கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : எங்கிருந்தாலும் வாழ்க - கீதா சாம்பசிவம்

எங்கிருந்தாலும் வாழ்க 

கீதா சாம்பசிவம் 

-------------------------------------

ராகவனும், நானும் ஒரே அலுவலகத்தில் வேலை செய்த காரணத்தினால் நெருங்கிய நண்பர்கள் ஆனதோடு அல்லாமல் குடும்ப நண்பர்களாகவும் ஆகிவிட்டோம். ராகவன் மனைவி சித்ரா ரொம்பக் கெட்டிக்காரி! கலகலப்பான சுபாவம் கொண்டவள். எங்களுடன் முக்கியமாக என் மனைவியுடன் நெருங்கிப் பழகி வந்தாள். இரண்டு குழந்தைகள். இரு குழந்தைகளுமே நன்கு படித்து வந்தனர். 

பெண்ணுக்குக் கல்யாணமும் செய்து விட்டான் ராகவன். ஆனால் அவர்கள் கல்யாணம் பற்றியோ அவர்கள் கல்யாண நிகழ்வுகள் பற்றியோ இருவருமே வாயைத் திறந்ததில்லை. 

ஒரு முறை எங்கள் கல்யாண ஃபோட்டோக்களைப் பார்த்த ராகவனும், சித்ராவும் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். ஆனால் வாயே திறக்கவில்லை. அப்போது என் பையன்விளையாட்டாக, "மாமா, உங்க கல்யாண ஃபோட்டோக்களை இன்னும் எத்தனை நாட்கள் ரகசியமாக வைச்சுக்கப் போறீங்க?" என்று கேட்டான். 

ராகவன் பொதுவாகச் சிரித்து வைத்தாலும் அதில் ஏனோ ஓர் சங்கடம். கலக்கம். இத்தனைக்கும் ராகவனும், சித்ராவும் உறவினர்கள் தான். பெற்றோர் பார்த்துச் செய்து வைத்த திருமணம் தான் என்பது இருவரின் பெற்றோரின் பேச்சில்லிருந்து புரிந்தது. ஆனாலும் அவர்களும் திருமண நாள் குறித்தோ அது பற்றி விரிவாகப் பேசுவதையோ தவிர்த்தனர்.  

அலுவலகத்தில் கிடைக்கும் சுற்றுலாச் சலுகையில் இருவரும் இப்போது காசிக்கு வந்திருந்தோம். ராகவனின் பெற்றோர் காலமாகி விட்டனர். எனக்கு முதலிலேயே அப்பா காலம் ஆகி அம்மா இருந்தாள். அவளும் இரண்டு வருடங்கள் முன்னர் காலமாகிவிட முன்னோர்களுக்குக் காரியம் செய்ய வேண்டி இருவருமாகப் பேசித்திட்டம் போட்டுக் கொண்டு வந்திருந்தோம்.

காசிக்கு வந்ததில் இருந்து அந்த சாஸ்திரிகள் ஏற்பாடு செய்த வீட்டில் தான் தங்கி இருந்தோம். ஒரு பெரியவர் தான் சமையல் பண்ணிப் போடுகிறார். நன்றாகவே சமைக்கிறார். ஆனால் அவரைப் பார்த்தால் தொழில் முறை சமையல்காரராகத் தெரியவில்லை. ரொம்பப் பெரிய மனுஷராகவே தெரிந்தார். அவர் உடலும், ஆஜானுபாகுவான தோற்றமும் பளிச்சென்ற உடையும்! அவர் பிறப்பாலோ தொழில் முறையாலோ ஏழையோ, சமையல் காரரோ அல்ல என்பதை உணர்த்தியது. ஆனால் அவரிடம் இதை எப்படிக் கேட்க! தயக்கமாக இருந்தது. 

அன்று காலை செய்ய வேண்டிய பித்ரு காரியங்களை முடித்த பின்னர் கங்கைக்கரையில் போய்ப் பிண்டம் கரைக்கச் சென்றபோது படித்துறையில் அந்த மனிதர் உட்கார்ந்திருந்தார்.

 இரு கைகளையும் கூப்பிய வண்ணம் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் ஆறாகப் பெருக அவர் அமர்ந்திருந்த கோலம்! 

