வீடென்று...

வீடென்று எதைச் சொல்வீர்?

அந்த அற்புதமான கவிதையின் வரிகளை சிதைக்காமல் சொல்ல வேண்டும் என்றால் 'எதனைச் சொல்வீர்' என்று இருக்க வேண்டும்!

எண்பதுகளில் மாலன் எழுதிய கவிதை.  அதைக்கூட கூகுள் செய்துதான் நினைவுபடுத்திக் கொண்டேன்.  ஆனால் அந்த முதல் வரி மனதில் பதிந்து விட்ட வரி.   யார் எழுதியது என்பது இனி மறக்காது!  கவிதையின் உள்ளடக்கம் நினைவில் இருந்தாலும், வரிகள் சரியாய் நினைவில் இல்லாத நிலையில் கூகுளிட்டேன்!  வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக அந்த 'வீடென்று' வரி மனதில் வரும்.

இதுபோல பாரதிதாசன் கவிதையின் ஆரம்ப வரி கூட ஒன்று எப்போதுமே தகுந்த சந்தர்ப்பங்களில் மனதில் மோதும்.  "தன்பெண்டு தன்பிள்ளை தன்சோறு வீடு சம்பாத்தியம் இவையுண்டு தானுண்டு என்போன்... "   அப்புறம் தேடவேண்டும்!  ஆனால் பாரதிதாசன் கவிதை வரி பற்றிச் சொல்ல வந்தது மாலன் கவிதை வரி மனதில் நின்றதைச் சொல்லும்போது வந்தது.  இந்தக் கட்டுரைக்கு அது பொருந்தாது!

சமீபத்தில் வீடு மாறினேன். அதுதான் இந்த சிந்தனை.

வெறும் சுவர்களால் ஆனதா வீடு?   உணர்வுகளால் ஆனது.  அனுபவங்களல் ஆனது.  

இருபத்தாறு வருடங்கள் ஒரு அரசுக் குடியிருப்பில்...     அதுவும் ஒரே குடியிருப்பில்!  அரசுக் குடியிருப்புக்கே உரித்தான அத்தனை அம்சங்களும் கொண்டது அது.  சிறிய இடம்.  பின்னாட்களில் ஒழுகத் தொடங்கிய சுவர்கள்..  தண்ணீர்ப் பிரச்னை...   நிறைய அசௌகரியங்களுக்கு நடுவில் ஏகப்பட்ட சௌகர்யங்கள் உண்டு. 

ஒருமுறை ஒரு அனுபவத்தை தளத்தில் எழுதியிருந்தபோது ஹுஸைனம்மா  "உங்கள் வீட்டில் எலியிருக்கிறதா?  இல்லை எலியின் வீட்டில் நீங்கள் குடியிருக்கிறீர்களா?" என்று கேட்டிருந்தார்! சிரிப்பு வந்தது.

அந்த இடத்துக்கு நானே ராஜா.  மாடி வீட்டில் இருந்த எனக்கு அந்த மாடிப்படிகள், மொட்டை மாடி தனிப்பட்ட சொந்தம்!  ஏனெனில் அங்கு முதலில் குடியேறிய மூத்த குடி நான்!  எனவே மெல்ல சேரத் தொடங்கிய அதிகாரங்களும் சலுகைகளும் என்னிடம் நிறைய இருந்தன.  அந்த வீட்டு வாசல் 'முருங்கி' மரமும், மொட்டைமாடியும், தெருவோர வேப்ப மரமும்  ஸ்விஸ் வரை பிரசித்தம்!

என் முதல் மகனுக்கு ஒரு வயதாகும் முன்னரே அங்கு குடியேறினோம். , இரண்டாவது மகன் பிறந்த வீடும் அதுதான்.  சில வீடுகள் ராசி என்பார்கள்.  ராசி என்பதில் எல்லாம் நம்பிக்கை இல்லை என்றாலும், நிறைய நல்லதுகள் நடந்த வீடு.  நன்றல்லன அன்றே மறப்போம்!  அங்கிருக்கும்போது அந்த வீட்டின் மைனஸ்கள் நினைவுக்கு வருமோ, என்னவோ...  இப்போது நெகிழ்வான நினைவுகள் மட்டுமே...

