சிறுகதை : இன்னார்க்கு இன்னார் என்று - ஜீவி

 இன்னாருக்கு இன்னார் என்று....

--  ஜீவி  --

விஜயா:

இன்னிக்கு எழுந்திருக்கும் போதே ஞாயிற்றுக்கிழமை தானேன்னு மனசில் ஒரு ஆசுவாசம் பரவியிருந்தது.  கணவன் -- மனைவி இரண்டு பேரும் வேலைக்குப் போகிற குடும்பங்கள்லே இந்த மன நிலைக்கு இன்னும் மதிப்பு ஜாஸ்தி.

"புதுப்படம்  ரிலீசாகியிருக்கு..போகலாமா?"ன்னு மத்தியானம் சாப்பிடும் பொழுது பாஸ்கர் கேட்டார்..  எனக்கு  சினிமாக்கெல்லாம் போய் மூணு மணி நேரம் சகிச்சிண்டு உட்கார்ந்து பார்த்துட்டு வர்றது ஏனோ அவ்வளவா பிடிக்காத விஷயம்.  'தினமும் தான் வெளிலே போறோம்; இன்னிக்கானும் வீட்லே'ங்கற நினைப்பும் கூட.  இது இவருக்கும் தெரியும். இருந்தாலும் எப்போவானும் இப்படி கேட்பதுண்டு.  நானும் தனியாப் போறது பிடிக்காதுன்னு தானே கேக்கறார்ன்னு அவருக்கு கம்பெனி கொடுக்கறதுக்காகப் போய் வர்றதுண்டு.

படத்தோட டைட்டில் 'வாழ்க்கை ஓடம்'ன்னு சொன்னார்.  படத்தோட பேரைக் கேக்கறச்சேயே அழுவாச்சி படமா இருக்குமோன்னு நினைத்தேன்.  "ஏங்க, பழைய பத்மினி கால படமாங்க?"ன்னு கேட்டேன்.

"இல்லே. இப்பதான் ரிலீசான புதுப்படம். ஒரு வாரம் தான் ஓடியிருக்கும்.." என்று சொல்லிச் சிரித்தார்.

பாஸ்கர் சிரிக்கறச்சே நீங்க பாக்கணுமே? அவ்வளவு அழகா இருக்கும்.  அந்த நேரத்திலே இவர் உதடுகள் ரோஜா இதழ்கள் மாதிரி விரியும்; கூடவே நாங்களும் இருக்கோம், தெரியுமான்னு கேக்கற மாதிரி இவரோட கண்களும் சேர்ந்து சிரிக்கும்.  

அந்த அழகை ரசிக்கறதுக்காகவே ஒண்ணும் தெரியாத பாப்பா மாதிரி அப்பாவியா முகத்தை வைச்சிண்டு அப்பப்போ இப்படி ஏதாவது இவரைக் கேக்கறதுண்டு.  இவரைக் கேட்டா, 'நா இப்படிக் கேட்கறச்சே என்னோட முகபாவம் குழந்தை கணக்கா ரொம்ப ஜோரா இருக்குமாம். அதுக்காகவே நீ அடிக்கடி இப்படி ஏதாவது கேட்க மாட்டையான்னு நினைப்பேன்' என்பார். 

யோசிச்சுப் பாத்தா இந்த விஷயத்லே நாங்க ரெண்டு பேருமே ஒரே மாதிரின்னு தானோன்னு தோண்றது.  கணவனும் மனைவியும் இப்படி ஒரே மாதிரி இருக்கிற கொடுப்பினையெல்லாம் எத்தனை பேருக்கு வாய்க்கும்ன்னு தெரிலே.

கல்யாணமான இந்த ஒரு வருடத்திலே இதுலே எக்கச்சக்க அனுபவம் எனக்கு.

வாஷிங் மெஷின்லே போடறது, மடிச்சு வைக்கறதுன்னு ஞாயிற்றுக்கிழமை வேலைல பலதை ஏற்கனவே முடிச்சிட்டேன்.

