கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - மதிப்பீடுகள் - ஜீவி

மதிப்பீடுகள் 

ஜீவி 

பார்ப்பதற்கு வெகு இளைஞனாக இருந்தான்.  பெயர் பஸவராஜ் என்றான்.

"கர்நாடகமா?" என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.   மாநிலம் கேட்டு,  ஊர் விசாரித்து,  அந்த ஊரைப் பற்றி  விசேஷ இரண்டொன்று விஷயங்கள் சொல்லிச்  சிரித்து யாரிடமும் ஒரு நெருக்கத்தை ஏற்படுத்திக்  கொள்வது அவரது வழக்கம்.  'ஆரம்பித்து விட்டீர்களா?' என்று மனைவி  ஆரம்பித்து விடுவாள் என்று  அதோடு  அடக்கிக் கொண்டார்.

 அவர் மனைவிக்கோ எதையும் தன் வழியில் டீல் பண்ணினால் தான் திருப்தியே.  "சின்ன வேலைதாம்பா.." என்று காரியார்த்தமாக அவர் மனைவி ஆரம்பித்தாள்.  "காத்து வேகமாக அடிக்கறச்சே 'டபார், டபார்'ன்னு சாத்திக்கறது..  அதனாலே  இந்த நாலு கதவுக்கும் டோர் ஸ்டாப்பர் போடணும்..  அவ்வளவு தான் வேலை.    நீ ஏதோ பெரிய வேலைன்னு நெனைச்சிக்காதே,  ஆமாம்..."

"செஞ்சிடலாங்க..."  கதவின் கீழ்ப்பக்கம்  கைவைத்து,  "இங்கே பிக்ஸ் பண்ணிட்டா தரையோட  நன்னா அழுத்திப் பிடிச்சிக்கும்.  என்ன காத்துக்கும் அசையாது.." என்றான் பஸவராஜ்.

"அந்த மாதிரி வேண்டாம்.  நாளாவட்டத்தில் புஷ் தேய்ந்து போனால்,  போட்டதே வேஸ்ட்.." என்று அனுபவ அறிவோடு மறுத்தாள்.  "நீ என்ன  செய்யறேன்னா,  கதவும் நிலையும் சேர்ற இடத்திலே  தடுக்கற மாதிரி இந்த ப்ரேமில் சின்ன கட்டை போட்டு பிக்ஸ் பண்ணிக் கொடுத்திடு.. அது போதும்.."

"சரிங்க.." என்றான் பஸவராஜ்.

"அப்போ எப்போ வர்றே?" என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.

"நாளைக்கு ஒங்களுக்குத்  தோதுப்படுமா?" என்று பஸவராஜ் சுந்தரமூர்த்தியைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"நாளைக்குன்னா  எப்போ?"

"மதியம் ரெண்டு மணிக்கு வந்திர்றேன்.. எல்லாம் ரெடி  செய்துகிட்டு வந்தேன்னா, அரை அவர்லே செஞ்சுக் கொடுத்திடறேன்.."

அவளுக்கும் இந்த ஏற்பாடு சரிதானா என்று நிச்சயித்துக் கொள்ளட்டும் என்று,   மனைவியைப் பார்த்தவாறே, "சரி.." என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.

"எல்லாம் ரெடி செஞ்சிகிட்டு வந்தேன்னா, அரை அவர்லே செஞ்சுக் கொடுத்திடறேன் .."

அதற்குள்  சுந்தரமூர்த்தியின் மனைவி உள்பக்கம் சென்று  மழமழவென்று ஒரு நீளக் கட்டையை எடுத்து வந்தாள்.  "இதோ பாரு.. நல்ல பர்மா தேக்கு. கட்டில் வேலை செஞ்சப்போ மீந்தது..  இதை அளவு பார்த்து நாலு  டோருக்கும் சின்னச் சின்ன கட்டையா அறுத்துக்கறையா..?"   என்றாள்.

"இது எதுக்கும்மா?.." என்றான் பஸவராஜ்.  "இந்த சின்ன வேலைக்கு படாக் போதும்மா.. நான் வாங்கி அறுத்துக்கறென்.. இது வேறே எதுனாச்சும் பெரிய வேலைக்கு உபயோகப்படும்.." என்று  மறுத்து விட்டான்.

அவன் சொன்னதைக் கேட்டதும் சுந்தரமூர்த்திக்கு  அப்பாடா என்றிருந்தது.

