சிறுகதை - அத்தை - ரேவதி நரசிம்மன்

 ​1980 களில் ஒரு சம்பவம்.

''அக்கா, !!

"என்ன மாலா?"

"அந்த அத்தை நம் வீட்டுக்கு வருகிறாளாம்..."

"எதுக்கு அண்ணா நகரிலிருந்து இங்க மைலாப்பூர் வரணும்.  அப்பாவுக்கு மாமா பெண் என்றால் அந்தக் காலத்தோடு போச்சு. இங்க வந்து நம் நேரமும் வீணாக்கி, நம் மீது அதீத அன்பைக் கொட்டணும்னு  என்ன அவசியம்?''

"பெற்ற பிள்ளைகள் எல்லாம் திருமணம் ஆகி வெளியூர் போயாச்சு. பொழுது போக இங்கே வர வேணுமா?'' கோபத்துடன் பொரிந்த  தங்கையை அன்புடன் கண்டித்தாள் பெரிய அக்கா லக்ஷ்மி.

"அப்படியெல்லாம் சொல்லாதேம்மா.  அவர்கள் எல்லாம் கசின்ஸ் ஆக இருந்தாலும் நல்ல பாசத்தோடு இருந்தவர்கள்.  நம் அம்மா திடீரென்று இப்படி காலமானது அவர்களுக்கு அதிர்ச்சி.  அதுதான் வந்து நம்மைப் பார்த்து விட்டுப் போகிறார்."

''கசின்ஸ்..நா, அந்தக் காலத்தோட போச்சு. நம் வாழ்க்கையில் இப்போ வந்து குறுக்கிட என்ன அவசியம்?  சரியான busybody"  என்று கரித்துக் கொட்டின தங்கையைப் பார்த்து வியந்தாள் அக்கா.

அவர்கள் மூவரும் பதின்ம வயதுப் பெண்கள்.  இரண்டு மூன்று மாதங்கள் முன் தான் அவர்களின் தாயார், தீராத வியாதிக்குப் பலியானார்.

அப்போது ஆரம்பித்த பாசம், ,கவனிப்பு இந்த அத்தையோடது.  தன் வியாபாரத்தில் மும்முரமாக இருக்கும் பெரியப்பா மகன், அவன் பெற்ற  பெண் குழந்தைகள் மீது கவலை கொண்டு , கிடைத்த பலகாரங்களைப் பையில் அடைத்துக் கொண்டு வந்து தந்து சில மணி நேரம் இருந்து பேசிச் செல்வாள் சுந்தரி அத்தை.

சின்ன லீலா, கடைசிப் பெண்ணுக்கு சுந்தரி அத்தையைப் பிடித்திருந்தது.

14 வயதே ஆகி இருந்தது அந்தப் பெண்ணுக்கு. அம்மாவை இழந்த துக்கத்திலிருந்து மீள முடியாத சூழ்நிலையில் இந்த அத்தை வருவது அந்தக் குழந்தைக்கு மிக இதமாக இருந்தது.

ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் தான் சென்னை வந்தார்கள். அதுவும் அவர்கள் அம்மாவின் உடல் நலம்  சரியில்லாமல் போனதும் வைத்தியத்துகாகச் சென்னைக்கு வந்தனர்.

இந்த ஐந்து வருடங்களும் அம்மாவின் நோயோடு போராடிக் களைத்து விட்டனர் கணபதியும் குழந்தைகளும்.

சுந்தரி அவர்கள் சென்னை வந்த நாளிலிருந்து தன்னால் முடிந்த உதவிகளைச் செய்து வந்தாள்.

பெரிய மகள் அந்த வருடம் கல்லூரியில் சேர்ந்திருந்தாள். நடுவில் பிறந்த மாலா பள்ளி இறுதி வகுப்பை எட்டி இருந்தாள்.  கடைக்குட்டி லீலா, ஒன்பதாம் வகுப்பு.  இவர்களுக்கு உதவியாகக் கூடவே இருக்கும் பங்காரு சொந்த ஊரிலிருந்து இங்கே வந்திருந்தாள்.

