கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : கூடா நட்பு - T B R ஜோஸப்

கூடா நட்பு (நிறைவுப்பகுதி)



டி பி ஆர் ஜோஸப் 

வங்கி மேலாளருடைய அறைக் கதவைத் திறந்துக்கொண்டு நுழைந்த பெண் அதிகாரி, ‘அந்த கார்டுல மறுபடியும் ரெண்டு அட்டெம்ப்ட் நடந்துருக்கு மேடம்... அதுல ஒன்னு மெர்ச்சண்ட் சைட்ல நடந்துருக்கு....’

மேலாளர் இது எதிர்பார்த்ததுதான என்பது போல் அதிகாரியை பார்த்தார். ’நா எதிர்பார்த்ததுதான்...  அந்தாள் விவரம் இல்லாதவனா இருப்பான் போலருக்கு... மெர்ச்சண்ட் சைட்ல யூஸ் பண்ணது ஒக்கே ஆனா ஏடிஎம்ல பெர் டே லிமிட் முடிஞ்சிருச்சிங்கறது கூட அந்தாளுக்கு தெரியலையே? நம்ம பேங்க் மாதிரி வேற எந்த பேங்கும் பெர் டே அம்பதாயிரம் வித்ட்றாயல் அலவ் பண்றதில்லையே...’

‘ஆமாம் மேடம்... அதனால நாம ஏதாச்சும் பண்ணணும் மேடம்... அத்தோட ஏடிஎம் செண்டர்ல  அவங்க சீனியர்க்கு எஸ்கலேட் செஞ்சிருப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன்... அப்படித்தான் எங்கிட்ட பேசினவர் சொன்னார்..’

’சரி... நீங்க ராமகிருஷ்ணன் சாரையும் கூப்டுங்க.. அவர் கிட்டயும் டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு ஏதாச்சும் செய்யணும்னா செய்யலாம்...’

பெண் அதிகாரி வெளியில் சென்று அந்த கிளையில் இருந்த மற்ற அதிகாரியையும் அழைத்துவந்தார். அவர் பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற இன்னும் இரண்டு மாதங்களே இருந்தன. சுமார் முப்பது வருட அனுபவமும் இருந்ததால் அவரிடம் ஆலோசனை கேட்காமல் நாற்பது வயதும் கூட நிரம்பாத மேலாளர் முக்கிய முடிவுகளை எடுப்பதில்லை. 

அவர் வந்து இருக்கையில் அமர்ந்ததும் சற்று முன்பு பெண் அதிகாரி கூறியதை விவரித்து விட்டு ‘சொல்லுங்க சார் இப்ப என்ன பண்ணலாம்?’ என்றார்.

அவர் சிறிது நேரம் ஆலோசித்துவிட்டு கூறியது, ‘நம்ம ரீஜனல் ஆஃபீசுக்கு ஃபோன் பண்ணி விஷயத்த சொல்லலாம்... அவங்க பெர்மிட் பண்ணா போலீஸ் கம்ப்ளெய்ண்ட் குடுக்கலாம்... நம்ம ஏரியா எஸ்.ஐ. கூட நம்ம கஸ்டமர்தான்... ஆனா அவங்க ஒரு ரிட்டன் கம்ப்ளெய்ண்ட் குடுத்தாத்தான் இன்வெஸ்டிகேஷன் பண்ணுவாங்க....ஆனா அதுக்கு நம்மக்கிட்ட கஸ்டமரோட ரிட்டன் கம்ப்ளெய்ண்ட் வேணும்... அதனால இப்போதைக்கி எதுவும் செய்யாம இருக்கறதுதான் பெட்டர்னு நினைக்கிறேன்...’

‘நா அவங்க நம்பருக்கு ஃபோன் பண்ண சொன்னேனே சார்?’ என்றா மேலாளர்.

‘ரிங் போய்ட்டே இருக்கு ரெஸ்பான்ஸ் இல்லை..... ரெண்டு மூணு  தரம் கூப்ட்டுட்டேன்... வேணும்னா மறுபடியும் ட்ரை பண்றேன்... அவங்க சொல்றதயும் கேட்டுட்டு மேற்கொண்டு செய்யவேண்டியத பத்தி டிசைட் பண்லாம்..’

‘ஆனா சார்.... இத ஏன் ஒடனே எங்களுக்கு ரிப்போர்ட் பண்லேன்னு ஆரெம் (RM) கேட்டா?’

