நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே - 6 - காலுக்கு சொந்தக்காரர் யார்?

நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ஸ்ருதி :

என் நெருங்கிய தோழி வர்ஷினியிடமிருந்து அழைப்பு வந்திருந்தது. அவளும் என்னைப் போன்று வளர்ந்து வரும் பாடகி. மிகவும் திறமை வாய்ந்த பாடகி. வெட்டிங்க்டே வாழ்த்து தெரிவிக்கத்தான் அழைந்திருந்திருப்பாள். நான் மொபைலை ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்திருந்ததால் அவள் கால் மிஸ்ட் காலில் இருந்தது. அழைத்தேன்.

எங்களின் அடுத்த கச்சேரிகள் பற்றிப் பேசிக் கொண்டே வந்த போது, அவள் வீட்டிலும் இவள் குழந்தை பெற்றுக் கொள்வது பற்றிய பேச்சு வருவதாகச் சொன்னாள். யாருமே இதற்கு விதிவிலக்கல்ல போலும். அவளிடம் பேசியதிலிருந்து அன்று நடந்தவை மனதில் நிழலாடியது.

எங்கள் இரண்டாவது வெட்டிங்க் அனிவேர்சரிக்கு ஈசிஆரில் இருக்கும் ரெசார்ட் ஒன்றை ஷ்ரவண் புக் செய்தான். ஏற்கனவே, ஷ்ரவணின் வார்த்தைகளாலும் அவ்வப்போது அவன் மாற்றம் ஏன் என்றும் குழம்பிக் கொண்டிருந்த வேளையில் அவன் அக்காவின் வார்த்தைகள் வேறு கொஞ்சம் உறுத்தியது. 

‘எனக்கு ஒரு மருமாளோ, மருமானோ எதிர்பார்க்கிறேன்’ என்று அன்போடு சொல்லியிருக்கலாம்…… கச்சேரியை கொஞ்ச நாள் மூட்டை கட்டி வை என்று சொல்லியிருக்க வேண்டாமே என்று தோன்றியது. அதென்னவோ தெரியவில்லை. யாரேனும் இப்படிச் சொன்னால் மட்டும் என் மனம் மிகவும் வருந்துகிறது.

இப்போது முன்னிலையில் இருப்பவர்கள் எல்லோருமே குழந்தை பெறும் சில மாதங்கள் முன்பு வரை கூடக் கச்சேரி செய்ததாக அறிந்திருக்கிறேன்.

என்னைப் போன்ற ஃப்ரொஃபஷனலுக்குக் குழந்தை பெறுவதும் வளர்ப்பதும் அத்தனை எளிதல்லதான். இருந்தாலும் எனக்கு மட்டும் ஆசை இல்லையா என்ன? எங்கள் இருவருக்குமே இருக்கிறது. புகழ் பெற்ற கௌஷிக் சக்ரபர்த்தியிடம் கூடச் சிலர் சொன்னார்களாம், “இத்தனை நன்றாகப் பாடும் நீ குழந்தை எல்லாம் பெத்துக் கொண்டால் நாலு சுவருக்குள் அடைந்துவிடுவாய்” என்று. ஆனால் அவரோ, தன் தாய்மையை ஆராதித்துச் சொன்ன வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும் அட்சர லட்சம் பெறும். நான் மிகவும் ரசித்தேன் அதை.

பெண்ணாகிய நான்தானே நல்ல மனதோடு சுமந்து, டெலிவரி, குழந்தைக்கான நேரம் என்று குழந்தையுடன் நல்லவிதத்தில் நேரம் ஸ்பென்ட் செய்ய வேண்டும்! அதன் தேவைகளைக் கவனிக்க வேண்டும்! அதற்காக என் கேரியரை கொஞ்சம் பின்னுக்குத் தள்ளுவதில் எனக்கு எந்தவித வருத்தமும் இல்லை.

இரு வருடங்கள்தானே ஆகியிருக்கிறது. என் ஃபீல்டில் நான் வளர்ந்து வரும் இந்த நேரத்தைச் சரியாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டு இதைத் தக்க வைத்துக் கொண்டுவிட்டால் அப்புறம் பிரச்சனை இல்லையே என்ற எண்ணம்தான். ஆனால் ஏதோ நான் குழந்தையே வேண்டாம் என்ற எண்ணத்தில் பெற்றுக் கொள்ளவில்லை என்று பலரும் நினைப்பதுதான் கஷ்டமாக இருக்கிறது. ஷ்ரவணுக்கும் நான் சொல்லியிருந்தேனே கல்யாணத்திற்கு முன்னரேயே. ஆனால் அவன் மனதிலும் எல்லோரும் நினைப்பது போலத்தான் இருக்கிறதோ என்று தோன்றியது.

