கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - தெளிவு - ஜீவி

தெளிவு 

ஜீவி 

வாசலில் கடுமையான மழை பெய்து கொண்டிருந்தது.  வெளிக் கதவை மூடி, கண்ணாடி ஜன்னல்களையும் கொக்கி போட்டு அடைத்து விட்டதினால் ராஜிக்குக் குளிரே தெரியவில்லை.  'பெட்டி போன்ற வீடு.  அருமையாகத் தான் செலக்ட் செய்திருக்கிறார்.  ''இதையெல்லாம் எப்படித் தான் 'அவர்' கற்றுக் கொண்டரோ'' என்று ராஜிக்கு நினைப்பு ஓடியது.

புடவையை இழுத்துச் செருகிக் கொண்டு,  நடுஹாலில் போட்டது போட்டபடிக் கிடந்த சாக்குப் பைகளை அவிழ்க்கும் வேலையில் ஈடுபட்டாள் ராஜி.

மணி இரண்டு ஆகிறது.  நேற்று இரவும், இன்று காலையும் ஹோட்டலிலிருந்து எடுத்து வந்த 'கேரியர்' சாப்பாட்டைச் சாப்பிட்டாகி விட்டது.  அந்தச் சாப்பாட்டை நினைத்தாலே ராஜிக்கு வயிற்றைக் குமட்டியது.  அவளுக்கு  அப்படியெல்லாம் சாப்பிட்டுப் பழக்கம் கிடையாது.  சொன்னால் தெரிந்தால் தானே?  'பாத்திரங்களையெல்லாம் வெளியே எடுத்து, சமைத்துப் போட்டு, ஆபிஸூக்குக் கிளப்பி விடுகிறேன்' என்று சொன்னால் கேட்டால் தானே?

ராஜி தனக்குள்ளேயே ரகசியமாகச் சிரித்துக் கொண்டாள்.

'இதோ பாரு, முழுசா ஒரு நாள் ரயில் பிரயாணம். ரொம்பக் களைச்சுப் போயிருக்கே.  வீட்டுக்குள்ளே நுழைஞ்சவுடனேயே உன்னை வேலை வாங்க மனசு கேக்கலே.. பால் தானே காய்ச்சிக் குடிச்சோம்?   அதுக்குள்ளாற உனக்கு எப்படி வேர்த்துப் போய்விட்டது பார்த்தையா?' என்று டவல் எடுத்து, அவள் நெற்றியில் பனி முத்துக்களாய் துளிர்த்திருந்த வேர்வைத் துளிகளை அவன் துடைத்து விட்டதை நினைத்துப் பார்க்க ராஜிக்கு பெருமிதமாகத்தான் இருந்தது.

ஆச்சு;  மணி இரண்டரை.  இப்பொழுதிருந்தே ஒவ்வொரு பாத்திரமாக எடுத்துத் துடைத்து வைக்க ஆரம்பித்தால் தான் ஒரு வழியாக சாயந்திரத்திற்குள் காரியம் முடியும்.

ராஜிக்கு எல்லாவற்றையும் நினைத்துப் பார்க்கப் பார்க்க இனிப்பாக இருந்தது.

கல்யாண கோலத்தில் தான் எத்தனை ரகசிய கிள்ளல்கள், பொருள் பொதிந்த பார்வைகள்,  கிசுகிசுப்புகள்!  'அவர்' ரொம்பப் பொல்லாதவர்தான்!  ராஜிக்கு அதை இப்பொழுது நினைத்தாலும் சிரிப்பு பொத்துக் கொண்டு வந்தது.

யாரோ ஒரு வாண்டுப் பயல் இவளது  பட்டுப்  புடவையின் தலைப்பையும்,  ராஜ்மோகனின் அங்கவஸ்திரத்தையும் சேர்த்துப் பின்னால் கட்டியிருக்கிறான்.  அம்மி மிதித்து, அருந்ததி காட்ட எழுந்திருக்கும் போது,  கொஞ்சம் முன்னால் சடாரென்று ராஜ்மோகன் எழுந்திருக்க நழுவி விட்ட அங்கவஸ்திரம் இவள் மடியிலேயே விழுந்து விட்டது.  ஆஹா!  அப்பொழுது  எழுந்த சிரிப்பு இருக்கிறதே!  ராஜிக்கு ஒரே வெட்கமாகப் போய் விட்டது.  உடனே அவள் தோழி கோமளம் சும்மாவா இருந்தாள்?  குனிந்து கொண்ட அவளது  தலையை நிமிர்த்தி வேடிக்கை செய்யவில்லை?...