‘கஸ்டமர்ஸ் ரிட்டன் கம்ப்ளெய்ண்ட் எதுவும் இதுவரைக்கும் குடுக்கலைன்னு சொல்லலாம்.... அந்த மேடம் இங்க வந்தப்போ வீட்ல டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு சொல்றேன்னுதான சொன்னாங்க? I think we will have to wait till they respond.'

மேலாளர் தன் எதிரில் நின்றிருந்த பெண் அதிகாரியை பார்த்தார். ‘Do you have anything to say?'

'இல்ல மேடம்...சார் சொல்றா மாதிரியே செய்யலாம்.’

‘சரி...’ என்ற மேலாளர் ராமகிருஷ்ணனை பார்த்தார். ‘இங்கருந்தே அந்த ஃபோனுக்கு கூப்டுங்களேன் சார்... கனெக்‌ஷன் கிடைச்சதும் ஸ்பீக்கர்ல போட்டுட்டு பேசுங்க.... ஏதாச்சும் ஏடாகூடமா பேசினா நா ரெஸ்பாண்ட் பண்ணிக்கறேன்.’

ராமகிருஷ்ணன் தான் குறித்து வைத்திருந்த எண்ணிற்கு டயல் செய்ய ஒரு சில நொடிகளுக்குப் பிறகு எதிர்முனையில் இருந்து ‘ஹலோ’
என்ற பெண் குரல் கேட்டது. 

ராமகிருஷ்ணன் ‘இது இங்க வந்திருந்த லேடி மாதிரி தான் தெரியுது’ என்று ஒலி எழுப்பாமல் உதடுகளால் பேசினார். மேலாளரும் பெண் அதிகாரியும் ஆமாம் என்பதுபோல் தலையை அசைத்தனர். ராமகிருஷ்ணன் செல்பேசியில் தொடர்ந்தார்..’மேடம் நாங்க இங்க பேங்க்லருந்து பேசறோம்’ 

‘ஓ....சொல்லுங்க.... நாந்தான் டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு சொல்றேன்னு சொன்னேனே?’

‘இல்ல மேடம்....ஒங்க கார்ட வச்சிக்கிட்டிருக்கறவரு மறுபடியும் மறுபடியும் வித்ட்றா பண்ண ட்ரை பண்ணிக்கிட்டே இருக்கார்.... அதான் கூப்ட்டோம்..

‘அந்த கார்டதான் என் பையன் ப்ளாக் பண்ணிட்டேன்னு சொன்னானே?’ 

அறையிலிருந்த மூன்று அதிகாரிகளும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர். ’.அப்போ நாங்க அனுப்புன வெல்கம் கிட் ஒங்க சன் கிட்டதான் டெலிவிரி ஆயிருக்கு.... அப்படித்தான மேடம்?’ என்றார் ராமகிருஸ்ணன் சற்று அதிகாரத்துடன்..

‘இ.... இல்ல சார்.... அத வாங்கினது என் சன் இல்ல.... அவனோட கூட படிக்கறவன்... நா வேலைக்கி போயிருந்த நேரத்துல  வீட்ல அவனுங்க ரெண்டு பேரும் தான் இருந்துருக்காங்க...அந்த பையந்தான் கையெழுத்துப் போட்டு வாங்கியிருக்கான்.... அதனாலதான் டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு சொல்றேன்னு சொன்னேன்.’

உடனே மேலாளர் இடைமறித்தார். ‘ஆனா மேடம் அந்த கையெழுத்த பாத்துட்டும் அது யார்னு தெரியாத மாதிரி ஷவுட் பண்ணீங்களே? அதெப்படி?’

மேலாளரின் குரலில் இருந்த கோபம் எதிர்முனையிலிருந்த பத்மாவை சிந்திக்க வைத்தது. வேணாம்....நாமதான் இறங்கிப் போவணும்... என்று தீர்மானித்தாள்.

‘சாரி மேடம்... தப்புத்தான்... அப்ப இருந்த மைண்ட்செட்ல எமோஷனல் ஆய்ட்டேன்.... இப்போ நோ இஷ்யூ மேடம்... we have recovered the money from that boy....அதனால இந்த விஷயத்த டிராப் பண்ணிறலாம்....we don't intend to pursue this matter.... OK ங்களா?’

