நின்றுபோகட்டும் இந்தநொடி

 இனி இரண்டாவது சம்பவத்துக்கு வருகிறேன்.

இரண்டாவது சம்பவம் என்று சொல்லி இருந்தேன் அல்லவா...  அதற்கு வருவோம்.

அட்சதை போடும் வைபவம் பற்றி போன வாரமும் பேசி இருந்தோம்.  அதேதான் இது.  கொஞ்சம் வித்தியாசமாய்!

எத்தனை சமயங்களில் நீங்கள் அசடு வழிந்திருக்கிறீர்கள்?  அன்று என் முறை!

​அந்த விழாவில் நான் வழக்கம்போல முன்னாலும் இல்லாமல், பின்னாலும் இல்லாமல் மையமான ஓரிடத்தில் அமர்ந்திருந்தேன்.  எப்போதும் போல எழுந்து இங்குமங்கும் செல்ல வசதியாக ஓர ஸீட்.  

அதுவரை வந்திருந்தவர்களை பார்த்து, கைகுலுக்கி, நலம் விசாரித்து பின்னர்தான் அங்கு செட்டிலாகி இருந்தேன்.  பாஸ் அதேபோல குசல விசாரிப்புகளுக்குப் பின் மேடையில் இருந்தவர்களுக்கும், சம்பந்தப்பட்ட உறவுகளுக்கும் சிறு உதவிகள் புரிந்து கொண்டிருந்தார்.

ஒரு இடைவெளியில் என்னிடம் வந்தார். அருகே அமர்ந்து கொண்டார்.  அந்த நேரம் பார்த்து எனக்கு ஆபிசிலிருந்து ஒரு ஃபோன்கால்.  பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

என்னிடம் நீட்டப்பட்ட பாதாம்பாலை சுவைத்தபடியே பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.

அருகில் அமர்ந்திருந்த பாஸ் ஏதோ ஜாடை காட்டிக் கொண்டிருந்தார்.  பாதாம் பாலுக்காகத்தான் ஜாடை செய்கிறார் என்று எண்ணி முதலில் அசட்டையாய் கையில் இருந்த கப்பைக் காண்பித்தவன், அவர் பார்வையின் சூடு கண்டு, கவனம் கலைந்தேன்.

அவர் காட்டிய திசையில் இரண்டு மூன்று வரிசைகள் தள்ளி சாஸ்திரிகளின் உதவியாளர் எல்லோருக்கும் அட்சதை விநியோகம் செய்து கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தார்.

இங்குதான் வருவாரே என்று காத்திருந்தால், திடீரென கவனித்தபோது அவரைக் காணோம்.  என் கவனமின்மையால் பாஸ் கொஞ்சம் அதிருப்தியில் இருந்தார் என தெரிந்தது.  என்னவென்றால்,

நடுவிலேயே உதவியாளருக்கு மேடையிலிருந்து அழைப்பு வந்திருந்திருக்கிறது.  இவர் 'அட்சதை விநியோகம்' என்று ஜாடை காட்டியும், அவர் தேவை மேடையில் அவசியமானதாக இருந்திருக்கிறது.  எனவே அவர் கிளம்ப, வரிசையில் அமர்ந்திருந்த விருந்தினர்களின் ஒருவர் அவரிடமிருந்து அட்சதைக் கோப்பையை வாங்கி விநியோகம் செய்ய ஆரம்பித்திருக்கிறார்.  சேவை!

"மேடையில் 'வடு' நமஸ்காரம் பண்ணப்போகிறான்..    நம்ம கைக்கு இன்னும் அட்சதை வரல்லே...  வாங்கிட்டு வாங்க..  நான் முன்னால போறேன்..."

நான் போனில் பேசியபடியே முன்னேறி அங்கு அட்சதை விநியோகிப்பாளரைக் காணாமல் திகைத்து, பின்னர் அவர் அப்படியே பெண்கள் வரிசைக்குள்ளும் புகுந்து புறப்பட்டுக் கொண்டிருந்ததை பார்த்தேன்.  

