குடும்பம் - மூன்று பாகம்

 நெட்ப்ளிக்ஸ், அமேசான், சோனி லைவ், ஆஹா, சன் நெக்ஸ்ட், டிஸ்னிப் ஹாட்ஸ்டார்

என்று படம் பார்க்க நிறைய தளங்களுக்கு சப்ஸ்கிரைப் செய்து வைத்திருப்பதால் ஏராளமான படங்கள் பார்க்க வாய்ப்பு.  எல்லாவற்றையும் பார்க்க மாட்டேன்.  மெல்ல ஓட்டி, அல்லது கதைச்சுருக்கம் படித்து செலெக்டடாக அவ்வப்போது சில படங்கள் பார்க்கிறேன்.  

பார்க்கும் எல்லா படங்களை பற்றியும் எழுதவில்லை.  நிறைய குப்பைப் படங்கள் பார்க்கக் கிடைக்கும்.  அல்லது சாதாரண த்ரில்லர், காமெடிகள் இருக்கும்.  சஸ்பென்ஸ் த்ரில்லர் படங்கள் என்றால் ஒரே மாதிரி இருக்கும்.  ஒரு சுவரில் சிறு சிறு பேப்பர் துணுக்குகள் ஒட்டுவது, அதையே உற்று உற்றுப் பார்த்து க்ளூ தேடுவது,  சிசி டிவி ஃபுட்டேஜ் பார்ப்பது, க்ளூவே கிடைக்காமல் இருக்கும்போது உடன் இருப்பவர் அல்லது யாரோ பேசும் பேச்சில் திடீரென ஒரு க்ளூ கிடைத்து வீறு கொண்டு புறப்படுவது என்று க்ளீஷேக்கள் இருக்கும்.  நமக்கே கதையமைப்பு பிடிபட்டு போகும்.  எல்லா கேரக்டரும் சந்தேகப்படுவது போலவே பேசுவார்கள், நடந்து கொள்வார்கள்.

"கிச்சான்னாலே இளிச்சவாய்தானே?" என்று கடைசியில் வசனங்களில் விளையாடுவார்கள்!

சில படங்களை பார்த்தபின் மட்டும் இதைப்பற்றி எழுதினால் என்ன என்று தோன்றும்.  அப்படி மூன்று படங்கள் பற்றி இங்கே..  முதலாவதாக 'குட் பை' என்னும் படம்.  ஹிந்தியில் வந்த படம்.  அமிதாப் முகம் பார்த்ததும் பார்க்கத் தோன்றியது.  படம் ஏமாற்றவில்லை.  படத்தைப் பற்றி சொல்ல, எங்கிருந்து தொடங்குவது?

குடும்பம் என்று எதைச் சொல்லலாம்?  மூன்று பாகமாக பிரிக்கலாமா?  முதலில் குழந்தைகளுடன் அப்பா அம்மா அல்லது அப்பா அம்மாவுடன் பள்ளி செல்லும் வயதில் குழந்தைகளுடன் கூடிய காலங்கள். அப்பா அம்மாவின் அன்பு தனக்கே கிடைக்காதா, அல்லது தனக்கு ஸ்பெஷலாகக் கிடைக்காதா, அப்புறம் சகோதர, சகோதரிகளுடன் சண்டை என்று செல்லும் இந்தப் பருவம் அப்படியே தலைகீழாக மாறும் இரண்டாவது பாகத்தில்.

குழந்தைகள் பெரியவர்களாகி விடுகிறார்கள்.  தனித்தனிக் குடும்பமாகிறார்கள்.  அப்போது சகோதர உறவுகளின் முக்கியத்துவம் நிறைய குடும்பங்களில் குறைந்து விடுகிறது.  சில இடங்களில் அப்பா அம்மாவை கூட கவனிப்பதில்லை.

