கண்மணி நீ வரக் காத்திருந்தேன்....---- ஜீவி

கண்மணி நீ வரக் காத்திருந்தேன்....

-                                                                            --- ஜீவி

சில உணர்வுகள் உன்னதமானவை

அவற்றை உணர

ஆரம்பிக்கும் ஷணத்திலேயே

அந்த உன்னதங்களும்

உயிரைப் பற்றி 

ஒன்றில் ஒன்றாய்க் கரைகின்றன.

அவர்கள் பார்க்கில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். கூப்பிடு தூரத்திற்கு யாரும் இல்லை. தூரத்தில் கண்ணுக்கு எட்டும் பார்வை தாண்டி நாலைந்து சிறுவர்கள் விளையாடிக் கொண்டிருப்பது மங்கலாக இங்கிருந்து தெரிந்தது.

அந்தப்பக்கம் பார்த்து விட்டு, "அவங்கள்லாம் என்ன விளையாட்டு விளையாடறாங்க, சொல்லுங்க பார்ப்போம்.." என்றாள் ரதி.

"என்ன, என் பார்வை எப்படியிருக்குங்கறதுக்கு டெஸ்ட்டா?" என்றான் ப்ரியன்.

"அப்படித்தான் வைச்சிக்கோங்களேன்.."

"எப்படித்தான்?.."

"எப்படின்னு சொன்னாத்தான் சொல்லுவீங்களா?"

"அப்படித்தான் வைச்சிக்கோயேன்.."

"எப்படித்தான்?.." என்று கேட்டுவிட்டு சிரித்தே விட்டாள் ரதி.

காதலர்கள் பேச்சுக்கு அர்த்தம் கிடையாது. போக்கில்லாமல் எதையோ இழுத்து எதையோ தொட்டு எப்படியெல்லாமோ வளைந்து வளைந்து அர்த்தம் இல்லாமல் நீண்டு கொண்டே இருக்கும். அர்த்தம் தான் இருக்காதே தவிர ஒருத்தொருக்கு ஒருத்தர் வாங்கல் இல்லாமல் சீண்டல், சிணுங்கல், பொய்க் கோபம், பொருமல், விட்டுக் கொடுத்தல், வீண் வாதம் எல்லாம் நிரம்பியிருக்கும்.

"சரியான பூம்பூம் மாடு! நான் சொல்றதையே நீங்களும் திருப்பிச்சொன்னா எப்படி?" என்று சிணுங்கினாள் ரதி.

"நீ மட்டும் என்னவாம்?"

"சரி. நான்-நீங்க ரெண்டு பேருமே பூம்பூம் தான்! கேட்டதுக்குச் சொல்லுங்க.."

"என்ன கேட்டே?.. மறந்திட்டேன். இப்போ சொல்லு."

"மறக்கற ஆசாமியைப் பாத்தா தெரிலே?" என்று ரதி நொடித்துக் கொண்டாள்.

"நிஜமாலுமே மறந்திட்டேன், ரதி!.. இப்போ கேளேன். சொல்றேனா, இல்லையா, பாத்துக்கோ.." என்று அவள் வலது கை எடுத்து வளையல்களை நெருடினான் ப்ரியன்.

சிவப்பு நிற கண்ணடி வளையல்கள் அவள் செக்கச்செவேல் கைக்குப் பாந்தமாக இருந்தது.

"ஒரு கண்டிஷன். ஒரு தடவை தான் கேப்பேன்."

"உடனே பதில் சொல்லிடணும்.. அவ்வளவு தானே?" என்று அசால்ட்டாகச் சொன்னான்.

"இந்த ஜபர்தஸ்த்துக்கு ஒண்ணும் குறைச்சல் இல்லை.. அதோ.. அங்க..." என்று அவனிடமிருந்து விடுவித்துக் கொண்ட கையை நீட்டிக் கேட்டாள் ரதி. "அதோ.. அங்கே, பசங்கள்லாம் என்ன விளையாட்டு விளையாடிகிட்டிருக்காங்கன்னு சொல்லுங்க, பாக்கலாம்.."

இரண்டு கைகளையும் விழிகள் வரைத் தூக்கி, விரல்களை நிமிர்ந்தி விழிப்புருவங்களுக்கு நீட்ட வாக்கில் அணைகட்டி, கண்களை இடுக்கி, ஏகப்பட்ட முஸ்தீபுகளைச் செய்து கொண்டு, "அடிச்சக்கை! கோலி விளையாட்டுனா விளையாடுறாங்க.." என்றான்.

"ஐயே!.."

"என்ன, ஐயே?"

"கோலி விளையாட்டா.. நல்ல பாத்துச் சொல்லுங்க.."

