கதை போல ஒரு நிஜம்

முன்னர் சின்னவன் பிறந்த சமயம் நள்ளிரவு நேரத்தில் ஆட்டோவுக்கு அலைந்தபோது உதவியாய் இருந்த சில நல்லவர்கள் பற்றி எழுதி இருந்தேன்.  அப்போதே பெரியவன் விஷயத்தில் நடந்த ஆட்டோ அனுபவம் ஒன்றை எழுதுவதாய்ச் சொல்லி இருந்தேன்.  அது இந்த வியாழனுக்கு கைகொடுக்கிறது!

நான் உட்பட எல்லா சமயங்களிலும் எல்லோரும் நல்லவராய் இருந்து விடுவதில்லை.  சமயங்களில் உள்ளுக்குள்ளிருக்கும் பிசாசு ஆட்டி வைத்து விடும்.  அதுபோன்ற ஒரு சந்தர்ப்பம் எனக்கு பெரியவன் சின்னக் குழந்தையாய் இருக்கும்போது வாய்த்தது.

அவன் பிறந்த நான்கே மாதங்களில் அவனுக்கு வாந்தி, வயிற்றுப்போக்கு ஏற்பட்டு நீர்ச்சத்துக் குறைந்து ஆபத்தான கட்டத்துக்குப் போக, அது தெரியாமல் அவன் தூளியில் தூங்குவதாய் நினைத்துக் கொண்டிருந்த நேரம்.  எதேச்சையாய் வீட்டுக்கு வந்த சகோதரி அவன் கையைக் கிள்ளிப் பார்த்து தோலின் தன்மையை ஆராய்ந்து சொல்ல, உடனே அவனை சென்னையின் அப்போதைய பெரிய மருத்துவமனை ஒன்றுக்கு அழைத்துச் சென்றோம்.  உடனே உள்ளே சேர்த்து சிகிச்சை அளிக்கத் தொடங்கினார்கள்.

குழந்தையுடன் ஒருவர் மட்டுமே இருக்க முடியும் என்கிற நிலையில் நாங்கள் அப்போது பட்ட அவஸ்தை தனி.  அப்பா அம்மா சென்னையில் என்னுடன் இருந்தாலும், தங்கைக்கும் அதே சமயம் குழந்தை பிறந்திருந்ததால் வேறு சில சிரமங்களும் ஏற்பட்டன.  நானும் பாஸும் மட்டுமே சமாளித்த நேரங்கள் அது.

மருத்துவர் விசிட் வரும் நேரங்களில் ஒருவர் உலாவப்போவது போல சென்று மறைந்து கொள்வது, பாத்ரூமில் ஒளிந்து கொள்வது, அங்கேயே மற்ற படுக்கையில் ஆளில்லா படுக்கைக்கு அருகில் நின்று சமாளிப்பது என்று போக்குக் காட்டி சமாளிப்போம்.  அவன் கைக்குழந்தை என்பதால் அம்மா அருகே இருப்பது அவசியம்.  அவளால் தனியாய்ச் சமாளிக்க முடியாது என்பதால் நான் அங்கே இருக்க வேண்டியதும் அவசியம்.

இந்நேரத்தில் நடந்த சில மனவேதனை சம்பவங்களை சொல்லாமல் ஸ்கிப் செய்து விடுகிறேன்.  ஏற்கெனவே சொல்லி இருப்பது போல நானாக இருந்தாலும் அப்படிதான் செய்திருப்பேனோ என்னவோ!  இதில் நான்கு மாதங்களிலேயே அவள் அம்மா வீட்டிலிருந்து மனைவியை குழந்தையுடன் அழைத்துக்கொண்டது நான் செய்த தவறுகளில் ஒன்று.

இரண்டு நாட்கள் அங்கிருந்தபின், சரியாகி விட்டது என்று சொல்லி வீட்டுக்கு அனுப்பினார்கள்.  சில முக்கியமான முன் எச்சரிக்கைகளை சொல்லாமல் போனார்கள். அதாவது அவனுக்கு கொஞ்ச நாட்களுக்காவது சர்க்கரை சேர்க்கக்கூடாது.  

எனவே சில நாட்களிலேயே மறுபடியும் குழந்தைக்கு அதே பிரச்னை தலைதூக்கியது.  முக்கிய காரணம் எங்கள் அனுபவமின்மையும், அஜாக்கிரதையும் கூட என்று சொல்லலாம்.  மறுபடியும் மருத்துவமனை செல்ல வேண்டிய நிர்ப்பந்தம்.

