சிறுகதை - இணக்கம் - பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்

இணக்கம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

'நமஸ்காரம் அண்ணா.!" உற்சாகமாக ஒலித்தது கீர்த்திவாசன் குரல். 

"சொல்லு, எப்படி இருக்க? என்ன விசேஷம்?"

எக்ஸலெண்ட்! நெக்ஸ்ட் சண்டே நீங்க ஃப்ரீதானே?

"எனக்கு என்ன பெரிசா ப்ரோக்ராம்?.. என்ன விஷயம் சொல்லு.."

"க்ருபாவுக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகியிருக்கிறது, அடுத்த சண்டே என்கேஜ்மெண்ட். நீங்களும் மன்னியும் கண்டிப்பா வந்து நடத்தி கொடுக்கணும்".

"வெரி குட்! வெரி குட்!.. கண்டிப்பா வரோம், அதை விட வேற என்ன வேலை?' பொண்ணு எந்த ஊர்?"

"பொண்ணோட நேடிவ் கோயம்புத்தூர்.. இப்போ இங்க சென்னையில்தான் ஒர்க் பண்ரா." 

"எப்போ கல்யாணம்?" 

தை மாசம்..

"தை னா இன்னும் ஆறு மாசம் இருக்கே? ஏன் அவ்வளவு தள்ளிப் போடற?"

"அவாளுக்கு பேசிப் பழகி புரிஞ்சுக்கணுமாம்..தவிர கல்யாண ஏற்பாடுகள் பண்ண வேண்டாமா..?"   

"கல்யாண ஏற்பாடா? அதெல்லாம் காண்ட்ராக்டர் தானே பண்ணப் போறார்?"  என்று மட்டும் கேட்டேன். ஆறு மாதத்தில் என்ன புரிந்து கொள்ள முடியும்? என்று தோன்றியதை கேட்கவில்லை. 

"மண்டபம் பார்க்கணுமே?"

"இது சொன்னாயே, ரொம்ப கரெக்ட், என்கேஜ்மெண்ட் எங்க பண்ணப் போற?"

"வேளச்சேரி ஏ டூ பி, நான் உங்களுக்கு டீடைல்ஸ் அனுப்பறேன்.." கீர்த்திவாசன் தொடர்பை துண்டித்தான். 

*********

கீர்த்திவாசனை எனக்கு சிறு குழந்தையாக இருந்ததிலிருந்தே  தெரியும். எங்கள் வீட்டிற்கு அடுத்த வீடு. என்னை விட பத்து வயது சிறியவன்.  என்னிடம் கணக்கு பாடங்கள் கேட்டுக் கொண்டவன். மேற்படிப்பு, உத்தியோகம் எல்லாவற்றிலும் என் ஆலோசனைக்கு  மதிப்பு கொடுத்தவன். 

அவன் அம்மாவும், என் அம்மாவும் நெருங்கிய தோழிகள். அவன் அக்காவும் என் தங்கையும் ஒரே வகுப்பு, குடும்ப நண்பர்கள் என்பதற்கு சரியான உதாரணம். அதுவும் என்னுடைய அலுவலகத்திலேயே அவனும் வேலைக்கு சேர்ந்த பிறகு அலுவலக அரசியல், நெளிவு, சுளிவுகள், எல்லாவற்றிலும் அவனை வழி நடத்தியதில் என்னை அவனுடைய குருவாகவே கருதத் தொடங்கி விட்டான். எல்லோரிடமும் என்னை தன்னுடைய மென்டார், காட் ஃபாதர் என்றெல்லாம் அறிமுகப்படுத்துவான். நான் வேறு நிறுவனம் மாறினாலும் அவனுடன் தொடர்பு மட்டும் விட்டுப் போகவேயில்லை. 

அப்படிப்பட்ட கீர்த்திவாசனின் மகனின் நிச்சயதார்த்தத்திற்கு செல்லாமல் இருக்க முடியுமா? நானும் என் மனைவியும் சென்றோம். இப்போதைய மாடல் படி மிகவும் விமரிசையாக நடத்தப்பட்ட நிச்சயதார்த்தம். அதில் கேண்டிட் ஃபோட்டோகிராஃபி என்று விதம் விதமாக எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்கள். மூன்று

இனிப்புகளோடு விருந்து. எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமாக ஜோடிப் பொருத்தமும் நன்றாக இருந்தது. 

நாங்கள் அமெரிக்கா சென்று இரண்டு வருடங்களாகி விட்டது, மகன் வரச்சொல்லி அழைத்தான். அடுத்த மாதம் விடுமுறையில் வரும் மகனோடு நாங்களும் கிளம்புவதாக இருக்கிறோம். திரும்பி வர ஆறு மாதங்களாகும். வரும் வழியில் கட்டாரில் இருக்கும் மகள் வீட்டில் இரண்டு மாதங்கள், ஆக திரும்புவதற்கு எட்டு மாதங்கள் ஆகி விடலாம். இப்பொழுதே  திருமண பரிசை கொடுத்து விடலாம் என்றேன், என் மனைவி ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. அதனால் பூங்கொத்து மட்டும் கொடுத்து வாழ்த்தி விட்டு வந்தோம். திருமணத்தை நேரிடையாக கண்டு களிக்க வெப் லிங்க் அனுப்பி இருந்தான். பார்த்தோம். 

