நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே - 7 -அம்மா பேரைச் சொன்னால் போதும் ஊரே அஞ்சும் அப்போது

நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே 
- - - - - - - - - - - - - - 

ஷ்ரவண்  :

"ஷ்ரவண், சும்மா சொல்லக்கூடாது, ஸ்ருதியை பிரமாதமா ட்ரெயின் பண்ணிட்ட, இது வரைக்கும் அவ பாடின எல்லா கச்சேரியும் அமர்க்களம்." வாட்சாப் காலில் விக்கி ரெட்டை தம்ப்ஸ் அப் காண்பித்து வாழ்த்தினான்.  அதோடு நிறுத்திக் கொள்ளாமல், "ஐ ஃபீல் யூ ஆல்சோ ஷுட் ஹாவ் கம்" என்று முடித்தான்.

விக்கி என் பெரியப்பா மகன். நானும் அவனும் சின்ன வயதிலிருந்தே ரொம்ப தோஸ்த். படிப்பு, விளையாட்டு, விஷமம், இசை ஆர்வம் இப்படி எல்லாவற்றிலும் சமமாகப் பயணித்தோம். வீட்டுப் பெரியவர்கள், "உங்கள் இருவரையும் ரெட்டை மாட்டு வண்டியில் பூட்டி விடலாம் போலிருக்கிறதே" என்று கேலி செய்வார்கள்.

பி.டெக். முடித்து, எம்.எஸ். படிக்க அமெரிக்கா சென்று அங்கேயே செட்டில் ஆகி விட்டான்.  என் திருமணத்திற்கு வர முடியாததால், விடுமுறையில் இந்தியா வந்திருந்த பொழுது எங்களைப் பார்க்க வந்திருந்தான். 

வரும்பொழுதே வழக்கமான ஆரவாரமான பேச்சு. "என்ன பெரிய ஆளாயிட்ட? மன்னி தயவில் பத்திரிகைல எல்லாம் வரே? ம்ம்ம்!" என்று முதுகில் தட்டினான். எனக்குச் சுருக்கென்றது.

"ஃபோனில் பேசும் பொழுதெல்லாம் அப்பாவும், அம்மாவும், ஸ்ருதி புராணம்தான். அப்படிப் பாடறா, இப்படிப் பாடறானு ஒரே பெருமை. ஸோ, இன்னிக்கு நான் ஸ்ருதி பாடி கேட்காமல் போகப் போவதில்லை. பக்க வாத்யத்தோடு வந்து விட்டேன்." என்று பையிலிருந்து கஞ்சிராவை எடுத்தான். 

அதோடு நிற்காமல் "உன்னோட கீ போர்டை கொண்டு வா"  என்று எனக்கு வேறு ஆணை இட்டான்.

உள்ளே சென்ற நான், என்னுடைய ஐபேடை கொண்டு வந்ததும் எல்லோருக்கும் ஆச்சர்யம். ஸ்ருதியின் பாட்டிற்கு நான் அதில் வயலின் வாசிக்க, விக்கி கஞ்சிரா. இசைக் கலைஞர்களுக்கு மூட் செட் ஆகி விட்டால், மேலே மேலே உற்சாகமாகப் பாடிக்கொண்டே போவார்கள். எங்களுக்கு அன்று அப்படித்தான் ஆனது. ஒரு மினி சேம்பர் ம்யூசிக் போல் அமைந்து விட்டது.

அன்று இரவு எங்கள் அறைக்குள் வந்த ஸ்ருதி, தலைகாணியை என் மீது எறிந்தாள். எனக்கு ஐ பாடில் வயலின் வாசிக்க வரும் என்பதை அவளிடம் மறைத்து விட்டதில் கோபமாம்.

"உன்னை மாதிரி ஒரு விதூஷகி இருக்கும் வீட்டில், என்னைப் போல் ஒரு கத்துக்குட்டி எப்படி வாசிக்க முடியும்?"

"பேசாத.. உன் பேச்சு கா..!" என்று பத்து விரல்களாலும் காய் விட்டாள். (ரொம்பக் கோபமாம்) ஆனால் அந்தப் பொய்கோபக் காய் எனக்கு இனித்தது.

மறு நாள் என்னோடு தொலை பேசியில் பேசிய விக்கி, "மன்னி கிட்ட பாஸ்போர்ட் இருக்கா?" என்று கேட்டான்

“இருந்தா..? நீ என்ன விசா கொடுக்கப் போறியா?"

"பின்ன? சும்மா கேக்கறேனா? நான் தமிழ் சங்கத்தில் கமிட்டி மெம்பர்.  நீயும் ரெடியா இரு. மன்னியோட தயவில் மேகசீன் அட்டையில் வந்த மாதிரி, மன்னியோட நீயும் அமெரிக்கா பார்த்துடலாம்." 

இந்த அவமானத்திற்குப் பிறகும் ஸ்ருதியோடு அமெரிக்கா செல்ல எனக்கு எப்படி மனசு ஒப்பும்? விக்கி பேச்சோடு நிற்காமல், சொன்னபடி ஸ்ருதியின் கச்சேரிகளுக்கு ஏற்பாடு செய்ய, மளமளவென்று அவளின் அமெரிக்கப் பயண ஏற்பாடுகள் நடந்தன.

"நீயும் என்னோடு வாயேன்" என்று ஸ்ருதி பலமுறை என்னைக் கூப்பிட்டாள். "நான் அங்கு போனால் திரும்பி வர ரெண்டு மாசம் ஆகும்."

