நாலு விரல் புரட்சி! தவிர்க்க முடியாத தர்மங்கள்

 ​"​பூத்​ ஸ்லிப் கொடுத்துட்டாங்களா?​"  நானும் ஒரு வாரமாக என் பழைய வீட்டுக்கருகில் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தேன்.  கடைசி வரை கொடுக்கவில்லை.

"ஸார்...  உங்களுக்குத் தெரியாதா?  ஆதார், பான்கார்ட், வோட்டர் ஐடி, டிரைவிங் லைசன்ஸ் எதையாவது ஒன்றைக் காட்டி வோட்டுப் போடலாம்!"

எங்களுக்குத் தெரியாத புதிய விவரமா என்ன இது!  பூத்ஸ்லிப் இல்லாத கஷ்டமும் எங்களுக்குத் தெரியாததா என்ன!

அங்கிருந்தவரை காலை ஆறு ஐம்பதுக்கு நானும் பாஸும் சென்று முதல் ஆளாக அல்லது இரண்டாவது மூன்றாவது ஆளாக வாக்களித்து விடுவது வழக்கம்.  பின்னர் ஒழிந்த நேரத்தில் மகன்கள் வாக்களித்து விடுவார்கள்.

வழக்கத்தை மாற்றுவது என் வழக்கமல்ல...

எனவே வழக்கம்போல ஒரு ஆட்டோ பிடித்துக்கொண்டு காலை ஏழு மணிக்கு முன்னரே பூத்துக்குச் சென்றால் வழக்கத்துக்கு மாறாகக் கூட்டம்.  

என்னடா..  என் பூத்துக்கு வந்த சோதனை!

ஆட்டோவிலிருந்து இறங்கியதும் ஆட்டோகாகாரரை காட்டுக் கத்தலாய்க் கத்தி தள்ளிப்போகச் சொன்னார் அரை மாஸ்க் போலீஸ்காரர் ஒருவர்.  பாட்ரோல் வண்டி நின்று கொண்டிருந்த உதறல் தந்த கடமை உணர்ச்சி!

"இந்த பூத்ல எப்பவுமே பிரச்னை வந்ததில்லை ஸார்..   அமைதியான ஜனங்க..."  பாட்ரோல் ஆபீஸருக்கு சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் இந்த இடத்தின் பொறுப்பு போலீஸ் ஆபீசர்.

உள்ளே இன்னொரு போலீஸ்காரர் மாஸ்க்கை மூக்குக்கும், பாதி வாய்க்கும் கீழே இறக்கிக்கொண்டு எல்லோரையும் "மாஸ்க் போடுங்க"  சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்!

கையில் பன்னீர் தெளித்து தாம்பூலம் கொடுப்பது போல சானிடைசர் தெளித்து கையுறை கொடுத்தார் ஒரு பெண்மணி!  அக்கறையாக  ஜுரம் இருக்கா என்றும் பார்த்தார்!

சமூக இடைவெளி விட்டு நிற்க முயற்சித்தால் குறுக்கே வந்து நிற்கத் தலைப்பட்டனர் வாக்காள ஜனங்கள்!

வரிசையில் கேட்டபோது அங்கிருந்த யாருக்குமே பூத் ஸ்லிப் தரவில்லை என்று தெரிந்தது.  

​"உ....  க்கும் ..   அங்கங்கே ஒவ்வொருத்தனும் ஐநூறு, ஆயிரம்னு கொடுத்தாங்ககளாம்...   அதுவே எங்களுக்கெல்லாம் வரலை..."  பெண்கள் வரிசையிலிருந்து ஒரு கிழவி சத்தமாக அலுத்துக்கொண்டார்!  

முதல் ஆளாய் பெண்கள் செக்ஷனில் உள்ளே வாக்களிக்கச் சென்ற அவர் பூத் ஸ்லிப் கேட்டதும் ஒரு சாமியாட்டம் ஆடினார்.  அந்த இடத்தை விட்டு நகர மாட்டேன் என்று கத்திக்கொண்டிருந்தார்.  "இலைக்குதான் வோட்டுப் போடப்போறேன்..  யாரு என்னைத் தடுக்கறது...  வருஷக் கணக்கில் இங்கே வோட்டுப் போட்டுக்கிட்டிருக்கேன்..  இதோ ஆதார்..."

அவர் உதாரால் அந்த இடம் பேஜார் ஆகிப்போயிருந்தது.  என் பாஸ் உட்பட மற்ற பெண்கள் கவலையுடன் வெளியில் காத்திருந்தனர்.  கவலைக்கு இரண்டு காரணம்.  அவர்களிடமும் பூத் ஸ்லிப் இல்லை!  தரவில்லை.  இன்னொன்று ஒரு முடிவு தெரியாமல் லேட் ஆகிறது!