"பாக்கறதுக்கு என்ன இருக்கு?.. அந்த சிவப்பு சட்டை வாலு விரல் நுனிலே துருத்திண்டிருக்கறது, கோலிக்குண்டு இல்லாமா, என்னவாம்?"

"பைனாக்குலர் வைச்சுப் பாத்த மாதிரி, விரல், நுனி, கோலிக்குண்டுன்னு கப்ஸாலாம் விடாதீங்க.."

"பின்னே?.. அவங்க என்ன வெளையாடுறாங்க?.. நீ தான் சொல்லேன்.."

"சொல்றேன்.. சொன்னா என்ன தருவீங்க?..

இப்போ என்ன தருவது என்பது பற்றி சளைக்காது வாதம். வாதத்திற்கு இடையே தருணம் பார்த்து அவள் கையை இவன் பற்றி அதன் வழவழப்பிற்கு பேச்சை மாற்றலாமா என்று யோசிக்கிறான்.

அவளோ, இவனது சிவப்பு உதடுக்கு, மீசைக்கு, மீசையின் மேல் சிம்மாசமிட்டிருக்கும் மூக்கின் வளைவுக்கு, கன்னக் கதுப்பிற்கு என்று தன் விழிகளை வாளை மீன் போல சுழற்றி கடைசியாக அவன் கருவண்டுக் கண்களில் கொண்டு வந்து தன் பார்வையை நங்கூரம் போட்டு நிறுத்துகிறாள்.

மனிதர்களின் மனோபாவங்களைத் தீர்மானிப்பதில் சில இடங்களுக்குத் தனிப் பெருமையே உண்டு. நூல்நிலையங்களுக்கு அவற்றில் முதல் இடம். ப்ரியன்- ரதி முதன் முதல் ஒரு நூல்நிலையத்தில் தான் சந்தித்தார்கள். புதினங்களை யும், பருவ இதழ்களையும் வாடகைக்குக் கொடுக்கும் தனியார் நூல் நிலையம் அது.


தி. ஜானகிராமனின் பரம ரசிகை ரதி. என்றைக்கோப் படித்திருந்த அவரின் 'அன்பே ஆரமுதே' நாவலை மீண்டும் வாசிக்கும் ஆவலில் நூலகரிடம் சொல்லி வைத்திருந்தாள். அந்த நூலின் இரு பிரதிகள் இருப்பதாகவும், ஆனால் அந்த இரண்டுமே இப்பொழுது கைவசம் இல்லாமல் வெளியே படிக்கப் போயிருப்பதாகவும் அடுத்த வாரம் வந்தால் கிடைக்கும் என்றும் நூலகர் சொல்லியிருந்தார்.


அடுத்த வாரம் அதற்காகச் சென்ற பொழுது தான் தி.ஜா.வின் அந்த நாவல் அவளுக்குக் கிடைத்தது மட்டுமில்லை, ப்ரியனின் அறிமுகமும் கிடைத்தது. தான் வாசிக்க எடுத்துச் சென்றிருந்த 'அன்பே ஆரமுதே' நாவலை திருப்பிக் கொடுக்க அவன் வந்தது, அதையே வாங்கிச் செல்ல ரதி வந்தது இயல்பான ஒரு ஒற்றுமையாய் அமைந்தது. ப்ரியனும் தி.ஜா.வின் எழுத்தை உள்ளார்ந்து மோகிப்பவன் என்பது அவர்களிடையே ஒரு ஒத்த உணர்வை ஏற்படுத்தக் காரணமாக இருந்தது. அவர்கள் இருவருக்குமான ஒரு மனப் பிணைப்பின் தொடக்கம் இப்படித்தான் ஆரம்பித்தது.

"எங்கப்பா கிட்டே நம் காதலைப் பத்தி சொல்லிட்டேன். பச்சை சிக்னல் போட்டுக் கொடி காட்டிட்டார்.. தெரியுமோ?" என்கிறான் ப்ரியன்.

"எங்கப்பா மட்டும் என்னவாம்?.. பொண் கேட்டு மேற்கொண்டு பேச உங்க வீட்லேந்து எப்ப வந்தாலும் தாரை வார்த்துக் கொடுக்கத் தயாரா இருக்கார். தெரிஞ்சிக்கங்க.."

"பின்னே ஒரு நல்ல நாள் பார்த்து..."

"பார்த்து?..."

"டும், டும் தான்!"

ரதியின் முகம் அஷ்ட கோணலாக சுளிக்க, "கடைசிலே அதானா?" என்றாள். அவள் குரலில் ஏமாற்றம் வழிந்தது.

"எதானா?"

"பார்த்துப் பார்த்து அமைஞ்சக் காதலை பலிகொடுக்கத் தானா?" என்றாள்.