வளர்ந்த குஞ்சுகள் பிரிந்து, தனியாகி, அவர்களுக்கென்று தனிக் குடும்பமாகி விடும் நேரத்தில் முன்னர் இருந்த சகோதர சகோதரிகளுடனான நெருக்கமான உறவை அதே அளவு நேசத்துடன் அப்புறமும் கடைசிவரை தொடர்பவர்கள் நூற்றுக்கு இருபது சதவிகிதம் இருப்பார்களா?  அதுவும் அந்த சகோதர, சகோதரிகளுக்கு புதிய உறவுகள் ஏற்பட்டு, குடும்பங்கள் உருவாகி அவர்கள் நலம், போட்டி என்று வளரும்போது?

தன் முதல் கேசின் வெற்றியைக் கொண்டாட லிவிங் டுகெதரில் இருக்கும் (முஸ்லீம்) நண்பனுடன் பார்ட்டி சென்று வந்து (ஒன்றாக) உறங்கி விடும் ராஷ்மிகா தவற விட்டு விட்டு வரும் ஃபோனைக் கொண்டு வந்து கொடுக்கும் 'பப்' ஊழியன் அவளின் தாய் இறந்து விட்ட செய்தி இரவு முதல் அவள் அலைபேசியில் வந்து கொண்டிருப்பதைச் சொல்கிறான்.

மகளின் முதல் கேஸ் என்ன ஆனது என்று தெரிந்து கொள்ள அம்மா முதல்நாள் ஃபோன் செய்திருந்தும் எடுத்திருக்காத குற்ற உணர்வில் மகள் தந்தைக்கு ஃபோன் செய்ய, அப்பா அமிதாப் மௌனமான கோபத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.  'தேவையான நேரத்தில் உதவத்தான், தொடர்பு கொள்ளதானே போன்..  அதை எடுக்காமல் இருந்தால் எப்படி' என்று கேட்கிறார்.  அவருக்கும் மகளின் முஸ்லீம் நன்பனுடனான லிவின் வாழ்க்கை பிடிப்பதுமில்லை.   

இன்னொரு மகன் வெளிநாட்டிலிருந்து அம்மாவின் மறைவுக்கு வரும் வழியில் தங்கி இருக்கும் ஹோட்டலில் மதிய உணவாக பிரியாணி அது இது என்று வெளுத்துக் கட்டுவதை ஃபோனின் மூலமாகவே கேட்டு கடுப்பாகிறார் அமிதாப்.  இயல்பான காட்சிகள்...  மலையேற்றத்தில் இருக்கும் இன்னொரு மகனுக்கு அம்மா காலமானது கூட தெரியாத நிலை.

இப்போது அம்மாவின் மறைவினால் எல்லோரும் சில நாட்கள் ஒரே வீட்டில் இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலையில் தலைமுறை இடைவெளி, மகளின் முஸ்லீம் ஆண் நண்பனுடன் இருக்கும் லிவின் வாழ்க்கை போன்ற அதிருப்திகள் எப்படி என்ன என்ன நிலையை அடைகின்றன என்பது கதை.  அம்மா மறைவுக்கு செய்யப்படும் சம்பிரதாயங்கள் மீது மகளுக்கு நம்பிக்கை இல்லை, பிடிக்கவில்லை.  ஆனால் தடுக்கவும் முடியவில்லை.  வயதில் குறைந்த பண்டிட் குருஜியின் மீது அவளுக்கு வரும் கோபம், அதிருப்தி..   அதன் விளைவுகள்..

மனைவியை சிறு வயதில் கரெக்ட் செய்த நினைவுகளை அமிதாப் பகிர்ந்து கொள்வது (உண்மையில் அக்காவுக்குதான் நான் ரூட் விட்டேன்!), மகன்கள் சம்பிரதாயங்களில் ஒன்றாக மொட்டை போட்டுக் கொள்வது பற்றிய காட்சிகள், மகளுடன் அமிதாப் மனம் விட்டு பேசும் காட்சிகள்..  பழைய காட்சிகளில் அபிமான், ஜன்ஜீர் அமிதாப் படங்களை வைத்து அனிமேஷன் பாணியில் காட்சிகளை சொல்வதும் ரசிக்க வைத்தது.

