சிறுகதை - மனச்சிறை - ஜீவி

 மனச்சிறை

ஜீவி

எக்குத் தப்பாக மாட்டிக் கொண்டதில் ஆறு வருஷம் தீட்டி விட்டார்கள்.  என்னென்னவோ சடங்குகள். எப்படா வெளிக்காற்றை சுவாசிப்போம் என்று பரபரப்பிலிருந்த ராஜேஷூக்கு வெறுப்பாக இருந்தது. இடது கை பெருவிரல் கீழே நீலக்கறை திட்டாகப் படிந்து விட்டது. அந்தளவுக்கு சிறை ரெகார்டுகளில் விரல் ரேகை பதித்தாயிற்று.  

நினைக்க நினைக்க ஆத்திரம் குமுறிக் கொண்டு வந்தது அவனுக்கு.    'தற்காப்புக்காக செய்த கொலை இது, யுவர் ஆனர்' என்று ஆனமட்டும் மல்லாடிப் பார்த்தாரே தியாகு ஏற்பாடு செய்திருந்த இவன் வக்கீல்? கொஞ்சம் கூட மசியவில்லையே அந்த ஜட்ஜ் சதாசிவம்? 

வெளியிலிருந்த பொழுதும் சரி, உள்ளிருந்த பொழுதும் சரி, வசந்தா மேல் ஏற்பட்ட மோகத்தில் அனலிடைப் பட்ட மெழுகு போல உருகிக் கொண்டிருந்தான் ராஜேஷ். அவன்  பாஸின் மனைவி வசந்தா.. இருபது வயது ராஜேஷூக்கு வசந்தாவைத் தெரிந்திருந்தது என்பது வெறும் ஆறே மாதக் காலம் தான். அதாவது வேலைக்குச் சேர்ந்து ஆறு மாதம் முடிகிற தருவாயில் அவன் சிறைக்கு வந்து விட்டான்.

ராஜேஷின் பாஸ் தியாகு.  மெ.சி. தியாகு என்றால் எல்லோருக்கும் தெரியும்.  மெழுகுச் சிலைகள் தயாரிப்பாளன்.

தத்ரூபமான அவன் தயாரிப்புகள் அவனுக்கு வாங்கிக் கொடுத்த பெயர் தான் மெ.சி.தியாகு.  தொழிலில் அதீத ஈடுபாடு.

எந்நேரமும் ஃபாக்டரியே கதியென்று இருப்பான். ஒவ்வொரு சிலையும் அவனின் ஒப்புதலுக்குப் பிறகே டெலிவரிக்குப் போகும்.   மாநகர சந்தடிகளுக்கு வெளியே தொழிற்கூடம் இருந்ததினால் சிலைக்கு ஆர்டர் கொடுப்பவர்கள் வசதிக்காக நகரின் மெயின் ரோட் பக்கமிருந்த தன் வசதியான வீட்டின் வெளிப்புறத்தில் அலுவலகத்தை வைத்திருந்தான்.  மெழுகுச் சிலைக்கான ஆர்டர்களை புக் செய்வதிலிருந்து டெலிவரி ஆகும் வரை அத்தனை வேலைகளையும் ராஜேஷ் ஒருவனே தனி ஆளாய் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். 

ஒரு பகலில் அலுவலகத்தைப் பூட்டி விட்டு மதிய உணவிற்காக பக்கத்துத் தெரு ஹோட்டலுக்கு ராஜேஷ் சென்றிருந்த பொழுது தான் அது நடந்தது.  அலுவலகத்திற்கு வெளி வராண்டாவிற்கு வெளிப் புறமாய் கிரில் கேட்.  கிரில் கேட் தாண்டி இறங்குமுகமாக இரண்டு படிகள், கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு விக்கெட் கேட். அது தாண்டி சின்ன தெரு.  வெகு அருகில் சந்து முனையில் மெயின் ரோடு.

வழக்கமாய் ராஜேஷ் ஏதாவது வேலையென்று வெளியே போவதென்றால்

அலுவலக ரூம் கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு

வராண்டா கிரில் கேட்டை வெறுமனே சாத்தி விக்கெட் கேட் கொக்கியைப் போட்டு விட்டுப் போய் விடுவான்.

