கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - வாழ்க்கை முன்னோடிகள் - ரமா ஸ்ரீநிவாசன்

வாழ்க்கை முன்னோடிகள்

ரமா ஸ்ரீனிவாசன் 

சுமார் காலை 9 மணி இருக்கும். சூரியனின் ஒளிக்கதிர்கள்
விளையாட்டாக முருகனின் வீட்டிற்குள் தன் கழுத்தை நீட்டி எட்டிப்
பார்த்தது.   ஆயினும் முருகன் படுக்கையை விட்டு நகரவில்லை.
“அட, எழுந்திரப்பா” என்று குரல் கொடுத்தார் அவன் அப்பா.
போர்வையின் அடியிலிருந்து தலையை மட்டும் வெளியே நீட்டி தான்
இன்னும் 5 நிமிடங்களில் எழுந்து விடுவதாக கூறிவிட்டு மீண்டும் தூங்க
முற்பட்டான் முருகன்.

“பாவம் அந்த பையன். இன்னும் சிறிது நேரம் தூங்கட்டும்.
இப்போதுதான் பரீட்க்ஷை முடிந்திருக்கறது” என்று வக்காலத்து
வாங்கினாள் அவன் அம்மா.   இதை கேட்டு முருகன் இன்னும் கொஞ்சம்
தாராளமாக தூங்க முற்பட்டான்.

“காலையும் மாலையுன் அவனுக்கு ஒன்றே.  எப்போதும் படுத்துக்
கொண்டும் சோம்பிக் கொண்டும் இருந்தால், அவன் வெறும் சோம்பேறி
ஆகி விடுவான். இதை நீ ஊக்குவித்தால், அவன் எப்படி ஒழுக்கத்தை
கற்றுக் கொள்வான்?  அவனுடைய இரு பொழுது போக்குகள் தூக்கமும்
டெலிவிஷனும்தான்” என்று சத்தம் போட்டுவிட்டு வேலைக்கு சென்றார்
அவன் அப்பா.

அன்று மாலை முருகனின் தாத்தா அவன் வீட்டிற்கு வந்திருந்தார்.
முருகன் எப்போதும் தூங்கி கொண்டும் வெட்டி பொழுது போக்கி
கொண்டும் இருப்பதைப் பார்த்து வருந்தினார்.

தன் மகளிடம் சென்று “முருகன் ஏன் எப்போதும் தூங்கி
கொண்டிருக்கிறான் ? அவனை முதலில் எழுப்பு.  ஒன்று சிறிது
படிக்கட்டும். அல்லது உடற்பயிற்சி செய்யட்டும்” என்று கூறினார். அவர்
மகளோ “அப்பா, அவன் சிறிது நாட்கள் முன்புதான் பரீட்ஷைகளை
முடித்தான். இப்போதுதான் ஒய்வு எடுக்கிறான். அவனைக் கொஞ்சம்
விடுங்கள் அப்பா” என்றாள்.

“நீ பேசுவது அவனுக்கு உதவியாக இருக்காது மகளே. காலம் பொன்
போன்றது என்பது பழமொழி. அதை எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு
உபயோகிக்கிறோமோ அது அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு நமக்கு
ஒத்துழைக்கும். ஆனால், என்று நாம் அதை வீணாக்குகிறோமோ,
அப்போதே நாம் நம் அழிவிற்கு தயாராகிறோம். உலகில் எத்தனை பேர்
நேரமின்மையால் அவதியுறுகிறார்கள் தெரியுமா?   இந்த வயதில் உன் மகன்
நேரத்தை வீணடிப்பதை நீ அனுமதித்தால், அது அவனை நீயே படு
குழியில் தள்ளுவதற்கு ஈடாகும்.  அவனால் அந்தக் குழியில் இருந்து
மேலே ஏறி வரவே முடியாது” என்று கூறினார்.

