அருள்வாக்கு கேட்ட அனுபவம் உண்டா?

 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் : 

அருள்வாக்கு கேட்ட அனுபவம் உண்டா? அப்படி கேட்டவை பலித்திருக்கிறதா?

# இல்லை. அதாவது கேட்டதே இல்லை.

& கேட்டிருக்கிறேன். அந்தக் காலத்தில் ரேடியோவில் காலை மங்கள இசை முடிந்தவுடன், வரும் ஐந்து நிமிட நிகழ்ச்சி " அருள்வாக்கு" கிருபானந்த வாரியார் சொன்ன அருள் வாக்கு இன்னமும் ஞாபகம் உள்ளது. (ஆமாம், நீங்க சொல்வது எந்த அருள்வாக்கு? )

நெல்லைத்தமிழன்:

பூஜாரி அல்லது பட்டாச்சாரியார் ஜீன்ஸ் அணிவது, அவங்க வீட்டார் அணிவதை மக்கள் ஏற்கப் பழகிட்டாங்களா?

# பழகிவிட்டால் நல்லது. கிராப்தலையை, தட்டுச் சுற்று வேட்டியை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லையா- அதுபோல.

& இடத்துக்கேற்ப உடைகள் சிறிது மாறுபடுவது இயல்பே. பெங்களூரில் கோவில் பூசாரிகள் யாரும் திறந்த மார்புடன் பெரும்பாலும் இருப்பதில்லை. குளிர் பிரதேசங்களில் ஸ்வெட்டர் அணிந்த பூசாரிகள்தான். ஆனால் பூசாரிகள் பெர்முடா கால்சட்டை அணிந்து வந்தால் நம் மனதில் அவர்களைப் பற்றி உயர்ந்த அபிப்பிராயம் ஏற்படாது. 

முற்காலத்தில் கஷ்டப்பட்டுச் சென்ற யாத்திரைகளுக்கும் தற்காலத்திற்கும் என்ன வித்தியாசங்கள்?

# அந்தக் காலத்தில் என் காதில் விழுந்தது காசி யாத்திரை தாண்டிய எதுவும் இல்லை.  காசிக்கு செல்பவர்கள் திரும்ப வருவது அபூர்வம் என்கிற கருத்து கூட ஒரு காலத்தில் இருந்ததாகத் தெரிகிறது.ஆதிசங்கரர் சென்று வந்தாரே தவிர 1950களில் பத்ரிநாத் கேதார்நாத் யாத்திரை பற்றிக் கூட நான் கேள்விப்பட்டதில்லை. திருப்பதி யாத்திரை பெரிய விஷயமாக இருந்தது மாட்டுவண்டி மட்டும் இருந்த காலத்திலே. யோசித்துப் பார்த்தால் அன்றைய யாத்திரைக்கும் இன்றைய யாத்திரைக்கும் மலைக்கும் மடுவுக்கும் போல நிறைய வித்தியாசங்கள் அகப்படுகின்றன. " காசிக்கு நீ மட்டுமா போனாய் உன் கையில் இருக்கும் சொம்பு கூடத்தான் போனது " என்று  சொல்கிற சமத்காரம் வழக்கத்தில்  உண்டு. தியாகராஜர் கீர்த்தனையில் கூட  சொல்லப் பட்டு இருப்பதாக சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். 

= = = = =  

சு நா மீ 09 : 

முந்தைய பகுதி சுட்டி : சு நா மீ 08 

ஒரு வாரம், ஒரு மாதம் இரண்டு மாதங்கள்  என்று நாட்கள் ஆகியும், நாகேஸ்வரனையோ அல்லது சுசீலாவையோ தேடி யாரும் வரவில்லை. சுப்பா ராவ் இறந்துவிட்டார். அவருடன் சேர்ந்து சுந்தரி, நாகராஜ் இருவரும் இறந்து விட்டனர் என்று காந்தாமணி கதை கட்டிவிட்டதால், தியாகராஜன் பெரும் சோகத்தில் ஆழந்தார். தனிமையை வெல்ல, அதுவரை தனியே வசித்து வந்த தயாளன், அவர் மனைவி, குழந்தை எல்லோரையும் தன் கூடவே வந்து வசிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்ளலாம் என்ற காந்தாமணியின் ஆலோசனையை ஏற்றுக்கொண்டார். 

