சிறுகதை : அன்னபூரணி - துரை செல்வராஜூ

அன்னபூரணி

துரை செல்வராஜூ 

---------------------------

" அம்மா.. தாயே.. அன்னபூரணி!.. "

எத்தனையோ மாதங்களுக்கு அப்புறம் வாசலில் குரல்...

 

" இதோ வர்றேன்!... "  - கையில் கிடைத்த எவர்சில்வர் பாத்திரத்தில் ஒரு வயிற்றுக்கான சோற்றை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்ட சாரு - சாருலதா - சாம்பாரை ஒரு கிண்ணத்திலும் உருளைக் கிழங்கு வறுவலை ஒரு கிண்ணத்திலும் எடுத்துக் கொண்டு வாசலுக்கு விரைந்தாள்...

அறுபது வயதைக் கடந்த பெரியவர் ஒருவர் காவி வேட்டியுடன் ஒற்றைச் சுற்றாக நீல நிற ஈரிழைத் துண்டை தலையில் கட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.. 

தாடையிலிருந்து இறங்கி வெளுத்த தாடியும் நெற்றியில் பட்டையாக விபூதியும் கையில் பழைமையான திருவோடும்... ஒரு பக்கத் தோளில் ஒரு பையும் மறு பக்கம் கயிற்றில் முடியப்பட்ட எவர்சில்வர் வாளியும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன...

அவரைப் பார்த்தால் சோற்றுக்காக காவி தரித்தவர் மாதிரி தெரியவில்லை...

" மகராசி நல்லாருக்கணும்!.. " - என்றபடி திருவோட்டினை நீட்டினார்...

" அந்த வாளியில வாங்கிக்கலாமே?.. "

" அதுல நாலு இட்லி இருக்குது ..ம்மா!.. ராப்பொழுதுக்கு ஆகும்!.. நீங்க இதுலயே போடுங்க!.. "

உணவுடன் நெருங்கினாள் சாருலதா.. பெரியவர் பூசியிருந்த திருநீறு பரிமள சுகந்தமாக இருந்தது...

' தாத்தா மேலயும் அப்பா மேலயும் இப்படித்தான் திருநீறு மணக்கும்!.. ' -  நினைத்துக் கொண்டே திருவோட்டில் உணவை இட்டாள்...

" நல்லாயிருக்கணும் தாயி!.. அண்ணா மலை.. அண்ணா மலை!... " - என்று உச்சரித்துக் கொண்டே பெரியவர் நகர்ந்தபோது -

" ஐயா.. ஒரு நிமிஷம் இருங்க!.. " - என்றபடி  வீட்டுக்குள் ஓடிய சாரு - பிளாஸ்டிக் டப்பாவில் சாம்பார் எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள்...

" என்னம்மா.. இது?... "

" ராத்திரிக்கு இட்லி இருக்கு ...ன்னு சொன்னீங்களே... அதுக்குத் தான் இந்த சாம்பார்.. புளி கரைச்சு விட்டது... ராத்திரி சாப்பிட நல்லா இருக்கும்... "

" இதுல ஊற்றி விடம்மா!... "

" இந்த டப்பாவோட வைச்சுக்கங்களேன்!.. "

" இருக்குறதே பெரும் சுமையே... இதுல டப்பா வேறயா!.. "

சிரித்தபடி வாளியைத் திறந்தார்... 

கருங்கல் சிதறல் மாதிரி மங்கலான நிறத்தில் இறுகிய இட்டிலிகள் உள்ளே கிடந்தன...

" இந்த இட்லி ராத்திரிக்கு நல்லா இருக்காதே!.. "

" பரவாயில்ல..ம்மா!.. இந்த நாக்கு மரத்துப் போயிடுச்சி... அதுக்கு ருசியை மறுபடியும் ஞாபகப்படுத்தக் கூடாது.. மக்க மனுசரோட தீர்க்க சுமங்கலியா தீர்க்காயுசா இருக்கணும் தாயே!.. " மனதார வாழ்த்தியபடி நடந்தார்...

பெரிய நகரத்தின் புறநகர் பகுதியில் மூன்றாவது குறுக்குத் தெரு..

எல்லாம் நவீன மயம்..

வழிநடை, வாசல், திண்ணை, மாட விளக்கு, நிலைப்படி, தோரணப்பட்டி என்றெல்லாம் இல்லாமல் அட்டைப் பெட்டியைக் கவிழ்த்துப் போட்டு அடைத்த மாதிரியான வீடுகள்...

நிழல் தரும் மரங்களை எல்லாம் அழித்துப் போட்டு விட்டு - ஜன்னல்களில் குருவி அமரக் கூட இடம் கொடுக்காமல் அறைக்குள் மட்டும் குளுகுளுப்பாக இருக்கும்படி இயந்திரங்கள் அமைக்கப்பட்டு - அடைக்கப்பட்டு இருந்தன வீடுகள்...

சாருலதாவும் மோகனும் இங்கு வந்து ஆறு மாதங்கள் ஆகின்றன..

