சிறுகதை : மசால் தோசையும் ஒரு வாய்க் காஃபியும்! - S G S

 ரமாவும் சங்கரனும் அங்கே இங்கே சுற்றி அலைந்த களைப்பில் அந்த ஓட்டலுக்குள் சென்று ஓர் நல்ல இடமாகப் பார்த்து அமர்ந்தனர். இருவருக்கும் நல்ல பசி.

ஓட்டலில் சர்வர் வந்து என்ன வேண்டும் எனக் கேட்டதுமே சங்கரன், "இரண்டு மசால் தோசை, ஒரு காஃபி, ஒரு எக்ஸ்ட்ரா தம்பளர் கொடுத்துடுங்க!" என்றான். 

இதான் சங்கரனின் பழக்கம். ஓட்டலுக்கெல்லாம் மனைவியைக் கூட்டிச் சென்றாலும் சங்கரன் என்ன சாப்பிடுகிறானோ அதைத் தான் ரமாவும் சாப்பிட வேண்டும். அதோடு காஃபி இருவருக்கும் தனித்தனியாக வாங்க மாட்டான் 

 இத்தனைக்கும் ஒரு காஃபி பதினைந்து ரூபாய் தான். ஒரே ஒரு காஃபி வாங்கி அதை நன்றாக ஆற்றிவிட்டுத் தான் முக்கால் தம்பளர் எடுத்துக் கொண்டு ஒரே ஒரு வாய் டபராவில் விட்டு ரமாவிடம் தள்ளி விடுவான். கூடவே அவளிடம், "இது போறுமோன்னோ! உனக்குத் தனியாகக் காஃபி வேண்டாமே!"என்றும் கேட்டுக் கொள்வான். 

ரமாவுக்குக் காஃபி நுரைக்க ஒரூ தம்பளர் நிறையச் சுடச் சுடக் குடிக்க வேண்டும் போல் இருக்கும். அதே போல் எப்போ ஓட்டலுக்கு வந்தாலும் மசால் தோசைதான். வீட்டிலேயே ரமா அடிக்கடி மசால் தோசை குழந்தைகளை முன்னிட்டுப்  பண்ணுவதால் ஓட்டலுக்கு வந்தால் வித்தியாசமாய்ச் சாப்பிட வேண்டும் என்பது அவள் எண்ணம்.

ஆனால் சங்கரனுக்கு அவன் சொன்னதுதான். அவனுக்குப் பிடித்ததுதான்! ரமாவும் அப்படித்தான் சாப்பிடணும் எனச் சொல்லுவான். என்ன பிடிவாதமோ...!   ரமா 'வேண்டாம் எனக்கு ஆனியன் ஊத்தப்பமோ, அடையோ சொல்லுங்க' என்றால், "இது என்ன வழக்கம்? உன்னை ஆசையா ஓட்டலுக்குக் கூட்டி வந்திருப்பது நான். நான் சொல்லுவதைக் கேட்காமல் உன் இஷ்டப்படி ஆடுவியா? ஓட்டலுக்குக் கூட்டிக் கொண்டு வரானேனு ஓர் நன்றி உணர்ச்சி இல்லாட்டியும்,  ஆனாலும் ரொம்பவே அலையறே!" என்று கடுமையாகக் கூறுவான்.  மனதுக்குள் திகைத்தாலும் வெளியே காட்டிக்கொண்டதில்லை ரமா. 

ஒரு முறை ரமா இப்படித் தான் ரொம்பப் பசியாக இருந்ததால் "அடை/அவியல் சொல்லுங்க இரண்டு பேருக்குமே!" என்று அவனையும் சேர்த்துக்கொள்ள சர்வருக்கு எதிரேயே சங்கரன் அவளைக் கன்னாபின்னாவென்று பேசிவிட்டான். அதிலிருந்து ரமா வாயே திறப்பதில்லை. கடனே என்று வரும் மசால் தோசையைச் சாப்பிட்டு விட்டு அந்த ஒரு வாய்க் காஃபியையும் வேண்டாம் என்று சொல்லாமல் குடித்து வைப்பாள்.  அவள் ஒரே வாயாக அந்தக் காஃபியை ஊற்றிக் கொள்வதைப் பார்க்கையில் எல்லாம் சங்கரன் சிரிப்பான்.

"காஃபியை இப்படியா குடிப்பது? கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்க் குடிக்க வேண்டாமா?" என்பான். 

