பழுதா? பாம்பா"

 "நம்ம யோசனையை எல்லாம் யார் கேட்கறாங்க... "

இதற்கு என்ன அர்த்தம்?

உங்களிடம் ஏராளமான அல்லது அப்போதைய பிரச்னைக்குத் தீர்வு இருக்கிறது.  ஒரு யோசனை சொல்ல முடியும்.  ஆனால் சம்பந்தப்பட்டவர் உங்களிடம் அதைக் கேட்பதில்லை.  சரிதானே?

நாமாகப் போய்ச் சொன்னாலும் அது மதிக்கப்படாது என்கிற எண்ணமும் இருக்கும்.  

சமீபத்தில் அலுவலகத்தில் எனக்கொரு அனுபவம்.  என் அதிகாரி, என் துறை சம்பந்தப்பட்ட பிரச்னையை, சம்பந்தமில்லாத அடிப்படை ஊழியரிடம் விவாதித்துக் கொண்டிருந்தது.  அதுவும் என் எதிரிலேயே..  இதை வெறுப்பேற்றும் செயல் என்று சொல்லலாமா?  அல்லது தெரியாமல் செய்வது என்று சொல்லலாமா?

இன்னொரு வகை அனுபவம்.  இது வீட்டில்!

பாஸ் அடிக்கடி வந்து ஏதாவது யோசனை கேட்பார்.  அடிக்கடி என்ன,  இந்த ஜன்னலை சாத்தட்டுமா, அந்தக் கதவை திறக்கட்டுமா என்று எடுத்ததற்கெல்லாம் யோசனை கேட்பார்.   நான் சும்மா இருந்தாலும் விடமாட்டார்.  "இதென்ன ஒவ்வொன்றும் என்னைக் கேட்டுக்கொண்டுதான் செய்வாயா?"  என்றால் "சொன்னால் உங்களுக்கு என்ன குறைந்துவிடும்?" என்பார்.  நாம் சொன்னாலும் சொல்லாவிட்டாலும் அந்தச் செயலை என்னவோ அவர் செய்யத்தான் போகிறார்.  டிபன் செய்வது பற்றி வந்த ஒரு வாட்ஸாப் பார்வேர்ட் நினைவுக்கு வருகிறது இல்லை?  

"இன்று ரசம் மட்டும் வைத்தால் போதுமா?  இல்லை சாம்பாரும் வைத்துவிடவா?  அலுப்பாக இருக்கிறது" என்பார்.

"ரசம் மட்டும் போதும்"

"இல்லை, பெரியவன் பாவம்... சாம்பாரும் வச்சிடறேன்..."  

"சரி"

"சின்னவன் நேற்றே  கறி எதுவும் பண்ணலையான்னு கேட்டான்.  ஒரு கறியும் பண்ணிடறேன்...  என்ன நினைக்கறீங்க?"

"சரி.."

"என்ன சரி சரிங்கறீங்க...   என்னால் செய்ய முடியலைன்னு அலுப்பா இருக்குன்னுதானே உங்களை யோசனை கேட்கிறேன்.  சரியாகச் சொல்லுங்களேன்..."

"சாதம் மட்டும் போதும்மா...   மோர் சாதமா சாப்பிட்டுடலாம்...  மாவடு இருக்கு...  மாங்காய்த் தொக்கு இருக்கு...  நார்த்தைஇலைப் பொடி இருக்கு.."

"வேண்டாம்.. ரசம் வச்சிடறேன்."

"சரி.."

"என்னால முடியலைன்னு எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தேன்...   அப்பா கேட்கலை.."  அப்புறம் இது மகன்களிடம்!

இன்னொரு நாள்-

"மாமா எஸ் எம் எஸ் பண்ணியிருக்கார்...  ஏதேதோ .கேட்கறார்.  மாற்றி மாற்றிப் பேசறார்...  என்ன பதில் அனுப்பட்டும்?'   பாஸின் இந்த எண்பத்தைந்து வயது மாமா பற்றி ஒரு பெரிய மனோதத்துவ கட்டுரையே எழுதலாம். 

"உனக்கு என்ன தோணுதோ அதை அனுப்பு"   

"நீங்க சொல்லுங்க...  என்னென்னமோ எழுதறீங்க..  நான் கேட்டா பதில் சொல்ல மாட்டீங்களா?"

"நான் என் இஷ்டத்துக்கு எழுதறேன்.  உங்க மாமா கேட்கும் கேள்விகளுக்கு என்ன பதில் அனுப்பன்னு நான் எப்படி சொல்ல முடியும்?  என்னைக் கேட்கச் சொல்..  நான் பதில் சொல்றேன்..."

