ஆண்டு விழாவில் நடந்தது என்ன?

 

கீதா சாம்பசிவம்: 

நாம் வருந்தி வருந்தி உழைச்சு ஒருத்தருக்குப் பலவிதங்களிலும் உதவிகள் செய்தாலும் அவங்க நம்மிடம் எதிரியாகவே இருப்பதன் காரணம் என்ன?

நெருங்கிய உறவைக் கூட character assasination பண்ணிப் பெயரைக் கெடுப்பது ஏன்? திடீரெனத் தன்னைப் பத்தி இப்படி எல்லாம் பேச்சு நடந்திருக்கு எனத் தெரியும்போது அந்த அப்பாவிகள் மனம் படும் பாடு அவங்களூக்குப் புரியுமா? இதுக்கு உளவியல் ரீதியாகக் காரணம் உண்டா?

# மூன்றாம் மனிதர் மூலம்  அறியப்படும் செய்தி தவறாக இருக்கலாம், திரித்து கூறப்பட்டதாக இருக்கலாம், நம் புரிதல் தவறானதாக இருக்கலாம், அதில் நாம் ஒப்புக் கொள்ளாத உண்மையும் இருக்கலாம். 

உதவி என்பது பிரதி பலன் எதிர்பார்த்து செய்வதல்ல.  

மூன்றாம் மனிதர் நம்மிடம் "கோள்" சொல்வது நடவாமல் இருந்திருந்தால் பிரச்சினை வந்திருக்காது. 

நாம் நம்மைப் பிறர் தவறாக  எடுத்துக் கொள்வது பற்றி அதிகம் கவலைப் படாமல் இருப்பது நல்லது. அது தேவையற்றதும் கூட.

= = = = = 

KGG பக்கம் : 

ஆண்டு விழாவில் நடந்தது என்ன? 

ஆண்டு விழா அன்று, மேடையில் ஏறவேண்டிய எல்லோரையும் விழா ஆரம்பிப்பதற்கு இரண்டு மணி நேரம் முன்பாகவே வந்துவிடவேண்டும் என்று சொல்லியிருந்தார்கள். அவ்வாறே சென்று சேர்ந்தோம். 

பயிற்சி கொடுத்த ஆசிரியர்கள், சொன்னார்கள்: " நாங்கள் இருவரும் மேடையின் இரு பக்கங்களிலும்,  திரைக்குப் பக்கத்தில் உங்களைப் பார்த்து நிற்போம். நாங்கள் நிற்பது பார்வையாளர்களுக்குத் தெரியாது. ( பக்கத் திரை மறைத்திருக்கும்) உங்களுக்கு மட்டும்தான் தெரியும். திரை விலகி, விளக்குகள் எரியத் தொடங்கியதும், இவரைப் பாருங்கள். இவர் கை விரல்களால் தாளம் போடத் தொடங்குவார். நீங்களும் அவரைப் பார்த்து அவருடனேயே முதலில் விரல்களால் தாளம் போட ஆரம்பிக்கவேண்டும். எல்லோரும் ஒன்றாகத் தாளம் போட ஆரம்பித்தவுடன், நான் ஒரு சொடுக்குப் போட்டவுடன் எல்லோரும் ஒரே நேரத்தில் ரைம்ஸ் சொல்ல ஆரம்பிக்கவேண்டும். வலது கையை நான் ஒரு சுற்று சுற்றினேன் என்றால், திரும்பவும் நீங்கள் சொல்லவேண்டிய பாடலை திரும்பச் சொல்லவேண்டும். போதும் என்று சைகை செய்ததும் நிறுத்திவிடவேண்டும். மேடையில் விளக்குகள் அணைக்கப்படும் வரை அப்படியே நிற்கவேண்டும். விளக்குகள் அணைந்ததும், மெதுவாக ஒருவர் பின் ஒருவராக வரிசையாக மேடையின் பின்பக்கம் வழியாக கீழே இறங்கிச் செல்லவேண்டும்" 

அதற்குப் பிறகு, திரும்பத் திரும்ப ஒத்திகை நடந்தது. 

அப்பொழுது கலை நிகழ்ச்சிகள் பிரிவு குழு ஆசிரியர் ஒருவர் வந்து எங்கள் ஒத்திகை ஆசிரியரிடம் ஏதோ சொன்னார். 

