கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : நட்பெனப்படுவது யாதெனில் - ஜீவி

நட்பெனப்படுவது   யாதெனில்

ஜீவி 

---------------------------------------------------

தெரு  முனையில் நுழையும் போதே  நெகிழ்ச்சியில் மனம் கனத்தது.

பாருவைப் பார்த்து எவ்வளவு வருஷம் ஆச்சு?..  அதே மனசு கணக்குப் போட்டுப் பார்த்துச் சொன்னது.  முப்பது வருஷம்!   முழுசா முப்பது வருஷம்!

'நடுவே தொடர்பே இல்லியே!!.  எந்த நம்பிக்கையில்  இங்கே தான் பாரு இருப்பாள்ன்னு தேடிண்டு வர்றே?' -- என்று அதே மனசு தான் கொக்கி போட்டுக் கேட்டது.

மத்தவங்களுக்கு  எப்படியோ, தெரிலே..  என் மனசுக்கு மட்டும் ரெண்டு  நாக்கு.  ரெண்டு பக்கமும் பேசும்..  'நியாயத்தைத் தவிர வேறொன்றும் அறியேன், பராபரமே' என்கிற மாதிரி ரெண்டு  சைடு பேச்சும் ஏத்துக்கற மாதிரி நியாயமாகத்  தான் இருக்கும்.  அதான் விசேஷமே!

பத்து வருஷம் ஹைதராபாத்திலே;   இருபது வருஷம் தில்லிலேன்னு  முப்பது வருஷம் ஓடிப்போனதே  தெரிலே.  இந்த முப்பது வருஷத்திலே நாலைஞ்சு சந்தர்ப்பத்திலே   தான் பாருவை நெனைச்சுப்  பார்த்திருப்பேன்னு இப்போ நெனைச்சுப் பாக்கறேன்.   பாருவின் அப்பா அனுப்பி வைச்சிருந்த அவள் கல்யாணப்  பத்திரிகை வந்து சேர்ந்த தருணம் அதில் ஒன்று.

சுப்ரமணியன் என்று மணமகனின் பெயர் பார்த்த நினைவு இப்பொழுதும் மனசில் பளிச்சென்று இருக்கிறது.    ஆபிஸ் வேலை  நெருக்கடி..  கல்யாணத்திற்கு போக முடியவில்லை.   காசோலையாய்  ஆசீர்வாதப் பணம் அனுப்பி  வாழ்த்துக் கடிதத்தோடு முடித்துக் கொண்டதோடு சரி..   'உனக்கென்ன?..  எங்கே இருக்கோமோ, அங்கே சொர்க்கம்னு ஆகிப் போச்சு இல்லியா' ன்னு அதே மனசு முணுமுணுக்கறது.

கரெக்ட்!  முரளி கிட்டே கேட்டா தத்துவ வாதத்தில் இதுக்குப் பேரு  என்னவோ சொல்வான்.   முரளி என்னோட பையன்.  இருபத்தஞ்சு  வயதிலே அசாத்திய ஞானம்.

இந்திய  தத்துவ இயலில்,  பி.எச்டி.  பண்ணனும்ங்கறது  அவனோட லட்சியம்.  தில்லிலே  அவனோட சர்க்கிளே  தனி.  உலகளாவிய  பார்வை!

சரோஜாவை நான் கைப்பிடிச்ச ரெண்டே வருஷத்லே,  பிறந்தவன் முரளி.  மூக்கு நுனியும்,   கண் செருகலும்  சரோஜாவையே உரிச்சு வைச்ச மாதிரி இருப்பான்.  யாராவது இதைப் பத்தி  சொன்னா,  சரோஜாவுக்கு பெருமை பிடிபடாது.

சரோஜாவிற்கு நெருங்கிய  சொந்தக்காரரின் மகளின் திருமணம்.  சென்னை வருவதாயிற்று.   'எனக்கு வேலையிருக்கு'  என்று  சென்னை வருவதை முரளி தவிர்த்து விட்டான்.    என்னால் அப்படி செய்ய முடியாத தர்ம சங்கடம்.  தவிர சென்னை போனால்  ரொம்ப வருஷம் கழித்தானும்  பாருவைப் பார்த்து விட்டு வரலாமே என்று மனத்தின்  குறுகுறுப்பு வேறே.  அதனால் சென்னை வருவது எனது ஒரு பக்க விருப்பமாயும் இருந்தது.   

