நான் தரிசனம் செய்த கோவில்கள்: நெல்லைத்தமிழன் : வைரமுடி யாத்திரை 16

 

வைரமுடி யாத்திரை – மேல்கோட்டை செலுவநாராயணர் ஆலயம் – பகுதி 16

மதியம் 2 ½ மணி வாக்கில் ஹொசஹொலாலு கோவிலிலிருந்து புறப்பட்டு மேல்கோட்டை நோக்கிச் சென்றோம். கோவிலிலிருந்து மேல்கோட்டை சுமார் 25 கிமீ தூரத்தில் இருக்கிறது. மேல்கோட்டை என்று அழைக்கப்படும் திருநாராயணபுரம், மலைமீது அமைந்துள்ளது. அதனை 3 ¾ மணிக்கு அடைந்தோம்.

மேல்கோட்டையில் தங்கும் வசதி குறைவு. சில ஆஸ்ரமங்கள் இருந்தாலும், வைரமுடி யாத்திரை சமயத்திலும், சில உற்சவங்கள் நடைபெறும் சமயத்திலும் தங்குமிடம் கிடைப்பது கடினம். வைரமுடி யாத்திரை அன்று பொதுவாக பல லட்சம் பேர் அந்த கிராமத்துக்கு வருவார்களாம். வைரமுடியுடன் ஊர்வலம் வரும் செல்வநாராயணரைச் சேவித்துவிட்டு, உடனே அவரவர் ஊருக்குக் கிளம்பிவிடுவார்கள்.  அதாவது காலை 8 மணிக்கு ஊரில் கூட்டம் மிக மிகக் குறைவாக இருக்கும். மதியத்தில் ஆளரவமே இல்லாதது போல இருக்கும்.

திருநாராயணபுரம் கோவில் வரலாறு

நாராயணன், அர்ச்சா ரூபமாக எழுந்தருளி அருள் பாலிக்கும் நான்கு திருத்தலங்கள் தென்னிந்தியாவில் நாற்கோணமாக அமைந்துள்ளன அவையாவன:

தெற்கு திசை ஸ்ரீரங்கம் - கருணா நிவாசன் (தமிழ்நாடு) ஸ்ரீ ரங்கநாதன்.

கிழக்கு திசை - காஞ்சீபுரம், (தமிழ்நாடு) ஸ்ரீ வரதராஜன்.

வடதிசை - திருமலை / திருப்பதி (ஆந்திரா) திருவேங்கடவன்.

மேற்கு திசை - மேல் கோட்டை (கர்னாடகம்) யதுசைல ரூபம் - திருநாராயணபுரம்.

திருநாராயணபுரம் என்னும் இந்த ஊர் நான்கு யுகங்களிலும் பிரசித்தி பெற்றது. தமிழகத்தின் பெரும்பகுதியை குலோத்துங்கச் சோழன் ஆண்டுவந்தபோது, அவனது வைணவ மத துவேஷத்தினால், பல்வேறு வைணவர்களும் கர்நாடகாவில் இருந்த மேல்கோட்டையில் தஞ்சமடைந்தனர். இவர்கள் ஸ்ரீரங்கத்திலிருந்து வந்தவர்கள் என்று சொல்வர்.  சோழ அரசன் துவேஷத்தினால், இராமானுஜருக்குப் பல தொல்லைகளைக் கொடுத்தான்.  தன்னுடைய சீடரான கூரத்தாழ்வாரின் ஆலோசனைப்படி, இராமானுஜர், வெண்ணிற உடை உடுத்து, தமிழ்நாட்டை விட்டு,  கர்நாடக தேசத்துக்கு சத்தியமங்கலம் வழியாக தொண்டனூர் வந்தார். அப்போது ஜைன மதத்தை ஆதரித்து வந்த விட்டல தேவராயன் என்ற மன்னன் இந்த இடத்தை ஆண்டு வந்தான். (bபிட்ட தேவா). அவனது மகளுக்கு சித்தபிரம்மை பிடித்திருந்தது. அதனை நீக்க ஜைனத் துறவிகளால் முடியாமல் போக, ராமானுஜர் உதவியால் அது நீங்கியது. இதைக் கண்ட பிட்ட தேவன் ஜைன மதத்தைத் துறந்து, வைஷ்ணவ மதத்தைத் தழுவி ‘விஷ்ணுவர்தனன்’ என்ற பெயர் கொண்டான். 

