சிறுகதை : பிராயச்சித்தம் - சியாமளா வெங்கட்ராமன்

 பிராயச்சித்தம்

- சியாமளா வெங்கட்ராமன்  -

சந்தியா கோயிலில் முருகனை தரிசனம் பண்ணிவிட்டு பிரகாரத்தை சுற்ற ஆரம்பித்தாள்.  

திடீரென்று  யாரோ அவள் கண்களை மூடினார்கள்.  சந்தியா "யாரது கோவிலில் கண்களின் மீது மூடி விளையாடுவது?" எனக்  கோபமாக கேட்டாள்.

கண்களிலிருந்து கையை எடுத்துவிட்டு முன்னால் வந்தவளைப் பார்த்ததும் கோபம் இன்னும் அதிகமாயிற்று  

"யார் நீ என் கண்ணை பொத்துவதற்கு?" என கேட்க... 

"என்னை தெரியவில்லையா?  நான்தான்உன்  ரேகா" என அவள் கூற......

"எனக்கு உன்னை தெரியாது" என சந்தியா கூறினாள்.  "கோவிலில் பொய் சொல்லாதே" என்று ரேகா கூற, சந்தியா விடுவிடுவென்று நடந்து கோவிலுக்கு வெளியே வந்து நிறுத்தி வைத்திருந்த ஸ்கூட்டியை எடுத்துக்கொண்டு வேகமாகப் போய்விட்டாள்.

ரேகா கொஞ்ச நேரம் ஸ்தம்பித்து நின்று விட்டாள். கோவிலை விட்டு கிளம்பி தன் காரை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்தாள்.  வாசல் கதவை சாத்தி விட்டு படுக்கையில் போய் விழுந்து விக்கி விக்கி அழுதாள்.

சந்தியாவும் ரேகாவும் சிறு வயது முதல் இணை பிரியா தோழிகள். இருவரும் ஒரே காலேஜில் சேர்ந்து கடைசி வருடம் பிஎஸ்சி படித்து கொண்டிருந்தார்கள்.  திடீரென்று ரேகா காலேஜ்க்கு வரவில்லை.

தங்கள்தோழிகளிடம் அதைப் பற்றி கேட்க, ஒருவருக்கும் தெரியவில்லை. சந்தியாவிற்கு அவள் புதிதாக மாறிய வீட்டின் முகவரியும் தெரியவில்லை.

எனவே என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை.  சிறிது நாட்கள் கழித்து அரசல்புரசலாக அவளுக்கு திருமணமாகி விட்டது என சிலர் பேசிக் கொண்டார்கள். தன்னிடம் கூட சொல்லாமல் திருமணம் ஆகிவிட்டது என்று வருத்தப்பட்டாள்.  

இவ்வாறு இருக்கையில் ஒரு நாள் வகுப்பு நடந்து கொண்டிருக்கும்போது ஆபீஸ் பியூன் வந்து பிரின்ஸ்பால் கூப்பிடுவதாக வந்து கூறினார். 

சந்தியா பிரின்ஸ்பல் ரூமுக்கு சென்றாள். அங்கு ரேகாவின் அப்பாவும் இன்னொருவரும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். பிரின்ஸ்பால் ரேகாவை பற்றி சந்தியாவிடம் கேட்டார். 

"ரேகா ஏன் காலேஜுக்கு வரவில்லை?  அவள் எங்கு இருக்கிறாள்>" என்பது போன்று பல கேள்விகள் கேட்டார். 

எல்லாவற்றிற்கும் சந்தியா தனக்கு எதுவும் தெரியாது என்று கூறினாள்.

'அவளைப்பற்றி ஏதாவது தெரியவேண்டும் என்றால் அவள் புத்தகங்கள் அலமாரி முதலியவற்றை சென்று தேடுங்கள். ஏதாவது தடயம் கிடைக்குமெ'ன்று கூறி விட்டு வகுப்பிற்கு சென்றாள்.

