சிறுகதை : குழந்தை வரம் - எஸ் ஜி எஸ்

 சீதா யோசனையுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் மாமியார், "உட்கார்ந்தது போதும்! ஆஃபீஸிலிருந்து வந்தாயானால் உடனே உட்கார்ந்து கொள்றே! நீ மட்டுமா ஆஃபீஸ் போறே! உடனே எழுந்து அடுத்த வேலையைப் பார்!" என்று கடுமையாகச் சொன்னாள். சீதாவுக்கோ  உடல் சோர்விலும், மனச்சோர்விலும் எழுந்து கொள்ள மனமே இல்லை. உடல் சோர்வை விடவும் மனச்சோர்வு சீதாவைப் பிடித்து ஆட்டியது. 

இத்தனை வருடங்கள் இந்தக் குடும்பத்திற்கு உழைத்தாயிற்று! பெரிதாகப் புகழ்மாலை சூட்டாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. இழிசொற்களே கிடைத்தன. அவள் கணவன் ராமச்சந்திரனை வாயில்லாப் பூச்சி என்று சொல்ல முடியாது! எல்லாமும் அறிந்தவனே! என்றாலும் வாயைத் திறந்து யாரையும் கண்டிப்பதில்லை. ஏன் இப்படி நடந்து கொள்கிறீர்கள் என்று கேட்பதும் இல்லை! எல்லாவற்றையும் விட இதுதான் சீதாவுக்கு இன்னமும் மனக் கஷ்டத்தைக் கொடுத்தது.

திருமணம் ஆகி வரும்போது எவ்வளவு எதிர்பார்ப்புகள்! ஆசைகள்! அவள் பிறந்த வீட்டில் வசதிக்குக் குறைவு இல்லை தான்! என்றாலும் அவள் நக்ஷத்திரம் காரணமாக மூத்த பிள்ளைக்கே கொடுக்க வேண்டும் என்று அந்தக்கால கட்டத்தில் எல்லோரும் சொல்லுவார்கள். ஆகையால் தேடித் தேடி அவளுக்குக் கிடைத்தது ராமச்சந்திரன்தான். ராமச்சந்திரன் பெயருக்கேற்றாற்போல் மனைவியின் மேல் ஆசை கொண்டவனே! அந்த ஶ்ரீராமன் போலவே இவனும் ஏகபத்தினி விரதனே! அப்படி ஒன்றும் சாதாரண வேலை இல்லை. மத்திய அரசு அதிகாரியாகவே இருந்தான். நல்ல சம்பளம்தான். ஆனால் எல்லாமும் குடும்பத்தில் அடிபட்டுப் போய் விட்டது.

ஆரம்பத்தில் சீதா இதை எல்லாம் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவே இல்லை! என்ன இருந்தாலும் நம் குடும்பம், நம் கணவர், நம் மாமனார், மாமியார், மைத்துனர்கள், நாத்தனார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவளே தூண்டித் தூண்டி ராமச்சந்திரனை தாராளமாகச் செலவு செய்ய வைத்தாள். 

அப்படியும் மாமியார் அவளைக் குற்றம் சொல்லாது இல்லை! நாத்தனார்கள் பங்குக்கு அவர்களும் கேலி, கிண்டல் செய்வார்கள். சீதா வேலைக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தாள். ஆனாலும் வீட்டில் எல்லா வேலையையும் முடித்து விட்டுத்தான் போக வேண்டும். நாள், கிழமை என்றாலோ மாமனார் செய்து வந்த சிராத்தங்களின் போதோ அவள் அலுவலகத்துக்கு விடுமுறை போட்டுவிட்டு மாமியாருடன் கூடமாட ஒத்தாசை செய்ய வேண்டும். லீவ் போட முடியவில்லை என்றெல்லாம் சொல்ல முடியாது. இதனால் அவளுக்கு விடுமுறைச் சேமிப்புகள் என்பதே இல்லாமல் போய் விடும். அவளுக்கே ஒரு தலைவலி, ஜுரம் என்று வந்தால் விடுமுறையே கிடைக்காமல் அலுவலகம் போய்த்தான் ஆகவேண்டும்.