ராமகிருஷ்ணன் சரி விட்றுவோம் என்பதுபோல் சைகை காட்ட மேலாளரும் சரி என்பதுபோல் தலையை அசைத்தார். 

‘ஓக்கே மேடம்... ஒங்களுக்கு கம்ப்ளெய்ண்ட் எதுவும் இல்லன்னா.... we will drop the matter....ஆனா ஒண்ணு அந்த கார்ட அந்த பையன் கிட்டருந்து ரிக்கவர் பண்ணிட்டா நல்லது.... அவர் மறுபடியும் எங்கயாச்சும் யூஸ் பண்ணா we will go to the Police... OKவா?’

‘இல்ல... இல்ல... அப்படி எதுவும் நடக்காது.... அத நா பாத்துக்கறேன்...extremely sorry for the inconvenience caused to you...வச்சிடறேன்.’

இணைப்பு துண்டிக்கப்பட ராமகிருஷ்ணன் மேலாளரை பார்த்தார். ‘பாத்தீங்களா? இந்த மாதிரி கேஸ்ங்கள நா நிறைய பாத்துருக்கேன்.... எந்த பேரன்ட்டும் அவங்க பசங்கள விட்டுக்கொடுக்க மாட்டாங்க... இந்த விஷய்த்துல அவங்களோட சன் நிச்சயம் சம்மந்தபபட்டுருப்பார்...’

‘கரெக்ட். . அது நாம காட்டுன குரியர் ரெக்கார்ட பாத்துட்டு அவங்க முகம் போன போக்குலருந்தே தெரிஞ்சிக்க முடிஞ்சது... சன்னோட ஃப்ரெண்டுங்கறது கூட பொய்யா இருக்கலாம்...’ என்று பதிலளித்த மேலாளர் எழுந்து நின்றார். ‘நல்ல நேரத்துல கரெக்டான அட்வைஸ் குடுத்தீங்க சார்... ’

‘எல்லாம் அனுபவம்தான்... இன்னும் நீங்க நிறைய பாக்க போறீங்க.... எதையும் ஆறப் போடறது பெட்டர்... எல்லா விஷயத்துக்கும் ஒரு தீர்வு தன்னாலயே கிடைச்சிரும்....’

அவர் அறையிலிருந்து வெளியேற மேலாளர் தன் எதிரில் நின்றிருந்த பெண் அதிகாரியை பார்த்தார்... ‘சார் சொல்றது ரொம்ப சரி.... experience counts ...இல்ல..?’

‘யெஸ் மேடம்... நா கூட கொஞ்ச நேரத்துல டென்ஷனாய்ட்டேன்....’

மேலாளர் சிரித்தார்...’நீங்க மட்டுமா நானுந்தான்.... சரி... போயி ரிலாக்ஸா மத்த வேலைய பாருங்க... RM கூப்ட்டா நா பாத்துக்கறேன்...’

*********

வங்கியுடன் இணைப்பில் இருக்கும்போதே தன் செல்பேசிக்கு வேறொரு அறிமுகமில்லாத செல்பேசியிலிருந்து அழைப்பு வந்ததை கவனித்திருந்தாள் பத்மா. ஆனால் வங்கியுடனான தொடர்பை துண்டிக்க விரும்பாததால் அதை நிராகரித்தவள் வங்கியுடனான பிரச்சினை தீர்ந்தது என்ற திருப்தியுடன் சற்று முன் அழைத்தது யாராயிருக்கும் என்று பார்த்தாள். 

ஒருவேளை கார்த்திதான் வேறெதாவது ஃபோன்லருந்து கூப்ட்றானோ என்ற நினைப்புடன் அந்த செல்பேசி எண்ணுக்கு தயக்கத்துடன் டயல் செய்தாள். எதிர்முனையிலிருந்து தன்னுடைய கணவரின் குரல் கேட்கவே...  ஐயையோ இவருக்கு விஷயம் தெரிஞ்சிரிச்சி போலருக்கே என்ற பதட்டத்துடன் என்ன செய்வது என தெரியாமல் சில நொடிகள் தடுமாறினாள்...

‘யார் கிட்ட பேசிக்கிட்டிருந்த? ரொம்ப நேரமா எங்கேஜ்டா இருந்தது..? காலேஜ்லதான இருக்கே?’