ஒத்திகை ஆசிரியர், எங்களிடம் " பசங்களா - ஒரு சிறிய மாற்றம். ஆறாம் வகுப்பு A பிரிவு, B பிரிவு - இரு பிரிவினரையும் தனித் தனியாக மேடை ஏற்றி இறக்கி நடத்த நேரம் இல்லையாம். அதனால், இரண்டு பிரிவுகள் மாணவர்களும் ஒன்றாக இரண்டு பாடல்களையும் சொல்லவேண்டும், இரண்டு முறை" என்றார். 

அவசரம் அவசரமாக ஏ பிரிவு மாணவர்கள், பி பிரிவினர் பாடலையும், பி பிரிவினர், ஏ பிரிவினரின் பாடலையும் கற்றுக்கொண்டோம். இரண்டு பாடல்களுக்கும் ஒரே வகை தாளம்தான். அதே இடது உள்ளங்கை, அதே வலது கை விரல்கள் தாளம். 

புஷி கேட்டும், ஹிக்கரி டிக்கரியும் எங்கள் வாயிலிருந்து வெளியே வர தயார் நிலை. 

விழா ஆரம்பித்தது. 

ஒரு மாணவி ஆண்டு அறிக்கை படிக்க ஆரம்பித்தார். முதல் வரிசை சீனியர் மாணவர்கள் 'போர், போர்' என்று முணுமுணுக்க ஆரம்பித்து, பெரிய குரலில் சொல்லும்வரை அறிக்கை படிப்பது தொடர்ந்தது. 

ஆண்டு அறிக்கை ஒருவழியாக முடிந்ததும், கலை நிகழ்ச்சிகள் ஆரம்பமாயின. 

முதல் நிகழ்ச்சியே நாங்கள் சொல்லும் ரைம்ஸ்தான். 

" முதல் நிகழ்ச்சியாக ஆறாம் வகுப்பு மாணவர்கள் பாடும் ரைம்ஸ் " என்று அறிவித்தார்கள். 

வரிசையாக திரைக்குப் பின்னால் எல்லோரும் அணிவகுத்து நின்றோம். மேலும் ஒரு திருப்பமாக ஆறாம் வகுப்பு சி பிரிவு மாணவர்களும் எங்களோடு மேடையில் வந்து நின்றனர். அவர்கள் சொல்லவேண்டிய டென் கிரீன் பாட்டில் - ஏ பிரிவு, பி பிரிவு மாணவர்கள் எல்லோருக்கும் பாடல் வரிகள் தெரியாது. ராகம் மட்டும்தான் தெரியும். 

'என்ன நடக்கிறது' என்று யோசிப்பதற்குள், 'பிர் ர் ர்' என்று விசில் ஊதப்பட்டு, திரை தூக்கப்பட்டது. 

மேடையிலிருந்து பார்வையாளர்களைப் பார்ப்பது எனக்கு அதுதான் முதல் அனுபவம். 

மாணவர் வரிசையில் மூன்றாவது வரிசையில் என்னுடைய அண்ணன் (விசுவேஸ்வரன்) தன் நண்பர்களோடு உட்க்கார்ந்திருந்தார். அப்பொழுது அவர் ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டு இருந்தார். அவர் தன்னுடைய நண்பர்களிடம், என்னைக் காட்டி பெருமையாக தன்னுடைய தம்பி என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். சைகை மூலமாக 'நான்காவதாக நிற்கும் பையன்' என்று அவர் அடையாளம் காட்டி சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். 

தாளம் போடும் ஆசிரியர் தாளம் போட ஆரம்பித்ததும் நாங்களும் அவரைப் பார்த்து அது போலவே தாளம் போட ஆரம்பித்தோம். 

மற்றொரு ஆசிரியர் ஸ்டார்ட் என்று சைகை காட்டியதும், பாடல் சொல்ல ஆரம்பித்தோம். 

முதல் பாடல், ரிப்பீட் 

இரண்டாம் பாடல், ரிப்பீட். 

அதற்குள் தாளம் போடும் ஆசிரியர் போய் வேறு ஒரு ஆசிரியர் அங்கே வந்து நின்றார். 

ஆறாம் வகுப்பு சி பிரிவு மாணவர்களுக்கு கைத்தாளம் கிடையாது. கைகளால் சில அபிநயங்கள் செய்யவேண்டும். 

நான் அபிநயம் செய்யும் ஆசிரியரைப் பார்த்து அவர் செய்தபடியே எல்லாம் செய்தேன். வாய் மட்டும் டென் கிரீன் பாட்டில்ஸ் ராகத்தில் முதல் வரியை மட்டும் ஒழுங்காக சொல்லி, மற்ற வரிகளுக்கு " பே ப பெப்ப பே " என்று உணர்ச்சி ததும்ப சொல்லி நடித்து முடித்தேன். 

