சிறுகதை : அன்பில் விளைந்த நல் ரோஜா - துரை செல்வராஜூ

 அன்பில் விளைந்த நல் ரோஜா..

- துரை செல்வராஜூ -

***********

விடிந்தும் விடியாத இளங்காலைப் பொழுது..

சென்னை சர்வதேச விமான நிலையத்தின் வெளி வாசல்..

வளைகுடா நாடுகளின் அனைத்து நகரங்களில் இருந்தும் வரிசையாக வந்து - இறங்கிக் கொண்டிருந்த  விமானங்களில் இருந்து மகிழ்ச்சிப் பிரவாகத்துடன்  பயணிகள் வெளியே வந்து கொண்டிருந்தனர்..

பாலை வனத்தில் சிந்தியது போக மீதமிருந்தவை வியர்வையா.. கண்ணீரா!.. - என்று சொல்ல முடியாத நிலையில் அவைகளும் கைப் பெட்டிகளாக உடன் வந்து கொண்டிருந்தன...

" துரும்பா எளைச்சுப் போய்ட்டானே.. எம் புள்ள!.. " பரிதவிக்கும் அன்னையர்கள்..

" ஏம்பா!… தல முடிய ஒழுங்கா வெட்டினா என்ன?.. " - கண்ணாடியை உயர்த்திப் பிடித்தபடி உற்றுப் பார்த்து மகிழும் தந்தையர்கள்..

" வெண் சங்குக் கழுத்தோடு பொன் மாலை அசைந்தாட வைத்த என் அண்ணனே!... " - உள்ளம் உருகும் தங்கைகள்..

" செல்லம்.. அதோ பாருங்கடி அப்பா!.. " - என்று  - பூ முகத்தைத் திருப்பி வழியைக் காட்டினாலும் சூழலைக் கண்டு மிரண்டு தாயின் நெஞ்சில் மிதித்து ஏறி கழுத்தைக் கட்டிக் கொள்ளும் மழலைகள்..

உணர்ச்சிகளின் கொந்தளிப்பாக இருக்கும் அந்தச்  சூழலை விவரிக்க வார்த்தைகளே இல்லை..

" அன்பு.. என்னம்மா!.. இன்னும் அமுதாவைக் காணோம்?.. " - அருகிருந்த மகளை வினவினார் ராமநாதன்...

" இப்போ தாம்பா எமிரேட்ஸ் வந்து எறங்கியிருக்கு!.. " - என்றாள் அன்பு - அன்பரசி..

அன்பரசிக்கு ஆறு வருடம் மூத்தவள் அமுதா..  B.Sc Nursing.. ஒன்றரை வருடம் வளைகுடா நாட்டில் பணி புரிந்து விட்டு இன்றைக்குத் திரும்பி இருக்கின்றாள்...

வசதி மிக்க குடும்பம்..  ஆனாலும் ஆண் துணையில்லாத மாளிகை.. வயதாகி விட்ட தாயைக் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும்.. சக்கர நாற்காலியில் இருந்த இருப்பாகி விட்ட அந்த அம்மையாருக்கு ஆதரவு என்று ஒரே ஒரு மகள்.. ஷபீஃகா அபு கலீல்..

கடல் கடந்த படிப்பினை உடைய ஷபீஃகா பல்கலைக் கழகம் ஒன்றில் உயர்நிலை அலுவலர்.. தாயின் உடல் நலனைக் கண்காணித்து நாளும் உயர் மருத்துவர்களுக்குத் தெரிவித்து அவர்கள் கொடுக்கும்  மருந்து மாத்திரைகளை வேளை தவறாமல் கொடுப்பதற்கும் மேற்கொண்டு கவனித்துக் கொள்வதற்காகவும் நல்லதொரு நர்ஸைத் தேடிய போது கைகளில் கிடைத்தவள் தான் அமுதா..

முதுமை எய்தியிருந்தவரது உடல் நலனைக் கவனித்துக் கொள்வதற்கு மட்டுமே அமுதா.. மற்ற பணிகளுக்கு வேறு வேறு பெண்கள்...

மாதாந்திரச் சம்பளம் கை நிறைய  கொடுத்து -  தன் தாயையும் அமுதாவின் கையில் ஒப்படைத்திருந்தார் மேடம் ஷபீஃகா... 

அதுவும் ஆயிற்று ஒன்றரை வருடம்..

ஒரு மாதத்துக்கு முன் அவரது தாயார் இவ்வுலகில் இருந்து விடை பெற்றுக் கொள்ள அமுதா அங்கிருந்து புறப்பட வேண்டியதாயிற்று...

சம்பள பாக்கி என்று எதுவும் இல்லை.. ஆனாலும்  புறப்படும் வேளையில் ஒரு லட்ச ரூபாய்க்கான டிராப்டைக் கையில் கொடுத்து ஐந்து பவுன் சங்கிலியைக் கழுத்தில் அணிவித்து அமுதாவைக் கட்டித் தழுவி மேடம் ஷபீஃகா வாழ்த்திய போது அமுதாவின் கண்கள் ஆறாகப் பெருகி வழிந்தன..