வங்கி ஒன்றில் உயர் அலுவலர்.. காலையில் சாப்பிட்டு விட்டுச் சென்றால் மாலையில் தான் வீடு திரும்புவது.. பதினொன்றரை ஆகும்போது மதியச் சாப்பாடு எடுத்துப் போக காவேரி வருவாள்... அவள் வருவதற்கு முன்னும் பின்னும் கதவுகள் அடைக்கப்பட்டு தான் இருக்க வேண்டும்... 

அந்த வட்டாரத்தில் இதுவரை அசம்பாவிதங்கள் எதுவும் இல்லை என்றாலும் மோகனின் கண்டிப்பான உத்தரவு... மேலும், நவீனமும்  நாகரிகமும் அளவுக்கு மீறி முற்றிக் கிடந்த அந்தத் தெருவில் தலைச் சுமையாகக் கூட காய்கறிகள்  வருவது இல்லை...

இப்படியான தெருவில் வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு யாசகரின் குரல் கேட்டு அன்னமிட்டதால் மகிழ்ச்சி...

' இது தெரிந்தால் புருஷன் என்ன மாதிரி பொங்கி எழுவானோ!?.. ' - என்பதில் அச்சம்...

சாருலதா தத்தளித்திருக்க மாலைப் பொழுதும் வந்து சேர்ந்தது...

வங்கியிலிருந்து திரும்பிய மோகன் சிற்றுண்டி காஃபியை முடித்ததும் அவன் தோளில் சாய்ந்து கொண்டு நடந்தவற்றை மெல்ல விவரித்தாள்..

அவளது தலையைக் கோதியவாறு அமைதியாக இருந்த மோகன் -

" இருந்தாலும் - இந்தக் காலத்துல யாரையும் நம்ப முடியலையே.. செல்லம்!.. " - என்றான்...

" பாவங்க... வயசானவரு...  வீட்ல விரட்டி விட்டாங்க போல இருக்கு... வயித்துக்கு இது போதும்..ன்னு அடுத்தடுத்த வீடுகள்..ல எதுவும் கேக்காம நேரா போய்ட்டாரு... பிச்சைப் பாத்திரத்தில கருங்கல்லு மாதிரி நாலு இட்டிலி வேற... எப்படியான ஜனங்க எல்லாம் இருக்காங்க!... "  - சாருவின் மனம் இளகியது..

" செல்லத்தோட  கைப்பக்குவத்துக்கு நாளைக்கும் வந்துடப் போறாரு!.. " சிரித்தபடியே கன்னத்தைக் கிள்ளினான்...

" வரட்டுமே... அதனால என்ன?.. நல்லதுதானே!.. மாமா தெவசத்தன்னைக்கு திருவையாத்துல தர்ப்பணம் செஞ்சுட்டு இந்தப் பெரியவருக்கு சாப்பாடு போட்டு வேட்டி துண்டு எடுத்துக் கொடுப்போம்.. ன்னு இருக்கேன்!...   நீங்க என்ன சொல்றீங்க?.. "

" சொல்றது என்ன!... செஞ்சுடுவோம்!.. "

தன் விருப்பத்தைக் கணவன் அங்கீகரித்த மகிழ்ச்சியில் சாருவின் மனம் துள்ளியது..

கணவனின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டிருந்தவள் கையை மேலே உயர்த்தி - கணவனின் கன்னத்தை வருடிய வேளையில், வாசலில் இருந்த செம்பருத்திப் புதருக்குள் கூடு திரும்பிய குருவிகளின் குதுகலக் கூச்சல் இனிமையாகக் கேட்டது..

ஆனால் மறுநாள் அந்தப் பெரியவர் வரவில்லை..

' அவருக்கும் ஆகட்டும்.. ' - என்று கூடுதலாக ஆக்கியவளுக்கு ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சியது... அதற்கு அடுத்தடுத்த நாட்களும் அப்படியே ஆயின...

அன்றைக்கு ஞாயிற்றுக் கிழமை.. காலையிலேயே மாரியம்மன் கோயிலுக்குப் புறப்பட்டாயிற்று..

இந்தப் பக்கம் பச்சைப் பசேலென்று வயல் வெளி... ஊடாக ஆங்காங்கே வீடுகளும் ஏதேதோ கட்டடங்களும்... இந்தப் பக்கம் நீண்டு விரிந்த ஏரி..

இரைச்சல் அடங்காத நெடுஞ்சாலையில் புகையைக் கக்கியபடி வாகனங்கள் அங்குமிங்குமாகப் பறந்து கொண்டிருந்தன..

கோயிலை நெருங்கியாயிற்று.. ஆனாலும் வாகனங்கள் கோயிலை நெருங்கி விடாதபடிக்கு தடுப்புகளை வைத்திருந்தது காவல்துறை...

இந்தப் பக்கமாகவே மாருதியை நிறுத்தி விட்டு நடந்தனர்..

சாலையின் ஓரமாக ஆதரவற்றோர் பத்துப் பதினைந்து பேர் கை நீட்டிக் கொண்டிருந்தனர்..