தியேட்டரும் பக்கம் தான். அதுனாலே ஐந்தரை மணிக்கு மேலே கிளம்பினா போதும்ன்னு பாஸ்கரும் சொல்லியிருந்தார்.  மாமியார் தான் வீட்டைப் பாத்துக்கறத்துக்கு. அவரிடம் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பினோம்.

பாஸ்கர் எல்லா விஷயங்களிலும் கெட்டி.  எங்கிட்டே கூட சொல்லலே. ஏற்கனவே டிக்கெட் வாங்கி வைச்சிருந்ததாலே செளகரியமா போயிற்று.

இப்பலாம் ஒரு வார காலம் ஒரு படம் ஓடினாலே பெரிசு என்கிற மாதிரி பால்கனி வரிசை வெறிச்சோடிக் கிடந்தது.

"அப்படி 'லாஸ்ட் ரோ'லே உக்காந்துக்கலாமா?"ன்னு எங்கிட்டே கேட்டபடியே என் தோள் பற்றி கடைசி வரிசைக்கு அழைத்துப் போனார் பாஸ்கர்.

தியேட்டர் பெரிசு தான். வேடிக்கை பார்த்தபடியே அமர்ந்திருந்தோம்.

இருக்கைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆட்கள் வருகையால் நிரம்பிக் கொண்டிருந்தன.  நாங்க ரெண்டு பேரும் உட்கார்ந்திருந்த வரிசை முனையிலே நின்றிருந்த ஒரு ஜோடியைப் பார்த்ததும் திடீர் பரபரப்பு பாஸ்கருக்கு.

"அதோ பார்.. அந்த அழகி எனக்குத் தெரிஞ்சவங்க தான்.. கூப்பிடட்டுமா?" என்று என் பக்கம் லேசா சாய்ந்து கிசுகிசுத்தார்.

"அடேடே! அந்த அழகர் கூட எனக்குத் தெரிஞ்சவர் தான். கூப்பிடுங்களேன்.." என்றேன், வாய் மூடி பீறிட்ட சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.

பாஸ்கர் என்னை முறைத்துப் பார்த்தவாறு, "அவங்களை வேறே கூப்பிட்டு நம்ம தனிமைக்கு இடைஞ்சலா..?" என்று இழுத்தபடி திடீர் ஞானோதயத்தில் பின்வாங்கினார்.

"அட! சும்மா சொன்னேங்க..  வேணும்ன்னா கூப்பிடுங்க" என்றேன், அவர் தொடையை அழுத்தி.

"Are you sure?" என்றார் நம்ப முடியாமல்.

"நெசமாத்தாங்க.. உங் மகிழ்ச்சியே என் மகிழ்ச்சிங்க.." என்று நாடகபாணியில் கை விரித்தேன். 

நான் சொன்னது என்னவோ மாதிரி இருந்திருக்கும் போல பாஸ்கருக்கு. "இதுலே மகிழ்ச்சின்னு ஒண்ணுமில்லே.. வெளி இடத்திலே தெரிஞ்சவங்களைப் பாத்ததாலே சொன்னேன்" என்றார்.

"அட, கூப்பிடுங்கன்னா.." என்று நான் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கையில் அந்த அழகியே இவரைப் பார்த்துட்டாங்க போலிருக்கு.  தன் கணவன் கிட்டே சைகை காட்டி ஏதோ சொன்னதும் அவங்க ரெண்டு பேருமே நாங்க உட்கார்ந்திருந்த இருக்கை வரிசையில் நுழைந்து எங்களை நோக்கி வந்தாங்க.

வெளியிடத்தில் எங்களைப் பார்த்ததில் அந்த தம்பதிகளுக்கும் மகிழ்ச்சியாகத் தான் இருந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

பக்கத்தில் வந்ததும்  அந்த அழகியின் கணவரை எங்கோ பார்த்த மாதிரி  நினைவு எனக்கு. ஒரு வேளை எங்க பாங்க் கஸ்டமரா இருக்குமோ என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்த நேரத்திற்கு சரியா பிடிபடலே.

