சிறுகதை : தாய்மண் - ஆன்சிலா ஃபெர்ணான்டோ.

மத்யமரில் புழங்குகிறவர்களுக்கு ஆன்சிலா ஃபெர்ணான்டோ என்னும் பெயர் பரிச்சயமாகத்தான் இருக்கும்.

பாரத ஸ்டேட் வங்கியில் அதிகாரியாக பணியாற்றி விருப்ப ஓய்வு பெற்றுக் கொண்டதும், அவருக்கு விருப்பமான எழுத்து, பாட்டு போன்றவற்றில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டுள்ளார். தெளிந்த,ஆழ்ந்த சிந்தனையும், அதை வெளிப்படுத்துவதில் தைரியமும், நேர்மையும் கொண்டிருக்கும் இவர் எங்கள் ப்ளாகிற்காக எழுதியிருக்கும் முதல் கதை.  ஆன்சிலாவை எங்கள் பிளாகிற்கு அழைத்து வருவதில் எனக்கு சந்தேஷம். அவர் நம்மோடு தொடர்ந்து பயணிப்பார் என்று நம்பலாம்.

- பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் -

தாய்மண்

ஆன்சிலா ஃபெர்ணான்டோ.

=====================================

ரமணன் இரவு வீட்டுக்கு வந்ததும் தன் அலைபேசியை எடுத்து, விட்டுப்போன அழைப்புகள், செய்திகளைப் பார்த்தார். செய்திகள் மற்றவர்களிடமிருந்து. அழைப்புகள் அப்பாவிடமிருந்து.

அப்பா எதற்குக் கூப்பிட்டிருப்பார் என்று தெரிந்ததுதான். கொஞ்ச நாட்களாகவே எதைச் சொல்லிக் கொண்டேயிருக்கிறாரோ அதே விஷயம்தான். அதாவது அவருக்கு உடம்புக்கு நல்ல சுகமில்லை. அவர் காலம் அதிகமில்லை. அவர்களைப் பார்க்க முடியுமா?  ஊரில் அவர்

விவசாயம் செய்து பராமரித்துக் கொண்டிருக்கும் ஐந்து ஏக்கர் விவசாய நிலத்தை என்ன செய்வது? விலைக்குக் கேட்டு வருபவர்களுக்குக் கொடுத்து விடலாமா? ரமணனுக்கு இந்தக் கேள்விக்கு என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியாமலேயே அதைத் தவிர்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

அது செழிப்பான, விதை போட்டால் தங்கமாகக் கொழிக்கும் செம்மண் பூமி. அப்பா, தாத்தா என்று பரம்பரை, பரம்பரையாகப் பார்த்துப் பார்த்து விவசாயம் செய்து, கண்போலக் காத்து, உரமும் எருவும் இட்டு, ஏர்க்கால் எடுத்து, விளைச்சலும், அறுவடையுமாகக் கொட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும் அட்சய பாத்திரம்.

அதில் அப்பா நெல்லும், தென்னையும், கடலையும், மிளகாயும், வாழையும் போட்டிருந்தார்.

அதிலேயே நடுவில் வீடு. குளிர்ந்த காற்றும், நிழலும், பசுமையும் சூழ்ந்த பூலோக சொர்க்கம்.

மூன்றடியில் தண்ணீர். தென்னங்காய்கள்தான் இரு கைகளில் அடங்காதென்றால், மூன்று மூன்றாய் விளைந்த கடலைக்காய்கள், காரமும் உரமும் கொண்ட பெருத்த சிவப்பு மிளகாய், திரண்ட பருப்புடன் கூடிய நெல், முழங்கையில் பாதிக்கு நீண்ட வாழைக்காய்.

அங்கேதான் அவர் பிறந்தார், வளர்ந்தார், வாழ்ந்தார். வாழைக் குலைகளுக்கும், முற்றிக் காய்ந்து கொண்டிருந்த மிளகாய்க்கும், மண்ணோடு பிடுங்கிப் போடப்பட்ட கடலைக்கும், அவித்துக் காயப் போட்டிருக்கும் நெல்லுக்கும், மட்டை உரிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும்

தேங்காய்களுக்கும் நடுவில். இதற்கெல்லாம் வந்து சேர்ந்து அங்கேயே கூடும் கட்டி, குடித்தனமும் செய்து கொண்டிருந்த பறவைகளோடும், பட்டாம் பூச்சிகளோடும். அங்கே உயிர்ப்பு நிகழ்ந்து கொண்டேயிருந்தது.