இந்த நிகழ்ச்சிகளெல்லாம் அப்பொழுது அவளுக்கு வேதனையாகவும், வெட்கமாகவும் இருந்தன.  இப்பொழுது நினைத்துப் பார்ப்பதற்கு இன்பமாக, இன்னும் சொல்லப் போனால் இன்னொரு முறை அப்படி நடக்காதா என்று ஏங்கக் கூடத் தோன்றுகிறதே!  

தனக்குள்ளேயே சிரித்துக் கொண்டு உதட்டைக் கடித்துக் கொண்ட ராஜி,  காலையில் லாரி புக்கிங் ஆபிஸிலிருந்து டெலிவரி எடுத்த சாக்குப்பைகளைப் பிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.  புதுக்குடித்தனம் ஆரம்பித்து இன்னொரு ஊரில் குடும்பத்தை 'ஸெட்அப்' செய்ய வேண்டுமென்றால் அது ஒரு லேசான காரியமாகவா இருக்கிறது?..

சாக்கு பையிலிருந்து இட்லி அடுக்குகள் வெளி வந்த போது நாளை சாயந்திர  டிபனுக்கு இட்லி பண்ணலாம் என்று ராஜிக்குத் தோன்றியது.

சின்ன வயசிலிருந்தே ராஜிக்கு இட்லி என்றால் உயிர்.  அதுவும் எண்ணெய் ஊற்றிய  மிளகாய்ப் பொடியில் இட்லியைத் தோய்த்துத் துண்டு துண்டாக விண்டு வாயில் போட்டுக் கொள்வதென்றால் ராஜிக்கு வெல்லக்கட்டி. 

"ஏண்டி,  இப்படி ரெண்டு கண்ணிலேயும் ஜலம் கொட்டறதேடீ?  அப்படியா ஒரு நாக்கு?.. அந்த உறைப்பில் உனக்கு என்ன சுகம் தெரியறதுடீ?" ன்னு அவள் அம்மா கிடந்து அடியோ அடியென்று அடித்துக் கொள்வாள்.

ஊஹூம்.. ஒன்றுக்காவது அசைந்து கொடுக்க மாட்டாளே, இந்த ராஜி?   "ம்.. ஒண்ணும் பேசப்படாது.   அடுத்த ஈடு இட்லி எடுத்தாச்சா?.. பேசாமல் போடு..  ஐய்யய்யோ.. அம்மா, அம்மா, மிளகாய்ப் பொடி இன்னும் இன்னும் கொஞ்சம்மா.." என்று கெஞ்சித் தொலைப்பாளே?..

அம்மாவை நினைக்கும் போதே ராஜிக்கு நெஞ்சை அடைத்தது.  

புக்ககத்தில்  தனிக்குடித்தனம் பண்ண ராஜியை அனுப்பும் பொழுது அவளுக்குப் பெருமையாக இருந்தாலும் தடுமாறிப் போய் விட்டாள்.  சமையலறைக்குள் யாருக்கும் தெரியாமல் 'கோ'வென்று அவளுக்குள்ளேயே அழுதபடி புடவைத் தலைப்பு  முனையால் யாரும் பார்த்து விடாதபடி கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

"மாமி... மாமி...." தடதடவென்று வாசல் கதவு இடிபடும் சப்தம்.

யாராக இருக்குமென்று  ஒரு நிமிடம் தன்  புருவங்களை வில்லாக வளைத்து யோசித்தாள் ராஜி.  அடுத்த  நிமிடம் சடாரென்று 'வந்திருப்பது யார்'  என்று  தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலில் வாசல் பக்கம் நகர்ந்தாள்.

"மாமி... மாம்மீ..."

கதவைத் திறந்த ராஜிக்குத் திகைப்பாகத் தான் இருந்தது.  வாளிப்பான உடலுடன் சுடிதாரும் துப்பட்டாவுமாய்  ஓர் அழகுக் குவியல் வெளியே நின்று கொண்டிருந்தது. வயசு பதினெட்டு இருக்கும்.