அது இருப்பதே ஒரு வாய் தான். அதுவும் சங்கரன் ஆற்றியதிலே ஆறிப்போய் ஆடை படிந்து இருக்கும். அதை எப்படி ஒவ்வொரு வாயாகக் குடிப்பது? 

"ஒரே அவசரம்! எல்லாத்துக்கும் பறக்கிறே!" என்பான் சங்கரன். ரமாவுக்கு அவனுடன் விவாதம் செய்து உண்மையை எடுத்துச் சொல்ல ஆசையாத்தான் இருக்கும். ஆனால் வீட்டிலேயே சில சமயங்கள் அவள் அப்படி எதையானும் எடுத்துச் சொன்னால் ஒரே ரசாபாசமாக ஆகிவிடும். குழந்தைகள் வேறே இருப்பார்களா! அவங்களுக்கு எதிரே சண்டை வேண்டாம்னு இருந்து விடுவாள். 

இதே சங்கரன் குடும்பத்தில் அனைவருடனும் ஓட்டலுக்கோ எங்கேயாவது போக நேர்ந்தாலோ நடந்து கொள்ளும் விதமே தனியாக இருக்கும். ஆனால் அப்போவும் ரமாவைத் தன் கண்பார்வையில் வைத்திருப்பான். தன் கைகளை முதுகுக்குப் பின்னே கொண்டு போய் ரமாவுக்குச் சைகைகள் செய்து அவளை எச்சரிப்பான்.  அதோடு இல்லாமல் பிறருக்குத் தெரியாதபடி கண்களாலும், பற்களைக் கடித்தும் ரமாவை எச்சரிப்பான். 

சங்கரன் என்ன சொல்கிறானோ அதற்கு ரமா மறுப்புச் சொல்லக் கூடாது. அவன் சாப்பிடும்போது தான் அவளும் சாப்பிடணும். அதுவும் அவன் என்ன சாப்பிடுகிறானோ அது தான் அவளும் சாப்பிடணும். பார்க்கிறவங்களுக்கு என்னமோ ஒற்றுமையான தம்பதி என்னும் எண்ணம்தான் ஏற்படும்!

அதோடு இல்லாமல்  ஏற்கெனவே சங்கரன் அவங்க இருவரும் தனியாய் ஓட்டலுக்குப் போகும்போதெல்லாம் ரமா நடந்து கொள்ளும் விதத்தைத் தன் போக்கில் குழந்தைகளிடம்  விமரிசிப்பான். குழந்தைகளிடம்,"உங்க அம்மாவுக்கு நல்லதே பிடிக்காது. தான் பிடிச்சதுதான். தன்னோட பிடிவாதம்தான் ஜெயிக்கணும்னு சொல்லுவா!" என்றெல்லாம் சொல்லுவான். இம்மாதிரி எப்போவும் மசால் தோசை தான்தான் சாப்பிடச் சொல்லுகிறேன் என்பதையோ, ஒரு காஃபியில் கொஞ்சம் போல் ரமாவுக்குக் கொடுப்பதையோ சொல்லவே மாட்டான்.  இது போலவே அன்றும் நடந்து முடிந்தது.  வேறு வழியில்லாமல் ரமா சகித்துக் கொண்டாள். ஆனால் அதன் பின்னர்  வீட்டுக்கு வந்த ரமா தலைவலி தாங்க முடியாமல்  ஃபில்டரில் டிகாக்‌ஷன் இறக்கிப் பாலைக்காய்ச்சிச் சூடான பாலில் நல்ல காஃபியாகக் கலந்து சங்கரனுக்கும் கொடுத்துவிட்டுத் தானும் குடித்தாள். சங்கரன் அதைப் பார்த்து ஓஹோவென்று சிரித்தான்.   மகன் குமாரும், மகள் ஜெயாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"என்னப்பா சிரிக்கறே?" 

"இப்போத் தான் உங்க அம்மா ஓட்டலில் காஃபி குடிச்சிருக்கா! அது போதாமல் வீட்டுக்கு வந்ததும் காஃபி போட்டுக்குடிக்கிறா!" என்று நக்கலுடன் சங்கரன் சொல்லக் குழந்தைகள் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். ரமா ஒன்றும் வாயே திறக்கவில்லை.