அதோடு இல்லாமல் அவள் மாமனார் செய்யும் சிராத்தத்தின் போதெல்லாம் அவளுக்கு மாதாந்திர விலக்கு வராமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அதற்கென மாதவிலக்கைத் தள்ளிப் போட்டே ஆகவேண்டும்.  சீதாவின் வீட்டிலோ அவள் ஒரே பெண்! ஆகவே அவள் பெற்றோர் சீதாவின் மூலமாகப் பேரனையோ, பேத்தியையோ எதிர்பார்த்தார்கள்!  ஆனால் இந்தக் காரணங்களால் மட்டும் இல்லாமல் அவள் மாமியார் நடந்து கொண்ட முறையினாலும் சீதா கர்ப்பம் ஆவது என்னமோ தள்ளிப் போய்க் கொண்டே இருந்தது. 

கூடியவரை தன் பிள்ளையும் மருமகளும் தனியாக இருக்கும் சந்தர்ப்பங்களை அந்த அம்மாள் தவிர்த்தே வந்தாள். இவங்க பாட்டுக்குக் குழந்தை பெற்றுக்கொண்டார்களானால் தான் அதைப் பார்த்துக்கொள்ளும் பொறுப்பு வரும். அதோடு இல்லாமல் இப்போது மாதிரித் தன் மற்றப் பெண், பிள்ளைகளுக்கு இவங்க செய்வாங்களா? என்ன இருந்தாலும் அவங்க அவங்க குழந்தை என்றால் தனி தானே! கூடப் பிறந்தவர்களுக்குச் செய்வதில் சுணக்கம் காட்டினால் என்ன செய்வது? 

அவள் மாமியாரைப் பொறுத்த மட்டில் இதில் ஒன்றும் பெரிய அளவு கவலை எல்லாம் இல்லை. சீதாவுக்குக் குழந்தை பிறந்தால் கொஞ்ச நாளைக்குத் தான் அவள் அம்மா வீட்டில் இருப்பாள். அப்புறம் குழந்தையுடன் இங்கே வந்தால் விட்டு விட்டு அலுவலகம் செல்வாள். தான் அல்லவோ அந்தக் குழந்தையுடன் மல்லுக்கட்ட வேண்டும்! ஆகவே அவளுக்குக் குழந்தை பிறந்தால் என்ன? பிறக்காவிட்டால் என்ன? நமக்கு நல்லதே! என்றே எண்ணினாள் சீதாவின் மாமியார்! 

மூத்த பிள்ளை, குழந்தை இல்லாமல் இருந்தால் தான் அவன் கூடப் பிறந்தவர்களுக்கு நன்றாகச் செய்ய முடியும் என்பது சீதாவின் மாமியாரின் எண்ணம்.  சொல்லப் போனால் அவசரப்பட்டுக் கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டு விட்டான் என்றே சீதாவின் மாமியார் நினைப்பார். தன் மற்றக் குழந்தைகளிடமும் அதையே சொல்லுவார். அதனால் அவங்களுக்குமே அண்ணாவிற்குக் குழந்தை எதற்கு என்னும் எண்ணமே வேரூன்றி இருந்தது.

வருடங்கள் உருண்டோடின. சீதாவின் மைத்துனர்கள் படித்து நல்ல வேலைக்கும் வந்தாகி விட்டது. கடைசி நாத்தனாருக்கும் மாமியார் விருப்பப்படி நிறையச் சீர்வரிசைகளோடு நல்ல இடத்தில் கல்யாணமும் செய்து கொடுத்தாகி விட்டது! வரிசையாக எல்லோருக்கும் குழந்தையும் பிறந்தாகி விட்டது சீதாவைத் தவிர! 

இத்தனை வருடங்களுக்குள் சீதாவும், ராமச்சந்திரனுமாகச் சேர்ந்து நகரின் நடுமையத்தில் ஓர் அழகான வீட்டையும் கட்டி இருந்தார்கள். குழந்தைச் செல்வம் இல்லை என்று ஆரம்பத்தில் சந்தோஷப்பட்ட அவள் மாமியாரோ இப்போது கடுமையான சொற்களால் அவளை நிந்தித்தாள். வாய்க்கு வாய் "மலடி"ப் பட்டம் சூட்டிக் கொண்டிருந்தாள். இதனால் எல்லாம் சீதாவின்மனம் வேதனைப் பட்டது.  சில சமயம் இதற்கு நானா காரணம் என்று கேட்டுவிட வேண்டும் என அவள் மனம் கொதிக்கும். ஆனாலும் வாய் திறக்கக் கூடாது என்று மௌனம் சாதித்தாள்.