முருகனின் அப்பா இந்த உரையாடலின்போது உள்ளே நுழைந்தவர்
“100% சரியாக சொன்னீர்கள் அப்பா.  அவன் கஷ்டப்பட்டு படித்து
பரீட்ஷைகளை எழுதினான் என்பது உண்மை.  ஆனால், இப்போது அவன்
வெட்டிப் பொழுது போக்குவது அவனுக்கு நல்லதல்ல. பக்கத்து வீட்டு
செந்திலைப் பாருங்கள். காலையில் யோகா, நாள் முழுக்க பள்ளி,
மாலையில் நடன வகுப்புகள் மற்றும் டென்னிஸ் கோச்சிங். இவ்வாறு
தன் நாளை அவனே புத்திசாலித்தனமாக திட்டமிட்டிருக்கின்றான். தான்
விரும்பி இவைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து கொண்டதால், அவை அவனுக்கு
சுமையாக தெரியவில்லை. இன்னும் சொல்ல போனால், இவை யாவும்
அவனின் வெற்றிக் கதையின் படிக்கற்களாக அமையும்.  அது மட்டும்
அல்ல,  இவை யாவும் அவனை ஒரு ஆல் ரவுண்டர் ஆக்கும் என்பதில்
எந்த ஐயமும் இல்லை” என்று முடித்தார்.

முருகனின் தாத்தா உடனே “மிக உண்மையான கருத்து. விடுமுறை
நாட்கள் தூங்குவதற்கும் வெட்டி பொழுது போக்குவதற்கும் அல்ல.
அவைகளை உபயோகமாக பயன்படுத்தினால், நீங்கள் இன்னும் மேலே ஏறி
சிகரத்தை தொட்டு விடலாம். வயதில் மூத்தவர்களான நாம்தான் இந்த
அரிய உண்மையை அவர்களுக்கு புரிய வைக்க வேண்டும். காலையில்
எழுதல், நேரத்தை செவ்வனே உபயோகித்தல் போன்ற நல்ல
பழக்கங்களை நாம்தான் அவர்களுக்கு கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும். நல்ல
பழக்கங்கள் நல்ல எண்ணங்களாக மாறும். நல்ல எண்ணங்கள் நல்ல
செயல்களுக்கு விதையாக அமையும்.  நல்ல புத்தகங்களை விடுமுறை
நாட்களில் படித்தால், நம் நுண்ணறிவு வளர்வதற்கு ஏதுவாக இருக்கும்”
என்று கூறி நிறுத்தினார்.

“நல்லொழுக்கம் நல்ல பழக்கமாக மாறி, நல்ல மனிதனை
உருவாக்கும். காலை உடற்பயிற்சி வியாதியை விரட்டும். இதனால் நாம்
விடியலில் எழுவோம். நமக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கை கல்வியை தரும்
இந்த கணக்கு போட்டு வாழும் வாழ்க்கை.  இந்த நல்ல வாழ்க்கை கல்வி நமக்கு ஒரு மன திருப்தியை தரும்.  நாம் நிமிர்ந்த நெஞ்சுடன் எதிர்காலத்தை முன்னோக்கலாம். என்றுமே சோம்பியும் இல்லை, சும்மாவும் இல்லை என்ற மிதப்பில் நடக்கலாம்.  நாம் என்றுமே, ஒர் தேனியை போல சுடியாகவும், ஒர் எறும்பைப் போல விடா முயற்சியுடனும் முன்னேற வேண்டும்.  என் பேரன்
முருகனுக்கு இவை யாவும் புரிய வேண்டும் என்பதே என் விருப்பம்”.
என்று கூறி நிறுத்தினார்.