"நான் தான் மாமி, சித்ரா..  பக்கத்தாத்து சித்ரா.." என்று ராஜியைத் தள்ளிக் கொண்டே உள்ளே நுழைந்தாள் சித்ரா.

"பக்கத்தாமா?.. வாம்மா.." என்று புன்முறுவல் பூத்த ராஜி

அவளை உள்ளே கூட்டிக் கொண்டு போகும் வரை காத்திருக்கவில்லை அந்தப் பெண்.

அவள் பாட்டுக்கு சர்வ சுதந்திரத்துடன் ராஜிக்கு முன்னால் கூடத்தை நோக்கி நடந்தவள்,  லேசாக ஆடிக் கொண்டிருந்த ஊஞ்சலின் பக்கம் வந்து திரும்பினாள்.  "ஏன் மாமி,  'அவர்' இல்லே?"

"எவர்  இல்லே?"

"அதான் மாமி,  மோகன்.  ராஜ்மோகன்."

தன் கணவனுடைய பெயரை இன்னொரு பெண் உரிமையோடு சொல்லும் பொழுது ராஜிக்கு கொஞ்சம் அருவருப்பாகவும்,  ஆத்திரமாகவும் இருந்தது.  இருந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் அடக்கிக் கொண்டு, "இல்லை.  ஆபிஸுக்குப் போயிருக்கிறார்.." என்றாள்.

"இவ்வளவு சீக்கிரமாகவா?.." என்று தனது கரிய பெரிய விழிகளை விரித்த சித்ரா, "பார்த்தேளா, மாமி?  கேட்கவே மறந்துட்டேனே!  உங்க பேர் என்ன மாமி?" என்று கேட்டாள். 

"ராஜம்.  ராஜி.."

"ரெண்டு பேரா?.."

"இல்லே.. வைச்ச பேர் ராஜம்.  கூப்பிடற பேர் ராஜி.. ரெண்டு பேரும் ஒண்ணு தானே?"

"ஆமாம்.  இது கூட எனக்குத்  தெரியலையே!  மறந்து போய்ட்டேன்" என்று தன்  தலையில் இரண்டு தடவை குட்டிக் கொண்டாள்.

"என்ன மறந்து போயிட்டே?"

"மொதல்லேயே தலைலே குட்டிக்க மறந்து  போயிட்டேன்.  அசட்டுத்தனமா ஏதாவது நா உளறிட்டா தலைலே குட்டிக்கணுமாம்..  எல்லாம் 'அவர்'  கற்றுக் கொடுத்த பழக்கம்!."

"எவர்?.."

"அதான் மாமி,  மோகன்.  ராஜ்மோகன்.."

ராஜிக்கு  எரிச்சல் பற்றிக் கொண்டு வந்தது.  கஷ்டப்பட்டுத் தன்னை அடக்கிக் கொண்டாள்.

மூட்டையிலிருந்து அரைகுறையாக எடுத்துப் போட்டிருந்த  சாமான்கள் வேறு ஒரேயடியாகக் களேபரமாகக் காட்சியளித்தன.  சாயந்தரம் அவர் வரும் போது வீடு 'நீட்'டாக காட்சியளிக்க வேண்டாமா?..  முதல் 

வேலையாக சரஸ்வதி படத்தையும்,  லஷ்மி படத்தையும் எடுத்துத் துடைத்து இரண்டு ஆணிகள் அடித்து மாட்ட வேண்டும்.  பூக்காரி வந்தால் இரண்டு முழம் கதம்பச் சுருள் வாங்கிச் சாற்றினால் கூட தேவலை.

சுவாமி படங்களைப் பெட்டியிலிருந்து எடுத்துத் துடைக்கும் பொழுது சித்ரா அவளாகவே ராஜியின் அருகில் வந்து, "நானும் உங்களுக்குக்  கூடமாட ஒத்தாசையா 'ஹெல்ப்' பண்ணட்டுமா?" என்று கேட்டாள்.

ராஜி ஒரு 'உம்' கொட்டியதோடு  நிறுத்திக் கொண்டாள்.

சித்ரா மூலையில் கிடந்த ஒரு கிழிசல் துணியை எடுத்து அங்கு பரப்பப்பட்டிருந்த படக் குவியல்களிலிருந்து சொல்லி வைத்தாற்போல்  'என்லார்ஜ்' செய்யப்பட்ட பெரிய சைஸ் ராஜ் மோகனின் போட்டோவை எடுத்துத் துடைக்க ஆரம்பித்தாள்.