இந்த இடைவெளிக்குள் ஆபீஸிலிருந்து ஏகப்பட்ட ஹலோக்கள் போன் வழியே தெறித்து விழுந்து கொண்டிருந்தன.  அங்கு ஒரு சங்கடம்.  உடனே அட்டென்ட் செய்யப்படவேண்டிய சங்கடம்.  அலுவலகத்தில் என்ன பிரச்னை என்பது எனக்கும் தெரிந்திருந்ததால் அதைத் தீர்க்க வேண்டிய அவசரம்..

"ஸாரி..  நடுல இங்க கொஞ்சம் கவனிக்க வேண்டியாதாயிடுச்சு...  சொல்லுங்க..  அந்த மூணாவது அலமாரில தேடினீங்களா?  இல்லைன்னா சதீஷைக் கேளுங்க...  அவருக்குத் தெரிந்திருக்கும்..."

"ஸார்..  ரெஜிஸ்தரையே கேக்கறாரு ஏ ஓ.." - எதிர்முனை.

மறுபடியும் என் கண்கள் துழாவ, ஒரு வரிசையிலிருந்து வெளிவந்து கொண்டிருந்தவரின் முன்னால் அவரை மறித்து நின்று கையைக் குவித்து நீட்டினேன்.  போனில் பேசிக்கொண்டே கையை நீட்டிய என்னை வினோ(ரோ)தமாகப் பார்த்தார் அவர்.

"உங்களுக்கென்ன கஷ்டம்?  கேட்டா கொடுக்க வேண்டியதுதானே?" எதிர்முனைக்கு பதில் சொல்லியபடியே கையை அவர்முன்னே நீட்டி மறுபடி ஜாடையில் வலியுறுத்தினேன்.  கீழே நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த இரு மாமிகள் என்னை அல்லது எங்களை பார்த்த வண்ணம் இருந்தனர்.

அவர் நகர முற்பட, சட்டென மூன்று விரல்களைக் குவித்து அட்சதையை எடுக்கும் முகத்தான் கப்புக்குள் கைவிட்டேன்.   பாதாம் பால் கைகளில் ஒட்ட, கைகளை வெளியே எடுத்து உதறினேன்.

அது கீழே இருந்த மாமியின் அழகான வயலட் பட்டுப்புடைவையில் தெறிக்க, அவர் அதைத் துடைத்தபடியே முறைக்க, 

இப்போது நான் என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்தேன்; அசடு வழிந்தேன்.

சரியாக அதே நேரம் அட்சதை கொடுப்பவர் (அதே போன்றதொரு பேப்பர் கப்பில்) அட்சதையை விநியோகிக்க என்னை நெருங்கி நீட்ட, இப்போது மறுபடி என் கை அவருக்காய் நீண்டதும் பாதாம்பால் காரருக்கும் விஷயம் புரிந்து (நல்லவேளையாய்) புன்னகைத்தார்.

அட்சதைன்னு நினைச்சுட்டீங்களோ..  இருங்க..  கப்பை தூக்கிப் போட்டுட்டு வர்றேன்"  என்றவர் "மாமிதான் பாவம்" என்றார் இலவச வம்பு இணைப்பாய்...

மாமி சிரிப்பதா முறைப்பதா என்று முடிவாகாமல் இரண்டையும் இணைத்து ஒரு மாதிரியாய் முகத்தை வைத்துக் கொள்ள, அட்சதையை வாங்கிய நான் ஆசீர்வாதம் செய்ய மேடைக்கு அருகில் விரைந்தேன். 

அட்சதையை இங்கிருந்தே தூக்கி மேடையை நோக்கி எறியும் அளவு நான் தெரியாதவன் இல்லை!

நடந்ததைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பாஸ் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு "நானெல்லாம் ஃபோன் பேசினாலும் கவனமா இருப்பேன்" என்றபடியே மேடையிலிருந்தே சேகரம் செய்திருந்த அட்சதையை என்னிடம் நீட்டினார்.  என் கையில் வைத்திருந்த அட்சதையை அவரிடம் காட்டி விட்டு ஜோடியாய் சென்று 'வடு'வை ஆசீர்வாதம் செய்தோம்.

இப்படியாகத்தானே ஒரு அசடு வழிந்த அனுபவம் அட்டகாசமாக நடந்தேறியது....

இன்னும் மூன்றாவது சம்பவம் பாக்கி இல்லையா...  வாருங்கள்..