= = = = = =

சுந்தரம், மீரா தம்பதியினர், நாகேஸ்வரனுடன் சிங்கப்பூருக்குக் குடி பெயர்ந்தனர். அப்படி செல்லும்போது, மீனாக்ஷி மாமியிடம், நாகேஸ்வரனையோ அல்லது சுசீலாவையோ தேடி யார் வந்தாலும் உடனே மீகாம் கம்பெனி மூலம் தனக்குத் தகவல் கொடுக்கவேண்டும் என்றும், தான் உடனே நாகேஸ்வரனைக் கொண்டு வந்து அவனின் தந்தையிடம் ஒப்படைத்து பிறகு அவரிடம் நாகேஸ்வரனை தமக்கு தத்து அளிக்க இயலுமா என்று கேட்கலாம் என்பது அவர் திட்டம். அதுவரை, சுசீலா படிப்பு, உடை, இருப்பிடம் எல்லாவற்றிற்கும் என்ன பணம் வேண்டும் என்றாலும் மீனாக்ஷி மாமி - மீகாம் அலுவலகத்தில் கேட்டு வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்றும் சொன்னார். அன்றிலிருந்து மீனாக்ஷி மாமிக்கு சுசீலா ஒரு பொன்முட்டை  இடும் வாத்து என்று ஆகிவிட்டாள். கேட்டது எல்லாம் கிடைத்ததால், சுசீலாவும் மீனாக்ஷி பாட்டியை விடாமல் பிடித்துக்கொண்டு விட்டாள்! அண்ணன் நாகராஜ் பற்றி அவளுக்கு எப்போதாவது கனவு மாதிரி சில ஞாபகம் வரும். ஆனால் அது பற்றி எதுவும் யாரிடமும் அவள் கேட்கவில்லை. 

தன்னுடைய தாய் தந்தை பற்றி அவள் கேட்கும்போதெல்லாம் மீனாக்ஷி மாமி அவளிடம், அவர்கள் இருவரும் சுனாமியில் இறந்துவிட்டதாக கூறி வந்தார். 

= = = =  ==  

நாகேஸ்வரனுக்கு கொஞ்சம் விவரம் தெரிய ஆரம்பித்ததும், அவனிடம் நடந்த எல்லா விவரங்களையும் எடுத்துக் கூறி சிறு வயதில் எடுக்கப்பட்ட அவனின் புகைப்படம், அவன் தங்கை பற்றிய விவரங்களை சுந்தரம் அவனுக்குக் கூறினார். அவனுடைய தங்கைக்காக மீகாம் - நாகை அலுவலகம் மூலம் பண உதவிகள் செய்து வருவதையும் கூறினார்.  

அப்பொழுது சிறு வயதில் நடந்த எல்லா சம்பவங்களும் நாகராஜுக்கு மெல்ல மெல்ல நினைவு வந்தது. அவனும் தன் நினைவிலிருந்து தன்னுடைய அப்பா, காந்தா சித்தி, தயா மாமா, சுப்பா ராவ் பற்றி எல்லாம் சுந்தரத்திடம் கூறி, தன் பெயர் நாகராஜ் என்றும், தங்கை பெயர் சுந்தரி என்றும்,  அப்பாவிடம் திரும்பப் போய் சேருவது வரை பெயரை நாகேஸ்வரன் மற்றும் சுசீலா என்றே சொல்லவேண்டும் என்று சுப்பா ராவ் கேட்டுக்கொண்டதால், தான் அன்று முதல் அப்படி சொல்லிவந்ததாகவும் கூறினான். அப்பா பெயர் தியாகராஜன் என்றும் பெற்ற அம்மா பெயர் சந்தானலக்ஷ்மி என்று மட்டும் தெரிந்திருந்த நாகராஜுக்கு மற்ற விவரங்கள் எதுவும் நினைவுக்கு வரவில்லை. 

மீகாம் - சிங்கப்பூர் அலுவலகத்தில் நிர்வாக அதிகாரியாக இருந்த நாகராஜ், தன் மேஜை மீது, சிறு வயதில் தன் பெட்டியில் வைத்திருந்து எடுத்து வந்த புகைப்படமான தானும் சுந்தரியும் இருக்கும் படத்தை ஃபிரேம் செய்து வைத்திருந்தான். 

மீகாம் சிங்கப்பூர் அலுவலகத்தில் தமிழ் எழுத, படிக்கத் தெரிந்த பலர் வேலையில் இருந்தனர். அவர்களில் ஒருவர், மின்நிலா வாசகர். அவர் மின்நிலா 128 ஆவது இதழ் கடைசி பக்கத்தைப் பார்த்ததும், ஆச்சரியம் அடைந்தார். அந்தப் படத்தை தன்னுடைய உயர் அதிகாரியான நாகராஜின் மேஜை மீது பார்த்த ஞாபகம் அவருக்கு வந்தது. அவர் உடனே நாகராஜிடம் சென்று விவரங்கள் தெரிவித்தார். 

நாகராஜ் அவரிடம் மின்நிலா 128 ஆவது இதழை தனக்கு அனுப்பச் சொல்லி, அதைப் பார்த்து, உடனடியாக அதிரடி நடவடிக்கைகள் எடுக்க ஆரம்பித்தான். 

(தொடரும்)