"நாம்ப பிரிந்து இருப்பது ஒண்ணும் புதுசு கிடையாதே..?"

"ஒரு மாரல் சப்போர்டுக்கு வரக்கூடாதா?"

"ஏற்கனவே என்னைச் சுருதிப் பெட்டி என்று கேலி செய்கிறார்கள், உன்னோடு நான் யு.எஸ். வந்தால், அவ்வளவுதான்....."

"யார் அப்படிச் சொல்வது?”

"யார் சொல்லவில்லை? நீ என்னவோ கச்சேரி பண்ணுவதைக் குறைத்துக் கொண்டு, கிளாஸ் எடுக்க ஆரம்பிக்கப் போறேன்னு சொன்ன..?"

"இப்போ என்ன சொல்ற? நான் யு.எஸ். போக வேண்டாங்கறயா?"

"நான் அப்படி எல்லாம் சொல்லவே இல்ல, யு.எஸ். என்ன? ஒரு வேர்ல்டு டூரே அடிச்சுட்டு வா, நான் குறுக்க நிக்கல, இப்போ என்னை பேப்பர் படிக்க விடறயா? ப்ளீஸ்.."

முகம் சிறுத்துப் போன ஸ்ருதி நகர்ந்து போனாள். லேசாக கண்களில் நீர் கட்டியதோ? நான் ஏன் இப்படி இரக்கம் இல்லாமல் நடந்து கொள்கிறேன்?

அதன் பிறகு அவள் யு.எஸ். கச்சேரிகளுக்காக என்னிடம் ஆலோசனை கேட்ட பொழுதெல்லாம் நான் சரியாக பதில் சொல்லாததோடு, அவள் செய்யும் சின்ன சின்னத் தவறுகளைக் கூடப் பெரிதாக எடுத்துப்பேசினேன்.

"ரொம்ப க்ரிடிஸைஸ் பண்ணாதடா, அவ ஓவர் கான்ஷியஸ் ஆகி விடுகிறாள்." அம்மா ஸ்ருதிக்குக் கேட்காமல் அடிக்குரலில் கூறினாள்.

"நான் என்னமா க்ரிடிஸைஸ் பண்றேன்? கரெக்ட் பண்றது தப்பா? தொட்டாசுணுங்கியா இருந்தா எதுவும் கத்துக்க முடியாது."

"கத்துக் கொடுக்கறது வேற, நொச்சு நொச்சுனு சொல்றது வேற.."

"வாட்டிஸ் யுவர் ப்ராப்லம்? நீதான் இப்போ நொச்சு நொச்சுங்கற.."

"அவ கொஞ்சம் ப்ராக்டீஸ் பண்ணனும், அவாத்துக்கு வேணா ஒரு வாரம் போய்ட்டு வரட்டுமே.."

"யாருமா வேண்டாம்னு சொன்னா? நீ என்ன அவளுக்குத் தூதா?" என்று வாயால் சொன்னாலும், மனசுக்குள் ஸ்ருதி போக மாட்டாள் என்று நினைத்தேன்.

நான் மாலை வீடு திரும்பிய பொழுது, ஸ்ருதி வீட்டில் இல்லை. அவள் வீட்டிற்குச் சென்றிருப்பதாகச் சொன்னார்கள். எனக்கு வந்த கோபத்தில் அவளுடைய செல்போன் அழைப்புகளை ஏற்கவில்லை.

-------மீட்டல் தொடரும்...

==========================================================================================================

1992 இல் வெளிவந்த திரைப்படம் மகுடம்.

இசை இளையராஜா. 

எஸ் பி பாலசுப்ரமணியம், எஸ் ஜானகி குரலில் ஒரு தாலாட்டுப்பாடல்.

சின்னக்கண்ணா புன்னகை மன்னா 

அப்பன் பாட்டைக் கேளடா 

உன்னைப்போலே கள்ளமில்லாத 

உள்ளம் கொண்டேன் நானடா 

சித்திரப் பசும்பொன்னே 

புது செண்பகப் பூச்சரமே 

நாளை சிறு தூளி ஆடிட வா...

அம்மா பேரைச் சொன்னால் போதும் ஊரே அஞ்சும் அப்போது 

ஊரைப்போலே நானும் கூட ஊமைச்சாமி இப்போது 

மார்பில் ஊறும் பாலில் வீரம் சேர்ப்பாள் உந்தன் தாய்தானே 

பாலை உண்டு வீரம் கொண்டு பாயும் சிங்கம் நீதானே 

அப்பன் வீரம் எங்கே போச்சு காலம் சொல்லும் உன்னோடு 

ஆற்றில் ஓர் கால் சேற்றில் ஓர் கால் என்றே ஆச்சு என்பாடு 

வா ராஜா வாவா வாடாத பூவா 

அப்பா பாட்டைக்கேட்கும் கண்ணே அம்மா பாட்டைக் கேளாயோ 

அப்பா மீதா அம்மா மீதா தப்பே யார்மேல் கூறாயோ...

வேங்கை மீது வேடன் போட்ட அம்பை எல்லாம் நான்தானே 

வாங்கிக்கொண்டு தாங்கிக்கொண்டு காயம் கொண்ட மான்தானே 

காயம் கொண்ட நன்றிக்காக தாலிப்பிச்சை கேட்டேனே 

காலம் செய்த கோலம் என்று தந்தை அள்ளிப்போட்டாயே 

தாயாக நானே நாளாச்சு கண்ணே