=============================================================

நா.பா.வின் பத்திரிகையுலக வாழ்க்கை என்பது கல்கி வார இதழில் அவர் துணையாசிரியர் பொறுப்பை ஏற்றதோடு தொடங்கியது. 

மதுரை சேதுபதி மேநிலைப் பள்ளியில் ஆசிரியராக நா.பா. இருந்த காலம் அது. அப்போது கல்கி அதிபர் சதாசிவம் அவரது எழுத்தாற்றலை மெச்சி கல்கிக்கு அவரை 1960ல் அழைத்தார் நான்கு ஆண்டுகள் கழித்து கல்கியிலிருந்து விலகும்போது நா.பா.வுக்கு சதாசிவத்திடம் மனத்தாங்கல் ஏற்பட்டது உண்மை. தமது பணி நீக்கம் தொடர்பான விஷயங்களைத் தாமரை இதழில் அவர் காட்டமாக எழுதி வந்ததும் உண்மை. ஆனால் இந்த மனக் கசப்பெல்லாம் பின்னாளில் மங்கி மறைந்தே போனது. தாம் தினமணி கதிர் ஆசிரியப் பொறுப்பை ஏற்றபோது, சதாசிவம் அவர்களையும் அவரது துணைவியார் எம். எஸ். சுப்புலட்சுமி அவர்களையும் நேரில் சென்று வணங்கி ஆசிபெற்று வந்தார் நா.பா. அவ்விருவர் மேலும் நா.பா.வுக்கு இருந்த மதிப்பும் மரியாதையும் அளவில்லாதது. தமது எழுத்துலகப் புகழுக்கு சதாசிவம் அவர்கள் தான் மூலகாரணம் என்ற நன்றியுணர்ச்சியும் நா.பா.வுக்கு இறுதி வரை இருந்தது.

நா. பா. வின் புகழ்பெற்ற நாவல்களெல்லாம் கல்கியில் தான் வெளிவந்தன. கல்கியில் பணிபுரிந்தபோதும் சரி, கல்கியை விட்டு விலகிய பிறகும் சரி, அந்த இதழ் அவரது எழுத்துக்குத் தொடர்ந்து ஆதரவு கொடுத்து வந்தது. குறிஞ்சி மலர், பொன்விலங்கு, பாண்டிமாதேவி, சத்தியவெள்ளம், துளசிமாடம் எனப் பலப்பல படைப்புகளை நா. பா. கல்கியில் எழுதினார். தீரன் என்ற புனை பெயரில் பல அரசியல் விமர்சனங்களை எழுதினார். கல்கிக்கும்

நா.பா.வுக்கும் இருந்த எழுத்துறவைத் தமிழ் வாசகர்கள் ஆர்வத்தோடு வரவேற்றார்கள்.

நா.பா.எழுத்து பிற பத்திரிகைகளில் இடம் பெற்றபோது கிடைத்த புகழை விடக் கல்கியில் இடம் பெற்றபோது கிடைத்த புகழ் கூடுதல் என்பதும் உண்மைதான்.

கல்கி வாசகர்கள் நா.பாவின் எழுத்துப் பாணிக்குப் பெரிதும் பழகியிருந்தார்கள். அதை மதித்துப் போற்றினார்கள்.

நா பா.வின் எழுத்துக்கு கல்கி இதழ் மிக அதிக விளம்பரம் கொடுத்து அவரைப் பெருமைப்படுத்தியது. அவரது தொடர்கதைகள் வெளிவரும்போது, தொடர்கதைக் காட்சிகள் கல்கி அட்டையை வண்ணப் படங்களாக அலங்கரித்தன. அவரது தொடர்கதை தொடங்குவதை அறிவிக்கும் வண்ணப் போஸ்டர்கள் தமிழகமெங்கும் சுவர்களை அலங்கரித்தன.

கல்கி பத்திரிகை மூலம் நா. பா. பெற்ற பெரும்புகழே அடித்தளமாக அமைந்து அவரது இலக்கிய வாழ்க்கையை நிலை நிறுத்தியது என்று சொல்வது மிகையாகாது.