ராஜிக்கு என்னவோ போலிருந்தது.  சொல்லப் போனால் அழுகை கூட வரும் போல் ஆகிவிட்டது.  இருந்தாலும் கஷ்டப்பட்டுத் தன்னை அடக்கிக் கொண்டு, மெல்ல சித்ராவுக்குத் தெரியாமல் அவளை நோட்டமிட்டாள்.

அழகாக நெளிநெளியாக வாரி விடப்பட்டிருந்த கூந்தல்; கூரிய கண்களுக்கு பாந்தமான அழகான நெற்றி;  எடுப்பான மூக்கு;  முத்துச் சிப்பியொன்றை அளவாக உடைத்துத் திறந்து வைத்தாற்போன்ற வாய்;  அதனுள்ளே டாலடிக்கும் வெள்ளை வெளேரென்ற பற்கள்--  'அது சரி, அதோ அந்த கண்களுக்குள்ளே அலாதியாய் ஜொலிப்பது வெகுளித்தனமா, இல்லே, விஷமத்தனமா?'

"சாயந்தரம்  பூக்காரி வருவாளா, சித்ரா?"

"ஓ..." என்று அவள் உதடைக் குவித்த விதமே அழகாக இருந்தது.   "அசட்டு அம்மாமியா இருக்கேளே!  இந்தத் தெரு பேர் என்ன தெரியுமா?..  பூக்கார தெரு.  தஞ்சாவூர் பூக்கார தெருன்னா  சென்னை  ஸ்டேட்லேயே பிரசித்தம்.  'டாண், டாண்'ன்னு கடிகாரத்திலே மணி நாலடிக்க வேண்டியது தான், 'பூ வாங்கலையோ,  பூ'ன்னு  இடுப்பை ஆட்டிண்டே அவ வந்திடுவா.."

"அப்படியா?.."

"என்ன அப்படி சுவாரஸ்யம்  இல்லாமக் கேட்டுட்டேள்?.. நம்ம பொன்னுத்தாயி வரான்னாலே தெருவெல்லாம்..."

"அது யாரு பொன்னுத்தாயி?.."

"ஐயையே!  அவ தான் மாமி,  பூக்காரி.  அவ பூ தான் ஒசத்தி. தெருக்குள்ளாற நுழைச்சான்னா,  அடுத்த பத்து நிமிஷத்லே கூடைலாம் காலியாயிடாதோ?"

ஓரு வழியாகப் பாத்திரங்களையெல்லாம் எடுத்து அடுக்கியாகி விட்டது.  சித்ரா விளக்குமாற்றை எடுத்து அழகாகப் பெருக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.  ஸ்டவ்வை எடுத்துப் பற்ற வைத்து காப்பி போடத்  துவங்கினாள் ராஜி.

"பூ  வாங்கலையோ, பூ?"

"மாமி,  பொன்னுத்தாயி வந்துட்டா, மாமி!  நான் சொல்லலையா?  மணியைப் பாருங்கோ.. என்ன, பாத்தேளா?.. கரெக்டா நாலு ஆகலை?"

"அது சரி, சித்ரா..  பூக்காரியைக் கூப்பிடு.. பூ வாங்கலாம்.."

"சரி,  மாமி..." என்று துள்ளிக் குதித்தபடியே வாசலுக்கு  ஓடினாள் சித்ரா.

ராஜி தன்னையறிமல் பெருமூச்சு விட்டாள்.  வந்து  ஒரு நாள் கூட முழுசாக ஆகவில்லை;  அதற்குள் இந்த ஊர் அவளுக்கு வெறுத்து  விட்டது.   ஜன சந்தடியே இல்லாத ஏதாவது ஒரு வனாந்திரப் பிரதேசத்திற்கு அவளுடைய ராஜ்மோகனோடு ஓடிப் போய் விட்டால் கூட தேவலை போலிருந்தது.  என்ன தான் முன்னாடியே பழக்கமிருந்தாலும் இப்படியா?.. அவளுக்கே மட்டுமே சொந்தமான ராஜ்மோகனோடு மற்றவர்கள் உரிமை கொண்டாடிப் பழகுவதை அவளால் சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியவில்லை..

