தாச்சித் தாத்தா ( 2 / 3 ) :: K G கௌதமன்

 

முந்தைய பகுதி : பகுதி 1 

சில நாட்கள் கழித்து அக்கரையிலிருந்து புதிதாக ஒரு பையன் இவர்கள் விளையாடும் இடத்திற்கு வந்தான். முதலில் அவன் ஆற்று மணலில் தனியாக கோபுரம் கட்டி, அதன் மீது இலைகள் பூ என்று வைத்து அதன் அழகை அவனே பார்த்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தான்.

அப்பொழுது மற்றவர்களுடன் கண்ணாமூச்சி விளையாடிக்கொண்டிருந்த தென்கரை சோமு வேகமாக ஓடி வந்து புதியவன் கட்டியிருந்த கோபுரத்தை கவனிக்காமல் அதன் மீது தடுக்கி விழுந்ததில் அந்த மண் கோபுரம் உருக்குலைந்து போனது.

பயந்து போன சோமு, புதிய பையனிடம் “ சாரி - கவனிக்காம வந்து கோபுரத்தைக் கலைச்சிட்டேன் - மன்னிச்சுக்க “ என்றான்.

புதிய பையன், “ அதனால் என்ன பரவாயில்லை. என் பெயர் குமார். உன் பெயர் என்ன? என்னையும் உங்களோடு விளையாட சேர்த்துக்குங்க “ என்றான் சுற்றிலும் வந்து நின்ற சிறுவர்களைப் பார்த்து.

சிறுவர் பட்டாளத்துக்கு தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்த ரூல்ஸ் ராகவன், ஆட்டத்தின் சட்ட திட்டங்களை எடுத்துக் கூறி - “ புதுசா சேருபவர்கள்தான் முதலில் கண் பொத்திக்கொள்ளவேண்டும் “  என்றான்.

குமார் இந்த நிபந்தனைக்கு ஒப்புக்கொண்டான்.

“ அப்படியானால் அந்தத் தாத்தா பக்கத்துல போய் உட்கார்ந்து கண்ணு பொத்திக்கோ “

“ இல்லை - நான் இந்த மாமரத்திலேயே கண்ணு பொத்திக்கிறேன் “

“ மரத்துல எறும்பு நிறைய இருக்கு - மூஞ்சில கடிச்சுடும். “

“ பரவாயில்லை - எனக்கு எறும்புக்கெல்லாம் பயம் கிடையாது”

குமார் கண் பொத்திக்கொள்ள வேண்டிய சந்தர்ப்பங்களில் மாமரம்தான் தாச்சி என்று ரூல் மாற்றப்பட்டது. எறும்புக்கு பயப்படும் சிறுமிகள் மட்டும் தாத்தாவை தாச்சியாகக் கொண்டு விளையாட்டைத் தொடர்ந்தார்கள். குமார் கண் பொத்தி விளையாடும் சமயங்களில் பையன்களை மட்டும்தான் அவுட் செய்வதற்கு முனைவான். சிறுமிகள் மற்றும் ஓடமுடியாத சிறு பையன்கள் யாரையும் அவன் துரத்தமாட்டான்.

தாச்சித் தாத்தா பக்கம் அவன் திரும்பிக்கூட பார்க்கமாட்டான். அவர் திண்பதற்காகக் கொடுக்கின்றவை எதையும் அவன் வாங்கவும் மாட்டான். மற்ற சிறுவர்களுக்கு குமாரின் இந்த வைராக்கியம் ஆச்சரியமாக இருந்தது.

ஒருநாள் ரூல்ஸ் ராகவன் குமாரிடம் இதைப்பற்றி கேட்டான். குமார் அதற்கு, “ இந்தத் தாத்தா இதற்கு முன்பு மாப்ளசாமி கோவில் வாசலில்தான் எப்போதும் உட்கார்ந்திருப்பார். அங்கு விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் பசங்களுக்கு இந்த மாதிரி ஏதாவது திண்பதற்குக் கொடுப்பார். ஒருநாள் சில பேர் வந்து, இவரிடம் ‘ஏன் கண்ட கண்ட பொருட்களையும் சாப்பிடக் கொடுத்து எங்க புள்ளைங்கள கெடுக்கறீங்க?’ என்று சத்தம் போட்டு போனாங்க. அன்றிலிருந்து இவர் அந்தக் கோவில்பக்கம் வரவில்லை. இப்போ இங்கே வந்து உட்கார ஆரம்பித்துவிட்டார். “

“ சரி அதற்கும் நீ அவரிடம் எதுவும் வாங்கி சாப்பிடாததற்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“ அவரு மூக்குப்பொடி போட்டுக்குவார். கை எல்லாம் மூக்குப்பொடி - அந்தக் கையாலேயே அவர் எல்லோருக்கும் மிட்டாய் கொடுக்கிறார். அதனால நான் அவர் கொடுப்பது எதையும் வாங்கித் திங்கமாட்டேன்.”

ஆனால், மற்ற சிறுவர்களுக்கு ‘மூக்குப்பொடி கை’ என்பது ஒன்றும் பெரிய குற்றமாகத் தோன்றவில்லை. “ என்னுடைய தாத்தா கூட மூக்குப் பொடி போட்டுக்குவார் – ஆனால், அவர் தருகின்ற எல்லாத்தையும் நானும் என் தம்பி முரளியும் வாங்கி சாப்பிடுவோம்” என்றாள் அகிலா.

அவர்கள் தொடர்ந்து தாச்சித் தாத்தா தருகின்ற மிட்டாய்களை வாங்கி சுவைத்து மகிழ்ச்சியாக விளையாடிக்கொண்டிருந்தனர்.

மாலை மயங்கி இருள் கவியத் தொடங்கும்போது ஒவ்வொருவராக “ நான் வீட்டுக்குப் போறேன் - அம்மா தேடுவாங்க “ என்று சொல்லி “ நாளைக்குப் பார்ப்போம் - அதுவரைக்கும் இந்த அடியை மறக்காதே - “ என்று சொல்லி மற்றவர்களை செல்லமாக ஓர் அடி அடித்துவிட்டு ஓட்டம் பிடிப்பார்கள். எல்லோரும் புறப்பட்டுச் சென்றபின் தாச்சித் தாத்தாவும் அவர் பின்னால் சற்று தூரத்தில் குமாரும் செல்வார்கள்.

கோடை விடுமுறை முடிந்தது. பள்ளிக்கூடங்கள் திறந்துவிட்டார்கள். சில வாரங்களில் ஆற்றில் தண்ணீர் வரத் தொடங்கி, தண்ணீர் மட்டம் அதிகரித்தது.

ஆற்று மணலில் விளையாடிய சிறுவர்கள் அதற்குப்பின் ஆற்றுப்பக்கம் வராமல், தங்கள் தெருவில் மட்டும் மாலை நேரங்களில் சிறிது விளையாடிவிட்டு, ஹோம் வொர்க் / டியூஷன் / வீடு என்று சென்றுவிடுவார்கள்.

இப்படி ஓர் ஆண்டு கடந்துவிட்டது. 

(தொடரும்)

பின் குறிப்பு : 

சென்ற வாரப் பதிவின் பின்னூட்டங்களில் காத்தாடிக்காய் பற்றிக் கேள்விப்பட்டதில்லை என்று சொன்னவர்களுக்காக இந்தக் காணொளி. இதைப் பார்த்து விவரம் தெரிந்துகொள்ளலாம். 

= = = =