2

காதல் ஐஸ்கிரீம் போல

உணர்வதற்குத் தான் ஜிலுஜிலுப்பு

உள்ளார்ந்து என்னவோ

தகிக்கும் வெப்பம்! வெப்பம்!

"எ ன்ன சொல்றே, ரதி?" என்ற ப்ரியனின் திடுக்கிடுதலில் அவன் புருவங்கள் வில் போல் வளைந்தன. குரல் தடுமாற்றத்தில் அவன் மனசு அடிபட்டதை உணர்ந்து ரதி துடித்துப் போய் விட்டாள்.

"ஒண்ணுமில்லே.. லீவ் இட்.." என்று நேரடியாக அவன் முகத்தைப் பார்க்கும் திராணியற்று தூரத்தில் விளையாடும் சிறுவர்கள் பக்கம் பார்வையைப் பெயர்த்தாள் ரதி.

"இல்லை.. நெனைச்சதை சொல்லிடு, ரதி!" என்று அவள் கரம் பற்றினான் ப்ரியன். வழக்கமான உணர்தலைத் தாண்டியதான ஒரு வெதுவெதுப்பை அந்தத் தொடுதலில் உணர்ந்தான். "ரதி! இதோ பார்.. நீ நெனைச்சதை எங்கிட்டே சொல்லாமலேயோ, இல்லை, நான் நெனைச்சதை உங்கிட்டே சொல்லாமலேயோ இது வரை இருந்ததில்லே.. இப்போ மட்டும் திடீர்னு என்ன புதுப் பழக்கம்..? ம்?.. சொல்ல வந்ததை முழுதும் சொன்னால் எனக்குப் புரிபடும்" என்றான்.

அவனை நிமிர்ந்து பார்த்த ரதியின் விழியோரத்தில் லேசாகத் தளும்பிய நீர் ஒரு நிமிடம் தாமதித்து உருண்டு திரண்டு அவள் கன்ன ரோஜாக்களில் வழிந்து அவன் கரத்தில் விழுந்தது. அவள் கண்ணீரைப் பார்த்ததும் பதறிப் போய்விட்டான் ப்ரியன். இத்தனை நாள் கொண்டாட்டத்தில் இல்லாத ஒரு சோகம் அவன் மனசைப் பிழிந்தது. "என்ன நடந்தது, ரதி? சொல்லு.." என்று கெஞ்சலாகக் கேட்டான்.

"ஒண்ணுமில்லே.. லேசா மனக்கிலேசம். எதையோ இழந்திடுவோமோன்னு எனக்கு பயமா இருக்கு.." என்றாள்.

"எதையோன்னா?.. சரியாச் சொல்லு. என்ன அதுன்னு யோசிச்சுச் சொல்லு."

"சொல்றேன்.." என்று ஒரு நிமிடம் தாமதித்து மிடறு விழுங்கினாள் ரதி. " ஒரே வரிலே சொல்லிடறேனே?.. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் நாம் ரெண்டு பேருமே இந்தக் காதல் உணர்வை இழந்திடுவோமோன்னு பயமா இருக்கு. அதான்."

"காதல் உணர்வை இழக்கிறதாவது?.. என்ன, தத்துபித்துன்னு?.. வழக்கமா பாயிண்ட் பாயிண்ட்டா பேசுவியே, அப்படிப் பேசு. என்னாலே முடியும்ன்னா உன் பயத்தைப் போக்கறேன். விவரமா சொன்னாத் தானே தெரியும்.." என்று அவள் விழிகளை நேருக்கு நேர் கூர்மையாகப் பார்த்தான் ப்ரியன். அந்த நேர் பார்வையைத் தாங்க சக்தியில்லாது தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டாள் ரதி.

மெல்ல அவள் தாடை தொட்டு நிமிர்த்தி, "சொல்லு, ரதி.." என்றான் ப்ரியன், ஆதரவாக.

"காலாதி காலத்துக்கு என்னை நீயும், உன்னை நானும் காதலிச்சிண்டே இருக்கணும்ன்னு ஆசை, ப்ரியன்.. இது பேராசை இல்லை; நியாயமான ஆசை. கல்யாணம்ங்கற பேர்லே இந்த ஆசைக்கு ஒரு End போட்டு முடிச்சிடுவாங்க ளோன்னு பயமா இருக்கு.. அதான்.." என்று திக்கித் திணறி ஒருவழியாக மனசில் இருப்பதைச் சொன்னாள் ரதி.

"முடிச்சிடுவாங்களா? அப்படீன்னா?.. யார் முடிச்சிடுவாங்க?"

"நம்மைப் பெத்தவங்க.."