தான் செய்வது அசட்டுத்தனமாகப் பட்டாலும் வாசல் பக்கம் தான் சித்ரா இருக்கிறாள் என்பதை நிச்சயம் பண்ணிக் கொண்டு,  சுவாமி படத்தருகே சென்று, மாங்கல்யச் சரடை வெளியே எடுத்து இரு கண்களிலேயும் மாறி மாறி ஒற்றிக் கொண்டாள் ராஜி.  'அம்மா, தாயே!  என்னோட 'இவரை' எங்கிட்டேயிருந்து மட்டும் பிரிச்சுடாதே!  அந்த அதிர்ச்சியை என்னாலே தாங்க முடியாது' என்று தனக்குள்ளேயே சொல்லியும் கொண்டாள்.

வெளிக் கதவு  பக்கம் நிழல் தட்டியது.  அவசர அவசரமாகத் தாலிச் சரட்டை ராஜி ரவிக்கைக்குள் திணித்துக் கொள்வதற்கும் சித்ரா குதித்துக் கொண்டே உள்ளே நுழைவதற்கும் சரியாக இருந்தது.

"மாமி.. மாமி.. குண்டு மல்லிகையைப் பார்த்தேளா?  வாசனை எப்படித் தூக்கறதுங்கறேள்?..  கொள்ளை மலிவாக்கும்!  இத்தனையும் அஞ்சு ரூபா தான்.." என்று முகமெல்லாம் மலரச் சிரித்தாள் சித்ரா.

"இதோ.. காசு எடுத்திண்டு வரேன்.." என்று காமரா அறைப் பக்கம் திரும்பினாள் ராஜி.

"வேண்டாம், மாமி..  நானே பூக்காரிக்குக் கொடுத்துட்டேன்.."

"என்ன, நீயே  கொடுத்துட்டயா?"

"ஏன், கொடுக்கக் கூடாதா?  கல்யணமாகி புதுசாக் குடித்தனம் வைச்சிருக்கேள்;  இன்னிக்கு வெள்ளிக்கிழமை வேறே.  நான் தான்  இன்னிக்குப் பூ வாங்கித் தந்ததா இருக்கட்டுமே.."

"சரி..சரி.. பெரிய அத்தை பாட்டி மாதிரி பேசாதே..  உனக்கேது காசுன்னு சொல்ல வந்தேன்.."

"எல்லாம் 'அவர்' தந்தது தான்.  ஒரு சாக்லேட் டப்பா நெறையா சேர்த்து வைச்சிருக்கேனாக்கும்.."

தீயை மிதித்த மாதிரி  இருந்தது  ராஜிக்கு.

"ஏன்னடி, சொல்றே?.. யாரு தந்தா?"

"எல்லாம் அவர்  தான்.  ராஜ்மோகன் தான்.."

"இனிமே எனக்கு நேரே அவர் பேரைச் சொல்லாதேடீ; அசிங்கமா இருக்கு.."

"ஐயையோ,  அவர் பேரா அசிங்கமா இருக்கு!  என்ன மாமி இது?  ராஜ்மோகன் -  'ஜம்'ன்னு பேர் இல்லே?"

"பேர் நன்னாத் தான் இருக்கு.. அதை நீ  சொல்றது  தான் அசிங்கமா இருக்கு!  பெரியவர்களைப் பேர் சொல்லிக் கூப்பிடக் கூடாதுன்னு உனக்குத்  தெரியாது?.."

"இதென்ன புதுசா இருக்கு?.. நீங்க இங்கே வரறதுக்கு முன்னாடியெல்லாம் அவர் மட்டும் தான் இங்கே இருப்பார்; இந்த ஆத்திலேதான் பழியா நான் கிடப்பேன்.. அப்போல்லாம் 'ராஜ் மோகன்.. ராஜ்மோகன்'ன்னு தான் அடிக்கடி அவரைக் கூப்பிட்டு.."

"கூப்பிட்டு?"  என்றுஆத்திரத்தோடு ராஜியால் கேட்காமல் இருக்க முடியவில்லை.  புருஷன் மீதே அவளுக்கு எரிச்சலாக வந்தது.