எங்களுக்கு பக்கத்து இருக்கைகள் காலியாகத் தான் இருந்தன.  பாஸ்கருக்குப் பக்கத்தில் அந்த ஆளும் என் பக்கத்தில் அந்த அழகியும் என்று அமர்ந்தனர்.

பாஸ்கர் அந்த அழகியை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைக்க,  அழகி எங்களுக்கு தன் கணவனை அறிமுகப் படுத்தினார்.

சொன்னால் நீங்க சிரிக்கக் கூடாது.  அவங்க பேரே அழகி தானாம். போஸ்டல் டிபார்ட்மெண்ட் சிறு சேமிப்புப் பத்திரங்கள், டெபாஸிட்டுகள் இதுக்கெல்லாம் ஆள் பிடித்து வர்ற வேலையை மிக வெற்றிகரமாகச் செய்பவராம்.  என் கணவர் பாஸ்கரும் தபால் இலாகா என்பதால் இருவருக்கும் நல்ல பழக்கமாம்.  அழகியின் கணவர் பெயர் அறிவழகன்.  கல்லூரி விரிவுரையாளராம்.  ஆக, அழகும் அறிவும் கலந்த காம்பினேஷன் அவங்க ரெண்டு பேரும்ன்னு நினைத்துக் கொண்டேன்.  சரியா?..

பாஸ்கர்:

தியேட்டரில் அழகியைப் பார்த்தவுடயே மனசு பூராவும் சந்தோஷம். எதுனாலேன்னு சொல்லத் தெரிலே.  அது எதுனாலே வேணாலும் இருக்கட்டும். அவளைப் பார்த்தாலே தனிப்பட்ட மகிழ்ச்சியில் மனம் சந்தோஷிக்கிறது என்பது மட்டும் உண்மை.

சொல்லப்போனா ஒரு ஆறு மாசத்திற்கு முன்னாலேதான் அழகி எனக்கு அறிமுகம்.  

தபாலாபீஸ் சேவிங்ஸ் பாங்கு பகுதி செக்‌ஷன் ஆபிஸர்ங்கறதாலே  கவுண்ட்டர்லே எனக்கு வேலையில்லை. கவுண்ட்டருக்குப் பின்னாலே டேபிள்-- சேர் போட்டு அமர்ந்திருப்பேன்.

பலதுக்கு என் கையெழுத்து வேணும். அதை அப்பப்போ கவுண்ட்டர் கிளார்க் உள்பக்கம் வந்து எங்கிட்டே வாங்கிண்டு சரிபார்த்து

வெளிலே நிக்கற சம்பந்தப்பட்ட வாடிக்கையாளரிடம் கொடுப்பார்.

"உள்ளே வந்து ஆபிஸரைப் பாருங்கம்மா.." என்று ஒரு நாள் கவுண்ட்டர் கிளார்க் யாரிடமோ சொல்லிக் கொண்டிருக்க உள் பக்கம் கை நிறைய காகிதங்களுடன் வந்து இந்த அழகி என்னைப் பார்த்தது தான் ஆரம்ப அறிமுகம்.  

போஸ்ட் ஆபிஸ் சேமிப்பு கணக்குகள் என்பது வயதான மூத்த குடிமக்களுக்கு ஒரு வரப்பிரசாதம்.  வட்டி விகிதம் வங்கிகளை விடக் கொஞ்சம் ஜாஸ்தி. இந்த வகை டெபாஸிட்டுகளை திரட்டும் விஷயத்தில் அழகி எடுத்த முயற்சிகளைக் கண்டு எனக்கு பிரமிப்பாய் இருந்தது. 

எந்த வேலையையும் எடுத்துக் கொள்ளுங்களேன்,  செய்யற வேலைலே இருக்கற புரிந்து கொண்டத் தெளிவும் அந்த வேலையை தனக்குத் திருப்தியாய் செய்து முடிக்கிற அர்ப்பணிப்பு உணர்வும் கொண்ட எவரையும் பாராட்டி ஊக்குவிக்க நான் தயங்க மாட்டேன்.  நான் கொடுக்கிற சில திருத்தங்களையும் மாற்று யோசனைகளையும் மனசார ஏற்று செயல்படுத்திய அழகியை எனக்கு மிகவும் பிடித்துப் போனது.