 

*** *** 

ஆயிற்று. அப்படியும் இப்படியுமாக நாட்கள் கடந்து செல்ல, தீபாவளியும் நெருங்கியது. சிறு சேமிப்புக்கான முகவராக இருந்து வந்த ரமாவுக்குச் சிறு சேமிப்புக் கமிஷனில் சுளையாக இரண்டாயிரம் ரூபாய் லாபம் கிடைத்திருந்தது.  எல்லோருக்குமே இந்த வருஷம் நல்ல பெரிய கடையில் போய்த் துணி எடுக்கலாம் என்று ஏகமனதாகக் குழந்தைகள் உட்பட ஆசைப்பட, சங்கரனும் அதற்குச் சம்மதித்தான். 

வெளிப்பார்வையில் ரமா இம்மாதிரிச்  சிறு சேமிப்பு முகவர் வேலைகள் பார்ப்பதை அவன் விரும்பாதது போல் காட்டிக் கொண்டாலும், அந்த வேலையில் ரமாவிற்கு வரும் கமிஷனைக் கணக்குப் பார்த்து அவளிடம் இருந்து வாங்கிக் கொண்டு விடுவான்!  ரமா தனக்கென்று பத்து ரூபாய் கூட ஒதுக்கிக் கொண்டதில்லை. அப்படியே அவனிடம் கொடுத்து விடுவாள்.  

மனதிற்குள் ஆசையாகத்தான் இருக்கும். ஆனாலும் வெளியே காட்டிக் கொள்வதில்லை. வேறு எதற்குமில்லை...  நவராத்திரிக்கு மஞ்சள் குங்குமத்தோடு 'வைச்சுக் கொடுக்க' நல்ல பரிசுப் பொருட்கள் வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டும் என்று ரமாவின் ஆசை.  அவ்வளவுதான்.

ஆனால் சங்கரனோ, "வெளியே எல்லோருக்கும் உன் இஷ்டத்துக்கு அள்ளி விட்டுத்  தூக்கிக் கொடுத்து நல்ல பெயர் வாங்கிக்கணும்னு நினைக்கிறே!" என்று சொல்லிச் சிரிப்பான். 

ரமாவால் நவராத்திரிக்குப் பத்து ரூபாய் வைத்துக் கொடுப்பதோடு அதற்கு மேல் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியாது. இத்தனைக்கும் அவளும் சிறு சேமிப்பு முகவராக இருந்து நல்லபடியா வருஷத்துக்கு இருபதாயிரத்துக்குக் குறையாமல் கமிஷன் வாங்கிக் கொண்டு தான் இருந்தாள். ஆனாலும் அவள் விரும்பியபடி எதையும் செய்ய முடியாது. குழந்தைகளுக்கு எதிரே எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் சங்கரனின் அதட்டல்களையும்/அலட்டல்களையும் பொறுத்துக் கொண்டே வந்தாள் ரமா.

இம்முறை குழந்தைகள் ஆசைப்பட்டதால்  நவராத்திரி நேரத்தில் ஒரு நாள் விடுமுறையில் அனைவருமாகப் போய்த் துணி எடுத்துக் கொண்டு அப்படியே இரவு உணவையும் ஓட்டலில் முடித்துக் கொண்டு வரவேண்டும் என்பது முடிவாயிற்று. 

அந்த நாளும் வந்தது.  நாலு பேரும் கிளம்பினார்கள். பேருந்து பிடித்துக் கொண்டு புரசவாக்கத்தில் இருக்கும் பிரபலமான துணிக்கடைக்குப் போனார்கள். அங்கே ரெடிமேட் பகுதியில் பெண்ணுக்குப் பிடித்தவற்றை வாங்கிக் கொண்டு, சங்கரனுக்கும், பையனுக்கும் அங்கேயே ஆண்கள் பகுதியில் பான்ட், ஷர்ட்டுக்குத் துணி வாங்கி அங்கேயே தைக்கவும் கொடுத்து விட்டார்கள். இனி ரமாவுக்குத்தான். புடைவை செக்‌ஷனுக்கு வந்தார்கள். 

ரமாவுக்கு அந்த வருஷம் புதுசாக வந்திருக்கும் சில்க் காட்டன் புடைவை எடுத்துக்கொள்ள ஆசை. தீபாவளி வேறே! 

ஆனால் சங்கரனுக்கு அதில் இஷ்டம் இல்லை. எப்போதும் போல் பூனம் சேலைகளையே பார்த்தான். அவற்றில் நல்லதாக ஒன்றைப் பொறுக்கினான்.  

"இது எப்படி?"   