"கூப்பிட்டுக் கூப்பிட்டு அவரைப் படாத பாடு படுத்தி விடுவேன்.  நான் எஸ்.எஸ்.எல்.சி. படிக்கிறேனா?.. தினம் இவர் தான்  எனக்குப் பாடம் சொல்லித் தருவார்.  சூரியா, சுப்ரான்னு நாலைந்து நோட்ஸ்களை வைத்துக் கொண்டு-- சும்மா சொல்லக் கூடாது..  இவர் சம்மரி தயாரித்துக் கொடுத்தால் அபாரமா இருக்கும்.  அவர் எழுதிக் கொடுத்ததை மனப்பாடம் பண்ணி, கரெக்டா ஒப்பிச்சா,  காசு கூட தருவாராக்கும்!  அதான் அப்பப்போ காசு வாங்கிச் சேர்த்து வைச்சிருக்கேன்..  அத்லேந்து தான் இன்னிக்கு பூவுக்கு..."

"அடப்பாவி!.. " வெடித்தே விட்டாள் ராஜி.

"என்ன மாமி, என்ன?"  பழைய சாமான்களெல்லாம் கிடக்கே-- தேள் கீள் கொட்டிடுத்தா?"

"பாவி... உன் வாய் தாண்டி கொட்டிடுத்து.." என்று சீறி விழுந்த ராஜி,  வேகமாக வந்து, சித்ராவின் துப்பட்டாவைப் பிடித்து இழுத்து கையை ஓங்கியே விட்டாள்.

"மா...மி...." என்று தொண்டையடைக்கக் கேவிய சிதரா அழுதே விட்டாள்.

"மாமி,  எங்க அப்பா கூட என்னைக் கை நீட்டி அடிச்சதில்லே,  மாமி... அம்மா இல்லாத நான், அப்பாக்கு செல்லக் குழந்தை, மாமி.  ராஜ்மோகன்-- தப்பு, தப்பு-- அந்த அவர் கூட என்னைக் கை நீட்டி..."

"அவர் என்னடி அவர் வேண்டிக் கிடக்கு?.. இனிமே அவர்-- அவர்ன்னு என் எதிர்க்கே சொல்லாதே!  என்னோட 'அவர்' என்ன உனக்குத் தாலி கட்டின புருஷரா, அப்படி பாத்யதைக் கொண்டாட?..."

கண்ணில் நீர் மலக,  "மாமி, நீங்க என்ன சொல்றேள்?" என்று தடுமாறினாள் சித்ரா.

"என்னோட 'அவர்',  அவர்தான்னு சொல்றேன்.." என்று ராஜி சொல்லி முடிக்கக் கூட  இல்லை,  வாசலில் பூட்ஸ் சப்தம்  கேட்டது.

சடாரென்று கண்கலைத் துடைத்துக் கொண்ட சித்ரா, "இப்போதான் எனக்குப் புரியறது, மாமி..  என்னை மன்னிச்சிடுங்கோ..  உங்களோட அவர் வந்துட்டார் போலிருக்கு..  நா வர்றேன்.." என்று வேகமாக வெளியே ஓடி விட்டாள்.

உள்ளே நுழைந்த ராஜ்மோகன், "எங்க ராஜின்னா என்ன கொக்கோன்னான்!.. அதுக்குள்ளாற சித்ராவை பிரன்ட்ஷிப் பிடிச்சாச்சா?..  அது  சரி,  அவ ஏன் நான் கூப்பிடக் கூப்பிடப் பதில் பேசாம ஓடறா?" என்று திகைத்தான்.

"வெட்கமா இருக்கும்.." என்று சொல்லி விட்டு முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள் ராஜி.

"என் ராஜி கண்ணுக்கும் அதே கதை தான் போலிருக்கு.." என்று அவள் கன்னத்தைத் தொட்டுத் திருப்பினான் ராஜ் மோகன்.

"க்குங்... சும்மா இருங்கோன்னா..."

ராஜிக்கு உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்தது.

அன்று இரவு.

சோபாவில் அமர்ந்திருந்த  ராஜ்மோகன்,  ராஜி மடித்துத் தந்த வெற்றிலைச் சுருளாய் வாங்கிக் கொண்டே சொன்னான்.

"ராஜி,  நம்ம சித்ரா இல்லே, சித்ரா..  சாயந்தரம் வந்தாளே-- அவள் எவ்வளவு சூட்டிகையான பெண் பார்த்தாயா?  அவளைப் போலவே எனக்கொரு தங்கை இருந்தாள்.  நான் கொடுத்து வைக்காத பாவி, ராஜி.." கண்களிலிருந்து வழிந்த நீரைத் துடைத்துக் கொண்டான் ராஜ்மோகன். 

