெரும் ஆசான்களின் அருள், புத்தகத்தைப் படிக்கும் நம்முடன் என்றும் நிலைத்திருக்கவேண்டும் என்ற வேண்டுதலோடு அவர் பயணத்தை நம்முடன் பகிர்ந்துகொள்கிறார். 

ஸ்ரீ.எம் எனப்படுபவர், இஸ்லாமியராக திருவனந்தபுரத்தில் பிறந்து ஆன்மீகத் தேடலில் ஈடுபட்ட மும்தாஜ் அவர்கள்  சிறு வயதிலிருந்தே அவருக்கு திருவனந்த புரத்தில் ஏற்பட்ட அனுபவங்கள், ஆன்மீகத் தேடலுக்காக வீட்டை விட்டுச் செல்லவேண்டும் என்ற உந்துதல், எப்படி முதல் முதலில் தன் குரு தன் 9ம் வயதில் தன்னைக் காண வந்தார் என்று விளக்கும் நிகழ்ச்சி, தன்னால் அந்தச் சிறு வயதிலேயே படுக்கும்போது ஆழ்நிலைத் தியானத்திற்குச் செல்ல முடிந்தது, கனவுகளில் தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் என்று ஒவ்வொரு பக்கமும் நம்மை புத்தகத்தின்பால் ஈர்க்கவைக்கும்.  புத்தகத்தில் இருந்து ஒரு சில பகுதிகளை (நிறைய edit செய்து) உதாரணத்துக்காக எடுத்தாள்கிறேன்.

ஸ்ரீ.எம் அவர்களின் குரு ஸ்ரீ.மது அவர்கள், பிற்காலத்தில் தன் சீடனிடம் ஒரு நிகழ்வைச் சொல்லுகிறார். அதற்குமேல் வேறு எந்த விளக்கமும் கொடுக்கவில்லை என்றாலும், அதுவே மும்தாஜ் என்ற சிறுவனின் பிறப்புக்கான காரணம் என்பதைச் சொல்லாமல் சொல்லிவிடுகிறார்.

 புனித ஸ்தலமான பத்ரிநாத்தின் பின்புறத்தில் எளிதில் செல்லமுடியாத மலை உச்சிகளில், சிறியதும் பெரியதுமான பல குகைகள் உள்ளன.  அவற்றில் குளிர் காலத்தில் அசாதாரண மனிதர்கள் மட்டுமே தங்கியிருப்பார்கள்.  நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அப்படிப்பட்ட அசாதாரண யோகி இடுப்பில் ஒற்றைத் துணியுடன் தியானத்தில் ஈடுபட்டிருந்தார்.  அந்த இளம் யோகி புனித வாரணாசியில் வேதக் கல்வியறிவு பெற்றிருந்த குடும்பத்திலிருந்து வந்தவர்.  அவரது முன்னோர்கள் ஸ்ரீ குரு பாபாஜி என்ற பழம்பெரும் யோகியின் சீடர்களாக இருந்தவர்கள். அவரது அப்பாவினால் பெருமைமிக்க யோகியிடம் தன் 9 வயதில் அர்ப்பணிக்கப்பட்ட அவர், பதினெட்டு வயதானபோதுதான் சுதந்திரமான யோகியாக மாறினார்.  இளம் யோகி, சமாதி என்ற ஆழ்நிலைத் தியானத்தில் இருந்தபோது அந்தச் சம்பவம் நடந்தது.

அந்தப் பகுதியில் எதிர்பார்க்க முடிந்திராத ஒரு முதிய மனிதர், மிகுந்த பிரயாசையுடன் பாறைகளைக் கடந்து யோகி இருந்த குகைக்கு முன்னால் வந்துவிட்டார். அவரது அழுக்கு நிறைந்த தலைப்பாகை, மிகவும் கிழிந்துபட்ட ஆடைகள், மருதாணியினால் நிறம் மாறியிருந்த தாடியுடன் இருந்த அவரது தோற்றம் அவர் ஒரு முஸ்லீம் பக்கிரி என்பதை பறை சாற்றிற்று. அவர் உடலில் திறந்திருந்த பாகங்கள் எல்லாம் காயத்தில் வெட்டுப்பட்டு, புண்களோடு இருந்தது.  மிகுந்த வலியோடு அவரது பிரயாணம் அமைந்ததுபோல இருந்தது. ஆனால் குகையில் இருந்த யோகியைப் பார்த்ததும் அவருக்கு வலியின் வேதனை மறைந்து புன்னகை வர ஆரம்பித்தது. பைத்தியக்காரனைப்போல் சிரிக்க ஆரம்பித்தார். ‘அல்லாவுக்குப் பெருமை உண்டாகட்டும்’ என்று கூறி அழுதார்.