நூற்பாலை சம்பந்தமான இயந்திரங்களை இறக்குமதி செய்து விற்பனை செய்யும் வியாபாரத்தில் இருந்த கணபதிக்கு கடந்த வருடங்களில் சரியாகக் கவனம் செலுத்த முடியாமல் போனது.

பாண்டிச்சேரிக்கும் சென்னைக்கும் அலைய வேண்டிய தொழில்.

சுந்தரி அடிக்கடி வந்து போவது அவனுக்கு  நிம்மதி.  தனியாக இருக்கும் பெண்குழந்தைகளைப் ​ பற்றி அவனுக்கு எப்பொழுதுமே கவலை.

முதல் பெண் லக்ஷ்மிக்கு, கணபதியின் மனைவி தன் சொந்தத்தில் மாப்பிள்ளை பார்த்து வைத்திருந்தாள்.

அவனும் அவ்வப்போது வந்து போய்க் கொண்டிருந்தான்.

எல்லாமே சற்று ஏறுக்கு மாறாக நடந்தாலும் கணபதியால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை.  அவன் பாண்டிச்சேரிக்குப் போயிருந்த ஒரு மாலை, சுந்தரி அத்தைக்குப் பங்காரு ஃபோன் செய்திருந்தாள்.

தனக்கு மாலாவின் போக்கு பிடிபடவில்லை என்றும். பள்ளிக்குச் செல்லும் போது இன்னோரு வாலிபனுடன் தெரு முனையில் நின்று பேசி வருவதாகவும், அவர்கள் இருவரும் சினிமாவுக்குக் கூடச் சென்று வந்ததாகத் தன் கணவன் சொல்கிறான் என்றும் செய்தி சொன்னாள்.  பங்காருவின் கணவன் அந்த வீட்டுக்கு வாட்ச்மேன்.

இந்த செய்தி வந்ததிலிருந்து சுந்தரிக்கு அந்தப் பெண்களைத் தனியே விடுவதில் விருப்பம் இல்லை.   கணபதிக்கும் அவளுக்கும் கிட்டத்தட்ட 6 வயது வித்தியாசம். அவனைச் சிறுவனாகவே பார்த்து, தம்பியாகவே 

பழகி வந்திருக்கிறாள்.

இப்பொழுது மனைவியும் இல்லாத வேளையில் அந்தக் குடும்பம் சீரழிவதில் அவளுக்கு வேதனை. அதனாலயே  ஏதாவது ஒரு காரணம் காட்டி மைலாப்பூருக்கு வர ஆரம்பித்தாள்.

​​

இது நீடித்தால் கணபதியுடன் பேச வேண்டிய தேவை வரும் என்று யோசனை வந்தது.  இந்த நேரத்தில் தான் நம் கதை ஆரம்பித்தது.

சுந்தரி தன் மதிய சாப்பாட்டை முடித்துக் கொண்டு மயிலை வந்தடைந்தாள்.  மந்தைவெளியில் இறங்கி சிறிது நடந்தால் அந்தத் தனி வீடு வரும்.

அவள் தொலைவில் வருவதைப் பார்த்த பங்காரு,  அவசரமாக வெளியே வந்தாள்.

''சுந்தரி அம்மா, அந்தப் பையன் வீட்டுக்கே வந்து விட்டான்"

"ஐயா இன்னும் வரவில்லை. லக்ஷ்மிப் பொண்ணும் வரப் போகிற மாப்பிள்ளை வீட்டுக்குப் போயிருக்கு. சின்னப் பாப்பா டென்னிஸ் விளையாடப் போயிருக்கு" என்று படபடத்தாள்.