***

" அப்பா.. அப்பா.. அதோ அக்கா!.. "

" எங்கேம்மா?... " - ராமநாதனின் விழிகள் ஆவலுடன் தேடின...

" அதோ ஸ்கை புளூ சுடிதாரில் வர்றாளே!.. "

" அக்கா!.. " - என்றபடி துள்ளி ஓடிய அன்பரசி - டிராலியுடன் வந்து கொண்டிருந்த அமுதாவைக் கட்டிக் கொண்டாள்...

அன்பு மகளின் உருவம் தெளிவாகத் தெரியவில்லை.. என்றாலும் கண்களில் வழிந்த நீரைத் துடைத்துக் கொண்டார் ராமநாதன்..

அப்பா!.. - குரல் தழுதழுக்க அருகில் வந்தாள் அமுதா..

தெரிகின்றாள்.... இப்போது நன்றாகத் தெரிகின்றாள் அமுதா..

" நல்லாயிருக்..."  - தொடர்ந்து பேச முடியாதபடிக்கு குரல் உடைந்து அழுகை பீறிட்டது அவருக்கு..

" நான் தான் வந்துட்டனே.. அப்பா!.. "

தோளில் சாய்ந்து கொண்ட மகளின் உச்சியை வருடி நெற்றியில் முத்தமிட்டார்...

இருபத்தாறு வருடங்களுக்கு முன்பு மழலை என்று கைகளில் கொடுக்கப்பட்ட மலர்க் கொத்து..

" என் மகள்.. என் மகள்!.. "

கண்களில் திரண்ட நீர் ராமநாதனின் கன்னங்களில் வழிந்தது..

***

கண்ணாடியில் வழிகின்ற நீரை ' விருக்..விருக்.. ' - என்று வைப்பர் துடைத்து விட - மழையினூடாக விரைந்து கொண்டிருந்தது அந்த வாகனம்..

சென்னையிலிருந்து புறப்படும் போது நன்றாகத் தான் இருந்தது வானம்... தாம்பரத்தைக் கடக்கும் போது திரண்டு வந்து மூட்டமிட்ட மேகங்கள் பெருங்களத்தூரை நெருங்குவதற்குள் பொழிந்து விட்டன.. 

மழை.. மழை.. பலத்த மழை..

அமுதாவின் தோளில் சாய்ந்திருந்த அன்பரசி அப்படியே தூங்கி விட்டாள்..

" ராத்திரி முழுக்க தூங்கலை.. உன்னைப் பத்தியே பேசிக்கிட்டு வந்தா!... "

அமுதா மௌனமாக இருந்தாள்...

ராமநாதன் தொடர்ந்தார்..

" தாயில்லாப் புள்ளயாப் போனாலும் ஒலகத்தைப் புரிஞ்சுகிட்டா... நீ அனுப்பி வைக்கிற டிரஸ்ஸைப் போட்டுக்கிட்டு கடிகாரத்தைக் கட்டிக்கிட்டு அவ்வளவு

சந்தோசப்படுவா.. "

தாயில்லாப் பிள்ளை என்றதும் அமுதாவின் நினைவுகள் பின்னோக்கிச் சென்றன...

அப்போது அவளுக்கு பத்து வயது... ஏதோ விஷ ஜூரம் என்று அம்மாவை தர்மாஸ்பத்திரியில் சேர்த்தார்கள்..  அடுத்த சில மணி நேரத்தில் எல்லாம் பழங்கதை ஆகிப் போனது..

தாயில்லாமல் பிள்ளைகள் வளர்வது கடினம்... அதிலும் பெண் பிள்ளைகள் என்றால் சொல்லவே வேண்டாம்...

ஏதோ இரண்டு பக்கமும் ராசியாக இருந்ததால் தாத்தா பாட்டி வீட்டில் வளர்வது சுலபம் ஆயிற்று.. நல்லபடியாக பேத்திகளை வளர்த்து ஆளாக்கி விட்டோம் என்ற நினைப்புடன் பெரியவர்கள் போய்ச் சேர்ந்தார்கள்...

' படிக்க வைத்து ஆளாக்கி விட்ட அவர்களுக்கு - கை நிறையச் சம்பாதித்தும்  ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் போயிற்றே!.. ' - என்ற வருத்தம் அமுதாவின் மனதைக் கருங்கல்லாக அழுத்தும்...

ஒருவாறு சுதாரித்துக் கொண்டாள் அமுதா..

" மேலே அவளுக்கு என்ன செய்யலாம்.. ன்னு இருக்கீங்க அப்பா?.. "

" என்னமோ டிசைனிங் படிக்கப் போறேன்னு சொன்னா.. அதெல்லாம் இருக்கட்டும்... முதல்ல உங்கல்யாணத்தை முடிச்சிட்டுத் தான் மத்தது எல்லாம்!.. கணேசன்கிட்டே சொல்லியிருக்கேன்... ரெண்டு நாள்ல ஜாதகத்தோட வருவான்.. " என்றபடி சாலையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்...