"புரிலே. நீ சொல்றது சுத்தமா புரிலே. அவங்க எப்படி நமக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைச்சு அதன் மூலமா நம்மக் காதலை முடிச்சு வைக்க முடியும்? முடிச்சிக்கணும்ன்னா.. ஸாரி.. அப்படிச் சொல்லவே எனக்குத் திக்குனு இருக்கு.. நம்ம இருவர் சம்பந்தப்பட்டதை நாம தானே முடிச்சிக்கணும்?.."

"நாம- அவங்க இந்த ரெண்டுமே கூட வேண்டாம்.." என்று எதையோ சொல்ல வந்தவள், சட்டென்று தலை நிமிர்த்தி அவனைக் கூர்மையாகப் பார்த்தாள். "ப்ரியன்.. இப்போ என் மனசிலே இருக்கறதைத் தெளிவா சொல்ல முடியும்ன்னு தோண்றது.." என்று அவன் வலது கையை விரித்து ரேகைப் பிரதேசத்தில் கோலம் போட்டபடி, "இப்போ சொல்லட்டும்மா?" என்று சொல்லி லேசாகச் சிரித்தாள்.

"சொல்லு." என்றவனின் குரலில் ஆர்வம் இருந்தது.

"காதல்ன்னா அன்புன்னு சுலபமாச் சொல்லிடறாங்க.. அதையே கதைகள்லே பன்னிப் பன்னி விதவிதமா சொல்ல முயற்சி செஞ்சிருக்காங்க. இன்னும் சொல்லி முடிஞ்ச பாடில்லே. நம்ம தி.ஜா. சார், அவர் பாணிலே மனசை விண்டு காட்டறாரே தவிர, அவரும் தீர்மானமா இதுக்கு இதான் அர்த்தம்ன்னு முழுமையா சொல்லிட்ட மாதிரி எனக்குத் தோணலே. யாரையும் சொல்லிக் குத்தமில்லே. ஏன்னா, அது அப்படி.. இந்தக் காதல்ங்கறது ஒவ்வொருத்தருக் கும் ஒவ்வொரு மாதிரியான அனுபவமா இருக்கு. 'காதல், காதல்'ன்னு ஜபிக்கலாமே தவிர இதான் காதல்ன்னு வரையறுத்து வார்த்தைலே வடிச்சு சொல்ல முடியும்ன்னு எனக்குத் தோணலே. ஒருத்தர் மனசிலே பிரவாகமா பொங்கித் தளும்பற உணர்வை, எழுத்திலே எழுதிக் காட்டுன்னா முடியுமா?.. முடியும்ன்னு தெரிலே.. "

அவள் உணர்வதை அவளே சொல்லி முடிக்கட்டும் என்று காத்திருந்தான் ப்ரியன்.

"அவ்வளவு தூரம் போவானேன்?.. உன்னை ஏன் காதலிக்கிறேன்னு யாராவது கேட்டால் எனக்கே அதுக்கு தகுந்த பதிலைச் சொல்லத் தெரியாது. உன்னை எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு. அதைத்தான் நான் காதல்ன்னு நினைச்சிக்கிட்டிருக் கேனோ என்னவோ. உங்கிட்டே என்னல்லாம் எனக்குப் பிடிச்சிருக்குன்னு ஒரு லிஸ்ட்டே போடலாம். நான் என்ன சொன்னாலும் உனக்குக் கோபமே வராது; அது பிடிச்சிருக்கு. நான் எதுக்காச்சும் வருத்தப்பட்டா ஒரு வினாடி கூட உன்னாலத் தாங்கிக்க முடியாது; இதுவும் எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு. உன்னாலே தாங்கிக்க முடியாதுங்கறத்துக்காகவே எந்த வருத்தத்தையும் நான் உங்கிட்டே வெளிக்குக் காட்டிக்கறதே இல்லைன்னு ஆரம்பிச்சு நாளாவட்டத்திலே இதுவே இப்போ என் குணமாயிட்டுச்சு. அப்படி என்னோட குணத்தையே உன்னோட காதல் மாத்தியிருக்கு. இது பத்தி எங்க அம்மாக்கானா ஆச்சரியமான ஆச்சரியம். அப்புறம், எதுக்கும் கவலைப்படாம சிரிக்கச் சிரிக்கப் பேசற உன் வழக்கம் எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். அதுனாலே உன்னோட கொஞ்ச நேரம் இருந்தாலே நான் படற சந்தோஷம், ஓ, இட் ஈஸ் கிரேட்! இப்படி இன்னும் சிலது சொல்லலாம். பலதை சொல்ல முடியாம உணர்றதா இருக்கு. "

".........................."