இராமானுஜர், பிறகு திருநாராயணபுரம் என்று அழைக்கப்பட்ட மேல்கோட்டைக்கு வந்தார். அப்போது கோவில் பாழ்பட்டு, மூலவர் மண்ணில் புதையுண்டு கிடந்தாராம். (இறைவன் அவர் கனவில் தோன்றி, தான் இருக்கும் இட த்தைக் காட்டித் தர, ஊர் மக்கள் உதவியோடு விக்ரஹத்தைக் கண்டுபிடித்த இராமானுஜர், அரசன்   அரசன் விஷ்ணு வர்தனன் உதவியோடு கோவிலை உண்டாக்கி, இறைவன் திருமேனியை பிரதிஷ்டை செய்தாராம்)  இந்த விஷ்ணு ஆலயத்தில் உற்சவங்கள் நடைபெறச் செய்ய நினைத்தவர், கோவிலில் உற்சவ விக்ரஹம் இல்லாததை உணர்ந்தார்.

உற்சவ விக்ரஹம் பற்றிய நம்பிக்கை

இராமர், தன்னுடைய பூஜா விக்ரஹமான ரங்கநாதரை, இலங்கை மன்ன ன் விபீஷணனுக்கு வழங்கினான்.  இராமருடைய பூஜைக்காக, பிரம்மா, ஒரு விக்ரஹத்தை வழங்க, இராமர் காலத்திற்குப் பிறகு, லவ குசர்களிடம் இந்த விக்ரஹம் போய்ச் சேர்ந்தது.  ‘குசனின் மகள், யாதவ இளவரசன் ஒருவனை மணந்தபோது, இந்த விக்ரஹம், யாதவ அரசனிடம் போய்ச் சேர்ந்தது.  இவ்வாறு சந்திர குலத்திலிருந்து சூரிய குலத்துக்கு விக்ரஹம் வந்துசேர்ந்தது.  பல காலங்களுக்குப் பிறகு, பலராமர் இந்த இடத்திற்கு வந்தபோது, மூலவர், துவாரகையில் உள்ள விக்ரஹம் போலவே இருக்கக் கண்டு, கிருஷ்ணரும் பலராமரும், தங்களிடம் இருந்த விக்ரஹத்தை, இந்த ஊர் திருநாராயணன் கோவிலுக்கு உற்சவ விக்ரஹமாகக்  கொடுத்தனர். இராமர் பூஜை செய்த விக்ரஹம் என்பதால் உற்சவர், ‘ராமப்ரியன்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

காலப்போக்கில் இந்த விக்ரஹம், காணாமல்போய்விட்ட து.

