புது வீடு மகாத்மியங்கள்...

​சென்ற வாரம் பழைய வீட்டின் எண்ணங்கள் சொல்லியிருந்தேன்.  இந்த வாரம் புதிய வீட்டின் எண்ணங்கள் சில.

முன்பு அவரவர் அலுவலகத்துக்கு சிரமமில்லாமல் சென்று வந்தோம்.  இப்போது சற்றே அலைச்சல் சிரமத்துடன்!  பழகிப்போகும் என்று நம்புகிறோம்!  எனக்குதான் வலைப்பக்கம் வருவதற்கு நேரம் இன்னும் குறுகி விட்டது!

தண்ணீர் உப்புத் தண்ணீராய் இருக்கிறது.  பாத்திரங்களில் உப்பு படிவது ஒரு சோகம்,  அங்கு அயலார் அதிகம் கிடையாது.  இங்கு அயலாருடன் கூட ஈகோவும் இருக்கிறது!

வாங்கிய வீட்டில் குடிபுகுவதற்கு முன் சில ஏற்பாடுகள் செய்துகொள்வோம் இல்லையா? அந்த வகையில் இரண்டு பாத்ரூம்களில் கெய்சர் வாங்கிப் போட்டோம்.  பார்த்துப் பார்த்து 15 லிட்டர் கெய்சர் வாங்கிப் போட்டோம்.

அதே போல இரண்டு (எங்களைப் பொறுத்தவரையில்) பெரிய அறைகளில் 1.5 டன் குளிர்சாதன மெஷின் வாங்கிப் போட்டோம்.

பாத்ரூமுக்கு கண்ணாடி வைத்த, சிறு கதவு உள்ள, உள்ளே சிறு அறைகள் கொண்ட பெட்டி வாங்கி வைத்தோம்.  அப்புறம் ஆள் வரமாட்டார், இப்போதே முடித்து விடுங்கள் என்று பில்டர் சொன்னதால் (!) வாசல் கதவுக்குமேல், ஜன்னல்களுக்கு மேல் எல்லாம் திரைசீலை அமைக்க வழிகள் செய்துகொண்டோம்.

என் நண்பனிடம் வீடு பற்றிச் சொன்னதும் பால் காய்ச்சும் முன்னரே பார்க்க விரும்பினான்.   அழைத்துச் சென்று காட்டினேன். அவனுக்கு முதலிலேயே நான் ஏதோ ஒரு ஒதுக்குப்புறமான ஏரியாவில் தள்ளி வீடு வாங்கி விட்டேன் என்று குறை.   'நகரின் மத்தியிலிருந்து விட்டு எங்கேயோ போயிட்டியே' என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

ஆனால் இடம் பார்த்ததும், 'பரவாயில்லை, நான் நினைத்ததை விட இடம் பரவாயில்லை' என்று சொன்னான்.

அவன் சொன்ன சில குறிப்புகள் என்னை யோசிக்க வைத்தன.

"எதற்கு உணர்ச்சிவசப்பட்டு 15 லிட்டர் கெய்சர்?   அஞ்சு லிட்டர் கெய்சர்தான் சரி.   உடனே உடனே சூடாகும்.    கரண்ட்டும் கம்மியாய்ச் செலவாகும்.  

"எதற்கு 1.5 டன் ஏ ஸி?   நாம் என்ன பெரிய மீட்டிங் ஹாலா வைத்திருக்கிறோம்?  ஏதாவது பொதுக்கூட்டம் நடத்தப் போகிறோமா?  அரைமணி, ஒருமணி போட்டு விட்டு  குளிர்கிறது என்று அணைத்துவிடுவோம்...  ஒரு டன் ஏ ஸி யே போதும்.   குறைந்த மின் அழுத்தத்திலும் சட்டென எடுக்கும்.  குறைந்த மின்சக்தி.  சர்வீஸின் போதும் காசுக் கம்மி,  Gas நிரப்பவும் காசு கம்மி..."

"பாத்ரூமில் இந்தப்  பெட்டி எல்லாம் வேஸ்ட்.  அழகாய் இரண்டு மூன்று ஸ்டேண்ட் வாங்கி ஒன்றன் கீழ் ஒன்றாய் அடித்துக் கொள்ளலாம்.  மெட்டல் ஸ்டேண்ட் வாங்கவேண்டாம்.   துருப்பிடித்து விடும்...."

திரைசீலை அடிக்க ஜன்னலுக்கு கீழேயும் ஒரு கம்பி அடித்து, இரட்டையாய் ஸ்க்ரீன் மாட்டு.   காற்றில் பறக்காது...  பாதியை இழுத்து, பாதியை வைத்துக்கொள்ளலாம்...."

மின்மீட்டர் பற்றி நண்பன் சொன்ன யோசனையை நான் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.

அரசுக் குடியிருப்பில் எல்லோரும் ஒரே இடத்தில் வசித்தோம்.  இங்கு ஒரே வீட்டில் தனித்தனியாய் இருக்கிறோம்!

