எளிமையாக ஒரு சின்ன வீடு

 சகோதரியின் சஷ்டியப்தபூர்த்தி.  கொரோனா காலமாயிருந்தாலும் மெல்ல மெல்ல ஆட்கள் சேர்ந்து சொல்லத் தகுந்த அளவு கூட்டம்.  சகோதரி என்பதால் எனக்கு கொஞ்சம் மேடையில் முக்கிய பங்கு!  நடுவில் ப்ரோஹிதர் கேட்கிறார்...   "மாமா...    அவிசும் சர்க்கரைப் பொங்கலும் கொண்டாங்கோ..." 

சகோதரி விழிக்கிறார்.  மறந்துவிட்டார்.  சாதாரணமாக சத்திரத்துக்கு கிளம்பும் முன் வீட்டிலேயே ஒரு டம்ளர் அரிசி வைத்து அவிசும், கொஞ்சம் சர்க்கரைப் பொங்கலும் செய்து எடுத்துவ வந்திருக்க வேண்டும்.  யாரிடமாவது சொல்லி இருந்தாலும் அவர்கள் / நாங்களாவது கொண்டு போயிருக்கலாம்.  

சகோதரி என்னிடம் "பக்கத்துலதான் வீடு..   யார்கிட்டயாவது சொல்லி உடனே வச்சு எடுத்து வரச்சொல்லேன்..."

சாஸ்திரிகளிடம் எவ்வளவு நேரத்தில் வேண்டுமென்று கேட்டேன்.  முக்கால் மணி நேரம் இருக்கிறது என்றார்.

மேடையை விட்டு கீழே இறங்கி அவள் வீட்டு மனிதர்களிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்ட எபி ஆசிரிய மாமா ஒருவர், தன் பெண் வீட்டை விட்டு இங்கு வருவதற்கு கிளம்பிக் கொண்டிருப்பதாகவும் அவரிடம் சொல்லி எடுத்து வரச் சொல்லலாமா என்றும் கேட்க,  நல்லதாப்போச்சு..  ஓகே என்று சொல்லியாச்சு.  சாஸ்திரிகளிடமும், சகோதரியிடமும் இதைச் சொன்னதும் சாஸ்திரிகள் என்னை ஓவராகப் பாராட்டி 'சூப்பர்...  சூப்பர்' என்று புகழ்ந்து தள்ளினார்!  அப்புறம் அதைப்பற்றி மறந்தும் போயாச்சு. 

இந்த எபி ஆசிரிய மாமாவிடம்தான் நான் அவரது புத்தகம் ஒன்றைத் திருப்பிக் கொடுத்திருந்தேன்.  சுஜாதாவின் நாடகங்கள் முழுது தொகுதி  என்கிற குண்டு புத்தகம். உயிர்மைப் பதிப்பகம்  வெளியீடு.  தவறுதலாக என் கைக்கு வந்து விட்ட அவரது புத்தகம்.   'கொண்டு வரவா' என்றும் அவரிடம் கேட்டு கொண்டுசென்று, அவரிடம் சேர்த்து விட்டிருந்தேன்.  அவர் என்ன செய்தார், கண்பார்வையில் இருக்கட்டும் என்று மேடையின் ஓரத்தில் சாஸ்திரிகள் வைத்திருந்த பைகளுக்கு அருகே வைத்து விட்டார்.

நான் அதைப் பார்த்து அவரிடம், யாராவது பார்த்தால் தூக்கிக் கொண்டு போய்விடுவார்களே என்றதற்கு, 'போகாது..  யாரும் எடுக்க மாட்டார்கள்.  அப்படிப் போனாலும் பரவாயில்லை' என்று சொல்லி இருந்தார்.

அவிஸ், சர்க்கரைப்பொங்கல் விஷ்யங்கள் மறந்துபோன வேளையில் மாமாவின் மகனும், மகளும் வந்திருக்க, மாமாவிடம் சென்று அந்தப் புத்தகத்தை எடுத்து மகனிடம் சேர்த்து விடுங்களேன் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோதே மகன் என்னிடம்  'அப்பா ஸ்ரீராம்...   அவிஸ் கொண்டுவந்தாச்சு...   ஆனா ஸாரி..   சர்க்கரைப்பொங்கல் வேணுமாம்..  நீ சொல்லலை, கொண்டுவரலை'  எனவும்,  அடடா...   நான் ரெண்டும் சேர்த்ததுதானே சொன்னேன் என்று சொல்லி, பரவாயில்லை அவிஸ் வநதத அதுவே பெரிசு என்று சொன்னபோதே மூளையில் குறுக்குவழி ஒன்று உதித்து விட்டது!

