கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை :: தவிக்கிறாள் தான்ய மாலினி - இராய செல்லப்பா - சீதை 10

     சீதை ராமனை மன்னிக்கும் தொடர் சிறுகதைத் தொடரில் தன்னுடைய படைப்பை ஒரு சிறு தொடர்கதையாக எழுத வந்திருக்கிறார் திரு இராய. செல்லப்பா அவர்கள்.







======================================================================

தவிக்கிறாள் தான்ய மாலினி -1

- இராய செல்லப்பா

இலங்காபுரி.

அரண்மனை.  இராவணனது அந்தப்புரம். ஓர் பகற்பொழுது.

அமைதியற்றவனாகத் தன் ஆசனத்தில் அமர்ந்திருந்தான் இராவணன். உலகிலுள்ள கோபம் அனைத்தையும் திரட்டித் தன் கண்விழிகளில் தேக்கி வைத்துக் கொண்டதுபோல் இருந்தான்.

போர்முனைக்குச் செல்வது போன்ற பரபரப்பு அவன் முகத்தில் தெரிந்தது. அடிக்கடி கைகளைப் பிசைந்தான். கலைந்த உத்தரீயத்தைச் சரி செய்துகொண்டான். சட்டென்று எழுந்தான்.

“தான்யா!” என்று அழைத்தான். வலது உள்ளங்கையைத் தன் முகத்துக்கெதிரே காட்டியபடி எதையோ சிந்தித்தான்.

“அழைத்தீர்களா அரசே?” என்று அழகிய புன்முறுவலுடன் உள்ளே நுழைந்தாள், தான்யமாலினி.

“அந்திப் பொழுதில் அல்லவா அரசர் என்னை அழைப்பார்? இன்று பகல் பொழுதுக்கே அழைப்பு வந்துவிட்டதே! நான் வணங்கும் தேவி மகாலட்சுமி எனக்குத் திடீர் அதிர்ஷ்டம் அளிக்க முடிவு செய்து விட்டாளா?” என்று கொஞ்சியவளாக அருகில் வந்தாள்.

“என்ன இது, உள்ளங்கையை உற்று நோக்குகிறீர்கள்? ஏதேனும் காயம் பட்டதா?” என்று அவன் வலது கையைத் தொடப் போனாள்.

“நில்” என்று சற்றே சினத்துடன் அவளைத் தடுத்தான் இராவணன்.இரண்டு கைகளையும் அவளுக்கெதிரில் விரித்தான்.  “இந்தக் கைகளைப் பற்றி உனக்கு என்ன தெரியும், சொல்” என்றான்.

இன்னும் அவனிடம் நெருக்கமாக வந்தாள். கால் சதங்கைகள் இனிமையாக ஒலித்தன. அதைவிடவும் இனிய குரலில் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள்:

“சக்ரவர்த்தியே, உங்கள் கரங்களின் வலிமையை யார் தான் அறியார்! கை நரம்பையே வீணையாக்கிச் சாம கானம் இசைத்த பெருமையை ஈரேழ் உலகங்களும் அறியுமே! அந்த ஈசனே உங்கள் இசையில் மயங்கித் திளைப்பதை அன்றாடம் காணவேண்டும் என்பதற்காகக் கயிலை மலையையே பெயர்த்து இலங்காபுரிக்குக் கொண்டு வரவும் முயன்ற கரங்கள் அல்லவா இவை! ஆயுதமின்றியே அசுரர், தேவர், நரகர், கின்னரர் மற்றும் எதிர்த்து வந்தவர் எவராயினும் வெற்றி கொண்ட தோள்கள் அல்லவா இவை!...”

“நிறுத்து!” என்றான் இராவணன். “இந்தப் பழங்கதையை என்னிடம் கூறாதே. இந்தக் கைகள் எந்த இடத்தில் தோற்றுப் போயினவோ, அதை மட்டும் சொல்.” அவன் குரலில் இருந்த வேகம் அவளை அதிரவைத்தது. என்ன கேட்கிறார் சக்ரவர்த்தி? எப்போது யாரிடம் தோற்றார் இவர்?

உரிமையோடு அவனைத் தழுவிக்கொண்டாள் தான்யமாலினி.