எனக்கு என்னவோ செய்தது. ஆனாலும் அவரை எதுவும் கேட்கவில்லை. நான் சென்ற காரியத்தை முடித்துக் கொண்டு திரும்பி விட்டேன்.  என்னுடன் வந்திருந்த எங்கள் சிநேகிதர்களான ராகவனும் அவன் மனைவியும் கூட அன்றைய காரியத்தை முடித்துவிட்டுப் பிண்டம் கரைத்து விட்டு வந்தனர்.  

எப்போதும் கலகலவெனப் பேசும் சித்ரா அங்கே வந்ததில் இருந்தே அமைதியாக இருந்ததை அப்போது தான் கவனித்தேன். ராகவன் முகமும் சரியாக இல்லை.  அப்போது தான் அந்தப் பெரியவர் அதான் அந்த சமையல்காரப் பெரியவர் கங்கையிலிருந்து குளித்து முடித்த கோலத்தில் வந்து கொண்டிருந்தார். அதைப் பார்த்த ராகவன் மனைவி சித்ராவுக்கு ஏனோ முகம் மாறியது. 

ராகவனும் சித்ராவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டதும், ராகவன் அவளைத் தட்டிக் கொடுத்து ஆறுதல் சொன்னதையும் கவனித்தேன். என் மனைவி கண்களால் என்னைக் கேள்வி கேட்க நான் உதட்டைப் பிதுக்கினேன்.

நானும் வந்ததில் இருந்து பார்த்து வருகிறேன். நாங்கள் இரு குடும்பங்களும் காசிக்குச் சென்று மூதாதையர்க்குச் செய்யவேண்டியதை நிறைவேற்ற வேண்டிக் கிளம்பும்போதெல்லாம் சித்ரா சாதாரணமாகத் தான் பேசிக் கொண்டு வந்தாள். ஆனால் இங்கே இந்தத் தங்குமிடம் வந்து அதிலும் அந்த சமையல்காரரைப் பார்த்ததும் அவள் சரியாக இல்லை என்பது புரிந்தது. 

ராகவனுக்கும் ஏதோ ஒரு கலக்கம் கண்களில் தெரிந்தது என்றாலும் சமாளித்துக் கொண்டு விட்டான். குசுகுசுவென்ற குரலில் சித்ராவிடம் ஏதேதோ பேசி அவளைச் சமாதானம் செய்வதும் புரிந்தது. ஆனால் என்னவென்று தெரியவில்லை. கணவன், மனைவிக்குள் ஆயிரம் அந்தரங்கம் இருக்கும். ஆனால் இது தனிப்பட்டதாய்த் தெரியாமல் அந்தப் பெரியவர் சம்பந்தப் பட்டதாய் இருக்குமோ?

ஆயிற்று! நாங்கள் வந்த வேலைகள் எல்லாம் நல்லபடி முடிந்து திரிவேணி சங்கமம், அக்ஷயவடம், கயா ஸ்ராத்தம் எல்லாம் முடித்து அன்று காலை தம்பதி பூஜையும் முடிந்து சாப்பாடும் ஆயிற்று. நாளைக் காலை கிளம்ப வேண்டும். இருவரின் பொருளாதார நிலையும் நன்றாகவே இருந்ததால் நாங்கள் இருவருமே விமானத்தில் தான் காசிக்கு வந்திருந்தோம். நாளைக்காலை ஒன்பது மணிக்குக் கிளம்பும் விமானத்தில் நாங்கள் கிளம்பவேண்டும்.  

அன்று மாலை தன் நாத்தனார் மற்றும் உறவினர்களுக்குக் கொடுப்பதற்காக வேண்டி கங்கைச் செம்பு இன்னும் வாங்க வேண்டும், ஏற்கெனவே வாங்கியது போதாது எனச் சித்ராவும் அவள் கணவரும் கிளம்பக் கூடவே என் மனைவியும் தானும் போய் வருவதாகச் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பி விட்டாள். எனக்கு அலுப்பு! அதோடு அடுத்த நாள் ஊருக்கும் கிளம்பணும். 