உடனே வெளியில் சென்று அருகிலிருந்த மளிகைக்கடையை அணுகி வெல்லம் கொஞ்சம் வாங்கிக்கொண்டேன்.  அதை வாங்கி கொண்டு மண்டபத்துக்குள் நுழைந்தால் அங்கு மண்டப வாசலில் நின்றிருந்த பசு ஒன்று அதை என்னிடமிருந்து வாங்கி கொள்ள ஆவலாகத் துரத்த, அதனிடமிருந்து தப்பி, ஓரமாகச் சென்று சுத்தமான பெரிய கருங்கல் ஒன்றை எடுத்து வெல்லத்தைப் பொடி செய்தேன்.

என்ன என்றே தெரியாமல் எனக்கு இதில் உதவிய சஷ்டியப்த பூர்த்தி மாப்பிள்ளையின் அண்ணா, அது எதற்கு என்று தெரிந்ததும் கொதித்தெழுந்தார்.  நான் என் மனதில் வைத்திருந்த திட்டம், அவிசை இரண்டு பாகமாக்கி, ஒன்றில் இந்த வெல்லத்தை கலந்து விடுவது!

'இது சரிகிடையாது' என்றார் அவர்.  'இப்போது வேறு வழியில்லை' என்றேன் நான்!

சாஸ்திரியிடம் சென்று அவர் முறையிட, அவரும் நான் செய்து வைத்திருந்த முறையையே யோசனையாகச் சொல்ல, நான் வெல்லத்தை அவர் கண்முன்னே காட்டினேன்.  'சூப்பர் சூப்பர் ' என்று மறுபடியும் மகிழ்ந்துபோன சாஸ்திரிகள், என்னிடம் மெதுவாக 'அண்ணா..   இதை மேடைமேல் வைத்து விடுங்கள்.  இதற்குமேல் நேரம் இல்லை.  அவர் ஏதோ சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறார்...   நீங்க வாங்க' என்று அழைத்துக் கொண்டு சென்று விட்டார்.  அண்ணனுக்கு சம்மதமில்லை, திருப்தி இல்லை என்றாலும், அந்நிலையில் வேறு வழி இல்லாமல் பிரச்னையை முடித்தாயிற்று.

ஆச்சா...    அடுத்த  பிரச்னை..   மேடையில் பார்த்தால் சுஜாதா புத்தகத்தைக் காணோம்.  மாமாவைக் கேட்டால் அவரும் தேடுகிறார்.  எங்கே போச்சுன்னே தெரியாமல் பெரிய அவஸ்தையானது.  அந்த அவஸ்தை தீர இரண்டு நாட்களானது.

அவர் மகன் அதை எடுத்துக் கொண்டு காரில் வைத்து வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்று விட்டிருந்தது பின்னர் தெரிய வந்தது.

=================================================================================================

எளிமை என்றால் என்ன?  எளிமை என்றால் உடனே உங்களுக்கு ஞாபகம் வருவது எது?   ஹிஹிஹி...   அதேதான்.  ஆனால் இது அது பற்றி அல்ல.  கெஜ்ரிவால் முதல்முறை பதவிக்கு வந்ததும் அதிகாரிகள் அவருக்காக ஒரு 'சின்ன வீட்டை'த் தேடுவதாக செய்தித்தாளில் செய்தி வந்திருந்தது.  அதை வைத்துக் கிண்டல் அடித்து பேஸ்புக்கில் போட்டிருந்தேன். அதன் இன்ஸ்பிரேஷனில் KGJ எழுதியது கீழ்க்கண்டது..

அதற்கு வந்த ஒரு பதிலும், KGJ யின் பதிலும்!

====================================================================================================

சென்ற வாரம் காலம் சென்ற நடிகர் குமரி முத்துவின் சிறு காணொளி ஒன்று வாட்ஸாப்பில் வந்தது.  சற்றே ஆச்சர்யப்படுத்தியது.  நான் உட்பட பெரும்பான்மை மக்களால் பகபகவென்று சிரிக்கும் நகைச்சுவை நடிகராக மட்டுமே அறியப்பட்ட அவரின் பல்வேறு திறமைகள் வியக்க வைத்தன.  எட்டாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே படித்திருந்த அவர் நுண்ணிய அறிவு பற்றிச்  சொல்கிறார். அதன் காரணமாக தமிழ் மீது ஆர்வம் கொண்டு கற்றுத் தெரிந்திருக்கிறார்.

கீழ்க்காணும் தொலைகாட்சி பேட்டியில் அவரை அவரது ட்ரேட் மார்க் சிரிப்பை சிரிக்கச் சொல்லி நிகழ்ச்சி நடத்துனர்கள் கேட்டதுமே வர பதில்..

அதன் முழு நிகழ்ச்சியைப் பார்க்க இங்கே சுட்டலாம்.

கீழே உள்ள பேட்டி அவரது முழு பரிமாணத்தை அறிய உதவும்.  முழு பேட்டியும் பார்த்து ரசிக்கலாம்.  ஆனாலும் அதில் 7:12 விநாடியிலிருந்து வரும் விவரங்களை கேட்டுப்பாருங்கள்.