"அவள் போய்ச் சேர்ந்தாள்.  இந்த சித்ரா இருக்கிறாளே இவள், அதே அச்சு. அதனால் தானோ  என்னவோ என்னோட ப்ரீதியெல்லாம் இவள் மீது வர்ஷிக்கிறேன்.  என் கூடப் பிறவாத தங்கை இவள்....." 

ராஜ்மோகன் ஒரு  நிமிடம் நிதானித்துத் தொடர்ந்தான்.  "ராஜி!  சித்ரா தாயில்லாத பெண். அவள்  அப்பா  மறுமணம் கூட செய்து கொள்ளாமல்

தன் பெண்ணின் எதிர்காலத்தை நல்லபடி அமைக்க வேண்டும் என்ற சிந்தனையிலேயே வாழும் நல்ல மனுஷர்.  சித்ரா ஒரு பெண் துணையில்லாத வீட்டில் வாழும் பெண்.... உனக்குப் புரியும் என்று நினைக்கிறேன்..." 

"புரியறது,.." என்றாள் ராஜி.

"ராஜி! நான் உங்கிட்டே ஒண்ணு கேட்பேன்.  அது நீ சரின்னு சொன்னால் எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமாக இருக்கும்.  அந்தத் தாயில்லாத பெண்னுக்கு நீ ஒரு சகோதரியாக இருக்க வேண்டும்.  அந்தப் பாசத்திற்காகத் தான் அவள் ஏங்குகிறாள்.  அவள் ஏதாவது தப்பித் தவறி தவறு செய்து விட்டாலும் முகம் சுளிக்காமல் அவள் மேல் அன்பு செலுத்துவாயா, ராஜீ?.." என்று கேட்ட பொழுது ராஜ்மோகனின்  குரல் உடைந்திருந்தது.  

"சரின்னா.." என்று ஸ்பெஷ்டமாகச் சொன்னாள் ராஜி.  "நானும்  எங்க அப்பாவுக்கு ஒரே பெண்.  கூடப் பிறந்த சகோதர பாசத்திற்காக நானும் ஏங்கியவள் தான்.  எனக்கானும் அம்மா இருந்தா.  பாவம், சித்ராவுக்கு  அந்த பாக்யமும்  இல்லாமப் போயிடுத்து..  சித்ராவின் நிலைமை எனக்கு நன்னாப் புரியறது...    நீங்கள் கவலையே பட வேண்டாம்.. இனி அவள் என் தங்கை..." என்று தெளிவாக வார்த்தைகளில் எந்த பிசிறும் இல்லாது ராஜி சொன்ன பொழுது ராஜ்மோகன் உருகிப் போனான்.

மழை விட்டு வானம் வெளிறியிருந்தது.  வெள்ளை மேகக் கூட்டங்களினூடே சந்திரன்  'பகபக'வென்று  சிரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அடுத்த நாள் மத்தியானம் கதவு தட்டப்பட்ட பொழுது சித்ரா தான் என்று ராஜிக்கு நன்றாகவே தெரிந்து விட்டது.

வாசல் வெளிக்கதவை உடனே திறக்காமல் வேண்டுமென்றே  கதவுக்குப் பின் பக்கம் நின்று ராஜி எதற்கோ தாமதித்தாள்.

" மாமி.... மாம்மி... "  சித்ராவே தான்.

டக்கென்று கதவைத்  திறந்தாள் ராஜி.  லேசாக சிரித்தபடி நின்றிருந்த சித்ரா உள்பக்கம் வரட்டும் என்று ஒரு நிமிடம் தாமதித்தாள்.  

அவள் உள்ளே வந்ததும் சித்ராவே எதிர்பார்காத அதிசயமாய் அவளை இறுகத் தழுவினாள் ராஜி.  "மாமி என்ன மாமி?.. எனக்கு என்ன அவ்வளவு  வயசா ஆயிடுத்து?  இனிமே நீ என்னை அக்கான்னு தான் கூப்பிடணும்.. சரியா?" என்றாள்.

"சரிக்கா.." என்று சித்ரா சொன்ன போது அவள் மனசே குழைந்து போயிருந்தது.