ரமா துக்கம் தொண்டையை அடைக்கப் பதிலே சொல்லாமல் தலையை அசைத்தாள்..  

குழந்தைகள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். அம்மா ஏற்கெனவே அவர்களிடம் சில்க் காட்டன் எடுத்துக்கொள்ளப் போவதாய்ச் சொல்லி இருந்தாளே! இங்கே அப்பா என்னவோ 'இதுவும் போதும், அதுவும் போதும்' என்கிறாப்போல் பேசுகிறாரே!  இருவரில் பையன் தான் கொஞ்சம் எதுவானாலும் கேட்பான். 

"அப்பா! இது அம்மாவுக்கு வந்த பணம்! அம்மா சில்க் காட்டன் புடைவை கேட்டிருந்தாள். நீ உன் பணத்தில் வாங்கிக் கொடுக்காட்டியும் அம்மாவை அவளோட சம்பாத்தியத்திலாவது வாங்கிக்கச் சொல்லலாமே!வருஷா வருஷம் நீ கிருஷ்ணா ஸ்டோர்ஸில் கடனுக்கு வாங்கித் தரும் புடைவையைத்தானே அம்மா தீபாவளிக்குக் கட்டிக்கொள்கிறா! எப்போதுமே நீ அம்மாவுக்கு என்றால் கொஞ்சம் மட்டமாகச் செய்கிறாயே! சரி, அதெல்லாம் தான் உன் சம்பாத்தியம். உன்னால் அதிகம் செலவு செய்ய முடியாதுனு சொல்லுவே! இப்போ என்ன வந்தது? இரண்டாயிரம் ரூபாயும் அம்மா சம்பாத்தியம் தானே! அதில் இஷ்டப்பட்ட புடைவையை அம்மா எடுத்துக் கொண்டால் என்ன?" 

சங்கரனுக்கு முகம் சிறுத்துவிட்டது. ரமாவைப் பார்த்து முறைத்தான்.  "குழந்தைகளைத் தூண்டி விடுகிறாயா!" என்று பல்லைக் கடித்தான். 

உடனேயே ஜெயா, "அம்மா எங்களிடம் எதுவும் சொல்லவில்லையே அப்பா! நீ செய்வது உனக்கே நன்றாக இருக்கிறதா?  எப்போ அம்மாவுக்குப் புடைவை எடுத்தாலும் ரொம்பவே விலை குறைச்சலாத் தான் எடுக்கிறே! உன்னோட ஆஃபீஸ் நண்பர்கள் எல்லாம் அவங்க மனைவிக்குப் பட்டுப்புடைவை எல்லாம் எடுத்துத் தராங்களே! நீ அந்த மாதிரி அம்மாவுக்கு தீபாவளிக்குக் கூட எடுத்துக் கொடுத்தது இல்லை! இப்போவும் பட்டுப்புடைவையா அம்மா கேட்டாள்? சில்க் காட்டன் தானே! அதுவும் அம்மாவின் சம்பாத்தியத்தில் தானே எடுத்துக்கப் போறா?  நீயா வாங்கிக் கொடுக்கிறே?" என்று கேட்டுவிட்டாள். 

இவர்களின் பேச்சு வார்த்தைகள் அக்கம்பக்கத்தினரின் கவனத்தை ஈர்க்க வேறு வழி இல்லாமல் சங்கரன் சில்க் காட்டன் புடைவையை ரமாவுக்குக் காட்டச் சொல்லி விட்டுக் கோபத்துடனே அங்கிருந்து நகர்ந்தான். அவன் வரை அவன் மனைவி அவனுக்கு அடங்கியவள். அவன் சொல்வதைத்தான் செய்ய வேண்டும். மறுத்தோ/மீறியோ பேசக் கூடாது. இப்போது  குழந்தைகள் மூலம் தூண்டி விட்டுத் தன் காரியத்தை அவள் நடத்திக் கொள்வதாகவே அவனுக்குத் தோன்றியது..

அனைவரும் ஓட்டலுக்கு வந்தார்கள். சங்கரன் முகத்தில் சிரிப்பே இல்லை. ஆனாலும் குழந்தைகளுக்காக ஓட்டலுக்கு வந்துவிட்டு அவங்களுக்குப் பிடித்ததை வாங்கித் தரணும் என்பதால் குழந்தைகளிடம் அவங்களுக்கு வேண்டியதை ஆரடர் பண்ணச் சொன்னான். 