ஸோலார் பேனல் வைக்கும் வைபவம்தான் ரொம்பவே படுத்தி விட்டது.  பழைய வீட்டிலிருந்து டிஸ்ட்மாண்டில் செய்து எடுத்து வந்தது ஒரு கஷ்டம்.  எப்போதும் சண்டையிடும் கீழ் வீட்டுக்காரர் இதற்கும் எங்களுடன் கெட்ட வார்த்தையில் சண்டையிட்டதும் ஒரு அனுபவம்.

இங்கு வந்து அதை மறுபடி Fix செய்ய அவர்களுக்காகக் காத்திருந்து, காத்திருந்து, அவர்களும் வந்துஅதை மாட்டியது ஒரு சாதனை.  முன்பு இரண்டு 200V போட்டிருந்தேன்,  இப்போது அதனுடன் கூட இரண்டு 325V இணைத்துப்போட்டிருக்கிறேன்.  அதனால் 2KV இன்வெர்ட்டர் பெட்டி. குளிர்சாதனப் பெட்டியையும் அதனுடன் இணைத்திருக்கிறேன்.  சென்னை வெயில் காக்கட்டும்!

புத்தகங்களை இன்னும் வெளியில் கூட எடுத்து வைக்கவில்லை.  இன்னும் பலநாட்கள் ஆகும்.  அதனால் பிலஹரி கதைகளை பகிரமுடியாது!  (அப்பாடா...    பிழைத்தோம் என்று நினைக்கவேண்டாம்.  வேறு யோசனை இருக்கிறது!)  அது எங்கே இருக்கிறது, வீடு மாறியதில் அதை "அடையாளமாய்" எங்கே வைத்தேன் என்றும் தெரியவில்லை!  பரணில் வைக்கப்பட்டிருந்த 15 பெட்டிகளில் இருந்த நிறைய பழைய புத்தகங்கள் மழைத்தண்ணீர் சுவரில் ஊறி வந்த காரணத்தால் தொட்டாலே மாவாகி பொடிந்து உதிரும் நிலை.   அவற்றை எல்லாம் சோதித்து, தேறும் புத்தகங்கள் மட்டும் காப்பாற்றி, அதற்கு ரேக் தயார் செய்ய வேண்டும்!

ஒரு வருத்தம் உண்டு.   என் அப்பாவுக்கு மிகவும் பிடித்த மாதிரி அமைந்திருக்கும் வீடு.  அழகான பெரிய மொட்டைமாடி, ஒரு பால்கனி, ஒரு ஓபன் டெரஸ்...    அப்பா இருந்திருந்தால் மிகவும் ரசித்திருப்பார்.  வீடு பற்றி அவருக்கு விதம் விதமான ரசனைகள் உண்டு.  பாரதியாரின் 'காணிநிலம் வேண்டும்' பாடலை மிகவும் ரசிப்பார்.  வீட்டுக்கருகில் நிறைய மரங்கள் இருந்தால் குதூகலமாகி விடுவார்.  மரங்கள் சூழ்ந்த வீடாக இருக்கவேண்டும்.  அமர்ந்து படிக்க சௌகரியமான இடம் வேண்டும். எழுத வேண்டும்.  இந்த வீடு வந்ததிலிருந்து இந்தக் குறை எனக்கு மனதில் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது.

==============================================================================================

ஃபேஸ்புக்கில் ஆர் வி ராஜு பதிவுகள் சில எல்லோரும் ரசிக்கும்படி சுவாரஸ்யமாய் இருக்கும்.   கொஞ்ச நாட்கள் முன் அவர் அவர் ஜான் துரை ஆசீர் செல்லையா என்பவர் பகிர்ந்திருந்ததை ஷேர் செய்திருந்தார்.  மனதைத் தோட்ட அந்த ஷேரை இங்கு ஷேர் செய்கிறேன்...

​ரேவதி எப்போது கிணற்றில் விழுவார் என எதிர்பார்த்து காத்திருந்தேன்.

அவர் பாண்டியராஜனோடு இணைந்து நடித்த  "ஆண் பாவம்" ஏதோ ஒரு சேனலில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

எப்போதோ தியேட்டரில் பார்த்ததுதான் ;  எனினும் பழைய நினைவுகளை மீட்டும் படம் என்பதால் , சேனலை மாற்றாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அதிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட காட்சியை  மட்டும் ஆவலோடு எதிர்பார்த்திருந்தேன் . 

ஆம் . ரேவதி கிணற்றில் விழும் காட்சி. இதோ , அந்தக் காட்சியும் வந்து விட்டது.

தலையில் அடிபட்டு மருத்துவ மனையில் ரேவதி படுத்திருக்க , அப்பா பூர்ணம் விஸ்வநாதன் டாக்டரை எதிர்பார்த்து காத்துக் கொண்டிருந்தார்.

நானும் அந்த டாக்டருக்காகத்தான் காத்திருந்தேன்.

அதோ , டாக்டர் வருகிறார் ; எக்ஸ்ரே பார்க்கிறார். பூர்ணம் விஸ்வநாதனிடம் விவரம் சொல்கிறார் . நான் உற்று கவனிக்கிறேன். இரண்டு நிமிடங்களில் அந்த காட்சி முடிந்து விட்டது.