*****

ஊர் திரும்பியதும் க்ருபாவையும், அவன் மனைவியையும் விருந்திற்கு அழைக்க வேண்டும். நாம் நேரில் போய் கல்யாணம் விசாரித்து விட்டு, அப்படியே அவர்களை சாப்பிட கூப்பிட்டு விட்டு வரலாம் என்று புது மணமக்களுக்கு பரிசாக வெள்ளி ஜோதி ஒரு ஜோடி வாங்கி கொண்டேன். 

கீர்த்திவாசன் எங்கள் வருகையை எதிர்பார்க்கவில்லை. கொஞ்சம் அதிர்ச்சி அடைந்தது போல தெரிந்தது. "வாங்கோ வாங்கோ! எப்போ ஊரிலிருந்து வந்தேள்?" என்று எங்களை வரவேற்று உட்காரச் சொன்னவன், உள்ளே சென்று மனைவியை அழைத்தான். அவள் படுத்துக்கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும். 'இந்த நேரத்தில் படுத்துக் கொள்ள மாட்டாளே' என்று நினைத்தேன். 'உடம்பு சரியில்லை' என்றாள்.  வழக்கம் போல பேசவும் இல்லை. 

"ஆல்பம் வந்து விட்டதா?" 

"இல்ல, அவன் பாட்டுக்கு எக்கச்சக்கமா போட்டோஸ் எடுத்து ஒரு பென் ட்ரைவ் கொடுத்து நம்மை செலக்ட் பண்ணி கொடுங்கள். என்கிறான். இங்க யாருக்கு டைம் இருக்கு?"

"உண்மைதான், டிஜிட்டல் என்பதால் நிறைய எடுத்து விடுகிறார்கள். சரி எங்க க்ருபாவும்? திவ்யாவும்?" 

"க்ருபா இங்கதான் இருக்கான்" என்றவன்,"க்ருபா.." என்று குரல் கொடுத்ததும்,"டூ மினிட்ஸ்" என்று உள்ளிருந்து குரல் வந்தது. சற்று நேரத்தில் சட்டையை மாட்டியபடி வெளிப்பட்டான் க்ருபா. அவனும் கூட இளைத்தது போல இருந்தான். 

"ஹலோ ஆங்கிள், ஹாய் ஆண்டி, எப்படி இருக்கீங்க?"

"நாங்கள் ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸா இருக்கோம். நீ எப்படி இருக்க? எங்க உன் பெட்டர் ஹாஃப்? கண்ணுல காட்ட மாட்டேங்கற?"

"அவ அம்மா வீட்டுக்கு போயிருக்கா.."

"அதுக்குள்ள அனுப்பிட்டயா?.. குட்! கங்ராஜுலேஷன்ஸ்"

"அதெல்லாம் இல்ல அங்கிள்.." என்று சங்கடமாக சிரித்தான்.

"உங்.களுக்காக கிஃப்ட் வாங்கிட்டு வந்தோம். திவ்யா இல்லங்கறயே? சரி நீ மட்டும் வாங்கிக்கோ" நான் சொன்னதும் க்ருபா அப்பாவையும் அம்மாவையும் பார்த்தான். பின்னர்,"இல்லை அங்கிள், இந்த கிஃப்ட் இப்போ வாங்கிக்க முடியாது.. "என்றவன் கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு,"வீ ஆர் செபரேடட், டிவோர்ஸுக்கு அப்ளை பண்ணியிருக்கோம்" என்றதும் அதிர்ந்து போனேன். 

"வாட்..?  வொய்?"

"எங்களுக்குள்ள கம்பாட்டிபிலிட்டி இல்லை, ஸோ வீ ஹேவ் டிசைடட் டு பார்ட்.." சாதாரணமாக சொன்னான். உள்ளுக்குள் எப்படி உணர்ந்தானோ? 

அவன் தாய் சட்டென்று எழுந்து சமையலறைக்குள் சென்றாள். கீர்த்திவாசன் மேஜை மேல் இருந்த புத்தகத்தை புரட்டினான். ஹாலில் விரும்பத்தகாத அமைதி நிலவியது. 

அதற்குப் பிறகு எங்களாலும் அங்கு இருக்க முடியவில்லை. கீர்த்திவாசன் மனைவி கொண்டு வைத்த காபியை குடித்து  விட்டு, கிளம்பினோம். 

வீட்டிற்கு திரும்பி வரும் பொழுது என் மனைவி,"கம்பாட்டிபிலிட்டி இல்லன்னு மூணு மாசத்துக்குள்ள தெரிஞ்சுடுமா? கல்யாணத்துக்கு முன்னால டேட் பண்ணினார்களே? அப்போ தெரியலையா?" என்று கேட்டாள்.

"நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் கம்பாட்டிபிலிட்டி இருக்கா?" என்று பதிலுக்கு நான் கேட்டதற்கு எப்போதும் போல் பதில் சொல்லாமல் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்புக்கு என்ன பொருள் என்று எப்போதும் போல் எனக்கு புரியவில்லை. 

*****