ஆனால் கல்லூரிக்கென்று வெளியில் போய், வேலை கிடைத்து ஒரு பெரிய கம்பெனியில் அதிகாரியாகி, இதோ சேல்ஸ் எக்ஸிக்யூடிவ் ஆனபின் போய் வருவது எப்போதோ என்றாகிவிட்டது. அங்கிருந்து தேங்காயும், வாழைப்பழமும், அரிசியும் வருவதோடு சரி.

அதைக்கூட வேண்டாம் என்றால் அப்பா விடுவதாக இல்லை. அம்மா இறந்தபின் அந்த இடத்தைவிட்டு அசைவதாகவும் இல்லை.  'இங்கேதான் பிறந்தேன். வாழ்ந்தேன். இங்கேயேதான் என் முடிவும்' என்று தீர்மானமாகச் சொல்லிவிட்டார்.

நல்லவேளை கிராமம் என்பதால் சமையலுக்கும், வீட்டு வேலைகளுக்கும் ஆட்கள் கிடைத்தார்கள். 

ரமணன் குளித்து, உடை மாற்றி சாப்பிட உட்கார்ந்தார். கௌரி அன்றைக்கு செய்திருந்த தோசையையும், சட்னியையும் சாப்பிட்டு முடிக்கவும், அவள் தண்ணீருடனும், மாத்திரைகளுடனும் வந்தாள். காலையில் நான்கு, இரவில் நான்கு மாத்திரைகள்.

வேலை தந்த பரிசு அது. அது பணமும், ஸ்டேட்டஸூம் தந்தது. குழந்தைகள் படிப்புக்கும், திருமணங்களுக்கும் உதவியது.  பதிலுக்கு ஆரோக்கியத்தை எடுத்துக் கொண்டது. மனஅழுத்தம், வேகம், ஓட்டம் , உயர்ந்த இலக்குகள் என்று போகப் போக உடல்சுகம் கீழே இறங்கிக் கொண்டே வந்தது. இரத்த அழுத்தம், நீரிழிவு, தூக்கமின்மை...

'இப்படியே போனா அப்பா வயசு வரைக்குமாவது இருப்பேனா?' என்று யோசித்தார்.

இன்றைக்கு அவரோடு வேலை செய்யும் நாகராஜூக்கு ஹார்ட் அட்டாக் வந்து ஆஸ்பத்திரியில் ஐசியூவில் வைத்திருப்பதாகத் தெரிந்தவுடன் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்திருந்தார். அது கௌரிக்கும் தெரியும்.

"என்ன, வந்ததிலேயிருந்து ஒரே யோசனை?" என்றாள் கௌரி.

"வீஆர்எஸ் வாங்கிட்டு ஊர்ப்பக்கம் போய் விவசாயம் பண்ணலாம்னு தோணுது. என்ன நினைக்கிறே?"

கௌரி பதிலுக்கு "நல்லா யோசிச்சுப் பண்ணுங்க. ஆனா எனக்கு எதுவும் ஆட்சேபணை இல்லை" என்றாள்.

"யோசிச்சுட்டேன் கௌரி. இந்த வயசுக்குமேல உக்காந்து வேலை செய்ய வசதி இருக்கும்போது ஏன் ஓடணும்?" என்றார் முடிவாக.

அந்த வாரக் கடைசியில் இருவரும் ஊருக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார்கள். வீடு பக்கத்தில் வந்ததும் ரமணன் உற்சாகத்தில் வேகமாக நடந்தார். சும்மாவே அவர் இரண்டெட்டு வைத்தால் கௌரி நாலெட்டு வைக்க வேண்டியிருக்கும்.  இப்போ கேட்பானேன்?

போகட்டும். அவர் பூமி, அவர் உலகம் !