இளமைக் காலங்கள்...

என் மகன்களுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.  அவர்களுடைய பள்ளிப்பருவம் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள் அண்ணனும் தம்பியும்.  நான் என் பள்ளி கால வாழ்க்கை பற்றி பேசினேன். நான் படிக்கும்போது ஸ்கூல் பஸ் என்று ஒன்று இருந்த மாதிரி நினைவில்லை.  அவரவர் டவுன் பஸ்ஸில்தான் வருவார்கள்.  அருகில் இருப்பவர்கள் மட்டுமல்ல, தூரமாயிருந்தாலும் நடந்து வந்து விடுவார்கள்.   மிகச்சிலர் சைக்கிளிலும், மிக மிகச்சிலர் அப்பா வண்டியிலும் வருவார்கள். 

வழக்கமான பள்ளி நேரத்திலிருந்து திடீரென ஒரு நாள் ஷிஃப்ட் ஸிஸ்டம் அறிமுகமானது.  காலை எட்டு மணிக்கு முதல் ஷிஃப்ட் தொடங்கிவிடும்..  ஒருவேளை ஏழரையோ...   இயற்கை உபாதைக்கு பத்து நிமிடம் தவிர வேறு இடைவேளை கிடையாது.  எனினும் அந்த முறை எங்களுக்குப் பிடித்திருந்தது. மதியம் இன்னொரு ஷிஃப்ட். 

பள்ளியில் இருந்த தொட்டியிலிருந்து நீரை மொண்டோ, அங்கு இணைக்கப்பட்டிருக்கும் குழாயிலிருந்தோ தண்ணீரைப் பிடித்தோ குடித்தது நினைவில் இருக்கிறது.  இப்போது அப்படிக் குடிப்போமா? 

பள்ளி செல்லும்போது தஞ்சை ஹவுசிங் யூனிட்டிலிருந்து கிளம்பி நடந்து செல்வது வழக்கம்.  தஞ்சை சரபோஜி காலேஜுக்கு முன்னர் இருந்தது ஹவுஸிங் யூனிட்.  சுமார் 600 முதல் 700 வீடுகள் வரை இருக்கும் என்று நினைவு.  வருமானத்துக்கு தக்கவாறு A பிளாக், B பிளாக், C பிளாக் என்று இருக்கும்.  ஒன்றிரண்டு D பிளாக் கூட இருந்தது. பள்ளி விட்டு வந்ததும் விளையாட பிளே கிரௌண்ட், மாலை பொழுது போக்க பார்க், மாதத்துக்கு ஒன்றிரண்டு சினிமா {அசோசியேஷன் சந்தா என்று மாதா மாதம் ஒரு தொகை வசூலிக்கப்படும்)  ஓட்டப்போட்டி, கோலப்போட்டி, ஆடல், பாடல், காலை நிகழ்ச்சிகள் என்று சுதந்திர தின, குடியரசு தின கொண்டாட்டங்கள்..    

இவ்வளவு வீடுகள் இருப்பதால் ஏராளமான நண்பர்கள் ஒவ்வொரு வயதினருக்கும் உண்டு.  பள்ளிக்கு அரட்டை அடித்துக் கொண்டே நடப்பதாகட்டும், வழியில் புளியம்பழம் அடிப்பதாகட்டும், மாங்காய் திருடுவதாகட்டும், மாட்டிக் கொள்வதாகட்டும்..  சுவாரஸ்யமாய் கழிந்த பொழுதுகள்..   

முதலில் - இங்கு ஹவுஸிங் யூனிட்டுக்கு வரும் முன்னர் - சில நாட்கள் பஸ்ஸில் சென்றிருக்கிறோம்.  சோழன் போக்கு வரத்துக் கழகம், வெண்சங்கு தனியார் பஸ்..  அங்கும் நண்பர்கள் போதுமான அளவில் இருந்தனர்.  

மருத்துவக் கல்லூரிக் குடியிருப்பில் வசித்த சமயம், என் அக்கா பள்ளி விட்டு வந்தபோது ஒரு மருத்துவக்கல்லூரி மாணவன் வழிமறித்து ஏதோ பேச முற்பட அக்கா கல்லிலும். முள்ளிலும் விழுந்தடித்துக் கொண்டு ஓடிவந்து வீட்டில் சொல்ல, அப்பா கையில் பெரிய டார்ச்சுடன் என்னையும் அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பினார்.  பேச முற்பட்ட மாணவன் தன் பெயர் சொல்லி இருந்ததால், அரைமணி நேரத்தில் அங்கிருந்து அவனை எளிதாகக் கண்டுபிடித்து டோஸ் விட்டுத் திரும்பினார்.  அப்பா மருத்துவக்கல்லூரி அலுவலகத்தில்தான் வேலை பார்த்தார். 