ஆகவே வாங்கிய பொருட்களை எல்லாம் சரியான முறையில் பாக்கிங் செய்து வைக்கணும் என்று வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது அந்தப்பெரியவர் மீண்டும் அங்கே வந்தார். எங்களுக்குப் பயணத்தின் போது வழியில் சாப்பிட உணவு தயாரிக்க வேண்டுமா எனக் கேட்டார்.   அவரைப் பார்த்ததுமே சித்ராவின் கலக்கமும், ராகவனின் தடுமாற்றமும் நினைவில் வந்தது. மெல்ல அவரை அழைத்துக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பேச்சுக் கொடுத்து அவர் வாயிலிருந்து விஷயங்களை வரவழைக்க முயன்றேன்.

பெரியவர் பெருமூச்சுடன் சொன்னார். "நான் நல்ல வேலையில் இருந்து பணி ஓய்வு பெற்றவன். தெரியுமா?" என்றார்.

"அப்படித் தான் நினைத்தேன் சார்!"  இது நான்!

"நான் ஏன் இங்கே வந்து உட்கார்ந்திருக்கேன் தெரியுமா?" அவர்

உங்களுக்கு உறவு என யாருமில்லை என்று சொன்னார்களே!" இது நான்.

பெரியவர் ஒரு கணம் என்னைப் பார்த்தார். பிறகு மெல்ல அந்தத் தங்குமிடத்தின் பின்னே இருக்கும் கங்கைக்கரையை நோக்கி நடந்தார். அடக் கடவுளே, மெல்ல மெல்லப் பேச ஆரம்பித்தவர் இப்போ எங்கேயோ போறாரே! சுதாரித்த வண்ணம் நானும் அவரைத் தொடர்ந்தேன். 

கரையோடு சிறிது தூரம் போன அந்தப் பெரியவர் குறிப்பிட்ட அந்தப் படித்துறை வந்ததும் படிகளில் ஒன்றில் உட்கார்ந்து கொண்டு இரு கைகளையும் கூப்பிய வண்ணம் அழ ஆரம்பித்தார். எனக்கு என்ன செய்வது என்றே புரியவில்லை. 

அவரைப் பார்த்து, "ஐயா! ஐயா! என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டேன். 

பெரியவர் என்னைப் பார்த்து, "ஐயா, கிடைத்தற்கரிய பொக்கிஷத்தைத் தவற விட்ட பெரும்பாவி நான்!" என்றார்.  நான் மௌனமாக இருந்தேன். சற்று நேரம் விம்மிய பெரியவர் மெல்லத் தானே பேசிக்கொள்வது போல் பேச ஆரம்பித்தார். அவர் கண் முன்னே இறந்த கால நிகழ்வுகள் தெரிகின்றன எனத் தோன்றியது. மெல்லத் தனக்குள்ளே பேசிக் கொள்பவர் போலப் பேசினார்.

"அது நடந்து 40 வருஷம் இருக்குமா? ஆமாம், இருக்கும்! நான் பெரிய குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன். பெரிய குடும்பம் என்றால் எண்ணிக்கையிலும் பெரிய குடும்பம். நான் ஒருத்தன் தான் சம்பாதித்துக் கொண்டிருந்தேன். என்னை நம்பி அப்பா, அம்மா, ஒரு தங்கை, இரண்டு தம்பிகள் இருந்தனர்.  என்னை விடப்பெரிய அக்காவுக்கும், அடுத்த தங்கைக்கும் திருமணம் ஆகி இருந்தது. 

அப்போது தான் என் பெரிய தங்கை மூலம் எனக்கு ஒரு வரன் வந்தது. அந்த வரனின் ஜாதகத்தைப் பார்த்து எல்லோருமே அந்தப் பெண் எனக்கு ஏற்றவள் என்றும், அவளால் என் குடும்பத்துக்கு முன்னேற்றங்கள் ஏற்படும் என்றும் சொன்னார்கள். என் பெற்றோர் என்ன நினைத்தார்கள் என்பதைப் பற்றி நான் தெளிவாகக் கேட்டு அறிந்து கொள்ளவில்லை. 

