தாச்சித் தாத்தா ( 3 / 3 ) :: K G கௌதமன்

 முந்தைய பகுதிகள் : பகுதி 1   பகுதி 2  

மீண்டும் கோடை விடுமுறை.

ஆற்றங்கரையில் விளையாட வந்தார்கள், சிறுவர்கள். ஆனால் தாச்சித் தாத்தாவைக் காணோம். தாத்தா கொடுக்கும் மிட்டாய்களை நினைத்து வந்த சிறுவர்களுக்கு பெருத்த ஏமாற்றம்.

சற்று நேரம் கழித்து அக்கரை குமார் வந்தான்.

ரூல்ஸ் ராகவன், குமாரிடம், “ உனக்கு தாச்சித் தாத்தாவின் வீடு தெரியுமா? “ என்று கேட்டான்.

“ தெரியும்” என்றான் குமார்.

“ அவர் ஏன் வரவில்லை? “ என்று கேட்டான் ராகவன்.

“ அவர் வரமாட்டார் “

“ ஏன் ? “

“ அவர் மூணு மாசம் முன்னாடி செத்துப் போயிட்டார் “ என்றான் குமார். அவன் கண்களில் கண்ணீர்.

“ அடடா ! அப்படியா ! அதறகு நீ ஏன் அழுகிறாய் ?”

“ ஏனென்றால், - -- -   - - - -அவர் - - - - -என்னுடைய தாத்தா. அப்பாவோட அப்பா. “

மற்ற சிறுவர்களும் வந்து குமாரை சூழ்ந்துகொண்டனர்.

“ என்ன ? உன்னுடைய தாத்தாவா - அவர் கொடுத்த மிட்டாய்களை நீ ஏன் வாங்கிக்கொள்ளவில்லை? “

“ அவர் கொடுப்பது எதையும் வாங்கித் திங்கக் கூடாதுன்னு என் அம்மா சொன்னாங்க. அதனால அவர் எப்போ எதை எங்கே கொடுத்தாலும் நான் வாங்கிக்கமாட்டேன். “

சுற்றிலும் இருந்தவர்களுக்கு ஒன்றும் சரியாகப் புரியவில்லை.

குமாரும் அவனைச் சுற்றி மற்றவர்களும் ஆற்று மணலில் உட்கார்ந்தார்கள். 

“ தாச்சித் தாத்தாவின் பெயர் என்ன? “ ஒருவன் கேட்டான்.

“ தாத்தா பெயர் சரவணன். ஆனால் எங்க அம்மா அவரைப் பற்றி என்னிடம் சொல்லும்போதெல்லாம் செவுட்டுத் தாத்தா என்றுதான் சொல்லுவாங்க.”

“ உங்க தாத்தாவுக்கு காது கேட்காதா? “

“ கொஞ்சம் கொஞ்சம்தான் கேட்கும்.”

“ அவர் ஏன் நம் யாரிடமும் பேசவில்லை? “

“ அவருக்கு பேச்சு எல்லாம் வரும். ஆனால் என்னுடைய பாட்டி அஞ்சு வருஷத்துக்கு முந்தி செத்துப் போனதிலிருந்து  தாத்தா யாரிடமும் பேசாமல் இருந்தார். ஏன் என்று தெரியவில்லை. “

“ நீ உன் தாத்தாவைப் பார்த்துக்கொள்ளத்தான் சென்ற வருடம் அவருடனே வந்து போய்க்கொண்டு இருந்தாயா ?”

“ இல்லை. என்னுடைய அம்மா என்னிடம் - ‘ செவிட்டுத் தாத்தா தினமும் எங்கே போகிறார் - யாரோடு பேசுகிறார், யாருக்கு என்ன கொடுக்கிறார் என்று பார்த்து வந்து சொல்லு’ என்று சொன்னதால்தான் அவர் எங்கே போனாலும் பார்த்து, திரும்ப வீட்டுக்குப் போனதும் அம்மாவிடம் நடந்தது எல்லாவற்றையும் சொல்வேன். “