‘இல்லைங்க... லேசா தலவலிக்கிறா மாதிரி இருந்துது.... ஹாஃபடே லீவ் போட்டுட்டு வீட்டுக்கு வந்துட்டேன்.... கார்த்தி கூடதான் பேசிக்கிட்டிருந்தேன்.’ சட்டெனு மனதில் தோன்றிய பொய்யை உதிர்த்த பத்மா பேச்சை மாற்றும் நோக்கத்துடன், ‘ஏங்க ஒங்க ஃபோன ஏன் எடுக்காம போனீங்க?’

‘ராத்திரி படுத்தப்போ என் பெட்லதான் இருந்துது... காலையில எழுந்து பாத்தா காணம்... நீயும் காலேஜுக்கு போய்ட்டே.... கார்த்தியும் என்னைக்கும் இல்லாம இன்னைக்கி காலையிலயே எங்கயோ போய்ட்டான். எல்லா எடத்துலயும் தேடிப் பாத்துட்டு வந்துட்டேன்... ஒங்க ரெண்டு பேர்ல யாராச்சும் இருந்துருந்தா ஒங்க ஃபோன்லருந்து டயல் செஞ்சி பாத்துருக்கலாம்.....’

‘சரி... எதுக்கு கூப்டீங்க?’

‘எங்க நீ சொல்ல விட்ட? நா இன்னைக்கி ராத்திரி வரமாட்டேன்.... ஃபாரின் கஸ்டமர்ஸ் கொஞ்ச பேர் வந்தாங்கன்னு நேத்து சொன்னேன்ல... அவங்களுக்கு மகாபலிபுரம் பாக்கணுமாம்... நானும் கூட போறேன்.. ஒரு பையன அனுப்பறேன்.. அவங்கிட்ட என் செல்ஃபோனையும் ஒரு நாளைக்கி வேண்டிய என் ட்ரஸ்ஸையும் அப்புறம் பேஸ்ட், ப்ரஷ் எல்லாத்தையும் ஒரு ப்ரீஃப்கேஸ்ல போட்டு குடுத்தனுப்பு.... இன்னும் பத்து பதினஞ்சி நிமிஷத்துல வந்துருவான்...’

இவ்வளவுதானா? நிம்மதியா போச்சி.... நாளைக்கி சாயந்தரம்தான் வருவார் போலருக்கு... அதுக்குள்ள இந்த பிரச்சினைக்கு ஏதாச்சும் சொலுஷன் கிடைச்சிரும்...

‘சரிங்க.... வேறென்ன?’

‘வேற ஒண்ணுமில்லை... வச்சிடறேன்.’

இணைப்பை துண்டித்துவிட்டு பத்மா எழுந்து கணவரின் படுக்கையறையை நோக்கி சென்றாள்..

அடுத்த கால் மணி நேரத்தில் கணவருக்கு தேவையானதை எடுத்து ஒரு சிறிய கைப் பெட்டியில் அடுக்கி வைத்துவிட்டு நிமிரவும் அழைப்பு மணி ஒலிக்கவும் சரியாக இருந்தது. விரைந்து சென்று வாசற்கதவை திறந்தாள். 

‘கம்பெனியிலருந்து வரேன் மேடம்.’ என்றவனிடம் தான் தயார் செய்து வைத்திருந்த கைப்பெட்டியை கொடுத்தனுப்பிவிட்டு அவனை தொடர்ந்து சென்று கேட்டையும் சாத்திவிட்டு திரும்ப வீட்டினுள்ளே அவளுடைய செல்பேசி ஒலிப்பது கேட்டது. கார்த்தியாத்தான் இருக்கும் என்று எண்ணியவாறு ஓடிச் சென்று எடுத்தாள். 

*******

’என்னடா இப்படி சொல்லிட்டே?’ என்றான் கார்த்தி கலவரத்துடன்... ‘நா வேணும்னா ஸ்டேஷன் வரைக்கும் போயி ஒங்கப்பா கிட்ட பேசட்டா?’

அவன் எதிரில் நின்ற சேகர் முறைத்தான். ‘டேய்... இந்த விஷயமா இங்க வந்தீங்கன்னா ஒன் ஃப்ரெண்டதான் முதல்ல அரெஸ்ட் பண்ணுவோம்னு சொல்றப்போ என்னெ என்னடா பண்ண சொல்ற? நீ குடுக்காமயா அந்த கார்ட் அவங்கிட்ட போச்சி? அப்போ இந்த க்ரைம்ல நீயும் கூட்டாளியாம்.... நீ உள்ள போக தயாரா? சொல்லு நானும் வேணும்னா ஸ்டேஷன் வரைக்கும் வரேன்....’

