தண்டவாளத்துண்டு

 மதியம் சாப்பாட்டு நேரமாகட்டும், இல்லை மாலை வீடு செல்லும் நேரமாகட்டும்..   ஒரு மாதிரி களைத்துப்போன மன நிலையில் இருக்கும்போது மடித்துக் கட்டிய வேட்டி, மேல் பொத்தான் அவிழ்த்துவிடப்பட்ட நிலையில் வெள்ளை சட்டையுடன் கன்னியப்பன் மெதுவாக நடந்து செல்லும்போது சட்டென மனதில் ஒரு உற்சாகமும் சுறுசுறுப்பும் வரும்.

யார் கன்னியப்பன்?  ஏன் உற்சாகம்?

கன்னியப்பன் பள்ளி மணி அடிப்பவர்.  

உடனே வெளியிலிருக்கும் புத்தகங்களை அள்ளி பைக்குள் திணித்துக்கொள்ள ஆரம்பிப்போம்.  அப்படித் திணித்துக் கொள்ள ஆரம்பிப்பதைப் பார்க்கும் மற்ற மாணவர்களும் மணி அடிக்கப் போகிறது என்பதை உணர்ந்து விடுவார்கள்!  சமயங்களில் வாத்தியாரும் அதே மனநிலையில் இருப்பார்.  சமயங்களில் ரொம்பக் கடுப்பானால்,  "எல்லோரும் உட்காருங்கள்.  பத்து நிமிஷம் க்ளாஸ் உண்டு" என்று உட்கார வைத்து விடுவார்!  எல்லோரும் வீட்டுக்கு கலைந்து செல்வதை ஏக்கத்துடன் பார்த்தபடி அமர்ந்திருப்போம்!  கடுப்பாய் இருப்போம்.  

இதே நிலை வேறு சமயங்களிலும் ஏற்படும்.  ஏதாவது ஒரு வகுப்பு சளசளவென பேசியபடி இருப்பதை,  தாண்டிச் செல்லும் தலைமை ஆசிரியர் கவனித்து விட்டால் சமயங்களில் அவரும் 'எல்லா வகுப்புகளும் கலைந்துபோன பிறகு நீங்கள் கிளம்புங்கள்.  அதுவும் காம்பௌண்ட் கேட் தாண்டும்வரை வரிசையில் செல்லவேண்டும் என்று கட்டளை இட்டு விடுவார்.  அதற்கு காவல் கையில் பெரிய பிரம்புடன்  'பீட்டி' மாஸ்டர் எட்வின், அல்லது மார்ட்டின்!

காலை முதல்மணி என்பது டண்டண்டண் டண்டண்டண் டண்டண்டண் என்று தொடர்ந்து அடிக்கப்பட்டு ஒரு நொடி இடைவெளி விட்டு ஒரு அடி அடித்து நிறுத்துவார் கன்னியப்பன்.

சைக்கிளிலோ, நடந்தோ பள்ளிக்குள் வந்து கொண்டிருபப்வர்கள் பரபரப்படைவார்கள்; பதட்டமடைவார்கள்.

அந்த தண்டவாளத்துண்டைப் பார்த்தால் எனக்கு  ரயில் ஞாபகம் வந்ததில்லை.  எனக்கு அது பள்ளி மணிதான்.  ரயில் நிலையத்தில் தண்டவாளத்தைப் பார்த்தாலும் பள்ளி மணி ஞாபகம் வந்ததில்லை!  பள்ளிக்கு வெகு அருகிலேயே ரயில் நிலையம்.

எத்தனை பள்ளிகளில் தண்டவாளத்துண்டு பள்ளி மணியாக இருந்திருக்கிறது..?  கை தூக்குங்கள்!   ஒரு பெரிய சுத்தியல் வைத்து மணி அடிப்பார்கள்.  கன்னியப்பனைத் தவிர வேறு யாரும் மணி அடித்து நான் பார்த்ததில்லை.  அதாவது அவர் லீவு போட்டு பார்த்ததில்லை.  ஒவ்வொரு பீரியட் முடிவதற்கு ஒற்றை மணி.  மதிய உணவு இடைவேளைக்கும், மாலை பள்ளி விடுவதற்கும் மறுபடி தொடர்மணி!  மின்சார மணி எல்லாம் பிற்பாடு வந்தது என்று நினைக்கிறேன்.

