சிறுகதை - உபகாரம் - ஷ்யாமளா வெங்கட்ராமன்

Study room இல் படித்துக் கொண்டிருந்த வர்ஷா வேகமாக வெளியே வந்து ஹாலில் இருந்த போனை எடுத்துக் கொண்டு தோட்டத்தில் இருந்த அம்மாவை கூப்பிட்டாள். அம்மாவிடம் "எவ்வளவு நேரமா போன் அடிக்கிறது காதில் விழவில்லையா?" என்று கேட்டாள்.

"இல்லடி. நான் பூப்பறிக்கத் தோட்டத்துக்கு வந்தேன். இன்று சங்கடஹர சதுர்த்தி! 'என்று சுமதி கூறினாள். போனை  வர்ஷாவிடமிருந்து வாங்கி மிஸ்டுகாலில் யார் போன் பண்ணினார்கள் என்று பார்த்தாள். 

அவளுடன் வேலை பார்த்த ஆனந்திதான்! எதற்கு இவ்வளவு தரம் பண்ணி இருக்கிறாள்? என்று யோசனை பண்ணிக்கொண்டு அவளுக்கு போன் பண்ணினாள். 

போனை எடுத்த ஆனந்தி இடம் "என்ன இத்தனை போன் பண்ணி இருக் கே? என்ன விஷயம் 'என் று சுமதி கேட்க.... சுமதி.... "சௌந்தர்யா போன் பண்ணினாள்.. உன்னை லேண்ட் லைனில் பலமுறை கூப்பிட்டாலும் நீ எடுக்கவில்லையாம். நீ இந்தியாவில் இருக்கிறாயா? UKபோய் இருக்கிறாயா?" என்று கேட்டாள். அதான் உனக்கு போன் பண்ணி விஷயத்தை சொல்லலாம் என்று நினைத்தேன்.

"ஆமாம் சௌந்தர்யா எங்கே இருக்கிறாளாம்?" என்று சுமதி கேட்க....

"அவளுக்கு என்ன? இன்று ஒரு நாடு நாளைக்கு ஒரு நாடு என்று போவதற்கு உலகம் முழுவதும் உள்ள எல்லா நாட்டிலும் அவளுடைய பிள்ளைகளும் பெண்ணும் இருக்கிறார்கள். அவள் கொடுத்து வைத்தவள். நானும் இருக்கேனே? சென்னையை தாண்டி செங்கல்பட்டு கூட போனதில்லை "என்று அலுத்து கொண்டாள் ஆனந்தி!

”ஆமாம்! இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சைதான். சௌந்தர்யா அவள் கணவனிடம் படும்பாடுதான் நமக்கு தெரியுமே! சரியான பிடுங்கல்! அந்த மனுஷரிடம் சௌந்தர்யாவால் மட்டுமே குடும்பம் நடத்த முடியும். அவருக்கு 90 வயதுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. இன்னும் அதே குணம். கொஞ்சம்கூட மாறவில்லை. பாவம் சௌந்தர்யா!! 'என்று கூறிவிட்டு "அடுத்த தடவை போன் பண்ணினால் என் மொபைல் நம்பரை கொடு

 என் லேண்ட்லைனை சரண்டர் செய்து விட்டேன் என்று கூறு " என்று சொல்லி போனை 'கட்' செய்தாள்.

மனம்தான் ஒரு குரங்கு ஆச்சே! அது பழைய நினைவுகளை அசை போட ஆரம்பித்தது. 60 வருடங்களுக்கு முன் சுமதி வேளாங்கண்ணி பள்ளியில் நான்காம் வகுப்பு ஆசிரியையாக பணியாற்றிக்கொண்டு இருந்தாள். அவளிடம் சௌந்தர்யாவின் பையன் படித்துக் கொண்டிருந்தான். ஒரு நாள் சௌந்தர்யா வகுப்பிற்கு வந்தாள். "சுமதி என் பையனை இப்பள்ளியில் இருந்து TC வாங்கி எங்கள் அம்மாவின் ஊரில் சேர்க்கப் போகிறேன் அதற்காக உங்கள் தலைமை ஆசிரியையைப் பார்க்க வந்தேன். அவர்கள் பள்ளியில் இல்லை. நீ அவர்களிடம் சிபாரிசு செய்து சீக்கிரம் வாங்கித் தா" என்று கூறி சென்றாள்.