"இப்ப நடக்கற காரியமா பேசுங்க..   இதற்கு ஒரு பதில் சொல்லுங்க..."

தவிர்க்க முடியாமல் ஏதாவது பதில் சொன்னேன் என்றால் நான் காலி!  சொல்லாவிட்டாலும்தான்!

கொஞ்சநாட்கள் கழித்து அதற்கு வரும் எதிர்வினைகளுக்கு நானே முழுப் பொறுப்பாளி ஆக்கப்பட்டு விடுவேன்.

எதிர்வினையாக இருந்தால் "அப்பா சொன்னதை நம்பி.." என்று வசனம் வரும்!

அல்லது அடுத்த கட்ட மெசேஜ் வந்திருந்தால் அதற்கு தானே பதிலளித்தோ, அல்லது அதற்கும் என்னைக் கேட்டோ மறுபடி பிரச்னை வரும்.  இதற்கு பதில் சொன்னால், "முதலில் அப்படிச் சொன்னீர்கள் என்றுதான் அப்படி பதில் அளித்தேன்.  இப்போ இபப்டி பதில் அனுப்பினால் எப்படி?"  என்று கேள்வி வரும்.  அப்புறம் நான் ஏன் யோசனை எல்லாம் சொல்லப் போகிறேன்?  தலையை தலையை ஆட்டுவதோடு சரி!  

"இப்படி சொல்லவா?"  

சரி...

இல்லை, மாற்றி அப்படிக் சொல்லவா?"

சரி...

"பேசாமல் விட்டு விடவா?"

சரி....!

இன்னொன்று.  பெரும்பாலான சமயங்களில் நாம் சொல்லும் யோசனைக்கு நேர்மாறாகத்தான் நடவடிக்கை இருக்கும்!  "அப்போ ஏன் என்னைக் கேட்டே?" என்றால், "நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள் என்று பார்த்தேன்" என்று பதில் வரும்.

இப்போது முதல் வரியை மறுபடி வாசித்துப் பாருங்கள்!

============================================================================================================

மூச்சை மறை

பேச்சைக் குறை

முகத்தை மூடு

தள்ளி நில்லு

கூடி வாழாதே

தொட்டுக் கொள்ளாதே

தனி மனிதத் தீவுகள்

நரகமான வாழ்க்கை

=========================================================================================================================

குமுதம் 

(2)

ஜீவி 

நாட்டுக்கு சுதந்தரம் கிடைத்த ஆண்டில் தான்  நமக்கும் குமுதம்  கிடைத்தது..  '47-லே எனக்கு நாலு வயசு.  அதுனாலே அதெல்லாம் இன்னொருத்தர் சொல்லித் தான் தெரிஞ்சது.  குமுதத்தைப் பற்றி யார் எது சொன்னாலும் தெரியாத தகவல்ன்னா ரொம்ப ஆர்வத்தோடக் கேட்டுப்போம்.   

சேலத்லே எம்.என்.ஆர். என்று ஒரு நியூஸ் ஏஜெண்ட்.  பெரியவர்.  எங்களுக்கு ரொம்பவும் பழக்கமானவர்.  அவர் தான் எங்களுக்குப் பத்திரிகைகள் எல்லாம் பற்றி சுவாரஸ்ய விஷயங்கள் பலதைச் சொன்னவர்.  குமுதத்தின் முதல் இதழ் விற்பனைக்கு வராம எல்லா மாவட்டங்களிலும் இலவசமாகவே  சப்ளை செய்யப்பட்டதாம்.  எம்.என்.ஆர். சொன்னது தான்.  இந்த மாதிரி நிறைய.  அவர் சொல்லச் சொல்ல, 'அட, அப்படியா?' என்று ஆர்வதோடக் கேட்டுப்போம்.

குமுதம்  நாலணா   விலையில்   மாதத்திற்கு மூன்று இதழ்களாகத்தான் இருந்தது.  1,10,20 தேதிகள் என்று இருந்தாலும் ஓரிரண்டு நாட்கள் முன்னாடியே கடைக்கு வந்திடும்.  இதெல்லாம்  எனக்கே தெரியும்.  அட்டைலே குமுதம் பெயர் போட்ட இடத்துக்குக் கீழே, 'கெளரவ ஆசிரியர் -- ஆர்.எம். அழகப்ப செட்டியார்' என்று போட்டிருக்கும்.  வள்ளல்  அழகப்ப செட்டியார் தான்.