ஒரு வினாடி தாமதித்து, "அன்னிக்கு லைப்ரரிலே ஜானகிராமன் புஸ்தகத்தை நீ நீட்டினப்பவே, நீ விசேஷமான ஆள்ன்னு தெரிஞ்சிகிட்டேன்" என்று ரதி சொன்ன போது ப்ரியன் அடக்க முடியாமல் கலகலவென்று சிரித்தான்..

"ஏன் சிரிக்கறே?.."

"என்ன வேடிக்கை, பாரு.. இத்தனை நாள் கழிச்சு ஞாபகம் வைச்சிண்டு இந்த விஷயத்தைச் சொல்றே, பாரு!"

"அதுக்காக சிரிப்பாங்களாக்கும்?" என்று பொய்க்கோபம் காட்டினாள்.

"அதுக்காக சிரிக்கலே, ரதி!"

"பின்னே எதுக்காக?.."

"எதுக்காகன்னா, நான் திருப்பிக் கொடுத்த ஜானகி சார் புஸ்தகத்தை நீ நூலகர்கிட்டே கேட்டு வாங்கிகிட்டுப் போனப்போ, அவர் என்ன சொன்னார்கறது ஞாபகம் இருக்கா?.. 'இவர் எழுதின புஸ்தகத்துக்குத் தானே தவமிருந்தீங்க, இந்தாங்க'ன்னு உங்கிட்டே 'அன்பே ஆரமுதே' புஸ்தகத்தைக் கொடுத்தார்லியா, அன்னிக்கே உன்னைப் பாத்து, 'அட, நம்மளைப் போலவே அவர் புஸ்தகத்துக்காக தவம் இருக்கற இன்னொரு ஆளு'ன்னு நெனைச்சிக் கிட்டேன். என் நெனைப்புக்கு ஏத்த மாதிரி, நீ நம்பாளானதும் ஜென்ம சாபல்யம் அடைஞ்ச சந்தோஷம் எனக்கு!" என்றான்.

"ஐயே!.."

"என்ன ஐயே?.. மனசிலே படறதை மறைக்காம சொல்றத்துக்கு எதுக்கு வெக்கம்? ஜானகி சார் மாதிரியே ஜானகி சாரோட வாசகர்களும் இருக்கணும் இல்லியா?"

"அது கூட சரிதான். இப்படி எடுத்துக் குடுத்தாத்தான் மனசிலே நினைக்கறதைச் சொல்றத்துக்கும் பிடிபடறது. இப்போ என் மனசிலே படறதைச் சரியாச் சொல்ல முடியும்ன்னு நினைக்கறேன், ப்ரியன். நமக்கு கல்யாணம்ன்னு ஒண்ணு ஆயிடுத்துனா, குடும்பம் குட்டின்னு ஏற்பட்டுப் போயிடுத்துனா, இந்தக் காதல்லாம் பஸ்பமாகிடுமேங்கற கவலை தான் என்னை அரிக்கறது.. இப்ப உனக்கும் எனக்கும் நாம்ப ஒருத்தரை ஒருத்தர் நேசிக்கறது தான் முக்கியமானதா இருக்கு. கல்யாணம் ஆச்சுனா, இந்த முக்கியம் போய் வேறொரு முக்கியம் இந்த இடத்திலே வந்து உக்காந்துக்கும். இப்படி இன்னொண்ணுக்கு இன்னொண்ணுக்கு இடம் கொடுத்தே, நாளாவட்டத்திலே இது காணாமப் போனாலும் ஆச்சரியம் இல்ல. இதான் என் கவலை. இதுக்கு ஏதாவது மருந்து இருந்தா, சொல்லு, ப்ரியன்" என்றாள் ரதி.

3

நீள் விசும்பு நட்சத்திரங்களில்

இசை இன்ப ராகங்களில்

ஜோதிட சாத்திர ராசிகளில்

அடர் கானக விலங்குகளில்

நெடிதுயர்ந்த மரங்களில்

ஆறறிவு மானுடர்களிலும்

உண்டு ஆம் ஆண் பெண் பேதம்

"சரியான குழந்தையாய் இருக்கிறாயே!" என்று கைகொட்டிச் சிரித்தான் ப்ரியன். "நல்ல வேளை! என்னிடம் மாட்டினாய்; இன்னொருத்தனாய் இருந்தால் கிடைத்தடா சான்ஸ்ன்னு இன்னேரம் தூக்கிச் சாப்பிட்டுப் போயிருப்பான்"

"எதைச் சாப்பிட்டிருப்பான்?"

"எதை இல்லை; யாரை. யாரைச் சாப்பிட்டிருப்பான்னு கேளு."