வந்தவர்களும் சென்றுவிட்டார்கள். சில நாட்கள் கழித்து அவள் வீட்டிற்கு போலீஸ் கான்ஸ்டபிள் இன்ஸ்பெக்டர் கூப்பிடுவதாக அவளையும் அவள் அப்பாவையும் ஸ்டேஷனுக்கு அழைத்துச் சென்றார். அப்போது அக்கம் பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் இதை வினோதமாகப் பார்த்தார்கள். 

ஸ்டேஷனில் ரேகாவைப் பற்றி விசாரித்தார்கள். எப்போதும் போல் ரேகாவை பற்றி தனக்கு எதுவும் தெரியாது என்று கூறினாள். 'ரேகாவின் உயிருக்கு ஏதாவது ஏற்பட்டால் சந்தியாவை அரெஸ்ட் செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் வரும் என்றும், அதனால் இந்த ஊரைவிட்டு போகக் கூடாது' என்று கூறி கையெழுத்து வாங்கிய பின் அனுப்பினார்கள்.

அன்று முதல் சந்தியாவின் அப்பா தினமும் பேப்பரில் இறந்த பெண்களைப்பற்றி செய்தி வந்தால் பார்ப்பதும் பயப்படுவதுமாக இருந்தவர், திடீரென்று ஒரு நாள் ஹார்ட் அட்டாக்கில் இறந்துவிட்டார்.  

இந்த செய்தி அவள் குடும்பத்தை நிலைகுலைய வைத்தது. அவர்கள் இந்த வீட்டைக் காலி செய்துகொண்டு வேறு பகுதிக்கு சென்றார்கள். சந்தியா 

பி எஸ்சி முடித்ததும் பி எட் சேர்ந்தாள். தன் கணவன் இறந்த துக்கமும்  தன் பெண்ணுக்கு ஏற்பட்ட அவமானமும் தாங்காமல் அவள் அம்மாவும் நோய்வாய்ப்பட்டு சில மாதங்களில் இறந்துவிட்டாள்.  சந்தியா மனமொடிந்து தனிமரமாக நின்றாள். 

அதே ஊரில் உள்ள ஹை ஸ்கூலில் ஆசிரியையாக பணியில் சேர்ந்தாள். வேலைக்குப் போய் வருவதும் கோவிலுக்குப் போய் வருவதும் என நடைப்பிணமாக இருந்துவந்தாள். அப்படி கோவிலுக்குப் போய் இருக்கும்போது ரேகாவை பார்க்க நேர்ந்தது. வீட்டிற்கு வந்ததும் கதவை சாத்திவிட்டு கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு பழைய நினைவுகளில் மூழ்கினாள். 

ரேகாவை கோவிலில் பார்த்த அடுத்த வாரம் பள்ளிக்கு கிளம்பிக் கொண்டிருந்தபோது தன் பெயரைச் சொல்லி பக்கத்து வீட்டில் விசாரிப்பது காதில் விழுந்தது. யார் என்று ஜன்னல் வழியே பார்த்தால் ரேகாவும் அவள் அப்பாவும் நிற்பது தெரிந்தது.  

"நீங்கள் யார் ஏன் என்னை விடாது தொந்தரவு செய்கிறீர்கள்? என் அப்பா அம்மாவை கொன்றது போதாதா என்னையும் கொல்ல வந்திருக்கிறீர்களா?"  என்று கோபத்துடன் கேட்டாள்.  "தயவுசெய்து கிளம்புங்கள். எனக்கு பள்ளிக்கு நேரம் ஆகிறது நான் போகவேண்டும்" என்று கையெடுத்து வேண்டினாள்.