இப்படியான எண்ணங்கள் மனதில் ஓடியதாலோ என்னவோ, ரெசார்ட் போகும் போது மனம் அத்தனை உற்சாகமாக இல்லை. அங்கு சென்றதும் கூட உற்சாகம் தொற்றிக் கொள்ளவில்லை. ஷ்ரவணிடம் அவன் அக்கா சொன்னதைச் சொன்னால் அவன் தப்பாக எடுத்துக் கொண்டுவிடக் கூடாதே என்று மௌனம் காத்து மனதைக் குழப்பிக் கொண்டு சந்தோஷமாகக் கொண்டாட வந்துவிட்டு இப்படி இருந்தால் ஷ்ரவணுக்கும் மனது கஷ்டப்படுமே என்று நினைத்த வேளையில், ஷ்ரவண் ஏன் நான் டல்லாக இருக்கிறேன் என்று கேட்டதும் கொட்டிவிட்டேன்.

ஷ்ரவண் என்னை அணைத்துக் கொண்டு ஆறுதல்படுத்தவும், அவன் அன்பில் திளைத்து அந்த மகிழ்ச்சியோடு, இயற்கையின் ரம்மியமான சூழலில், கடலின் அலைகளில், காற்றினிலே வரும் கீதமாக சந்தோஷமாகக் கொண்டாடினோம்.

ரெசார்ட்டிலிருந்து கிளம்பிய அன்றுதான் ஷ்ரணுக்குக் கடுப்பேத்தும் வகையில் அது நடந்தது. நாங்கள் ரெசார்ட்டின் ரெஸ்டாரண்டில் சாப்பிடுவதற்கு அமர்ந்திருந்த போது,

“ஹலோ! மேடம்! என்ன இந்தப் பக்கம்? இங்க உங்களைப் பார்ப்பேன்னு எதிர்பார்க்கவே இல்ல. எப்படி இருக்கீங்க?” என்றபடியே வந்து எங்கள் எதிரில் அமர்ந்தார் விகே என்பவர். அவர் இசை ஆல்பம் தயாரிக்கும் நிறுவனத்தவர். சேலம் கச்சேரிக்குப் பின் அந்த விமர்சனம் பார்த்து அப்பாவைத் தொடர்பு கொண்டு, என்னிடம் இருந்து ஆர்டிபி ஒன்று வேண்டும் என்று கேட்க, அப்போது நான் கொஞ்ச நாட்கள் போகட்டும் என்று சொல்லியிருந்தேன். ரெசார்ட்டில் என்னைப் பார்த்ததும் வந்து விட்டார்.

பெரும்பாலும் ஷ்ரவணுடன் வெளியில் செல்லும் போது வெளியுலகு வெளிச்சம் படாத சாதாரண ஸ்ருதியாகவே செல்வதைத்தான் விரும்புவேன். இருந்தாலும் சில சமயம் தவிர்க்க முடியாததாகிவிடுகிறது. ரெசார்ட்டிற்கும் கூட அப்படித்தான் சென்றிருந்தேன். என்றாலும் அந்த விகேயின் கண்ணில் பட்டுவிட்டேன்.

அவர் ஷ்ரவணோடு கைமட்டும் குலுக்கிவிட்டு அப்புறம் அவன் இருப்பதைக் கூட ரொம்பக் கண்டு கொள்ளாமல் பேசத் தொடங்கிவிட்டார்.

“இங்க பக்கத்துக் குடில்லதான் ஒரு ம்யூஸிக் டைரக்டர் தங்கியிருக்கார் மேடம். அவர் இங்க சந்திக்கச் சொன்னதால இங்க வந்தேன். உங்க அப்பாவைத்தான் கான்டாக்ட் பண்றதா இருந்தேன். ஒரு நல்ல ஆப்பர்சுனிட்டி பத்தி பேச. வந்த இடத்துல உங்களைப் பார்த்ததும் சரி உங்ககிட்டயே பேசிடலாமேனுதான் வந்தேன். எங்க தங்கியிருக்கீங்க” என்றதுமே நான் கொஞ்சம் அவஸ்தையுடன் ஷ்ரவணைப் பார்த்தேன். அவனோ மொபைலை சும்மாவேனும் தடவிக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பது தெரிந்தது. நான் விகேயிடம் மறுநாள் வீட்டிற்கு வரச் சொல்லலாம் என்று நினைத்த போது, அவரோ விடாமல் தொடர்ந்தார்.

“மேடம் ஆர்டிபி ஆல்பம் போடக் கேட்டிருந்தேன் நினைவிருக்கா? ரேர் ராகத்துல வேணும். கூடவே இன்னொரு ஹேப்பி ந்யூஸ். மஞ்சரி கேல்கர் அவங்க உங்க பாட்டு எல்லாம் கேட்டுட்டு உங்களோடு ஒரு ஜுகல் பந்தி செய்ய ஒத்துக்கிட்டாங்க. ஒரு 4 மாசம் கழிச்சுதான் ப்ரோக்ராம். அந்தக் கச்சேரிய அப்படியே ஆல்பமா போடலாம்னும் ஒரு ப்ராஜெக்ட் இருக்கு. பெரும்பாலும் மும்பைலதான் இருக்கும். உங்க அப்பாயின்ட்மென்ட் எப்படி?”