சுந்தரி சற்றே நிதானித்தாள்.  அவளுக்கு மாலாவின்  கோப குணம் தெரியும்.  இருந்தாலும் இப்போது அதை எல்லாம் பார்க்கும் நிலைமை இல்லை. என்னதான் 80கள் என்றாலும்  பண்பாடு மீறி நடப்பது எப்பொழுதும் சரியில்லையே.!!

பங்காருவை அனுப்பிவிட்டு வீட்டுக்குள் நிதானமாக நுழைந்தாள்.

வாசல் கதவு சாத்தியிருந்தது.  உள்ளே வானொலி சத்தமும் சிரிப்பும் கேட்டன.

காலிங் பெல் அடித்ததும் சத்தம் நின்றதும் கொஞ்ச நேரத்தில் வாசல் கதவு திறந்து மாலாவின் முகம் தெரிந்தது.  கதவைத் திறந்து விட்டு உள்ளே தன் அறைக்குள் போய்விட்டாள்.

''என்னம்மா.லக்ஷ்மி எங்கே? ''  என்று சுந்தரியும் விடாமல் கேட்டாள்.

"வெளில போயிருக்கா. சாயந்திரம் ஆகும்"  என்றபடி அறைக்கதவை

மூடிக்கொண்டாள்.

மனதில் எழுந்த சங்கடத்தை அடக்கிக் கொண்டு வெளியே வந்த சுந்தரி அத்தை என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் வாசல் நாற்காலியில் உட்கார, வண்டி வரும் சத்தம் கேட்டது.

''ஐயா வராருங்க'' என்ற படி வாசல் கேட்டைத் திறந்தான் கோபாலு.

ஏதோ பயம் தோன்ற வரும்  தம்பியைப் பார்த்தாள் சுந்தரி.

''என்னக்கா வெளியில உட்கார்ந்திருக்கே?"  என்று வினவியபடி வந்தவன் முகத்தில் களைப்பு.

''ஏதாவது சாப்பிடுடா. பிறகு பேசலாம்.  ஏன் இந்த நேரத்தில் திரும்பி விட்டாய்.? ஆனாலும் மிக அலைச்சல் உனக்கு"  என்றபடி இருவரும் உள்ளே நுழைந்தனர். 

இந்த சத்தத்தில் மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து கொண்டு மாலாவும் அவள் தோழனும் வெளியே வந்தார்கள்.

கணபதி முகத்தில் ஒன்றும் உணர்ச்சி தெரியவில்லை.

"யாரும்மா உன் ஃப்ரண்டா.?" என்றபடி,  "அக்கா இதோ வரேன் '' என்றபடி

உள்ளே குளிக்கச் சென்று விட்டான்.

இன்னதென்று தெரியாத குழப்பம் சுந்தரி மனதில்.

மாலாவின் பரிகாசமான புன்னகையை வாங்கிக் கொள்ள சக்தி இல்லை.

சட்டென்று எழுந்தவள், பங்காருவை அழைத்து அவளிடம் தான் வாங்கி வந்த பலகாரங்களைக் கொடுத்துவிட்டு, "ஐயாவை எனக்கு ஃபோன் பண்ணச் சொல்லு. பிறகு பார்க்கலாம்"  என்றபடி திரும்பியவள் கண்ணில் கணபதியின் மனைவியின் படம் பட்டது. 'நீயே உன் குடும்பத்தைப் பார்த்துக் கொள்' என்று வேண்டியபடி வெளியே இறங்கி நடந்து விட்டாள்.