பின்னாளில் தீபம் இதழாசிரியராகவும், தினமணி கதிர் இதழாசிரியராகவும் மாபெரும் படைப்பாளியாகவும் அவர் உயர்த்தோங்கிச் சாதனை புரிந்ததற்கெல்லாம் ஆதாரமாக அமைந்தது அவரது கல்கி வாழ்வு எனலாம்.

- திருப்பூர் கிருஷ்ணன்

நன்றி: மதுரை தமிழ் இலக்கிய மின்தொகுப்பு திட்டம்.  நன்றி R கந்தசாமி ஸார்.

=======================================================================================================

நம்மால் அடுத்தவர் கண் கலங்கினால், அதனால்  நமக்கு சந்தோஷம் ஏற்படுகிறது என்றால், 'கொடுமைக்காரன் நீ' என்று சொல்லத் தோன்றுகிறதா... 

இருங்கள்... 

கொஞ்சம் விளக்கினால் புரியும் உங்களுக்கு..

வெய்யிலின் வெம்மை பற்றி கவிதை எழுத முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தபோது (சென்ற வாரங்களில் வெளியானது) வீட்டுக்கு வந்திருந்த அந்த விருந்தினர் (85 வயது) அருகில் வந்தார்.  "என்ன எப்போ பார்த்தாலும் ஏதோ படிச்சுக்கிட்டு, எழுதிகிட்டே இருக்கீங்க?" என்று அருகில் வந்தவர், வெய்யில் பற்றி நான் எழுதி இருந்ததை கணினித் திரையில் படித்து சிலாகிக்க,  உடனே நான் சந்தர்ப்பத்தை உபயோகித்து அவரைத் தப்ப விடாமல் நாற்காலியில் அமர்த்தி, அப்போது பேஸ்புக்கில் 'மெமரீஸ்' பகுதியில் வந்திருந்த என் பழைய கவிதை ஒன்றை படித்துக் காட்டினேன்.  அது ஏற்கெனவே பிளாக்கிலும் பகிர்ந்திருந்தேன்.  அதைப் படித்த அவர் கண்கலங்கிப் போனார்.  மனைவியை இழந்தவர் அவர்.  ஏதோ சொல்ல வந்தவர், பேச முடியாமல் சட்டென எழுந்து அப்பால் நகர்ந்து விட்டார்.  இன்று அதை மீள்பதிவு செய்கிறேன்.

இன்னும் எத்தனை காலமடி

இருப்போம் இவ்வுலகில்

இணைந்தே இருப்போம் அதுவரையில்

உறைந்து போகட்டுமடி

இந்த கணம் - என் மனம்

தாங்குமாடி உன் அன்பின் கனம்.

வாழ்வாங்கு வாழ்ந்த காலமடி

வருந்தியதில்லை ஒருநொடி

அது என்ன

இளமையில் இருந்ததைவிட

இப்போது இவ்வளவு அழகாக இருக்கிறாய்.

நின்றுபோகட்டும் இந்தநொடி

இந்த மடி

இன்று செய்த பாக்யமடி

அன்பை உணர்ந்த நேரமடி

ஆசை வார்த்தை வேண்டாமடி

சொந்தமடி நானுனக்கு

பந்தமடி நீ எனக்கு

வந்தென்னை ஆட்கொண்டாய்

வராது வந்த மாமணி

நீ எனக்கு.

============================================================================================

நியூஸ் ரூம் :  

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் :

கடனை திருப்பிக் கேட்டதால் ஜெயின் சமூக மடாதிபதியை கொன்று, உடலை துண்டு துண்டாக வெட்டி, ஆழ்துளை கிணற்றில் வீசியிருக்கின்றனர்.

90 அடி நீள இரும்பு பாலத்தை திருடிய பலே திருடர்கள். மும்பை மலாடில் கால்வாய் ஒன்றின் மேல் கட்டப்பட்ட தார்காலிக இரும்பு பாலம், நிரந்தர பாலம் கட்டப்பட்டதும் பிரித்து கேட்பாரின்றி போடப்பட்டிருகிறது. திடீரென்று அந்த இரும்பு பாலம் கட்டுவதற்காக பயன்படுத்தப்பட்ட இரும்புத் துண்டுகளை காணவில்லை. பாலம் கட்டுவத்ற்காக போடப்பட்ட ஒப்பந்த கம்பெனியின் தொழிலாளர்கள் திருடியிருக்கிறார்கள். - அரசு யந்திரத்தின் மெத்தனத்திற்கு மற்றோர் உதாரணம்.