‘இப்ப என்னடா பண்றது? கையில பணத்தோட வீட்டுக்கு போலன்னா.... அம்மாவ ஃபேஸ் பண்ண முடியாதுறா.... தொகை வேற பெருசா போயிருச்சி... இல்லன்னா எங்கயாச்சும் கிடைக்குதான்னு ட்ரை பண்ணி பாக்கலாம்... அந்த தடியன் வேற என் ஃபோன பாத்தாலே கட் பண்றான்....மெசேஜும் குடுத்து பாத்துட்டேன்... ரெஸ்பாண்டே பண்ண மாட்டேங்குராண்டா... இவன் இந்த மாதிரி பண்ணுவான்னு நினைச்சே பாக்கலடா...’ என்று படபடத்த கார்த்தி சட்டென்று ‘டேய் ஒன் ஃபோன குடேன்... இதுலருந்து ட்ரை பண்ணி பாக்கலாம்..’ என்றான்.

‘டேய்... லூசு... எனக்கும் அவன் க்ளாஸ்மேட்தானடா... நானே அவனுக்கு பல தடவ ஃபோன் பண்ணிருக்கேன்... என் நம்பரும் அவன் காண்டாக்ட் லிஸ்ட்ல இருந்தா?’

‘எதுக்கும் ட்ரை பண்ணி பாக்கலாண்டா... ஒனக்கு இந்த விஷயம் தெரியுங்கறது அவனுக்கு தெரிஞ்சிருக்காதே.’

‘சரி....என்னமோ பண்ணு...’ என்ற சேகர் தன்னுடைய செல்பேசியை குடுத்தான். ‘எதுக்கும் ஏர்டெல் நம்பர்லருந்து டயல் பண்ணு.... இந்த நம்பர் அவங்கிட்ட இல்லாம இருந்தாலும் இருக்கலாம்... சாதாரணமா அவுட்கோயிங் காலுக்கு ஜியோ நம்பர்தான் நா யூஸ் பண்ணுவேன்.. அவன் எடுத்தான்னா எங்கிட்ட குடுத்துரு நா பேசிக்கறேன்... உன் குரல் கேட்டதும் கட் பண்ணாலும் பண்ணிருவான்.’

அவர்கள் எதிர்பார்த்ததுபோலவே எதிர்முனையிலிருந்து சிதம்பரத்தின் குரல் கேட்டது. உடனே சேகர் அதை வாங்கி, ‘டேய் எங்கருக்கே?’ என்றான்.

ஒரு சில நொடிகள் தாமதித்தே சிதம்பரத்தின் பதில் வந்தது...’டேய் துரோகி...ஒங்கப்பா இன்ஸ்பெக்டர்ங்கற கெத்த எங்கிட்டவே காமிச்சிட்ட இல்ல?’

சேகர் ஒரு புன்னகையுடன் கார்த்தியை பார்த்தான். சக்சஸ் என்று கட்டை விரலை உயர்த்தி காட்டியவாறே, ‘என்ன சொல்ற? புரியல?’

‘டேய் நடிக்காத. இப்பத்தான் ஒங்கப்பா ஃபோன் வந்துது.... உங்கூட அந்த துரோகியும் நிக்கிறானா? அவனே கார்ட குடுத்து எடுறான்னு சொல்லிட்டு....ஒங்கிட்ட போட்டு குடுத்துட்டானா? வச்சிக்கறேண்டா ... ஒங்க ரெண்டு பேருக்கும் இருக்கு.... ஏதோ இப்ப எனக்கு போறாத காலம்.... மாட்டிக்கினு முழிக்கிறேன்.’

‘டேய்... இப்பவும் புரியல...நா சும்மாத்தான் கூப்ட்டேன்....’ என்றான் சேகர் ஒரு விஷம புன்னகையுடன். 

‘வேணாம்டா.. கடுப்படிக்காத.... ஒன் பக்கத்துல நிக்கிறவன்கிட்ட சொல்லு.... எடுத்த காச அவன் வீட்ல போயி குடுக்கறதுக்குத்தான் போய்கிட்டிருக்கேன்....’