வராண்டாவின் உள்பக்கம் தியாகுவின் வீடு. தியாகுவின் மனைவி வசந்தா தனியாக இருந்தாள் என்பதினால் வீட்டின் வெளிப்பக்கக் கதவு என்னேரமும் சாத்தி உள்பக்கம் தாழ் போட்டிருக்கும்.  வெளிப்பக்கம் வர அவர்களுக்கு இன்னொரு வழியும் உண்டு. அந்த வழியில் உள்ளடங்கி கார் நிறுத்த போர்ட்டிகோ.

ஹோட்டலில் மதிய உணவை முடித்துக் கொண்ட ராஜேஷ்  சந்து முனை தாண்டி வீட்டு விக்கெட் கேட் வரை வந்து விட்டான். கேட் கொக்கியில் கை வைக்கும் பொழுது வராண்டாவில் யாரோ நின்று கொண்டு திறந்திருக்கும் கதவின் பின்னால் நின்றிருக்கும் தியாகுவின் மனைவி வசந்தாவிடம் பேசிக் கொண்டிருப்பது இவன் பார்வைக்குப் பட்டு விட்டது.

சரேலென்று வீட்டுப் பக்கம் வேகமாக வந்தான்.

அதற்குள் வெளிப்பக்கம் நின்று கொண்டிருந்தவன் சட்டென்று மரக்கதவைத் தள்ளிக் கொண்டு உட்பக்கம் போய்விட்டான். நல்ல வேளை அவன் கதவைத் தாழிடுவதற்குள் ராஜேஷ் முந்திக் கொண்டான்.  உடம்பை கதவு மேல் சாத்தி அசுர வேகத்தில்  உள் நுழைந்த பொழுது ராஜேஷ் கண்ட காட்சி அவனைப் பொறி கலங்கச் செய்தது.

இவனுக்கு முதுகுப் பக்கம் காட்டிக் கொண்டு அந்த அந்நியன் வசந்தாவை சுவரில் சாய்த்தபடி இறுக அணைத்திருந்த்தான்.  வசந்தாவோ நிலைகலங்கி ஆடை குலைந்து அவன் பிடியிலிருந்து திமிறிக் கொண்டிருந்தாள்.

மின்னல் வேகத்தில் நடந்தது அது.  கீழே கிடந்த மரக்கட்டை ஒன்று வாகாக ராஜேஷூக்கு சரியான நேரத்தில் சரியாகக் கிடைத்த ஆயுதம் ஆயிற்று.  பின் மண்டையில் பலங்கொண்ட மட்டும் ஒரே போடு!  இந்த எதிர்பாராத தாக்குதலில் அந்த அந்நியன் தட்டுத் தடுமாறி இரத்தக் குட்டையில் சரிந்தான்.

வசந்தா மிகவும் வெலவெலத்துப் போயிருந்தாள். திடுக்கென்று ஏற்பட்ட இச்சம்பவம் அவளை வெகுவாக அதிர்ச்சிக்குள்ளாகியிருந்தது வெளிப்படையாகத் தெரிந்தது.  ராஜேஷூக்கு அவளைப் பார்க்கவே பாவமாக இருந்தது. மெள்ள அவள் கை பிடித்து ஆதுரத்துடன் தோள் பற்றி அணைத்தவாறே உள் அறைக்கு அவளை நடத்தி வந்து அங்கிருந்த சோபாவில் சாய்ந்தவாறு அமரச் செய்தான்.  வியர்க்க விறுவிறுக்க இருந்தவளை ஆசுவாசப்படுத்தி ஃபேனை சுழல விட்டான்.

போலீஸ் வந்தது,  தியாகுவுக்கு செய்தி பறந்தது. வழக்கமான நடைமுறைகள்தாம். திட்டு திட்டாக இரத்தக்கறை படிந்த மரக்கட்டை தகுந்த சாட்சியமாயிற்று. தியாகு தன் செல்வாக்கை ஆனமட்டும் உபயோகித்தும் முடியாமல் போய் ராஜேஷ் உள்ளே போகவேண்டியதாகி விட்டது. 