அவனைத் தலைச்சாய்த்து விநோதமாகப் பார்த்தாள் ரதி. தான் சொன்னதின் அர்த்தம் சுத்தமாக அவளுக்குப் புரியவில்லை என்று ப்ரியனுக்குத் தெரிந்தது. அதையே தான் அவளும் அவனிடம் கேட்டாள். "நீ சொல்றது ஒண்ணுமே புரிலே, ப்ரியன்!"

"புரியாது இருக்கற வரை சந்தோஷம்."

"உனக்கென்ன அதில் சந்தோஷம்?"

"என்ன சந்தோஷம்ங்கறதை அப்புறம் சொல்றேன். இப்போதைக்கு நான் கேக்கறத்துக்குப் பதில் சொன்னால் போதும்."

"கேளு, ப்ரியன்.." என்று தாவணியின் தலைப்பை எடுத்து தோள்பட்டை சுற்றி போர்த்திக் கொண்டு பார்க் பென்ஞ்சின் சாய்மான மரப்பலகைகளில் முதுகு சாய்த்து வாகாக உட்கார்ந்து கொண்டாள் ரதி.

"ஓக்கே. முதல் கேள்வி என்னன்னா..." எங்கிருந்து ஆரம்பிக்கலாம் என்று ஒரு நிமிட யோசனைக்குப் பின் ப்ரியன் கேட்டான். "எத்தனை காலத்துக்கு நாம்ப இப்படி ஒருத்தரை ஒருத்தர் காதலிக்கற காரியத்தை மட்டும் செஞ்சிகிட்டு இருக்கலாம்ன்னு நீ நெனைக்கிறே?"

ஓரக்கண்ணால் அவனைப் பார்த்தபடி, "நீ சொல்லு. நீ என்ன நெனைக்கிறே?" என்று அவனைத் திருப்பிக் கேட்டாள் ரதி.

"நான் கேள்வி மட்டும் தான். நீ பதில் மட்டும் தான். அதானே முதல்லேயே சொன்னது?"

"சொன்னது சரி. இப்போ நான் ஏதாவது நீ நெனைக்கறதுக்கு மாறா சொல்லிட்டு நீ வருத்தப்படப் போறையோன்னு பயமா இருக்கு. அதுக்காகத் தான்."

"மாட்டேன். இந்த கேள்வி-பதிலே எதுக்குன்னா.. ஓக்கே. இப்போ நாம ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் மனசாரக் காதலிக்கறோமில்லையா?.. இந்த நேரத்தில் நம்ம பெற்றோர்கள் இவங்களுக்கு கல்யாணம் செஞ்சு வைச்சாத் தேவலையேன்னு நெனைக்கறாங்க. ஏன் அப்படி நெனைக்கறாங்க.. நாம அதுக்கு என்ன பதில் சொல்லப்போறோம்ங்கறத்துக்காக இந்த கேள்வி- பதில். ஓக்கேவா?"

"ஓக்கே. ஆனா, சுத்த போர் சப்ஜெக்ட் இல்லையா? நான் அந்தக் கல்யாண சப்ஜெக்ட்டையே அவாய்ட் பண்ணனும்ன்னு நெனைச்சா, நீ என்னவோ சுத்தி வளைச்சு அதையையே..."

"விஷயமே அதான். கல்யாணம் தான். இப்போ உனக்கு வயசு 18. பத்து வருஷத்துக்கு முன்னாடி சிறுமி. இப்போ குமரி. குமரி பருவத்திலே தான் காதலே தவிர சிறுமி பருவத்தில் இல்லே. ஏன்னு யோசிச்சுப் பாரு."

"ஏன், நீயே சொல்லு."

"எல்லாத்தையும் நானே சொல்லணும்ன்னா நீ ஏன் ஜானகி ஸார் வாசகியா இருக்கணும்?.."

"பாவம் அவர். அப்பப்போ நடுவிலே அவர் தலையை வேறே ஏன் போட்டு உருட்டறே?.."

"தலையை உருட்டறதில்லை. அப்பப்போ அவரை ரெஃப்வர் பண்ணிக்கறேன். ஏன்னா, நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் பொதுவானவர் அவர். நம்ம வாத்தியார். அவர் எழுத்தையெல்லாம் ரசிச்சுப் படிச்சிருக்கோம், இல்லையா?.. அதனாலே, எல்லாத்திலேயும் அவர் என்ன சொல்லியிருக்கிறார்ன்னு நெனைச்சுப் பாக்கற மனசு. அந்த மரியாதையாதையாலே தான். சரி.. கேட்டுக்கோ. மனுஷப் பிறவிக்கு ஒவ்வொரு பருவத்திலேயும் ஒவ்வொரு உணர்வு. குமரி-குமரன் பருவத்து உணர்வு காதல் வயப்படறது.. இந்தப் பருவம் போச்சுன்னா, இதுவும் போகும்னாலும், அந்தந்த பருவ உணர்வுகளுக்கு ஏத்த மாதிரி இந்த காதல்ங்கற பேரும் மாறும்.. பேரு தான் மாறுமே தவிர, சரக்கு ஒண்ணு தான். அதனாலே காதல் உன்னை விட்டோ என்னை விட்டோப் போயிடுமோன்னு கவலைப்படத் தேவையில்லை. விட்டுக் கொடுத்து வாழற தன்மை இருக்கற வரைக்கும் அது போகவே போகாது. அன்டர்ஸ்டாண்ட்?.."