ஆன் லைனில் திருமணத்தை பதிவு செய்யலாம் என்று கர்நாடக முலமைச்சர் அறிவிப்பு. ஆன் லைனில் திருமணத்தை பதிவு செய்யும் சட்டம் லவ் ஜிஹாத்திற்கு உதவி செய்யும் என்பதால் அதை தடை செய்ய வேண்டும் என ராம சேனா தலைவர் பிரமோத் முத்தாலிக் வேண்டுகோள்.

இத்தாலியின் பிரதமராக மூன்று முறை பதவி வகித்த, 84 வயதான பெர்லுஸ்கோனி சென்ற மாதம் மரணமடைந்தார். அவர் தன்னுடைய காதலியான, 33 வயதான மார்டா பேசினாவுக்கு 900 கோடி சொத்து எழுதி வைத்திருக்கிறார். மார்டாவோடு பெர்லுஸ்கோனிக்கு உறவிருந்ததே தவிர மணந்து கொள்ளவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

சின்ன வெங்காயம் கிலோ ரூ.240/- - நறுக்காமலேயே கண்களில் நீர் வருகிறது.

லோக் சபா தேர்தலில் போட்டியிட்லாமா? என்று நடிகர் விஜய் ரசிகர்களோடு ஆலோசனை. – ம்ம்ம்!

பிச்சை எடுத்தே ஏழரை கோடி ரூபாய் சொத்து வைத்திருக்கிறார்.  மும்பையின் பரபரப்பான இடத்தில் இரண்டு வீடுகள் இரண்டு படுக்கைஅறை  வசதியுடன் அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் வைத்திருக்கிறார்.  மனைவியும் உறவினரும் சொந்தமாக கடை வைத்து விட்டனர்.  ஆயினும் இவர் தொடர் ந்து பிச்சை எடுக்கிறாராம்.  மாதம் அறுபதாயிரம் முதல் எழுபத்தைந்தாயிரம் வரை சம்பாதிக்கிறாராம்.

சட்சட்டென இரண்டு மூன்று போலீஸ் தற்கொலைகளுக்குப் பின், அவர்களுக்கு மன அழுத்தம் இருக்கும் என உணர்ந்து ஒருவழியாய் ''போலீசார் உரிய காரணங்களோடு விடுமுறை கேட்டு விண்ணப்பித்தால், விடுமுறை வழங்க வேண்டும். மன அழுத்தத்தை போக்க புத்துணர்வு நிகழ்ச்சிகளை நடத்த வேண்டும்'' என்று சொல்லி இருக்கிறார் DGP.

பேசுவதற்கு எல்லோருக்கும் வாய் இருக்கிறது.  ஆனால் யாருக்கும் கேட்பதற்கு காதுதான் இல்லை.  அல்லது கேட்கும் மனம் இல்லை; நேரம் இல்லை!  மனபாரத்தை இறக்கி வைத்தாலே நிம்மதிதான்.  அதற்கு உதவுபவர்களுக்கு கோடி புண்ணியம்!  அந்தச் செயலைச் செய்ய, உங்கள் பிரச்னைகளை காது கொடுத்து கேட்க என்று காசு எதுவும் வாங்காமல் இலவசமாய் சேவை செய்கிறார்கள் இரண்டு இளைஞர்கள்.

அந்த பங்களாவில் என்ன நடக்குதுன்னே தெரிலைங்க..   இளம்பெண்கள் அங்கு விரும்பிச் செல்கிறார்கள்.  திரும்ப விரும்புவதில்லை!  போலீசுக்கு சொன்னாலும் உள்ளே சென்று என்ன என்று பார்க்க முடிவதில்லை.  உள்ளே சென்ற ஒரு இளம்பெண் 'நான் பெற்றோருடன் செல்ல விரும்பவில்லை" என்று சொல்லும் அவலமும் நடக்கிறது..  என்னவாம் அங்கே?

========================================================================================================

பொக்கிஷம் :