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் பிரமாதமாக கை தட்டல் - மூன்றாவது வரிசையிலிருந்து ( அண்ணன் & அவர் நண்பர்கள்) சத்தம் வந்தது. 

விழா முடிவில் ' பரிசு அளிக்கும் நேரம் வந்ததும், ஒவ்வொரு பெயராக அறிவித்து அழைத்து, பரிசு கொடுத்தார்கள். ரைம்ஸ் பாடிய ஒவ்வொருவருக்கும் பரிசு! என் பெயர் சொல்லப்பட்டதும் மேடை ஏறி சென்று, விழா தலைவர் அளித்த பரிசுப்  புத்தகத்தை வாங்கி வந்தேன். 

புத்தகத்தின் தலைப்பு : " வழங்கி வாழ்ந்தவர்கள்" கடையேழு வள்ளல்கள் பற்றிய புத்தகம் என்று ஞாபகம். 

இந்தப் புத்தகம் பல வருடங்கள் என் வீட்டில் இருந்தது. பிறகு வீட்டை காலி செய்யும்போது, சா பா என்னும், பா ஹே என்னும், பாலசுப்ரமணியம் ( ஸ்ரீராமின் தந்தை ) எங்கள் வீட்டில் இருந்த (அண்ணன்கள், அக்கா, மற்றும் நான் வாங்கிய) பரிசு புத்தகங்களை, 'தமிழை பழைய பேப்பர்காரனுக்கு  போடாதீர்கள்' என்று சொல்லி,  தன்னுடைய நூலகத்திற்காக எடுத்துக்கொண்டார். 

இப்போ அந்தப் புத்தகம் எங்கே இருக்கு என்று யாருக்குமே தெரியவில்லை. 

[இப்போது எங்கள் வீட்டில் உள்ள கலெக்ஷனில் அப்படி ஒரு புத்தகம் இல்லை!  - ஸ்ரீராம்]

== = = = =

நெல்லைத்தமிழன் பக்கம் ! 

நான் பார்த்து நொந்த படம் (பாதியில் எழுந்து ஓடிய படம்) – நெல்லைத் தமிழன்

படம்: மார்க் அண்டனி

நம்ம ஜெயக்குமார் சார், நான் படிச்ச கதைன்னு வாரம் தோறும் எழுதறாரே, நாமும் அது மாதிரி ஏதேனும் எழுதி அனுப்பலாம்னு நிறைய தடவை நினைத்திருக்கிறேன். ஆனால் புத்தகங்கள் ஏதேனும் படித்தால்தானே.  நேரமில்லை என்ற ஒற்றை வார்த்தை சாக்காக அமைந்துவிடுகிறது.

எங்க வீட்டில் அருகில் (காம்பவுண்டுக்கு அடுத்து) Cinepolis cine complex இருக்கிறது. என்ன என்ன படங்கள் ஓடுதுன்னு இணையத்துல பார்த்துட்டு, காலைல 9 மணிக்கு நடைப்பயிற்சி முடிந்ததும் அப்படியே அங்க போனால், டிக்கெட் வாங்கிக்கொண்டு திரும்பிவிடுவேன். படம் ஆரம்பிக்க ஐந்து நிமிடங்களுக்கு முன்னால் நடந்து போய், ஷோவில் உட்கார்ந்தால் போதும். ரொம்பப் பக்கத்தில் இருப்பதால், கொஞ்சம் திமிர்ல, இப்போல்லாம் படம் ஆரம்பிக்கும் நேரம்தான் வீட்டைவிட்டுக் கிளம்ப ஆரம்பித்திருக்கிறோம். அவன் விளம்பரம்லாம் போட்டுவிட்டு, தேசிய கீதம் இசைத்த பிறகு போய் சீட்ல உட்கார்ந்தால் போதும். இந்தத் திமிர்னால, ஜெயிலர் படத்தின் முதல் 4 நிமிடங்கள் கழித்துச் சென்றதும் நடந்திருக்கிறது.