காலக்கணக்கிற்குத்தான் ஆறு வருஷம் போலிருக்கு.  இந்த நீண்ட சிறை வாசத்தின் கசப்பான அனுபவங்களுக்கிடையேயும் வசந்தா சித்திர ஓவியமாய் அவன் மனசில் படிந்திருந்தாள்.  அது வசந்தா கூட அறியாத இரகசியமாய் அவன் மனசில் குடிபுகுந்து ஆரோகணித்து சிம்மாசனமிட்டு அமர்ந்திருந்தது.

அவளின் புஷ்டியான புஜங்களும் வழுவழு கன்னப் பிரதேசமும் பூசின மாதிரியான திரேக வாகும் அத்தனை சிறை அவஸ்தைகளுக்குப் பிறகும் அவனைப் பாடாய்ப் படுத்தின.

வசந்தா வெளி வராண்டா பக்கம் வரும் பொழுதோ அல்லது விக்கெட் கேட் பக்கம் நின்று கொண்டு தெருவை வேடிக்கை பார்க்கும் பொழுதோ அவள் அறியாமல் இவன் அவளை அரசுப் புரசலாக நோட்டமிட்டிருக்கிறான்தான்.  

தன்னை விட மூத்த பிராயத்தினள் என்ற பிரத்யட்ச உண்மையும், தன் முதலாளியின் மனைவி என்ற அவள் அந்தஸ்து கலந்த மரியாதையுமே அப்பொழுதெல்லாம் அவன் மனசை நிரப்பியிருந்தது.. ஆனால் தனிமை தந்த சுதந்திரத்தில் ஒரு பெண்ணின் தோள் பற்றிய நெருக்கமும் அருகாமையும் இப்படி தலைகுப்புற அவனை வீழ்த்தியது அவனுக்கே அதிசயமாக இருந்தாலும் மனம் என்னவோ அந்த இரகசிய உணர்வை திருப்பித் திருப்பி தனக்குள் தானே சுவைக்கவே விரும்பியது. 

வசந்தாவை ஸ்பரிசித்த தன் விரல்களைத்தானே தன் முகம், கழுத்து, பிடரி என்று தடவி விட்டுக் கொள்ளும் பொழுதெல்லாம் ஒரு இரகசிய இன்பப் பெருக்கு தன்னுள் ஊற்றெடுப்பதை நாளாவட்டத்தில் உணர ஆரம்பித்தான்.  அந்த உணர்வு தான் நீண்ட சிறை வாழ்க்கைத் துன்பத்தை பெருமளவு அவனுள் மறக்கடித்தது எனலாம்.  

இனிமேல் தான் மெள்ள மெள்ள நெருங்கி வசந்தாவுடன் ஒரு பழக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.  இந்த விஷயத்தில் அவசரம் கூடாது என்பதை அவன் தெரிந்துமிருந்தான்.

இனி அவன் சுதந்திரப் பறவை. எந்தத் தளையும் இல்லாத சுதந்திரப் பறவை. வசந்தாவுக்கும் அவனுக்குமான உலகில் சிறகடித்துப் பறக்கப்போகும் சுதந்திரப் பறவை. இந்த உற்சாகம் தந்த கிளுகிளுப்பில் அவன் மிதந்தான்.

சிறை தாண்டி நாலு எட்டு நடந்ததும்தான் ஒதுங்கி நிறுத்தப் பட்டிருந்த அந்தக் காரைப் பார்த்தான் ராஜேஷ்.   அவனே எதிர்பார்த்திராத ஆச்சரியமாய் அவனை அழைத்துப் போக நீல நிற மாருதி வந்திருந்தது.

அவன் பக்கத்தில் வந்ததும் கார் கதவைத் திறந்து. வெளியே வந்த தியாகுவைப் பார்த்ததும் ராஜேஷின் விழிகள் கலங்கின.  லேசாக நடை தடுமாறியது.

"வா. வீட்டுக்குப் போகலாம்.." என்று ஆதரவுடன் அவனை அணைத்துக் கொண்டான் தியாகு.

