இருண்ட வானில் ஒளிக்கீற்று

1)  "பேக்கரி வேலையுடன், கார் மாற்றியமைக்கும் வேலையையும் செய்தேன். 2001-ல், டில்லியில் நடந்த தேசிய அளவிலான, வாகனத் தொழில்நுட்ப கருத்தரங்கில் பங்கேற்க, கேரளாவில் இருந்து டில்லி வரை, என் காரை நானே ஓட்டிச் சென்றேன்; எனக்கு முதல் பரிசு கிடைத்தது. இப்போது, 'டாடா நானோ' முதல், பி.எம்.டபிள்யூ., வரை எல்லா கார்களையும் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்காக, 'ரீ-டிசைன்' செய்து கொடுக்கிறேன்; "

விபத்தில் இடுப்புக்கு கீழே இயங்காத நிலையிலும், கடுமையாக உழைத்து, தொழிலதிபராக உயர்ந்துள்ளது பற்றி முஸ்தபா.

2)   பல ஆண்டுகளாக ரத்ததானம், ஏழை மாணவர்களுக்கு கல்வி கட்டணம், புற்று நோயாளி, விபத்தில் சிக்கியவர்கள், இயலாதவர்களுக்கு உதவி என பல 'மல்டி ஹெல்ப்' மனம் கொண்டவராக திகழ்கிறார் விருதுநகர் மாவட்டம் அருப்புக்கோட்டை கஞ்சநாயக்கன்பட்டி கிராம நிர்வாக அலுவலர் துரை பிரிதிவிராஜ்.

3)  கேரள முதல்வர், தமிழக சுகாதாரத்துறை அமைச்சர், மற்றும் இந்த ஆம்புலன்ஸ் ஓட்டுநர் அனைவரும் பாராட்டுக்குரியவர்கள்...

4)  நாடு முழுதும் உள்ள சமூக பின்தங்கியோரின் நிலைபற்றிய கதைகளைக் கேட்க நேர்ந்தால்,  மனது  வலிக்கிறது. இருப்பினும் அவ்வப்போது இருண்ட வானில் ஒளிக்கீற்றுபோல்  ஒன்றிரண்டு  செய்திகள்.. 

தன் மற்றும் தன் இனத்தின் பரிதாப நிலையை மனதில் அழுத்திக்கொண்டு,  துன்பங்களை உத்வேகத்துடன் கடந்து, தேர்வு வரை வந்து, அதில் சாதித்தும் விட்டார் ‘குடுகுடுப்பை’ சமூக மாணவி ஒருவர்.  அவரைப்போன்றோர் படிக்க நிகழ்வதே அபூர்வம். படிப்பைத் தொடர்ந்தது அபூர்வத்திலும் அபூர்வம். அதில் சாதித்தும் இருப்பது.... 

கடவுளே, சரி..  நீ இருக்கிறாய் !  (நன்றி ஏகாந்தன் ஸார்)

======================================================================================================

ஆண்டாளின் அருள்

ரமா ஸ்ரீநிவாசன் 

===================

விளையாட்டுப் போல நான் “எங்கள் பிளாக்”கில் அறிமுகமாகி எழுதத்

தொடங்கி ஒரு வருடத்தை எட்டிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன். நாட்கள்

ஓடவில்லை, பறக்கின்றன.

நான் போன வருடம் நவம்பரிலோ டிசம்பரிலோ (சரியாக நினைவில்லை) நம் பிளாக்கில் திருப்பாவை என்னும் காவியத்தை வடித்த ஆண்டாள் நாச்சியாரைப் பற்றி ஓர் கட்டுரை வெளியிட்டிருந்தேன்.

நேற்று ஆண்டாள் நாச்சியாரின் திருவாடிப் பூரமாகும், அதற்கேற்றாற்போல் இன்று என் வாழ்க்கையில் நாச்சியாரின் சம்மந்தமுள்ள ஓர் சுவையான அனுபவத்தைப் பற்றி உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதற்காக இக்கட்டுரையை வடிக்கின்றேன்.

பிறப்பில் நான் ஓர் சைவக் குலத்தைச் சேர்ந்தவள். என் பெற்றோர்

அதீத சிவ பக்தர்கள். நானும் அவ்வகையே. 

நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாய் வளர்ந்த நான் என்

பெற்றோருக்கு ஒரே செல்லப் பெண். மற்ற இருவரும் என்

அண்ணன்மார்கள்.  ஆகவே, செல்லமாகவே பெற்றோருடனும்

அண்ணன்களுடனும் வளர்ந்தவள்.