பொதுவாக எல்லோருக்கும் சம்மதம் என்றே நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். பெண் பார்த்துப் பிடித்துப் போய்த் திருமணமும் நிச்சயம் ஆயிற்று.  என் கடைசித் தங்கை ஏனோ அழுது கொண்டே இருந்தாள். ஆனால் எனக்கிருந்த மனப்பூரிப்பில் அதற்கு அவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கவில்லை. அது எவ்வளவு தவறு என்பது பின்னால் தான் தெரிந்தது!"என்று சொன்ன பெரியவர் மீண்டும் ஒரு பெருமூச்சு விட்டார். முகத்தை மூடிக் கொண்டு சற்று நேரம் விம்மினார்.

"திருமணத்துக்கு முதல்நாள் சடங்குகள் முடிந்ததுமே எங்க அப்பா, அம்மா, அக்கா, தங்கைகள், தம்பிகள் நடுவில் ஏதோ கசமுச! வழக்கமான சம்பந்திக் குறைகளாக இருக்கும் என்று மிதப்புடன் நினைத்துக் கொண்டு பெண் வீட்டவரிடம்," எங்க பக்கத்து மனிதர்களை எல்லாம் சிறப்பாகக் கவனிக்க வேண்டும்." என்று கட்டளை போல் சொன்னேன். 

மறுநாள் காலை! சீக்கிரம் முஹூர்த்தம்! அப்போதே என் கடைசித் தங்கை, "ஓ"வென்று அழுவதாகச் சொல்லிக் கொண்டார்கள். எல்லோரும் சேர்ந்து அவளிடம் காரணம் கேட்டிருக்கிறார்கள். எதுவுமே சொல்லாமல் அழுது கொண்டிருந்திருக்கிறாள். என் அம்மாவின் முகமும் சரியாக இல்லை. கண்ணீர் பெருக ஊஞ்சலில் செய்ய வேண்டிய சடங்குகளைச் செய்ததும், என் அத்தைமார் அம்மாவைக் கண்டித்ததையும் கண்டேன். அப்போதும் எனக்கு ஏதும் புரியவில்லை. 

என் மேல் அளவு கடந்த ஆசை வைத்திருக்கும் என் அம்மா எனக்குக் கல்யாணம் என்றதும் சொல்லத் தெரியாமல் அழுகிறாள் என்றே நினைத்தேன்.   அவசரம் அவசரமாக அடுத்தடுத்து காசி யாத்திரை, மாலை மாற்றல், ஊஞ்சல் என நடந்து முடிந்து மணமேடைக்கும் வந்தோம். கல்யாணப் பெண் என்னருகே அமரும்போது தான் நடந்தது அது! 

என் கடைசித் தங்கை கல்யாணப்பெண்ணின் கையைப் பிடித்து வலுக்கட்டாயமாக மணையிலிருந்து அகற்றினாள். "என் அண்ணா பக்கம் உட்கார நீ யார்? உட்காரக் கூடாது!" என அவளை  அங்கிருந்து தள்ளிவிட்டாள். கல்யாணத்துக்கு வந்த மொத்தக் கூட்டமும் ஸ்தம்பித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் அவள் என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு, " எங்க அண்ணா பக்கம் நாங்க தான் உட்காருவோம். நாங்க தான் அண்ணாவோடு பேசுவோம். அண்ணாவும் எங்களுக்குத் தான் எல்லாம் செய்வார்! நீங்க வந்து உங்க பெண்ணைக் கொடுத்து எங்களைப் பிரிக்க நினைக்கிறீங்களா? அது நடக்கவே நடக்காது!" என்றாள். 

ஆவேசமாகப் பேசியதால் அவளுக்கு மூச்சு இரைத்தது. என் அப்பா, அம்மா வாயே திறக்கவில்லை. பெண் வீட்டிலிருந்து யாரோ இதை முன்னாலேயே சொல்லி இருக்கலாமே, கல்யாண ஏற்பாடு பண்ணி இவ்வளவு தூரம் வந்தப்புறமா இப்படிச் செய்யலாமா எனச் சொல்ல, அப்போது என் அம்மாவோ, "நான் என்னவென்று சொல்லுவேன்!  நான் பெற்ற என் மூத்த பிள்ளையைத் தூக்கி உயிரோடு உங்க பெண்ணுக்கு தாரை வார்க்கணுமேனு நானே மன வேதனையில் இருக்கேன். நான் வாய் விட்டு அழவில்லை. எங்க பெண் அழுதுவிட்டு உண்மையையும் சொல்லி விட்டாள்".எனச் சொல்லிவிட்டு அழ ஆரம்பித்தார். 