அலைபேசி அனுமதி கிடையாது என்று சொல்லி இருந்ததால் ஆட்டோவிலேயே வைத்திருந்து விட்டு வந்தேன்.  பார்த்தால் எல்லோரும் செல்லைக் கையில் வைத்து முகத்தைக் கோணலாக்கி செல்பி எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  போலீசும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

ஆனால் உள்ளே சென்ற முதல் இரண்டு ஆட்களும் அது இல்லாததால் வெளியே அனுப்பப்பட,  இன்னொருவர் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருக்க, நானும் உள்ளே சென்று விவரம் கேட்டால், என்னைத் தெரிந்த அந்த ஏரியாக்காரர்கள் - கட்சி சார்பில் அமர்ந்திருந்தவர்கள் - உதவ மறுக்கிறார்கள்.

அங்கிருந்த ஆபீஸர் மாஸ்க்கை இறக்கி விட்டுக்கொண்டு பஞ்சாயத்துப் பேச, நான் சற்று தூரத்திலிருந்தே 'மாஸ்க்கை இழுத்து விட்டுக்குங்க' என்று ஜாடை காட்டினேன்.  சரி செய்து கொண்டார்.  மறுபடியும் ஒருமுறையும் அப்படியே ஆனது.

முன்னால் நின்றவர் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருக்க, எண் சரிபார்ப்பவர் ஸ்லிப் வைத்திருந்த ஒருவரை அடுத்து அழைத்துவிட்டார்.

ஆபீஸர்  என்னை அருகில் அழைத்து உதவ முற்பட்டார்.  ஆனால் மை வைக்கும் கண்ணம்மா அதை ஆட்சேபிக்க, இவர் என்னை "வெளியே போய் சீரியல் நம்பராவது தெரிஞ்சிக்கிட்டு வாங்க..  உங்களை நான் குறுக்கே முன்னாடியே போட விட்டுடறேன்" என்றார்.  ஆதார் இருந்து என்ன, பான் இருந்தென்ன...   வோட்டர் ஐடியே இருந்தென்ன...  தேட அலுப்பு!

"ஓகே..  ஆனால் நீங்க மாஸ்க் விஷயத்துல இறக்கி இறக்கி விட்டுக்கறீங்க...  பாருங்க..  வரிசை வரிசையா பப்ளிக் வருவாங்க..  நீங்கதான் ஜாக்கிரதையா இருக்கணும்...  மாஸ்க்கை இறக்காதீங்க" என்று சொல்லி விட்டு வந்தேன்.

பூத் ஸ்லிப் தேடி வந்தால் பின்னர் தெரிகிறது இந்த வருடம் பூத்தையே வேறு இடத்துக்கு மாற்றி விட்டார்கள் என!

அங்கு சென்று நாங்கள் நான்குபேர்களும் வாக்களித்தபோது மணி ஏழே முக்காலைத் தாண்டிக் கொண்டிருந்தது எனக்கு கொஞ்சம் அகௌரவமாக இருந்தது.  பின்னே ஏழு மணிக்கே வாக்களிக்கும் எனக்கு இது லேட் அட்டண்டன்ஸ் இலையா!  ஹிஹிஹி...

அதோடு எங்களுக்கு முன்னால் பத்துபேர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.  வழக்கமாக நாங்கள்தான் முன்னால் நிற்போம்.

அங்கும் வேறொரு பாட்டி தூள் கிளப்பிக் கொண்டிருந்தார்.  

"எதை அமுக்கறதுன்னு தெரியலியே..."

"அந்த சின்னத்துக்கு பக்கத்துல ஒரு பட்டன் இருக்கு பாருங்க..  அதை அமுக்குங்க..."

"எந்த சின்னம்?"

"நீங்க எந்த சின்னத்துக்குப் போடறோம்னு நினைக்கறீங்களோ அந்த சின்னம்"

"அதுதான் எதுன்னு தெரியலியே..."

என்ன பதில் சொல்ல?  அடுத்து நின்ற ஒரு பெண் பாட்டிக்கு உதவ ஓரடி எடுத்து வைத்ததை பூத் பொறுப்பாளர்கள் தடுத்து விட்டனர்.   "அது தப்புங்க..."

"நாங்க இதுக்காக ரொம்ப நேரம் வோட்டுப் போடாம நிக்கறதும் தப்புங்க..."