நாராயணர் ஆலயத்தை அமைத்தபோது, இராமானுஜர் கனவில், கோவிலுக்கான உற்சவ விக்ரஹம் தில்லி சுல்தானிடம் இருக்கிறது என்று தோன்ற, இராமானுஜர் தில்லி சென்று சுல்தானிடம் விண்ணப்பம் செய்ய, அவன், தன்னிடம் ஏராளமான விக்ரஹங்கள் இருக்கின்றன, அதில் எது உங்கள் கோவிலுக்குரியது என்பதை நீங்களே கண்டுபிடித்து எடுத்துக்கொள்ளுங்கள் என்று சொன்னான்.  இராமானுஜரும், இறைவன் துணையால், ‘வாரும் என் செல்லப் பிள்ளையே’ என்று அழைக்க, திருநாராயணபுரத்திற்குச் சொந்தமான விக்ரஹம் அவரை நோக்கி வந்ததாக குருபரம்பரை பிரபாவம் கூறுகிறது. சுல்தானும் இது கண்டு, விக்ரஹத்தை அவர் எடுத்துச் செல்ல அனுமதித்தார். அதுவரை ராமப்ரியன் என்றழைக்கப்பட்ட அந்த விக்ரஹம், செல்வப்பிள்ளை என்ற பெயரும் பெற்றது. (இந்த விக்ரஹம் இளவரசியின் அந்தப்புரத்தில் இருந்து என்றும், அங்கிருந்துதான் விக்ரஹம் வந்து இராமானுஜர் இருந்த இட த்துக்கு வந்து அவர் மடியில் அமர்ந்தது என்று குருபரம்பரை பிரபாவம் சொல்கிறது. விக்ரஹம் இராமானுஜருடன் செல்வதை அறிந்த அந்த இஸ்லாமிய இளவரசி, இராமானுஜரைத் தொடர்ந்து வந்த தாகவும், அவளுடைய மறைவுக்குப் பின், அந்த பக்தையினை நினைவுகூறும் விதமாக பீவி நாச்சியார் என்ற சந்நிதி அமைக்கப்பட்ட தாகவும் பிரபாவம் சொல்கிறது.  இதனை மெய்ப்பிக்கும் விதமாக மூலவரின் பாதங்கள் அருகில் வெள்ளிக்கவசம் சார்த்தப்பட்ட பீவி நாச்சியார் உள்ளதை இன்றும் காண முடியும்)

தில்லியிலிருந்து திருநாராயணபுரத்தை அடையும்போது, கள்வர்களிடமிருந்து விக்ரஹத்தைப் பாதுகாக்க உதவிய இந்தப் பகுதி தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை, திருக்குலத்தார் என்று அழைத்து, அவர்களுக்கு நன்றி நவில, மூன்று நாட்கள் ‘திருக்குலத்தார் உற்சவம்’ என்று கொண்டாடப்படும் வழக்கத்தை ஏற்படுத்தினார்.

மேல்கோட்டையில், இராமானுஜர் சுமார் பனிரெண்டு ஆண்டுகள் வாசம் செய்தார். அந்தக் கோவிலில் உற்சவங்கள் மற்றும் நடைமுறைகளை ஒழுங்குபடுத்தினார்.

கோவிலின் மூலவர் பெயர், ‘திருநாராயணன்’. உற்சவர், ‘ஸம்பத் குமாரர்’, ‘செல்வப் பிள்ளை’ ‘இராமப்ரியன்’. மூலவர், சங்கு சக்ரம் கதை இவைகளுடன் நின்ற திருக்கோலம்.

இராமானுஜர், பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் இந்த ஊரில் இருந்த பிறகு, குலோத்துங்கச் சோழன் காலத்திற்குப் பிறகு திருவரங்கம் திரும்ப எண்ணினார். ஊர் மக்கள், தங்களுடனேயே இராமானுஜர் இருந்துவிடவேண்டும் என்று வற்புறுத்தினர். அவர்களது அன்பிற்காக, தன்னைப்போன்றே ஒரு விக்ரஹம் செய்யச் செய்து, அதனைத் தன் நினைவாக வைத்துக்கொள்ளச் சொன்னார். இது இராமானுஜர் காலத்தில் செய்யப்பட்ட மூன்று விக்ரஹங்களில் ஒன்று. (இவற்றைத் திருமேனி என்று சொல்கின்றனர். முதலில் பஞ்சலோகத்தால் செய்யப்பட்டது திருநாராயணபுரத்தில் இருக்கும் திருமேனி. இது இராமானுஜர் காலத்தில் செய்யப்பட்டு, அவர் உகந்து அளித்ததால், தமர் உகந்த திருமேனி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதனைப் பார்க்கும்போது, இராமானுஜரின் மத்திம இளமைத் தோற்றம் தெரியும். இராமானுஜர் இறப்பதற்குச் சில நாட்கள் முன்பு அவசர அவசரமாக இன்னொரு திருமேனி ஸ்ரீரங்கத்தில் செய்யப்பட்டு, இராமானுஜர் அந்தச் சிலையை அணைத்துக்கொண்டு தன் சக்தியை அதில் செலுத்தினார்.  அது தானுகந்த திருமேனி என்று அழைக்கப்பட்டு, அவரது பிறந்த ஊரான ஸ்ரீபெரும்புதூரில் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்ட து.  அந்தச் சிலையைப் பார்த்தால் இராமானுஜரின் வயதான தோற்றம் தெரியும்.-விலா எலும்பு, காது மடல் போன்றவை. ஒரு சில நாட்களிலேயே இராமானுஜர் பரமபதித்துவிட்டார். அவரது பூத உடல்-சரம திருமேனி என்று அழைக்கப்படுவது, ஸ்ரீரங்கம் கோவிலிலேயே பள்ளிப்படுத்தப்பட்டது. அது தானான திருமேனி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இப்போதும் அதனை ஸ்ரீரங்கம் கோவிலில், இராமானுஜர் சந்நிதியில் தரிசிக்கலாம்)