இந்த சினி காம்ளக்ஸில், நான் பார்த்த ஒரு வித்தியாசம் என்னன்னா, இணையத்துல எந்த நேர ஷோவுக்கு என்ன ticket price என்று பார்த்தால் price வித்தியாசம் இருக்கிறது. காலை 9-10:30 ஷோக்கள், வார நாட்களில் 112-120 ரூபாய் இருந்தால், மதியம் மற்றும் இரவு 9 மணிக் காட்சி 150-200 இருக்கும். வார இறுதியில் அதே படம் 180-200 ரூபாய் இருக்கும். ஜெயிலர் போன்ற படங்களின் ஆரம்ப  தினங்களில் 400-500 ரூபாயாக இருந்தது. இரண்டு நாட்களில் 200-250 ரூபாயாக ஆகிவிட்டது.

ஜெயிலர் நான் இரண்டு முறை தியேட்டரில் பார்த்தேன்.  இதற்கு முன்னால், டிடி ரிட்டர்ன்ஸ் (சந்தானம் படம்) படத்தை இரண்டு முறை பார்த்தேன். முதலில் நான் மாத்திரம் பார்த்தேன். படத்தை மிகவும் ரசித்ததால், பையன் வெளிநாட்டுக்குப் போவதற்கு முன்பு Openheimer இரண்டாவது முறை பார்க்கணும் என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தவனை, நேரமின்மையால் கடைசி நேரத்தில் இந்தப் படத்துக்குக் கூட்டிச் சென்றிருந்தேன் (குடும்பத்தில் எல்லோருமாக). எல்லோரும் அந்தப் படத்தை ரொம்பவே ரசித்தனர், அதிலும் பசங்க விழுந்து விழுந்து (இதெல்லாம் பொதுவா உபயோகிக்கும் வார்த்தைகள். எங்க கட்டுப் போட்டாங்கன்னு கேட்காதீங்க) சிரித்து ரசித்தது எனக்கு மன நிறைவாக இருந்தது.

என்னுடைய வழக்கம், நான் ரசித்தால்தான் எதையும் மற்றவர்களுக்கு சிபாரிசு செய்வேன், கூட்டிச் செல்வேன், அது படமாக இருந்தாலும் சரி, உணவகமாக இருந்தாலும் சரி, சுற்றுலாத் தளமாக இருந்தாலும் சரி. இணையத்தில் இந்த “மார்க் அண்டனி”  படத்திற்கு 3.6 / 5 மதிப்பெண்கள் கொடுத்திருந்தாங்க. அதிலும் பெரும்பான்மை 4.1 மதிப்பெண்கள் கொடுத்திருந்தாங்க. அதை நம்பி,  இந்தப் படத்தை முதல் முறையாகப் பார்க்கப் போகும்போது (மறுநாள் படத்தைத் தூக்கிடுவாங்கன்னு தோன்றியது) மனைவியையும் உடன் அழைத்துக்கொண்டு சென்றிருந்தேன். போதாக்குறைக்கு, மச்சினனையும், வரச்சொல்லியிருந்தேன். 

விமர்சனம் பண்ணின எந்தப் பயலும், இந்தப் படம் செவித்திறன் குறைந்தவர்களுக்கு மட்டும் என்று சொல்லவில்லை. அதே போல பொழுது போகாத பொக்கிகளுக்கு மாத்திரம்தான் படம் எடுத்திருக்கிறார்கள் என்றும் சொல்லியிருக்கவில்லை. மச்சினனும் (என் பசங்க மாதிரி) 400 ரூபாய் செலவழித்து பாப்கார்ன் வேறு வாங்கிவந்தான் (நான் முதல் முறையாக, இந்தியாவில், பட இடைவெளியில் மனைவிக்கு கேரமல் பாப்கார்ன் வாங்கித் தரலாம் என்று நினைத்திருந்தேன். பசங்க வந்தாங்கன்னா, சுண்டைக்காய் கால் பணம் சுமை கூலி முக்காப் பணம் என்பது போல, 4 பேருக்கு டிக்கெட் 600-720 ரூபாய் என்றால், 1000 ரூபாய்க்கு ஏதேனும் வாங்குவார்கள். இதையும் நான் அனுமானித்துச் சொல்கிறேன். உண்மை விலையைச் சொன்னால் அப்பாவுக்கு ப்ரெஷர் ரொம்ப அதிகமாகிவிடும் என்று அவங்க எப்போதுமே விலையைச் சொல்வதில்லை).  இந்தப் படத்திற்கு மூணு பேருக்கும் டிக்கெட் விலையே 336 ரூபாய்தான்.  சரி போகட்டும்… படம் விமர்சனம் எங்கே என்று தப்பித் தவறிக் கேட்பவர்களுக்காக இனி படத்தைப் பற்றி மாத்திரம்.