கடைசியில் பாட்டி எதையோ அமுக்கி விட்டு நகர்ந்தார்.

 ஆக, எப்படியோ எங்கள் நாலு வோட்டு காலை ஏழே முக்காலுக்கே பதிவாகி விட்டது.  ​ நாலு வோட்டால் என்ன செய்ய முடியும் என்று நாலு பேர் நாக்கில் பல்லு  போட்டு பேச மாட்டார்கள் என்று தெரியும்!  

வீட்டுக்கு வந்து முழுக்கு போட்டோம்!

மாலை ஒரு ஆச்சர்யம் காத்திருந்தது.  ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு.  யாரென்று எடுத்தால், வழக்கமாக பழைய வீட்டுக்கு கணக்கெடுக்க வரும் பெண்மணி.  என்னை அடையாளம் விசாரித்துக்கொண்டு, நான் வந்து வாக்களித்தேனா என்று கேட்டுக்கொண்டார்.  என் பெயரில் கள்ள வோட்டு போட்டார்களா என்று செக் செய்துகொண்டாரோ என்னவோ..."பூத் ஸ்லிப் தராம விட்டுட்டீங்களேம்மா" என்று நான் அங்கலாய்த்ததை அவர் அவ்வளவாகக் கண்டு கொள்ளவில்லை.

=======================================================================================================

பேஸ்புக்கில் ஜவர்லால் யாசகம் பற்றி ஒரு போஸ்ட் போட்டிருந்தார்.  அதைப் படித்ததும் தோன்றிய இருவகைச் சிந்தனைகளை கீழே தருகிறேன்..  அதை இந்த வாரக் கவிதைக் கணக்கில் சேர்த்துக் கொள்ளலாமா?

'தர்ம'சங்கடம்!

​ஐம்பது காசா

அஞ்சு ரூபாயா

நீட்டப்படும்

யாசகத்தட்டில்

எவ்வளவு போடலாம்

என்று முடிவு 

செய்யும் முன்னரே

பச்சை விளக்கு 

விழுந்துவிட்டது

*****

​தவிர்க்க முடியாத 

தர்மங்கள்

யாசகக் கண்களில்

வாசக ஆர்வம்

"அவரே தர்மம் பண்றாரு

உனக்கென்னய்யா 

பொறாம?"

விரட்டும் 

ஆட்டோக்காரரிடம் சீறி,

குழைவாய் நீள்கிறது 

கை உள்ளே

அலுவலகக் குறிப்பைத்

தேடி 

பைக்குள் கைவிட்டவன்

விழிக்கிறான்

​தர்மம்

போடாமல் இருந்தால்

ஆட்டோக்காரனும் 

நகைக்கலாம்

=================================================================================================

தினமலர் 'சொல்கிறார்கள்' பகுதியில் அவர்கள் வேறு எதிலிருந்தோ எடுத்துப்போடும் பகுதிகள் வரும்.  சில சுவாரஸ்யங்கள் கிடைக்கும்.  அவற்றில் ஒன்று...

சிவகுமாரால் புகைப்பதை விட்டேன்!

புகைப்பிடிக்கும் பழக்கத்தை விட்டது தொடர்பாக, பிரபல குணச்சித்திர நடிகர், 'டில்லி' கணேஷ்: 

"சினிமா உலகில் நான் நுழைந்த புதிதில், புகைப்பிடிக்கும் பழக்கம் எனக்கு இருந்தது. நடிகர் சிவகுமாருடன் இணைந்து, பல படங்களில் நடித்துள்ளேன்.

அப்படி நடிக்கும் போது, அவர் முன் அமர்ந்து கூட, சிகரெட் பிடித்துள்ளேன். சிகரெட் போன்ற எந்த தீய பழக்கங்களும் இல்லாத சிவகுமார்,  நான் புகைப் பிடிப்பதை, சில சமயம் கூர்ந்து பார்ப்பார்; ஒன்றும் சொல்ல மாட்டார். அதனால் தான் தொடர்ந்து, அவர் முன் சிகரெட் பிடித்து வந்தேன்.அவர் பார்வை, எப்போதும் கூர்மையாகவே இருக்கும். ஒரு முறை காரணத்தோடு பார்த்தார். அந்த பார்வையின் அர்த்தம் எனக்கு புரியவில்லை.

தொடர்ந்து, வழக்கம் போல சிகரெட் பிடித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது ஒன்றும் சொல்லாத அவர், இரண்டு நாட்கள் கழித்து, என்னை அழைத்தார்.