"சாமான்லாம் வாங்கணும்.   கட்டைய அளவா மிஷின் கட்டிங் செய்யணும்..  அதுக்கு கதவு நெறத்துக்கு வார்னிஷ்  பூசணும்.  கீல், ஸ்க்ரூ என்று வாங்கணும்..   நான் எல்லாம் ரெடியாக்கிக்கிட்டு வந்திடறேன்.   இப்போ செலவுக்கு  குடுங்க.." என்றான் பஸவராஜ்.

உள்ளே போய் உத்தேசமாக நூறு ரூபாய்  கொண்டு வந்து கொடுத்தார் சுந்தரமூர்த்தி.

"கீலுங்களும் வார்னிஷூமே நூத்தி அம்பது ஆகும்.  இருநூறு கொடுங்க.." என்றான் பஸவராஜ்,  ஒரு தீர்மானக் குரலுடன். 

ஒரு நிமிட யோசனைக்குப் பிறகு உள்ளே போய் இன்னொரு நூறு ரூபாய்  எடுத்து வந்து கொடுத்தார் சுந்தரமூர்த்தி.   

செய்து கொடுப்பதற்கான கூலி லேபர் சார்ஜ் என்று இருநூற்று ஐம்பது  சொல்லி, இருநூறு தருவதாக தீர்மானமாயிற்று.

"அப்போ நாளைக்கு  மதியம் வந்திடறேன்.." என்று பஸவராஜ் கிளம்பினான்.  

"எனக்கு நாளைய விட்டா அப்புறம் நிறைய வேலை இருக்கு.  கரெக்டா வந்திடுப்பா.." என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.

"சரி  சார்.." பஸவராஜ் தலையாட்டினான்.

அவன்  போனதும்,  "என்னங்க, இது?.. குட்டியூண்டு நாலு  கட்டை பொருத்தித்  தர்றதுக்கு நானூறு ரூபாவா?..  ஒண்ணுக்கு நூறு ரூபாவா?..  பகல் கொள்ளையானா இருக்கு?.. " என்று  முகத்தில் கைவைத்து ஆச்சரியப்பட்டாள்  சு.மூர்த்தியின் மனைவி.

"கார்ப்பெண்டர்லாம் இப்போ எங்கே கிடைக்கறாங்க?..  ஏதோ நம்ம நல்ல காலம்.. இவன் தற்செயலாக்  கிடைச்சான்.  ஒண்ணும் பேசப்படாது..  வேலை முடிஞ்சதா, சரின்னு போ..  சக்தியில்லையா,  ஒண்ணும் செய்யாது இருங்கற  காலம் இது.." என்று இப்போதைக்குச் சொல்லி வைத்தார்,  பின்னால் தான் படப்போகிற அவஸ்தைகளை அறியாது..

அடுத்த நாள் மதியம் மணி இரண்டாச்சு.. இரண்டரையுமாச்சு..  பஸவராஜைக் காணோம்.

சுந்தரமூர்த்தியின் மனைவி கணவனை வண்டாகத் துளைக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.  "முன் பின் தெரியாதவனிடம் முழுசா இருநூறு ரூபா தூக்கிக் கொடுத்திட்டீங்க..  இனி அவன்  வந்தப்பலேதான்.  இப்படியும் ஒரு மனுஷன் அப்பாவியா இருப்பீங்களா?..  அவன் அட்ரஸாவது வாங்கி வைச்சிக்கிட்டிருக்கீங்களா? அதுவும் இல்லியா?" 

அதான்  செல் நம்பர் கொடுத்திருக்கானே?" என்று  எழுந்து  தொலைபேச முயன்றார் சுந்தரமூர்த்தி.  அழைக்கப்பட்ட நபர்  தொடர்பு  எல்லையைத் தாண்டி இருப்பதால் தொடர்பு கொள்ள முடியாத நிலையில் இருப்பதாக செல் தெரிவித்தது.  

சுந்தரமூர்த்திக்கு எரிச்சலாக வந்தது.  'தொடர்பு எல்லையைத் தாண்டியா?.. அப்படி எங்கே போயிருப்பான்?' என்ற யோசனையில் இதை மனைவியிடம் சொன்னால் இன்னும் வாங்கிக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டியிருக்கும் என்று பேசாமல் இருந்து விட்டார்.

கைவேலையாக சமையலறைப்  பக்கம் போய் வந்த மனைவி, "என்ன ஆச்சுங்க?.. அந்தப் பாவி கிடைச்சானா?" என்றாள்.

"கிடைக்கலை.  இப்போ டிரை பண்ணிப்  பாக்கறேன்.." என்று பஸவராஜின் செல் எண்ணை விரலால் ஒத்தி எடுத்தார்.  ரிங் போவது தெரிந்தது.. இரண்டு வினாடிக்கு அப்புறம்   'நீங்கள் அழைத்தவர் உங்கள் அழைப்பை ஏற்கவில்லை' என்று முகத்தில் அடித்த மாதிரி செல் வார்த்தைகளை உமிழ்ந்தது.  

