வனப் பிரசவம்

 ஆலங்குடியைச் சேர்ந்த முதியவர் இறந்தவர்களின் உடல்களை சொந்த காரில் கொண்டு செல்வதில் 50 ஆண்டுகளாக சேவையாற்றி வருவதை மாவட்ட எஸ்.பி. நிஷாபார்த்திபன் பாராட்டினார்.

புதுக்கோட்டை மாவட்டம் ஆலங்குடியைச் சேர்ந்தவர் கணேசன் 71. இவர் சொந்தமாக 515 என்ற பெயரில் அம்பாசிடர் கார் வைத்துள்ளார். இவர் இந்த பகுதியில் விபத்தில் காயமடைந்தவர்கள் இறந்தவர்களின் உடல்களை தனது காரில் கொண்டு சென்று மருத்துவமனைக்கு சேர்ப்பது
அங்கிருந்து அவர்களது வீட்டிற்கு கொண்டு செல்வது என கடந்த 50 ஆண்டு காலமாக இதை சேவையாக செய்து வருகிறார்.

இதனால் இந்த பகுதியில் உள்ள போலீசார் மற்றும் ஏழை குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் இதுபோன்ற நேரங்களில் தங்களுக்கு உதவிக்கு இவரையே அழைப்பது உண்டு.இவர் யாரிடமும் பணம் கேட்பது கிடையாது. ஆனால் அவர்களாக தங்களால் முடிந்த தொகையை கொடுப்பதை வாங்கிக் கொள்வார்.

மேலும் இவர் பல்வேறு இடங்களில் இதுபோன்ற சேவையை தொடர்ந்து செய்து வந்த நிலையில் அவரை பாராட்டி கவுரவிக்க மாவட்ட போலீசார் முடிவு செய்தனர். அவரை நேற்று மாவட்ட எஸ்.பி. அலுவலகத்திற்கு வரவழைத்து எஸ்.பி. நிஷாபார்த்திபன் அவரை பாராட்டி கேடயம் வழங்கினார். அவரும் நன்றி தெரிவித்து தனது தன்னலமற்ற சேவை குறித்து பேசினார்.

முதியவர் கணேசன் இதுவரை விபத்து மற்றும் பல்வேறு சம்பவங்களில் காயமடைந்த மற்றும் இறந்து போனவர்களின் 6500 உடல்களை தனது காரில் மருத்துவமனைக்கும் உரியவர்களின் வீட்டிற்கும் கொண்டு சேர்த்துள்ளார்.இவருக்கு பத்மபூஷண் விருது கிடைக்க பரிந்துரை செய்ய மாவட்ட போலீசார் சார்பில் முடிவு செய்திருப்பதாக கூறப்படுகிறது. தன்னலமற்ற மக்கள் சேவையாற்றும் இவரை பலரும் பாராட்டி வருகின்றனர்.

================================================================================================================================

மேட்டுப்பாளையம்; வனப்பகுதியில் ஆம்புலன்சில் பிரசவம் நடந்தது. '108' ஊழியர்கள் சமயோசிதமாக செயல்பட்டு, குழந்தையை பரிசலிலும், தாயை மற்றொரு ஆம்புலன்சிலும் கொண்டு சென்று, பத்திரமாக மருத்துவமனையில் சேர்த்தனர்.

சிறுமுகை லிங்காபுரம் அருகே உள்ள, காந்தவயல் மேலுாரை சேர்ந்தவர் மாரி. இவரது மனைவி தீபா, 27. நிறைமாத கர்ப்பிணியான இவருக்கு, நேற்று காலை, 6:30 மணிக்கு பிரசவ வலி ஏற்பட்டது. உடனடியாக, '108' ஆம்புலன்சுக்கு தகவல் தெரிவிக்கப்பட்டது.காந்தை ஆற்றில் தண்ணீர் தேங்கி உள்ளதால், கர்ப்பிணி பெண்ணை, பரிசலில் கொண்டு வர முடியாத நிலை ஏற்பட்டது. இதையடுத்து, இரண்டு ஆம்புலன்ஸ் வண்டிகள், மேலுாருக்கு சென்றன. ஒரு ஆம்புலன்ஸ் காந்தை ஆற்றின் அருகே நிறுத்தப்பட்டது. மற்றொரு ஆம்புலன்ஸ், லிங்காபுரத்திலிருந்து, வனப்பகுதி சாலை வழியாக, காந்தவயல் மேலுாருக்கு சென்றது. கர்ப்பிணி பெண் தீபா, ஆம்புலன்சில் ஏறியதும், அவருக்கு ஆண் குழந்தை பிறந்தது.