அப்போது,"  உங்க பெண்ணுக்குக் கல்யாணம் பண்ணணும்னு நீங்க தானே எங்களைத் தேடி வந்தீங்க!" என என்கடைசித் தங்கை மறுபடி சொல்லப் பெண்ணின் தந்தை," என் பெண்ணுக்கு வரன் கிடைக்காமலா நான் இந்த சம்பந்தம் தேடி வந்ததாக நினைத்தீர்களா? இப்போவே என் பெண்ணுக்கு வேறு ஒரு பிள்ளையோடு திருமணம் செய்து வைக்கிறேன்." என்று சொல்லி விட்டார்.

உடனே என் அம்மாவும்," என் மூத்த பிள்ளையை உயிரோடு தூக்கி உங்க பெண் கையில் கொடுக்க நானும் தயாரில்லை." என்று சொல்லிவிட்டார். அவ்வளவு தான். அங்கே நிலவிய சூழ்நிலையே மாறி விட்டது.  திருமணத்துக்கு வந்திருந்த அனைவரும் திகைத்துப்போய் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். நாதஸ்வரம் நின்று போயிற்று. சாஸ்திரிகள் மந்திரம் சொல்லுவதா, வேண்டாமா, மேலே சடங்குகள் நடக்குமா, நடக்காதா என்னும் சங்கடத்தில் இருந்தார். இதற்குள்ளாக சமையல்காரர்கள் வரை விஷயம் போய் அவர்களும் இங்கே என்ன நடக்கிறது எனப் பார்க்க வந்துவிட்டார்கள். 

பையனின் தந்தை வாய் திறந்து பேசுவார் என அனைவரும் எதிர்பார்க்க அவர் வாயே திறக்கவில்லை. அவருடைய சொந்தங்கள் எல்லாம் மேலே கல்யாணத்தை நடத்தலாம் என்னும்படிப் பேச அவரோ மனைவியைக் கூட்டிக் கொண்டு தங்கி இருந்த இடத்துக்குக் கிளம்பிவிட்டார். கூடவே அவர்களுடைய மற்றப் பெண்கள், பையன்களும்.

ஆனால் பெண்ணின் அப்பா அசரவே இல்லை.  பெண்ணின் சொந்தத்தில் ஓர் பிள்ளை ஏற்கெனவே பார்த்து வைத்திருந்தார்களாம். ஜோசியர் கருத்தின்படி   ஜாதகப்படி ஒரே தசை இருவருக்கும் நடப்பதால் மேற்கொண்டு முயற்சிக்க யோசித்து விட்டு விட்டார்களாம். கல்யாணத்திற்கு வந்திருந்தஅந்தப் பிள்ளையையே போய் அழைத்து வந்தார்கள். அவசரம் அவசரமாக மேலே காரியங்கள் நடந்தன. 

ஒன்பது மணிக்கு மேல் அடுத்த முஹூர்த்தத்தில் அந்தப் பிள்ளை நான் கல்யாணம் செய்துகொள்ள இருந்த பெண்ணின் கழுத்தில் தாலியைக் கட்டி என் கண்ணெதிரே சப்தபதி வந்து திருமணம் பூர்த்தி ஆனது. கண்ணீர் பொங்க அக்ஷதைகள் போட்டுத் திருமணத் தம்பதிகளை மனமார வாழ்த்தினேன். நாங்கள் எல்லோருமே தலை குனிந்து வெளியேறினாலும் என் அப்பா, அம்மாவைப்பொறுத்தவரை நான் திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் இருப்பதையே விரும்புகிறார்கள் என்பதைச் சில நாட்களிலேயே புரிந்து கொண்டு விட்டேன்.