ஏதாவது துர்சம்பவ நிகழ்வின் சமயங்களில் தலைமை ஆசிரியர் தன் அறையிலிருந்து மைக்கில் அறிவிப்பார்..  "ஒரு வருத்தத்துக்குரிய செய்தி..." என்று தொடங்கி, விஷயத்தைச் சொல்லி, "இப்போது ஒரு மணி அடிக்கும்.  எல்லோரும் சப்தம் செய்யாமல் அவரவர் வகுப்புக்கு வெளியே வந்து வரிசையில் நில்லுங்கள்.  அடுத்த மணி அடித்ததும் முதலில் ஐந்தாம் வகுப்பு மாணவர்கள் சப்தம் செய்யாமல் வரிசையில் வெளியே செல்ல வேண்டும்.  பின்னர் பிரிட்டோ ஹால் மாணவர்கள், பின்னர் டான்போஸ்க்கோ ஹால் மாணவர்கள் ..." என்று வரிசையை அறிவிப்பார்.  அதே போல சப்தம் செய்யாமல் வரிசையில் வெளியேறுவோம்.  வெளியில் கிரௌண்டுக்கு வந்தும் கூட பேச, குழும விடமாட்டார்கள் 'பீட்டி' மாஸ்டர்கள்!

காலாண்டு, அரையாண்டு, முழுத்தேர்வு சமயங்களில் இதே மணி வேறு விதமாய் ஒலிக்கும்.  வழக்கம்போல தொடங்கும்போது " டண்டண்டண் டண்டண்டண்.."  இது லேசாய் வயிற்றில் புளியைக் கரைக்கும்.  அப்புறம் ஒவ்வொரு அரைமணிக்கும் ஒரு மணி.  முதல் அரைமணியில் ஒரு மணி, இரண்டாவது அரைமணியில் இரண்டுமணி, மூன்றாவதில் மூன்று...   இப்படி.  அது ஒலிக்க, ஒலிக்க திக்திக்கென்று இருக்கும்.  கடைசியில் மணி அடிக்கும் முன்னர் ஒரு ஒற்றை மணி மறுபடி அடித்தால் இன்னும் ஐந்து நிமிடங்கள்தான் இருக்கிறது என்று அர்த்தம்.  உடனே மேற்பார்வை ஆசிரியர்கள் விடைத்தாளை நூல்கொண்டு கட்டச் சொல்வார்கள்.  ஐந்து நிமிடம் கழித்து நாங்கோ, ஐந்தோ மணி அடித்தால் உடனே விடைத்தாள்கள் கைகளிலிருந்து பிடுங்கப்படும்.

தண்டவாளத்துண்டை பள்ளி மணியாய் வைத்திருந்தது போல எத்தனை பேர்களுக்கு எப்போது பெஞ்ச், டெஸ்க் கிடைத்தது என்பதும் சுவாரஸ்யமான கேள்வியாய் இருக்கக் கூடும்.  மூன்றாவதும் நான்காவதும் பெஞ்ச் இருந்ததது.  ஐந்தாம் ஆறாம் வகுப்பு வெறும் தரை.  ஏழாம் வகுப்பு, எட்டாம் வகுப்பு நீள நீளமான பலகைகளில் அமரவேண்டும்.  ஒன்பதாம் வகுப்பில்தான் டெஸ்க்குடன் கூடிய பெஞ்ச்!  அப்போது அரை டிராயரை விட்டுவிட்டு முழு சராய்க்கு வரவேண்டும்!  பெரியவர்களாகி விட்டோம்!  சீனியர்ஸ்!

டெஸ்க் - பெஞ்ச்....  அதுவே  ஒரு அந்தஸ்து போல உணர்வோம்.  டெஸ்குக்குள் பையை வைத்துக் கொள்வது ஒரு பெருமை.  சமயங்களில் வீட்டுக்கு எடுத்துச் செல்லத் தேவை இல்லாத புத்தகங்களை டெஸ்க்கிலேயே வைத்து விட்டு பெருமையாக வருவதும் உண்டு!