அன்று

சீதாவுக்கு அலுவலகத்தில் உடன் வேலை செய்பவர் யாருக்கோ கல்யாணம் . அன்று மாலை திருமண வரவேற்பு. முதலில் கலந்து கொள்ள மனம் இல்லாமல் இருந்த சீதா தோழியரின் வற்புறுத்தல் காரணமாகத் தானும் போகலாம்னு முடிவு எடுத்து  வீட்டிற்கு மதியமே சீக்கிரமாக வந்துவிட்டு மாலை வரவேற்பில் கலந்து கொள்ள ஆயத்தம் செய்ய வேண்டி வீட்டுக்கு வந்திருந்தாள். வாசல் கதவு சார்த்தி இருந்தாலும் தாழே போடவில்லை. என்ன இது என நினைத்த வண்ணம்  கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழையப் போனவள்  நடுக்கூடத்தில் படுத்திருந்த மாமியாரும், மாமனாரும் தன் பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டு ஏதோ பேசிக் கொள்வதைக் கேட்க நேர்ந்தது.

அவள் மாமியார் தன் கணவரிடம், "ஆச்சு, கல்யாணம் ஆகிப் பதினைந்து வருடங்கள் ஆகி விட்டது. இன்னமும் ஒரு புழு, பூச்சி கூட முளைக்கலை! இன்னும் எத்தனை நாட்கள் நம்ம ராமு இவளைச் சகித்துக் கொள்வான்?" என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.  அதற்கு அவர் கொடுத்த பதில் சீதாவைத் தூக்கிவாரிப் போட வைத்தது.

"எல்லாம் நானும் பார்த்துண்டு தான் இருக்கேன். இது விஷயமாக ஒரு நல்ல இடம் நம்ம வரது சொன்னான். அந்தப் பெண்ணின் ஜாதகம் கூட நம்ம ராமுவோட ஜாதகத்தோட நன்றாகப் பொருந்தி வருது! அதெல்லாம் பார்த்துட்டேன். பெண்ணையும் கோயில்லே காட்டினான் வரது! அப்பா மட்டும் தான் இருக்கார்! அம்மா இல்லையாம்! அண்ணா, மன்னி கூட இருக்காளாம். என்னமோ கல்யாணம் தட்டித் தட்டிப் போறதேனு அவாளுக்கு ரொம்ப வருத்தமாம்! அதான் ஒரே பொண்ணுனு கூடப் பார்க்காம நம்ம ராமுவுக்கு இரண்டாம் தாரமாக் கொடுக்கக் கூடத் தயாரா இருப்பதாச் சொல்லி இருக்கா! அதெல்லாம் பேசிட்டேன்! ராமு கிட்டே சொல்ல வேண்டியது தான் பாக்கி! இன்னிக்கு நம்ம கோமா, ராஜூ இரண்டு பேரையும் வரச் சொல்லி எதிராத்திலேருந்து ஃபோன் பேசிச் சொல்லி இருக்கேன். அவா வந்தப்புறமா அவாளை விட்டே பேசச் சொல்லலாமேனு பார்க்கிறேன்!" என்றார்.

கோமா என்பது சீதாவின் கடைசி நாத்தனார். அவள் வைச்சது தான் அந்த வீட்டிலே சட்டம்! மாமனாரும், மாமியாரும் தினம் ஒரு முறையாவது அவளைப் பார்த்துப் பேசிவிடுவார்கள். அதற்கேற்றாற்போல் உள்ளூரிலேயே கணவன் வீடும் அவளுக்கு அமைந்திருக்கிறது. ராஜு என்பது ராமச்சந்திரனின் தம்பி. கடைசித் தம்பி வடநாட்டில் வேலை செய்கிறான். அவனுக்கும் திருமணம் ஆகிக் கைக்குழந்தை இருக்கிறது. 