நிஷ்டை கலையாத யோகியை, நெடுஞ்சாண்கிடையாக வணங்கிவிட்டு, யாரும் செய்யத்துணியாத காரியமாக, கட்டி அணைத்துக்கொண்டார்.  முறையற்ற விதத்தில் தியானம் கலைந்த யோகி, தன்னை அணைத்துக்கொண்டிருந்தவரை உலுக்கி விலக்கி, ரத்தம் சொட்டிக்கொண்டிருந்த அந்த விநோதமான ஜந்துபோன்றவரிடமிருந்து தன்னைத் தாக்கிய அருவருப்பான நாற்றத்தைப் போக்கிக்கொள்ள முனைந்தார்.

‘என்ன தைரியம் உனக்கு. விலகி நில்’ என்று கோபித்தார்.  அதற்கு அந்தப் பக்கிரி ‘என்னை மன்னியுங்கள். என் கதையைச் சொல்ல ஒரு சந்தர்ப்பம் தாருங்கள்’ என்றார்.

“போய்விடு. நான் அலக்னந்தாவில் முழுக்கு போடவேண்டும். அப்போதுதான் தியானத்தைத் தொடர முடியும். உன்னைப் போன்ற மாமிசம் சாப்பிடும் காட்டுமிராண்டிக்கு இங்கு இடம் கிடையாது. தொலைந்துபோ” என்று யோகி கூறினார்.

பக்கிரியோ விடுவதாயில்லை. “தயவு செய்து நான் சொல்வதைக் கேளுங்கள்.  நான் ஒரு சூஃபி. நஷபந்திய பிரிவின் சூஃபி ஆசானின் தலைமைச் சீடனாவேன். என் ஆசான், உயிர் விட ஆறு மாதங்கள் இருக்கும்போது, உன்னை எவ்வளவு தூரத்துக்கு அழைத்துப் போக முடியுமோ அவ்வளவு தூரத்துக்கு ஆன்மீகத்தில் அழைத்துச் சென்றுவிட்டேன். இதற்கு மேல் உன்னைக் கூட்டிச் செல்ல எந்த சூஃபி ஆசானும் இங்கு இல்லை. கவலைப்படாதே.. இமயமலையில் பத்ரிக்கு அருகில் ஒரு இளம் யோகி வசித்து வருகிறார். அவரைக் கண்டுபிடித்து உதவி கேள் என்றார். அவர் உங்களைத்தான் குறிப்பிட்டு இருக்கிறார். பல கடும் முயற்சி செய்து வேதனைகளை அனுபவித்து இன்று உங்களைப் பார்த்துவிட்டேன். களைப்பினால் நான் இறந்தாலும் இறந்துவிடுவேன். நீங்கள் என்னை ஏற்றுக்கொண்டாலே போதுமானது. என் ஆத்மா அமைதியுடன் சென்றுவிடும். உங்களிடம் பிச்சை கேட்கிறேன்” என்று கெஞ்சினார்.

“நீ சொல்லும் யாரையும் எனக்குத் தெரியாது. நான் யாரையும் சீடர்களாக ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. இப்போது நீ தடை செய்த தியானத்தை அலக்னந்தாவில் குளித்துவிட்டு மீண்டும் தொடர வேண்டும். இங்கிருந்து தொலைந்துபோ” என்று இளம் யோகி கோபத்தில் இரைந்தார்.