என் கல்லூரிப் படிப்பை முடித்த கையோடு எனக்கு மத்திய அரசின் கலால் துறையின் தேர்வில் வெற்றி பெற்று சென்னையிலேயே நந்தனத்திலுள்ள ஓர் அலுவலகத்தில் வேலை கிடைத்தது.

ஆங்கிலப் பள்ளியில் பயின்று சரளமாக ஆங்கிலம் பேசும் ஓர் சிறு வயது பெண்ணாய் போய் அங்கு வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். கல கலவென பேசி சிரித்து பழகும் நான் யாவருடனும் சரி சமமாக கலந்துரையாடி இருக்கும் இடத்தையே ஆரவாரப் படுத்தும் இயல்புடையவள்.

திரு. ஸ்ரீனிவாசன் அதே அலுவலகத்தில் எனக்கும் முன் சேர்ந்து நல்ல அனுபவம் வாய்ந்தவர். அவர் ஓர் வைணவ குடும்பத்தை சேர்ந்தவர்.  கல்லூரி முடிந்தவுடனே வேலை கிடைத்து வந்து சேர்ந்து விட்டதால், என் உலக அனுபவம் பூஜியத்தில் நின்றது. அலுவலகத்திற்கு வேண்டிய நெளிவு சுளிவுகளையும் சாமர்த்தியமாக வேலை செய்வதையும் பொறுமையுடன் எனக்கு கற்று தந்தவரும் அவரே.

பழகப் பழக் இருவருக்குமே ஒருவர் மீது ஒருவர் ஈர்ப்பு ஏற்பட்டது.

எங்களுக்கு நடுவில் பாலமாக இருந்தது இருவருக்கும் பிடித்த ஆங்கில மொழிதான். எண்ணிலடங்கா ஆங்கில எழுத்தாளர்களை பற்றியும் கவிஞர்களைப் பற்றியும் மணிக்கணக்காக அமர்ந்து உரையாடுவோம்.

இருவருமே நிறைய ஆங்கிலத்தில் எழுதுவோம்.

இவ்வாறாக நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்த போது, திரு. ஸ்ரீனிவாசனின்

தாய் தந்தையருக்கு எங்களின் நட்பு பற்றி தெரிய வந்தது. அவரது தந்தையார் வாழ்க்கை முடிவை தன் பிள்ளையிடமே விட்டு விட்டார்.

எங்கள் வீட்டிலும் ஒரு ஆட்சேபனையும் இல்லை.

ஆனால், திரு. ஸ்ரீனிவாசனின் அன்னை ஓர் பழமைவாதம் (orthodox) மிகுந்த வைணவ குடும்பத்திலிருந்து வந்தவர். எனவே, எங்களுக்கு முதல் முட்டுக் கட்டை அவர் ரூபத்தில் வந்தது. எங்கள் திருமணத்திற்கு ஆணித்தரமாக அழுத்தமாக மறுத்து விட்டார். அதுவுமில்லாமல் திரு ஸ்ரீனிவாசன் இல்லத்தில் என்றுமே மதுரையாட்சிதான். எனவே அவரது தந்தை என்ன செய்வதென்று புரியாமல் குழம்பினார். ஆனாலும் அவருக்கு என்னை மிகவும் பிடித்திருந்தது என் அதிர்ஷ்டம்.

நாங்கள் இருவருமே பெற்றோரை மீறி ஒரு முடிவு எடுக்கக் கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தோம். அவருடைய அன்னை சம்மதிக்கும் வரை காத்திருக்க முடிவு செய்தோம். மிகவும் குழப்பத்திலும் பயத்திலும் உழன்று கொண்டிருந்தோம்.

நுங்கம்பாக்கத்தில் உள்ள பெருமாள் கோவில் ஒன்றில் வருடா வருடம் திருவாடிப் பூரத்தன்று “ஆண்டாள் திருக்கல்யாணம்” வெகு விமரிசையாக நடைபெறும். ஒவ்வொரு வருடமும் நானும் ஸ்ரீனிவாசனும் அதைக் காண ஆஜாராகி விடுவோம்.

அப்படி பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒரு வருடம் என் அருகில் ஓர் வயது முதிர்ந்த அம்மையார் அமர்ந்திருந்தார்;. அவரை நான் போகும் போதும்

வரும் போதும் வீதிகளில் பார்த்திருக்கின்றேனேயன்றி அவர் யார், எங்கிருக்கின்றார் என்பதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது.