என் அப்பா காலத்திலிருந்தே நாங்கள் அரசுக் குடியிருப்பில் வளர்ந்தவர்கள்.  எனவே எனக்கு(ம்) அது பழகிப்போனதில் வியப்பில்லை. எனவே அதன் நெளிவுசுளிவுகள் எனக்கு அத்துப்படி.  பழகத்தெரியாத சிலர் உடன் குடியிருப்பாளர்களாக வந்து போனதும் உண்டு.

அந்த வீட்டிலிருந்து நகரின் மத்தியை அடைவது வெகு எளிது.  எந்த இடத்துக்குச் செல்வதும் எளிது.   இதுவே நாங்கள் அங்கு குடியிருந்த போது நாங்கள் அங்கு இருந்த குறைகளை நிறையப் பேசினோம்.  இயற்கையான மனித குணம்.   ஒன்றை இழந்த உடன் அல்லது ஒன்றை விட்டு ஒன்று மாறும்போது,  மாறி விட்டதன் மதிப்புகள் பெரிதாகத் தெரிவது இயல்பு.  எங்கள் பலவீனங்களை நியாயப் படுத்திக் கொள்கிறேன்!

அப்பா காலத்திலிருந்து பல வீடுகள் மாறி இருந்தாலும் இந்த வீடு மாறும்போது மனம் கொஞ்சம் கனம் ஆனது அதிகம்.  ஒரு கதை சொல்வார்கள் இல்லையா?  அரசன் ஒரு பராரிக்கு பட்டாடைகளைக் கொடுத்தானாம்.  ஒருநாள் பார்க்கும்போது அந்தப் பட்டாடைகளை அலட்சியமாக கந்தல்போல கையாண்ட அந்தப் பராரி, ஒரு செருப்பை தங்கத்தை விட பத்திரமாக பாதுகாத்து வைத்தானாம்.  வியந்த அரசர், மந்திரியிடம் காரணம் கேட்டாராம். அந்தக்காலத்தில் மந்திரிகள் அரசனின் இதுபோன்ற அல்ப கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லவே  அவர்கூட இருந்திருப்பார்கள் போல!  அரசர்களும் அறிவில்லாதவர்களாகவே இருப்பார்கள் போலும்!  சின்ன வயதில் எனக்குக்கதை சொன்ன பாட்டியிடம் இதைக் கேட்காமல்போனேன்! 

அரசனுக்கு மந்திரி என்ன பதில் சொல்லியிருப்பார் என்று உங்களுக்கும் தெரிந்திருக்கும்!  அதுபோல என் சம்பாத்தியத்தில் நான் குடியிருந்த வீடு என்பதாலோ என்னவோ! ஆனால் அப்படியும் சொல்லமுடியாது.  திருமணமானபின் அது எனக்கு இரண்டாவது வீடு.   முதல் வீட்டின் நினைவுகள் அவ்வளவு இல்லாததற்கு காரணம் நான் அந்த முதல் வீட்டில் குடியிருந்த காலம் ஒரு வருடம் மட்டுமே என்பதுகூடஇருக்கலாம்!

நானே மாற்றி மாற்றி பேசுகிறேன் இல்லை?!

 தஞ்சையிலிருந்து மதுரை வந்த காலத்தில் தஞ்சையை மறக்க முடியாமல் இருந்தது.  அது பதின்ம வயது.  கொஞ்ச காலத்தில் மனம் மாறியது, பக்குவப்பட்டு, பழக்கப்பட்டது.   அது போலதான் இப்பவும் மாறும்.  இப்போது அந்தக்கால என்னுடைய இடத்தில் என் மகன்களைப் பார்த்தேன்.  இளையவன் அந்த வீட்டை விட்டுக் கிளம்ப வேண்டும் என்றதும் அதன் சுவர்களைப் பிடித்துக்கொண்டு நின்றான்.  அந்த வீடு அவனுக்கு இன்னொரு தாய்!

என் அலுவலகத்தில் ஒருவர் சொன்னார், "உங்களை மாதிரி வீட்டின்மேல் நேசம் வைத்திருப்பவரை நான் பார்த்ததில்லை..    அதுவும் வாடகை வீட்டின் மேல்..."   ஆம், அவர் பார்த்திருக்க மாட்டார்,  அவ்வளவுதான்.  ஆனால் என்னைப்போல நிறையபேர்  இருப்பார்கள்.  உங்களில் எத்தனைபேர் உங்கள் அனுபவங்களைச் சொல்லப்போகிறீர்களோ...   காத்திருக்கிறேன்.