மாமியார், மாமனார் பேசிக்கொண்டது இத்தனையையும் கேட்ட சீதாவுக்குக் கண்ணில் கண்ணீர் ததும்பியது. திருமண வரவேற்புக்குச் செல்ல வேண்டி உற்சாகத்துடன் வந்தவள் இப்போது ஏன் போக வேண்டும் என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தாள். மெல்லக் கதவைச் சத்தப்படுத்தித் திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றாள். அந்த நேரத்தில் அவளைக் கண்ட மாமியார், மாமனார் விதிர்விதிர்த்துப் போனாலும் சட்டென்று சமாளித்துக் கொண்டனர்.

"என்ன அதுக்குள்ளே வந்துட்டே?" என்ற மாமியாரின் கேள்விக்குப் பதிலளிக்கலாமா என்று யோசித்த சீதாவிடம் அவள் மாமனார், "ஆமாம், நீ ஏதோ கல்யாணத்துக்குப் போகணும்னு சொன்னியாமே! நீ மட்டும் போறியா? ராமுவும் வரானா?" என்று கேட்டார். சீதா அதற்குத் தான் மட்டும் தான் போகப் போவதாய்ச் சொன்னாள். "அதான் சரி!" என்றார் மாமனார். பின்னர் தொடர்ந்து, "இன்னிக்குக் கோமாவும், ராஜுவும் வரா இங்கே! ராமு வீட்டில் இருந்தான்னா ஒரு முக்கியமான முடிவு எடுக்க வசதியா இருக்கும்!" என்றார். மனைவியைப் பார்த்துக் கண்ணைக் காட்டினார்.

''ம்ம்ம்ம்... அந்த முக்கியமான முடிவு என்னைக் குறித்துத் தானே! நான் இருக்க வேண்டாமா?" என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டாள் சீதா.

பின் ஒன்றுமே சொல்லாமல் உள்ளே சென்றாள். அவள் மாமியார் அவளிடம், "நீ பாட்டுக்குக் கல்யாணத் தம்பதிகளிடம் முதலில் போய் நிற்காதே! யாரானும் குழந்தை பெற்ற கைராசிக்காரர்களை விட்டுப் பரிசைக் கொடுக்கச் சொல்லு! உன் கையால் கொடுத்துடாதே!" என்று நிர்த்தாட்சிண்யமாகச் சொன்னாள்.

பின்னர் சற்று நேரத்தில் மாமியார் கோயிலுக்குப் போய்விட, மாமனார் தன் நண்பர்களைச் சந்திக்கச் சென்று விட்டார். திருமண வரவேற்புக்குச் செல்ல மனமில்லாமல் சீதா மொட்டை மாடிக்குச் சென்று அழுது கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். சமீபத்தில் கூட மருத்துவப் பரிசோதனைக்குச் சென்றதும், அங்கே அவர்கள் சொன்ன தீர்ப்பும் நினைவில் வந்து மோதியது. அதைப் பற்றி இருவரும் யாரிடமும் எதுவும் சொல்லவில்லை. சீதாவுக்கும் அதை வெளிப்படையாகச் சொல்ல இஷ்டம் இல்லை.

அதற்குள்ளாகக் கீழே களேபரங்கள் ஆரம்பமாகி விட்டன. ராஜுவும், கோமாவும் வந்துவிட்டார்கள்.  மாமனார் விஷயத்தைச் சொல்ல இருவருக்கும் ராமுவுக்கு இன்னொரு திருமணம் செய்யும் விஷயமே பிடிக்கவில்லை.  அப்பாவிடம், "இவளே இருந்துட்டுப் போகட்டும் அப்பா! அப்போத் தான் நாளைக்கு ராமு, இவள் காலத்துக்குப் பின்னால் சொத்தெல்லாம் எங்களுக்கு வரும்! இன்னொருத்தியைக் கல்யாணம் செய்துண்டு ராமுவுக்குக் குழந்தை பிறந்துட்டால் சொத்தெல்லாம் அந்தக் குழந்தைக்கு இல்லையோ போகும்! இந்த வீடு ஒண்ணே போதுமே! என்ன சொல்றே கோமா?" என்று தன் சகோதரியைப் பார்த்து ராஜூ கேட்க அவளும் ஆமோதித்தாள்.

சற்று நேரத்தில் வந்த ராமுவிடம் எதுவுமே பேசாமல் தேனொழுகப் பேசிவிட்டுச் சென்று விட்டார்கள் இருவரும். மாமனார், மாமியாரும் எதுவும் பேசவில்லை! ராமு தன் அறைக்குச் சென்றுவிட்டான். சிறிது நேரம் கழித்து எதுவுமே தெரியாதது போல் மொட்டை மாடியிலிருந்து கீழிறங்கி வந்தாள் சீதா! அவளும் தங்கள் அறைக்குச் சென்று விட்டாள். 