இயக்குநர் ஆதிக் ரவிச்சந்திரன். முக்கிய நடிகர்கள் விஷால் மற்றும் எஸ்.ஜெ.சூர்யா. Time travel பற்றிய கதை இது. 

இந்த time travel machine மூலமாக பழைய நாட்களுக்கு போனைப் போட்டுப் பேசலாம், ஒரு தடவைதான் அந்த நாளில் (பழைய நாள்) ஒரு நம்பரில் பேசமுடியும், எதிர்காலத்துக்குப் பேச முடியாது என்றெல்லாம் சில பல கண்டிஷன்கள். போனின் மூலமாக நடந்த நிகழ்ச்சியை மாற்றி அமைக்கலாம் என்ற சிந்தனையையும் உபயோகித்திருக்கிறார்கள். 

படத்தில் எஸ்.ஜே சூர்யா அப்பாவும் மகனுமாகவும், அதுபோல விஷால், அப்பாவும் மகனுமாகவும் நடித்திருக்கிறார்கள். விஷாலுக்கு தன் அப்பா ரௌடி என்பதாலும், அம்மா இறக்கக் காரணம் என்பதாலும் அவரைப் பிடிக்காது. டைம் டிராவல் மிஷின் (போன்) மூலமாக விஷாலுக்கு தன் அப்பா கெட்டவர் கிடையாது என்பதும், அம்மாவை யார் கொன்றார்கள் என்பதையும் கண்டுபிடிக்கிறார். அப்புறம் என்ன நடந்தது என்பதுதான் கதை.(இடைவேளைக்குப் பிறகு).  

நடிகர்களுக்கு 70களில் நடக்கும் படம் என்பதால், எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு கோரமாக மேக்கப் போட்டிருக்கிறார்கள். உடையும் அப்படித்தான். 70கள்னாலே டி.ராஜேந்தர் போல எல்லோருமே பேசணும்னு யாருப்பா இவங்களுக்குச் சொல்லிக்கொடுத்திருப்பாங்க? குழப்பமான கதையை நேராகச் சொல்லியிருக்கிறார் என்பது விமர்சகர்களின் கருத்து. கதை எப்படிப் பயணிக்குது, யார் யார் புதிதாக வருகிறார்கள், எப்படி நடந்த நிகழ்வை போனின் மூலமாக மாற்றுகிறார் என்றெல்லாம் கதை சென்றது. தாங்க முடியாத இரைச்சல், நடிகர்களின் கொடுமையான மேக்கப், 70-80களில் நடப்பதாகச் சொன்னதால் காட்சிகளின் tone, சட் சட் என்று புதுப் புது கேரக்டர்கள் என்று எங்களுக்குக் கொடுமையான அனுபவம். ஏதாவது ஒரு knot அகப்படாதா, அதை வைத்துப் படத்தை சுவாரசியமாகக் கொண்டு செல்வார்களா என்று நானும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.  இதற்கிடையில் படம் ஆரம்பித்த இருபது நிமிடங்களில் எங்களுக்கு இடது பக்கம் இருந்த இரண்டுபேர் வெளியே சென்றுவிட்டார்கள். கீழே அடுத்த வரிசையில் இருந்த நால்வரும் அடுத்த கால் மணி நேரத்தில் வெளியில் சென்றுவிட்டார்கள். படம் கொஞ்சம்கூடப் பிடிக்காததால் எப்படா இடைவேளை விடுவான் என்று காத்திருந்து இடைவேளை விட்டதும் தியேட்டரிலிருந்து ஓட்டம் பிடித்தோம். (வாங்கின பாப்கார்ன் காலியாகணும் இல்லையா?). தியேட்டரில் ஐந்துபேர்கள்தான் பாக்கி. அவங்க எப்போ ஓடினாங்கன்னு தெரிந்துகொள்ள நாங்கள் தியேட்டரில் இல்லை.