அத்தனை சம்பாஷணைகளையும் உறங்குவது போல் பாசாங்கு
செய்து கொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்த முருகன், தன் தவறையும்
முட்டாள்தனத்தையும் உணர்ந்தான்.  படுக்கையிலிருந்து பாய்ந்து வெளியே
குதித்தவன், “அப்பா, தாத்தா, என்னை மன்னித்து விடுங்கள். இந்த விளங்காத தூக்கத்தையும் வெட்டி டீ.வி பார்த்து பொழுதை கழிப்பதையும் இந்த நிமிடம் முதல் கை கழுவி விட்டேன். என் நண்பன் செந்தில் போல் நானும் பொழுதை உபயோகமாக கழிக்க கற்று கொள்ள போகின்றேன்.  நான் அருகில் உள்ள நூலகத்தில் உறுப்பினராகி நல்ல புத்தகங்களை வாசித்து என் பொழுதை பயனுள்ளதாக மாற்ற போகிறேன். மேலும் என் ஓவியத் திறமைகளை வெளிக்கொணர, நான் சிறிது தொலைவில் இருக்கும் ஒவியப் பள்ளியிலும் சேர்ந்து பயனடைகிறேன்” என்று ஆணித்தரமாக சூளுரைத்தான்.

இதை கேட்ட அவன் தாத்தா, மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்து, அவனுக்கு
ஒரு புத்தம்புதிய கை கடிகாரத்தை பரிசாக அளித்து “உன் கையில்
அவகாசம் (கை கடிகாரம்) இருக்கும்போது, வெற்றியின் படிகள் உன்
கால்களுக்கு அடியில்” என்று ஆசீர்வதித்தார்.

“என் அருமை பேரனே, விடுமுறைகள் ஒரு வாய்ப்பு. உன் கையில்
இருக்கும் “பொழுது” தங்க பொடியென்றால், உனக்கு கிடைக்கும்
விடுமுறைகள் தங்கக் கட்டிகளாகும்.  நீ எவ்வளவு தங்கத்தை
வேண்டுமானால் வாங்கலாம். ஆயின், நீ வீணடித்த நேரம் வீணடித்ததே.
ஏனெனில், வீணடித்த நேரம் வீணாய் போன வாழ்க்கை. அது திரும்பவும்
வராது.  அளவு கடந்த நேரம் நம் கையில் இருப்பதால், நாம் அதை
மிகவும் கவனத்துடன் பொறுப்புடனும் பயன் படுத்த வேண்டும்.
இப்பொழுது இளமையில் குனிந்து, முனைந்து கல்வி கற்றாயானால்,
உன் முதுமையில் நிமிர்ந்து பீடு நடை போடலாம்” என்று அறிவுறை
கூறினார் தாத்தா.

இப்பொழுதெல்லாம், முருகன் ஒர் மாறுபட்ட மனிதனாக வளைய
வருகின்றான். விடியலில் துயிலெழுந்து, தன் பெற்றோருக்கும்,
சுற்றியிருப்பவர்களுக்கும் உதவியாக இருப்பது அவன் பழக்கமாகி விட்டது.
வகுப்பில் முதல் மாணவனாக திகழும் முருகனின் திறமையும் அவன்
பரிணாம வளர்ச்சியும் அவன் அம்மாவை மகிழ்ச்சியிலும் திகைப்பிலும்
ஆழ்த்தியது.

“எல்லாம் என் முயற்சிதான்” என்று மகிழ்ந்தார் தாத்தா.

“இல்லை, இல்லை எல்லாம் என் கைவண்ணம்” என்றார் அப்பா.

“இல்லவே இல்லை. இவ்வெற்றிகள் அனைத்தும் என் கைவிடா
முயற்சியால்” என்றான் முருகன் தன் தாத்தாவை ஒரு டென்னிஸ் விளையாட்டிற்கு தன்னுடன் விளையாட வரும்படி தாஜா செய்து கொண்டே.

நண்பர்களே, பெரியோர்கள் நல்ல விஷயங்களை நயமாகவும்
புரிதலாகவும் கற்று கொடுத்தால், வளைந்து வளராத பிள்ளை கிடையாது.
அதே சமயம், பெரியோர்கள் நிமிர்ந்து பார்க்கும் ஓர் முன்னோடியாகவும்
வாழ வேண்டும் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. ஏனெனில், நாம்தான்
நம் வருங்கால சந்ததியினருக்கு வழி காட்டிகளாக விளங்குகின்றோம்.