இப்போது அந்தப் புகழ்பெற்ற மருத்துவமனைக்குச் செல்ல ஏனோ விருப்பமில்லை.நுங்கம்பாக்கத்தில் இருந்த புகழ்பெற்ற அந்தக் குழந்தைகள் மருத்துவமனைக்குச் செல்ல முடிவெடுத்தோம்.  நாங்கள் இருந்த இடத்திலிருந்து அது சற்றே தூரம்.  மணியோ இரவு பதினொன்று.  நமக்கு வாய்க்கும் நேரம் எல்லாம் இப்படிதான் அமைகின்றன.

மரத்தடியில் நின்று பணத்தை எண்ணிக்கொண்டிருந்த ஆட்டோக்காரர் நான் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே கிளம்பிச் சென்று விட்டார்.  சற்றுத் தள்ளி நீண்டிருந்த இன்னொரு ஆட்டோக்காரர் நான் அருகில் வருவதைப் பார்த்ததுமே ஆட்டோவைக் கிளப்பிக்கொண்டு சென்று விட்டார்.  அந்த நேரத்தில் சாலையில் ஆட்டோக்கள் கண்ணில் படுவதே அபூர்வமாய் இருந்தது. வந்த ஒன்றிரண்டு ஆட்டோக்களும் நிற்காமல் சென்றன./

அப்போது அங்கு டீக்கடையை மூடிக்கொண்டிருந்த கடைக்காரர் எதிரிலிருந்த தெருவைக் காட்டி அங்கு சில ஆட்டோக்காரர்கள் வீடு இருக்கிறது என்றும் அங்கு சென்றும் பார்க்கச் சொன்னார்.

நான் சென்ற முதல் தெருவிலேயே வாசல் இரும்புக்கதவை மூடி சிலர் சீட்டாடிக் கொண்டிருந்தனர்.  அருகில் மூன்று ஆட்டோக்கள் நின்றிருந்தன.  எனக்கு நம்பிக்கை பிறந்தது.

அவர்களை அணுகினேன்.  அழைத்தால் திரும்பிப் பார்க்கவே இல்லை ஒருவரும்.  சரி, திரும்பிப் பார்க்கவில்லை என்றாலும் விஷயத்தைச் சொல்லிக் கூப்பிடுவோம் என்று சொல்லி முயற்சித்தேன்.

ஆடிக்கொண்டிருந்த ஒருவர் அவர்களிடையேயே சொன்னார் "அதுக்குதான் லைட்டை அணைச்சிட்டுப் படுங்கடான்னு அப்போவே பிடிச்சு சொல்லிக்கிட்டிருக்கேன்..."  லைட்டை அணைத்தார்கள்.  படுத்து விட்டார்கள்.  நான் ஒருவன் நின்றிருப்பதாகவோ, பேசியத்தையோ துளிக்கூட லட்சியம் செய்யவில்லை.  நான் சந்தித்த மிகப்பெரிய அதிர்ச்சி அது.  நான் என்னவோ ஆட்டோவை அழைத்தால் வந்து விடுவார்கள் என்றே நினைத்திருந்தேன்.  வீட்டில் வேறு பாஸ் குழந்தையை அழைத்துச் செல்லத் தயாராய்க் காத்திருந்த்தார்.

பிரமை பிடித்தது போல நின்றிருந்த என்னைத் தாண்டிச் சென்ற அதே டீக்கடைக்காரர் என்னை அழைத்து கொண்டு அருகில் இருந்த இன்னொரு தெருவுக்கு அழைத்துப் போய் அங்கிருந்த ஆட்டோவைக்காட்டி கதைவைத் தட்டிப் பார்க்கச் சொல்லி விட்டுச் சென்று விட்டார்.

முற்றிலும் நம்பிக்கை இழந்த நிலையில், இங்கு வேறு கதவைத்தட்டி திட்டு வாங்க வேண்டுமா என்று தோன்றியது.  மற்றவர்களாவது சாலையில் இருந்தார்கள், இவர்கள் விழித்து சீட்டாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.  இந்த வீடோ விளக்கணைத்து, கதவு தாழிடப்பட்டிருந்தது.  தயக்கம்தான்.  என்ன செய்ய...   மகன் முகம் மனதில் நிழலாட கதவை நெருங்கினேன்.

மிகச்சிறிய வீடு.  ஒரு ஹாலும், ஒரு கிச்சனும் பாத்ரூம் லெட்ரினும் மட்டுமே இருக்கும் வகை வீடு அது என்று பார்க்கும்போதே தெரிந்தது.  காம்பவுண்டு சுவர் எல்லாம் இல்லாமல் அணுக சுலபமாக இருந்தது.