"என்னாச்சுங்க?.."

சுந்தரமூர்த்தி விஷயத்தைச் சொன்னார். 

"அவன் ஏன் எடுக்கறான்?.." என்று எகத்தாளமாக  மனைவி பக்கமிருந்து நையாண்டி.  "காசு--பணம்ன்னா அக்கறை வேணுங்க.. இப்படியா சுளையா இரண்டு நூறு ரூபா நோட்டு..   இந்தாப்பா.. வைச்சிக்கன்னு எடுத்துக் கொடுப்பாங்க?.. அண்டை அசல்லே விஷயத்தைச் சொன்னாக் கூட வழிச்சிண்டு சிரிப்பாங்களே!  உலக விஷயம் பூரா வக்கணையா பேசுறீங்க.. உள் வீட்டு விஷயம்ன்னா அது எப்படி இப்படி ஒரு அசட்டுத்தனம் வருமோ  தெரிலே!..."

"................................'   சுந்தரமூர்த்திக்கு இறுக்கமாக இருந்தது.  வீட்டை விட்டு வெளியே போய் விட்டு  கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு வரலாமான்னு கூடத் தோன்றியது.

ஆத்திரத்துடன்.."கொஞ்சம் பேசாம இருக்க மாட்டே?.. இருநூறு ரூபா! ஒரு மனுஷன் அந்தக் காசுக்குக் கூட பொறாதவனா போயிட்டானா உனக்கு?.. நீ பாட்டுக்க பேசிண்டு போறியே!.. " என்று எரிந்து விழுந்தார்..

"இந்த ஆர்ப்பட்டத்திற்கு ஒண்ணும் குறைச்சல் காணோம்.." அவர் மனைவி கன்னத்தை தோளில் இடித்துக் கொண்டதைப் பார்த்து சுந்தரமூர்த்திக்கு பிபி எகிறியது.

அந்த சமயத்தில் தான் அவர் செல் பாடியது. 'சுந்தரன் ஞானும்,  சுந்தரி நீயும்...' 

முதல் வேலையா இந்த ரிங் டோன் பாட்டை எடுத்தாகணும் என்று நினைத்தவராய், செல்லை எடுத்துப் பார்த்தார்.

பஸவராஜ் தான்.  

"என்னப்பா?.." என்றார் எரிச்சலுடன். "என்ன ஆச்சு?.."

"உங்க வேலை தான்  நடந்துக்கிட்டிருக்கு..   வார்னிஷ்  போட்டுக் கிட்டிருக்கேன்.. நாலு  மணிக்குள்ளாற வந்திடறேன்..

அப்பாடா.. நல்ல வேளை, பேசித் தொலைத்தான் என்றிருந்தாலும் கித்தாப்பாக, "ரெண்டு மணி நாலாயிடுத்தா?.. எனக்கு வெளிவேலை இருக்கு.. சீக்கிரம் வாப்பா.." என்றார்.

"சரி  சார்."

"வேலை முடிஞ்ச மாதிரி தான்.  இன்னும் கொஞ்ச நேரத்திலே வந்திடறதா சொன்னான்.." என்று  சுந்தரமூர்த்தி மனைவியை சமாதானப் படுத்துகிற தோரணையில் வெற்று வெளியைப் பார்த்துச் சொன்ன போது,   "இன்னுமா நம்பறீங்க?.." என்று தோளில் இடித்துக் கொண்டாள் அவர் மனைவி.

நாலு மணியும் ஆயிற்று.   ஆளைக் காணோம்.

ஒரு எளிய மனிதன் மேல்  கொள்ளும் நம்பிக்கையும்,  அவன் மனுஷத்தன்மையும்  வெறும்  இருநூறு ருபாய்க்குப் பலியாகப் போய்விடும் என்று சுந்தரமூர்த்தி நம்பவில்லை.  எப்படியோ அவன் வந்து விடுவான் என்று  உறுதியாக நம்பினார் அவர்.  அவர் மனைவி அவரை எகத்தாளமாகப் பார்த்து, முகத்தைச் சுளித்த பொழுது, "நிச்சயம் வந்திடுவான், பாரேன்.."  என்றார். 

"நீங்க சொல்றதை சின்னக் குழந்தை கேட்டாக் கூடச் சிரிக்கும்.  இருநூறு ருபாய்!  அவன் கேட்டானாம்!  இவர் கொடுத்தாராம்! காசோட அருமை தெரிஞ்சா ஒவ்வொரு காரியமும் செய்யறீங்க?" என்று அவர் மனைவி கடுகடுத்தாள்.