பகற்பொழுதில் அவனோடு தனித்திருக்கும் வாய்ப்பு அரிதாகவே அவளுக்குக் கிடைக்கும்.  பட்டத்துராணியான மண்டோதரி தான் அவனுடைய பகற்பொழுதுக்குச் சொந்தக்காரி. மற்ற பெண்டிர் அவனாக அழைத்தால் மட்டுமே நெருங்கமுடியும்.

தான்யமாலினிக்குச் சலுகை உண்டு   இங்கிதம் தெரிந்தவள் என்பதால். ஆனால், சலுகையைத் தவறாகப் பயன்படுத்தமாட்டாள்.  அரசனும், சமுத்திரமும், நெருப்பும் எவ்வளவு பழக்கப்பட்டதாய் இருந்தாலும் விலகியிருப்பதுதான் பாதுகாப்பு என்ற பழமொழியை அவள் மறந்ததில்லை.  ஆனால் இன்றோ, அரசன் ஏதோ கலக்கத்தில் இருக்கிறான். கண்களில் சினம் கொதிக்கிறது. அதனால்தான் அழைத்திருக்கிறான்.

அவனைச் சமாதானப்படுத்தும் கடமை அவளுக்கு உண்டு.  இலங்காபுரியின் மலைச்சரிவுகளில் விளைந்த உயர்ரக வெட்டிவேரால் செய்யப்பட்டு, பரதக்கண்டத்தில் விளைந்த வாசனைத் திரவியங்களால் பூசப்பட்டு, சாளரங்களில் தொங்கவிட்டிருந்த தட்டிகளின் குளுமையையும் மீறி அவன் முகத்தில் அரும்பியிருந்த வேர்வைத்துளிகளைத் தன் கைத்துணியால் மெல்லத் துடைத்தாள். துடைத்தவள், அம் முகத்தின் அண்மையை இழக்க விரும்பாதவளாய்த் தன் முகத்தையும் அதன்மேல் சாய்த்துக்கொண்டாள்.

அதை விரும்பாதவனாய் அவளைச் சட்டென்று விலக்கினான் இராவணன். “சொல், நான் தோற்ற இடம் எது, சொல்..” என்றான் மீண்டும் அதிரடியான குரலில்.

அதிர்ச்சியடைந்த தான்யமாலினி, “அரசே” என்றாள், குரலில் மென்மையும் முகத்தில் கவலையும் புலப்படுமாறு.

“அரசே, நான் உங்கள் இளைய மனைவி. என்னிடமா இவ்வளவு கடுமையாகப் பேசுகிறீர்கள்? இன்று என்ன ஆகிவிட்டது தங்களுக்கு ? எனக்கொன்றும் தெரியவில்லையே! மேலும், மாபெரும் வீரராகிய தாங்கள் யாரிடத்திலும் தோற்றதில்லையே! ஏன் இப்படியொரு கேள்வி எழுகிறது உங்கள் மனத்தில்?”

ஆனால் அவளுக்குப் புரியாமல் இல்லை. அசோகவனத்தில் சிறை வைத்திருக்கும் அயோத்தி இளவரசி சீதையிடம் அவனது முயற்சிகள் பலிக்காமல் போனதைத்தான் தோல்வி என்று சொல்கிறான்.

அவளை இறுக அணைத்துக்கொண்டான் இராவணன். “தான்யா, சொல்லவே வெட்கமாக இருக்கிறது. இலங்காபுரிப் பட்டணத்தை எனக்கு வடிவமைத்துக் கொடுத்த தேவ சிற்பி மயனின் புதல்வியை - மண்டோதரியை - ஒரே பார்வையில் என்னவளாக்கிக் கொண்டேன். பட்டத்துராணி யாக்கினேன். சிவபக்தியில் இணையில்லாத மாது அவள். என் உயிரோடு உயிராகக் கலந்துவிட்ட சக்திதேவி அவள்.  ஆனால், உன்னைப் பார்த்த அதே கணம் நீயும் எனக்காகவே பிறந்தவள் என்று நெஞ்சம் சொல்லியது.  கால்கள் உன்னைவிட்டுப் பிரிய மறுத்தன. உன்னையும் ஏற்றுக்கொண்டேன். மண்டோதரி மஞ்சள் என்றால் நீ குங்குமம். நீங்கள் இருவரும் என்னிரு கண்கள்....” என்று சொல்லிக்கொண்டே போனவனைத் தடை செய்பவள் போல் அவன் வாய்மீது தன் இருவிரல்களை அழுத்தினாள் தான்யமாலினி.