பின்னர் ரமாவிடம் எதுவும் கேட்காமல் சர்வரிடம் எப்போதும் போல், "இரண்டு மசால் தோசை! ஒரு காஃபி, ஒரு எக்ஸ்ட்ரா தம்பளர்!" என்றான்.

ரமா குழந்தைகள் இருக்கும் தைரியத்தில் மெதுவாக, "எனக்கு ஆனியன் ஊத்தப்பம்! அப்படியே காஃபி தனியாகச் சொல்லிடுங்க. தலையை ரொம்ப வலிக்கிறது! " என்றாள்.  

சங்கரனுக்கு அடக்கி வைத்திருந்த கோபம் பீரிட்டது. ரமாவைப் பார்த்து, "உன்னிஷ்டத்துக்குப் பிடிவாதம் பிடித்துப் புடைவை எடுத்துக் கொண்டாச்சு. இங்கே வந்தும் உன்னோட வேலையைக் காட்ட ஆரம்பிச்சுட்டே!" என்று கடுமையாகச் சொல்ல, கண்களில் கண்ணீருடன் ரமா எழுந்து வெளியே சென்று விட்டாள். குழந்தைகள் இருவருக்கும் அப்போது தான் அம்மாவிடம் எந்தத் தப்பும் இல்லை. அப்பாதான் அம்மாவை அடக்கி அடக்கி வைக்கிறார் என்னும் உண்மை புரிந்தது!

அப்பாவிடம், "ஓட்டலுக்குக் கூட்டி வந்ததே இஷ்டத்துக்குச் சாப்பிடத்தானே அப்பா! அம்மா மட்டும் ஏன் தன் இஷ்டத்துக்குச் சாப்பிடக் கூடாது? நீ செய்வது தப்பு!  அம்மாவைப் போய்க் கூட்டி வந்து அம்மாவுக்குப் பிடித்ததை வாங்கிக் கொடு அப்பா!" என்று பிள்ளை சொல்ல, பெண்ணோ, "எனக்கு மட்டும் இப்படி ஒரு கணவன் என்றால் நான் அவனோடு எல்லாம் ஓட்டலுக்கே போக மாட்டேன் அப்பா! நீ எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணுவதற்கு முன்னால் அந்தப் பையனிடம் நான் பேசிக் கலந்து கொள்ள வாய்ப்புக் கொடு. இப்படி எல்லாம் இருந்தால் என்னால் சகிக்க முடியாது! அம்மா மாதிரி நான் வாயை மூடிக் கொண்டு இருக்க மாட்டேன்!" என்றாள். 

சங்கரனுக்குச் சுருக்கென்றது.  

அதோடு இல்லாமல் பையன் மேலும் சொன்னான். "அப்பா! இத்தனை நாட்களாக நீ என்னமோ அம்மாதான் தன்னிஷ்டத்துக்கு எல்லாம் செய்வதாய்ச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தே! ஆனால் உண்மை வேறாக அல்லவோ இருக்கிறது! அம்மாவுக்கும் ஆசைகள் இருக்காதா? அம்மாவுக்கெனத் தனியான விருப்பம் இருக்காதா?  அம்மா இஷ்டப்படி சாப்பிடுவதால் உனக்கு ஏதேனும் நஷ்டம் ஏற்படுமா? இத்தனை உழைக்கும் அம்மாவுக்கு ஒரு காஃபி முழுதாக வாங்கிக் கொடுக்க உனக்கு மனசு ஆகலையே!  இதைப் போலவே நம்ம ஹேமாவை அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுக்கும் இடத்தில் நடத்தினால் உனக்கு எப்படி இருக்கும்?" என்று கேட்டுவிட்டான். 

பதின்ம வயது.  அனைத்தும் புரியும் பருவம். அதோடு அம்மாவிடம் அவனுக்குத் தனியான பற்று. குழந்தைகளை சுதந்திரமாகப் பேச விடவேண்டும் என்பது ஆரம்பத்திலிருந்தே சங்கரன் கொள்கை.  இப்போது அவனே அதற்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய நிலை!  சங்கரனுக்குக் கொஞ்சம் அவமானமாக உணர்ந்தான். பையனை விட வயதில் சின்னவளானாலும் பெண்ணும் அப்பாவிடம், "அப்பா, நீயே போய் அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு வா! அம்மாவுக்குப் பிடித்த ஆனியன் ஊத்தப்பத்தை இன்னிக்கானும் அம்மா சாப்பிடட்டும்" என்றாள் உரிமையாக. 