இராமானுஜர் தமர் உகந்த திருமேனி  (மேல்கோட்டை)

இராமானுஜர் தானுகந்த திருமேனி (ஸ்ரீபெரும்புதூர்) மற்றும் தானான திருமேனி (ஸ்ரீரங்கம்

இங்கு எழுதியிருக்கும் நிகழ்ச்சிகள் எல்லாம் சுமார் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்தவை. இவற்றை அவர் காலத்திற்குப் பிறகு எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். ‘குருபரம்பரை பிரபாவம்’ என்று சொல்லப்படுகிற அந்த வரலாற்றின்படி, அந்த அந்த இடங்களில் அதற்கான சான்றுகள் இருப்பதை இப்போதும் காணமுடியும்.

சரி…நாம் வைரமுடி யாத்திரைக்கு வருவோம்.

ஊரின் உள்ளே நுழையும்போதே அழகிய சிறு குன்றும் அதன் மேல் ஒரு கோட்டை கோவிலும், குன்றின் அடிவாரத்தில் சகல பாவங்களை தீர்க்கும் கல்யாணி புஷ்கரணியும் காணப்படுகிறது.. அதையும் தாண்டி வந்தால், சிறிய நான்கு வீதிகளை உடைய கிராமத்தைக் காண முடிகிறது.

வைரமுடி என்பது பாற்கடலிலிருந்து வந்தது என்பது ஐதீகம். உற்சவருக்கு பொதுவாக ராஜமுடி என்ற ஒன்றையே கிரீடமாக அணிவித்திருப்பார்கள். இந்த வைரமுடி என்பது, கருடன் கொணர்ந்த து என்பதால் வைநதேயன் முடி என்று அழைக்கப்பட்டு பிறகு வைநமுடி   பிறகு மருவி, வைரமுடி என்றாகிவிட்டது என்பார்கள். இந்த வைரமுடியை உற்சவருக்கு வருடத்தில் ஒரு நாள் அணிவித்து நால் வீதிகளிலும் ஊர்வலம் வருவார்கள். இதுவே இந்த வைரமுடித் திருவிழா.

குறைந்தபட்சம் மூன்று லட்சம் பக்தர்களுக்கு மேல் கலந்துகொள்ளும் இத்திருவிழா, மாண்டியா மாவட்ட நிர்வாகத்தால் மிகுந்த ஏற்பாடுகளுடன் நடத்தப்படுகிறது. அன்றைய நாளில் கருடன் கொணர்ந்த வைரத்தாலான கிரீடம் செல்லப்பிள்ளைக்கு சாற்றப்பட்டு, தங்கத்தாலான கருடன் மீது மாடவீதிகளில் உபய நாச்சிமார்களுடன் எழுந்தருளச் செய்யப்படுகிறது. வைரமுடியை பகலில் காணக்கூடாது என்ற நம்பிக்கைக்கு ஏற்ப, இந்த வைரமுடி சேவை, இரவுப்பொழுதில் ஆரம்பித்து விடியும் முன்பு முடிந்துவிடுகிறது.  இந்த வைரமுடி சேவையைக் காண்பதுதான் யாத்திரையின் நோக்கம்.