சேகரின் பதிலுக்கு காத்திராமல் இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது,

‘டேய் எங்கப்பா ஒண்ணும் பண்ண முடியாதுன்னு சொல்லிட்டு அவன கூப்ட்டு மிரட்டியிருக்கார் போல...பய மிரண்டு போய் பணத்தோட ஒங்க வீட்டுக்குதான் போய்கிட்டிருக்கான்... வா போலாம்...’ என்றவாறே சேகர் தன் வாகனத்தில் ஏறினான். 

கார்த்தி தன் தாயின் செல்பேசி எண்ணை டயல் செய்து, ‘அம்மா சிதம்பரம் பணத்தோட அங்கதான் வந்துக்கிட்டிருக்கான். அவன் பேசினதுலருந்து அவன் ரொம்ப கோவமா இருக்கான் போலருக்கு... உங்கக் கிட்ட மரியாதை இல்லாம நடந்துக்கவும் சான்ஸ் இருக்கு. நீங்க எதுக்கும் வாச கதவ மூடியே வச்சிருங்க... கேட் மட்டும் தொறந்திருக்கட்டும்.... அவன் கிட்ட எதுவும் பேசாதீங்க... ‘ 

பத்மா சரி என்றதும் கைப்பேசியை அணைத்து சேகருடன் இணைந்து  வீடு நோக்கி புறப்பட்டான்.. 

********

காவல் ஆய்வாளர் தனபால் தன்னுடைய மகன் சேகரிடமிருந்து வந்த அழைப்பை துண்டித்த கையோடு தன் எதிரில் நின்றிருந்த காவலரை பார்த்தார். 

‘யோவ் ரெண்டு மூணு மாசத்துக்கு முன்னால ஒரு சீட்டிங் கேஸ்ல அப்பா, புள்ள ரெண்டு பேர அரெஸ்ட் பண்ணமே.... அந்த கேஸ் ஃபைல்ல சிதம்பரம்கற பேர்ல செல்ஃபோன் ஏதாச்சும் நோட் பண்ணியிருக்கமான்னு பாரு?’ 

அவர் என்ன சொல்கிறார் என்பதே விளங்காதவன் போல் காவலர் விழிக்க ஆய்வாளர் கடுப்பானார். ‘ஒனக்கு எல்லாத்தையும் டீட்டய்லா சொல்லணும்யா... நீ போயி ரைட்டர் ஏகாவ வரச் சொல்லு....’

அவன் உடனே ஓடிப்போய் ஏகா என்கிற ஏகாம்பரத்தை அழைத்து வந்தான். ஆய்வாளர், ‘அதான்யா அந்த சீட்டிங் கேஸ்ல...’ என்று சொல்வதற்கு முன்பே ஏகாம்பரம், ’இதோ பாக்கறேன் சார்.’ என்று பதிலளித்துவிட்டு சென்று அடுத்த சில நிமிடங்களில் கேஸ் கோப்புடன் வந்து நின்றார். ‘இருக்கு சார்.... டயல் பண்ணி தரவா?;’

’இப்படி இருக்கணும்யா? மசமசன்னு நிக்காம இவர பாத்து கத்துக்கோ.’ என்று மற்ற காவலரிடம் எரிந்து விழுந்த ஆய்வாளர், ‘நீங்க நம்பர சொல்லுங்க...’ என்றார் ஏகாம்பரத்திடம்.

அவர் டயல் செய்து முடித்த அடுத்த விநாடியே எதிர்முனையிலிருந்து சிதம்பரத்தின் குரல் ஒலித்தது. ‘எங்கடா இருக்கே?’ என்றார் தனபால் அதிகாரத்துடன். 

‘என்ன சார்? நா எதுவும் பண்ணலையே?’

தனபால் உரக்க சிரித்தார். ‘ஆமா... தப்பு பண்ணாமத்தான் நா ஒன்னெ கூப்ட்டு குசலம் விசாரிக்கறனாக்கும்? நீங்கல்லாம் திருந்தவே மாட்டீங்களாடா? பெய்ல வந்து முழுசா ரெண்டு வாரம் கூட ஆவல... அதுக்குள்ள ஒன் வேலைய ஆரம்பிச்சிட்ட இல்ல?’

‘என்ன சார் சொல்றீங்க? புரியல!’