"அடேங்கப்பா. இன்ரஸ்ட்டிங்..." என்று வலது கையைத் தாங்கலாகக் கொண்டு ரதி மோவாயைத் தாங்கிக் கொண்டாள். "காதல் போகாம இருக்கறத்துக்கு விட்டுக் கொடுத்து வாழணும்ங்கறே. அது போதும் எனக்கு. அப்புறம், சொல்லு.." கண்கள் அவனைத் தீர்க்கமாகப் பார்க்க, சுவாரஸ்யமாக அவன் சொல்வதைக் கேட்க தயாரானாள்.

"ரதி, கல்யாணம்ன்னா கல்யாணத்தோட போயிடும்ன்னா நெனைச்சிருக்கே?.. அதான் இல்லே. கல்யாணம்ங்கறது தான் குடும்ப வாழ்க்கையோட ஆரம்பக் கண்ணி. உனக்கு நீயும் எனக்கு நானும்ன்னு ஒருத்தரை ஒருத்தர் சார்ந்து இருக்கற குடும்ப வாழ்க்கை. இப்படி பார்க்லே உக்காந்து பேசறத் தாண்டி என்னத்தைக் கண்டோம், நாம?.. இதுலேயே மொத்த வாழ்க்கையும் முடிஞ்சிரும்ன்னு நீ நெனைக்கறே?.. கல்யாணம்ன்னு ஆனதும் எங்கடான்னு காத்திருக்கும்; நம்ம ரெண்டு பேரையும் சார்ந்து இன்னொண்ணு; நம்ம உயிர் கலந்து குழந்தையாய் இன்னொண்ணு. குழந்தைன்னு சொன்னதும் உன்னோட கண் எப்படி மினுமினுக்கறது, பாரு."

ரதி நாணித் தலைகுனிந்தாள்.

"குழந்தை மேலே கொள்ற பாசமும், அன்பும் இந்தக் காதலோட இன்னொரு ஸ்டேஜ் தான். காதல் தான் எல்லாத்துக்கும் ஆணி வேர். ஒன்றே, பலவாகி.. காதலோட மகாத்மியம் இது. கண்ணாடிலே முகத்தைப் பாக்கற மாதிரி நம்ம ரெண்டு பேரையும் நம்ம குழந்தைலே பாக்கலாம். வேதாந்தம் இல்லே, ரதி.. விஞ்ஞான உண்மை."

"அதுசரி.. உனக்குன்னா நீ பேச ஆரம்பிச்சாலே எதெல்லாமோ எங்கிருந்தெல் லாமோ ஓடி வரும்.."

அவள் தோள் திருப்பி, அருகில் விசாலமாக வளர்ந்திருந்த மரத்தைக் காட்டினான் ப்ரியன்."இந்த மாமரத்தைப் பாரு. கொத்துக் கொத்தா மாம்பூ. இந்தப் பூ வடுவாகிக் காயாகணும்; , காய் பழமாகணும். பூவாவே என்னிக்கும் இருக்க முடியாது. அது மாதிரித் தான் காதலும். என்னிக்கும் காதலாகவே இருக்க முடியாது. அதுவும் ஒரு ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் சாத்தியமில்லாத விஷயம் இது. எல்லாமே வளர்ச்சி சம்பந்தப்பட்டது. வளர்ச்சி மாறுதல்லே போய் தன்னை அடக்கிக்கும். இன்னிக்கு இதுன்னா நாளைக்கு அடுத்ததுன்னு இன்னொண்ணு இருக்கும். இப்படி ஒண்ணு போய் இன்னொண்ணுன்னு ஒவ்வொண்ணா மனசிலே உருவாகிண்டு வரும். நமக்குக் கல்யாணம் ஆச்சுனா, உலகம் நம்மைப் பாக்கற பார்வையே மாறிப்போகும். இப்போ நாம் காதலர்கள்ன்னா கல்யாணம் ஆனவுடனே தம்பதிகள். தாம்பத்ய உறவு பூணுவதால் தம்பதிகள். நமக்கு நாமே ராஜா-ராணி."

"கல்யாணம் ஆனாத் தான் அதெல்லாமா?"