இதையடுத்து, வனப்பகுதியில் பல கி.மீ.,சுற்றிச் செல்ல தாமதமாகும் என்பதால், குழந்தையை பரிசலில் ஏற்றி, ஆற்றின் மறு கரையில் இருந்த, மற்றொரு ஆம்புலன்சில் சேர்த்தனர். அந்த ஆம்புலன்சில், குழந்தை, சிறுமுகை ஆரம்ப சுகாதார நிலையத்துக்கு கொண்டு சேர்க்கப்பட்டது. அதேசமயத்தில், தாய் தீபா, ஆம்புலன்ஸ் வாயிலாக, வனப்பகுதியில் சுற்றி அழைத்துச் செல்லப்பட்டு, சிறுமுகை சுகாதார நிலையத்தில், அனுமதிக்கப்பட்டார்.அங்கு, குழந்தைக்கும், தாய்க்கும் முதலுதவி சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டு, பின், மேட்டுப்பாளையம் அரசு மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டனர்.

இதுகுறித்து,'108' ஆம்புலன்ஸ் மருத்துவ ஊழியர் நந்தகோபால் கூறுகையில், "கடந்த ஆண்டு இதே போன்று காந்தை ஆற்றில் தண்ணீர் அதிகமாக இருந்தபோது, வனப்பகுதிக்குள், ஆம்புலன்சை ஓட்டிச்சென்று கர்ப்பிணி பெண்ணை மிகுந்த சிரமத்திற்கு இடையே அழைத்து வந்தோம். அந்த அனுபவம் இருந்ததால், இந்த முறை இரண்டு ஆம்புலன்ஸ்களை எடுத்துச் சென்றோம். ஒன்றை ஆற்றின் மறுகரையில் நிறுத்தியும், மற்றொன்றை வனப்பகுதிக்குள் ஓட்டிச் சென்றும் முன்னெச்சரிக்கையாக செயல்பட்டோம். தாயையும், சேயையும் பத்திரமாக மருத்துவமனையில் சேர்த்தோம்" என்றார்.

முன்னெச்சரிக்கையாக யோசித்து, இரு ஆம்புலன்களைப் பயன்படுத்தி, தாயையும், சேயையும் பத்திரமாக மருத்துவமனையில் சேர்த்த ஆம்புலன்ஸ் ஊழியர்களை, மலைவாழ் மக்கள் நெகிழ்ச்சியுடன் பாராட்டினர்.

===============================================================================================================

==================================================================================================================================================

நான் படிச்ச கதை  

 - ஜீவி -

 எலி

அசோகமித்திரன்

'சுருண்டோடும் வாழ்க்கை நதியின் சித்திரத்தை அசோகமித்திரனின் படைப்புகள் நமக்குத் தருவதில்லை. அவை துளியில் ஆழ்ந்து விடும் தன்மை உடையவை. அத்துளிகளில், நதியின் பிர்மாண்டத்தை எப்போதும் அடக்கிக் காட்டுவதில் அசோகமித்திரன் வெற்றி பெறுகிறார்.  அவரால் விரிவின் முழுமையைச் சித்தரிக்க இயலாது. விரிவை நுண்மைக்குள் அடக்கித்தான் தர முடியும்' என்பார், இலக்கியத்திலும் இலக்கிய விமர்சனங்களிலும் ஆழ்ந்த புலமை கொண்ட ஜெயமோகன்.

ஆக, அசோகமித்திரனின் எழுத்துக்கள் என்றாலே, நுண்மைக்குள் அடைக்கப் பட்ட  விரிவை விரித்துப் பார்ப்பது வாசகனின் வேலையாகிப் போகிறது. அப்படி விரித்துப் பார்க்க முடிந்தவர்க்கே அவர் கதைகள் நல்ல அனுபவம் ஆகும்.  அந்த விரித்தலும் அந்தந்த வாசகரின் வாசிப்பு அனுபவத்திலேயே இருக்க வேண்டியதும் தவிர்க்க முடியாது போகிறது..  நுண்மையின் விரித்தல் கதாசிரியர் நினைத்தே பார்க்காத தளங்களிலும் உலாவலாம். அந்த நேரங்களிலெல்லாம் நுண்மைக்குள் ஒடுங்கி விட்ட ஆசிரியரின் சிந்தனை, விரித்தலில் சம்பந்தப்படாத ஒதுங்குதலாகி எழுதியவரும் வாசித்தவரும் வெவ்வேறு தளங்களில் உலாவ நேரிடலாம். இதுவே வாசிப்பின் தீராத அனுபவம் எனில், எழுதியவர் எழுதியதற்கான நோக்கம் அடிபட்டுப் போகலாம். எழுத்துக்கு நோக்கமே இல்லை என்று வந்து விட்டால் அது குறித்து சொல்வதற்கும் ஒன்றுமில்லை என்றே ஆகிப் போகும்

அமரர் அசோகமித்திரனின் அந்த 'எலி' கதையையே  எடுத்துக் கொள்ளுங்களேன்.