‘வேணாம் கடுப்படிக்காத.... ஒன்மேல ,’...............' ஏரியா ஸ்டேஷனுக்கு அந்த ஏரியாவுலருக்கற பேங்லருந்து ஒரு கம்ப்ளெய்ண்ட் போயிருக்கு.... இன்னொருத்தர் அக்கவுண்ட்லருந்து அவங்க டெபிட் கார்ட யூஸ் பண்ணி அம்பதாயிரம் எடுத்திருக்கியாமே.... ஒன் மூஞ்சி ஏடிஎம் கேமராவுல தெரியுதாம்... போயி பாக்கறியா?’

சிதம்பரம் அதிர்ந்து போனான்..... அதுக்குள்ள கண்டுபுடிச்சிட்டானுங்களா? அவனுக்கு சட்டென்று நினைவுக்கு வந்தது... இது சேகர் வேலையாத்தான் இருக்கும்... தனபால் சேகரின் தந்தை என்பது சிதம்பரத்திற்கு தெரியும்... கார்த்திதான் அவன் மூலமா இவர் கிட்ட சொல்லியிருப்பான்.... திருட்டு பசங்க... கூட இருந்தே குழி பறிச்சிட்டானுங்க... எங்கிட்ட குடுக்கறா மாதிரி குடுத்துட்டு இந்த கார்த்தி பய..... இவர முதல்ல டீல் பண்ணிட்டு அப்புறம் அவனுங்கள பாத்துக்கலாம்...

‘என்னடா சைலண்டாய்ட்டே.... இவ்வளவு சீக்கிரமா மாட்டுவோம்னு நினைச்சி பாக்கல இல்ல? பணத்த என்ன பண்ணே.? வச்சிருக்கியா இல்ல....’

’இல்ல சார்...’ என்றான் சிதம்பரம் அவசரமாக.... ‘எங்கிட்டதான் சார் இருக்கு.....என் ஃப்ரெண்டு கார்த்தின்னு ஒருத்தன் சார்... அவங்கப்பா அக்கவுண்ட்லருந்துதான் எடுத்தோம்... அவந்தான் ஐடியாவும் குடுத்து கார்டையும் குடுத்தான்.’ மவனே என்னையா மாட்டி விடற../ நீயும்தான இதுல கூட்டாளி? என்று மனதுக்குள் கார்த்தியை கருவினான்.

‘டேய்...... அத நா பாத்துக்கறேன்.... மரியாதையா எடுத்த பணத்த அவங்க வீட்ல குடுத்துட்டு அவங்க வீட்லருந்தே எனக்கு ஃபோன் பண்ற. இன்னும் ஆஃபனவர்தான் ஒனக்கு டைம்...’ இணைப்பை துண்டித்துவிட்டு தன் எதிரில் நின்றிருந்தவர்களை பார்த்தார். ‘இவன் கேஸ் மறுபடியும் எப்பய்யா ஹியரிங்?’

’அடுத்த வாரம் சார்’ என்றார் ஏகாம்பரம்.

‘சட்டுபுட்டுன்னு முடிச்சி அவனெ கொஞ்ச நாளைக்கி உள்ள வைக்கணும்... காலேஜ் படிக்கற பையனாச்சேன்னு பெயில்ல விட்டு வச்சா... அவன் பண்ற வேலைய பாத்தியா.... ? எங்கிட்டவே லா பேசறான்..... நீங்க ஒன்னு பண்ணுங்க... நம்ம ஏபிபிக்கு (APP - Asst Public Prosecutor) போன் போட்டு அடுத்த தடவையும் வாய்தா வாங்காம கேச முடிக்க சொன்னேன்னு சொல்லுங்க.. போங்க...’

**********

சேகரும் கார்த்தியும் கார்த்தியின் வீட்டை நெருங்குவதற்கு  சற்று தொலைவிலிருந்தே தன்னுடைய தாய் வாசலில் நிற்பதை கார்த்தி பார்த்துவிட்டு வாகனத்தின் வேகத்தை கூட்டினான்.

‘என்னம்மா எதுக்கு வெளியில வந்து நிக்கிறீங்க?’ என்றான் படபடப்புடன்..

‘உள்ள வா... சொல்றன்...’ என்று பதிலளித்துவிட்டு வாசலை நோக்கி நடந்த பத்மா திரும்பி சேகரை பார்த்தாள். ’நீயும் வாப்பா...’