அந்த வீட்டின் சுவர்கள் எங்களை, எங்கள் முதுகைத் தேடி இருக்குமா?   அங்கு இருந்த அந்த 'வாழும் பல்லி' எங்களைத் தேடி இருக்குமா?   காலி வீட்டைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்திருக்குமோ?

புதிய வீட்டின் சௌகர்யங்கள் அதிகம்.  அசௌகரியங்கள் குறைவு.  ஆனால் முக்கியமான அசௌகரியம் தூரம்.   அலுவலகம் செல்லும் எங்கள்  மூவருக்குமே தூரம் ஒரு பிரச்னை.  குறைந்த தூரத்தில் இருக்கும் நானே கொஞ்சம் சிரமப்படும்போது இன்னும் அதிக தூரத்திலிருக்கும்  மகன்கள் இன்னும் சிரமப்படுகிறார்கள்.  அதிலும் இளையவன்!  பழகி விடும்! இன்னும் கொஞ்ச நாட்கள் கழித்து இதே அனுபவங்களும், இந்தக் கட்டுரையும் எனக்கே சிரிப்பாகக் கூட இருக்கும்!

எல்லோரும் பெரிய வீடு வைத்திருந்தபின் சின்னவீடு வைத்துக் கொள்வார்கள்!!!   நான் உல்ட்டா...   சின்ன வீட்டிலிருந்து பெரிய வீடு!  இதை நான் நகைச்சுவையாக சொன்னபோது யாரும் ரசிக்கவில்லை!

'நண்பர்கள் வந்தால் நடுவிலே குந்திக் கொள்வர்; தலை மேலே கொடிகள் ஆடும்' கால்புறம் பாண்டம் முட்டும்' என்று மாலன் எழுதியிருந்த வரிகள் போலதான் அந்த வீடு..   ஆனாலும் அந்த வீட்டில் அலுப்புகளை மீறி நிறைய சந்தோஷம் இருந்தது.

அங்கு கழித்த கடைசி இரவுகளில், இனி இந்த வீட்டில் வேறு யாரோ புழங்குவார்கள் என்கிற எண்ணம் கொஞ்சம் கஷ்டமாக இருந்தது!

மொட்டை மாடியில் நான் புத்தகம் படிக்கும் இடத்தில் அமர்ந்து புத்தகம் படித்து, சில நினைவுப் புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டேன்.  மகன்களும் நானும் அந்தக் காலி வீட்டில் சிலபல செல்ஃபிகள் எடுத்துக்கொண்டோம்.

இப்போது வந்திருக்கும் வீடு புதிதாகப் பழகும் கற்சட்டிபோல...    மெல்ல மெல்ல பழக வேண்டும்!  கொஞ்ச நாள் கழித்து இதுவும் மனதில் புகுந்து விடும்.

மாலன் எழுதிய அந்தக் கவிதையைத் தேடி எடுத்துக் கீழே பகிர்கிறேன்...

வீடென்று எதனைச் சொல்வீர்?

அது இல்லை என் வீடு

ஜன்னல் போல் வாசல் உண்டு

எட்டடிச் சதுரம் உள்ளே

பொங்கிட மூலை  ஒன்று

புணர்வது மற்றொன்றில்

நண்பர்கள் வந்தால்

நடுவிலே குந்திக் கொள்வர்

தலை மேலே  கொடிகள் ஆடும்

கால்புறம் பாண்டம் முட்டும்

கவி எழுதி விட்டு செல்ல

கால் சட்டை மடித்து வைக்க

வாய் பிளந்து வயிற்றை எக்கிச்

சுவரோரம் சாய்ந்த பீரோ 

==========================================================================================

பொக்கிஷ வரிசையில் இன்று கணேஷ் பாலா பேஸ்புக்கில் பகிர்ந்திருந்த மதன் ஜோக் ஒன்று...!

****************************************************************************

கீழே உள்ள ஜோக்கில் பெரிதாக ஒன்றும் இல்லை - இப்போது பார்க்கும்போது!  ஆனால் படத்தில் பாருங்கள்.  ஒவ்வொருவர் முகத்திலும் எவ்வளவு ஆர்வம்...!  பாவங்களை அழகாகக் காட்டியிருக்கிறார் ஓவியர்.

இது மாதிரி எவ்வளவு ஜோக்ஸ் பார்த்திருப்போம்...   செங்கல் கொடுக்கிறேன்...  அப்படி இப்படி என்று...!

கீழ்க்காணும் படத்துக்கு கதை, கவிதைகள் வரவேற்கப்படுகின்றன!!