இது நாள் வரை  சங்கரன் என்ன சாப்பிடுகிறானோ அது தான் ரமாவும் சாப்பிட வேண்டும். வெளி ஊர்களுக்குப் போகையில் தயிர்சாதம் கட்டிக் கொண்டு போனால் சங்கரனுக்கு அதில் கொஞ்சம் தண்ணீர் கலந்து மறுபடி பிசைந்து சாப்பிடணும். ஆனால் ரமாவோ அப்படியே சாப்பிட்டு விடுவாள். அதுக்கும் சங்கரனிடம் வாங்கிக் கட்டிப்பாள். "இதைப் பாரு! எப்படி முழுங்கறது லபக், லபக்னு! எனக்குனு வந்து வாய்ச்சிருக்கே! இந்தா! சொல்றதைக் கேள்! தயிர்சாதத்தில் தண்ணீரை விட்டுக் கலந்து சாப்பிடு!" என்று அதட்டுவதோடு அல்லாமல் தண்ணீரைத் தானே எடுத்து ரமாவின் தட்டில் ஊற்றவும் செய்வான். 

அழுகை முட்டும் கண்களோடு அந்த ருசி பிடிக்காமல் தூக்கி எறியவும் முடியாமல் ரமா சாப்பிடுவாள்.  துக்கம் தொண்டையை அடைத்துக் கொள்ளும். அதுக்கும் ஒரு நாள் அவள் சங்கரனின் தம்பி மனைவி ரேணுகா மூலம் விடிவு வந்தது.  

அவர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து சென்ற ஒரு  ரயில் பயணத்தின்போது  தன் ஓர்ப்படிக்கெனக் கட்டிய  தயிர்சாதப் பொட்டலத்தை ரமா அவளிடம் கொடுத்தாள்.  அவள் அதைப் பிரித்து ஸ்பூனால் எடுத்து அப்படியே சாப்பிட, பார்த்துக் கொண்டிருந்த சங்கரன் அவள் இலையில் தண்ணீரை ஊற்றுமாறு ரமாவிடம் ஜாடை காட்டினான்.  ரமா மறுத்து விட்டாள். ரேணுகாவும்," எனக்கு இந்த டேஸ்ட்தான் பிடிக்கும். தண்ணீரை விட்டுக் கலந்தெல்லாம் சாப்பிடப் பிடிக்காது!" எனப் பளிச்சென்று தன் விருப்பத்தைச் சொல்ல, அன்றுதான் சுமார் 15 வருடங்கள் கழித்து ரமா தன் பங்கு தயிர்சாதத்தில் தண்ணீர் சேர்க்காமல் அப்படியே ஊறுகாயைத் தொட்டுக் கொண்டு சாப்பிட்டாள். அன்று அவள் மனதில் ஏற்பட்ட நிறைவு!

வெளியே நின்று கொண்டிருந்த ரமாவுக்குள் இதெல்லாம் கண்முன் காட்சிகளாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அவளுக்குள் அழுகை முட்டியது.  அங்கே பலபேர் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் அழக்கூடாது என்று அடக்கிய வண்ணம் நின்றிருந்தவள் தோளை சங்கரன் தொடுவதை அவள் உணர்ந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். 

சங்கரன் மென்மையாக, "வா, உள்ளே, ஆனியன் ஊத்தப்பம் சூடாக வந்துடும். சாப்பிடலாம் இப்போ!  காஃபியும் உனக்குத் தனியாகச் சொல்லி இருக்கேன்!" என்றான். 

விரிந்த கண்களுடன் நம்பிக்கை இல்லாமல் அவனைப் பார்த்த ரமா உள்ளே பார்க்க, குழந்தைகள் கை அசைத்துச் சிரித்த வண்ணம் அவளை உள்ளே அழைத்துக் கொண்டிருந்தனர். 

நாம் கெஞ்சிக் கேட்டும் மனசு மாறாத சங்கரன், குழந்தைகளால் மாறி இருக்கிறான், இது ஆரம்பம் என்பதை ரமா புரிந்து கொண்டு விட்டாள். சங்கரன் மெல்ல மெல்ல மாற ஆரம்பித்து விட்டான். இனி ரமாவின் வாழ்க்கையில் சுருதிபேதம் இருக்காது. 

= = = = = =