கதவைத்தட்டினேன்.  சத்தமே இல்லை.  

மீண்டும் தயக்கத்துடன் சற்று பலமாகத் தட்டினேன்.  பதில் இல்லை.  தயக்கம் அதிகமாக இன்னும் பலமாகத்தட்டி "ஸார்..." என்று குரல் கொடுத்தேன்.

விளக்கு போடப்படுவது தெரிந்தது.   மெதுவாக, மிக மெதுவாக கதவு திறக்கப்பட்டது.

[கதை போல எழுதி வந்தாலும், இது கதையல்ல நிஜம்!  'முழுவதும் ஒரே மூச்சில் எழுதி விட்டால் மற்ற பகுதிகளுக்கு இடமில்லாது போகும்' என்று சாக்கு சொல்லி மிச்சத்தை வழக்கம்போல அடுத்த வாரம் தொடர்கிறேன்!]

=====================================================================================

பொக்கிஷம் பகுதியில் கலைமகள் பத்திரிகையிலிருந்து சில பகுதிகள்..  நெடுங்கதை, குறுநாவல் என்று அப்போது போட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.  அதை எழுதிய கதாசிரியர் பற்றிய அறிமுகங்களை இதழாசிரியர் கொடுப்பது வழக்கமாய் இருந்திருக்கிறது.  அவற்றில் சில...

கிருத்திகா...  இப்படி ஒரு கதாசிரியர் நான் கேள்விப்பட்டதில்லை.  திரும்பவும் வாழ நேர்ந்தால் என்கிற கதை.

பரிசு பத்து நூறு என்கிற கதை..

அருளின் ஒளி என்கிற கதை 

மங்கை பி ஏ என்கிற கதை...  "குமாரி" ஆர். சூடாமணி!

என்ன கதை என்று குறிப்பிலேயே இருக்கிறது!

அந்தக் கால பாணியில் 'இப்படி' எழுதுவது புதுமையாய் இருந்திருக்கிறது என்று குறிப்பில் தெரிகிறது!

ஜீவி ஸாரின் நண்பர் எழுதிய கதையும் இத்தொகுப்பில் இருக்கிறது என்பதைச் சொல்ல...!

=================================================================================

ரஞ்சனி நாராயணன் அக்காவுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு அனுபவத்தைச் சொன்னார்.  அதை எழுதி அனுப்புங்களேன் என்று கேட்டதும் எழுதி அனுப்பி இருக்கிறார்.

​கதை நிஜமானது! - ரஞ்சனி நாராயணன் 

பொதுவாகவே ஓர் கதை என்பது பாதி கற்பனை மீதி நிஜம் என்று இருக்கும். எழுதுபவர்கள் தங்கள் அனுபவங்களை சற்று கற்பனை கலந்து எழுதுவார்கள். சிலசமயம் கதை என்று எழுத சில வருடங்கள் கழித்து அது நிஜமாகவும் ஆகலாம். The Negotiator என்று ஓர் கதை Frederick Forsyth எழுதியது. 

ராஜீவ் காந்தி கொலை நடந்த பிறகு பலர் அவரை இந்தக் கொலையில் சம்மந்தப்படுத்தி பேசினார்கள். காரணம் அவரது கதையில் வரும் கொலைகாரன் தனது இடுப்புப் பட்டையில் குண்டுகளை கட்டிக் கொண்டு வந்து கொலை செய்வான். ராஜீவின் கொலையாளியும் அதே உத்தியை கடைபிடித்தாள். 

இப்போது இதை நான் சொல்லக் காரணம் 20 வருடங்களுக்கு முன் நான் எழுதிய கதை சமீபத்தில் நிஜமாயிற்று. ஸ்டாப்! ஸ்டாப்! 