எலியொன்று ரொம்பவும் ரகளை பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறது. ராத்திரி ஆச்சுன்னா சமையலறையில் ஒரே துவம்சம்.  அந்த வீட்டில் இரவு பலகாரம் என்றால் பெரும்பாலும் தோசையும் உப்புமாவும் தான்.  எலிப்பொறி உள்கம்பியில் உப்புமாவை எப்படி மாட்டுவது, தோசையை வேண்டுமானால் பொத்தல் போட்டு மாட்டலாமா என்று அசோகமித்திரன் ரொம்பவே தமாஷ் பண்ணுவார்.

'எப்படியாவது அந்த எலியை இன்றைக்குப் பிடித்து விட வேண்டும்' என்று சூளுரைக்கிற மாதிரி மனைவி போட்ட உத்தரவில் உடனே கதை நாயகன் கணேசன், அந்த இரவில் வடை எங்கே கிடைக்கும் என்று தேடித் திரிகிறான்.  பொதுக்கூட்டம் நடந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு மைதானத்தை அவன் அடைந்த பொழுது எண்ணெய் சட்டியில் வடை போட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒரு தள்ளு வண்டிக்காரனைப் பார்க்கிறான். அவனைச் சுற்றி நிற்கும் கும்பலில் தானும் ஒருவனாகி வடைக்காக கணேசன் வேண்டி நிற்கிறான். அவனானால் நீர்மூழ்கிக் கப்பல் மாதிரி எண்ணையில் மிதக்கும் மிளகாய் பஜ்ஜியே போட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்.  கடைசியில் ஒரு வழியாய் அவன் கவனத்தைக் கவர்ந்து அத்தனை நேரம் நின்றதற்கு ஒன்று கேட்டால் அவமானமாக இருக்கும் என்று சுடச்சுட பேப்பரில் பொத்தி இரண்டு வடைகளை வாங்கிக் கொண்டு கணேசன் வீடு திரும்புகிறான்.

யார் முகத்தில் விழித்ததோ தெரியவில்லை, அன்றிரவு அந்த எலி பொறியில் மாட்டிக் கொண்டு விடுகிறது.

கொஞ்ச தூரத்திலிருக்கும் மைதானத்தில் கொண்டு போய் விட்டால்,  அது வழி தெரிந்து திரும்ப கொஞ்ச நாளாவது ஆகும் என்ற தீர்மானத்தில் கணேசன் மைதானத்திற்கு அடுத்த நாள் காலை எலிப் பொறியைத் தூக்கிக் கொண்டு நடக்கிறான். மைதானத்தில் பொறியைத் தரையில் வைத்து மெதுவாக மூடிக் காம்பை கணேசன் அழுத்தினான்.  எலி வெளியே வந்தது.

'அது பெரிய எலியும் இல்லை; மிகச் சிறியதும் இல்லை.  பரந்த வெளி பழக்கமில்லாமல் எலி தாறுமாறாக ஓடுகிறது. அப்பொழுது எங்கிருந்தோ பறந்து வந்த காக்கை ஒன்று எலியை லேசாக ஒரு கொத்து கொத்தி விட்டுப் போனது. எலி மல்லாந்து படுத்து துள்ளியது. பிறகு இன்னும் வேகமாக தத்தித் தத்தி ஓடிற்று. காக்கை ஒரு சுற்று சுற்றி விட்டு வேகமாக கீழிறங்கியது.  எலிக்கு பதுங்க இடம் தெரியவில்லை.  காக்கை அப்படியே எலியைக் கொத்திக் கொண்டு தூக்கிச் சென்று விட்டது. கணேசனுக்கு துக்கமாக இருந்தது.

'இன்னொன்றும் அவன் துக்கத்தை அதிகரிக்கச் செய்தது. பொறியைத் தூக்கிக் கொண்டு வீடு திரும்ப ஆரம்பித்தவன் பொறிக்குள் பார்த்தான்.

அவன் முந்தின இரவு கொக்கியில் மாட்டிய வடை அப்படியே தின்னப்படாமல் இருந்தது'.   --  என்று கதை முடிகிறது.

இவ்வளவு தான் கதை. பார்த்தால் இது என்னய்யா பெரிய கதை என்று தான் நினைப்பு ஓடும். சொல்லப் போனால் அசோகமித்திரனின் பாணி கொடி கட்டிப் பறக்கிற அற்புதமான கதை இது.

அந்தக் கடைசி வரி, 'அவன் முந்தின இரவு கொக்கியில் மாட்டிய வடை அப்படியே தின்னப்படாமல் இருந்தது' என்ற ஒற்றை வரி தான் மொத்தக் கதையையுமே தாங்கி நிற்கிற தாங்குபீடம்.  அல்லது இந்த பரிதாபத்தை இன்னொருவரிடம் பகிர்ந்து கொள்வதற்காகவே மொத்த கதையும் என்று கொள்ளலாம்.