அப்போது நான் சிகரெட் பிடிக்கவில்லை. சிவகுமார், 'என்ன மிஸ்டர் கணேஷ், சிகரெட் பிடிக்கவில்லையா... சிகரெட் எங்கே?' என கேட்டார்.நான், 'இப்பத் தான் பிடித்தேன்; கொஞ்ச நேரம் கழித்து தான் அடுத்து பிடிப்பேன்' என்றேன். 'ஒரு நாளைக்கு எத்தனை சிகரெட் பிடிப்பீர்கள்?' என்றார், சிவகுமார். 'சரியாக தெரியவில்லை சார்... நான், 'செயின் ஸ்மோக்கர்' கிடையாது; எப்பப்ப மூடு வருகிறதோ, அப்பப்ப சிகரெட் பிடிப்பேன்' என்றேன்.

அவரிடம் இருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை.அருகில் இருந்த இயக்குனர் ஒருவர், என்னை தனியாக அழைத்தார். 'சிவகுமார் எவ்வளவு பெரிய கலைஞர். அவர் முன் சிகரெட் பிடிக்கலாமா?' என்றார். 

மேலும், 'அவருக்கு சிகரெட் பிடிக்காது' என்றார். அதன் பின், சிவகுமார் முன் சிகரெட் பிடிப்பதை நான் விட்டு விட்டேன். ஆனால், சிவகுமார் விடவில்லை என்னை. 'என்ன மிஸ்டர் கணேஷ், சிகரெட்டோடு உங்களை ரொம்ப நாளாச்சு. ஏன் பிடிக்கிறது இல்லையா?' என்றார்.

நான் உடனே, 'ரொம்ப சாரி சார். இனிமேல் அப்படி செய்ய மாட்டேன்' என்றேன். 

அதற்கு சிவகுமார், 'எனக்கு மரியாதை கொடுக்கவில்லை என நினைத்து, அப்படி கேட்கவில்லை. வீணாக காசு கொடுத்து, வியாதியை வாங்குகிறீர்களே என்ற எண்ணத்தில் தான் அப்படி கேட்டேன்' என்றார்.

மேலும், 'இதற்கு காரணம், நீங்க ரொம்ப காலத்திற்கு உடல் நலத்துடன் இருக்க வேண்டும் என்பது தான்; வேறு ஒன்றும் இல்லை' என்றார்.

இது நடந்தது, 1978ம் ஆண்டு. சிவகுமார் என்னிடம் சொன்ன அறிவுரை, இப்போது வரை என் நினைவில் நிற்கிறது. அவர் சொன்ன பிறகு, சிகரெட் பக்கமே நான் செல்லவில்லை. புகைப்பதை அடியோடு விட்டு விட்டேன்.

எல்லா புகழும் சிவகுமாருக்கே!  

=========================================================================================================

முதல்முறை நான் வைகையில் வந்தபோது வன்னியர்கள் போராட்டம்.  சாலைகள் முழுவதும் மரங்களால் தடைப்பட்டிருக்க, பேருந்துகள் ஓடாததால் ரயிலில் ஏகக் கூட்டம்.  எனக்கா, கூட்டமே ஆகாது.  மற்ற சமயங்கள் என்றால்  வேண்டாம் இந்தப் பயணம் என்று விட்டு விடலாம்.  நான் வருவதோ என் வாழ்க்கைப் பிரச்னை ஒன்றுக்கு!   தவிர்க்க முடியவில்லை.   சுகுமார் குடும்பத்துடன் சென்னை வந்த அந்த அனுபவம் மறக்க முடியாதது.  மதுரையிலிருந்து விழுப்புரம் வரை ஒற்றைக் காலிலேயே நின்றபடி வந்த பயணம்.  அப்புறம்?  

இரண்டு கால்களில் நிற்க இடம் கிடைத்தது!

2014 டிசம்பர் மாதம்.  என் அத்தை மரணமடைய, நான் மதுரை செல்ல வேண்டிய நிலை.  அதே வைகை.  அன்று நான் சென்னையிலிருந்து மதுரை செல்லும்போது திருச்சி வரை இதே நிலைதான் - அதாவது கீழே படத்தில் உள்ள நிலை!  திருச்சியில் அந்தக் கம்பார்ட்மெண்ட்டில் ஏழெட்டு பேர் ஏறிவிட, தனிமை பறிபோனது!!

2015 ஜனவரியில் மதுரையில் அப்பாவைப் பார்க்க சென்றபோது ஒருநாள் அங்கு சமையலறையில் என் கைவண்ணம்!

========================================================================================================

பொக்கிஷம் பகுதியில் மறுபடியும் கொஞ்சம் தமிழ்வாணன்....