“ஓ யோகியே..இதுதான் உங்கள் இறுதி வார்த்தைகள் என்றால் நான் இனிமேல் வாழ விரும்பவில்லை. என் வாழ்க்கையின் கனவு நொறுங்கிவிட்டதால் இந்த நதியில் குதித்து என் உயிரை மாய்த்துக்கொள்கிறேன். பிரபஞ்சத் தலைவன் எனக்கு வழி காட்டட்டும்” என்றார் பக்கிரி.

“நீ என்ன வேணுமானாலும் செய்துகொள். உனக்கு உதவ முடியாது. உன் அதிர்ஷ்டம் நான் உனக்கு சாபம் எதுவும் கொடுக்கவில்லை. உன் பாதையில் நீ போ.  நான் என் பாதையில் போகிறேன்” என்றார் யோகி.

அந்தப் பக்கிரி, விடைபெறும் நோக்கத்தோடு யோகியை மீண்டும் விழுந்து வணங்கி, உதடுகளில் ப்ரார்த்தனையோடு நதியின் சுழலில் விழுந்து உயிரை மாய்த்துக்கொண்டார். இளம் யோகி, குற்ற உணர்ச்சியின்றி, தன்னைத் தூய்மைப்படுத்திக்கொள்வதற்கான மந்திரங்களை உச்சரித்தவாறே நதியில் ஒரு முழுக்கு போட்டார். நதியிலிருந்து வெளியில் வந்து குகையை நோக்கிச் செல்லும்போது தனக்குப் பரிச்சயமான குருவின் குரல், ‘மது’ என்று இனிமையாக அழைப்பதைக் கேட்டார்.  ஒரு பாறையின் விளிம்பின் பின்னிருந்து அவரது குரு தோன்றினார். அவரின் கண்கள் தன் இளம் சீடன் மீது விழுந்தது.

“மகனே.. எவ்வளவு கொடுமையான காரியத்தைச் செய்திருக்கிறாய்?” என்று மிருதுவாகக் கேட்டார்.  உடனே தான் செய்த கொடூரமான செயல் மனதில் மின்னல் போல எழ, ‘பாபாஜி” என்று நெடுஞ்சாண்கிடையாக பாபாஜியின் பாதங்களில் விழுந்தார்.

குகைக்குச் சென்றபிறகு, இருவரும் எதிரெதிரே அமர்ந்தனர்.

“எப்போது பேசினாலும் என்ன பேசுகிறோம், யாரிடம் பேசுகிறோம் என்பதை நினைவில் கொண்டு பேசவேண்டாமா? வெளித் தோற்றத்தை மட்டும் பார்த்து முடிவெடுக்காமல் அந்த முதியவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்று பொறுமையாகக் கேட்டிருக்கலாமே.  என் அருமைச் சீடர் கபீர் சொன்னதுபோல, நீ வாளை விட்டுவிட்டு வாளின் உறைக்குத்தான் முக்கியத்துவம் கொடுக்கப் போகிறாயா? கடவுளின் ஓர் அற்புத பக்தனை புண்படுத்தி துயரம் கொடுத்துவிட்டாய். பல வருடங்கள் கடுமையாக உழைத்ததின் பலன்களை எல்லாம் மின்னல் வேகத்தில் அழித்துவிட்டாய்.  ஒரு நிமிடம் கருணையோடு இருப்பது நூறு ஆண்டுகள் தீவிரமாகத் தவம் செய்வதற்கு ஒப்பானதாகும். அந்த நஷ்டத்தை நீ ஈடு செய்யவேண்டும்”

அதற்குள் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்ட யோகி, அமைதியாகி, ‘குருவே நீங்கள் என்ன சொன்னாலும் செய்யத் தயாராக இருக்கிறேன்” என்றார்.