வழவழன்னு அட்டையில்  வர்ணம் வரைந்த அந்நாளைய குடும்பப்  பாங்கான பெண் சித்திரங்கள் இருக்கும்.  பெரும்பாலும் உள்ளடக்க விஷயம் எதையாவது தொட்ட சித்திரமாக அது இருக்கும்.   ஓவியர் வர்ணத்தின் இயற்பெயர் பஞ்சவர்ணம்.

குமுதத்தைப்   பிரித்ததும் முதலில் தலையங்கப் பகுதி.  இந்தத் தலையங்கப் பகுதிக்கு மேலே  நிலவு -- அல்லி மலர் தாங்கிய குமுதம் இலச்சனை குமுதம் பெயருடன் பதிந்திருக்கும்.  ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே ஒரே பக்கத்தில் பொறுக்கி எடுத்த வார்த்தைகளோடு நறுக்குத் தெரித்தாற் போல வரிகளாய் தலையங்கப் பகுதி நீண்டிருக்கும்.  மொத்த தலையங்க விஷயத்தின்   எஃபெக்ட்டையும் கொண்டு வருகிற மாதிரி அந்தப் பகுதியின் கடைசி வரி அமைந்திருக்கும். ரொம்பவும் குழப்பமில்லாத  எளிமையான விஷயங்களே தலையங்கத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டிருந்தாலும் அதுவும்  மிகத்  தெளிவாக இருக்கும்.   தலையங்கம் எழுதும் பொறுப்பு முற்றிலும்  ஆசிரியரின் வசம் இருந்தது என்று சொல்லக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.  

தலையங்கம் மாதிரியே சினிமா விமரிசனப் பகுதியும்.  பொதுவா பத்திரிகைக்காரர்களுக்கு பாஸ் வழங்குவது அக்காலத்து திரையுலக வழக்கமாக இருந்தது.  ஆனால் நம்ம குமுதம் மூன்றெழுத்துகாரருக்கோ இதெல்லாம் கட்டோடப் பிடிக்காது. டிக்கெட் எடுத்து சினிமா பார்த்து கறாராக விமர்சனம் எழுதுவதற்குப் பழக்கப்பட்டவர் அவர் என்று அறிந்திருக்கிறேன்.

திரைப்படங்களுக்கு விமரிசனம் எழுதுவதில்  குமுதம் பெற்ற க்யாதி இருக்கே,  சினிமா உலகமே 'குமுதத்திலே ஏதாவது கோணல் மாணலா எழுதிடப் போறாங்கய்யா'ன்னு கவனம் கொள்ளும்.

சினிமா விமர்சனத்திலே கட்டக் கடைசியா பஞ்ச் போல ஒரு வரி இருக்கும்.

எப்படியோ,  படமெடுத்தவர்களுக்கு  குட்டு போலவும் ஷொட்டு போலவும்

அது அமைந்து விடும்..   இப்படி குமுதம் திரைப்பட விமர்சனத்தோட கடைசி வரிக்கு ஏகப்பட்ட எதிர்ப்பார்ப்புகள்.    'வெட்கக்கேடு'ன்னு ஒரு படத்திற்கு எழுதிவிட்டு  தமிழ்த் திரைப்பட உலகே அல்லோகலப்பட்டது.    

'கலைஞரின் வசனத்தால் சிவாஜி கணேசனின் நடிப்பு சிறப்புப் பெறுகிறதா, இல்லை சிவாஜி கணேசனின் உச்சரிப்பால் கலைஞரின் வசனங்கள் சிறக்கிறதா' என்பது விடை சொல்ல முடியாத விஷயம் என்று மனோகரா திரைப்படத்திற்கு குமுதத்தில் வந்த விமரிசனக் குறிப்பு நினைவிருக்கிறது.

இப்படி நிறைய.  நீண்டு விடும்.  அதனால் இதுவே போதும்.

       

குமுதத்தின் ஆரம்ப கால எழுத்தாளர்கள் இன்னும் நினைவிலிருக்கிறார்கள்.  அதில் முக்கியமானவர் பி.எம். கண்ணன்.  இவர் குமுதத்தில் எழுதிய 'முள்வேலி' என்ற தொடர்கதையை எனது இளம் பருவத்திலேயே ஆர்வத்துடன் படித்திருக்கிறேன்.  'நிலவே நீ சொல்' என்ற அவரது இன்னொரு நாவலும் மறக்காமல் நினைவில் படிந்திருக்கிறது.  