அழகி செக்கச்செவேல்  சிவப்பு என்றால் அறிவழகன் கொஞ்சம் கறுப்பு தான்.   இவளை விட உயரம் தான் என்றாலும் ஒட்டகச் சிவிங்கி உயரமில்லை. 

'அடேடே! அந்த அழகர் கூட எனக்குத் தெரிஞ்சவர் தான். கூப்பிடுங்களேன்' என்று அறிவழகனைப் பார்த்தவுடனேயே விஜயா விளையாட்டாய் சொன்னது எனக்கு இப்பவும் ஆச்சரியமா இருக்கு. நாம சொல்றது, நினைக்கறதெல்லாம் சில நேரங்களில் அடுத்த சில நிமிஷங்களிலேயே எப்படி உண்மைக்கு நெருக்கமா போய்டறது என்பது கூட  ஆச்சரியமாத்தான் இருக்கு. கல்லூரி விரிவுரையாளர் என்பது அவருக்கு அமைந்த பெயரைப் போலவே அறிவு சார்ந்த விஷயம்.  

மொத்தத்தில் எதிர்பாராமல் அழகியையும் அவள் கணவரையும் சினிமா  தியேட்டரில் பார்த்தது எதேச்சையாக ஏற்பட்டது தான்.  இருந்தாலும் அந்த நிகழ்வில் அந்த மாலைப் பொழுதே எனக்கு மிகவும் அர்த்தபூர்வமாக இருந்தது.

அறிவழகன்:

பாஸ்கரைப் பார்த்தா கொஞ்சம் அப்பாவி போலத்தான் தெரியறது.  பெண்டாட்டிக்கு அடங்கின ஆள்ன்னு மூஞ்சிலே எழுதி ஒட்டியிருக்கு. இல்லேனா எதுனாலும் எனக்கு தூசுங்கற மாதிரி பார்வைலேயே இந்த விடைப்பு அந்த லேடிக்கு இருக்க சான்ஸ் இல்லே.  தபால் ஆபிஸ்ன்னாலும் வாழ்க்கை வசதி வாய்ஸ்லே தெரியுது. மாசாமாசம் பெண்டாட்டி சம்பாத்தியம் வேறே தனியா..

கார்லே வந்திருப்பாங்க போலிருக்கு. நமக்கு இந்த டூவீலர் நெலமை என்னிக்கு மாறும்ன்னு தெரிலே.  அழகியும் அந்த பொம்பளைகிட்டே தொணதொணன்னு ஏதோ பேசிகிட்டிருக்கற மாதிரி தான் தெரியுது.  ஆனா இவளுக்கு உபயோகமத்த பேச்சு அதிகம். கூட்டிக் கழிச்சு பார்த்தா ஒண்ணும் தேறாது. இன்னொருத்தரை உபயோகப்படுத்திக்கிட்டு அவங்க மாதிரி நம்ம வாழ்க்கை வசதிகளை எப்படிப் பெருக்கிக்கணும்ன்னு தெரியாது.

நல்ல படத்துக்கு வந்தோம், பார்! ஒரே போர்!.. வேறென்ன,

ஊரைத் திருத்தறோம்ன்னு  காட்டிக்கிட்டு பணம் பண்ண ஆளாளுக்குக் கிளம்பிட்டாங்க.

வெளிப்பக்கம் போய்ட்டு வந்திடலாம்னு நினைப்பு வந்திடுச்சு. வாசனை பாக்குப் பொட்டலம் வேறே தீர்ந்திடிச்சு போல இருக்கு. அதையும் ஞாபகமா வாங்கிக்கணும்.  இவங்க மாதிரி வீட்டை விட்டு வெளிலே போறச்சேலாம் செண்ட்டடிச்சிக்கக் கூட பழகிக்கணும்.  நாம வந்தாலே பெரிய மனுஷன் மாதிரி தோற்றம் கொடுக்கறது பல வேலைகள் ஈஸியா முடியறத்துக்கு இந்தக் காலத்லே முக்கியம். அப்பப்போ ஆங்கில வார்த்தைகளை யூஸ் பண்ணனும்.  நாமும் விஷயம் தெரிஞ்சவங்க தான். இருந்தாலும் இந்த மாதிரி வசதி படைச்ச ஆட்களோட பழகறச்சே தெரிஞ்சிக்க  ஏதோ இருக்கத்தான் செய்யறது. இப்போ மொதல்லே வெளியே போய் வந்திடலாம்.  அது முக்கியம்.