மஞ்சரி கேல்கர்! சுதா ஆண்டியுடன் ஜுகல் பந்தி செய்தவர்! என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. அவருடனா? அதுவும் அவரே என்னுடன் பாட ஓகே சொல்லிவிட்டாரா? ஓ மை காட்! எவ்வளவு பெரிய நல்ல சான்ஸ். கிடைப்பதே அரிது. ஐ ஆம் ப்ளெஸ்ட். என்று நினைத்தவாறு ஷ்ரவணைப் பார்த்தேன். அவன் முக ரியாக்ஷனிலேயே தெரிந்தது அவன் விரும்பவில்லை என்று. ஆனால் எதை விரும்பவில்லை என்று புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. இந்த சான்ஸையா அல்லது எங்களின் தனிப்பட்டத் தருணத்தில் அவர் வந்து இங்கு பேசுவதையா என்று புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. இதை நான் முடியாது என்று சொன்னால் நான் தான் முட்டாள்.

“சத்தியமா என்னால நம்பமுடியலை சார்.  கண்டிப்பா இது ஒரு நல்ல சான்ஸ்தான். ஒரு நாள் டைம் கொடுக்கறீங்களா? நான் சொல்லறேன்…” என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதே ஷ்ரவண் குறுக்கிட்டான்.

“ஸார்! இஃப் யு டோன்ட் மைன்ட், நீங்க உங்க பிஸினஸ் டீல வீட்டுக்கு வந்து பேசுங்களேன்….”

“ஸாரி ஸார்!........ஓகே! மேடம்! அப்புறம் உங்களை கான்டாக்ட் பண்றேன்” என்றவரின் முகம் கொஞ்சம் சுருங்கித்தான் போனது. எனக்குக் கூடவே பயமும் வந்தது. ஷ்ரவண் இப்படிச் சொன்னதை அவர் வேறு யாரிடமும் சொல்லப் போக அது திரித்துவிடப்பட்டுச் செய்தியாகிவிடுமோ என்றும். லைம்லைட்டில் இருப்பதற்கான விலைகள் இதெல்லாம். ஆனால் இதை எல்லாம் சுதா ஆண்டி, நித்யா அக்கா போன்றோர் சமாளிப்பது போல ஹேண்டில் செய்யத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். 

அவர் சென்றதும், ஷ்ரவண் கொஞ்ச நேரம் பேசவே இல்லை. ஏதோ சாப்பிட்டோம். புறப்பட்டோம். திரும்பும் போது ஷ்ரவண் கொஞ்சம் எரிச்சல்பட்டுக் கொண்டு வந்தான்.

“ஸ்டுப்பிட். கொஞ்சம் கூட ஒரு மேனர்ஸ் இல்லாத மனுஷன். இப்படியா இங்க வந்தா டீல் பேசறது? நீயும் என்னவோ அவர் பேசறதுக்கு கூடவே ஜால்றா போட்டு, நல்ல சான்ஸ் அது இதுனு…….ச்சே! சந்தோஷமா இருந்ததெல்லாம் போச்சு…….”

“ஹேய் ஷ்ரவண் ப்ளீஸ்! அவர் இங்க பேசியிருக்க வேண்டாம்தான். அவருக்கு இங்கிதம் தெரியலைதான். ஒத்துக்கறேன். நான் வீட்டுக்கு வாங்கனு சொல்ல நினைக்கும் போதே அவர் ஒரு நல்ல சான்ஸ் பத்தியும் பேசினார்ல. நான் டக்குனு அவரை கட் பண்ணி பேச முடியாதே. அப்புறம் அனாவசியமா செய்தி போடுவா……அதான் பொலைட்டா ஹேண்டில் பண்ணினேன்..….”

“ஹூ கேர்ஸ்? யாரு வேணா என்ன வேணா எழுதிட்டுப் போட்டும்….” என்றவன் அதன் பின் கொஞ்ச நேரம் அமைதியாகவே வந்தவன் டக்கென்று ம்யூஸிக் சிஸ்டமை ஆன் செய்தான். “உன் சமையலறையில் நான் உப்பா சர்க்கரையா” என்று உன்னி கிருஷ்ணன் தொடங்கிட என்னை ஓரக்கண்ணால் பார்த்து நமுட்டுச் சிரிப்புடன் விசில் அடித்துக் கொண்டே ஷ்ரவண் ட்ரைவ் செய்தான். “நீ படிக்கும் அறையில் நான் கண்களா புத்தகமா” என்று சுஜாதா தொடர கூடவே நானும் பாடிக் கொண்டே அவன் தோளில் சாய்ந்தேன். முழுப்பாடலும் வாய் அசைத்த்து. ஆனால், மனதோ மஞ்சரி கேல்கருடனான சான்ஸ் என்னாகுமோ என்ற எண்ணத்துடன் அவருடன் ஒரு ஜூகல் பந்தியே நடத்தியது

------மீட்டல் தொடரும்...

==============================================================================================================

இந்தக் கால்களுக்குரியவர் யாராக இருக்கும் என்று யூகிக்க முடிகிறதா?  மாலை முழுப்படம் வெளியிடப்படும்!!!

===================================================================================================

நவீன ஆத்திச்சூடி....