                         2

வழியெல்லாம் தியாகு தான் அவனோடு பேசிக் கொண்டு வந்தான். ராஜேஷூக்கோ கொஞ்ச நேரத்தில் வசந்தாவைப் பார்க்கப் போகிறோம் என்ற போதையே மனம் பூராவும் ஆக்கிரமித்திருந்தது. தியாகு பேசிக் கொண்டு வருவது மனசில் பதியாமல் இடையிடையே 'உம்' கொட்டுவதோடு இருந்தவனைப் பார்த்த தியாகு, "என்ன யோசனை, ராஜேஷ்?" என்று பரிவுடன் கேட்டான்.

சட்டென்று சுதாரித்துக் கொண்ட ராஜேஷ், "ஒண்ணுமில்லே, பாஸ்...

ஆறு வருஷம் உள்ளே இருந்தவன்.. இப்ப வெளிலே வந்திருக்கேன். சகஜமா எல்லாரோடையும் பழைய மாதிரி பழக முடியுமா, தெரிலே.." என்றான்.

"ராஜேஷ்.. நீ என்ன ஏதாவது குற்றம் செஞ்சு சிறைக்குப் போனையா இப்படியெல்லாம் நெனைக்கறதுக்கு? அந்த மாதிரி ஒரு அசந்தர்ப்பத்திலே தீரனா போராடி என் மனைவியோட மானத்தைக் காப்பாத்திருக்கே.. அந்த நேரத்லே நான் இருந்தா என்ன செஞ்சிருப்பேனோ அதை நீ செஞ்சிருக்கே.. எனக்குப் பதில் நீ சிறைக்குப் போய் ஒரு வருஷம் ரெண்டு வருஷம் இல்லே, ஆறு வருஷம் தண்டனை அனுபவிச்சிருக்கே.. இனிமே எனக்கு முன்னாடி இப்படி சொல்லாதே, ராஜேஷ்.." என்று கண்கலங்கினான் தியாகு.

"சாரி, பாஸ்.." என்று ராஜேஷ் சொன்ன பொழுது அவன் குரலும் நெகிழ்ந்திருந்தது. "நான் அதுக்காகச் சொல்லலே.." என்று தான் சொல்ல நினைத்ததைச் சரியாகச் சொல்ல முயன்ற பொழுது மிடறு விழுங்கினான்.

அவன் சொல்ல நினைக்கும் எதையும் சொல்லி தெளிவு பெறட்டும் என்பதற்காகக் காத்திருப்பது போல தியாகு மெளனமானான்.

முன்னாடி போய்க் கொண்டிருந்த வண்டி லேசாக வேகத்தைக் குறைக்க அதற்கேற்றவாறு இவனும் காரின் வேகத்தை மட்டுப்படுத்தி லாவகமாக பக்கத்து திருப்பத்தில் தன் வண்டியை ஒடித்துத் திருப்பினான். 

"ஆறு வருஷம் உள்ளே இருந்திட்டு வந்திருக்கேன்லே... பழகின இடம்.  அக்கம் பக்கத்திலே என்ன நினைப்பாங்களோ, ஜெயில்லே இருந்திட்டு வந்தவன் தானேன்னு இளக்காரமாகப் பாப்பாங்களோன்னு தயக்கமா இருக்கு, பாஸ்.." என்று ஒரு வழியாகத் தான் சொல்ல நினைப்பதை சொல்லி தியாகுவைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தான் ராஜேஷ்.

"நானும் என்னவோ ஏதோன்னு நெனைச்சேன். கவலையே படாதே, ராஜேஷ்.. " என்று தியாகு அவன் பக்கம் திரும்பி அவனை உற்சாகப்படுத்துவது போலச் சொன்னான்.  "அதை ஏன் கேக்கறே.. நம்ம ஏரியா ஆட்களுக்கு நீ இப்போ ஹீரோ ராஜேஷ்..  தெருவுக்கு உன்னை மாதிரி ஒருத்தர் இருந்தா எந்த அக்கிரமத்தையும் அண்ட விடாமல் செஞ்சிடலாம்ன்னு பேசிக்கிறாங்க, தெரியுமா? உன்னை உள்ளே தள்ளி தண்டனை கொடுத்ததிலே நம்ம சுற்று வட்டார ஜனங்களுக்கு ரொம்ப வருத்தம்..." என்றான்.