பெரிய கேட்டுக்குள் வந்து உள்ளே சின்ன கேட் வரை சைக்கிளில் வரலாம்.  பின்னர் இறங்கி சைக்கிளை தள்ளிக் கொண்டுதான் செல்ல வேண்டும். காலை இருக்கும் இந்தக் கட்டுப்பாடு பெரும்பாலும் மாலைகளில் கவனிக்காது விடப்படும்.  சைக்கிள் இருப்பதே ஒரு அந்தஸ்து! அப்புறம் புத்தகங்களை வைத்துக்கொள்ள அலுமினியப்பெட்டி வைத்திருப்பவர்கள் சற்றே வசதியானவர்கள்!

தஞ்சையில் எங்கள் பள்ளி மூன்று பெரிய பள்ளிகளில் ஒன்று.  எல்லோருக்கும் அவங்க அப்பா அம்மா, அவங்க வீடு, அவங்க ஊர், அவங்க ஏரியா போல அவங்க பள்ளியும் பெருமைதான்.  விளையாட்டிலும் எங்கள் பள்ளி பல சாம்பியன்களைக் கொண்டிருந்தது.  மற்ற பள்ளி விளையாட்டுத் திடல்களில் போட்டி நடக்கும் நேரங்களில் தலைமை ஆசிரியர் கடைசி இரண்டு வகுப்புகள் இல்லை என்று சொல்லி எங்களை அங்கு செல்ல அனுமதிப்பார்.  எங்கள் பள்ளியின் ஆஸ்தான ஐஸ் விற்பவர் முதற்கொண்டு இந்த கன்னியப்பன் வரை அங்கு கூடி ஆரவாரித்து உற்சாகப்படுத்துவோம்.  கன்னியப்பன் கூட விளையாட்டு வீரர்களை உற்சாகப்படுத்துவதை நாங்கள் அதிசயமாகப் பார்ப்போம்.  அவர்தான் அங்கு நிரந்தரம், நாங்கள் வந்து இளைப்பாறிச் செல்லும் பறவைகள் என்பதை உணராமல்!

இதெல்லாம் 'பள்ளிகளில் தண்டவாளத்துண்டு மணியாய்...'  என்கிற ஒரு ஒற்றைவரி கிளப்பிய நினைவலைகள்...

அப்போதைய எங்கள் பள்ளி நாட்கள் விளையாட்டோடு பின்னிப் பிணைந்தவை.  வாரத்தில் இரண்டு அல்லது மூன்று விளையாட்டு பீரியட்கள் இருக்கும்.  மாலை பள்ளி முடிந்ததும் விரும்பினால் பள்ளி மைதானத்திலேயே விளையாடி விட்டுச் செல்லலாம்.  பள்ளியில் இருக்கும் விளையாட்டுப் பொருட்களை உபயோகித்துக் கொள்ளலாம். சாவியைப் பெற்றுக்கொண்டு அந்த அறைக்குச் சென்று பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருக்கும் நோட்டில் எழுதிக் கையெழுத்திட்டு, விளையாடி முடித்து பொறுப்பாக ஒப்படைத்துச் செல்லவேண்டும்.  தீநுண்மி கால பள்ளி அனுபவத்தை விடுங்கள்.  அதற்கு முந்தைய காலகட்டத்தில் கூட இதெல்லாம் இருந்ததா தெரியாது.  பள்ளி முடிந்ததும் நேராக சென்று டியூஷன்.  அப்புறம் வேறு வகுப்புகள்... 

==================================================================================================

தாண்டிச் செல்கையில் 

என்னைப் பார்த்துப் 

புன்னகைக்கிறது 

நான் குடியிருந்த வீடு.

'பார்க்காமல் 

இருக்க இயலவில்லை இல்லை?'

என்றது.

'ஆம்..   

முப்பது வருடங்கள் 

இணைந்திருந்த இடம் ஆச்சே..