“ உங்க அம்மா ஏன் அப்படி சொன்னாங்க ? “

“ தாத்தாவின் சொத்துகள் எல்லாத்தையும் என்னுடைய அத்தைக்கும் பெரியப்பாவுக்கும் கொடுத்துவிட்டாராம். அத்தையும் பெரியப்பாவும் என் அப்பாவின் தலையில் தாத்தாவைக் கட்டிவிட்டு நாங்க இப்போ இருக்கின்ற வீடு, கொஞ்சம் நிலம் இதை மட்டும் விட்டுவிட்டு மீதி சொத்துக்களை விற்றுவிட்டு பாம்பே போயிட்டாங்களாம். இது பத்தி அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் அடிக்கடி சண்டை வரும். அம்மா கோபத்தில் கத்தினால் - அப்பா ஒன்றும் சொல்லாமல் எங்க வயல் காட்டுக்குப் போய்விடுவார். திரும்ப வீட்டுக்கு வரும்போது தாத்தா வீட்டில் இல்லை என்றால், அவர் எங்கே என்று அம்மாவிடம் கேட்பார். அம்மா அதற்கு சரியா பதில் சொல்லவில்லை என்றால், திரும்பியும் சண்டை வரும். அதனால என் அம்மா என்னிடம் ‘ உன்னுடைய கர்ணப் பிரபு தாத்தா சாயந்திரம் எங்கே போகிறார், எங்கே இருக்கிறார், யாருக்கு என்ன கொடுக்கிறார் என்று பார்த்து வந்து என்னிடம் சொல்லு – இருக்கின்ற கொஞ்ச நஞ்சம் சொத்தாவது யாருக்கும் தானமாகப் போகாமல் நம்மிடமே இருக்கட்டும்’ என்று சொன்னாங்க”

“ அதனாலதான் நீ அவர் பின்னாடியே தினமும் வந்து பார்த்து – உங்க அம்மாகிட்ட சொன்னியா ?”

“ ஆமாம் “

“ அப்போ அவர் கொடுத்த மிட்டாய் எல்லாம் அவருடைய சொத்தா? நாம் அதை வாங்கித் தின்றுவிட்டோமா? “ என்று அப்பாவியாகக் கேட்டான் முரளி.

“ சீச்சீ – மிட்டாய் எல்லாம் சொத்து கிடையாது – யார் வேண்டுமானாலும் யாருக்கு வேண்டுமானாலும் கொடுக்கலாம். நம்ம ஸ்கூல்ல கூட கொடி ஏற்றி, எல்லோருக்கும் மிட்டாய் கொடுப்பாங்களே – அப்போ என்ன ஸ்கூல் சொத்தையா நமக்கு தந்தாங்க? “ என்றான் வேலு.

ரூல்ஸ் ராகவனுக்கு எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக ஒரு சந்தேகம் வந்தது. அவன் குமாரிடம் கேட்டான் – “ உன்னுடைய தாத்தா தந்த மிட்டாய் எதையும் நீ வாங்கிக்கல, அவர் பக்கம் கூட திரும்பி பார்க்காம – அவர் கிட்ட ஒண்ணும் பேசாம இருந்தியே – இன்றைக்கு ஏன் அழறே ? “

குமார் மேலும் கண் கலங்கியவாறு சொன்னான். “ நான் எப்பவுமே என் அப்பா அழுது பார்த்ததில்லை – ஆனால் தாத்தா செத்துப்போன அன்றைக்கு அவர் அழுததைப் பார்த்து எனக்கும் அழுகை வந்தது. அப்புறம் அப்பாவிடம், தாத்தா பத்தி கேட்டு,  எல்லாம் தெரிந்துகொண்டேன். தாத்தா ரொம்ப நல்லவர் என்று அப்போதான் தெரிஞ்சுகிட்டேன்”

சுற்றி இருந்தவர்கள் எல்லோரும் என்ன சொல்வது, எப்படி குமாரை சமாதானம் செய்வது என்று தெரியாமல் உட்காரந்திருந்தனர்.

அப்போது முரளி – “ ஆ – அங்கே எல்லோரும் பாருங்க – ஒரு காத்தாடிக்காய் சுத்திக்கிட்டே கீழே விழறது “ என்று மேலே கை காட்டினான்.

உடனே எலலோரும் எழுந்து நின்று அந்தக் காத்தாடிக் காயைப் பார்த்து சந்தோஷமாக கை தட்டி சிரித்தனர்.

குமாரும் தான் கண்ணீரைத் துடைத்தபடி  எழுந்து நின்றான்.

அந்தச் சிறுவர்களைப் பொருத்தவரை – தாச்சித் தாத்தாவும் ஒரு காத்தாடிக் காய்தான். சில நொடிகள் மட்டும் சந்தோஷம் அளிக்காமல், சில வாரங்கள் சந்தோஷம் கொடுத்த காத்தாடிக்காய்.

ஆனால் குமாருக்கு ??  

 (முற்றும்)