மழை இன்னும் விடவில்லை..

செங்கல்பட்டை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்..

விழித்துக் கொண்ட அன்பு - " அக்கா.. உன்னைப் பார்த்ததும் அக்கம் பக்கத்து அரட்டைக் கச்சேரிகள் எல்லாம் வருவாங்க.. பட்டும் படாம பேசி அனுப்பிடு!.. காரை வீட்டுக்காரங்க அவங்க மகளுக்கு விசா கேட்டு வருவாங்க.. அதெல்லாம் ரொம்ப கஷ்டம்... ன்னு சொல்லி அனுப்பிடு!.. " - என்றாள்..

" ஏம்மா?.."

" அவங்க எல்லாம் உன்னைப் பத்தி என்னென்னமோ... "

" அதெல்லாம் விடுடா செல்லம்!.. "

அக்காவை இடைமறித்த அன்பரசி -

" இருந்தாலும் நாக்குல நரம்பில்லாம.. " - என்றாள்..

" அன்பு!.. காய்க்கிற மரம் தான் கல்லடி படும்.. அவங்க தான் அறியாமப் பேசுறாங்க.. ன்னா நாமும் அப்படிப் பேச முடியுமா?.. அவங்களோட போராடிக்கிட்டு இருக்கிறதுக்கு இது நேரம் இல்லை.. நம்மச் சுத்தி இருக்கிறவங்களுக்காக ஒரு பெட்டி நிறைய சாக்லேட்டும் சின்னச் சின்ன கிப்டுகளும் வாங்கியிருக்கேன்.. நீயே உங்கையால எடுத்துக் கொடு!.. அவங்களுக்கே வெக்கமாயிடும்!.. "

" என்னக்கா நீ!.." - அன்பரசி அலுத்துக் கொண்டபோது,

' கிணு.. கிணுங்.. ' - என்றது அலைபேசி..

சட்டென எடுத்துப் பார்த்தவள் - "அக்கா இது என்ன அங்கே உள்ள  நம்பர்?.. " - என்றபடி அமுதாவிடம் நீட்டினாள்..

" மேடம் பேசறாங்க.. நான் தான் நம்பர் கொடுத்துட்டு வந்தேன்!.. " அலைபேசியைக் கையில் வாங்கிய அமுதா மகிழ்ச்சியானாள்..

" வணக்கம்..மா.. நல்லபடியா வந்து சேர்ந்து விட்டேன்.. ஊருக்குப் போய்க் கொண்டு இருக்கிறேன்.. இங்கு காலையில் இருந்து மழையாக இருக்கிறது!.. "

-என்று ஆங்கிலத்தில் ஆரம்பித்து பத்து நிமிடங்கள் கழித்து முடித்தாள்..

" என்னம்மா சேதி?.. " ராமநாதன் வினவினார்..

" நான் சொல்றேம்பா!..  அக்காவை மறுபடியும் அங்கே வரச் சொல்றாங்க!.." - என்றாள் அன்பரசி..

திடுக்கிட்டார் ராமநாதன்..

எங்க மேடத்தோட பிரண்டு... லண்டனுக்குப் போய் ஒரு மாசம் ஆச்சு..நேத்து ராத்திரி தான் திரும்பி இருக்காங்க... "

ஒரு விநாடி நிறுத்தினாள்...

" அவங்க அம்மாவையும் நான் தான் பார்த்துக்கணுமாம்.. கடவுள் துணையோட அவங்க இருக்கப் போறது இன்னும் ஏழெட்டு மாசம் தான்.. "

" வரச் சொல்லி கட்டாயப் படுத்துறாங்களா?.. "

" அதெல்லாம இல்லை... இருக்கிற கொஞ்ச நாள் அம்மா  நிம்மதியா இருக்கட்டும்!.. ன்னு அவங்க நெனைக்கிறாங்க..."

" நீ என்னம்மா சொன்னே?.. "

" நான்  எங்க மேம்' கிட்டே ஊருக்குப் போனதும் எனக்குக் கல்யாணம் ..ன்னு சொல்லி இருந்தேன்.. அதனால வரச் சொல்லிக்  கூப்புடுறதுக்கு அவங்களுக்கு யோசனை.. ஆனாலும் என்னை  எதிர்பார்க்கிறாங்க!.. "

" இன்னைக்கு இவங்க.. நாளைக்கு வேறொருத்தங்க.. இப்படியே போனா இதுக்கு முடிவு?.. "

" பாசத்துக்கும் நேசத்துக்கும் ஏதப்பா முடிவு!.. "

அமுதாவின் முகத்தில் மெல்லிய புன்னகை..

சாலை தெளிவாக இருந்தது..

வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்த காரின் கண்ணாடியில் மழைத் துளிகள் இல்லை.. 

ஆனாலும் ராமநாதனின் கன்னங்களில் நீர்த் துளிகள்..

எதனால் அவை என்று தெரிய வில்லை...

***