‘அந்த ஒரு நிமிடம்’ என்ற கமலஹாசரின் படத்தை நான் (கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த நாங்கள், 4 நண்பர்கள், 85ல்) முதல் நாள் மாலை 6 மணி ஷோ, மதுரையில் பார்த்தோம்.  இடைவேளை விட்ட சிறிது நேரத்தில், பேசாமல் ஹாஸ்டலுக்குத் திரும்பலாம், படத்தினால் ஏற்பட்ட தலைவலி தாங்கமுடியவில்லை என்று கிளம்பினால், திரையிடப்பட்ட ஹாலிலிருந்து எங்களை வெளியே செல்ல அனுமதிக்கவில்லை. சார்.. கமல் படம் முதல் நாளே பாதியில் போனீங்கன்னா, படம் பப்படம்னு வெளில தெரிஞ்சுபோகும், கமல் ரசிகர்கள் கோபித்துக்கொள்வார்கள் என்று செக்யூரிட்டி/வாயிற்காப்போன் சொல்லிவிட்டார். வேற வழியில்லாமல் படம் முடியும்வரை இருக்கவேண்டியதாகப் போயிற்று. அதற்கு அப்புறம் படம் பார்க்காமல் பாதியில் பின்னங்கால் பிடறிபட ஓடியது இந்தப் படத்திற்குத்தான்.

என்னடா இப்படி ஒரு அட்டுப் படத்திற்குக் கூட்டிச் சென்றுவிட்டோமே என்ற வருத்தத்தில், ஒழுங்கா பட விமர்சனத்தைக் கேட்போம் என்று இன்று கேட்டேன். பலர், முதல் பாதி சுமார், இடைவேளைக்கு அப்புறம் சூர்யா சூப்பர், படமும் ரொம்ப நல்லா இருந்து, எஸ்.ஜே.சூர்யாவிற்கு சிறந்த நடிகர் என்ற விருதும் கிடைக்கலாம் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். மனைவிகிட்ட இதைப் பற்றிச் சொன்னபோது, பேசாம இடைவேளைக்கு அப்புறம் உள்ள பகுதியை முதலிலும், இடைவேளைக்கு முன் உள்ள பகுதியை அப்புறமும் போட்டிருந்தால் ஒருவேளை ரசிகர்கள் பொறுமையாகப் படம் பார்க்க ஏதுவாக இருந்திருக்கும் என்றாள்.

இன்றைய செய்திகளைப் படித்துக்கொண்டிருந்த போது, நடிகர் விஷால், இந்தப் படத்தை ஹிந்தியில் வெளியிட சென்சார் போர்ட் லஞ்சம் கேட்டது என்று குற்றம் சாட்டியிருந்தார். எனக்கு வந்த கடுப்புல, உடனே எங்கள் பிளாக்குக்கு இந்தப் படம் பார்த்த அனுபவத்தை எழுதி அனுப்பணும் என்று தோன்றியது. அனுப்பிட்டேன். 

= = = = = = =

அப்பாதுரை பக்கம் : 

அவன் செயல். 

அவனன்றி அணுவும் அசையாது. எல்லாவற்றையும் திட்டமிட்டு புண்ணிய-பாவ தரமும் தராசும் தூக்கி நடத்துகிறவன் அவனே. அவன் இயக்குகிறான் நாம் இயங்குகிறோம். 

இங்கே அவன் என்பது அவளுமாகும் என்ற பொதுவில் வைக்கும் பாங்கை, நீரும் பசுஞ்சாந்தும் சூலமும் வளையுமுடை  மாதொருபாகன் வாயிலாக  நமக்குப் புகட்டப்பட்டிருப்பது மதச்சிறப்பு என்றாலும் நம் வேதங்கள், உபனிஷதுகள், திருக்குறள், நம் நாட்டு மற்றும் மேலை நாட்டு இலக்கியம், புராணம் எல்லாம்...  'அனைத்தும் அவன் செயல்' என்ற கருத்தை உலகளாவியதாக வலியுறுத்துகின்றன.  

பின், நம்மில் பலர் ஏன் எண்ணியோ எண்ணாமலோ கர்மம் துணிவதற்குத் தயங்குகிறோம்? என் எண்ணம் மற்றும் செயலில் தவறிருப்பினும் எல்லாம் அவன் செயல் என்பதால் அவனே பொறுப்பு என்ற உணர்வில் (அல்லது உணர்வில்லாமல்) ஏன் நம்மில் பலர் அறம் பிறழ்கிறோம்?  அவன்தான் என்னை அறம் தழுவச் செய்கிறான், அவன்தான் என்னை அறம் வழுவச் செய்கிறான் என்று எல்லாவற்றையும் அவன் மேல் சுமத்தி நாம் தினம் நெறி தவறினால் என்ன?  எல்லாம் அவன் செயல் என்றால் கடமை வினை இவையெல்லாம் ஏன்?  உன் கடமையைச் செய் என்று ஆட்டுவிப்பவனே ஆடுபவனிடம் எதற்குச் சொல்ல வேண்டும்? தீதும் நன்றும் வந்தடையும் முறை பற்றி நாம் ஏன் நோக வேண்டும்?  யான் எனதெனும் செறுக்கறுக்க அவசியமே இல்லையே? சுலபமாக இருக்குமே வாழ்வியல்? 