===========================================================================================================

சமீபத்தில் மறைந்த மனிதருள் புனிதர் மருத்துவர் சாந்தா பற்றி சமீபத்தில் தினமலர் 'சொல்கிறார்கள்' பகுதியில் வெளியானது இது....

சம்பளம் வாங்காமல் பணியாற்றினார்! 

சென்னை, அடையாறு புற்றுநோய் மருத்துவமனையின் தலைமை டாக்டராக இருந்து, சமீபத்தில் மறைந்த, சாந்தாவின் தங்கை சுசீலா: 

"அக்கா எப்போதும் படித்துக் கொண்டே தான் இருப்பார்; அளவோடு தான் பேசுவார். சென்னை, கஸ்துாரிபா மருத்துவமனையில் மகப்பேறு மருத்துவராக பணியில் சேர்ந்த அவர், முதல் சம்பளத்தில் எனக்கும், எங்கள் சகோதரி விமலாவுக்கும் பாவாடை, சட்டை வாங்கிக் கொடுத்தது, இன்னும் பசுமையாக நினைவில் நிற்கிறது.

டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டி துவக்கிய அடையாறு புற்றுநோய் மருத்துவமனையில், பணியில் சேர்ந்த அவர், 1954 முதல், இங்கேயே தங்கி விட்டார். எப்போதாவது வீட்டுக்கு வருவார். எனினும், தினமும் என்னிடம் போனில் பேசுவதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தார்.

வீட்டு வேலைகளை செய்ய வலியுறுத்தாத எங்கள் பெற்றோர், நன்றாக படித்து, வெளியுலகில் திறம்பட செயல்படவே எங்களை ஊக்கப்படுத்தினர். அக்காவுடன் இணைந்து, புற்றுநோய் நிறுவனத்தில் பணியாற்ற வேண்டும் என்பதே எனக்கு பெரும் கனவாக இருந்தது. 

ஆனால் அக்கா தான், 'தனியாக வேலை பார்த்தால் தான், உன்னை நீ கவனித்துக் கொள்ள முடியும்' எனக்கூறி என்னை, வெளியே வேலை பார்க்கச் செய்தார். பெரிய நிறுவனம் ஒன்றில், தலைமை பொறுப்பில் இருந்த நான், சில ஆண்டுகளுக்கு முன் தான் பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றேன். 

2000ம் ஆண்டு முதல், இந்நிறுவனத்தின் நிதிக்குழு செயலக உறுப்பினராக எனக்கு பொறுப்பு கிடைத்தது.கடந்த, 1995 முதல், கடைசி காலம் வரை, இந்த புற்றுநோய் மருத்துவமனையில் ஊதியம் எதையும் வாங்காமல் வேலை பார்த்து வந்தார். அக்காவிடம் கற்ற அனுபவங்கள் தான், அவ்வை இல்லத்தின் தலைவராகவும் என்னை சிறப்பாக பணியாற்ற உதவுகிறது.

புற்றுநோய் மருத்துவமனை கேன்டீனில் தயாராகும் உணவு தான், அக்காவுக்கும். எனினும், அதை கூட இலவசமாக பெற்றுக் கொள்ள மாட்டார்; பணத்தை கொடுத்து விடுவார். பழுப்பு நிற காட்டன் புடவை தான் எப்போதும் உடுத்துவார். அவர் எப்போதெல்லாம் புடவை வாங்குகிறாரோ, அப்போதெல்லாம் அது போன்ற புடவையை எனக்கும் சேர்த்து வாங்கி விடுவார். 

அவருக்கு பிடித்தது ஜவ்வரிசி கூழ்; அதை அடிக்கடி நானே செய்து அவருக்கு கொடுப்பேன். இந்த வயதிலும் நானே தான் கார் ஓட்டுகிறேன். அது குறித்து அக்கா கவலைப்படுவார். டிரைவர் வைத்துக் கொள் என்பார்.

என் மீது அவருக்கு மிகுந்த அக்கறை.அவர் போன் செய்யும் போது, நான் ஏதாவது ஒரு காரணத்தால் எடுக்காமல் இருந்தால், உடனே அவர் என்னை தேடி வந்து விடுவார். அவர் இறப்பதற்கு முதல் நாள், 'நாம் கொஞ்சம் பர்சனல் விஷயம் பேசுவோம் வா' என்றார். நிறைய பேசினோம். அன்று இரவே உடல் நிலை மோசமாகி, அதிகாலையில் அக்கா இறந்து விட்டார். எனினும், இதுவரை அதை என் மனம் ஏற்க மறுக்கிறது!

==========================================================================================================

'க்ரீன் டீ' குடித்தால் இப்படி இளைக்கலாம்,  அப்படி ஆரோக்யமாகலாம் என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த நேரத்தில் வந்த ஒரு மீம்ஸ் (என்று சொல்லலாமா?)

=====================================================================================================

"சம்பவம்" நடந்த நேரத்தின் அப்போதைய தொலைக்காட்சிசெய்தி!