ரேகாவும் அவள் அப்பாவும் 'எங்களை மன்னித்துவிடு' என்று கைகூப்பி கேட்டார்கள் .ரேகா உடனே சந்தியாவின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு 'ஆனால் நடந்தவற்றை கூறுகிறேன் கேள்' என கூறத்  தொடங்கினாள்

"நான் உன்னிடம் கூட என் காதலைப் பற்றிக் கூறவில்லை.  நானும் அஸ்வினும் ஒருவரை ஒருவர் மனமார காதலித்தோம். எங்கள் இரு வீட்டிலும் ஜாதி பிரச்சனையால் திருமணத்திற்கு ஒத்துக் கொள்ள மாட்டார்கள் என்பதால் நாங்கள் இருவரும் பெங்களூர் சென்று திருமணம் செய்து கொண்டோம். அங்கு அஸ்வின் நல்ல வேலையில் அமர்ந்தார். அங்கேயே நாங்கள் செட்டிலாகிவிட்டோம்.  குழந்தையும் பிறந்தது.  அப்போதுதான் எங்களுக்கு நாங்கள் செய்த தவறு தெரிந்தது.  வருங்காலத்தில் எங்கள் குழந்தையும் எங்களைப்போல் திருமணம் செய்து கொண்டால் எங்கள் மனம் எப்படி இருக்கும் என்று எண்ணிப் பார்த்து உடன் புறப்பட்டு அஸ்வின் வீட்டிற்கு சென்று அவருடைய அம்மா அப்பாவின் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டோம்.  அவர்கள் தங்கள் பேத்தியை பார்த்ததும் எங்களை மன்னித்து ஏற்றுக்கொண்டார்கள். அவர்களே என் பெற்றோரிடம் அழைத்துச் சென்று மன்னிப்புக் கேட்க வைத்தார்கள்.  அவர்களும் எங்களை மன்னித்து ஏற்றுக் கொண்டார்கள். அப்போதுதான்  என் தகப்பனார் என்னால் உனக்கும் உன் குடும்பத்தினருக்கும் என் தந்தையால் ஏற்பட்ட துன்பத்தை கூறினார். பழைய வீட்டிற்கு சென்றேன். அங்குள்ளவர்களிடம் உன்னைப்பற்றி விசாரித்து இந்த அட்ரஸ் வாங்கிக் கொண்டோம். உன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்க வந்தோம். எங்களை மன்னித்தேன் என்று ஒரு வார்த்தை சொல். அது போதும் சாந்தி அடைய  எங்களுக்கு" என்று கூறி கண்ணீர் விட்டு அழுதாள் ரேகா!!

"உன் மனம் சாந்தி அடையும்.  ஆனால் அப்பா அம்மாவை இழந்து தனிமரமாக நிற்கும் என் மனம் எப்படி சாந்தி அடையும் ? "        என்று சந்தியா கேட்டாள். அதற்குத்தானே நாங்கள் வந்திருக்கிறோம். எங்கள் அண்ணனுக்கு உன்னைப்  பெண் கேட்டு!!  எனகூற.... 

"என்ன கூறுகிறீர்கள்?"  என்று சந்தியா கேட்டா ள். 

"நாங்கள் உனக்கு செய்த பாவத்திற்கு பிராயச்சித்தமாக என் அண்ணனுக்கு உன்னை மணம் முடித்து என் அண்ணியாக ஏற்றுக்கொள்வது என்று! என் அண்ணனும் இதற்கு சம்மதித்து விட்டான் இன்று மாலை என் அண்ணனுடன் வந்து உன்னை முறைப்படி நிச்சயம் செய்கிறோம் உனக்கு இதில் சம்மதம் தானே?" என்று கேட்க மௌனமாக சந்தியா நின்றாள். 

மௌனம் சம்மதத்திற்கு அறிகுறி என்று கூறி சந்தியாவை சந்தோஷத்துடன் ரேகா கட்டிக்கொண்டாள். ரேகாவின் அப்பா "என் மருமகளே..  இந்த சம்மதமே நான் செய்த பாவ செயலுக்கு பிராயச்சித்தம்" எனக் கூறி சந்தியாவைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தார்.

= = = =