"அப்படியா,  பாஸ்?.." என்று ராஜேஷ் சொன்ன பொழுது வீடு வந்து விட்டது. 

காரை மேடேற்றி  போர்ட்டிகோ வெளிப்பக்கம் நிறுத்தினான் தியாகு. "வா.." என்று ராஜேஷைக் கூட்டிக் கொண்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்தான். அது வரை அங்கு நின்றிருந்த ஒரு பெண் பரபரக்க உள் பக்கம் ஓடிற்று.

அடுத்த வினாடியே "வா, தம்பீ.." என்று அழைத்தபடி மெல்ல சாய்ந்த தளர்ந்த நடையில் வசந்தா வந்தாள்.

மேடு தட்டிய வயிற்றுப் பக்கம் எடுப்பாக இருக்க தாய்மைக் களையில் முகம் மினுமினுத்திருந்தது.

அவளை அந்த தோற்றத்தில் பார்த்த வினாடியே ராஜேஷூக்கு சப்த நாடியும் ஒடுங்கிப் போயிற்று. 

"என்ன தம்பி அப்படியே நின்னுட்டே?.. நம்ம வீடு தான். உள்ளே வா.." என்று அவள் சொன்னது எங்கேயோ கிணற்றுக்குள்ளிருந்து கேட்பது போல அவனுக்கு இருந்தது.

"வா, ராஜேஷ்.." என்று தியாகு அவன் கை பிடித்து ஹாலுக்குள் அழைத்து வந்து அங்கிருந்த சோபாவில் அமரச் சொல்லி தானும் அவன் பக்கத்தில் நெருக்கமாக உட்கார்ந்தான்.  

"தம்பீ.. என்னைக் காப்பாத்தப் போய் ஒனக்கு எத்தனை கஷ்டமாயிடுச்சு பார்.." என்று ஆற்றாமையில் வசந்தாவின் குரல் தழுதழுத்தது.  அழுது விடுவாள் போல இருந்தாள்.

"பரவாயில்லை, அக்கா..." என்று அடி வயிற்றிலிருந்து வெளிப்பட்ட மாதிரி குழறியபடி சொன்னான் ராஜேஷ்.

"பரவாயில்லையா? என்ன சொல்றே, தம்பீ? ஆறு வருஷம், ஐயா.. வளர்ற வயசுலே இந்தச் சின்னப் பிள்ளைக்கு இந்தக் கஷ்டம் நேரணுமா, கடவுளே!" என்ற வசந்தா விக்கி விக்கி அழுதே விட்டாள்.

ராஜேஷூக்கு உடல் சிலிர்த்தது. அனிச்சையாய் அவளைக் கையெடுத்துக்

கும்பிட்டான்.  "அழாதீங்க அக்கா.." என்று வார்த்தை வராமல் தடுமாறினான்.

"நீ உள்ளே போனதிலிருந்து வசந்தாவிற்கு மனசே சரியில்லை.  'நீங்கள் வீட்டில் இல்லாத நேர்த்தில் பாவம் அந்தப் பிள்ளையாவது எனக்குத் துணையாக இருந்தான். விதி அவனையும் விட்டு வைக்கவில்லையே' என்று புலம்பித் தீர்ப்பாள். உன்னை நேரில் பார்த்ததும் துக்க அணை உடைத்துக் கொண்டு விட்டது. நீ வந்துட்டேல்லே? இனி கவலை இல்லை.. அவள் மன நிலை சமனமாகிவிடும்.." என்று தியாகு சொல்லும் பொழுது கூனிக்குறுகிப் போனான் ராஜேஷ்.  'பாவி, நான்.. எவ்வளவு கேவலமாக யோசித்திருக்கிறேன்? இந்த சிறை வாழ்க்கையே எனக்குக் கிடைத்த சரியான தண்டனை' என்று அவன் உள் மனசு அரற்றியது.