பின்னர் வீடு மாறி ஹவுஸிங் யூனிட் வந்தபின் பள்ளிக்குப் போகும்போது நான் பார்த்த அப்போது ரிலீசான படங்களின் கதைகளை என் கற்பனையையும் சேர்த்து இழுத்து இழுத்து சொல்லிக்கொண்டே செல்வேன்.  அதற்கொரு செட் உண்டு.  கார்த்தி சொல்வான் " நான் படம் பார்த்துட்டேன்.  நீ சொல்லும் பல ஸீன்ஸ் அதுல இல்லைய்யா.. ஆனா நீ சொல்றது சுவாரஸ்யமாய் இருக்கு" என்பான்.  ஒருவன் என் புத்தகங்களையும் சேர்த்து தூக்கிக் கொண்டு வருவான்!! 

என் மகன்களுக்கு நிறைய நண்பர்கள் கிடைக்கக்கூடிய இடத்தில் வசிக்கும் அந்த பெரும் வாய்ப்பை அவர்களுக்கு நான் வழங்கவில்லை.  வழங்க முடியவில்லை.  நான் வசித்த இடத்தில் நான்கே வீடுகள்.  அதிலும் இவர்கள் வயதொத்த மாணவர்கள் இல்லை.   எனினும் இப்போது அவர்கள் சொல்லும் அவர்கள் பள்ளிக்கால அனுபவங்கள் வேறு வகையில் அவர்களுக்கு சுவாரஸ்யமாகவே இருந்திருக்கிறது என்பது அவர்கள் உரையாடலில் தெரிந்தது.  இவர்கள் நேரத்தில் பள்ளி பஸ்கள் வந்து விட்டன.   

என் அளவுக்கு இவர்கள் பள்ளிப்பருவ விளையாட்டுகளை அனுபவிக்கவில்லை என்று நான் சொன்னேன்.  தீபாவளி சமயங்கள் நாங்கள் ஒரு பெரும் குழுவாக தெருத்தெருவாக சுற்றிய அனுபவங்களை சுவாஸ்யத்துடன் கேட்டுக்கொண்டார்கள்.  ஆனால் அவர்கள் அதை ஒத்துக் கொண்டாலும் தங்கள் இளமையில் இவற்றை இழந்ததை பெரிதாக நினைக்கவில்லை.  அவர்கள் குறைந்த நண்பர்களுடன் வேறு அனுபவங்கள் வைத்திருந்தார்கள். 

இப்போது நான் வசிக்கும் இடத்தில் பார்க்கிறேன்.  தெருவில் குழந்தைகள் விளையாடுவது, கூடிக் களிப்பது மிக மிகக்குறைவாகவே இருக்கிறது.  கொரோனா வேறு இயற்கையான வாழ்க்கை முறையை மிகவும் மாற்றி விட்டது.  சுவர்களுக்குள் ஒடுங்கிய வாழ்க்கை வாழ்கிறோம்.  எங்கள் அபார்ட்மென்ட்டில் ஒரு வீட்டில் இரு குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள்.  நம்ப மாட்டீர்கள், இந்த இரண்டு வருடங்கள் அவர்கள் இங்கேயேதான் இருக்கிறார்கள், ஆனால் யார் கண்ணிலும் படவில்லை.  அவர்கள் வீட்டுக் கதவு எப்போதும் மூடியே இருக்கும்.  இப்போது பள்ளிகள் திறந்த பிறகுதான் கண்ணில் படுகிறார்கள்.  எப்படி இப்படி சிறு குழந்தைகள் வீட்டுக்குள்ளேயே யார் கண்ணிலும் படாமல் இருந்தார்கள் என்பது ஆச்சர்யமாக இருக்கும். 

அன்றொரு நாள் வரும் வழியில் அங்கிருந்த பார்க்கின் அருகில் பள்ளி இறுதி வகுப்பு படிக்கக்கூடிய ஏழெட்டு மாணவர்கள் சைக்கிளில் அமர்ந்தும், சைக்கிளை சாய்த்து வைத்து மரத்தில் சாய்ந்தும் பேசிக் கொண்டிருந்ததை பார்க்கும்போது கடந்த என் பள்ளிக்கால நினைவு வந்து பெருமூச்சு விட வைத்தது.  

அதை என் மகன்களிடம் சொன்னபோதுதான் இந்த உரையாடல் எல்லாம். மகன்கள் தங்கள் கால இளமை போல இப்போதிருக்கும் குழந்தைகள் இளமைக்காலம் இல்லை என்கிறார்கள்.  