ராமு கட்டிலில் படுத்திருந்தான். சப்தமே இல்லாமல் தன் உடைகளை மாற்றிக் கொண்டு கட்டிலில் படுத்தவள் மேல் ஒரு கரம் நீண்டது. அவளை இறுக அணைத்த ராமு அவளை எழுப்பி ஒரு பொட்டலத்தைக் கையில் கொடுத்தான். அதைத் தொட்டுப் பார்த்தாள் சீதா! உணவுப் பொட்டலம்! இது எப்படி, எப்போது வாங்கி வந்தான்? ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள் சீதா!

"மொட்டை மாடியில் உன் உருவத்தைப் பார்த்ததுமே கீழே ஏதோ நடந்திருக்கு அல்லது நடக்கப் போகிறதுனு புரிந்தது. அதான் அப்படியே திரும்பி உனக்காகச் சாப்பாடு வாங்கி வந்தேன். இல்லைனா நீ சாப்பிட்டிருக்க மாட்டாய்னு எனக்குத் தெரியும்!" என்றான் ராமு! துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது சீதாவுக்கு. 

மறுபடி அவளிடம், "நாளைக்கு அலுவலகத்துக்கு விடுமுறை சொல்லி விடு! நாம் ஓர் இடத்துக்குப் போறோம்!" என்றான் ராமு. பார்வையாலேயே வினவிய மனைவியிடம் பொறு என்று ஜாடையும் காட்டினான். கீழே என்ன நடந்தது என்று அவளிடம் கேட்கக் கூட இல்லை!  

அடுத்த நாள் விடுமுறை எடுக்க முடியாமல்  அலுவலகம் சென்ற சீதாவுக்கு அலுவலகத்தில் வேலையே ஓடவில்லை அவளுக்கு! திக்பிரமை பிடித்தாற்போல் உட்கார்ந்திருந்தாள்! 

அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த கல்பனா "என்னடி சீதா! இப்படிப் பிரமித்துப் போய் உட்கார்ந்திருக்கியே! ஏதேனும் விசேஷமா?" என்றாள்.

கண்ணீர் மல்க அவளைப் பார்த்த சீதா, "நீயுமா?" எனக் கண்களாலேயே கேட்டாள்.

"பின்னே? உள்ளே இருந்து உனக்கு அழைப்பு வந்து பத்து நிமிஷம் ஆச்சு! இன்னும் போகலையே! என்ன ஆச்சு உனக்கு?" 

"போறேன். போய் வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டு வரேன்." என்றபடி சீதா எழுந்து உள்ளே செல்ல ஆயத்தமானாள்.

"என்னடி? வழக்கமான உன் மாமியாரோட தொல்லைதானே! இது என்ன புதுசா? விட்டுத் தள்ளு!" என்றாள் கல்பனா.

"அவங்க என்னையே விட்டுத் தள்ளப் போறாங்க!" என்ற சீதாவை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்த கல்பனா, "என்ன சொல்றே!" என்றாள். "போயிட்டு வந்துடறேன்." என்று ஜாடை காட்டிய வண்ணம் சீதா உள்ளே சென்றாள். 

உள்ளே வழக்கம்போல் அவள் செய்யாத தப்புக்காக மண்டகப்படி வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டு திரும்பினாள். 'எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி எல்லாம் நடக்கிறது?' என்று பெருமூச்சு விட்டாள் மறுபடியும்!  வெளியே வந்தவளிடம் கல்பனா மறுபடியும் சீதாவின் இடத்துக்கே வந்து, என்னடி? வந்ததிலிருந்து நானும் பார்க்கிறேன்! முகமே சரியில்லையே!" என்றாள்.