அழகி:

பாஸ்கர் சாரையும் அவர் எடுப்பான தோற்றத்திற்கு இணையான அவர் மனைவியையும் சேர்ந்து அதுவும் சினிமா தியேட்டரில் சந்திப்போம், அவங்களோடு சேர்ந்து படம் பார்ப்போம் என்று நான் நினைச்சுக் கூடப் பார்த்ததில்லை.  சாரோட மிஸஸ் பேர் விஜயான்னு தெரிஞ்சிண்டேன். என்னை விட ரெண்டு வயசு பெரியவங்களா இருப்பாங்க போலத் தெரியுது. பந்தா இல்லாம அவங்க என்னோட நெருக்கமா பழகறது அக்கா--தங்கை பாசம் போல எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு. சொல்லப் போனா பெருமையா இருக்கு..

விஜயா அக்கா பாங்க்லே வேலை செய்யறாங்களாம்.  முகத்திலேயே படிச்ச களை தெரியறது.  என்னைப் பத்தி விசாரிச்சாங்க.  நான் பி.எஸ்ஸி., மேத்ஸ் படிச்சிருக்கேன்னு தெரிஞ்சதும் 'IBPS தேர்வு எழுதறயா'ன்னு கேட்டாங்க.

"அப்படீன்னா, என்ன அக்கா?"ன்னேன். அது வங்கி வேலைக்கான பரீட்சையாம். 'நேரம் கிடைட்சப்போ வீட்டுக்கு வா.. விவரமெல்லாம் சொல்றேன்'னு சொல்லியிருக்காங்க.. அவங்க சொன்னதைக் கேட்டதுமே பாங்க் வேலையே எனக்குக்.கிடைச்ச மாதிரி இருக்கு.  அட்ரெஸ்லாம் கேட்டுகிட்டு நாளைக்கு அவங்க வீட்டுக்குப் போகணும்.

பாக்க வந்த சினிமாவும் வாழற வாழ்க்கை போலத்தான் இருக்கு.

அறிவு சினிமாவைப் பார்த்ததாகவே தெரிலே. நாலஞ்சு தடவை எழுந்து வெளிப் பக்கம் சென்று வந்தார். அதைப் பார்த்து விஜயா அக்கா 'எங்கே போயிட்டு போயிட்டு வர்றாரு?.. சினிமான்னா அவருக்குப் பிடிக்காதா'ன்னு என்னைக் கேட்டாங்க. "பிடிக்காதுன்னு இல்லேக்கா.  ஸ்மோக் பண்ணிட்டு வர்றார்"ன்னேன்.  'ஓ, அப்படியா?'ன்னு கேட்டுட்டு கொஞ்ச நேரத்துக்கு எதுவும் பேசலே. 