மனைவியாக விவியன் ரிச்சர்ட்ஸ் புகழ் நீனா குப்தா.  கங்கைக் கரையில் அமிதாப் சம்பிரதாயங்களின் இறுதி நாளன்று மனைவியின் அஸ்தியிடம் பேசுவது நெகிழ்ச்சி.  அர்த்தமில்லாத கண்ட படங்களையும் பார்த்ததாலோ என்னவோ சற்றே மாறுதலான, ஒரு நல்ல படம் பார்த்த திருப்தி.  மறுபடி மறுபடி மரண காட்சிகள் நீண்டு கொண்டே இருப்பது முதலில் சற்று நெருடலாக இருந்தாலும் பின்னர் பழகி விடுகிறது. எல்லோரும் ஒருமுறை பார்க்கலாம் என்கிற வகையான படம்.  பெரிய குறைகள் இருக்காது.  சொந்த உணர்வுகளோடு தொடர்பு படுத்திக்கொண்டு அங்கங்கே சற்று நெகிழலாம். 

குடும்ப வாழ்க்கையின் மூன்றாவது பாகத்துக்கும் படத்துக்கும் நேரடியாக சம்பந்தமில்லை.  எனினும் அது முதியோர்களின் தனிமை.

நான் பார்த்த படமாக அடுத்ததாக நான் சொல்ல இருப்பது..

================================================================================================

படித்ததில் ஆச்சர்யப்பட்டது..

பிணங்களுடன் சாதாரணமாக வாழும் இந்தோனேஷிய மலைவாழ் மக்கள்!...  

==============================================================================

தனது புகைப் பழக்கம் பற்றி பாலகுமாரன் எழுதியது.

“என்னுடைய நுரையீரல்கள் சரியாக இல்லாது, அதன் அடிப்பக்கம் முழுவதும் நிகோடினால் ஏற்பட்ட சளி அடைப்புகள் சூழ்ந்து கொண்டன. நுரையீரல்கள் முழுவதுமான திறனோடு வேலை செய்யவில்லை.

வயதான காரணத்தால், நுரையீரல்கள் மெல்ல மெல்ல வேலை செய்யும் திறனை இழக்க, இந்த நுரையீரல் அடைப்பும் சேர்ந்து கொண்டு என்னை பழி வாங்கியது. மூச்சுத் திணறல் ஏற்பட்டது. ஒரு பிடி சாதத்திற்கு நான் அவஸ்தைப்படும்படி ஆயிற்று. முகம் முழுவதும் மூடி, ஆக்ஸிஜனை வேகமாக செலுத்தினால் தான் நான் உயிரோடு இருப்பேன் என்கிற நிலைமை ஏற்பட்டது.

என்.ஐ.வி.என்கிற அந்த விஷயத்தோடு தான் இரவு தூங்க முடியும் என்ற நிலைமை ஏற்பட்டது.

ப்ராங்கோஸ்கோபி என்று மூச்சுக்குழலுக்குள் கருவியை விட்டு சோதனை செய்து – அங்கே அடி நுரையீரலில் அடர்த்தியாக அசைக்க முடியாதபடிக்கு கெட்டியாக சளி இருப்பதை தெரிந்து கொண்டார்கள்.

இதை வேறு எப்படி சரி செய்வது? வலியை பொறுத்துக் கொள்ளலாம். வேறு ஏதேனும் பத்தியமாக இருந்தால் அவ்விதமே நடந்து கொள்ளலாம். ஆனால், ஒரு பிடி மூச்சு பிராணவாயு உள்ளே போய் வெளியே வருவது என்பது கடினமாக இருந்தால் என்ன செய்வது? எப்படிச் சமாளிப்பது. தினசரி மரண போராட்டமாக அது மாறி விட்டது. மூச்சு வேக வேகமாக இழுத்து இன்னும் சில நிமிடங்களில் பாலகுமாரன் செத்து விடுவான் என்ற எண்ணத்தை மற்றவருக்கு ஏற்படுத்தியது.