சீதா ஒரு பெருமூச்சுடன் தன் மாமனார்.மாமியாரின் முடிவைப் பற்றியும் அதை வேண்டாம் என்று மறுத்த மைத்துனர், நாத்தனார் பற்றியும் அதற்கு அவங்க சொன்ன காரணத்தையும் சொன்னாள்.  " அடிப்பாவி! உன் மாமியாரும் நாலைந்து பெண்களைப் பெற்றவள் தானே! இப்போ இருக்கிறது வேண்டுமானால் 3 பேராக இருக்கலாம். ஆனால் எத்தனை குழந்தைகள்! அதிலும் பெண் குழந்தைகள்! அத்தனையும் இருந்திருந்தால் நீ இன்னமும் இப்போதும் அவங்களுக்காகவே வாழ்ந்து கொண்டிருப்பாய்!" என்றாள் ஆத்திரத்துடன் கல்பனா! "விடு! அதான் இல்லைனு ஆயிடுத்தே!" என்றாள் சீதா. 

 அப்போது அவள் கணவன் அவளைத் தொலைபேசியில் அழைத்தான்.  

ராமச்சந்திரன் என்னும் பெயருள்ள அவனுக்கும் சீதாவுக்கும் பெயர்ப்பொருத்தமே சிறப்பாக இருப்பதாகச் சொல்லி ஜாதகங்களும் பொருந்தி வருவதாகவும் சொல்லித் தான் அவர்கள் கல்யாணம் நடந்தது.  

இந்தப் பதினைந்து வருடங்களில் அவர்கள் இருவருக்குள்ளும் எவ்விதமான மனக்கசப்பும் இல்லைதான்! ஆனாலும் அவளுக்குத் தன் கணவன் மேல் கொஞ்சம் வருத்தம் இருக்கத்தான் செய்தது. அதை அவன் மேல் வெளிப்படையாகக் குற்றம் சுமத்தவும் அவளால் முடியவில்லை. ஏனெனில் ஒரு விதத்தில் அவளே இதற்குக் காரணம் எனலாம்.

பெரிய குடும்பத்தின் மூத்த மகன் ஆன ராமச்சந்திரனுக்குப் பொறுப்புகள் அதிகம். தம்பி, தங்கைகளைப் படிக்க வைத்துத் திருமணம் செய்து கொடுத்து என்று பொறுப்புக்களைத் தோளில் சுமந்து திரிந்தான். சீதாவும் முழு மனதுடன் ஒத்துழைத்துத் தான் வந்திருக்கிறாள். இத்தனைக்கும் நடுவிலே இருவருமாகச் சேர்ந்து நகரின் நடுமையத்தில் அழகான தனி வீடு ஒன்றும் கட்டியாச்சு! மாமியார், மாமனார் உடன் வசிக்க அங்கே குடித்தனம் நடக்கிறது. எல்லாம் நன்றாகவே இருக்கிறது தான். அவர்கள் பார்த்துத் திருமணம் செய்து வைத்த இளையோர்களுக்குக் குழந்தைகள் பிறக்க அவர்களுக்குத் தான் கொஞ்சி மகிழவோ, விளையாடவோ, வீட்டில் கலகலப்பை உண்டாக்கவோ ஒரு குழந்தைதான் இல்லை அவர்களுக்கு! 

ஆனால் அதற்குக் காரணம்! அதை நினைக்கையிலேயே சீதாவின் மனம் விண்டு போனது. வெளியே சொல்லிக் கொள்ளக் கூடியதா அது! பெருமூச்சுத் தான் வந்தது சீதாவுக்கு! மாமியாரின் ஜாடை மாடைப் பேச்சுக்களால் மனம் விண்டுதான் போகும். ஆனாலும் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை!   பழைய நினைவுகளைத் தூரத் தள்ளிய சீதா கணவனின் அழைப்பைக் கண்டு தன் கைபேசியை எடுத்தாள்.

"சாயந்திரம் நான் உன் அலுவலகம் வந்து உன்னை அழைத்துச் செல்கிறேன்! ஒரு இடத்துக்குப் போக வேண்டும்!" என்றான் ராமச்சந்திரன்! ராமன், ராமு என்றெல்லாம் அழைப்பார்கள். ஆனால் அவளுக்கு என்னமோ ராமச்சந்திரன் என்றால் தான் நிறைவாய்த் தோன்றும்!

 அடுத்தடுத்து கடல் அலைகளைப் போல் உதித்த எண்ண அலைகளை உதறித் தள்ளிவிட்டு, "எங்கே?" என்று கேட்டாள்.