நாளை மறுநாள் தான்  நிச்சயதார்த்தம்.   நண்பரைப் பார்த்து விட்டு நாளை வந்து விடுகிறேன் என்று சரோஜாவிடம் அனுமதி பெற்றுக் கொண்டு  அந்தத் திருமணக் கூட்ட கசகசப்பிலிருந்து தப்பி பூந்தோட்டம் வந்து விட்டேன். 

பூந்தோட்டம்  தான் என் இளம் வயசு உல்லாசபுரி.   பாருவும்  நானும் படித்தது இந்த ஊர்  மிடில் ஸ்கூலில் தான்.

எதிர்ப்பட்டவர் தெரிஞ்ச முகம் மாதிரி தெரிஞ்சார்.  'டக்' குனு கேட்க நா எழும்பலே.  நேரே  பார்வதி இருந்த வீட்டுக்கே போய்ப் பார்ப்போமேன்னு  தோணித்து.  

பாரு வீட்டு வாசல்லே தென்னை மரம் இருக்கும்ன்னு  ஞாபகம் வந்தப்போ,  இந்த முப்பது வருஷம் கழிச்சு அந்தத் தென்னை மரம் அப்படியே  இருக்கப் போறதாக்கும்ன்னு  முந்தைய நினைப்பை அழிச்சு இன்னொரு நினைப்பு.  எல்லாம் இந்த மனசின் குரளி வித்தை தான்.  அதுவே நினைக்கும்.  அடுத்த நொடி  அதுவே அதை  மாத்திக்கும்.

ஆனா அதுவும் சரிதான். தெருவே  மாறிப் போய் கிடக்கு.  அகலம் குறுகின மாதிரி  பார்வைக்கு தெரிஞ்சாலும்  பரமபதம் அருகாஷன் பாம்பு  கணக்கா தலை ஒரு பக்கம் வால் ஒரு பக்கம்ன்னு  நீண்டு கிடந்தது  என்னவோ அப்படியேத் தான் இருக்கு.. 

இதோ, நான் இருந்த வீடு.   முன்பக்க திண்ணை இல்லை. தூக்கிக் கட்டி அடையாளம் தெரியாம மாறிப் போயிருக்கு.   மிஞ்சினது வாசல் அடிபம்ப் ஒண்ணு தான்.  'உள்ளே போய் இப்போ யார் இருக்கானு  பாக்கலாம்ங்கற நினைப்பு மூர்க்கத்தனமாய் மாய்ந்து போனது.  'பாருவைப் பார்த்து பேசின பிறகு தான் மத்ததெல்லாம்'ன்னு உள் மனசு  போட்ட ஒரே போடில் கால் எட்டிப்   போட்டு இயங்கியது.

பாரு இருந்தது  நான் இருந்த வீட்டுக்கு நாலு வீடு தள்ளி எதிர்ப்புறம்.   தென்னை மரம் இல்லையே தவிர  பாரு வீடு அப்படியே இருந்தது.

மனசைக்   கிளறியது.  ராகவனும்,  ரகுராமனும்  எட்டாங்கிளாஸ். நானும் பாருவும் ஏழாங்கிளாஸ்.   எப்பவும் எந்த விளையாட்டுனாலும் நாங்க நாலு  பேர் தான்.   இந்த வீட்டு நடு ஹால்லே ஜன்னல் வழியா மாடி வெளிச்சம் பளீரிடும்.  அங்கே  கேரம் போர்டு விளையாடறோம் பேர்வழின்னு  அடிச்ச கொட்டம் கொஞ்சமா,  நஞ்சமா?..  

ராகவன்,  ரகுராமன்,  பாரு,  நான்....  நாலு  பக்கமும் நாலு பேரு தான்.  பாருவுக்கு எப்பவும் என் பக்கத்து  சைடு தான்.  அதாவது எதிரணி.  Red-ஐப் போட்டு  ஃபாலோ தவறாமல் போடுவதில் நான் கில்லாடி.   பாருவானால்  ஆட்ட ஆரம்பத்திலேயே Red-ஐப் போட்டு விடுவாளே தவிர,  கூட  ஃபாலோ போடுவதில் சொதப்பி விடுவாள்.  அந்த  சமயத்திலெல்லாம் என் கொக்கரிப்பு  உச்சத்தை எட்டும்.   ஆனா பாருவோட மூஞ்சி மட்டும் குனிஞ்ச வாக்கில் லேசா சிவப்பு தட்டி இருக்கும்.    நினைக்க, நினைக்க அந்தப் பாருவை இப்போ பார்க்கறச்சே,  இதெல்லாம் அவ நினைவில் இருக்கான்னு  கேக்கணும் போல இருக்கு.