இன்னொருவர் 'மாயாவி' என்ற பெயரில் எழுதியவர்.  பம்பாய் நகர சூழலில் இவர் எழுதிய தொடர் கதை ஒன்று வர்ணம் அவர்களின் சித்திரத்தோடு நினைவில் நிழலாடுகிறது.

 

ஹேமா ஆனந்த தீர்த்தனை குமுதம் எழுத்தாளர் என்றே சொல்லலாம்.    'தீப்பிடித்த  கப்பலில் அம்மணியும் நானும்' என்ற மலையாளத்திலிருந்து தமிழாக்கமாக குமுதத்தில் எழுதியது இவரை நினைத்தாலே என் நினைவுக்கு வரும்.

கோமதி சுவாமிநாதன் என்பரின் குடும்பப் பாங்கான நகைச்சுவை நாடகங்கள் அந்தக் காலத்தில் ரொம்ப பிரசித்தம்.  முதன் முதல் நாடக பாணிக் கதைகளை  வார இதழில் அச்சேற்றியது குமுதம் தான்.  

அதே மாதிரி குமுதத்தில் பிரசுரமான சித்திரத் தொடர்கள்.   சேற்றின் சிரிப்பு,  ஆறாவது விரல், தங்கச்சாவி  என்று தொடர்களின் பெயர்கள்  கூட நினைவில் தேங்கியிருக்கின்றன.  குமுதத்தில் பல விஷயங்கள் டீம் ஒர்க் தான்.  இவர் எழுதியது இது என்று பெயர் போடாத விஷயங்கள் அத்தனையையும் தயாரித்தது  எஸ்.ஏ.பி. அவர்களே.   போட்டோவைப் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும், பெயரைப் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆசையே லவலேசமும் இல்லாத வினோத மனப்போக்கு.   ஒருவிதத்தில் இது கூட மற்ற பத்திரிகை ஆசிரியர்களிடமிருந்து அவரை வித்தியாசப்படுத்தியது என்று சொல்லலாம்.

தங்கச்சாவி என்று பெயர் கொண்ட சித்திரத்தொடர் பற்றிச் சொல்ல வேண்டும்.  இந்தத் தங்கச்சாவி என்ற பெயர் ஒரு பாஸ்வேர்ட் போல.   கதையில் வரும்  தங்கத்துரை,  கச்சாலீஸ்வரன், விநாயகம்  என்ற மூன்று நபர்களின் பெயர்களின் ஆரம்ப எழுத்துக்களால் கோர்க்கப் பட்ட பாஸ்வேர்ட்.    தங்+கச்சா+வி =  தங்கச்சாவி.    இது தான் பிற்காலத்தில்  கேள்வி--பதில் பகுதி 'அரசு' க்கு  அச்சாரம் போலிருக்கு.   அ-- அண்ணாமலை,  ர-- ரங்கராஜன்,  சு - சுந்தரேசன் = அரசு.

அப்போ இன்னொரு  துணையாசிரியர் புனிதன்  கேள்வி--பதில் பகுதிக்கு சம்பந்தமே இல்லாமல் இருந்தாரா?; நிச்சயம் என் வாசிப்பு அனுபவத்தில் இல்லை என்றே எனக்குத் தெரிகிறது.  ஆனால் நம்ப இந்த சந்தேகங்களுக்கெல்லாம் பதில் சொல்ல விவரம் தெரிந்த யாரும் இப்போ இல்லை என்றே சொல்லலாம்.

குமுதத்தின் இந்த சித்திரத்தொடர்கள் பற்றிய செய்திகள் எல்லாமே இப்பொழுது  தான் எங்கள் பிளாக் மூலமாக முதன் முதலா இணையத்தில் பதிவாகிறது என்று கூடச் சொல்லலாம்.   அந்த அளவுக்கு இதையெல்லாம் விவரமாகச் சொல்ல குமுதம் சம்பந்தப்பட்ட  யாரும் இல்லாமலிருந்திருக்கிறார்கள் என்பது கூட வியப்பான ஓர் உண்மை தான்.

  

செய்திருந்தால்  ரா.கி.ர.  செய்திருக்க வேண்டும்.  குமுதமே அவராகிப் போனதில் பாவம் அவரிடம் தான் நாமும் எவ்வளவு தான் எதிர்பார்க்க முடியும்?.. 

சொல்லுங்கள்.

(வளரும்)  

==========================================================================================================

ஜீசஸ் படம் அப்புறம் தேடித் போடுகிறேன் நெல்லை.   இப்போது வேறொரு மாயத் தோற்றப் படம்!