"ரகசியம்! பரம ரகசியம்!" என்று விட்டுச் சிரித்தான் ராமச்சந்திரன்.

அன்று மாலை மட்டுமில்லாமல் அதன் பின்னரும் இப்படி அவளை அழைத்துச் சென்றான். 

சில நாட்கள் சென்றன. அன்று அவள் மாமியாரும், மாமனாரும் ராமச்சந்திரனிடம் சீதாவுக்குக் குழந்தையே பிறக்காமல் இருப்பதைப் பற்றிக் குற்றம் சொல்லி ராமச்சந்திரனுக்கு மறுமணம் செய்து வைக்க முடிவெடுத்திருப்பதாகவும் சொன்னார்கள். 

ராமச்சந்திரன் சிரித்தான்! யார் சொன்னது எங்களுக்குக் குழந்தையே பிறக்காது என்று? கட்டாயம் பிறக்கும் என்று பெற்றோரிடம் சொன்னான். அவன் தம்பி, தங்கையர் இவர்களுக்குக் குழந்தை பிறக்கவில்லை எனில் சொத்தெல்லாம் அவர்களுக்கு வரும் என்று கணக்குப் போட்டு வருவதையும் ராமச்சந்திரன் அறிவான். ஆனாலும் வாய் திறந்து எதையும் சொல்லவில்லை! யாரிடமும் எதையும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை!

மறுநாள்/ அதன் பின்னர் எனத் தொடர்ந்து சில நாட்கள் அவர்கள் இருவரும் சென்ற இடத்தைப் பற்றி யாரிடமும் மூச்சுக் கூட விடவில்லை சீதா! மறுபடி மறுபடி இரண்டு மூன்று முறை ஒவ்வொரு மாதமும் இருவரும் சென்று வந்தார்கள். மூன்று மாதத்துக்குப் பின்னர் சீதாவின் கர்ப்பம் உறுதி செய்யப்பட்டது. சீதா கொஞ்ச நாளைக்காவது பூரண ஓய்வில் இருக்க வேண்டும் என்று மருத்துவர்கள் கூறிவிட்டனர். ஆகவே அவளைத் தாய் வீட்டுக்கு அனுப்பி விட்டான் ராமு! இங்கே ராமுவின் பெற்றோர்களுக்கும், உடன் பிறந்தவர்களுக்கும் முகத்தில் ஈயாடவில்லை!

விரைவில் நல்ல பிள்ளைக் குழந்தையாக ராமுவுக்குப் பிறந்தது. அன்று புண்யாகவசனம், குழந்தைக்குப் பெயர் வைத்தல், தொட்டிலில் போடுதல் எல்லாம் நடந்தது. எல்லோரும் குழந்தையைப் பார்த்து விட்டு, "ராமு மாதிரியே கண்கள் என்றும் சீதா மாதிரியே மூக்கு என்றும் சொன்னதோடு இல்லாமல் ராமுவின் அப்பா, மாதிரியே குழந்தையின் உருவ அமைப்பு இருப்பதாகவும் பேசிக் கொண்டார்கள். சீதாவைப் பார்த்து அர்த்தத்துடன் சிரித்தான் ராமு. சீதாவின் கண்கள் கலங்கின. என்றாலும் தனக்காக இத்தனை பெரிய தியாகத்தைச் செய்த ராமு என்ற ராமச்சந்திரனை இந்த சீதா மன்னித்துத் தான் விட்டாள்!

= = = = =

பி.கு. மருத்துவப் பரிசோதனையில் ராமுவுக்கு அம்மை போட்டதில் ஏற்பட்ட விந்தணுக்கள் குறைபாட்டினால் குழந்தை பிறக்க வாய்ப்பில்லை என்பது இருவருக்கும் தெரிந்திருந்தது. ஆனாலும் சீதாவின் மேல் பழி விழுந்து விட்டது. ஆகவே ராமு ஓர் நம்பிக்கையான நல்ல மருத்துவர் மூலம் சீதாவுக்குச் செயற்கை முறைக் கருத்தரிப்புச் செய்து வைத்தான்.  அதன் மூலம் பிறந்தது தான் இந்தக் குழந்தை. இந்த ரகசியம் இருவருக்கு மட்டுமே தெரியும். அந்தக் குழந்தைக்குக் கூடத் தெரியாது. 

= = = = =