“அப்படியானால் எதற்காக மூன்றவது கண் வேண்டும் என்று புஷ்பக விமானத்தில் பஞ்சவடிக்குப் போனீர்கள்?” என்று விஷமமாகக் கேட்டாள் தான்யமாலினி. “சீதையைச் சிறைபிடிக்க முடிந்த உங்களால், அவளை அந்தப்புரத்துக்கு அழைத்துவர முடியாமல் போனதைத்தானே தோல்வியாகக் கருதுகிறீர்கள்?” என்றாள். கண்ணில் பொய்க் கோபத்தை வரவழைத்துக்கொண்டாள்.

அவளின் அழகிய முகத்தைத் தன்னிரு கைகளாலும் ஏந்திக்கொண்டான் இராவணன். “என் அன்புக்குரியவளே, தான்யா! கோபிக்காதே! எனக்கு மூன்றவது கண் வேண்டும் என்று போகவில்லை. என் தங்கை சூர்ப்பநகையை அந்த இராமன் மூக்கரிந்தானே, அதற்குப் பழிதீர்ப்பதற்கே போனேன். ஆனால் போனபிறகுதான் தெரிந்தது...”

“என்ன தெரிந்தது? அவள் எங்களை விடப் பேரழகி என்றா?  மண்டோதரி , மஞ்சள்;  நான் குங்குமம்;  அவள் வெற்றிலை என்றா?”  முகத்தில் கோபத்தை இன்னும் அதிகப்படுத்திக்கொண்டாள் தான்யமாலினி.

அவளை இன்னும் இறுகத் தழுவிக்கொண்டான் இராவணன்.

“முட்டாள்! நீ அசுர குலத்துப்பெண் என்பதை மறவாதே.  மனிதகுலத்துப் பெண் போலப் பேசுகிறாயே!  நம் பெண்களுக்கு என்றும் இளமை மாறாது. அவர்களுக்கோ இளமை என்பதும் அழகு என்பதும் சிறிது காலமே இருக்கும். அதற்கா நான் மயங்குவேன்? வேறொரு முக்கியக் காரணம் உண்டு” என்றான்.

பின், தொடர்ந்தான்.

“ஏர்க் கலப்பையினால் கிடைத்ததால் சீதை என்றும் ஜனகருக்கு மகளானதால் ஜானகி என்றும், மிதிலை நகரத்தவள் என்பதால் மைதிலி என்றும், விதேக நாட்டினள் என்பதால் வைதேகி என்றும் அவளுக்குப் பல பெயர்கள் இருப்பதாகச் சூர்ப்பனகை கூறினாள்.

ஆனால் ஒரு சாம்ராஜ்யத்திற்கு ராணியாவதற்குரிய முழுத்தகுதியும் அவளுக்கு இருந்ததை அவள் கூறவில்லை. அதை வெறும் அழகுக்குள் அடக்கிவிட முடியாது. அந்த உண்மையைத்தான் பஞ்சவடியில் கண்டேன். அந்த ராஜ ரத்தம், வெறும் காய்களையும் கனிகளையும் இலைகளையும் தின்று காட்டில் மரவுரி தரித்து வாழ்வதற்காகப் படைக்கப்படவில்லை என்பதை அறிந்துகொண்டேன். எனக்கு அவள்மீது காதல் இல்லை. காமமும் இல்லை. ஆனால் அவள் ஒரு நாட்டின் ராணியாகவேண்டும், ராஜ குமாரர்களைப் பெற்றெடுக்கவேண்டும் என்ற பேராசை இருந்தது. அதற்காகவே அவளைக் கவர்ந்து வந்தேன். இதை நீயாவது புரிந்துகொள்வாயா?” என்றான். அவள் கண்களை ஊடுருவுவதுபோல் பார்த்தான்.

தான்யமாலினிக்குப் புரிந்தது. காதல் கணவன் பேசுவது உண்மையா பொய்யா என்பதை எந்த மனைவியாலும் எளிதில் கண்டுபிடித்துவிட முடியுமே!

“ஆனால், சீதைக்கு மணமாகிவிட்டது. அவள் கணவனுக்கு ஓர் ராஜ்ஜியம் இருக்கிறது என்பதை மறந்துவிட்டீர்களா?”