வாசல் பக்கம் நான் படியேறினதும்,  "யாரு  வேணும்""ன்னு  உள்ளேயிருந்து குரல் வந்தது.  முன் தாழ்வாரத்தில் வயசானவராய்  யாரோ.

"பாரு  இல்லியா?...  பாரு  வீடு  இது தானே?"

"எந்தப் பாரு?"

"பார்வதின்னு பேரு.  சிவராமன்  சார்  பொண்ணு..."

"ஓ..   அந்தப் பாருவா?... சிவராமன்  இருந்ததுக்கு   அப்புறம் இந்த வீடு ரெண்டு  கை மாறியாச்சு...    இப்போ என் பேரன் இதை வாங்கியிருக்கான்.   அடுத்த தெருவிலே இருந்தோம்.  இப்ப இங்கே வந்திருக்கோம்.   நீங்க  கேக்கற  பாரு,  இந்தத் தெருக் கோடிலே  இருக்கா.   இதே வாடை  தான்.  பச்சை பெயிண்ட்   அடிச்சிருக்கும்.  போனேள்னா  பளிச்சினு  தெரியும்.."

"ரொம்ப தேங்கஸ்"ன்னு  படியிறங்கினேன்.

பாரு இங்கே தான் இந்தத்  தெருவில் தான்  இருக்கிறாள் என்கிற  நிம்மதி மனசில் படர்ந்தது.   எத்தனை வருஷம் கழித்துப்  பார்க்கப் போகிறோம்?..  பார்த்தவுடனே தெரிஞ்சிப்பாளா?..  டக்குனு தெரியாட்டாலும் தப்பில்லை.  பாவம்,  அவளைச் சொல்லி குத்தமில்லை.  எத்தனை வருஷம் ஆச்சு?...

அப்போ இருந்த  நாணா இல்லை தானே  நானும். இப்போ?...

மாந்தோப்பில் கண்ணாமூச்சி விளையாடினது..  தோப்பு காவல்காரனுக்கு  டேக்கா கொடுத்திட்டு மரம் ஏறி  பாருவுக்கு ரொம்பப் பிடிக்குமேன்னு  நான் பறிச்சுப் போட்டதெல்லாம்........

ஓ...  பச்சை பெயிண்ட  வீடு வந்தாச்சு....  

ஒற்றையாய்  நீள வாக்கில் வீடு.   

கோலம்  போடுவதென்றால்  அந்த வயசிலேயே   பாருவுக்கு உயிர்.  

வாசலில் கோலம்  இல்லாதது  மூளியாய் பட்டது.  வாசக் கதவு  சாத்தியிருந்தது.  ஆனால் பக்க ஜன்னல் திறந்திருந்தது.   ஜன்னல்  பக்கத்தில் போகையிலேயே புகைமுட்டம் கண்ணைக்   கசக்கியது.

அதோ,  அங்கே...  ஒருக்களித்த ரூம் கதவு பக்கம் நின்று  கொண்டிருப்பது.....  ஆ!  பாருவே தான்..   மூப்பின் ஆக்கிரமிப்பில் முகம் மட்டும்  தெளிவாய்...

அக்னிப்   புகை.  எதிரில் மங்கலாய்...  வாலிபப் பையன்   அக்னியில் நெய் வார்த்துக் கொண்டிருக்க,  அருகில் இருந்த வேதியர் கேட்பது இங்கு எனக்குக்  கேட்டது.

"ஒன்னோட அப்பாக்குத் தானே  சிராத்தம்?..   கோத்திரம்?..  பேர்?.."

பையன் சொகிறான்:  "ஸ்ரீவத்ச  கோத்திரம்... சுப்ரமண்ய சர்மா..."

எனக்குக்  கீழே தரை நழுவின மாதிரி  இருந்தது..

கரகரவென்று  வெளிப்பட்ட உப்பு நீரில்  கன்னம் நனைந்தது..   அக்னிப்புகை மட்டும்  காரணமில்லை.   

மனம் மெழுகாய் இருந்தால் இப்படித் தான்.  வாழ்க்கையின்  எந்த  வெப்ப நெருங்கலையும்  தாங்க முடிவதில்லை.