யாரை உங்கள் கதையில் கொன்றீர்கள்? நிஜத்தில் யார் யாரைக் கொன்றார்கள்? என்றெல்லாம் உங்கள் கற்பனைக் கேள்விக் கணைகள் வந்து என்மேல் பாயும் முன் சஸ்பென்ஸை உடைத்து விடுகிறேன். பத்து நாட்களுக்கு முன் என் மருமகள் ராகி முத்தை செய்திருந்தாள். அதை சாப்பிடும் போதுதான் என் மூளையில் ஒரு மின்னல் வெட்டு. ஆஹா! 20 வருடங்களுக்கு முன்னால் இந்த ராகி முத்தையை வைத்து நான் ஒரு கதை - எனது முதல் கதை – எழுதினேன். அதில் என் பிள்ளை கர்நாடகத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்ணைக் கல்யாணம் செய்து கொண்டு நான் அவர்கள் வீட்டிற்குப் போகும் போது என் மருமகள் எனக்கு ராகி முத்தை செய்து போட்டு அதை சாப்பிடத் தெரியாமல் நானும் என் கணவரும் விழிப்பது போல எழுதியிருந்தேன். அது நினைவிற்கு வந்தவுடன் என் மருமகளைக் கூப்பிட்டு  என் கதையை நீ இன்று நிஜமாக்கி விட்டாய் என்று சொன்னேன். ஆனால் இந்த தடவை நன்றாகச்  சாப்பிட்டோம்! அது ஒன்று தான் கதையிலிருந்து மாறுபட்டது. 

இதில் இன்னொரு சுவாரஸ்யமான விஷயம். இந்தக் கதையை நான் எழுதிய போது என் பிள்ளை ரொம்பவும் சின்னவன். பிறகு அவனுக்குக் கல்யாணம் நிச்சயம் ஆனவுடன் என் அம்மா கேட்டாள்: ‘என்னடி பெண்ணின் பெயர் வேறு என்னவோ சொல்லுகிறாயே? ஷீதல் எங்கே?’ என்று. என் கதையில் கதையின் நாயகி ஷீதல்! முதல் கதை முதல் நாயகி எப்படி மறக்க முடியும்?

ஆங்கிலக் கட்டுரையாளர் JB Priestly அன்று மிகவும் உற்சாகத்துடன் டிராம் வண்டியில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தார். அவரது முதல் கட்டுரை லண்டனின் பிரபல இதழ் ஒன்றில் அன்று பிரசுரம் ஆகியிருந்தது. அதுமட்டுமல்ல அவரது உற்சாகத்திற்குக் காரணம். அங்கு அவருடன் கூட பயணம் செய்து கொண்டிருந்த ஒரு பெண்மணியின் கையில் அவரது கட்டுரை வந்த அதே இதழ்! ‘அந்தப் பெண்ணுக்குத் தெரியுமா அந்த இதழில் எழுதிய பல அறிஞர்களில் ஒருவர் தனக்கு மிகச் சமீபத்தில் உட்கார்ந்திருக்கிறார் என்று?’ என்று அவர் நினைத்துக் கொண்டாராம்! 

எனது முதல் கதை வெளிவந்த போது நான் கூட இப்படித்தான் நினைத்துக் கொண்டேன்: உலகமே மங்கையர் மலர் புத்தகத்தை வாங்கி என் கதையைத் தான் படித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்று! 

ஒரு கதை வெளிவந்துவிட்டால் எல்லா எழுத்தாளர்களுமே தொடர்ந்து எழுதத் தொடங்கி விடுவார்கள். நானும் அப்படித்தான். ஆனால் Franz Kafka என்கிற ஐரோப்பிய இலக்கிய கர்த்தா அதிகம் எழுதவில்லை. மூன்று நாவல்கள், சில சிறுகதைகள் சில கடிதங்கள் அவ்வளவுதான் அவரது படைப்புகள். தனது இறப்பிற்குப் பின் தனது படைப்புகளும் மறைந்துவிட வேண்டும் என்று நினைத்து தனது நண்பர் Max Brod என்பவரிடம் தனது படைப்புகளைத் தீக்கிரையாக்கும்படி கேட்டுக் கொண்டாராம். ஆனால் அவரது நனபர் அப்படிச் செய்யவில்லை. 

சமீபத்தில் டெக்கன் ஹெரால்ட் செய்தித்தாளில் ‘Right in the middle’ பகுதியில் திரு சி.வி. சுகுமாரன் என்பவர் தனது முதல் படைப்பைப் பற்றி எழுதும் போது மேற்கண்ட இரு கட்டுரையாளர்களை குறிப்பிட்டு எழுதியிருந்தார். சுவாரஸ்யமாக இருந்ததால் நீங்களும் படிக்க அதை எழுதினேன். 

இப்படியாக எனது முதல் கதை வெளிவந்த 20வது வருடத்தை ராகி முத்தை செய்து சாப்பிட்டுக் கொண்டாடிவிட்டேன்.

==================================================================================================

ரசிப்பதற்கு ஒரு பழைய படம்!

==============================================================================

ச்சும்மா...   பேஸ்புக்கில் ஒரு கலாய் பதிவிட்டபோது!

அதற்கு வந்த இரண்டு கமெண்ட்ஸ்...