அப்போது எனக்கு, 33 வயது....

 மத்திய பிரதேசத்தில், கொரோனா நோயாளிகள் மருத்துவமனைக்கு செல்ல, ஆம்புலன்ஸ் சேவை எளிதில் கிடைப்பதில்லை. அப்படி கிடைத்தாலும், அதிக பணம் கேட்கப்படுவதால், ஏழை மக்களால், அதை பயன்படுத்த முடியாத நிலையும் ஏற்பட்டுள்ளது.

இவர்களது நலனை கருத்தில் வைத்து, போபாலைச் சேர்ந்த ஆட்டோ டிவைரர் ஜாவித் கான், தன் ஆட்டோவை ஆம்புலன்ஸ் வாகனம் போல் மாற்றியமைத்துள்ளார். அதுமட்டுமல்லாமல், கொரோனா நோயாளிகளுக்கு இலவசமாக இந்த ஆட்டோ ஆம்புலன்ஸ் சேவையை வழங்கி வருகிறார்.  அந்த ஆட்டோவில், நோயாளிகளுக்கு தேவையான ஆக்சிஜன் சிலிண்டரும் பொருத்தப் பட்டு உள்ளது.  ஏழ்மையான குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஜாவித், தன் மனைவியின் நகையை விற்று, இந்த ஆட்டோவை மாற்றியமைத்துள்ளார்.

===============================================================================================

சென்னை அயப்பாக்கம் சுற்று வட்டாரத்தில் உள்ள சின்ன சின்ன நிழல்களில் சிலர் முடங்கிக்கிடக்கின்றனர்.  அவர்களில் பலர் வயதானவர்கள்,மாற்றுத்திறனாளிகள்.  அனைவரது முகத்திலும் வெயிலின் தாக்கமும் சாப்பாட்டிற்கான ஏக்கமும் தென்படுகிறது.யாரையோ எதிர்பார்த்து எட்டி எட்டிப் பார்க்கின்றனர்.  அவர்கள் எதிர்பார்த்தவரும் மோட்டார் பைக்கில் வருகிறார் அவர்கள் அருகே வந்து தனது பையில் இருந்து எடுத்த உணவு பொட்டலத்தை கொடுக்கிறார் கூடுதலாக நாலு வார்த்தை அன்பொழுக பேசுகிறார் பிறகு அவர்களிடம் விடைபெற்று அடுத்த இடத்தை நோக்கி பைக்கில் விரைகிறார்.  யார் இவர்?===============================================================================================

திருப்பூர்:திருப்பூரில் இயங்கி வரும், 'அக்ஷய பாத்திரம்' அறக்கட்டளை 2019ல் துவங்கி, ஏழைகளின் பசியை போக்கிவருகிறது.

நகரை, 10 பகுதிகளாக பிரித்து, ஆதரவற்ற ஏழைகள், மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவர், மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு, தினமும் காலை, மதியம் உணவு வழங்கப்படுகிறது.ஊரடங்கின் போது, மாவட்ட நிர்வாகத்தின் வழிகாட்டுதலுடன், 12 ஆயிரத்துக்கும் அதிகமான ஏழைகளுக்கு, மளிகை பொருட்கள் வழங்கப்பட்டது. வெளிமாநில தொழிலாளர் சொந்த ஊர் திரும்பிய போதும், உணவு பார்சல் வழங்கி சேவையாற்றியது.    முழு ஊரடங்கான நேற்றும், 'அக்ஷய பாத்திரம்' அறக்கட்டளையினர், பொதுமக்களுக்கும், ஆதரவற்றவருக்கும், இலவச உணவு பொட்டலம் வழங்கினர்.  அறக்கட்டளை தலைவர் செந்தில்குமார் கூறுகையில், 'உணவு இல்லாமல் யாரும் கஷ்டப்படக்கூடாது என்ற நோக்கில், 70 தன்னார்வலர்கள் இணைந்து, பசி போக்கும் சேவையாற்றி வருகிறோம்.இன்றுடன் (25.04.2021) (நேற்று), 548வது நாளாக, தினமும், 350 முதல், 400 நபர்களுக்கு உணவு பொட்டலம் வழங்கிஉள்ளோம்.   போலீஸ், பொதுமக்களுக்கு கபசுர குடிநீர் உள்ளிட்ட நோய் எதிர்ப்பு சக்தி மருந்து, மாத்திரை வழங்கியுள்ளோம். மாவட்ட நிர்வாகத்தின் வழிகாட்டுதலுடன், தினமும் உணவு வழங்கும் சேவையை செய்து கொண்டிருக்கிறோம்' என்றார்.