ஆனால் நீ 

நிறம் மாறி விட்டாய் '

என்றேன்...

'இருக்கலாம்..

ஆனால் 

உன்னுடன் இருந்தது போல இல்லை '

என்று அது 

சொல்வதாய் நினைத்துக் கொண்டே 

கடக்கிறேன்

=========================================================================================================

தினமலர் சொல்கிறார்கள் பகுதியிலிருந்து....

அப்பாவின் எழுத்துக்கு இப்போதும் வரவேற்பு!

'மோகமுள், அம்மா வந்தாள், மரப்பசு' போன்ற பல நாவல்களை எழுதிய, 'சாகித்ய அகாடமி' விருது பெற்ற, கி.ஜானகி ராமன் பற்றி, அவர் மகள் உமா சங்கரி: 

"திருவாரூர் மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த அப்பா, துவக்கத்தில் பள்ளி ஆசிரியராக பணியாற்றினார். அதன் பின், 'ஆல் இந்தியா ரேடியோவில்' பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர்.

நவீன தமிழ் இலக்கிய பரப்பில், அழுத்தமாக தடம் பதித்தவர் அப்பா. அவரின் ஒவ்வொரு நாவலிலும், பெண்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்திருப்பார். முக்கிய முடிவுகள் எடுக்கும் பெண்களாகவே அவரது கதாபாத்திரங்கள் அமைந்திருந்தன.என்னுடன் பிறந்தது இரண்டு அண்ணன்கள். நான் கடைக்குட்டி. அதனால், என் மீது அப்பா மிகுந்த பாசம் வைத்திருந்தார்.

'முதுமை வரை இருக்கக் கூடாது; பிறருக்கு கஷ்டம் கொடுக்கக் கூடாது' என அடிக்கடி சொல்லும் அப்பா, அதுபோலவே, முதுமை அடையும் முன்பே மறைந்து விட்டார்.

குடும்ப உறவுகளில் இருந்து அப்பா எப்போதும் விலகி இருந்ததில்லை. குடும்பத்தில் அனைவருடனும் அவர் பிரியமாகவே இருப்பார். அவரின் நாவல்களில் குடும்ப உறவு மற்றும் சமூக உறவுகளே எழுத்து பொருட்களாக இருந்தன. எழுத்தாளர்கள், அவர்களின் கற்பனை உலகில் சஞ்சரிக்க, கொஞ்சம் தனிமையான இடத்தை விரும்புவர். அதுபோலவே, அப்பாவும், சென்னையில் இருக்கும் போது, வீட்டின் மாடியில் நீண்ட நேரம் எழுதிக் கொண்டிருப்பார். டில்லியில் இருக்கும் போது, வீடு சின்ன வீடு என்பதால், அலுவலகத்தில் நீண்ட நேரம் அமர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருப்பார்.

புரட்சிப் பெண்கள் பற்றி பல நாவல்களை எழுதிய அப்பாவுக்கு, அவர் மகளான என் காதல் - கலப்பு திருமணத்தை முதலில் ஏற்க மனம் இல்லை. அவரால் எங்கள் கல்யாணத்தை எளிதில் ஏற்க முடியவில்லை. எங்கள் குடும்பத்தின் முதல் கலப்பு திருமணம் என்னுடையது.நீண்ட காலத்திற்கு பிறகே, எங்கள் திருமணத்தை அவர் ஏற்றார். அவரை விட என் தாய்க்கு, என் திருமணத்தை ஏற்பதில் கஷ்டம் இருந்தது. அவரை, தந்தை தான் சமாதானப்படுத்தினார்.

மூச்சுக்குழல் அழற்சி பிரச்னையால் அப்பா இறந்து விட்டார். எனினும் அவரது நாவல்கள் இன்னமும் பேசப்படுகின்றன. அவரின் நாவல்களை பேசு பொருட்களாக வைத்து, ஏராளமான இளைஞர்கள் விவாதம் செய்கின்றனர்.