இது ஒரு புறமிருக்க, எல்லாமே அவன் செயல் என்றால் நாம் என்ன அடிமைகளா? சிந்தனையற்ற ஜடங்களா? எதற்காக நமக்கு அறிவு இருக்கிறது? அறிவை அவன் கொடுத்தான் என்றே வைத்துக் கொண்டாலும், செயல்களுக்கு அவனே காரணமெனில் நமக்கு ஏன் அறிவைத் தர வேண்டும்?... போன்ற கேள்விகளும் தோன்றுகின்றன. 

அக்கேள்விகளைத் தோற்றுவிப்பவனும் அவனே என்ற வட்டவிதிச் சுழலில் சிக்கினால் அப்பாதுரைப் பக்கம் டப்பாதுரை பக்கமாகி இங்கேயே மூடிவிடும் அபாயம் இருப்பதால், சிக்காமல் தப்பி உங்களோடு சேர்ந்து  சிந்தித்து இரண்டு மூன்று பதிவுப்பிசின் இழுக்கத் தீர்மானித்திருக்கிறேன். (அதுவும் அவன் செயலா? ஹிஹி) 

கீதாச்சாரியனில் தொடங்கி இதிகாச ஜாபாலியிலிருந்து சாக்ரேட்ஸ் அரிஸ்டாடில் தொடர்ந்து சமீப ராமானுஜர், இன்னும் சமீப ரமணர் ஜேகே, யாராவது எப்போதாவது படிக்கும் பெர்றண்ட் ரசல் ஐன்ஸ்டைன்... என்று பலர் இந்தப் பாதையில் வெளிச்சம் போட்டுக் கொடுத்திருப்பதால் பயணம் நமக்குச் சுளுவாகிறதென்று நினைக்கிறேன். ஊர் கூடித் தேர் இழுப்போம். 

சேர்ந்து சிந்திக்கும் இந்தக் கூட்டுச் சிந்தனை உத்தி ஜேகேயிடம் கற்றது.  சமீபமாக ஜேகே தினம் பார்க்க, கேட்கத் தொடங்கியுள்ளேன்.  டிப்டாப்பாக உடை அணிந்து கொண்டு உரையாற்றுகிறார்.  பாதி நேரம் அவர் உடை சிகை தோரணை குரல் என்று கவனம் போய்விடுகிறது. செங்கோணமாக அமர்ந்து நேராகப் பார்த்துக் கனைத்து "அகங்காரம் எங்கிருந்து வருகிறது?" என்று மேல்தட்டுக் கேள்வி ஒன்றை உறுமலாகக் கேட்கிறார். "எனக்கும் அகங்காரம்  உண்டு உங்களுக்கும் உண்டு.. இது எப்படித் தோன்றுகிறது என்பதை நுணுக்கமாக அறிய, நீங்களும் நானும் சேர்ந்து சிந்திப்போம்" என்கிறார்.  ஒன்றும் புரியவில்லை. கடைசியில் நேரம் கடந்துவிட்டதே என்று பார்த்தால் அவரும் சிந்தித்த மாதிரி தெரியவில்லை நாமும் சேர்ந்து கொண்ட மாதிரி தெரியவில்லை.  (ஆனாலும் தினம் ஜேகே நேரம் என்று பதினைந்து நிமிடம் நான் ஒதுக்கியிருப்பதற்கு காரணம் அவன் செயலாக இருக்கலாம். சலவை செய்த வெள்ளைக் குர்தா ஒன்றை நானும் அணிந்து கொணடு கேட்டால் புரியுமோ என்னவோ?).

பற்றற்றவன் பற்றைப் பற்றிப் பற்றறுக்க, படாத பாடுபடும் விடாப்பிறவிகளான நாம் நம் புறத்தே ஜீவம் (ஆத்மா) அகத்தே பரமம் (ஆத்மா) என்ற இருநிலை செயல்பாட்டில் இயங்குவதை பலரும் அறிவோம்.  இந்த ஒரு பொருள் (ஆத்மா) இரு நிலை (ஜீவாத்மா, பரமாத்மா)  செயல்பாடு, ஒரே திடம் (உடல் அல்லது உயிர்) என்ற சட்டத்துக்குள் அடங்கினாலும், ஒன்றையொன்று சார்ந்து இணைந்து செயல்படுவதை விட முரணாகச் செயல்படுவதே அதிகமாகத் தென்படுகிறது. அல்லது தோன்றுகிறது.