"ராஜேஷ்.. இனி நீ எங்கேயும் போக வேண்டாம்.  நீயும் இந்த குடும்பத்தில் ஒருத்தன்.  மாடியில் உனக்கு தனி அறையெல்லாம் கட்டி வைச்சிருக்கு... தங்கிக்கலாம்.." என்றான் தியாகு.

"ஏங்க.. முக்கியமான விஷயத்தை அவனுக்குச் சொல்லலியே நீங்க?"

என்றாள் வசந்தா. பின் ராஜேஷ் பக்கம் பார்த்து

"தம்பீ.. நான் மாசமா இருக்கேன்லே... கணக்குக்கு இப்போ எட்டு மாசம்.  ஒத்தாசைக்கு என்னோட தங்கச்சியை கூட்டி வந்திருக்கோம்..." என்றவள் வீட்டின் உள்பக்கம் பார்த்து, "குயிலி.. இங்கே வர்றியா?" என்று சப்தமாய் கூப்பிட்டாள்.

அடுத்த சில வினாடிகளில் குயிலி என்ற மயில் அங்கு பிரசன்னமானது, "என்னக்கா?" என்றபடியே.

"இதான் ராஜேஷ்.. ஒனக்கு நாங்க பாத்து வைச்சிருக்கற பையன்.  இவனைக் கட்டிக்கறையா?" 

"போங்கக்கா.." என்றபடியே அந்த மயில் நாணத்தில் தலை கவிழ்த்தது.

"ராஜேஷ்.. நீ என்னப்பா சொல்றே?"

"அக்கா.. நான் தாய்- தந்தை இல்லாத அனாதை. நீங்க தான் எனக்கு எல்லாம்.  வேலை போட்டுத் தந்தீங்க.. இப்ப உங்க தங்கச்சியை கட்டி வைக்கிறேன்னு சொல்றீங்க.. இதுக்கெல்லாம் நான் என்ன கைமாறு செய்யப் போறேன்னு தெரிலே.." என்று சந்தோஷத்தோடு சொன்னான்.

'அதான் நிறைய செஞ்சிட்டையே.. இனிமே நாங்க தான் உனக்குச் செய்யணும்.." என்ற தியாகு, "குயிலி பிஎஸ்ஸி

கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் படிச்சிருக்கா.  உனக்கு கம்பெனி வேலைலேயும் துணையா இருப்பா.  இந்த ஆபிஸை நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து பாத்துக்கங்க... நான் நிம்மதியா ஃபாக்டரி வேலையைப் பாத்துப்பேன். சரியா?" என்றான்.

கோயில் மாடுகள் மாதிரி ராஜேஷும் குயிலியும் ஒரு சேர தலையசைத்து சிரித்தனர்.

–--–--------------------------------------

2022 ஆம் ஆண்டில், 52 செவ்வாய்க்கிழமைகளில் பன்னிரெண்டு கதாசிரியர்கள் எழுதிய சிறுகதைகள்/தொடர்கதைகள் வெளியிடப்பட்டன. 

புள்ளி விவரங்கள் : 

செவ்வாய்க்கிழமைப் பதிவுகள். 

வரிசை எண்	எழுதியவர்	பதிவுகள் எண்ணிக்கை
1	துரை செல்வராஜு	20
2	ஜெயக்குமார் சந்திரசேகரன்	14
3	கௌதமன்	5
4	சியாமளா வெங்கட்ராமன்	3
5	மாலா மாதவன்	2
6	பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்	2
7	கீதா ரெங்கன்	1
8	அப்பாதுரை	1
9	நிழலன்	1
10	வானம்பாடி	1
11	கில்லர்ஜி	1
12	அருண் ஜவர்லால்	1

 செவ்வாய்க்கிழமை பதிவுகளில் அதிகம் பேர் படித்த கதை :

காற்றினிலே : துரை செல்வராஜூ

செவ்வாய் சிறுகதைப் பதிவுகளில், தொடர்ந்து முதல் ரேங்க் வாங்கி வருகின்ற துரை செல்வராஜு அவர்களுக்கு  2022 ஆம் ஆண்டுக்கான சிறுகதை மன்னர் பட்டம் அளிக்கப்படுகிறது