மறுநாள் சௌந்தர்யாவின் கணவர் வந்து "எனக்கும் சௌந்தர்யாவுக்கும் குடும்பத்தில்சிறு மனஸ்தாபம்.  அதனால் விவாகரத்து கோருகிறாள். குழந்தையை என்னிடம் இருந்து பிரித்துச் சென்றால்தான் விவாகரத்து கிடைக்கும். என்னால் குழந்தையையும் சௌந்தர்யாவையும் பிரிந்து இருக்க முடியாது.. எனவே குழந்தையின் டிசி கொடுக்காதீர்கள் "என்று அழாத குறையாக கூறிச் சென்றார்.

சுமதிவீட்டிற்குச் சென்றதும் அவர் கூறிய வார்த்தையே திரும்பத் திரும்ப அவள் காதில் ஒலித்தது.  

அவள் அம்மா "ஏன் ஒரு மாதிரியாய் இருக்கிறாய். ?பள்ளியில் ஏதாவது தகராறா?" என்று கேட்டார்கள். 

சுமதி பள்ளியில் நடந்த விஷயத்தைக் கூறினாள். 

அம்மா,  "இருவரை சேர்த்து திருமணம் செய்து வைப்பதுதான் கடினம். பிரிப்பது என்பது ஒரு நொடியில் முடிந்துவிடும். எனவே உன் தலைமையாசிரிடம் சொல்லி TC கொடுப்பதை தாமதம் ஆக்க செய். அதற்குள் அவர்கள் சமாதானமாக  ஒன்றாக சேர வாய்ப்பு உண்டு "என்று கூறினார்கள். 

சுமதி தலைமையாசிரியரிடம் தன் அம்மா கூறியதை கூறினாள். அவர்களும் 'அதுதான் சரி' என்று கூறினார்கள்.  

நாட்கள் கடந்தன. என்ன ஆச்சரியம்!! ஒருநாள் இருவரும் தலைமையாசிரியரிடம் வந்தார்கள். 'பையன் இந்தப் பள்ளியிலேயே படிக்கட்டும். நாங்கள் இருவரும் விவாகரத்தை தள்ளுபடி செய்து விட்டோம் சேர்ந்து வாழப் போகிறோம்' என்று சந்தோஷமாக கூறினார்கள்.

சில வருடங்களில் சௌந்தர்யா அதே ஊரில் வேறு ஒரு பள்ளியில் ஆசிரியையாக அமர்ந்தார் . ஆண்டுகள் உருண்டு ஓடின. இருவருக்கும் அவ்வபொழுது தகராறுகள் வரும்.  

அதை சுமதியிடம் வந்து சொல்வாள். அவர்களுக்கு அடுத்தடுத்து இரண்டு ஆண் பிள்ளைகளும் ஒரு பெண் குழந்தையும் பிறந்தது..

குழந்தைகளும் மிக நன்றாகப் படித்து மிகப்பெரிய பதவிகளில் US, UK, Japan, Germany, ஆகிய நாடுகளில் இருந்தனர். அனைவருக்கும் திருமணமாகி குழந்தைகளுடன் வசதியாக உள்ளனர். சவுந்தர்யாவின் குழந்தைகள் அம்மாவை உள்ளங்கையில் வைத்துத் தாங்குகிறார்கள். சௌந்தர்யாவும் அனைத்துக் குழந்தைகளிடமும் மாறி மாறி சென்று  இருந்து வருகிறாள்.

சௌந்தர்யாவும் அவள் கணவரும் சுமதியை பார்க்கும்போதெல்லாம்" நீ செய்த உபகாரத்தால்தான் நாங்கள் எங்கள் குழந்தைகளுடன் மிக வசதியாக சந்தோஷமாக வாழ்கிறோம் "என்று கூறுவார்கள்.

அவர்கள் வீட்டில் எந்த விசேஷம் என்றாலும் முதல் பத்திரிக்கை சுமதிக்கு தான் என்பது எழுதப்படாத விதி ஆயிற்று.  ஒரு சிறிய ஆல  விதை எப்படி ஒரு பெரிய ஆலமரத்தை உண்டாக்குகிறது. அதுபோல சுமதிசெய்த சிறு உதவி ஒரு பெரிய குடும்பம் உருவாவதற்கு அஸ்திவாரம் ஆயிற்று!!!

= = = = =