"பின்னே? நாம கல்யாணம் செஞ்சிக்கப் போறோம்ங்கற நிச்சயத்தில் தான் நம்மைப் பெத்தவங்களே இப்படி ப்ரீயா சுத்த விட்டிருக்காங்க. இல்லேனா, நீ வீட்டுக்குப் போனதும், 'வயத்லே நெருப்பை கட்டிண்டிருக்கேண்டி'ன்னு உங்கம்மாவே சொல்லுவாங்க. எங்கப்பா, கேக்கவே வேண்டாம். அவரை யாரும் கைநீட்டி தப்பா எதுவும் சொல்லிடக்கூடாது. எத்தனை நாளைக்கு வெறும் காதல்ன்னு ஊருக்கெல்லாம் ரீல் விட்டிண்டிருக்க முடியும்? சொல்லு.."

"அப்போ நான் சொல்றதெல்லாம் உனக்கு ரீலாத்தான் படறதா?.. உனக்கு அப்படியில்லையா?" என்று வெகுண்டாள்.

"சரி ரீல் இல்லே. உண்மைனே வைச்சிண்டாலும், இப்படியே இருந்துடுவோம் ங்கறது இயற்கைக்கு முரணானது. ஆண்-பெண் பேதமும் இப்படியே இருந்திடக்கூடாதுங்கறதுக்காகத் தான். பேசிண்டே இருக்கறச்சே உன் கையைத் தொட்டுப் பாக்கறேன், இல்லையா?.. நீ என் கையை விரிச்சு கோடு போட்றே, இல்லையா?.. இதெல்லாம் எதனால்ங்கறே?.. இங்கேயே தேங்கிடாதே. இதைத் தாண்டி இன்னும் இருக்குங்கறதுக்காக."

ரதியின் முகம் 'உர்'ரென்று இருந்தது. கொஞ்ச நேர மெளனத்திற்குப் பிறகு, "ச்சீ! போகிறது பார் புத்தி!" என்றாள்.

"புத்தி சரியாத்தான் போறது. அதான் உனக்கும் சொல்ல முடியறதுன்னு தெரிஞ்சிக்கோ. மல்லிகைப் பந்தல்லே பார்த்திருப்பியே! செடியோட நுனி முனை மேற்கொண்டு படறதுக்கு அல்லாடித் தவிச்சிண்டிருக்கும். அதை உரசின மாதிரி ஒரு கொம்பை நட்டா அதை இறுக்கிப் பிடிச்சிண்டு மேலே மேலே போக ஆரம்பிச்சிடும். கல்யாணம் கூட கொழுகொம்பு தான். காதலின் மேற்கொண்டான வளர்ச்சிக்கு ஆதாரமா இருக்கற கொழுகொம்பு."

"கல்யாணம் ஆச்சுனாலும் நம்ம காதலுக்கு என்னிக்கும் அழிவில்லைங்கறே! அப்படித்தானே?"

"காதல்ங்கறது அத்தனைக்கும் ஆதாரம். அதுக்கு அழிவேயில்லை. ஒவ்வொரு உணர்வுக்கும் ஏற்ற மாதிரி வேறே வேறே ரூபமாத் தெரியறது. அன்பு, நேசம், பாசம், ஆதுரம், கருணை-- அத்தனை உணர்வுகளுக்கும் அதான் அடிப்படை. எல்லா பாஸிடிவ் சிந்தனைகளுக்கும் காதல் தான் உற்பத்தி ஸ்தானம்.. அப்படியிருக்க அதுக்கு அழிவேது?.. சொல்லு."

ரதி ஒன்றுமே சொல்ல வில்லை. யோசிக்கற மாதிரி இருந்தது. ப்ரியன் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். திடீரென்று முன்னால் வந்து விழுந்து கண்களை மறைத்த குழல் கற்றைகளை ரதி ஒதுக்கி விட்டுக் கொண்டாள். அவள் இதழ்க்கடையில் லேசாக புன்முறுவல் அரும்பி மலர்ந்தது. அது மந்தஹாசமாய் மாறி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள்.

"இப்போ சரியா?.. கல்யாணம்ன்னா ஓ.கே. தானே?"

"போங்க.. எனக்கு வெக்கமா இருக்கு.." என்றாள். அந்த மரியாதையும் இயல்பான நாணமும் எங்கிருந்து வந்தது என்று தெரியவில்லை.

பார்க் லவுட்ஸ்பீக்கரிலிருந்து 'கல்யாண நாள் பார்க்கச் சொல்லலாமா?..' என்கிற பாடல் வரிகள் காற்றில் தவழ்ந்து வந்தன.

ரதியும், ப்ரியனும் கையோடு கை சேர்த்துக் கொண்டனர்..

===============================