பஸ் டெர்மினசில் 41 ஆம் நம்பர் பஸ்ஸில் ஏறி உட்கார்ந்ததும் தான் தன் கண்கள் நீர் வடிப்பதை உணர முடிந்தது.  எதற்காக இந்தப் பாசம்? யார் வாழ்க்கைக்கு யார் பொறுப்பு?  கணபதிக்கு 47 வயதில் இந்த சோகம் வேண்டாம் தான்.   அதற்காக அவன் தாயில்லாத குழந்தைகளை விட்டுக் கொடுப்பானா?  ஏதோ சமாளிப்பான்.  இந்தக் காலம் எல்லோரும் எல்லாவற்றையும் புரிந்தே  செய்கிறார்கள்.  தான் ஒரு பழங்காலப் பெண்மணி. இனி கணபதி ,தொலைபேசினால் பார்த்துக் கொள்ளலாம்..

கைப்பையைத் திறந்து கந்த சஷ்டி கவசத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தாள்.

வீட்டுக்கு வந்து ,கணவரிடமும் ,மாமியாரிடமும் சொல்லி அரற்றினாள்.

''இனிமே காலம் இப்படித்தான். நீ மனசைத் தேற்றிக் கொள்'\..  யாருக்கு யார் பொறுப்பு " என்று தேற்றினார் மாமியார்.

கணவர் அதிகம் சொல்லவில்லை.  

இரண்டு நாட்களில் கணபதியிடம் இருந்து ஃபோன் வந்தது. ''அக்கா, பெரியவளுக்குத் திருமணம் நடக்கப் போகிறது. எதிராஜ மண்டபத்தில் நீயும் அத்திம்பேரும் வந்து நடத்திக் கொடுக்கணும்"

அடுத்த இரண்டு மாதங்களில் மாலாவுக்கும் அர்ஜுனுக்கும் அவர்கள் வீட்டு முறைப்படி திருமணம்.

"படிப்பு முடியாத நேரத்தில் ஏன் இவ்வளவு அவசரம் என்று கேட்காதே.

புரிந்து கொள்வாய்னு  நினைக்கிறேன்.  நம் காலம் இல்லை இது.

எனக்கு சக்தி இல்லை.   என் மாமனார் மாமியார் வந்திருந்து  நடத்தப் போகிறார்கள்.''  என்று சொன்னவன் குரலில் மகிழ்ச்சியை விட விரக்தி தான் தெரிந்தது.

சுந்தரிக்குத் தன் பாசங்களை இந்த நாளில் நினைத்து நடத்த முடியாது என்று புரிந்தது.  20 வருடங்களுக்கு முன் காலம் சென்ற அத்தைக்காக இந்த நாளில் இத்தனை பாடு பட்டிருக்க வேண்டாம்.

அன்பு கூடத்   தேவையானால் தான்  கொடுக்கலாம் .

அனாவசியமாக   நம்  பாசத்தை  வேண்டாதவர்களிடம்  காண்பிக்க  வேண்டாம்.

இனி நாம் எச்சரிக்கையுடன் இருக்கலாம் என்று மனதில் தெளிவுடன் இருக்க ஆரம்பித்தாள்.  சம்பவம் நடந்த காலம், நகரம் எல்லாம் வேறு..  நடந்தது உண்மை.

திருமணங்களுக்கு அவர்கள் சென்று வந்தார்கள்.  மாலாவின் திருமணத்துக்கு ஏன் அவசரம் என்பது  பிறகே தெரிந்தது.

அவள் கருவுற்றதால், சீக்கிரத் திருமணம். 

இன்னும் அவர்கள் வாழ்க்கையில் ஸ்திரமாகத்தான் இருக்கிறார்கள்.

லீலா குட்டி மத்திரம் இன்னும் மெயில் தொடர்பில்.அமெரிக்க கலிஃபோர்னியாவில் கல்லூரி ப்ரொஃபெசராக வேலை. 56 வயதில் நல்ல குடும்பப் பெண்ணாகவும் இருக்கிறாள்.

கணபதிதான்  பாவம். டிமென்ஷியா வந்து 17 வருடங்களுக்கு முன் இறைவனடி அடைந்தான். 

கதை  தெளிவாகச் சொல்லி இருக்கிறேன் என்று நம்புகிறேன்.

= = = = 

​