மேல்கோட்டைக்கு வந்து சேர்ந்ததும் ஒவ்வொரு குழுவிற்கும் தங்கும் இடங்களை ஒதுக்கினார்கள். சௌகரியக் குறைவாகவே இருக்கும். பலருக்கு அங்கிருந்த பள்ளியில் வகுப்பறைகளில் தங்கச் சொன்னார்கள்.  அரை மணி நேரத்தில் சிரம பரிகாரம் செய்துகொண்தும், அனைவரையும் அங்கிருந்த மண்டபம் போன்றிருந்த shedக்கு காபிக்கு வரச்சொல்லியிருந்தார்கள்.

மேல்கோட்டை கோவில் அருகிலுள்ள வீதி – வெறிச்சோடி – 31 மார்ச்.

மேல்கோட்டை செல்வநாராயணர் கோவிலைச் சுற்றியுள்ள சுற்றுச்சுவர் மண்டபம்

கோவில் அருகில் நான்கு மாடவீதிகள் இருக்கின்றன. சுமார் 300 மீட்டர் நீளம் கொண்ட வீதிகள். காபிக்காக நாங்கள் செல்லவேண்டிய ஷெட் அருகிலேயே கோவில் இருப்பதால், காபிக்கு முன்பு, முடிந்தவர்கள் கோவிலுக்கு தரிசனத்துக்காகச் சென்றோம். பொதுவாக வைரமுடி சமயத்தில் கோவில் தரிசனம் கிடைப்பது கடினம். அதனால் கூட்டம் வருவதற்கு முன்பே பெருமாளை தரிசனம் செய்துவிடலாம் என்று கோவிலுக்குச் சென்றோம். 

சுற்றுச்சுவர் மண்டபத்தின் மீது அமைக்கப்பட்டுள்ள சுதைச் சிற்பங்கள். பல, இஸ்லாமிய படையெடுப்பின்போது உடைக்கப்பட்டிருப்பதைக் காண இயலும்.

கர்நாடக பிரதேசத்தில் தமிழ் சிதைந்து கன்னட வடிவம் பெற்றிருப்பதைப் பல இடங்களில் காண முடியும் (மொழியும் தமிழின் பல கூறுகளைக் கொண்டுள்ளது). செல்வ நாராயணர் என்பது செலுவநாராயணா என்று அழைக்கப்படுகிறது.

கோவிலின் உள்ளே இருக்கும் தூண்களில் உள்ள அழகிய சிற்பங்கள்.

பெண்கள்னா எப்போதும் தங்களை அழகுபடுத்திக்கொண்டேதான் இருக்கணுமா?

ஒரே தலையுடன் கூடிய இரு மனிதர்களோ?

நல்ல கருங்கல்லினால் ஆன தூண்களின் சிற்பங்கள் வியக்க வைக்கிறது (எப்படிப்பா இவ்வளவு பெரிய தூண்ல பல பகுதிகளாகப் பிரித்து செதுக்கியிருக்க? என்று ஆச்சர்யம் கொண்டேன்)

தூண்களில் இருந்த கன்னட எழுத்துகள் இவை கர்நாடக பிரதேசத்தைச் சார்ந்தவை என்று பறைசாற்றுகின்றன.

கோவிலிலேயே தூண்களின் அழகில் அவற்றையே படங்கள் எடுத்துக்கொண்டிருந்தேன். கொஞ்சம் கூட்டம் இருந்தாலும்  மூலவர் செலுவநாராயணரை தரிசனம் செய்ய முடிந்தது.  பிறகு தாயார் சந்நிதிக்குச் சென்று வணங்கினோம்.  உற்சவரையும்,  இராமானுஜரின் திருமேனியையும் (உற்சவர்) தரிசனம் செய்ய இயலவில்லை. புறப்பாட்டுக்காக அலங்காரம் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள் என்றனர் (பிற்பாடு அன்று வீதியில் இருவரையும் தரிசனம் செய்தோம். அது பிற்பாடு வரும்). கோயில் உள் எடுத்த படங்களின் தொடர்ச்சி அடுத்த வாரமும் வரும்.

(தொடரும்) 

 = = = = = = =