கைப் பையில் இருந்து பணத்தை எடுத்து வழங்கும் போது அவர்களுக்குள் அந்தப் பெரியவரைக் கண்டு கொண்டாள் சாரு...

ஆவலுடன் அருகில் சென்று நலம் கேட்டாள்...

" உடம்பு முடியாமப் போச்சு..ம்மா.. வயித்துக் கோளாறு!.. சரியில்லாத சாப்பாடு யாரோ கொடுத்துருக்காங்க!.. "

இறுகிக் கிடந்த அந்த இட்லி தான் என்பது சாருவுக்குப் புரிந்தது..

" என்னமோ நல்ல நேரம்... சம்சாரிக்கு ஒரு  பிணி பீடை... ன்னு வராம இந்த சந்நியாசி வயித்துல வலியை வைச்சதே அண்ணாமலை.. அதுவரைக்கும் நல்லது!.. "

வெள்ளந்தியாய் சிரித்தார் பெரியவர்..

" ஐயா.. இவங்கதான் என் வீட்டுக்காரர்!.. "

" மகராசன்... மண்ணும் மனையுமா பேரும் புகழுமா நோய் நொடியில்லாம நூறு வருசம் நல்லா இருக்கணும்!.. "

அருகிலிருந்த மூட்டையை அவிழ்த்து அதனுள்ளிருந்த விபூதியை எடுத்து,  " இது அண்ணாமலை சித்தர் சாமி கொடுத்தது!.. "  - என்றபடி பூசி விட்டவர் கண்களை மூடிக் கொண்டு -

" வேலை செய்ற எடத்துல நிம்மதி இல்லை..  தப்பு செஞ்சவன்  பழி போடக் காத்திருக்கிறான்.. துலா லக்னம்.. நேர்மையா வாழறதுக்குப் போராடித் தான் ஆகணும்... கூட இருக்குற ஆட்களாலயும் பிரச்னை.. இன்னும் பதினைஞ்சு நாள் தான்..  எல்லா கஷ்டமும் தீரும்.. நல்ல ஆத்மா ஒன்னு பெரிய ஆளு..ன்னு வருது.. கலங்காதே..ப்பா!.. வம்சம் தழைச்சிருக்கு.. அண்ணாமலை துணைக்கு வரும்!... " - என்றார்..

அலுவலக நடப்பையும் சாரு முழுகாமல் இருப்பதையும் பெரியவர் சொல்லக் கேட்டு - இருவரும் விக்கித்துப் போனார்கள்..

' யார் சொல்லி வைத்தது இவரிடம்!.. அப்படியே சொல்கிறாரே.. ' - என்று வியப்பு..

கண்கள் கலங்கிட அவரது பாதம் வணங்கியபடி - 

" அடுத்த புதன் கிழமை அப்பாவுக்கு திதி.. அன்னைக்கு வீட்டுக்கு வந்து சாப்பிடணும்.. "  - என்று கேட்டுக் கொண்டான் மோகன்..

அதன் பிறகு விறுவிறு என்று நாட்கள் நடக்க மூன்று மாதங்கள் ஆகி விட்டன..

அன்றைய உள்ளூர் தொலைக் காட்சி - மாரியம்மன் கோயில் வாசலில் பிச்சையெடுத்துக் கொண்டு இருந்தவர்களை அப்புறப்படுத்தி ஏதோ ஒரு தொண்டு நிறுவனத்தின் வாகனத்தில் வலுக்கட்டாயமாக ஏற்றப்படுவதையும் காட்டிக் கொண்டிருந்தது... 

கூட்டத்துள் அந்தப் பெரியவரும் தென்பட்டார்...

பரபரப்பான சூழ்நிலையில் - பிச்சைக்காரர்களால் தொல்லை என்று கடைக்காரர்கள் கத்திக் கொண்டிருக்க - அந்த நிறுவனத்தின் மீது பற்பல குற்றச்சாட்டுகளை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள் பொது மக்கள்...

செய்தி கேட்டு திடுக்கிட்ட மோகன்  - காமாட்சி கருணை இல்லத்தின் நிர்வாகிகளுடன் பேசினான்...

கொஞ்சமும் தாமதிக்காமல் காவல் துறையில் உயர் அதிகாரியான தன் உறவினருடன் தொடர்பு கொண்டான்.. 

சிறப்பு அனுமதியுடன்  -  அந்தப் பெரியவரையும் மற்றவர்களையும் தொண்டு நிறுவனத்தில் இருந்து மீட்டு காமாட்சி இல்லத்தில் சேர்ப்பதற்கு  விரைந்தான்..

அருகில் சாருவும் இருந்தாள்..

" அந்தப் பெரியவரை நாம ஆதரிப்போமா!... "

" அவர் மத்தவங்க போல இல்லை.. சந்நியாசி.. ஊருக்கான விளக்கு.. ஒரு குடத்துக்குள்ளே அடைச்சு வைக்க வேணாம்!.. சித்தப்பா மூலமா காசிக்கு அனுப்பி வைச்சிடுவோம்!.. "

சாருவின் பார்வை சாலையில் பதிந்திருந்தது..

ஃஃஃ