சிரித்தான் இராவணன். “அந்த இராமன் ஓர் கோழை! ஏதோ சில முனிவர்களோடு போனானாம். அரக்கிகளை அழித்து யாகத்தைக் காத்தானாம். வேறென்ன தெரியும் அவனுக்கு?  மாமன்னர்களுடன் போர் புரிந்து வென்றிருக்கிறானா?  ஆயுதம் உண்டா?  படைபலம் உண்டா?  பதவி இல்லை என்றதும் பதறிக்கொண்டு மனைவியுடன் காட்டுக்கு ஓடிவந்தவனைக் கோழை என்றல்லாது வேறெப்படி அழைப்பது?  முடியாது, என் பதவி எனக்குத்தான், வேறு யாருக்கும் அதை விட்டுத்தர மாட்டேன் என்பதல்லவா வீரம்?

இப்படிப்பட்டவனுக்கா சர்வ ராஜ லட்சணமும் பொருந்திய சீதை மனைவியாக இருப்பது? இயற்கையே அதை ஏற்காதே?  ஆகவேதான் அவளைச் சிறைப்பிடித்தேன். சக்ரவர்த்தி என்ற முறையில் நான் செய்யவேண்டிய ராஜ கடமை அது. காதலோ காமமோ அதில் இல்லை” என்றான் இராவணன்.

சில நிமிடங்கள் அமைதி நிலவியது.

தேக்கு மரத்தில் முல்லைக்கொடி படர்ந்ததுபோல் இருந்த தான்யமாலினி, தன்னை விலக்கிக்கொண்டாள். “அரசே, அந்தச் சீதை பிடிவாதக்காரியாக இருக்கிறாள். நீங்களும் எவ்வளவோ முயற்சித்துப் பார்த்துவிட்டீர்கள். அவள் உங்களை மனத்தால் ஏற்க மறுக்கிறாளே! ஈரமில்லாத மலைக்கற்கள் மீது விதைபோட்டால் முளைக்குமா? தங்களுக்குத் தெரியாதது ஒன்றுமில்லை. அவள் ஒரு மனிதகுலப் பெண். அவர்களுக்கு மனம் தான் முக்கியம். மனம் அனுமதித்தாலொழிய, மங்கையர் ஆடவருடன் சேருவதில்லையாம். உங்களுக்கு அசுரப்பெண்களின் மனம் தெரிந்திருக்கலாம். மனிதப்  பெண்களின் மனம் எப்படித் தெரியும்?”

பேசிக்கொண்டே போனவளை இடைமறித்தான் இராவணன்.

“அதனால் தான் உன்னை அழைத்தேன். இன்றோடு அவள் வந்து பத்து மாதங்கள் ஆகிறது. நானும் ஒவ்வொரு காலையும் மாலையும் அவளோடு தர்க்கம் நிகழ்த்தியாயிற்று. சாந்தமாகவும் கோபமாகவும் பயமுறுத்துவதாகவும் பேசியாயிற்று. அவள் மசியவில்லை.  இப்போது விஷயத்தை உன்கையில் விடுகிறேன். இன்னும் ஒரு மாதத்திற்குள் அவள் மசியவேண்டும்.  ஒரு ராஜகுமாரன் அவள் வயிற்றில் உருவாகவேண்டும். அதன்பிறகு அவளைப் பஞ்சவடிக்கே அனுப்பிவிடுகிறேன். இது உறுதி. இதை நீ தான் நிறைவேற்றித் தரவேண்டும். இம்மாதிரிக் காரியங்களை மென்மையாகக் கையாண்டு சாதிக்கும் திறமை உனக்கு மட்டுமே உண்டு. மண்டோதரியால் இது முடியாது. புரிந்துகொண்டாயல்லவா? நீ போகலாம். இன்று முதலே காரியம் ஆரம்பமாகட்டும்” என்று அவளை இறுகத் தழுவி முத்தமிட்டு அனுப்பி வைத்தான் இராவணன்.  திகைப்பும் கலக்கமுமாகத் தன்அறைக்கு நடந்தாள் தான்யமாலினி.




தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க க்ளிக் செய்யவேண்டிய இடம்...  

                                                                                                                                                         (தொடரும்)