மெல்ல மெல்ல அடுத்த கடைசித்  தங்கைக்கும் திருமணம் ஆனது.  பெரிய தம்பி மற்றும் கடைசித் தம்பிக்கும் நானே பெண் பார்த்துத் திருமணம் செய்து வைத்தேன்.  

ஒரு முறை கடைசித்தங்கையின் மாமனார் உங்க பெரிய பிள்ளைக்கும் கல்யாணம் ஆகிப் பேரன், பேத்தி எடுக்க வேண்டாமா எனக் கேட்டதற்கு என் அப்பா, "அவன் மூத்த பிள்ளை. குடும்பப் பொறுப்பு இல்லையா? அவன் கல்யாணம் செய்து கொண்டு அவன் பாட்டைப் பார்த்துக்கொண்டு போனால் குடும்பத்தை யார் கவனிப்பார்கள்? இன்னும் சின்னவனுக்குக் குழந்தை பிறக்கவில்லை. உங்க மாட்டுப்பெண்ணுக்கு (கடைசித்தங்கை) குழந்தை பிறக்கவில்லை. பெரிய பொண்ணு 3 பெண்களுக்குக் கல்யாணம் செய்தாகணும். இரண்டாவது பெண்ணுக்கும் குழந்தைகள் இருக்கின்றன. இத்தனை பொறுப்பையும் அவன் தானே சுமக்கணும்." என்றார். 

அதற்கு அந்த மாமா, என் பிள்ளையும், "மூத்த பிள்ளை தானே! நான் உங்க பெண்ணுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்கலையா?" என்று கேட்டதுக்கு என் அப்பா, "அது வேறே! இது வேறே!" என முற்றுப்புள்ளி வைத்து விட்டார்.  ஆனால் என் திருமணத்தைப் பற்றி அதற்குப் பின் வீட்டில் யாருமே பேசவில்லை. எனக்கும் திருமண ஆசைகள் இருக்கும் என்பதையே அவர்கள் புரிந்து கொள்ள மறுத்தார்கள். 

அம்மா இருந்தவரையிலும் எனக்குச் சமைத்துப் போட்டாள். அதன் பின்னர் தம்பி, தங்கைகள் வீட்டில் இருக்க முடியவில்லை. ஜாடைமாடையான பேச்சுக்கள். அவர்களின் தேவை எல்லாம் என்னிடம் இருந்த பணமே! அதை அப்படியே அவர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்துவிட்டு எனக்கு வந்த பென்ஷனை மட்டுமே நம்பி இங்கே வந்தேன். இங்கே சாப்பாடு போட்டு வேலையும் போட்டுக் கொடுத்தார்கள். பணமும் கொடுக்கிறார்கள்.  ஆனாலும் மனம் நிறைவில் இல்லை. இன்னிக்கு உங்களோடு வந்தார்களே ராகவன், சித்ரா அவர்கள் தான் நான் சொன்ன பெண்ணும் அவள் கணவரும்.நான் தாலி கட்ட வேண்டிய சித்ரா வேறொருவன் மனைவியாக என் கண்ணெதிரே ஆகிவிட்டாள். இப்போதும் அதைநினைத்து நினைத்து என் மனம் வேதனைப் படும்.  இங்கே அவர்களைநேரில் பார்த்ததுமே எனக்கு என்னசெய்வதெனப் புரியவில்லை."

அவர் கதை அல்ல; அல்ல; உண்மை வாழ்க்கை நிகழ்வைக் கேட்ட நான் என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியாமல் திக்பிரமித்து நின்றேன்.மீண்டும் அவர் கைகள் கூப்பிக் கொண்டு, சித்ராவும் அவள் கணவனும் என்றென்றும் நல்வாழ்வு வாழ வேண்டும் எனப் பிரார்த்திக்க ஆரம்பித்தார். கங்கையையே பார்த்த நான் அது மேலே சலனமின்றி ஓடினாலும் உள்ளே கொந்தளிப்பு இருப்பதைப் போல் பெரியவரும் பார்க்க அமைதியாகத் தெரிந்தாலும் உள்ளே மனக் கொந்தளிப்புடன் இருக்கிறார் என்பதைப்புரிந்து கொண்டேன்.நீண்டபெருமூச்சு கிளம்பியது என்னிடமிருந்து.