அவுங்க ஏதாச்சும் நெனைச்சிக்கப் போறாங்கன்னு நான் தான் சொன்னேன்: " என்னோட தாத்தா சுருட்டு குடிப்பாராம். அம்மா தான் சொல்லியிருக்காங்க.  அப்பா சிகரெட் பத்த வைச்சிகிட்டே இருப்பாரு. பார்த்திருக்கேன். பர்க்லி சிகரெட்ன்னு அதோட பேரு கூட எனக்குத் தெரியும். அப்பா பழக்கம் தான் அண்ணனுக்கும் அப்படியே தொத்திகிடிச்சி.. அண்ணன் சிஸர்ஸ் சிக்ரெட் ஊதுவாரு. 'என்ன பாவம் பண்ணினோமோ தெரிலெ,  இந்தப் புகையிலைப் பழக்கம் நம்ம குடும்பத்தை விடாது போலிருக்கேன்னு எங்கம்மா தான் அடிக்கடி சலிச்சிப்பாங்கன்னா எனக்கு வாச்சவருக்கும் இந்தப் பழக்கம்..  எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்திட்டேன். முன்னாடிலாம் வீட்டுக்குள்ளேயே பத்த வைப்பாரு. நான் சொல்லிச் சொல்லி இப்போ வெளிலே போயிடறாரு. அதான் வித்தியாசம்.  இதை நிறுத்தறத்துக்கு என்ன செய்யறதுன்னு தெரிலே அக்கா"ன்னு சொன்னேன். அக்கா எதுவுமே சொல்லலே.  'பாவம், இந்த சின்னப்பொண்ணு என்ன செய்வா?'ன்னு பரிதாபப் பட்டிருக்கலாம்.

விஜயா:

ஓரு வழியா சினிமா முடிஞ்சது. 

என்ன கதைன்னு கேட்டா எல்லாம் பழசையெல்லாம் தேய்ச்சுத் துடைத்து மெருகேத்தினது தான். பஞ்ச பாண்டவர்கள் மாதிரின்னு சொன்னா தப்பு.  மொத்தம் அஞ்சு பேர்.   ஒருத்தன் குடிகாரன். இன்னொருத்தன் பெண் பித்தன்.. மற்றொருத்தன் பிக்பாக்கெட் பேர்வழி. அப்புறம் மத்த ரெண்டு பேரும் திருடனும் அதிகார வர்க்கத்தினருக்கு லஞ்சம் வாங்கித் தர்ற ப்ரோக்கரும்.

இவங்களையெல்லாம் அவங்களுக்கு அமைஞ்ச வாழ்க்கைத் துணைகள் எப்படி திருத்தி நல்வழிப் படுத்தறாங்கங்கறது தான் திரைக்கதை. பாட்டுக்களும் ம்யூஸிக்கும் பிரமாதம்ன்னு தான் சொல்லணும். குறிப்பா 'பாதைகள் மாறும்,  பழக்கங்கள் மாறுமா' என்ற பாட்டு.

அதான் படம் முடிஞ்சிருத்தே, இருக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கலாமான்னு நினைக்கையில் தியேட்டரையே அதிர வைக்கிற உச்ச ஸ்தாயி பின்னணி இசையில் திரையில் 'சிகரெட் பிடிக்காதீர்கள்.. அது உடல் நலத்திற்கு கேடு' என்று எச்சரிக்கை ஸ்லைடு ஒன்றைப் போட்டார்கள்.

அதே வினாடி தியேட்டர் மொத்தமும் பளீரிட்ட மின்னொளி வெளிச்சத்தில் நான் சட்டென்று அறிவழகன் பக்கம் திரும்ப அந்த ஷணத்தில் தான் நான் அவரை முதன் முதலா எப்போப்  பார்த்தேன்னு  நினைவின் அடி ஆழத்தில் பளீரிட்டது.

கல்யாணத்திற்காக என்னைப் பெண் பார்க்கன்னு வந்தவங்க  ரெண்டு குடும்பத்தினர் தான்.

முதன் முதல் என் கல்யாணப் பேச்சை வீட்லே ஆரம்பிச்ச போது யாரோ சொல்லி என்னைப்  பெண் பார்க்க  வந்தவரல்லவா இவர் என்ற நினைவின் கீற்று மனசின் அடி ஆழத்தில் பளீரிட்டதும் ஆடிப்போய்ட்டேன்.  அந்தத் தருணத்திலேயே 'நல்லவேளை தப்பித்தோம்'ன்னு ஜபிக்கிற மாதிரி என் உதடுகள் அனிச்சையா முணுமுணுத்தன. 

என்னவோ தெரிலே, சட்டென்று பாஸ்கர் கை பற்றி விரல்களால் இறுக்கினேன். பாதுகாப்பு கவசத்தை தரித்த மாதிரி அந்த நிமிஷமே மனசு நிம்மதியில் ஆழ்ந்தது.

                     -------------