'நிச்சயம் அவன் வந்திடுவான், பாரேன்.." என்று சுந்தரமூர்த்தி சொல்லி வாய் மூடவில்லை,  வாசல் காலிங்பெல் கணகணத்தது.

கதவு திறந்தார்.  பஸவராஜ் தான்.   சிரித்துக் கொண்டே, "வரலாமா, 

சார்?"  என்றான்.

"என்னப்பா இப்படி லேட் பண்ணிட்டே?" என்று முகத்தைக் கடுமையாக வைத்துக் கொண்டார் சுந்தரமூர்த்தி.  மனசுக்குள் சந்தோஷம்.  தான் நினைத்தபடியே  இருநூறு ரூபாய்க்கு இரையாகாமல் மனுஷத்தன்மையைக் காப்பாற்றி விட்டானே என்று.

வந்தவன்,  விடுவிடுவென்று  அழகாக வேலையை முடித்துக் கொடுத்தான்.     கேட்ட கூலியை வாங்கிக் கொண்டு கிளம்பியதும், சுந்தரமூர்த்தி கதவு சாத்தி  மனைவியைப் பார்த்தார்.  அவர் முகத்தில் முறுவல்.

"பல் சுளுக்கிக்கப் போறது.." என்று மனைவி கிண்டலடித்தாள்.  ஏமாந்து போகவில்லை  என்று ஆனதும்  இப்பொழுது தான் அவள் முகத்தில் லேசான மலர்ச்சி.  "அதுசரி, எப்படியும் வருவான் என்று எப்படி அவ்வளவு நிச்சயமா சொன்னீங்க?"

"வெரி ஈஸி.."  என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.  "அந்தத் தேக்குக் கட்டையையே

அவனுக்குக் கொடுக்கறதா இருந்தியே?.. அதோட விலை என்ன இருக்கும், தெரியுமா?..  தாராளமா ஆயிரத்துக்கு  மேலே தேறும்.

நம்மை விட அந்தத்  தொழில்லேயே இருக்கற அவனுக்கு அதோட மதிப்பு நன்னாத்  தெரியும்.   அப்போத்தான் நான் பயந்தேன்.  எங்கே, அதை வாங்கிண்டு  போயிடப் போறானோன்னு.   எப்போ அது 

வேண்டாம்ன்னு வெறும் இருநூறு கேட்டானோ, அப்பவே அவன் நேர்மையைக்  காட்டிட்டான்.  அதான் நிச்சயம் அவன் வந்திடுவான்னு நம்பினேன்.."

"இதை அப்பவே எங்கிட்டே சொல்லி,  என்னையும் கவலைப்படாம செய்திருக்கலாமிலே?"  என்று அவர் மனைவி குறைப்பட்டுக் கொண்டாள்.

"நீ காசுக்காக கவலைப்படலேன்னு எனக்குத் தெரியும்.  அவ்வளவு  சுளுவா ஒருத்தன் கிட்டே நாம ஏமாந்திட்டோமோங்கறதுக்காகத் தான் கவலைப் பட்டுருக்கே!   அது அவன் திரும்பி வந்தாத்தான் தெளியும்..  நான் சொல்ற நம்பிக்கை வார்த்தையாலே தெளியாது."

"கரெக்ட்.. நன்னாத்தான் மனுஷாளை ஆராய்ச்சி பண்றீங்க.."

"அதுவும் தவிர அவன் திரும்பி வருவாங்கற என் யூகம் சரியான்னு தெரிஞ்சிக்க நானும்தான் காத்திருந்தேனே".. ஏதோ  சரியாயிடுத்து. அவன் வரலேன்னு  வைச்சுக்கோ,  அதுக்கும் சேர்த்து நான் உங்கிட்டே வாங்கிக் கட்டிக்கணும்..  இந்த ஆம்பளைங்களுக்கு எந்தப் பக்கமும் 

மத்தளம் போல இடி தான்.."  என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.

"ஓகோன்னானாம்..  சொல்ல மாட்டீங்களா, பின்னே?"   என்றதோடு அவர் மனைவி நிறுத்திக் கொண்டாள்.

இது  தான் பஸவராஜ் சுந்தரமூர்த்தி குடும்பத்தின்  ஆஸ்தான  கார்ப்பெண்ட்டரான  ஆரம்பக் கதை.

இப்பொழுது அண்ணா நகரில் அவர் கட்டிக் கொண்டிருக்கும் கட்டிடத்தின் முழு மரவேலையையும் அவன்தான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.