ஆண்டாளில் மாங்கல்ய தாரணத்தின் போது, திடீரென்று திரும்பி என்னைப் பார்த்த அவர் “நன்னா ஆண்டாளுண்ட வேண்டிக்கோம்மா. தினம்  

உன்னுடைய நாச்சியார் திருமொழியான வாரணம் ஆயிரம் படிக்கறேன். எம்

மனசுக்கு பிடிச்சவரையே நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கறத்துக்கு நீதான்

அணுக்கிரகம் பண்ணனும்னு வேண்டிக்கோம்மா. நிச்சயம் ஆண்டாள் நடத்தி

வைப்பாள்” என்று அழுத்தமாகக் கூறினார். நான் பிரமித்துப் போய் நின்றேன்.

அதற்குள் விழாவும் முடிவுற்றது. யாவரும் கலைந்து போயினர். நானும்

ஸ்ரீனிவாசனும் பிரசாதம் வாங்கிக் கொண்டு வீடு திரும்பும்போது நடந்ததை

அவரிடம் நான் கூறினேன். குழம்பியிருந்த எங்களுக்கு தாயாரே ஓர்

உபாயம் கூறியது போல் இருந்தது.

அன்று முதல் தினம் “வாரணம் ஆயிரம்” ஒரு நாள் கூடத் தவறாமல் பக்தியுடன் படித்தேன். ஆண்டாள் திருக்கல்யாணமும் ஒவ்வொரு வருடமும் தரிசித்து வேண்டிக் கொண்டேன்.

நண்பர்களே, காத்திருந்தால் கல்லும் கரையும் என்பது பழமொழியல்ல.  நடை மொழி. நீங்கள் நம்ப மாட்டீர்கள். ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல. ஏழு வருடங்கள் காத்திருந்தோம். தினப் பொழுதும் வாரணம் ஆயிரத்துடனே சென்றது.

தன் பிள்ளை வேறு எந்த பெண்ணையும் திருமணம் செய்து கொள்ள மாட்டான் என்று ஸ்ரீனிவாசனின் தாய் முற்றிலும் உணர்ந்து கொண்டு வேறு வழியில்லாமல் அரை மனதுடன் எங்கள் திருமணத்திற்கு 1991ஆம் வருட இறுதியில் சம்மதித்தார்.

1992ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 26ஆம் நாள் எங்கள் திருமணம் சென்னையில் மிகச் சிறப்பாக நடந்தேறியது.

தேடிப் பிடித்து எந்த அம்மையார் என்னை ஆண்டாளிடம் வேண்டிக்கொள்ள சொன்னார்களோ, அவர்களை இருவரும் நேரில் சென்று திருமண பத்திரிக்கை வைத்து எங்கள் திருமணத்திற்கு அழைத்தோம் என்று கூறவும் வேண்டுமோ?

வைணவ மத வழக்கப் படி எனக்கு ஆண்டாள் கொண்டை போட்டு, வைணவத் திலகமிட்டு மடிசார் உடுத்தி திரு ஸ்ரீனிவாசன் அவர்கள் என் கழுத்தில் திருமாங்கல்யம் அணிவித்தார். அந்த நிமிடம் முதல் நான் திருமதி ரமா ஸ்ரீனிவாசன் ஆனேன்.

நண்பர்களே, ஆண்டாளின் சக்தியும் தன்னை அண்டியவரை அணைத்து

அரவணைக்கும் பண்பும் அதை அனுபவித்தவருக்கு மட்டுமே புரியும். அன்று

முதல் இன்று வரை நான் தினமுமே “வாரணம் ஆயிரம்” சொல்லாமல் ஒரு

நாள் சென்றதில்லை. 

அதே போல் ஒவ்வொரு மார்கழி மாதமும் விடியலில் எழுந்து நீராடி திருப்பாவை வாசித்த பின் பெருமாள் கோவிலுக்கு சென்று பெருமாள், தாயார் மற்றும் ஆண்டாளைச் சேவித்த பின்னர்தான் நாளையே தொடங்குவேன். என் இரு பெண் குழந்தைகளுக்கும் இந்த “வாரணம் ஆயிரம்” ஸ்லோகத்தைக் கற்று கொடுத்துள்ளேன். அவர்களுடைய நலத்தையும் நன்மையையும் அவள் பார்த்துக் கொள்வாள்.  

ஆண்டாள் திருவடிகளே சரணம்.