எலி அந்த வடையையாவது தின்று விட்டு செத்துப் போயிருந்தால் இவன் மனசு கொஞ்சமாவது சாந்தப்பட்டிருக்கும். செத்தே போய்

விட்ட எலி, சாவதற்கு முன் அந்த வடையைத் தின்றிருந்தால் என்ன, தின்னாவிட்டால் என்ன என்பது விவாதத்திற்கு வேண்டுமானால் சரியாக இருக்கும்.  'அட, செத்தது தான் செத்தது, சனியன் வடையைத் தின்று விட்டு செத்திருக்கலாமிலே' என்பது பரிதாபம்.  அதுவும் நேற்றிரவு மைதானத்தில் கால்கடுக்க நின்று அவ்வளவு பாடுபட்டு அது தின்பதற்காகவே வாங்கி வந்த வடை!

இந்தப் பார்வை தான் ஜெயமோகன் சொன்ன,

'அவரால் விரிவின் முழுமையைச் சித்தரிக்க முடியாது;  விரிவை முழுமைக்குள் அடக்கித் தான் தர முடியும்' என்ற கருத்தின் அர்த்தம்.

'நிறைய நிறைய எழுதி எழுதி எழுத வேண்டுவதை எழுதாமல் விட்டு விட வேண்டும்' என்பார் நகுலன்.  அவர் சொன்னதற்கு சரியான உதாரணம், அசோகமித்திரனின் இந்த 'எலி' கதை.

அசோக மித்திரன் :

இயற்பெயர்  தியாகராஜன்.

அன்றைய ஆனந்த விகடன் ஆசிரியரின் ஜெமினி ஸ்டூடியோவில் மக்கள் தொடர்புத் துறையில் கொஞ்ச காலம் பணியாற்றினார். 

அசோக மித்திரனின் எல்லாச் சிறுகதைகளும் ஏதோ ஒருவிதத்தில் 'அட!' என்று அதிசயத்தக்க மாதிரி இருக்கும்.  பெரிய ஒரு சமாச்சாரத்தை துக்குனூண்டு காப்ஸ்யூலில் அடைத்து விடுகிற மாதிரியான எழுத்து அவரது. 'புலிக் கலைஞன்' கதையில் சாவகாசமாக ஒவ்வொன்றாகச் சொல்லிக் கொண்டு வந்து கதையின் இதய பாகமான முக்கிய இடத்தையும் அந்த ஒவ்வொன்றில் ஒன்றாக முக்கியமில்லாதது மாதிரி சொல்லி அதைக் கடைசியில் முக்கியப்படுத்தும் அசோக மித்திரனின் எழுத்து ஜாலத்தைக் கண்டு பிரமிக்கலாம்.

அமியின் எழுத்து மத்தியதர வர்க்கத்தின் தினசரி வாழ்க்கையின் பிரதியாயிருந்து படம் பிடித்துக் காட்டிய எழுத்து. 

'கணையாழி' பத்திரிகையுடன் நீண்ட தொடர்பு அவருக்கு உண்டு   இவரின் 'அப்பாவின் சிநேகிதர்' என்னும் சிறுகதைத் தொகுப்பிற்காக சாகித்ய அகாதமி 1996-ம் ஆண்டு விருது வழங்கியிருக்கிறது. 

பதினெட்டாவது அட்ச கோடு, தண்ணீர், ஆகாச தாமரை, மானசரோவர், இன்று என்று நினைவுக்கு வருகிற நாவல் ஒவ்வொன்றும் நமக்கு சொந்தமான ஏதோ ஒரு நினைவை மீட்டிச் செல்வதாகவே இருக்கிறது. ஒற்றன் என்ற பயணக் கட்டுரை போலவான அவரது நாவலையும் குறிப்பிட வேண்டும். 

லைப்ரரியில் பக்கம் பக்கமாகத் தேடி நியூஸ் படிக்க அல்லாடுவதிலிருந்து தெருக்குழாயில் தண்ணீர் பிடிப்பது வரை.... இப்படி படிப்போருக்கு எழுதுகிற எழுத்து அந்நியப்பட்டுப் போய் விடாமல் அன்றாட அவதிகளை, ஆவலாதிகளைத் தொட்டு எழுதுவதே இவரது சிறுகதைகளின் சிறப்பாகத் தெரிகிறது.

இவ்வளவுக்கும் பெரும்பாலும் சிறு பத்திரிகைகளின் வாயிலாகவே இவ்வளவையும் எழுதி சாதித்துக் காட்டியவர் இவர்.  இதுவே மற்ற தமிழ் எழுத்தாளர்களிடமிருந்து தனித்துத் தனியாகவும் இவரைக் காட்டுகிறது.