.

நான் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தேன்.

ஏனெனில் அந்தக் காட்சி என்னை ரொம்பவே பாதித்து விட்டது. தியேட்டரில் பார்க்கும்போதும் என்னை மிகவும் பாதித்த காட்சி அது.

காரணம் , அந்த காட்சியில் ரேவதியை பரிசோதிக்கும்  டாக்டராக நடித்திருந்தவர் , எனக்கு நன்கு தெரிந்தவர்.

எண்பதுகளில்  நான் ஓவியக் கல்லூரியில் படிக்கும்போது எனக்கு சீனியர். பெயர் சரியாக நினைவில் இல்லை ; ராமலிங்கமாக இருக்கலாம்.

கல்லூரி நாட்களில் ஒருநாளும் அவர் என்னோடு பேசியதில்லை. என்னோடு மட்டும் அல்ல. யாரோடும் பேசியதில்லை. காரணம் ,  பிறவியிலேயே பேச்சு திறன் அற்றவர் அவர்.

ஆம் . வாழ்நாள் முழுவதும் பேசவே முடியாது என்று டாக்டர்களால் கை விடப்பட்டவர். கல்லூரியில் படிக்கும் காலத்தில் நாங்கள் அவரை கருணையோடும்  இரக்கத்தோடும் பார்ப்போம்.

சரி. அவரை ஏன் தன் படத்தில்  நடிக்க வைத்தார் பாண்டியராஜன் ?

இந்தக் கேள்வியை பிறிதொரு நாளில் பாண்டியராஜனை சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தபோது , அவரிடமே கேட்டேன்.

"ஓ , அதுவா ? பாருங்க பிரதர். லைஃப் முழுக்க அவரால பேசவே முடியாதுன்னு கேள்விப்பட்டேன். மனசுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா போச்சு. இந்த விஷயம் நமக்கே இவ்வளவு கஷ்டமா இருக்கே , அவரை பெத்தவங்களுக்கு ?"

நான் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தேன். சற்று இடைவெளி விட்டு பாண்டியராஜன் சொன்னார்: "அதனாலதான் நாம இயக்குற படத்தில , ஒரே ஒரு காட்சியிலாவது அவரை வாய் பேசற மாதிரி நடிக்க வைக்கணும். தன் மகன் பேசறத  பாத்து அவரோட பேரண்ட்ஸ் சந்தோஷப்படணும் . அந்த ஒரே ஒரு காரணத்துக்காகத்தான்   , டப்பிங் வாய்ஸ் கொடுத்து அந்த கேரக்டர்ல அவரை நடிக்க வச்சேன்!"

.

சாதாரணமாக சொல்லி விட்டார் பாண்டியராஜன்.

உண்மைதான். ஆனால்  அந்தக் காட்சியைப்  பார்த்து , அவரது பெற்றோர்  எத்தனை சந்தோஷப்பட்டிருப்பார்கள் ? எவ்வளவு ஆனந்தக் கண்ணீர் விட்டிருப்பார்கள்?

.

பாண்டியராஜனின் குருவான கே.பாக்கியராஜ் அடிக்கடி  சொல்வது நினைவுக்கு வருகிறது :  "சந்தோஷத்திலேயே பெரிய சந்தோஷம் , அடுத்தவர்களை  சந்தோஷப்படுத்திப் பார்ப்பதுதான்"

.

பாண்டியராஜன் உருவத்தால் சிறியவராக இருக்கலாம்; உள்ளத்தால்  மிக மிக உயர்ந்தவர்.

John Durai Asir Chelliah

=================================================================================================

"கவிதை" க்குக் கொஞ்ச இடம்!

நெருங்கிச் செல்கையில்தான் 

தெரிகிறது 

விலக நினைத்திருக்கிறார்கள் 

என்பது 

பழகிக்கொண்டே இருக்கையில்

எப்போது விலகத் தொடங்கினார்கள்?

மௌனம் புரிந்திருக்க வேண்டும் எனக்கு   

==================================================================================================

மதனின் ஜோக் ஒன்று ...  அவமானம் என்று எதுவும் இல்லை...    பெருமைதான்!

---------------------------------------------------------

இந்திராவுடன் இருக்கும் அந்தக் குழந்தைகள் யார்?  இரண்டும் ஆண் குழந்தைகள் என்றால் ராஜீவ், சஞ்சய் என்று சொல்லலாம்.  ஒரு பெண் குழந்தை வேறு இருக்கிறதே...   இது அறுபதுகளில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படம்.  அப்பாவுக்கு அப்போதெல்லாம் அவரைக் கவர்ந்த புகைப்படங்களை எடுத்து நோட்டில் ஒட்டி, 'இரண்டு வரி' எழுதும் பழக்கம் இருந்திருக்கிறது!

போகிற போக்கில் எடுத்த ஒரு புகைப்படம்...  சில நாட்களுக்கு முன் குரோம்பேட்டை பாலம் அருகில் எடுக்கப்பட்டது....

ஆஹா...   கிளம்பிட்டாரய்யா...   கிளம்பிட்டாரய்யா...