பாபாஜி, “அந்தப் பக்கிரியின் ஆன்மீகத் தேவைகளை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்.  அகம்பாவத்தால் உன் ஆன்மீக வளர்ச்சியை நீ நிறுத்திவிட்டாய். அதற்குப் ப்ராயச்சித்தம் வேண்டுமென்றால் நீயும் அந்தப் பக்கிரி அனுபவித்த வலிகளையும் துயரங்களையும் அனுபவிக்கவேண்டும். கேசரி முத்ராவின் கடைசி கிரியாவைச் செய்வதற்குத் தயாராகு. உன் மூச்சு ஆக்ஞா சக்கரத்தின் வழியே வெளியேறட்டும். உன்னை அந்த ஏழைப் பக்கிரி வாழ்ந்த சூழலில் பிறக்கச் செய்கிறேன். இப்பொழுதே கிரியாவைச் செய்”

மும்தாஜின் முற்பிறப்பு இப்படி இருந்தது என்று கோடிகாண்பித்துவிட்டு, ஸ்ரீ.எம். அவரது வாழ்க்கையைப் பற்றி எழுதுகிறார். அவரை எவ்வாறு ஆன்மீகப் பெரியவர்களின் தரிசனத்துக்கு விதி இட்டுச் சென்றது, திருவனந்தபுரம் மற்றும் தமிழகக் கடைக் கோடியில் எப்படி அவருக்கு யோக ஆசான்கள் காட்சி கொடுத்து, சில யோக முறைகளைச் சொல்லிக்கொடுத்து அவரை இந்த வழியில் திருப்பிவிட்டனர், அவரது அப்பா இதனை எப்படிப் புரிந்துகொண்டார் என்றெல்லாம் மிகவும் விளக்கமாகச் சொல்லுகிறார்.  எப்படி இமயமலையை நோக்கி அவரது பயணம் அமைந்தது, அவரது ஆசானை எப்படி அவர் சந்திக்கிறார், அவருடன் அவருக்குக் கிடைத்த அனுபவங்கள் என்று பலவற்றையும் எழுதியிருக்கிறார், ஆஜ்மீர் தர்காவுக்குத் தன் ஆசானோடு சென்றதையும், அங்குள்ள சூஃபி பெரியவர்கள் எப்படி அவருக்கு அவர் ஆசான் சொல்லியவற்றைக் கற்றுக்கொடுத்தனர், ஆன்மீக வழியில் அவர் சந்தித்தவை என்று நான்கு நாட்களில் முழுப் புத்தகத்தையும் (500 பக்கங்கள்) நான் படித்து முடிக்கும்படியாக மிகவும் ஆச்சர்யர்யகரமான சம்பவங்களோடு எழுதியுள்ளார்.  அதில் நிறைய யோகிகளுடனான சந்திப்புகள், ஷீரடி சத்யசாயி பாபாவை ஷீரடியில்  ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி என்று ஏராளமானவர்கள் வருகின்றனர்.

 இமாலயத்தின் பள்ளத்தாக்குகள், தோலிங்க மடம், ஹேமகுண்டம், திபெத்திய லாமா, காசி அகோரிகள், வெளிநாட்டுப் பெண்ணைச் சந்திப்பது, ஆகாயத்திலிருந்து ஒரு நெருப்புப் பந்து, பேராசானுடன் சந்திப்பு என்று ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் நமக்கு  தரும் ஆச்சர்யமும், உண்மைக்கு மிக நெருக்கமான அவர் எழுத்து தரும் சிலிர்ப்பும், படிக்கும்போது உங்களுக்கும் கிடைக்கும் என்றே நினைக்கிறேன்.

இதை முழுமையாகப் படிக்கும்போது, மதம், ஜாதி இவற்றைத் தாண்டிய இறைவனை நாம் உணரமுடியும், இறை என்பது எவ்வாறு இருக்கும், பேராசான்கள் என்பவர்கள் யார் என்றெல்லாம் நமக்கு ஓரளவு பிடிபடும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.  

இமய குருவின் இதய சீடன் – ஒரு யோகியின் சுயசரிதை

ஸ்ரீ எம்.

தமிழாக்கம் டாக்டர் பி. உமேஷ் சந்தர் பால்

மஜண்டா பதிப்பகம்

விலை – 360 ரூ  (ஆங்கிலம் 500 ரூ.)

கிரி டிரேடிங் மைலாப்பூரில் இந்தப் புத்தகத்தைப் பார்த்துள்ளேன்.

பின்குறிப்பு:  புத்தக மேலட்டை தவிர மற்றப் படங்கள் என்னுடைய இமயமலை பயணத்தின்போது எடுத்தவை.