இப்போதிருக்கும் இளமைகள், தங்கள் கால கேட்ஜெட்டுகள், விஞ்ஞான வசதிகள் உங்கள் காலத்தில் இல்லையே என்று சிரிக்கிறார்கள்.  நான் ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போதுதான் ஃபோனையே முதலில் பார்த்தேன் என்பதை ஆச்சர்யத்துடன் கேட்கிறார்கள்.   டயல் செய்யும் வகையான பழைய போன் அது.  அப்போது புதுமை.  அதுவும் இதற்காக அப்பாவின் ஆபீஸ் சென்று பார்த்து வந்தோம் என்பதையும் வியப்புடன் கேட்கிறார்கள். அந்த ஃபோனே இப்போது உபயோகத்திலேயே இல்லை! அந்த நாள் போல இந்த நாள் இல்ல என்று நான் ஒரு பின்னூட்டத்திற்கு பதில் சொன்னதும், பானு அக்கா, 'வயதாகிறது' என்று பதில் சொன்னதும் .நினைவுக்கு வருகிறது.

 ========================================================================================================== 

ரசித்த என்கிற வகையில் வராமல் மனதை கனக்க வைத்த புகைப்படமும், செய்தியும்.

வாட்ஸாப்பில் கிடைத்த ஒரு புகைப்படமும், அது பற்றிய செய்தியும்... 1945 இரண்டாம் உலகப்போரின் ஜப்பானில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படம் இது. 

பிணங்களை தகனம் செய்யும் போது, இறந்த தன் தம்பியை தகனம் செய்யும் நேரத்துக்காக தகன மேடைக்கருகே காத்திருந்தான். இந்த படத்தை எடுத்த அமெரிக்க புகைப்படக் கலைஞர் 'ஜோ ஓ டோனெல்' இப்படம் எடுத்தபோது நிகழ்ந்த சம்பவத்தை இவ்வாறு நினைவுக்கூருகிறார். 

"இந்த படத்தை எடுக்கும் போது, இறந்த தன் தம்பியை சுமந்தப்படி நின்றிருந்த சிறுவன் பீறிட்டு வரும் அழுகையை நிறுத்த, உதடுகளை கடுமையாக கடித்துக்கொண்டு விம்மிக்கொண்டிருந்ததில் உதட்டோரத்தில் இரத்தமே கசிந்திருந்தது 

அப்போது அங்குள்ள தகனம் செய்யும் பணியாளர் 'உன் மூட்டையை கொடு' என்று சிறுவனிடம் கேட்டார். அதற்கு அவன் 'இது மூட்டை இல்லை. என்னுடைய தம்பி' என்று சொன்னான்". ஜப்பானில் இன்றும் இந்த படம் நம்பிக்கையின் சின்னமாக உள்ளது.

====================================================================================================== 

வீட்டில் பழைய புத்தகங்களுக்கு நடுவில் ஒரு சிறு கையெழுத்து நோட்டு கிடைத்தது.  அது என்னவென்று பார்த்தால் அப்பாவின் கைநோட்டு!  அப்பா ஃபிஃப்த் ஃபார்ம் படிக்கும்போது எழுதியது.  ஸ்கவுட் நோட்டு.  

அதில் எழுதி இருந்த ஸ்கவுட் க்ளாஸ் குறிப்புகளை அடித்து விட்டு தன் அக்கவிதை நோட்டாக மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்.  அவர் சுபாஷ் சந்திரபோஸின் பக்தர் என்பதால் தன் புனைப்பெயரையே சுபாஷ் சந்திரன் என்று வைத்துக் கொண்டவர்.  அவர் 1949 ம் வருடம், தனது திருமணத்துக்கு முன் 'வாழ்க்கைத்துணைவி' என்று தலைப்பிட்டு எழுதிய கவிதைதான் இந்த வார கவிதை!  கொஞ்சம் கஷ்டப்பட்டுதான் படிக்க வேண்டியிருக்கும்.  எழுதப்பட்ட ஆண்டு, அந்தக் கால பேப்பர்!

=======================================================================================================

பேஸ்புக்கில் படித்த ஒரு சுவையான விஷயம்.  எழுத்தாளர் எஸ். குமார் பகிர்ந்திருக்கிறார்.  அதை இங்கு உங்களுக்கு படிக்கக் கொடுக்கிறேன்!

                                          

=================================================================================================

மதன் என்றால் ஜோக்ஸ் மட்டும்தானா?  இந்த வரம் சில அரசியல் கார்ட்டூன்ஸ்...

ஜோக் மாதிரி ஒன்று...    அந்த 'கிண்டல் ஸ்பெஷல்' இதழ் ஜெகஜோதியாய் ரசிக்கும்படி இருந்திருக்கும் இல்லை!

வித்தியாசமான, நல்ல கேள்வி...!

பொன் பெரிதா?  பெண் பெரிதா?

========================================================================================================

இந்த வாரம் இதோடு விடைபெறுவோமா...!