பரமாத்மா நம் அனைவரிலும் இருப்பதாகவும், ஜீவாத்மாவின் இயக்கங்களுக்கு சில நேரம் இயக்குனராகவும் சில நேரம் பார்வையாளராகவும் சில நேரம் பாராமுகமாக இருப்பதாகவும் நிறைய சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன.  கீதையில் வெளிப்படையாகவே சொல்லப்பட்டிருக்கிது.  நானே அனைத்துயிரின் உள்ளிருப்பவன் என்று கண்ணன் சொல்வதாக வருகிறது.  பிருஹதாரண்ய மற்றும் கடோ உபநிஷதுகளில் இத்தகைய ஆத்ம வேறுபாடுகள் பற்றிச் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன.  ஆத்மம் பிரம்மம் என்று வேறுபடுத்தப்பட்டாலும் எல்லாம் ஒன்றே என்ற பொருளில் "நானே பிரம்மம்" என்கிற தத்துவம் முதன் முதலாக பிருஹூ உபநிஷதில்தான் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது. பிருஹூவின் அஜாதசத்ரு, கடோவின் நசிகேதன் இவர்களின் சுவாரசியமான பயணங்களை அறிந்து உளங்களிக்க நசிகேத வெண்பா படிக்கவும் (ஹிஹி).

முன்னர் எழும்பிய கேள்வி மீண்டும். எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டு பரமாத்மா என்ன செய்கிறது?  என் மேனேஜர் போல் தண்டச் சம்பளமா இந்த பரமாத்மா? என் செயல்களில் என்னுடைய ஆக்கம் முனைப்பு எதுவும் இல்லையா? அப்படி இருந்தால்,  மிக உயர்ந்த ஆத்மா எதற்காக என்னுள் இருந்து கண்ணை (?) மூடிக்கொண்டு சாதாரண ஜீவாத்மாவாகிய என்னைத் தகாத எண்ணம் தகாத செயல் செய்ய அனுமதிக்கிறது?  அப்படி என் பங்கு ஏதும் இல்லையென்றால், எல்லாப் புகழும் கிடக்கட்டும், எல்லாப் பழியும் அல்லவா என்னுள் உறையும் இறைக்கு (?) சேர வேண்டும்?

இந்த இரு நிலை செயல்பாட்டுக் குழப்பத்தை சங்கரர் ராமானுஜர் போன்ற மாமகான்களும் சின்மயானந்தா போன்ற யோகிகளும் விளக்கியிருக்கிறார்கள். பரமாத்மா என்ற தத்துவம் கிறுஸ்துவ இஸ்லாமிய மதங்களிலும் உண்டு என்று பழைய ஆய்வுகள் சொல்கின்றன. Holy Spirit (oversoul) என்பதற்கான பழைய எற்பாடு உரைகள் இதே ரீதியில் போனதாகப் படுகிறது.  இஸ்லாமிய இறையிலக்கியம் நான் அதிகம் படித்ததில்லை. நான் எப்போதாவது கலந்து கொள்ளும் பன்மத இணைய உரையாடல் ஒன்றில் ஒரு இஸ்லாமிய theology professor இப்படிக் குறிப்பிட்டிருந்தார்: "...believe the A-brahamic God (the Father) is more closely related to Brahma Creator God of Vedic beliefs".  மறுபிறவி சித்தாந்தத்தில் மாற்றுக் கருத்து இருந்தாலும் பாவ-புண்ணியம், பாவத்தின் சம்பளம், புண்ணியத்தின் கிரீடம் போன்ற கருத்துக்களில் அனேகமாக அனைவருமே ஒன்றுபடுகிறோம்.  (அதாவது) பரமாத்மா என்பது வழி நடத்தவோ அல்லது பிராக்கு பார்க்கவோ செய்கிறது. ஜீவாத்மா மட்டுமே செயல்களுக்கும் விளைவுகளுக்கும் பொறுப்பாகிறது. 

இந்த முரண் எப்படி சாத்தியம்? இந்த சிக்கலை எப்படி விடுவிப்பது? 

நான் சமீபத்தில் படிக்கத் தொடங்கியிருக்கும் ராமானுஜர் வேதாந்த உரைகளில் இதை அவர் விளக்கியிருக்கும் விதம் தெளிவானதென்றும் ஏற்புடையதென்றும் நினைக்கிறேன்.

= = = = = =