அவரின் எழுத்துகளை இப்போதைய இளைஞர்கள் பாராட்டுவது தான் எனக்கு ஆச்சர்யத்தை அளிக்கிறது. மனிதர்களின் அடிப்படை உணர்ச்சிகளை பற்றி எழுதியதால் தான், அப்பாவின் எழுத்துகள் இன்னமும் உயிர்ப்புடன் இருக்கின்றன. இன்னமும் அவரின் எழுத்தும், அந்த நடையும் படிப்பவர்களின் மனதைக் கொள்ளை கொள்கின்றன. பிரபல எழுத்தாளரின் மகளாக இருந்த போதிலும், எனக்கு கதை எழுதத் தெரியாது. அவர் இருக்கும் போதும், இறந்த பிறகும் அதை முயற்சிக்கவில்லை!

=================================================================================================

சென்ற வாரங்களில் குமுதம் பற்றியும், எஸ் ஏ பி பற்றியும் பேசி வந்தோம்.  கீதா அக்கா பிளாக்கில் கூட எஸ் ஏ பி பற்றி பேச்சு வந்தது.   இந்நிலையில் கடந்த ஞாயிறன்று பேஸ்புக்கில் உண்மைத்தமிழன் பகிர்ந்த இந்தத் தகவல்  வருத்தமான செய்தியைச் சொன்னது.

குமுதம்’ எஸ்.ஏ.பி. கோதை அண்ணாமலை ஆச்சி மறைவு

குமுதம் நிறுவனர் மற்றும் ஆசிரியர் எஸ்.ஏ.பி.அண்ணாமலை அவர்களின் மனைவியும் குமுதம் இயக்குநர்களில் ஒருவருமாக இருந்த திருமதி.கோதை அண்ணாமலை் இன்று காலை சென்னையில் காலமானார்.

அவருக்கு வயது 92. கடந்த ஒரு வாரமாய் மருத்துவமனையில் சிகிச்சையில் இருந்தார்

1947ஆம் வருடம் அவரது கணவர் எஸ்.ஏ.பி.அண்ணாமலை ஆசிரியராக இருந்து நிறுவிய குமுதம் இதழின் வளர்ச்சிக்கு ஆரம்பக் காலங்களிலிருந்து இறுதிவரை உறுதுணையாக இருந்தவர். எழுத்தின் மீதும் வாசிப்பின் மீதும் மிகுந்த ஆர்வம் கொண்டவர்.

1994ல் எஸ்.ஏ.பி. அண்ணாமலையின் மறைவுக்குப் பிறகு அவரது மகன் டாக்டர் எஸ்.ஏ.பி.ஜவஹர் பழனியப்பன் குமுதம் இதழுக்கு பொறுப்பேற்றார்.

அவருக்கும் குமுதம் ஆசிரியர் குழுவுக்கும் தொடர்ந்து ஆலோசனைகள் வழங்கி வந்தவர் திருமதி. கோதை ஆச்சி என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

திருமதி கோதை ஆச்சிக்கு ஒரு மகன். இரண்டு மகள்கள்.

கோதை ஆச்சியின் மகன் டாக்டர் எஸ்.ஏ.பி. ஜவஹர் பழனியப்பன் அமெரிக்காவில் பிரபலமான இதய நோய் சிகிச்சை மருத்துவராக இருக்கிறார்.

தந்தையின் கனவுகள் மெய்ப்பட குமுதம் பணிகளையும் அவர் தொடர்ந்து மேற்கொண்டு வருகிறார்,

மகள் விஜயலட்சுமி அழகப்பன் மைசூரில் வசிக்கிறார்.

மற்றொரு மகளான எழுத்தாளரும், பத்திரிகையாளருமான கிருஷ்ணா சிதம்பரம் சென்னையில் வசிக்கிறார்.

=======================================================================================================

முன்னர் எப்போதோ வாட்ஸாப்பில் வந்த இரண்டு ஜோக்ஸ்....

இது போல ஆப்டிகல் இல்லுஷன் முன்னர் நிறைய வரும்.  ஒரு ஜீசஸ் படம் இதில் பிரபலம்.  இதில் உங்களுக்கு வலதுபக்கம் முகம் தெரிகிறதா?

=============================================================================================