மூவரும் வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர். நுழைந்ததுமே ஹாலில் இரண்டாயிரம் ரூபாய் நோட்டுகள் டீப்பாயில் கிடந்ததை கார்த்தியும் சேகரும் கவனித்தனர். ‘சிதம்பரம் வந்திருந்தானாம்மா?’ 

‘ஆமாடா அத ஏன் கேக்கற?’

‘ஏன் என்னாச்சி?’

‘குடிச்சிருப்பான் போலருக்கு... நீ சொன்னா மாதிரியே வாச கதவ சாத்தியே வச்சிருந்தது நல்லதா போச்சி.... வெளியிலயே நின்னு பணத்த ஜன்னல் வழியா வீசி எறிஞ்சிட்டு போய்ட்டான்.... போற வழியில திரும்பி, ’இருக்கு ஒன் புள்ளைக்கி’ ன்னு சொல்லிட்டு நீ குடுத்திருந்தியே அந்த கார்டையும் ரெண்டா மடிச்சி தூக்கி எறிஞ்சிட்டு போயே போய்ட்டான்.... பணம் திருப்பி கிடைக்கணுமே வேண்டிக்கிட்டு இருந்த எனக்கு இப்ப அவன் ஒன்னெ ஏதாச்சும் செஞ்சிருவானோங்கற கவலைதாண்டா பெருசா இருக்கு... இப்படிப்பட்ட ஒருத்தன் கூட எப்படிறா ஒன்னால ஃப்ரென்டா இருக்க முடிஞ்சது?’

‘அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் ஆவாதும்மா.... நா இத அப்பாக்கிட்ட சொல்லி டீல் பண்ணிக்கறேன்.. நீங்க கவலப்படாம இருங்க...’ என்று அவளை சமாதானப்படுத்திய சேகர் ‘டேய் எதுக்கும் ரெண்டு மூணு நாளைக்கு காலேஜ் பக்கம் வராத... அவன் இங்க வந்து செஞ்சிட்டு போனத நா அப்பாக்கிட்ட சொல்லி இத நல்லபடியா முடிக்க பாக்கறேன்.,,,, என்ன? நா வரேன்’ என்று கார்த்தியிடம் கூறிவிட்டு வெளியேறினான்..

கார்த்தி கலவரத்துடன் சோர்ந்து அமர்ந்திருந்த தன் தாயின் தோள்களை தொட்டான். ‘அம்மா.... உமா வர்ற நேரத்துல நீ இப்படி டல்லா இருந்தா அவளுக்கு விஷயம் தெரிஞ்சிரும்...அப்புறம் வேற வினையே வேணாம்... இனி நீ சொல்ற மாதிரியே நடந்துக்கறேம்மா.....எழுந்திரும்மா....’

முகத்தை துடைத்துக்கொண்டு எழுந்த பத்மா, ‘நீ சொல்றதும் சரிதான்....உமாவுக்கு இந்த விஷயம் தெரியவே கூடாது.... இந்த பணத்த எடுத்து பீரோவுல வை... நாளைக்கி முதல் வேலையா பேங்க்ல கொண்டு போயி கட்டிரு...’

‘சரிம்மா...’ என்றவாறு டீப்பாயில் கிடந்த பணத்தை சேகரித்துக்கொண்டிருந்த கார்த்தியை பார்த்தாள் பத்மா, ‘மறுபடியும் ஏதாச்சும் கோல்மால் பண்ணாம கட்டிருவியா?"

கார்த்தி புன்னகையுடன் தன் தாயை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.... ’இதுலருந்து ஒரு அஞ்சாயிரம்.....’ என்று இழுத்தான் விஷமத்துடன்..

அவனை அடிக்க கையை ஓங்கிய பத்மா அவன் முகத்தில் தெரிந்த விஷம புன்னகையை பார்த்து அவளும் சிரித்தாள்.... ‘நீ திருந்தவே மாட்டியாடா? போயி ஒழுங்கு மரியாதை பணத்தை கட்ற வழிய பாரு.... நா போயி காப்பி போடறேன்... தல வலிக்குது.....’

பத்மா சமையலறையை நோக்கி நடக்க கார்த்தி பணத்தையும் ஹாலின் ஒரு மூலையில் கிடந்த உடைக்கப்பட்ட டெபிட் கார்டையும் எடுத்துக்கொண்டு தன் தந்தையின் படுக்கையறையை நோக்கி நடந்தான்....

***********


(நிறைவு)