=========================================================================================

​சாதாரண ஸ்கூட்டர்களை ஓட்டவே, பெண்கள் பலர் அஞ்சும் நிலையில், 10 சக்கர லாரியை ஓட்டி, வாழ்க்கை நடத்தி வருவது பற்றி யோகிதா ரகுவன்சி:

 "சொந்த ஊர், மத்திய பிரதேச மாநிலம், போபால். பி.காம்., - எல்.எல்.பி., முடித்து உள்ளேன். எனக்கு மகன், மகள் உள்ளனர். மகள், இன்ஜினியரிங் முடித்து, பன்னாட்டு நிறுவனம் ஒன்றில் பணியாற்றுகிறார்; மகன், கல்லுாரி இறுதியாண்டு முடித்து உள்ளார்.என் கணவரும், பட்டதாரி தான். லாரிகள் வைத்து தொழில் செய்து வந்தார்; லாரியும் ஓட்டுவார். கடந்த, 2003ல் நடந்த சாலை விபத்தில், அவர் இறந்துவிட்டார். அப்போது எனக்கு, 33 வயது. பெண்ணுக்கு, 7 வயது; பையனுக்கு, 4 வயது.அவரை மட்டுமே நம்பி இருந்த எங்கள் குடும்பம், நடுத்தெருவுக்கு வந்து விட்டது.எங்களுக்காக அவர் விட்டுச் சென்றிருந்தது, இந்த லாரி மட்டும் தான். இந்த லாரி ஓடினால் தான் வாழ்க்கை என்ற நிலையில், வாடகைக்கு ஒரு டிரைவரை அமர்த்தி, லாரி ஓட்டினோம். அந்த டிரைவர், வண்டியை விபத்துக்கு உள்ளாக்கி விட்டு, ஓடி விட்டார். அதன்பின், லாரி நீண்ட காலமாக சும்மா தான் கிடந்தது. அதை ஏன் நாம் ஓட்டக்கூடாது என நினைத்து, லாரியை நகர்த்தப் பழகினேன். படிப்படியாக லாரியை நன்கு ஓட்டத் துவங்கி விட்டேன். அந்த தைரியத்தில், வாடகைக்கு பல நகரங்களுக்கு பொருட்களை ஏற்றிச் செல்ல துவங்கினேன்.துவக்கத்தில் மிகவும் கஷ்டப்பட்டேன். நான் ஏற்கனவே ரொம்ப ஒல்லியாக இருப்பேன்; மென்மையாக பேசுவேன். எனக்கு இந்தத் தொழில் சரிப்பட்டு வராது என, என் குடும்பத்தினர் தடுத்தனர். எனினும், பிறரிடம் கையேந்தி வாழ்க்கை நடத்துவதை விட, சிரமமான தொழிலை செய்வதே சிறந்தது என நினைத்து, இந்த தொழிலை செய்கிறேன்.பெண்களுக்கே உள்ள மாதவிடாய் பிரச்னை எனக்கும் உண்டு. அந்த காலங்களில், சுங்கச் சாவடிகளை ஒட்டியுள்ள கழிப்பறைகளை பயன்படுத்திக் கொள்வேன். நீண்ட துார பயணங்களின் போது, சாலையோரங்களில் நானே சமையல் செய்து சாப்பிடுவேன்; அதை ஆச்சர்யமாக பலரும் பார்ப்பர்.  பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக, லாரி டிரைவராக உள்ளேன். பெரிய அளவில் எந்த பிரச்னை களையும் சந்தித்ததில்லை. நள்ளிரவில் திடீரென லாரி நின்று விடும்; இறங்கி, 'ரிப்பேர்' பார்ப்பேன். சில நேரங்களில் தண்ணீர் இன்றி, 'கார்பரேட்டர்' சூடாகி, லாரி நின்று விடும். சாலையோரம் உள்ள வீடுகளை தேடிச் சென்று, தண்ணீர் வாங்கி வந்து ஊற்றி, வண்டியை ஓட்டிச் சென்றுஉள்ளேன். அந்த நேரங்களில் எல்லாரும், என்னுடன் அன்பாகவே பழகிஉள்ளனர். இப்போது, பபிதா என்ற என்னைப் போன்ற, இன்னொரு பெண்ணுக்கும், லாரி ஓட்ட சொல்லிக் கொடுத்து, அவரும் லாரி ஓட்டி வருகிறார். துணிச்சல் தான், இந்த தொழிலுக்கு அவசியம்; அது, என்னிடம் அதிகமாகவே இருக்கிறது!

=================================================================================================

ஜார்க்கண்ட் தலைநகர் ராஞ்சியில் வசித்து வரும், டாக்டர் ஷியாமா பிரசாத் முகர்ஜி, 85. இவர், 55 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, நோயாளிகளிடம் இருந்து வெறும், 5 ரூபாய் மட்டுமே பெற்று சிகிச்சை அளித்து வந்தார்.  இந்த சேவையை பாராட்டி, மத்திய அரசு, இவருக்கு பத்மஸ்ரீ விருது வழங்கி கவுரவித்தது.

இந்த கொரோனா நெருக்கடி காலத்திலும், இவர், தன் பணியை நிறுத்தவில்லை. தன் உடல்நலப் பிரச்னைகளை பொருட்படுத்தாமல், நோயாளிகளுக்கு சிகிச்சை அளித்து வருகிறார். தற்போது, மருந்து விலை உயர்வு போன்ற பிரச்னைகளால், கட்டணத்தை, 50 ரூபாயாக உயர்த்தி உள்ளார். எனினும், ஏழை நோயாளிகளுக்கு, இலவசமாகவே சிகிச்சை அளிக்கப்படுகிறது.

==============================================================================================