பத்தொன்பது வயதிலிருந்து குடித்த சிகரெட்டுகள் அறுபத்தாறு வயதில் தன் விஷத்தன்மையை காட்டியது. தன் வக்கிரத்தை நிரூபித்தது.

ஸ்கூட்டர் எடுத்துக்கொண்டு மைலாபூர் பூராவும் சுற்றித்திரிந்த எனக்கு சிறை தண்டனை போல வீட்டில் அதே அறையில் இருக்கும்படி நேரிட்டது. மிகப்பெரிய வலி இல்லை. ஜூரம் இல்லை. ஆனால், அந்த ஆக்ஸிஜன் குழாயை எடுத்து விட்டால் மூச்சுத் திணற ஆரம்பிக்கும். ஆக்ஸிஜன் இல்லாமல் நடக்க முடியாது. பேச முடியாது. உணவு உண்ண முடியாது. எதுவுமே செய்ய முடியாது. இது காலில் சங்கிலி கட்டி கையில் பெரிய இரும்பு குண்டை கொடுத்தது போன்ற மிகப்பெரிய தண்டனை. மரணம் எல்லாருக்கும் வரும். எந்த ரூபத்தில் வேண்டுமானாலும் வரும். ஆனால், மூச்சுத் திணறி இதோ.. இதோ.. என்று பயம் காட்டுகின்ற நிலைமை யாருக்கும் வரக்கூடாது. உள்ளுக்குள் போன மூச்சை வெளியே விட முடியாமல், வெளியே இருக்கின்ற பிராணவாயுவை உள்ளே இழுக்க முடியாமல், திணறி கதறுகின்ற ஒரு வேதனை யாருக்கும்வரக்கூடாது.

சிகரெட் இன்று உங்களை ஒன்றும் செய்யாது. பிற்பாடு ஒரு நாள் மிக நிதானமாக கொல்லுகின்ற ஒரு விஷம் என்பதை புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

நன்றி: விகடகவி. இன்

இந்த மூச்சுத்திணறலின் அவஸ்தை பற்றி அவர் முன்னரே இரும்புக் குதிரைகள் புத்தகத்திலோ, மெர்க்குரிப் பூக்கள் புத்தகத்திலோ எழுதி இருப்பார்.  "ஆஸ்துமா இருப்பவர்கள் பார்த்தால் மூச்சுத்திணறலில் ஆள் செத்து விடுவான் போல இருக்கும்.  ஆனால் பிழைத்து விடுவார்கள்.  நித்யகண்டம் பூர்ணாயுசு" என்பது போல எழுதி இருப்பார்.

============================================================================================================

அப்போது வந்த ஒரு ஆங்கிலப்படத்தின் இந்தக் காட்சியை படமாக இணையத்தில் பார்த்தபோது பிடித்துப்போனது.  அப்போது மனதில் தோன்றிய வரிகளை அதனுடன் சேர்த்தேன்.

=====================================================================================================

பொக்கிஷம்..

பிலோ இருதயநாத் கட்டுரைகள் மிகவும் சுவாரஸ்யமானவை.  அவரது நீண்ட தொடர் கட்டுரைகளே எங்கோ வீட்டில் இருக்கின்றன.  இது ஒரு சிறு பகுதி.  படிக்க முடிகிறதா பாருங்கள்.  அவர் எப்போதும் காடுகள், விலங்குகள் பற்றி எழுதுபவர்.

எவ்வளவு மதிப்பு வாய்ந்த பரிசாக ஒரு சமயத்தில் இவை கொண்டாடப்பட்டு என்று நினைவிருக்கிறதா?

பாருங்கள் ஓவியரின் பெயர் என்னவென்று...

சுருளி அண்ணா...   சுருளி அண்ணா....